Passion30
[/b]
ร่างไม่ได้สติชุ่มโชกไปด้วยรอยเลือดแดงฉานของวาเลนไทน์ถูกเข็นเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน ภีมพริษฐ์พยายามเรียกสติคนรักตลอดเวลาด้วยความหวาดกลัวจับใจ เหมือนจู่ ๆ หัวใจก็ถูกกระชากออกจากอกนับจากเห็นร่างของคนรักปะทะเข้ากับโครงเหล็กสี่ล้อที่แล่นมาบนถนนต่อหน้าต่อตา เขาตาค้างมองด้วยความตกตะลึงก่อนจะรีบถลาเข้าไปกอดประคองร่างตรงหน้า
เป็นเพราะเขา เขาเองทั้งหมดที่ผิด แม้จะขอโทษสักกี่ล้านครั้งมันก็ไม่สาสมกับที่วาเลนไทน์ต้องเสียใจ
“ไทน์ ฉันขอโทษ อย่าเป็นอะไรนะ” เขาอ้อนวอนคนที่ยังนอนนิ่ง
“ญาติรอด้านนอกนะคะ”
พยาบาลห้องฉุกเฉินบอกก่อนจะปิดประตูลง ภีมพริษฐ์ถอยแข้งขาอ่อนแรงออกมาทิ้งตัวทรุดลงบนเก้าอี้เหม่อลอยเหมือนไร้สติ ดวงตาทั้งคู่แข็งค้างแดงก่ำ เขาจำแววตาท่าทางของวาเลนไทน์ได้ดีก่อนที่คนรักจะผลุนผลันออกไปนอกถนนจนถูกรถชน
“กวางน้อย...ลูกกวาง อย่าเป็นอะไรไปนะ”
เขาพูดเหมือนละเมอ ชัยชนะที่ผลักภัทรศรัณย์ขุมลงอเวจีให้ตายทั้งเป็นโดยมีเขายืนมองความย่อยยับอย่างสะใจที่ปากหลุมเหว ใครจะนึกว่าแค่ความชะล่าใจเพียงนิดจำพาให้มารหัวขนอย่างมันเอื้อมมือมากระชากเขาตกลงไปกับมันด้วย และยิ่งหนักหน่วงกว่าเมื่อเปลวไฟริษยาที่เขาเป็นคนสุมมันให้ภัทรศรัณย์เองกับมือมันจะกลับมาแผดเผาวาเลนไทน์ เขาต้องการให้ใครบางคนเจ็บปวดที่เห็นลูกรักกลายเป็นเพียงของเล่นแต่เขาเองกลับต้องได้รับผลนั้นเช่นกันอย่างไม่คาดคิด
ร่างกายแข็งแกร่งและหัวใจที่ถูกหล่อหลอมมาให้เยือกเย็นมองเห็นความเป็นความตายได้อย่างเฉยเมย หากไม่เจอวาเลนไทน์ เขาคงสนุกกับการทรมานครอบครัวใหม่ของพ่อ นังผู้หญิงเมียน้อยสารเลวที่จะถูกมัดและลากติดไปกับอูฐบนทะเลทรายร้อน ๆ ก่อนจะสมนาคุณให้มันได้สนุกสมกับความร่านกับนักโทษเดนตาย ลูกชายของมันเขาจะเมตตาควักลูกตาออกสักข้างก่อนจะถีบส่งมันไปเป็นคนงานในเหมืองถูกทรมานเหมือนสัตว์ตัวหนึ่ง ส่วนคนที่ทำให้เขาได้เกิด เขาจะส่งไปให้ตาได้ลงมือด้วยตัวเองกับคนที่กล้าทำร้ายลูกสาวของตา ทุกอย่างถูกวางไว้แต่แรกฉลองในวันแต่งงานของเขาแม้แต่พริมรตาก็ไม่เคยรู้ หล่อนรับรู้เพียงด้านเดียวของมหาเศรษฐีหนุ่มหล่อเจ้าของบ่อน้ำมันและเหมืองเพชร แต่กระนั้นหล่อนก็ยังแอบตาวาวให้ชารอฟ หนุ่มหล่อคลาสโนว่าที่มีธุรกิจเครือโรงแรมและคาสิโนรวมถึงเรือสำราญสุดหรูหราและเหมืองทองมั่งคั่ง หล่อนคิดจับปลาสองมือแต่ชารอฟไม่ใช่คนที่ใครคิดจะจับได้ง่าย ๆ เขาให้อภัยกับใบหน้าที่ละม้ายมารดาแต่หล่อนก็ยังกล้ากระตุกหนวด เป็นผลให้วาเลนไทน์ได้ก้าวเข้ามา
ลูกกวางตัวน้อยที่ไม่ได้มีอำนาจอันน่ากริ่งเกรงอันใดแต่สามารถทำให้เจ้าป่าก้าวลงจากบัลลังก์ราชาเพื่อเชยชมด้วยความเสน่หา กวางน้อยรู้ว่าเขาโหดร้ายและเด็ดขาด ความแค้นที่หล่อหลอมให้เขาเป็นเขาในทุกวันนี้ไม่มีวันลบล้างหากพวกมันไม่พบจุดจบอย่างสาสม ด้านหนึ่งถูกสอนให้เหี้ยมโหด อีกด้านยังมีส่วนดีที่ถูกปลูกฝังไว้ก่อนหน้าที่ความเลวร้ายจะครอบงำ เขากลายเป็นคนสองบุคลิกที่โหดเหี้ยมเด็ดเดี่ยวและโดดเดี่ยวในคน ๆ เดียว เขารักพริมรตาเพียงส่วนหนึ่งเพราะหล่อนเอาใจได้ถูกจุดในส่วนที่เขาโหยหาและหล่อนก็คือคนที่ตอกย้ำบาดแผลที่ฉุดความแค้นให้ปะทุ แต่นั่นไม่ใช่วาเลนไทน์
กวางน้อยทำให้เขาหลุดความเป็นตัวเองที่เคยคอนโทลได้เสมอมา เขาได้เรียนรู้ความสุขของการได้รักและกลัวการสูญเสียคนที่ให้ความสุขแก่เขา
“กวางน้อยเป็นไงบ้าง”
ชารอฟขับรถตามมาทีหลัง ข้างกายคือเลือดชั่ว ๆ ที่เขาเกลียดชัง ภัทรศรัณย์มองเขาด้วยแววตารู้สึกผิดระคนเจ็บปวด
“ยังไม่รู้อาการ” เขาตอบสั้น ๆ ขณะหันหน้าไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน
“ชารอฟบอกว่า คุณคือ...พี่ชายของผม”
ภัทรศรัณย์เอ่ยเสียงสั่นพร่า ก่อนร่างทั้งร่างจะล้มโครมกระแทกลงพื้นจากแรงฝ่ามือที่หวดเข้าเต็มแก้มขาว แววตาของคนทำวาวโรจน์ ทั้งเคียดแค้นและชิงชังรังเกียจ
“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ตระกูลฉันไม่เคยอยากนับญาติกับลูกผู้หญิงหากินผ่านเดนมาไม่รู้เท่าไหร่ ถ้าวาเลนไทน์เป็นอะไรไป แกเตรียมตัวเป็นอาหารจระเข้ได้เลย แม่ชั่ว ๆ ของแกป่านนี้คงสนุกอยู่กับอูฐที่ทะเลทรายแล้วล่ะ ส่วนพ่อแก ตาของฉันจะเป็นคนจัดการเอง”
เขาเอ่ยเสียงเหี้ยมชนิดคนฟังเย็นวาบทั่วไขสันหลัง
“คะ คุณทำอะไรแม่ผม แล้วพ่อ พ่อของคุณเหมือนกันนะ”
ภัทรศรัณย์ละล่ำละลักถามทั้งเลือดกบปาก
“คนที่ทำให้เกิดแต่ไม่เคยดูดำดูดีน่ะหรือ แล้วเมียน้อยที่หวังเกาะผู้ชายรวย โดยไม่สนว่าเขาจะมีครอบครัวแล้วหรือเปล่า จุดจบมันก็ต้องแบบนั้นไม่ใช่หรือไง หึ ฉันเหี้ยมได้อย่างที่พวกแกต้องการดีไหม ฉันเคยดี เคยมีครอบครัวอบอุ่นมีความสุข แต่เพราะพวกแกมาพรากมันไป วันนี้ฉันจะสนองคืนให้อย่างสาสม มันแย่ตรงที่วาเลนไทน์ดันมีคนอย่างแกเป็นเพื่อนนี่ล่ะ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา”
ตาคมวาวโรจน์ซับไปด้วยเพลิงแค้นโหมจ้องอาฆาตบ่งบอกว่าพี่ชายต่างมารดาเก็บสุมความคั่งแค้นนี้มาเนิ่นนานจนความแค้นนั้นหล่อหลอมตัวตนให้เป็นเขาอย่างที่เห็น ภีมพริษฐ์รักและดีกับวาเลนไทน์แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะดีกับทุกคน เขาแค่เว้นวาเลนไทน์ไว้ก็แค่นั้น
“ผมขอโทษแทนแม่สำหรับทุกอย่าง และยินดีจะชดใช้ให้คุณ”
“แกได้ชดใช้แน่ ชารอฟเอามันไสหัวไปที่ไหนก็ไปให้พ้นตา ดื้อด้านนักก็จับยิงไม่ต้องให้ถึงตายแล้วก็โยนลงทะเลไปซะ”
เขาสั่งเดือดดาลเด็ดขาดอย่างเลือดผู้นำ ชีวิตที่จะต้องถูกสังเวยหากคนที่เขาวางหัวใจไว้หมดลมหายใจลง ฆ่าให้ตายแต่ทีแรกก็ไม่ต้องเสียเวลาลงไปเกลือกกลั้ว แต่มันจะสบายเกินไปหน่อย ถึงต้องสงเคราะห์เก็บไว้ทรมานเล่น แล้วก็ผิดแผนจนได้เมื่อวาเลนไทน์ดันเข้ามาล่วงรู้เข้าจนได้...แบบเข้าใจผิด ๆ
ร่างของภัทรศรัณย์ถูกพาออกไปแม้อยากขัดขืนแต่เหตุผลใช้ไม่ได้กับปลายกระบอกปืน ชารอฟไม่ให้เขาได้ทำตามใจแม้แต่การรอเจอเพื่อนรัก
โมงยามยาวนานที่รอคอย ภีมพริษฐ์ใจจดจ่อรอคำตอบจากหลังประตูบานที่ปิดสนิท เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดปล่อยวาเลนไทน์ไป ยิ่งคิดฟุ้งซ่านกลัววาเลนไทน์จะไปจากกัน
“ไม่ว่าจะยังไง ต่อให้ต้องล่ามโซ่ ฉันก็จะไม่ยอมสูญเสียกวางตัวนี้ให้ใคร”
ในยามที่ใจร้อนรน เวลากลับผ่านไปเชื่องช้าราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ภีมพริษฐ์จมจ่อในภวังค์รอคอยด้วยความกระวนกระวายแกมทรมาน ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด กวางน้อยของเขาก็คงจะตั้งหน้าตั้งตารอเขาเช่นนี้เหมือนกัน วาเลนไทน์ผู้แสนดีเสมอ คราบโลหิตคนรักที่ติดอยู่กับเสื้อบ่งบอกถึงความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่วาเลนไทน์ได้รับ ดวงตาคมร้อนผ่าว ความหวาดกลัวเกาะกุมในใจจนเจ็บหนึบ
“อย่าเป็นอะไรนะกวางน้อย”
มือใหญ่ล้วงลงไปในกระเป๋าหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาเปิดออก แหวนวงสวยที่สั่งทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับขอวาเลนไทน์แต่งงาน กวางน้อยเคยบอกว่ากลัวจะสูญเสียเขาอย่างไม่ตั้งตัวอย่างคราวนั้น อยากบอกเหลือเกินว่าตอนนี้เขาเองก็กลัวเหลือเกิน
ผลัวะ
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมแพทย์ผู้ทำการรักษาเดินออกมา ภีมพริษฐ์รีบผลุนผลันลุกขึ้นไปถามอาการ
“วาเลนไทน์เป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เพียงแต่สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง หมอตอบไม่ได้ว่าคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษนะครับ”
ภีมพริษฐ์นิ่งงันไปกับการแจ้งผลอาการ ร่างสูงใหญ่มองร่างที่ปิดเปลือกตาสนิทถูกเข็นออกมาจากห้องด้วยความใจหาย บาดแผลตามร่างกายยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิด ทั้งที่เวลานี้เขาและคนรักน่าจะได้นั่งดินเนอร์ในบรรยากาศโรแมนติกด้วยกัน พร้อมกับเขาที่ขอวาเลนไทน์แต่งงาน พรุ่งนี้ทั้งคู่จะไปพบพ่อแม่ของคนรัก และเมื่อเรียบร้อยเขาจะพาวาเลนไทน์ไปจดทะเบียนสมรสกันที่อเมริกา กวางน้อยจะมีสิทธิ์ในตัวของเขาทุกอย่าง แต่ทุกอย่างกลับตาลปัตรเพียงเสี้ยววินาที
ใบหน้าคมซบลงบนมือบางของคนนอนนิ่งไม่ไหวติง ยามปกติเขาชอบมืออุ่นที่ลูบศีรษะเวลาหนุนตัก มือของกวางน้อยทั้งอุ่นและอ่อนโยน สายตาที่มองกันบอกความเชื่อมั่นและศรัทธาเต็มเปี่ยม รอยยิ้มอ่อนช่วยละลายความเครียดและความเหนื่อยล้าจากการทำงานเวลาได้กลับมาหนุนตักเมียรัก ลูกกวางไม่เหมือนคนอื่น ไม่เคยเรียกร้องของแบรนด์เนมหรูหรา ไม่เคยต้องให้พาไปกินอาหารแพง ๆ ตรงกันข้าม วาเลนไทน์กลับพาเขาไปหาแหล่งของถูก คุณภาพดี อาหารอร่อยข้างทางที่รสชาติดีอย่างไม่น่าเชื่อ รอยยิ้มอบอุ่นที่ช่วยชโลมความโดดเดี่ยวในใจ ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากได้ที่สุด คือ รอยยิ้มของวาเลนไทน์ เขาโน้มลงจูบปากนุ่มอย่างลุแก่โทษ
“ขอโทษวาเลนไทน์ จะไม่มีอีกแล้ว ที่จะปล่อยให้กวางน้อยต้องรออย่างโดดเดี่ยว ฟื้นขึ้นมานะครับคนดี ได้โปรด”
น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะ ชัยชนะที่ได้เทียบไม่ได้สักนิดกับการสูญเสียช่วงเวลาดี ๆ กับคนรักไป
“กวางน้อย ลูกกวางของฉันหลงทางอยู่ที่ไหน กลับมาเถอะ ได้โปรด”
เขาจูบหน้าผากมนด้วยความโหยหา มือหนากุมมือบางของคนไม่ได้สติ ถ้าปกติวาเลนไทน์จะกุมมือเขาตอบและยิ้มให้เสมอ มันทำให้ราชสีห์ย่ามใจยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มกวางก่อนจะทิ้งศีรษะปุลงหนุนตัก
เขาไม่เคยละทิ้งความแค้น แม้จะมีความรักที่มีความสุข แต่พอคนรักกลายเป็นแบบนี้เขากลับนึกเสียดายเวลาที่ควรจะใช้อยู่ร่วมกัน
แอ๊ด
เสียงประตูเปิดออกบ่งบอกถึงการมีผู้มาเยือน ภีมพริษฐ์หันไปมองผู้ที่เข้ามาเยี่ยม ใบหน้าเศร้าโหยหาเป็นเป็นมึนตึงสบตากับเขานิ่ง
“ภีม ภีมทำอะไรน้อง”
ภคพงษ์เอ่ยถามเสียงสั่น หากแต่สายตาที่มองสบมากลับเตือนกลาย ๆ ว่าเขาสำคัญลูกชายของตัวเองผิดไป
“ก็แค่ให้ไปขายตัวใช้หนี้ กำพืดเก่าแม่มันก็แบบนั้นไม่ใช่หรือไง เพิ่งจะอัปเกรดตัวเองได้ก็ตอนแย่งผู้ชายที่มีครอบครัวแล้วได้นี่ จะไม่ทำก็ได้ แต่คืนเงินมาให้หมดรวมดอกเบี้ยด้วย ดอกเบี้ยแต่ละวันมันมีปัญหาจ่ายให้หรือเปล่า ขึ้นเตียงกับญาติฉันถือว่าเป็นเกียรติแค่ไหน หมอนั่นคัดแต่ผู้หญิงเกรดเอ เรื่องราคาไม่เกี่ยง แต่ลูกคุณนี่ เหลือคัดด้วยซ้ำ ชารอฟไม่ชอบผู้ชายเท่าไหร่ แค่จำใจกระเดือกลงไปให้ก็นับว่าบุญแค่ไหน”
“ภีม!”
