ตอนที่ 17 ครึ่งหลัง
สุดท้ายมือเย็นก็เป็นเนื้อย่าง และอาหารอีกหลายๆอย่าง คนคิดเมนูก็เป็นอลันกับโปเต้นั่นแหละ และคนที่กินเยอะที่สุดก็เป็นสองคนนั่น ไม่รู้ว่ากระเพาะเป็นหลุมดำรึเปล่า กินกันเข้าไปได้ยังไงเนี่ย ผมล่ะนับถือจริงๆ
และสุดท้าย กินเสร็จก็เก็บของกัน ผมยืนล้างจานอยู่กับดอมินิกสองคนในครัว ได้ยินเสียงเฮฮาอยู่ข้างนอกมาเป็นระยะๆ เสียงที่ดังที่สุดคงจะเป็นเสียงของเซย์กับอลัน
“ขอโทษนะ ที่อลันเสียงดังไปหน่อย” ดอมินิกพูดขึ้นในขณะที่เรากำลังช่วยกันล้างจาน
“ไม่เป็นไร” ผมตอบสั้นๆ คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ถ้าข้างบ้านจะปาพวกหม้อกระทะใส่เพราะเสียงดัง ยังไงซะก็ไม่ใช่ผมที่เป็นคนโดน
“เราแอบเห็นจินถือเหล้ามาด้วย ตอนนี้คงกำลังนั่งกินกันอยู่มั้ง” ดอมินิกบอกผมหน้านิ่ง ก่อนจะล้างมือเมื่อเขาล้างเสร็จแล้ว (เขาล้างน้ำยา ผมล้างน้ำเปล่า)
เหล้า...
...ป่านนี้โปเต้คงนั่งร่วมวงอยู่ด้วยมั้งเนี่ย
“.....” เมื่อล้างจานเสร็จ ผมกับจินก็เดินออกมาจากห้องครัว พบว่าพวกนั้นกำลังนั่งกินเหล้าอยู่จริงๆด้วย
ผมเดินไปนั่งลงข้างๆโปเต้ (ทุกคนนั่งพื้นหมดครับ โดยการเลื่อนโต๊ะไปไว้มุมห้องแล้วมานั่ง เพราะเมื่อก็เราใช้พื้นที่ตรงนี้ในการกินเนื้อย่าง)
แต่มีบางอย่างที่แปลก ...แก้วโปเต้ดูแปลกๆ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย...น้ำเปล่าเฉย
“ไม่กิน?” ผมถามโปเต้เบาๆ
“ก็ติณณ์ไม่ให้กินนี่” โปเต้ตอบก่อนจะมองหน้าผมอย่างงงๆ ว่าทำไมผมถึงถามเขาแบบนั้น
แต่ว่า...
เขาแคร์คำพูดของผม ...น่ารักว่ะ
“น่ารักมาก..” ผมว่าก่อนจะจุ๊บจมูกเขา ...อย่าลืมตัว
“โอ๊ยยยย...สวีทไม่เกรงใจกันเลย อิจฉาเว้ย...เฮ้ย อลัน!” เซย์ว่าก่อนจะหันไปเรียกอลันที่เพิ่มเดินออกจากห้องน้ำ
“เฮ้ยพ่องมึงดิ!” แน่นอนว่าอลันสวนกลับมาทันที
“ไม่มีอะไรคร้าบบบ ขอโทษคร้าบบบบ ...ช่วยมานั่งให้ผมสีหน่อยคร้าบบบ” เซย์ว่าอย่างกวนๆ
“มาสีกับตีนกูนี่”อลันว่าว่าก่อนจะนั่งลงข้างๆ เซย์ และปล่อยให้เซย์สีโดยที่ด่าไปด้วยขัดไปด้วย
แต่ว่านะ...อย่าพึ่งไปสนใจคู่นั้นเลย มาสนใจไอ้คนข้างๆผมก่อน หลังจากโดนจุ๊บเมื่อกี้ ดูเหมือนว่าเครื่องจะช็อตไปแล้ว นิ่งค้างเลย
“โปเต้ ...เฮ้ย!” ผมเรียกก่อนจะใช้มือตบแปะๆที่หน้าเขาเบาๆ ทำไมแน่นิ่งแบบนั่นอ่ะ
แต่เอ๊ะ...อ๋อ ผมรู้ล่ะ ว่าทำไม...
มาคิดๆดูแล้ว ผมไม่เคยเป็นฝ่ายหอมแก้มก่อน ไม่เคยกอดเขาก่อน ไม่เคยจูบเขาก่อนเลย มันก็อาจจะเป็นธรรมดา ที่จะทำให้โปเต้อึ้งก็เป็นได้
แต่ว่า...หน้าแดงหูแดง ลามไปจนถึงคอเลยเนี่ยนะ
โปเต้เขินขนาดนั้นอ่ะ???
“เฮ้ย!” ผมเรียกเขาเสียงดัง โปเต้เม้มปากก่อนจะหันหน้าหนีผม ...มันเขินขนาดนั้นอ่ะ!
อย่าทำแบบนี้สิ...นี่ก็ทำเองชักเขินเองแล้วเหมือนกันนะ
“เฮ้ยๆๆๆๆๆๆ ไอ้ภัทรหน้าแดงว่ะ!!” เสียงเซย์ตะโกนขึ้น ก่อนที่คนอื่นๆที่สนใจอย่างอื่นอยู่จะรีบหันมามองหน้าโปเต้
“ไอ้ภัทรหน้าแดง ต้องรีบถ่ายรูปเว้ย!” อลันว่าก่อนจะหาโทรศัพท์ของเขาที่วางอยู่แถวนั้น
“กูเมา ไม่ต้องมายุ่งกับกู” โปเต้ว่าเสียงอู้อี้ นั่นเป็นเพราะทันทีที่เซย์ตะโกนขึ้น เขาก็กระโจนเอาหน้ามาซุกอกผมโดยเร็ว
“เมาอะไร มึงยังไม่ได้แดกสักหยด” จินว่าอย่างขำๆ
“กูจะส่งไปให้แอดมินเพจ ฮ่าๆๆๆๆ” อลันว่าอย่างสุขใจ แม้ว่าเขาจะถ่ายได้เพียงเสี้ยวหน้าและติดหูแดงๆไปก็ตาม (เขาหันโทรศัพท์มาให้ผมดูก่อนน่ะ)
และคืนนี้ก็คุยกันด้วยเรื่องที่โปเต้เขินจนหน้าแดงเนี่ยแหละ
หึๆ...น่ารักจังน้า ไอ้หน้าหวาน
วันนี้พวกนั้นขอนอนที่นี่ครับ เพราะเซย์กับจินกินเหล้ากันหนักมาก คงจะกลับกันไม่ไหว และอลันกับดอมินิกก็ไม่แรงจะแบกสองคนนั่นเหมือนกัน
ผมกับโปเต้เลยทำความสะอาดพื้นในห้องนั่งเล่นให้ ก่อนะที่จะเอาฟูกเอาผ้าห่มเอาหมอนมาให้พวกนั้น เพราะบ้านนี้มีห้องนอนแค่สองห้อง ห้องพี่ปาร์พี่ตาลพวกผมก็ไม่กล้าหรอก ส่วนห้องผมมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก จะให้นอนอัดกันหกคนก็คงไม่มีทางเดินกันพอดี
“จะเอาพัดลมมั้ย” ผมถาม เพราะดูท่าแล้วพวกนั้นน่าจะเป็นคนขี้ร้อน แอร์ของห้องนี้ไม่รู้จะเย้นถึงใจรึเปล่า
“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็เกรงใจแล้ว” ดอมินิกเป็นคนตอบ เพราะเซย์กับจินหลับกันไปแล้ว
“งั้น...ถ้ามีอะไรก็เรียกล่ะกัน” ผมว่าก่อนจะเดินขึ้นห้อง
เข้ามาในห้องก็พบว่าโปเต้อาบน้ำอยู่ ผมเลยเดินไปนั่งเล่นรอบนเตียง
แต่จะว่าไป...ผมพึ่งเคยเห็นโปเต้มาดหลุดก็วันนี้เนี่ยแหละ ทุกทีเวลาทำนี่ไม่เคยอ่าน หอมแก้มผม จูบผม กอดผมต่อหน้าคนอื่นในมหาลัยเขาก็ทำโดยไม่มีท่าทีกระดากอายเลยสักนิด มีแต่ผมเนี่ย...ที่ทั้งอายทั้งเขินอยู่คนเดียว แบบนี้มันน่าจะแกล้งกลับซะให้เข็ด ว่าแล้วก็...เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า หึๆ
ผมนั่งรอจนโปเต้ออกมา แล้วผมก็เข้าไปอาบน้ำ โดยไม่มีใครพูดอะไร จนระทั่งออกมา ผมก็เห็นโปเต้เขานอนหงายเล่นไอแพดของเขาอยู่บนเตียง
เอาไงดีว่ะ ...อยากจะแกล้งเขา แต่ก็เขินตัวเอง
แต่ผมก็อยากเห็นไอ้หน้านิ่งๆของโปเต้ ตอนที่ทำอะไรไม่ถูกอยู่นะ เอาว่ะ...ด้านๆเนียนๆหน่อย ยังไงคนตรงหน้ามันก็แฟนผมอ่ะ
“ทำอะไรน่ะ” ผมเอ่ยถามก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“ดูรูปที่ไอ้อลันมันเอาลง ...เลวจริงๆ” โปเต้ว่าก่อนจะสบถเสียงต่ำ ผมว่าเขาต้องหาทางเอาคืนอลันอยู่แน่ๆ
“ก็อยากจะเขินหน้าแดงทำไมล่ะ” ผมว่าอย่างขำๆ
“ก็...” โปเต้ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แล้วก็เงียบไป แถมยังหันหน้าหนีผมด้วย
“นี่...ยังเขินอยู่อีกเหรอ” ผมถามเขา ก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆ
“อะไร ใครเขิน” โปเต้พูด แต่ไม่ยอมมองหน้าผมเลย
“ไม่เขินก็หันหน้ามาสิ” ผมเกยอยู่บนตัวโปเต้ไปครึ่งตัว ซึ่งโปเต้ก็สะดุ้งนิดหน่อยตอนที่ผมถูกตัวเขา จะเรียกว่าเกยอยู่ดีมั้ย...หรือจะเรียกว่าผมนอนทับอยู่บนอกเขาดี
“กินเหล้ามารึไง?” โปเต้ถาม แต่น้ำเสียงเหมือนถามกึ่งประชด
“แล้วเห็นว่ากินป่ะล่ะ” ผมถามกลับ รู้สึกแปลกตาที่เห็นโปเต้เป็นแบบนี้ แต่ก็อย่างที่บอก...หน้าหวานๆแบบนี้ เวลาเขินแล้วมันดูน่ารักดีนะ
“.....” โปเต้เหล่ตามองผม หน้าผมอยู่ตรงคางของเขาพอดี เลยเอาจมูกไปเขี่ยเบาๆที่คางของเขา ที่หนวดมันเริ่มจะขึ้น เจ็บนิดๆ แต่มันรู้สึกสนุกดี
“มาอ้อนอะไรเนี่ย” โปเต้ว่าก่อนที่จะตวัดแขนกอดผม
ผิดแผนล่ะ ทำไมโปเต้มันไม่เขินว่ะ แล้วทำไมมันถึงกลายเป็นผมที่เขินแทน!
แต่ว่า...อ้อนเหรอ
ตั้งแต่เกิดมา นอกจากพ่อแม่และพี่ตาลแล้ว ผมก็ไม่เคยอ้อนใครเลยนะ
แล้วที่ผมทำอยู่นี่น่ะเหรอ ที่โปเต้เรียกว่าอ้อน
เอาเถอะ ...อ้อนแฟนบ้างมันจะเป็นอะไร ผมเห็นเซย์กับอลันเดี๋ยวอ้อนเดี๋ยวด่ากันทุกวัน
“...เปล่า” ผมว่าก่อนจะกัดคางโปเต้เบาๆ
“หรอครับ” โปเต้ว่าก่อนจะยิ้มให้ผม
อยู่ๆโปเต้ก็พลิกตัวตะแคงข้าง ทำให้ผมหล่นจากตัวเขามานอนข้างๆเขาแทน แต่ก็ไม่ได้พลิกตัวแบบรุนแรงอะไรหรอก เขาค่อยๆพลิกตัวทั้งที่ยังกอดผมอยู่
“วันนี้ดูอ้อนแปลกๆ อยากได้อะไรรึเปล่า” โปเต้ถาม...ด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเดิม ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันดู...นุ่มนวล อ่อนโยน เอาเป็นว่า...มันทำให้คนฟังอย่างผมเขินก็แล้วกัน
“แค่อารมณ์ดี” ผมบอกอย่างยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปลูบแก้มโปเต้เล่นๆ โดยที่หน้าของเราห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์ จนถึงขนาดสัมผัสลมหายใจของกันและกันได้
“เรื่อง?” โปเต้ถามพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง ดูกวนตีนไม่น้อยเลยล่ะ
“วันนี้โปเต้เขินจนหน้าแดง” ผมพูดไปด้วย ลูบแก้มเขาเล่นไปด้วย แก้มโปเต้นิ่มมากๆเลยนะ เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงชอบจับแก้ม ชอบหยิกแก้มเขา
“มันใช่เรื่องมั้ย” โปเต้ว่าก่อนจะก้มหน้าลงมา หอมแก้มผมฟอดใหญ่
“ใช่ดิ ผมไม่เคยเห็นนายเขินเลยนะ เรียกเป็นบุญตารึเปล่า” ผมพูดแหย่เขา
“มากไปครับ เลิกล้อได้แล้วน่า” โปเต้บอก แต่ยังลากจมูกเขี่ยแก้มผมเลยเบาๆ จนรู้สึกเห่อร้อนที่หน้า
“ไม่ได้ เรื่องใหญ่เลยนะ”
“เหรอ” โปเต้เงยหน้ามามองผมอย่างยิ้มๆ แล้วก็จูบปากผมเบาๆ ซ้ำๆหลายที
“พอแล้ว” ผมว่าก่อนจะปิดปากโปเต้ เข้าบรรยากาศแบบนี้ทีไร หื่นแตกตลอด
“หึๆ เขินไง...หน้าแดงเลย” โปเต้พูดอย่างยิ้มๆ
เหมือนโดนเยาะเย้ยเลย ...ว่ามั้ย?
“...พอเลย จะนอนแล้ว ไปปิดไฟด้วย” ผมว่าก่อนจะดันตัวเองออกจากโปเต้ ซึ่งโปเต้ก็ปล่อยผมแบบง่ายๆ แต่มุมปากเขาเจือไปด้วยรอยยิ้ม ...ช่วงนี้ยิ้มบ่อยขึ้นนะ
“ครับๆ” โปเต้ลุกไปปิดไฟแล้วเดินกลับมาล้มตัวลงนอน
“อ๊ะ...จะทำอะไร” ผมถาม เมื่อโปเต้ล้มตัวลงนอนข้างๆผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ว่า มีแขนข้างหนึ่งของโปเต้กอดเอวผม
“คืนนี้...”
“.....”
“ขอนอนกอดได้มั้ย” โปเต้ถามผมเสียงนุ่ม ผมว่าถ้าพวกผู้หญิงในมหาลัยได้ยิน คงกรี๊ดกันตายเลย
“...อืม”
“หันมาทางนี้ด้วย”
“ได้คืบจะเอาศอกนะ” ผมบ่นเบาๆ แต่ก็ยอมพลิกตัวหันไปหาโปเต้
“หึๆ” โปเต้หัวเราะเบาๆ ก่อนจะใช้แขนอีกข้างสอดเข้ามารองใต้คอผม จนกลายเป็นว่าตอนนี้ผมนอนหนุนแขนเขา
ผมรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่แตะเบาๆที่หน้าผากของผม
“ฝันดีครับ” โปเต้บอกก่อนจะกระชับแขนให้แน่นขึ้น
“อืม ฝันดี” ผมตอบกลับไป
เป็นครั้งแรกเลย...ที่มีผู้ชายมานอนกอดแบบนี้ แถมผู้ชายตรงหน้ายังเป็นแฟนผมอีก มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
แต่ที่แน่ๆเลย คือรู้สึกว่า ...อยากจะรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานๆเลย
อยากจะให้กอดกันอยู่แบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นพรุ่งนี้หรือวันไหน
หรือว่า...ผมจะเผลอใจไปแล้วจริงๆ
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น ...ถ้ามันเกิดขึ้นกับคนๆนี้
ผมว่ามันก็ไม่เลวหรอก ...ดีเสียด้วยซ้ำ
แต่ว่า...เราโปเต้ล่ะ? ...จะรู้สึกแบบเดียวกันมั้ย ...จะให้ถาม ผมก็ใจไม่กล้าพอ แต่การกระทำที่โปเต้แสดงออก มันก็... -///-
เอาเถอะ... บางทีก็ไม่ต้องไปหาคำตอบ ไม่ต้องไปคิดมาก แค่โปเต้ยังแคร์ผม แสดงออกแบบนี้กับผม มันก็ถือว่าดีแล้ว
ผมเองก็ไม่เคยมีความรักซะด้วยสิ ไม่รู้หรอกว่าคนรักกันมันจำเป็นที่ต้องพูดคำๆนั้นออกมามั้ย
ถ้าหากการกระทำมันชัดเจนมากพอที่จะไม่ทำให้ใจต้องรู้สึกสงสัย รอไปอีกหน่อยก็คงไม่เป็นไร ก็นี่มันโปเต้นี่นา
ตอนนี้แค่ยังมีกัน อยู่ด้วยกัน ผมก็รู้สึกมีความสุขจนจะล้นแล้ว มีเรื่องอะไรที่อยากจะบอก อยากจะให้อีกฝ่ายทำให้ ก็บอกมันไป ดีกว่าไปบอกในวันที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้บอก
อย่างเช่น...
“โปเต้...พรุ่งนี้นายโกนหนวดด้วยนะ” ผมว่านวดเขามันเริ่มยาวแล้วจริงๆ หลักฐานคือมันกำลังทิ่มที่หน้าผากผมอยู่ตอนนี้ไง
***********************************************************************************
FANPAGE
นี่แหละ...ที่เขาเรียกว่า 'ความรัก'
เผลอใจ 'รัก' ไปซะแล้ว
ถ้ามันเรียกว่ารัก...อืม รักก็ได้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
