Passion32
[/b]
เพื่อน ๆ ของวาเลนไทน์ต่างทยอยกลับกันไปเพราะคนป่วยจะได้พักผ่อน ถึงคนมาเยี่ยมจะเยอะ กระนั้นวาเลนไทน์ก็อดนึกถึงเพื่อนอีกคนไม่ได้ วาเลนไทน์ไม่เห็นหน้าค่าตาของเพื่อนรักเลย เช็คดูในโซเชียลต่าง ๆ ก็เงียบฉี่ ถามกับเพื่อนคนอื่นต่างก็บอกว่าภัทรศรัณย์ไปทำงานที่ที่ติดต่อได้ยาก ภัทรศรัณย์เคยส่งข้อความบอกในไลน์กลุ่มก่อนแล้ว ปากบางเม้มแน่นอย่างขบคิด เมื่อคืนหลังจากพักผ่อนเต็มที่หลาย ๆ อย่างก็เริ่มไหลกลับเข้ามาในความทรงจำ
“กวางน้อยอยากกินอะไรอีกไหม”
ภีมพริษฐ์เข้ามาในห้องพร้อมเอ่ยปากถาม ดูจากสภาพของเยี่ยม เดาว่าวาเลนไทน์คงกินกับเพื่อน ๆ ไปแล้ว
“ผมไม่เห็นภัทรเลย คุณภีมบอกผมได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นครับ คุณไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับภัทรใช่ไหม”
วาเลนไทน์เอ่ยถามคนรัก ภีมพริษฐ์มองใบหน้าเป็นกังวลก่อนจะควักโทรศัพท์ส่งภาพให้ดู เป็นภาพชารอฟหน้าทะเล้นท์กำลังจูบแก้มคนหลับที่กำลังนอนคว่ำหน้า
“ภัทรศรัณย์อยู่กับชารอฟ หมอนั่นลากตัวไปตั้งแต่วันที่กวางน้อยถูกรถชน ตอนนี้ก็สบายดีมั้ง จะบุบสลายก็เพราะถูกเสือตะกละเขมือบกินทุกวันนั่นแหละ เหมือนฉันแรก ๆ ที่ติดใจเนื้อลูกกวางจนตอนนี้ก็ยิ่งหลง”
“ภัทรรักคุณ แล้วคุณก็ใช้ความรักของภัทรเป็นอาวุธทำร้ายภัทรกลับ” วาเลนไทน์ทวนเหตุการณ์เสียงเบา
“ฉันแค่อยากให้พ่อของหมอนั่นเจ็บ ไม่มีวิธีไหนจะทำให้คนแบบนั้นเจ็บปวดได้เท่ากับเห็นลูกตัวเองทรมาน”
เขาตอบน้ำเสียงเย็นชา ภีมพริษฐ์หยุดลงมือด้วยตัวเองได้ แต่ตะกอนความเกลียดชังยังคงตกผลึกในใจ วาเลนไทน์นิ่งไปเมื่อได้ยิน ครั้นจะขอให้เขาอโหสิ สิ่งที่ภีมพริษฐ์เจอก็หนักหนาเสียเหลือเกิน ในขณะที่เพื่อนรักอย่างภัทรศรัณย์ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ภีมพริษฐ์กลับต้องเจ็บปวดทรมาน ภาพที่เจอกับมารดาของคนรักบ่งบอกว่าภีมพริษฐ์ต้องทุกข์ทรมานแค่ไหน เป็นใครใครก็แค้น วาเลนไทน์อยากช่วย แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน หนึ่งก็คนที่อยากใช้ชีวิตร่วมกัน อีกหนึ่งก็เพื่อน ถึงจะรู้ว่าเพื่อนรักแฟน แต่วาเลนไทน์ก็เชื่อใจคนรักและรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แล้ววาเลนไทน์จะต้องเริ่มจากตรงไหน จะให้ทำไม่รู้ไม่ชี้มีความสุขกับภีมพริษฐ์ไป มันก็เหมือนจะไม่เต็ม
“กวางตัวนี้คิดมากอีกแล้ว”
เขาจูบกลีบปากบาง บดเบียดเบา ๆ ก่อนจะส่งปลายลิ้นเข้าไปชิมความหวานที่แสนโหยหา มือหนาประคองใบหน้าใสรับจังหวะรุกรานอย่างคุ้นเคย วาเลนไทน์เกี่ยวกระหวัดลิ้นเรียวตอบสนองเร้าให้ภีมพริษฐ์ยิ่งโหมจูบดูดดื่ม ใบหน้าใสแหงนรับแรงจูบจนหน้าตั้ง มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อสะกิดตุ่มยอดไตเบา ๆ