ภคพงษ์ปากสั่นกับคำพูดเชือดเฉือนของบุตรชายกับอดีตภรรยา เด็กชายภีมพริษฐ์ที่เคยอ่อนโยน ปกป้องดูแลน้องน้อย และถือเอาเขาเป็นฮีโร่คนนั้นไม่มีอีกต่อไป ลูกไม่เหลือความรักและความนับถืออะไรให้ มีเพียงความโกรธแค้นที่ผลักดันให้ขึ้นกุมอำนาจและกลับมาเอาคืนคนที่เคยทำร้าย
“แต่ภัทรไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“ก็มันไม่ใช่หรือ ที่ผู้หญิงคนนั้นเอามาเป็นข้อต่อรองให้คุณเลิกรากับแม่ผมน่ะ ไปโม้อะไรไว้บ้าง แม่นั่นถึงคิดว่าคุณรวยนักหนาขนาดอยากแย่งชิงจนปล่อยตัวให้ป่อง ลงทุนขนาดส่งวีดีโอกับรูปอุบาทว์ ๆ มาทำลายความสุขของแม่ผม ดีนะที่ตาฉลาดรู้ทันคนแบบคุณ ถึงไม่ให้แม่บอกว่าเรามีธุรกิจอะไร แต่เงินของแม่ผมที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างหลังมันก็ไม่น้อย หัวโขนของคุณถึงได้สวยงามจนล่อตาล่อใจผู้หญิงไร้ยางอายได้ ตอนลำบากแม่ผมไม่เคยทิ้งคุณ แต่พอลืมตาอ้าปากมีเงินขึ้นมาหน่อย หางก็โผล่ เที่ยวมีเมียน้อยจนครอบครัวพังก็ยังไม่สำนึก”
ภีมพริษฐ์บริภาษถากถางรุนแรง เขายังจำได้ดีว่าตาตัดหางปล่อยวัดแม่ที่อยากแต่งงานกับพ่อ แต่พอเกิดเรื่องท่านกลับเป็นคนแรกที่ส่งเครื่องบินส่วนตัวบินตรงจากอังกฤษมารับลูกสาวและหลาน ๆ กลับบ้านโดยไม่ถามอะไรสักคำ ตากอดแม่ที่เศร้าโศกของเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออก ดวงตาที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนเก็บงำทุกอย่างเอาไว้ข้างใน และจุดเริ่มของการแก้แค้นก็เริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ จากการรดความแค้นลงในตัวหลานชายทีละน้อย เฝ้ารอคอยทุกอย่างอย่างใจเย็นเหมือนราชสีห์ซุ่มรอโจมตีเหยื่อ จนภีมพริษฐ์เติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่ง
“พ่อขอโทษ แต่ปล่อยภัทรเถอะนะภีม โกรธแค้นอะไรก็มาลงกับพ่อ อย่าทำภัทรเลย” ภคพงษ์อุทธรณ์อย่างสำนึกผิด
“ความสุขของคุณคือมันสินะ งั้นผมจะทำให้มันคาวอย่างที่สุด เป็นไอ้ตัวชั้นต่ำบัดซบนอนกับคนไม่ซ้ำหน้าจนตายห่าไปเลยเหมือนกำพืดเลว ๆ ของมัน คืนนี้เนื้อสดที่ชื่อภัทรศรัณย์จะถูกนำออกมาเป็นบริการเสริมสำหรับคนชนะพนัน ภาวนาให้ญาติของผมชนะก็แล้วกัน อยากจะรู้นักว่าน้ำหน้าอย่างนั้นจะเรียกเงินเข้าบ่อนได้สักแค่ไหน”
“ภีม...” ภคพงษ์แทบทรุดเมื่อได้ยิน
“ให้พ่อคุกเข่า หรือกราบขอโทษก็ได้ แต่อย่าทำน้อง หากลูกอยากให้พ่อชดใช้ เอาชีวิตของพ่อไปก็ได้ เดี๋ยวนี้พ่อก็ยินดีให้”
ภคพงษ์ทำท่าจะคุกเข่า แต่ช้ากว่าภีมพริษฐ์ที่ส่งสัญญาณให้ลูกน้องหิ้วปีกร่างอ่อนแรงลากออกมาข้างนอกห้องและห้ามย่างกรายเข้าไปให้นายรำคาญ ภคพงษ์มองบานประตูที่ข้างในมีลูกชายที่ไม่ยอมรับคำขอโทษจากเขา ผู้ทำให้เกิดได้แต่เดินคอตกจากไปอย่างจนหนทาง ไม่รู้จะไปขอความช่วยเหลือได้ที่ไหน บริษัทของภีมพริษฐ์เข้ามาเทคโอเวอร์ยึดบริษัทของเขาพร้อมปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ในการบริหารใหม่ทั้งหมด ภคพงษ์ในสภาพสิ้นเนื้อประดาตัวพอมีคนรู้จักบ้างจึงได้ทำงานในบริษัทของเพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถช่วยเหลือลูกชายอีกคนได้ เมื่ออำนาจของภีมพริษฐ์ที่เสริมทัพด้านหลังด้วยมาเฟียหนุ่มเจ้าของธุรกิจที่ล่อเขาลงกับดัก สองขั้วอำนาจแข็งแกร่งที่ผนึกกำลังกันเป็นที่น่าเกรงขามเกินจะต่อกร ภคพงษ์มองไม่เห็นคนที่จะช่วยเหลือภัทรศรัณย์ได้เลย ใครกันที่จะโน้มน้าวหัวใจเคียดแค้นของภีมพริษฐ์ให้อ่อนลงได้
“โซเฟีย ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง ทุกการลงทัณฑ์ผมยินดีรับไว้ทั้งหมด ได้โปรดละเว้นลูกภัทรของผม”
เขาครวญหาภรรยาเก่า ผู้หญิงแสนงดงามที่ต้องหอบความเจ็บช้ำผิดหวังกลับไปเพราะความไม่รู้จักพอ ตอนนั้นภคพงษ์คิดไม่ได้ เขาลุ่มหลงกับรสชาติจัดจ้านกร้านโลกแบบเจนสนามของอวภาส์ สุดสวิงกันสุดเหวี่ยงไม่ได้สนใจลูกกับภรรยาที่รอกินข้าวอยู่บ้าน โซเฟียอดทนกับเขาอย่างที่สุดเพื่อครอบครัว พูดแก้ตัวแทนให้ยามที่ลูกถามหาเขานั่นยิ่งทำให้เขาย่ามใจและเตลิดจนถึงขั้นพาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านด้วยความลุ่มหลงมัวเมา โซเฟียเจ็บช้ำทนไม่ไหวจนขอหย่าและพาลูกกลับประเทศ เขาสนุกกับคนใหม่ ออกเที่ยวราตรีกันทุกค่ำคืน ตอนนั้นบริษัทของเขากำลังไปได้สวยจากเงินสนับสนุนเบื้องหลังของภรรยา หล่อนบอกเขาเพียงว่าครอบครัวที่อังกฤษพอมีฐานะบ้าง เขาไม่รู้อะไรมากกว่านั้น และปล่อยโซเฟียไปเมื่อปีกกล้าพอ และตอนนี้ผลทุกอย่างกำลังย้อนกลับมาหาเขา ลากทุกคนที่เกี่ยวข้องลงขุมอเวจีด้วยกันทั้งหมด!
บรรดาเพื่อน ๆ ของวาเลนไทน์ต่างยกโขยงพากันมาเยี่ยมเมื่อรู้ข่าว ภีมพริษฐ์ปล่อยพวกนั้นคุยกันข้างในก่อนตัวเขาจะออกมานั่งที่ระเบียงด้านนอก สายตามองเหม่อเหมือนชีวิตไร้จุดหมาย ไร้กำลังใจให้ลืมตาตื่นขึ้นมาในแต่ละวัน ทุกอย่างที่ทำ กิจการมากมายที่กุมไว้ในกำมือไม่รู้ทำไปเพื่ออะไร อยากปล่อยวางทุกอย่างลงและใช้ชีวิตกับลูกกวางอย่างสงบ
เหนื่อยเต็มทีกับความแค้นที่บ่มเป็นหนองในใจมาช้านาน
เขา...อยากตื่นขึ้นมาเจอรอยยิ้มของวาเลนไทน์
ได้แต่หวังว่าปาฏิหาริย์จะพาลูกกวางของเขากลับมาโดยเร็ว เหมือนชีวิตต้องคำสาป วางหัวใจไว้ที่ใดก็มักถูกพราก เหลือไว้ต่างหน้าเพียงร่างกาย ภีมพริษฐ์เจ็บหนึบในอก แม่ที่กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้วยังมาคนรักที่บอกไม่ได้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ขอบตาร้อนผ่าวมองออกไปยังเวิ้งฟ้าแสนไกล
อยู่ที่ไหนนะ ทั้งแม่ ทั้งกวางน้อย
เหล่าผองเพื่อนของวาเลนไทน์พากันกลับเมื่อควรแก่เวลา เฝือกที่แขนมีรอยปากกาเขียนข้อความต่าง ๆ จากเพื่อน ๆ ทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์ โพสต์อิทแผ่นเล็กแปะไว้ที่หัวเตียงหลายแผ่นเป็นข้อความให้กำลังใจ รวมถึงรูปถ่ายจากกล้องโพลารอยด์ถ่ายรูปคนป่วยและเพื่อน ๆ ที่มาเยี่ยมแปะไว้พร้อมข้อความบ่งบอกว่าพวกเขาไม่ทิ้งกัน ภีมพริษฐ์ยิ้มบางกับมิตรภาพ เขาไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทกันแบบนี้เท่าไหร่ โลกหลากสีสันของวาเลนไทน์กับโลกสีเทาหม่นของเขาแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
Tru Tru Tru
“ฮัลโล คุณแม่กับคุณพ่อมาถึงแล้วหรือครับ”
“คุณภีม แม่กับพ่อแล้วก็ริสามาถึงสนามบินแล้วนะคะ ตอนนี้กำลังนั่งรถตู้ไปที่โรงพยาบาล อีกไม่นานน่าจะถึง”
“ครับผม เมื่อกี้เพื่อน ๆ ของไทน์ก็เพิ่งกลับไป”
“จ๊ะ งั้นเดี๋ยวถึงแล้วค่อยคุยกันนะคะ”
มารดาของวาเลนไทน์วางสายไปก่อน ภีมพริษฐ์กุมมือบางด้วยความรู้สึกผิด ละอายใจที่ไม่สามารถดูแลแก้วตาดวงใจของครอบครัววาเลนไทน์ได้ อีกทั้งบิดากับมารดาของวาเลนไทน์พอทราบข่าวพวกเขาก็ไม่เอ่ยโทษตีโพยตีพายกับเขาแม้แต่น้อย กวางน้อยของเขาเติบโตมากับครอบครัวอบอุ่นแบบนี้สินะ จิตใจและการนึกคิดถึงแสดงออกในแง่ที่ดี ภีมพริษฐ์จูบหน้าผากมนด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง
“เดี๋ยวพ่อกับแม่แล้วพี่ริสาจะมาเยี่ยมแล้วนะลูกกวาง ตื่นขึ้นมาหน่อยได้ไหม”
เขาจูบมือซีดอ้อนวอนอย่างหมดแรง ธุรกิจกำลังไปได้ดี คนภายนอกต่างชื่นชมในความสามารถของเขา นิตยสารต่าง ๆ ต่างโทรมาขอสัมภาษณ์ผ่านเลขาฯของเขา แต่ภีมพริษฐ์กลับหมดแรงใจเสียดื้อ ๆ ท่ามกลางความทุกข์ทนทรมานและเหน็บหนาวเขาหวังให้คนรักลืมตาขึ้นมาโอบกอดเขาให้หลุดพ้นจากความทุกข์ระทมนี้เสียที
แอ๊ด
ประตูห้องเปิดออกพร้อมการก้าวเข้ามาของผู้มาเยือน โสมเตียรถ์ มัทนา ไอริสา ต่างมองไปยังคนป่วยบนเตียง ข้างกายคือเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังกุมมือวาเลนไทน์เอาไว้ ไหล่กว้างผึ่งผายที่เคยสง่างามตกลู่อย่างเหนื่อยอ่อน ภีมพริษฐ์สบตากับทั้งสามพลางผุดลุกขึ้นยกมือกระพุ่มไหว้ทักทายผู้มาเยือน
“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ/ สวัสดีครับ”
บิดามารดาของวาเลนไทน์ยกมือขึ้นรับไหว้ สายตาอย่างผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนลอบสังเกตคนรักของลูกชายไปในตัว รูปร่างสูงใหญ่ดูดีมีสง่า แม้ดวงหน้าจะดูหมองไปบ้างแต่ยังคงหล่อเหลาราวรูปสลักไร้ที่ติ ดวงตาคมบ่งบอกถึงความทุกข์ในใจ หากเป็นยามปกติที่ลูกชายของตนไม่ป่วย ดวงตาคู่นี้คงมีเปลวไฟแห่งเลือดผู้นำเยี่ยงราชสีห์องอาจเต็มเปี่ยม เห็นอย่างนี้ก็วางใจไปได้อีกเปราะ ถึงจะไม่เต็มร้อยด้วยเพศสภาพของทั้งคู่ แต่ของอย่างนี้ต้องให้เวลาพิสูจน์ คู่ชายจริงหญิงแท้สมัยนี้ก็ใช่ว่าจะยั่งยืน ดารานักแสดงเลิกรากันให้เห็นโครม ๆ เรื่องแบบนี้จะใช้อคติตัดสินไม่ได้หรอก
ภีมพริษฐ์หลีกทางให้คนในครอบครัวได้เข้ามาหาคนรัก มือเรียวกร้านตามวัยของมารดาลูบศีรษะบุตรชายคนเล็กขณะมองร่องรอยบาดเจ็บตามตัว นอกจากแขนที่ใส่เฝือกกับรอยถลอกปอกเปิกขึ้นสีช้ำแล้วดูเหมือนสมองที่ได้รับการกระทบกระเทือนน่าจะหนักสุด ริมฝีปากสีอ่อนโน้มลงจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ ฝ่ายบิดาจับตามเนื้อตัวอย่างห่วงใย ส่วนพี่สาวบีบสัมผัสฝ่ามือคล้ายจะเรียกสติน้องชาย ชายหนุ่มยืนมองความผูกพันในครอบครัวด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาเคยมีครอบครัวพร้อมหน้าเมื่อนานมาแล้ว นานมากจนลางเลือนเต็มที มีเพียงภาพความแค้นที่บดบังทุกอย่างจนหมด หัวใจของเขาด้านชาและขับเคลื่อนไปข้างหน้าด้วยแรงแค้นล้วน ๆ เขาต้องฝึกความเป็นผู้นำจากตา ต้องเหนือกว่าบรรดาญาติคนอื่น ๆ เพื่อก้าวผงาดขึ้นเป็นผู้นำกุมอำนาจทั้งหมดรับช่วงต่อได้อย่างไร้ข้อกังขา คืนวันเลวร้ายสอนให้เขาเลือดเย็นกลบเกลื่อนความอ่อนแอในใจ เมื่อมีทั้งอำนาจและเงินทองเหนือกว่ามันจะง่ายต่อการเหยียบขยี้อีกฝ่ายให้แหลกเละเหมือนบี้มดตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง
ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้ จะผิดแผกไปก็แต่อสูรร้ายดันตกหลุมรักลูกกวางน้อยที่หลงเข้ามาในกรงเขี้ยว เส้นทางขึ้นสู่อำนาจเพื่อจะย้อนกลับมากดขี่คนที่เคยทำร้ายตัวเองถูกความอ่อนโยนแทรกซึม ความรักทำให้ความแค้นเบาบางลง เขาอยากใช้เวลาอย่างมีความสุขกับคนรักมากกว่าคิดแก้แค้น จึงเร่งรัดทุกอย่างให้จบโดยเร็วที่สุดเพื่อไม่ให้คนรักรู้ แต่สุดท้าย...
“จำคำตาไว้ ถ้าหลานพลาดเมื่อไหร่ ปืนในมือศัตรูไม่มีคำว่าโอกาสให้หลานหรอกนะ”
และความพลาดครั้งนี้ หัวใจจึงถูกกระชากอย่างไม่เหลือชิ้นดี
“ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะลูกแม่”
มัทนาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ลักษณะเป็นเส้นด้ายสีขาวเส้นหนึ่ง นางผูกเส้นด้ายนั้นเข้ากับข้อมือลูกชายกล่าวเรียกขวัญหรืออะไรสักอย่างที่ภีมพริษฐ์ไม่เข้าใจนักแต่สัมผัสได้ถึงความรักความห่วงหาของทุกคน พ่อแม่และพี่สาว ทั้งสามต่างยื่นมือไปจับมือบางของคนนอนนิ่งพร้อมเรียกชื่อวาเลนไทน์น้ำเสียงนุ่มนวลอบอุ่นราวกับคนบนเตียงแค่หลับไปเท่านั้น
ภีมพริษฐ์นึกย้อนถึงตัวเอง เขาเรียกแม่ด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน เจ็บปวด คับแค้น ต้องการทำลาย เด็กชายผู้มีปืนกับสิงโตเป็นเพื่อน ทุกคนต่างกลัวเกรงยกย่อง คนสนิทไม่มีใครกล้าเล่นหัวเสมอ มีพี่เกลี้ยงเป็นเพื่อนแต่ก็ยังมีความนอบน้อมให้ในที
“คุณภีมมาเรียกตาไทน์ด้วยกันสิคะ คุณเป็นคนรักของแก เป็นครอบครัวเดียวกันกับเรา ไทน์คงดีใจถ้าได้ยินเสียงคุณ”
ภีมพริษฐ์นิ่งงันไปกับคำว่า “ครอบครัว” ที่พวกเขามอบให้ มือหนาสั่นน้อย ๆ ขณะยื่นไปกุมมือบางพร้อมกับคนในครอบครัวคนรักเพื่อส่งใจไปถึงวาเลนไทน์ในที่ไหนสักแห่ง
“กลับมาเร็ว ๆ นะครับ”
เขาเอ่ยได้แค่นั้น ทุกอย่างมันเต็มตื้อ เขาโหยหาอ้อมกอดแสนอุ่นของวาเลนไทน์ เพิ่งค้นพบว่าสิ่งวิเศษที่สุดคือการได้ค้นพบคนที่สามารถให้อภัยในความผิดพลาดของเราได้
แต่ใช่ว่าคน ๆ เดียวจะสามารถให้อภัยกันได้ทุกครั้ง
เพียงแต่หวังว่าครั้งนี้
กวางน้อยจะยอมให้เขาชดใช้
ด้วยการดูแลวาเลนไทน์ไปจนหมดลมหายใจ
หัวข้อ: อเวจีเสน่หา ตอนพิเศษ ตอนกวางน้อยกับสตรอว์เบอร์รีจุ่มนมข้นหวาน (P.20)(25/03/59) (อ่าน 249597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก