ตอนที่ 10 (ครึ่งหลัง)
[Pota’s part]
วันนี้ผมและติณณ์มาที่มหาลัยกันแต่เช้า และผมก็เลือกที่จะขับรถยนต์อีกคันของตัวเองมา ช่วงนี้ฝนมันตก ผมว่าเอารถยนต์มานั่นแหละดีที่สุด
และหลังจากที่เราเอารถยนต์มามหาลัย แค่สามวัน สามวันเท่านั้น...ทั้งงานทั้งหนังสือเรียนก็กองเต็มหลังรถทั้งของผมและของติณณ์ ท้ายรถก็มีพวกเสื้อผ้า รองเท้า และผ้าเช็ด ที่ต้องเอามาเผื่อเกิดต้องตากฝนตัวเปียกอะไรประมาณนั้น
“แค่กๆ” เสียงคนข้างๆผมไอครับ เมื่อวานพี่ตาลบอกผม ว่าอย่าให้ติณณ์โดนฝน ติณณ์เป็นคนไม่สบายง่ายมากๆ แพ้ฝนแพ้ละอองฝน (ตอนไปเขาใหญ่ก็ต้องกินยาดักไว้) เพราะเมื่อวานตอนที่ยืนรอให้ฝนซา เหมือนว่าละอองฝนมันจะกระเด็นเข้ามาโดนติณณ์เยอะเหมือนกัน พอกลับไปบ้านติณณ์ก็มีอาการเหมือนจะไม่สบาย
“.....” ผมเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของติณณ์เบาๆ พบว่าตัวรุมๆ ยังไม่ร้อนมาก แต่มันยังไม่น่าไว้วางใจ
“.....” ติณณ์ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่มองผมด้วยสายตานิ่งๆ
“หนาวมั้ย” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่อ่ะ”
“หิวน้ำมั้ย เดี๋ยวไปซื้อให้” ตั้งแต่อยู่ในสถานะที่เรียกว่าแฟนของติณณ์ ผมเองก็กล้าที่จะทำหน้าที่ดูแลติณณ์มากขึ้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปซื้อเอง” ติณณ์ปฏิเสธ และทำท่าจะลุกขึ้น
“ไม่ต้อง นั่งเถอะ”
“แต่..”
“ผมเป็นแฟนคุณนะ ผมก็ต้องดูแลคุณสิ” ผมบอกเสียงเรียบ แม้จะแอบเขิน แต่ผมเป็นห่วงคนตรงหน้ามากกว่า เขาดูแลผมมาก็เยอะ ผมอยากจะดูแลเขาบ้าง อยากให้เขาพึ่งผมให้มากกว่านี้
“ผมดูแลตัวเองได้” ติณณ์พูดเหมือนจะไม่ยอม ความจริงติณณ์ก็แอบดื้อเงียบหน่อยๆนั่นแหละ เพราะเขาเป็นพวกไม่ค่อยชอบพึ่งพาใคร
“.....” ผมไม่อยากจะเถียงต่อ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ผมจึงลุกขึ้นไปซื้อน้ำให้เขาเลย
แต่แถวมันยาวหน่อย ก็เลยอาจจะนานไปนิด กลับมาก็เห็นว่าเพื่อนของติณณ์คนอื่นๆก็มากันแล้ว
“นภัทร โกรธอะไรไอ้ติณณ์มันเหรอว่ะ” แลนด์ถามผม
โกรธ? โกรธอะไร?? ทำไมคนพวกนี้ถึงเข้าใจไปแบบนั้นล่ะ
“ไม่หนิ” ผมตอบก่อนจะมองหน้าติณณ์ ที่มองมาที่ผมเหมือนกัน
“ไปไหนมา” ติณณ์ถามผมเสียงเรียบ แต่คิ้วขมวดเล็กน้อย ...ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ย เสียงติณณ์เริ่มแหบแล้ว
“ซื้อน้ำให้คุณไง” ผมบอกติณณ์ ผมว่าหน้าติณณ์เริ่มแดงๆแล้วนะ ไข้ขึ้นรึเปล่าว่ะ
“...เหรอ” ทำไมติณณ์ดูเหวอๆอ่ะ นี่อย่าบอกนะ ว่าติณณ์นึกว่าผมโกรธเลยลุกเดินออกไปอ่ะ
..ทำไม
ถึงได้น่ารักแบบนี้ว่ะ!!!!!!!!!!!
“...คิดว่าผมโกรธ?” ผมลองเชิงถาม ทั้งที่ในใจยิ้มร่า
“ปะ..เปล่า” ติณณ์ตอบก่อนจะเสมองไปทางอื่น
ชัวร์ ...ติณณ์คิดว่าผมโกรธชัวร์ ถึงว่าทำไมก่อนที่ผมจะเดินมาถึงโต๊ะ คนอื่นๆถึงได้มีสีหน้าเคร่งเครียด
“จริงเหรอครับ” ผมก้มหน้าลงไปให้อยู่ในระดับเดียวกันกับหน้าของติณณ์ ก่อนจะถาม
“...อืม”
“.....”
ผม ...อยากหอมแก้มขาวๆติดอมชมพูตรงหน้านี้จัง
“ไหน...น้ำ” ติณณ์หันมาแล้วพูดกับผม ...เสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย
“.....” ผมยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะยื่นขวดน้ำไปให้ติณณ์ ก่อนที่พวกเราจะขึ้นไปเรียนกัน
“น้องติณณ์ ไข้ขึ้นใช่มั้ยเนี่ย” เสียงพี่ตาณเอ่ยถามติณณ์ เมื่อทั้งผมและติณณ์กลับมาถึงบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย
“เหมือนจะเป็นอย่างนั้น” ติณณ์บอกพี่ตาลด้วยน้ำเสียงแหบๆ
“เดี๋ยวกินข้าวกินยาแล้วนอนเลยนะ” พี่ตาลบอกก่อนจะจูงมือติณณ์ไปนั่งที่โต๊ะ
“ครับ”
ระหว่างที่กินข้าว ผมก็คอยนั่งสังเกตติณณ์ไปด้วย ติณณ์กินช้ากว่าเดิมและน้อยมาก แล้วมันก็ทำให้ผมเป็นห่วงเขามากเหมือนกัน จนกรัทั่งติณณ์บอกว่าขอตัวขึ้นไปนอนก่อน ผมได้แต่คิดอย่างลังเลว่าควรจะตามติณณ์ขึ้นไปเลยดีมั้ย พี่ปาร์กับพี่ตาลก็ยังอยู่ตรงนี้ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไงกับเรื่องระหว่างผมกับติณณ์
“โปเต้ อิ่มแล้วเหรอ” พี่ตาลทักเมื่อเห็นว่าผมหยุดกิน
“...ครับ”
“ทำไมวันนี้กินน้อยจัง กับข้าววันนี้ไม่อร่อยเหรอ”
“...อร่อยครับ แต่...ผมขอตัวก่อนนะ” เรื่องพี่ตาลกับพี่ปาร์ก็เอาไว้ก่อน เรื่องติณณ์ตอนนี้มันสำคัญกว่า
ผมรีบเดินขึ้นห้องนอน เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าติณณ์กำลังจะนอน
“...นายกินข้าวเสร็จแล้วเหรอ” ติณณ์ถามผมทั้งๆที่ตาของเขามันจะปิดอยู่แล้ว
“อืม” ผมตอบเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินไปขึ้นเตียงอีกฝั่งนึง
“.....”
“กินยายัง” ผมอ่ยถาม เพราะเมื่อกี้ติณณ์เดินขึ้นมาข้างบนเลย
“กินแล้ว”
“ตอนไหน”
“เมื่อกี้” ติณณ์ตอบก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วห่มผ้าห่มจนเห็นแค่ดวงตา
“งั้นก็นอนซะ” ผมบอกติณณ์ ก่อนที่จะเดินไปปิดไฟในห้องให้ ก่อนที่จะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องแทน เพื่อที่จะเขียนรายงานต่อ
แทบจะทุกสิบนาทีเลยก็ว่าได้ ที่ผมเดินไปแตะตัวติณณ์เพื่อวัดไข้ และแน่นอนว่าติณณ์หลับสนิทมาก ไม่รู้สึกตัวเลย นี่ถ้าผมลักหลับเขาจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
อย่ามองผมแบบนั้น ...เรื่อลักหลับแบบนั้นผมไม่ทำหรอก ....ตอนนี้ผมยังห้ามใจตัวเองได้อยู่
เมื่อคืนผมแทบจะไม่ได้นอน เอาแต่พะวงและเป็นห่วงคนข้างๆ แต่พอเช้ามาติณณ์ตัวไม่ร้อนเหมือนเมื่อวานผมก็ค่อยยังชั่ว คงเป็นเพราะกินยาดักไว้ด้วยล่ะมั้ง แต่ก็ยังนิ่งนอนใจไม่ได้ ติณณ์ยังมีอาการคัดจมูก เจ็บคอ และไอเป็นระยะๆ
“ไหวมั้ยน้องติณณ์ ถ้ายังไงพรุ่งก็หยุดเรียนเถอะ” พี่ตาลเอ่ยถามติณณ์อย่างเป็นห่วง เมื่อผมสองคนเดินลงมาเพื่อกินข้าวเที่ยง
“น้องติณณ์ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย ไม่ต้องถึงกับหยุดเรียนก็ได้” ติณณ์ว่าก่อนจะยิ้มนิดๆให้พี่ตาล
ถ้าผมจะบอกว่าผมอิจฉาพี่ตาล ผมจะผิดมั้ย ...ก็ในเมื่อผม ...อยากให้ติณณ์ยิ้มให้ผมบ้าง
“เป็นไรทำหน้ามุ่ย” พี่ปาร์เอ่ยทักผม
“เปล่าครับ” ผมตอบเบาๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆติณณ์ แล้วเราทั้งสี่คนก็ลงมือกินข้าว
วันนี้ผมกับติณณ์แทบจะไม่ได้คุยกันเลย รีบเร่งทำรายงานกันทั้งคู่ แต่ผมก็ไล่ให้ติณณ์ไปนอนตอนสามทุ่ม กลัวว่าโหมใช้ร่างกายมากๆ เดี๋ยวไข้จะกลับ ตอนแรกติณณ์ก็ไม่ยอม พอผมเริ่มนิ่งแล้วไม่พูดอะไรนั่นแหละ เจ้าตัวถึงยอมทำตาม ไปนอนแต่โดยดี แต่กลับยื่นคำขาดว่า ถ้าจะให้เขานอน ผมก็ต้องมานอนด้วยกัน
ผมแกล้งทำเป็นเหมือนโดนขัดใจ ทั้งที่ในใจนี่ลิงโลดเลยเชียว ขอคิดเข้าข้างตัวเองนะว่าติณณ์เป็นห่วงผม ไม่อยากให้ผมนอนดึก
“ทำไมไม่นอน” ติณณ์เอ่ยถาม เมื่อเขาพลิกตัวมาทางผมแล้วเห็นว่าผมยังไม่หลับ คงเป็นเพราะแสงไฟสลัวๆจากหัวเตียง เลยทำให้ติณณ์มองเห็นหน้าผม และผมเองก็มองเห็นหน้าติณณ์
“แล้วทำไมติณณ์ไม่นอน” ผมไม่ตอบ แต่ถามกลับ
“ผมถามนายก่อนนะ”
“ขี้เกียจหลับ” ผมตอบเสียงเรียบ จะให้ตอบว่าอยากมองหน้าติณณ์นานก็ใจไม่ด้านพอ
“กวนตีน” ติณณ์บอกก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาหยิกแก้มผม ...แรงอยู่นะ
“เจ็บ” ผมบอกเสียงเบา ...ถือว่าเป็นการอ้อนแบบเนียนๆ
“อย่าสำออย” ติณณ์ว่า ก่อนจะเอามือออก แต่ผมกลับมือเร็วคว้ามือของติณณ์เอาไว้ ทำให้มือติณณ์ยังแตะอยู่ที่แก้มของผม
“.....” ติณณ์ตาโตขึ้นเล็กน้อยจากการกระทำของผม
“.....” ใช่ว่าผมจะไม่เขิน แต่ถ้าผมไม่รีบรุกทำคะแนน มันก็แย่น่ะสิ
“จับทำไม” ติณณ์ถามเสียงเบา แต่ก็ไม่ยักกะดึงมือออก
“จับไม่ได้เหรอ”
“ก็แล้วจะจับทำไมล่ะ”
“อยากจับมือแฟน” ผมตอบก่อนจะยิ้มนิดๆ มีแต่คนบอกว่าผมเป็นผู้ชายหน้าหวาน ที่มองบางมุมก็หล่อบางมุมก็ดูสวย ติดที่ว่าไม่ค่อยยิ้ม แต่คนพวกนั้นก็บอกว่า ถ้าผมยิ้ม แม้จะแค่นิดเดียว ก็ทำเอาหัวใจคนอื่นละลายได้
“.....” ติณณ์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เม้มปากเข้าหากันเล็กน้อย แล้วเสตามองไปทางอื่น
“เขินเหรอ” ถามเองแต่ก็เขินเองเหมือนกันนะ
“...ใครจะไปเขิน ...นอนได้แล้ว”
“คุณก็นอนไปสิ” ผมบอกเขา
“งั้นก็ปล่อยมือสิ”
“ไม่”
“โปเต้ อย่ากวนๆ”
“กวนที่ไหน พูดจริง”
“เหอะ ...อยากทำอะไรก็ทำ” ติณณ์ว่าก่อนจะเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย แต่ก็ยังถูกผมจับมือค้างเอาไว้อยู่
ด้วยอารมณ์ไหนก็ไม่รู้ ผมเกิดรู้สึกหมั่นไส้ แก้มเนียนตรงหน้าขึ้นมาเสียได้ และผมก็ได้รู้ตัวว่าผมทำอะไรลงไป ก็ตอนที่ปากผมจรดไปที่แก้มนิ่มๆของติณณ์
“.....” ติณณ์มองผมด้วยความอึ้ง อยากจะบอกว่าผมเองก็อึ้งกับการกระทำของตัวเองเหมือนกัน
เอาว่ะ ...ไหนๆมันก็มาถึงขนาดนี้ล่ะ ด้านได้อายก็อด เขินก็อด ต้องเอาความด้านเข้าว่า
“หอมแก้มก่อนนอนน่ะ ...ฝันดีนะ”
*********************************************
FANPAGE
https://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046
(ftp://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