“อือ คุณภีม”
วาเลนไทน์ถอนปากฉ่ำออกท้วงเสียงหอบ
“โทษที เข้าใกล้ได้กลิ่นนี้ทีไรลืมตัวตลอด” เขาถอยออกมาก่อนจะกลับไปนั่งซ้อนพร้อมยื่นแขนมากอดเอว
“อยากติดต่อกับชารอฟไหม”
เขาถามก่อนจะตัดสินใจให้ด้วยการกดแอปพลิเคชันติดต่อให้เสร็จสรรพ รอไม่นานญาติผู้พี่หน้าทะเล้นก็โชว์ใบหน้าหล่อเหลาให้เห็น
“ว่าไง กวางน้อยฟื้นแล้วหรือ หน้ายังซีดอยู่นะ แต่เดี๋ยวสามีรักก็คงทำให้เปล่งปลั่งได้อย่างเก่า”
“ชารอฟ” วาเลนไทน์แก้มร้อน พี่กับน้อง หื่นไม่มีใครเกินใครจริง ๆ
“กวางน้อยอยากรู้ว่า เหมียวของนายถูกฆ่าทิ้งทะเลหรือยัง”
ภีมพริษฐ์ถามเสียงโหดก่อนแขนหนาจะถูกมือคนป่วยตีเพี๊ยะเข้าให้ ใบหน้าเก๊กโหดเจื่อนลงนิดหน่อยก่อนจะแสร้งโหดต่อทว่าสงบปากสงบคำลง
“ภัทรเป็นไงบ้างครับชารอฟ คนใจดีแบบคุณคงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงแบบคุณภีมใช่ไหม”
วาเลนไทน์ถามอย่างมีความหวัง ก่อนจะมีเสียงนกเสียงกาแว่วมาว่า รู้จักหมอนี่น้อยไปสิ และรีบหุบฉับลงเมื่อเมียเหลือบมอง
“เพื่อนลูกกวางสร้างความบันเทิงให้ฉันได้ดีเชียวล่ะ เต้นรูดเสาเก่งใช้ได้ ทั้งเป็นตัวเรียกเงิน เจ๋งไม่เบา”
“ชารอฟ”
วาเลนไทน์ครวญเสียงแผ่ว เห็นหน้าเปื้อนยิ้มแต่ชารอฟเองก็ร้ายไม่เบา เสือซ่อนเล็บดี ๆ นี่เอง
“ชู่ กวางน้อย หมอนั่นเป็นสมบัติของฉัน ถึงไม่เกี่ยวกับความแค้น แต่หนี้ที่ครอบครัวหมอนั่นติดค้างไว้เห็นทีจะยอมไม่ได้ ฉันทำธุรกิจ กวางน้อยต้องเข้าใจตรงนี้ด้วย แต่หายห่วงได้ตอนนี้เพื่อนของลูกกวางนอนกับฉันแค่คนเดียว ใจเด็ดใช้ได้ ขนาดฉันเอาคนอื่นต่อหน้าบนโต๊ะทำงาน หมอนั่นยังยืนปัดกวาดห้องได้หน้าตาเฉย แถมยังจะอัดคลิปฉันไปไรต์แผ่นขายตามตลาดนัดเอาเงินมาผ่อนดอก แสบไหมล่ะ ไม่น่าเอ็นดูเหมือนลูกกวางสักนิด”
เขาขยิบตาให้วาเลนไทน์ท้าทายสายตาโหดจากคนข้างกายคู่สนทนา
“ชารอฟอย่าใจร้ายกับภัทรนักได้ไหมครับ”
“อืม แต่ถ้าเพื่อนลูกกวางเรียกร้องเองก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ยังไงหรือครับ”
“รอดูเงียบ ๆ ละกันนะ”
ชารอฟขยิบตาให้ก่อนจะแอบซ่อนหลักฐาน วาเลนไทน์มองเพื่อนรักถูกลากออกมาจากห้องน้ำในสภาพเปียกปอน เสียงโวยวายดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงดูดปากและเสียงครวญครางดังขึ้นเรื่อย ๆ แก้มขาวแดงเรื่อเมื่อต้องมารับบทถ้ำมอง มองดูเพื่อนรักในสภาพอ่อนปวกเปียกลงให้จอมมารในที่สุด ใบหน้าหล่อเหลาซับด้วยไฟอารมณ์อย่างต้องการการเติมเต็มเต็มที่ วาเลนไทน์หยุดการดูหนังสดไว้แต่เพียงเท่านั้น แต่คนข้างหลังที่กัดฟันกรอด ๆ พร้อมสบถอย่างหัวเสียนี่สิ
“ไอ้พี่เวร เห็นฉันเข้าถ้ำกวางไม่ได้เลยฟัดแมวยั่วให้ฉันคลั่ง ไอ้เสือเฒ่าเจ้าเล่ห์”
คนโหดหัวเสียที่ถูกพี่ชายตัวดีเยาะเย้ยด้วยหนังสดเข้าให้ สายตาคมเหลือบมองเมียกวาง ร่างโปร่งผอมซูบไปมาก ถึงสิงห์โหดจะสปาร์กง่ายแค่ได้อยู่ใกล้เมีย แต่ร่างกายวาเลนไทน์แบบนี้เขาก็สงสารเกินกว่าจะทำอะไร อย่างน้อยก็ต้องขุนให้แข็งแรงดีก่อนใช้เวลาเป็นเดือน คิดแล้วก็ได้แต่หงุดหงิดงุ่นง่านอยากอาละวาดใส่ไอ้คนบนเรือ
“สั่งคนเอาระเบิดไปปาหัวมันดีไหม เอาให้กระจุยตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มนี่ล่ะ จะได้สูญพันธุ์ไปเสีย พันธุ์ห่วย ๆ แบบนั้น”
“ฟังจากเสียงภัทร ไม่ห่วยเลยนะครับ” วาเลนไทน์ท้วงเล็ก ๆ ก่อนจะชะงัก
“กวางน้อย นี่แกล้งกันใช่ไหม เดี๋ยวนี้เป็นเมียที่รวมหัวกับคนอื่นแกล้งสามีหรือครับ กล้าดียังไงมาชมผู้ชายคนอื่นต่อหน้าสามีน่ะหือ เดี๋ยวเหอะ ขุนจนอ้วนแข็งแรงขึ้นเมื่อไหร่ ตัวลูกกวางนั่นแหละจะครางดังกว่าภัทรศรัณย์เสียอีก”
ภีมพริษฐ์หัวฟัดหัวเหวี่ยง ร่างสูงใหญ่จูบเมียรักหนัก ๆ ก่อนจะเดินดุ่มเข้าห้องน้ำไป วาเลนไทน์ส่ายหน้าน้อย ๆ ก็สิงโตจอมโหดยุขึ้นง่ายแบบนี้นี่ล่ะ เสือเจ้าเล่ห์ชารอฟถึงได้ชอบแหย่ให้อาละวาด แต่ก็นะ วาเลนไทน์อดยิ้มบางไม่ได้ ภีมพริษฐ์หื่นขนาดนั้นแต่ก็คิดรอให้วาเลนไทน์ร่างกายแข็งแรงก่อน วาเลนไทน์มองคนที่เดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิดแล้วก็ได้แต่ขำ
“ชีพจรกับความดันปกตินะครับ แต่ร่างกายยังดูเพลีย ๆ อยู่ คนไข้มีอาการอื่น ๆ อะไรไหมครับ”
แพทย์เจ้าของไข้ถามอาการวาเลนไทน์ แต่ร่างโปร่งกลับรู้สึกว่าสายตาเฉียบคมใต้แว่นนั้นเหลือบมองไปทางร่างสูงใหญ่หล่อเหลาดังรูปสลักที่อยู่ด้วยไม่ห่างบ่อย ๆ วาเลนไทน์รู้ว่าคนรักนั้นเป็นที่หมายตาของสาว ๆ ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ทำให้ระทวยได้ไม่ยาก แต่ไม่คิดว่าภีมพริษฐ์จะมีเสน่ห์ทั้งต่อเพศเดียวกันและต่างเพศขนาดนี้ พยาบาลไม่เท่าไหร่แต่หมอด้วยนี่ อกด้านซ้ายรู้สึกคันยิบ ๆ อย่างบอกไม่ถูกอาการแบบนี้เรียกว่าเป็นอาการแทรกซ้อนได้ไหม ปากบางเม้มเข้าหากันก่อนเอ่ย
“ไม่มีครับหมอ แค่เพลีย ๆ นิดหน่อย”
“พยายามทานเยอะ ๆ นะครับ คุณนอนไปนาน ร่างกายรับแค่อาหารเหลว ไม่ได้ออกกำลัง ต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว พักอีกสักวันสองวันค่อยกลับบ้านนะครับ” นายแพทย์หนุ่มบอกคนไข้ แต่สายตาที่เหมือนมองผ่าน ๆ นั่น...
“ขอบคุณครับหมอ”
วาเลนไทน์กล่าวขอบคุณ มองแพทย์เจ้าของไข้ที่เดินออกไป รูปร่างหน้าตาบุคลิกที่ดูดี ภูมิฐาน สะอาดสะอ้าน
“ทำไมไม่บอกหมอไปล่ะครับ ว่ามีอาการหึงแทรกซ้อนขึ้นมาด้วย มียาลดความหล่อของสามีไหม ฟอด”
เขาจูบแก้มใสเอาใจอย่างระงับความดีใจไม่อยู่ นาน ๆ จะเห็นกวางตัวนี้ออกอาการหึงแฟน คงเพราะแพทย์หนุ่มคนนี้บุคลิกหน้าตาท่าทางดูดี หรือไม่ร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงนักส่งผลให้จิตใจอ่อนแอลงหรือเปล่าหนา วาเลนไทน์ที่แสนดีถึงรู้สึกอ่อนไหวกว่าปกติ
“คุณรู้”
“ฉันอ่านสายตาคนที่คิดอะไรกับฉันออก ถ้าไม่แสดงออกจนน่าเกลียด ฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไร มันเป็นรสนิยมส่วนบุคคลนี่นะ ยิ่งฉันมีวาเลนไทน์ก็ยิ่งเข้าใจอะไรลึกซึ้งขึ้น” เขาจูบปากบางเมื่ออธิบายจบ
“ผมจะกลายเป็นคนงี่เง่าไหมนะ แค่ผู้หญิงชอบคุณแต่พอพวกเธอเห็นคุณมีผมก็ถอยห่างแล้ว แต่กลับกลายเป็นคุณมีทั้งผู้ชายผู้หญิงมาชอบแบบนี้ ผมกลัวผมจะงี่เง่าสักวัน”
มือบางกำผ้าห่มแน่น ไม่เคยรู้สึกอ่อนแอมากขนาดนี้ ภีมพริษฐ์รั้งศีรษะทุยมาซบอก
“กวางน้อยฟังพี่ภีมนะครับ เราห้ามใครให้มารักหรือชอบเราไม่ได้หรอก แต่เรารู้ตัวนี่นาว่าหัวใจของเราวางไว้ที่ใครผลของการทรยศหักหลังมันนำความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสมาสู่คนเรามากขนาดไหน วาเลนไทน์ก็เห็น คนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่คน ๆ นี้เลือกแล้วที่จะวางหัวใจแต่ศรัทธาไว้ที่ใคร”
ไม่พูดเปล่า ร่างผึ่งผายอย่างผู้นำผู้กุมบังเหียนบริษัทยักษ์ใหญ่ย่อกายลงคุกเข่าต่อหน้าพร้อมจับเรียวเท้าจรดริมฝีปากลงจูบอย่างราชาแห่งนักล่าผู้ยอมสิโรราบให้แก่หัวใจตัวเอง
“คุณภีม!” วาเลนไทน์ตาเบิกโตด้วยความตกตะลึงก่อนจะรีบชักเท้ากลับ
“ลุกขึ้นเถอะครับ คุณทำแบบนี้ ผม ผมทำอะไรไม่ถูก”
วาเลนไทน์ลนลานไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะกล้าลดตัวลงไปคุกเข่าพร้อมจรดริมฝีปากจูบยังแทบเท้าเสมือนดั่งให้สัตย์สัญญาต่อกัน
“มีวาเลนไทน์คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่คนอย่างฉันจะยอมสยบให้ เชื่อใจกันนะครับ”
วาเลนไทน์รั้งร่างสูงขึ้นมากอด ใบหน้าใสซุกซบแผงอกหนาสูดกลิ่นกายที่แสนอบอุ่นคุ้นเคย
“ผมเชื่อคุณครับ ขอโทษที่อ่อนแอ”
“ไม่เป็นไรหรอก นาน ๆ จะได้เห็นเมียหึง งอแงกว่านี้ก็ไม่ว่า ยอมให้คนนี้คนเดียวจริง ๆ แต่เพื่อความสบายใจ กวางน้อยจะล่ามฉันไว้ดีไหมล่ะ จะได้ไม่ต้องออกไปเจอใคร ยินดีนะถ้าจะได้เป็นทาสรักรอปรนนิบัติเมียบนเตียง ให้เมียหาเลี้ยง”
เขาบอกยิ้ม ๆ ขณะจูบหน้าผากมนไปเรื่อย ทั้งกอดทั้งหอมนัวเนียได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ
“วันข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไร ผมจะเชื่อคุณ”
สองร่างตระกองกอดกันและกันด้วยความเชื่อใจและศรัทธา ไม่หารู้ไม่ว่า บททดสอบครั้งใหม่กำลังจะเริ่ม
“ได้ยินชัดใช่ไหม ทำให้ยังไงก็ได้ จัดฉากยังไงก็ได้ให้ภีมได้เห็นว่าเด็กนั่นมีชู้แล้วแอบสวมเขาให้ภีม ให้มันถูกเฉดหัวออกไป ถ้าลองจีบมันแล้วไม่ติดก็ฉุดไปนอนด้วยซะ แล้วอัดคลิปมาให้ฉัน”
“เด็กวาเลนไทน์ก็น่ารักดี แต่คุณภีมโคตรหล่อยิ่งกว่าหล่อ ตอนนั้นแกมัวแต่รีรออะไรไม่รีบรวบหัวรวบหาง”
“ก็มัวแต่เอาคืนไอ้พวกที่เคยเมินฉันนั่นแหละ ไบรอันแทบบ้าตอนที่ฉันควงคุณภีมมาหยามหน้า อดีตนายแบบควบตำแหน่งนักกีฬารักบี้กล้ามล่ำเดือนมหาวิทยาลัยสุดฮอตหมดสภาพตอนถูกเขี่ยทิ้ง มันสะใจจะตาย แม้แต่ชาร์ลที่เป็นแฟนรติมาน้องคนละแม่กับฉันยังแอบมองฉัน ใครจะคิดว่าพวกมันจะมีเบื้องหลังอีกที เฮ่อ อย่าพูดได้ไหม เอาเป็นว่าจัดการให้ได้ล่ะ ทำให้ภีมเข้าใจผิดว่าวาเลนไทน์มีชู้ ถ้าแกต้องการคนหล่อ ฉันมีญาติของภีมแนะนำ รายนั้นหล่อไม่แพ้กัน มหาเศรษฐีเจ้าของโรงแรมและคาสิโนที่ลาสเวกัส แถมยังมีธุรกิจเรือสำราญสุดหรูหรากับเหมืองทองอีก รับรองแกได้แซบยิ่งกว่าแซบ”
“แกกล้ารับประกันไหมว่า คุณภีมจะไม่เชือดฉันทิ้งน่ะ ไปยุ่งกับเมียเขา”
“ฉันจะทำให้คุณภีมเบื่อเด็กนั่นเอง ถ่านไฟเก่าที่รู้ใจมันต้องดีกว่าเด็กท่าทางไม่ประสีประสาอยู่ด้วย”
“ทำพูดไป แกไปเอาความมั่นใจมาจากไหน เด็กนี่แหละ ทำผู้ใหญ่หลงหัวปักหัวปำน่ะ”
“แล้วแกจะขัดฉันทำไมเนี่ย ช่วยฉัน ทำให้มันสำเร็จ”
หล่อนเน้นคำพูดก่อนจะลดโทรศัพท์ลงยัดลงกระเป๋า ร่างโปร่งระหงใบหน้าแปลกไปจากเดิมจากการผ่าตัดศัลยกรรมยิ้มกริ่มขณะเงยหน้ามองป้ายโรงพยาบาล
“พริมมาเยี่ยมไทน์นะ แต่ขอยืมเป็นสะพานข้ามไปหาภีมหน่อยแล้วกัน”
ใบหน้าสะคราญยกยิ้มขณะก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจของคนป่วยบนเตียง ประจวบเหมาะที่คนไข้อยู่คนเดียวพอดีเพราะบิดาและมารดาหลังจากมาเยี่ยมแล้วก็ไปดูร้านดอกไม้ของพี่สาวต่อ ส่วนภีมพริษฐ์กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ วาเลนไทน์ทำหน้างุนงงอย่าพยายามนึกว่าผู้มาเยือนเคยรู้จักมักจี่กันตอนไหน
“พริมเองค่ะ ไทน์ พริมเพิ่งฟื้นตัวหลังผ่าตัดใบหน้าใหม่”
พริมรตาพูดขณะเดินเข้ามาใกล้คนที่ไม่ได้เจอหน้ามานาน เสียดใจเล็ก ๆ ที่คนตรงหน้าเป็นวาเลนไทน์ที่เคยรู้สึกดีต่อกัน
“พริมคิดถึงไทน์นะคะ เห็นว่าอาการดีขึ้นแล้วจากในเฟสบุ๊คก็เลยมาเยี่ยม”
“พริมสบายดีนะครับ”
“พวกนั้นทำร้ายพริมค่ะ มันกะให้พริมเสียโฉม พริมรอดมาได้ก็ต้องพักรักษาตัวเพื่อผ่าตัดใบหน้าใหม่”
“ร่างกายเป็นแค่ส่วนประกอบหนึ่งครับ สิ่งสำคัญคือจิตใจข้างในต่างหาก” วาเลนไทน์ยิ้มอ่อนปลอบใจ
“ไทน์ใจดีเสมอเลยนะคะ”
ร่างอรชรโผเข้ากอดชายหนุ่ม วาเลนไทน์อึกอักเล็กน้อย ดวงตาสวยเหลือบมองประตูห้องน้ำ เมื่อกี้เสียงน้ำไหลเงียบเสียงลงไปแล้ว
“พริมคิดถึงไทน์ตลอดนะคะ”
หล่อนกระชับกอดแน่นกว่าเก่า ฝังตัวเข้าหาคนบนเตียงเหมือนขาดไออุ่นมานาน วาเลนไทน์เลิกลั่กก่อนที่พริมรตาจะถอนตัวออกไปจังหวะเดียวที่ภีมพริษฐ์เปิดประตูออกมาพอดี สายตาคมเพ่งมองยังร่างสตรีผู้มาใหม่ที่ยืนข้างเตียงคนรัก พริมรตาตาวาวกับร่างสูงสง่า
“ภีมคะ”
หล่อนส่งเสียงทักออกไป ภีมพริษฐ์ทำหน้างุนงงขณะส่งสายตาถามวาเลนไทน์ ร่างโปร่งอึดอักที่จะบอก
“พริมเองค่ะ พริมผ่าตัดใหม่ เพิ่งดีขึ้น วันนี้เลยแวะมาเยี่ยมน้องไทน์ ไม่กันนานเลยนะคะ”
“ครับ พริมสบายดีนะ”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ค่ะ ไม่ได้มีคนดูแลเหมือนก่อน”
ใบหน้าสวยหันไปทางวาเลนไทน์ ยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว ตัวหนึ่งคือจงใจให้ภีมพริษฐ์ได้เห็นว่าคนดูแลที่ว่าคือวาเลนไทน์ ในขณะที่ตัวที่สองหล่อนสบตาวาเลนไทน์เหมือนจะบอกนัย ๆ ว่าหล่อนขาดคนดูแลเพราะวาเลนไทน์เช่นกัน เกิดความอึดอัดขึ้นทั้งสองฝ่าย วาเลนไทน์ปฏิเสธไม่ได้ว่าพริมรตาคือคนที่ภีมพริษฐ์เคยจริงจังขนาดจะแต่งงานด้วย ส่วนวาเลนไทน์คือคนที่เข้ามาทีหลัง ตอนที่หล่อนทุกข์ใจมากมายวาเลนไทน์ก็เคยเป็นที่ปรึกษาให้หล่อน มาตอนนี้คนที่พริมรตาไว้ใจกลับกลายเป็นคนที่ทรยศหล่อนอย่างนั้นหรือ? เหมือนเจ้าของเขากำลังจะมาทวงคนของเขาคืนอย่างไรอย่างนั้น วาเลนไทน์เม้มริมฝีปากครุ่นคิด ภีมพริษฐ์สังเกตอาการคนรัก แม้เด็กในท้องจะไม่ใช่ลูกของวาเลนไทน์ แต่เหตุการณ์ในห้องคืนนั้นมันก็ยังตะขิดตะขวงในใจ ลูกกวางขี้ใจอ่อนจะทานทนเสน่หาของผู้หญิงแสนสวยได้จริงหรือ?
“จริงสิ พริมซื้อขนมมาด้วยค่ะ ลองชิมดูนะคะ”
หล่อนจัดแจงแกะขนมที่ซื้อมา มือเรียวเลอะขนมนิดหน่อย หล่อนยกแตะปลายลิ้นแผ่วเบาขณะเหลือบสายตายังภีมพริษฐ์ กลีบปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีสดเผยอเล็ก ๆ ขณะแลบเลียขนมเข้าปากไป ชุดที่สวมใส่โชว์สรีระองค์เอวหน้าอกหน้าใจแต่พองามเรียกความน่าค้นหาไม่ได้โป๊เปลือยจนดูเหมือนเร่ขายราคาถูก ดวงตาสวย หวานคมด้วยเครื่องสำอางอย่างดีจดจ้องยังเขาที่ห่างหายกันไปนาน หล่อนรู้ใจเขา รู้วิธีตอบสนองอย่างถึงใจชนิดที่เขาลุ่มหลงในตัวหล่อนจนแทบลืมวันลืมคืนจนเพื่อนล้อว่าเขาโดนของ ดวงตาคมสบกับดวงตาคู่เสน่หาที่ส่งให้อย่างจงใจ ผีเสื้อแสนสวยกำลังร่ายรำในเปลวไฟหลอกล่อให้เขากระโจนเข้าหาด้วยความลุ่มหลง ภาพเซ็กส์ที่เร่าร้อน รุนแรงถึงใจ เขาใช้อุปกรณ์กับหล่อนได้โดยที่อีกฝ่ายก็รสนิยมแบบเดียวกัน ค่ำคืนสวาทเตียงสะเทือนเอี๊ยดอ๊าด หล่อนปราบเขาเสียอยู่หมัด
“ภีมลองทานดูสิคะ”
ริมฝีปากสีแดงสดที่เขาชอบเผยอคล้ายเชิญชวนขณะมือส่งขนมให้ชิม กลีบปากอิ่มสีเชอรี่วาวฉ่ำลอยอยู่ตรงหน้าชวนให้บดขยี้หนักหน่วง กลิ่นน้ำหอมยั่วยวนเร้าใจให้เข้าหา หล่อนยิ้มหวานให้ขณะจับมือเขาหงายออกรับพุดดิ้งช็อกโลแลตที่หล่อนวางใส่มือให้โดยจงใจให้ปลายนิ้วสัมผัสกันเหมือนกดปุ่มสปาร์ก ทุกอย่างอยู่ในสายตาวาเลนไทน์ ร่างโปร่งรู้ตัวอยู่ตลอดว่าคนรักไม่ใช่เกย์ ภีมพริษฐ์ชอบผู้หญิงสวยเฉียบขาดเซ็กซี่เร้าใจมีสง่าดูดีมีราคา ควงออกงานไม่มีน้อยหน้าใจและผู้หญิงตรงหน้าก็ตอบโจทย์นั้นได้ดี แม้ใบหน้าจะศัลยกรรมใหม่แต่ก็สวยจนเหลียวหลังอยู่ดี
“อุ๊ย เกือบลืมคนป่วยแน่ะ ภีมนี่น้า ไม่เตือนกันบ้าง” หล่อนตีแปะที่หน้าขาก่อนลุกขึ้นเอาขนมไปให้วาเลนไทน์
“สารภาพว่าไม่ได้ทำเองค่ะ แต่ขนมร้านนี้อร่อย วัตถุดิบคุณภาพสูง อร่อย นุ่มลิ้น”
หล่อนหันไปเน้นคำว่านุ่มลิ้นกับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ผู้หญิงสวยเซ็กซี่อัดแน่นไปด้วยเนื้อนมไข่ กับผู้ชายธรรมดาซีดเซียว หล่อนจงใจให้เขาได้เห็นความแตกต่าง จงใจดึงเขาคนเดิมกลับมา ภีมพริษฐ์ที่หล่อเหลาองอาจควรจะมีคนข้างกายที่สวยสง่าเป็นที่จับตามอง
วาเลนไทน์รับขนมมาไว้ในมือ ร่างโปร่งเข้าใจในสิ่งที่พริมรตาต้องการบอก หล่อนต้องการคนของตัวเองคืน ไม่ว่าจะด้วยความเหมาะสมหรืออะไร คนที่คู่ควรกับเขาก็คือหล่อน อย่างนั้นหรือ?
แล้วหัวใจของวาเลนไทน์ล่ะ หัวใจดวงนี้มันไม่ได้รักเขาน้อยกว่าใครเลย รักทั้งที่เจอกับความโหดร้ายเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจากเขา รักและซื่อตรงเสมอมาก แต่ถ้าจะให้ไปแย่งชิง วาเลนไทน์ทำไม่เป็นหรอก อย่างไรเสีย วาเลนไทน์ก็ไม่เคยคิดทำร้ายผู้หญิง ดวงตาหม่นมองสบยังคนรัก
“ผมรู้ว่าคุณเคยรักเขา จนตอนนี้เยื่อใยนั้นอาจจะหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ได้โปรดเถอะ หัวใจของผมก็รักคุณไม่น้อยกว่าใคร”“จริงสิคะ หมอบอกว่าไทน์จะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่หรือคะ”
“อีกสักสองวันมั้งครับ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรหมอคงให้กลับไปพักที่บ้านได้”
“แล้วไทน์จะไปพักที่ไหนคะ เผื่อพริมจะแวะไปเยี่ยม”
“คงบ้านทางเหนือน่ะครับ ที่นั่นอากาศดีกว่ากรุงเทพฯ ผมเรียนจบแล้ว ครอบครัวเลยอยากให้กลับไปพักที่นั่น”
“ว้าว ดีจัง งั้นพริมไปด้วยนะคะ พริมอยากสัมผัสบรรยากาศทางเหนือสวย ๆ ค่ะ มีสตรอว์เบอร์รีไหมคะไทน์”
“มีครับ แต่ช่วงนี้หน้าฝน สตรอว์เบอร์รียังไม่ออกผลครับ ต้องหน้าหนาวประมาณเดือนพฤศจิกายน”
“ฟ้าฉ่ำฝนทางเหนือก็สวยค่ะ พริมกำลังอยากได้ไอเดียแจ่ม ๆ ”
“ครับ” วาเลนไทน์รับคำได้แค่นั้น ร่างโปร่งขยับตัวลงจากเตียง
“กวางน้อยจะไปไหนครับ” ภีมพริษฐ์ผุดลุกจากโซฟามาหา
“คือผมจะไปหน่อยครับ” วาเลนไทน์บอกอย่างอึดอัด
“เดี๋ยวพาไปนะครับ”
เขาพยุงคนป่วยใช้สายตาคมปรามไม่ให้งอแง วาเลนไทน์ก้มหน้าเงียบปล่อยให้เขาช่วยเหลือ วาเลนไทน์ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ร่างโปร่งมองตัวเองในกระจก สูดลมหายใจเรียกกำลังใจก่อนจะออกไป ยอมรับว่าไม่เคยเจอกับสถานการณ์การฟาดฟันอะไรกับใครเท่าไหร่ เคยถูกผู้ชายแย่งแฟนผู้หญิงยังไม่อึดอัดใจเท่านี้ ส่วนใหญ่เจ้าหล่อนจะเปลี่ยนใจไปและวาเลนไทน์ก็ไม่เคยรั้ง คนหมดใจรั้งไปก็เสียเวลาเปล่า แต่กับผู้ชายที่ชื่อภีมพริษฐ์ วาเลนไทน์ไม่อยากเสียเขาไป แต่หากเขาอยากกลับไปหาคนเก่า ผู้หญิงสวยไฉไลมีทุกอย่างที่วาเลนไทน์ไม่มี ร่างโปร่งมองตัวเองในกระจก ร่างกายผู้ชายธรรมดาไม่มีอะไรน่าพิสมัย ไม่มีทรวดทรงองค์เอวไม่มีอะไรตูม ๆ แบบที่เขาชอบ ไม่มี...แม้แต่ทายาทให้แก่เขาได้ วาเลนไทน์ไม่มีความคิดจะทำอะไรกับร่างกายตัวเองให้เปลี่ยนไปจากที่เป็นอยู่ สิ่งที่หัวใจดวงน้อยให้เขาได้มีเพียงความรักแน่วแน่ต่อเขาก็เท่านั้น มือบางเกาะอ่างล้างน้ำ ช่วงนี้รู้สึกตัวเองอ่อนไหวกว่าปกติ รู้สึกหวงเขากว่าทุกที
แกร็ก
วาเลนไทน์เปิดประตูห้องน้ำออกมาก่อนจะนิ่งเหมือนถูกสตั๊น ภาพตรงหน้าคือร่างสูงใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาโดยมีร่างอวบอิ่มเซ็กซี่บดเบียดคร่อมอยู่บนตัว พริมรตาผละออกอย่างอ้อยอิ่ง
“อุบัติเหตุน่ะค่ะ ผิดจังหวะไปนิด”
หล่อนจีบปากจีบคอ วาเลนไทน์ไม่ว่าอะไรกับรอยลิปสติกสีแดงสดบนคอปกเสื้อทั้งที่หัวใจบีบเหลือเกิน
“เดี๋ยวอาหารก็มาแล้วนะครับ”
ภีมพริษฐ์เอ่ยบอก ก่อนอาบน้ำเขาตกลงกับคนป่วยว่าจะสั่งอาหารอร่อย ๆ มากินด้วยกัน กวางของเขาอยากกินเมนูอาหารญี่ปุ่น ชายหนุ่มจึงสั่งลูกน้องซื้อเซ็ตเบนโตะเข้ามาส่งให้ ไม่ทันขาดคำชุดอาหารกล่องหน้าตาน่ากินก็ถูกนำมาส่ง ภีมพริษฐ์คีบปลาจ่อที่กลีบปากบาง วาเลนไทน์ชะงักนิดหนึ่งสบตากับเขาก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อนเงียบ ๆ แม้บรรยากาศจะอึดอัดแต่ก็อุ่นใจเล็ก ๆ
แอ๊ด
“ว้าว กำลังกินข้าวอร่อย ๆ กันเชียว อาหารญี่ปุ่นซะด้วย”
“คุณพ่อคุณแม่มาทานด้วยกันครับ” ภีมพริษฐ์ทำท่าจะขยับให้
“โอ๊ย ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ตามสบายเลย ลูกเขยของแม่น่ารักที่สุด แม่ชวนพ่อเขาไปหม่ำอาหารเกาหลีมาแล้วล่ะ”
มัทนาบอกก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่ไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่
“นี่พริมครับแม่ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ผม”
วาเลนไทน์ลังเลนิดหน่อยที่จะบอกว่าเป็นแฟนเก่าของคนรักจึงเลี่ยงเป็นอย่างอื่น มัทนารับไหว้ด้วยรอยยิ้ม บรรยากาศในห้องดีขึ้นมาหน่อยเพราะพริมรตาไม่ได้แสดงออกอะไรมาก หญิงสาวอยู่อีกไม่นานจึงขอลากลับก่อน ไม่วายหันมากำชับก่อน
“งั้นถ้าหมออนุญาตให้ไทน์ออกจากโรงพยาบาลแล้วไลน์บอกพริมนะคะ เดี๋ยวเราไปเจอกันที่สนามบิน”
“ครับ”
ร่างระหงออกจากห้องตรงไปที่จอดรถ หล่อนรีบหันพวงมาลัยกลับที่พักเพื่อไปเตรียมจัดกระเป๋าเตรียมขึ้นเครื่อง วาเลนไทน์มองคนที่หายลับออกไปจากห้องด้วยความหนักใจ ภีมพริษฐ์ยังคงพูดคุยกับครอบครัวของเขาปกติ ร่างโปร่งปลอบตัวเองว่าคงคิดมากไป
มีต่อด้านล่างจ้า
หัวข้อ: อเวจีเสน่หา ตอนพิเศษ ตอนกวางน้อยกับสตรอว์เบอร์รีจุ่มนมข้นหวาน (P.20)(25/03/59) (อ่าน 249580 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก