ตอนที่ 11 (ครึ่งหลัง)
สุดท้ายเราก็แวะห้างฯ ใกล้ๆเพื่อกินข้าวกัน กินเสร็จก็คิดตรงกันว่าอยากจะเดินเล่นสักหน่อย เพราะเราก็ใช่ว่าจะมาเดินเที่ยวกันบ่อยๆ ผมกับโปเต้มีนิสัยเดียวกันคือไม่ค่อยออกจากบ้าน ถ้าไม่จำเป็นหรืออยากไปไหนจริงๆ
“โปเต้ ขอซื้อนมแป๊บนึง” ผมหันไปบอกโปเต้เมื่อหันไปเจอค็อฟฟี่ช็อป อยู่ๆก็อยากดื่มนมสดปั่นสักแก้ว
“จะกินในร้านหรือเดินไปกินไป” โปเต้ถามผม
“...เดินไปกินไปเหอะ”
“เดี๋ยวรออยู่นี่ ..ฝากซื้อโกโก้ปั่นด้วย” ว่าจบ โปเต้ก็หยิบเงินให้ผมห้าร้อย แล้วยืนรออยู่หน้าร้าน
ผมใช้เวลาซ้อไม่นาน เพราะคนไม่ค่อยเยอะ เดินกลับมาหาโปเต้ ก็เห็นว่าเจ้าตัวกำลังคุยโทรศัพท์อยู่พอดี เลยยังไม่ส่งเสียงเรียก
“อยู่ XXX ...กับติณณ์ ...เออ แล้วไง” โปเต้หันหลังกลับมาพอดี เขามองหน้าผมก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างดันหลังให้ผมเดินต่อ
“กี่โมง ....ที่ ...เออ ...เออ” แล้วโปเต้ก็วางสาย ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าในกระเป๋ากางเกง
“มีอะไรรึเปล่า” ผมเอ่ยถาม ก่อนจะยื่นแก้วโกโก้ปั่นไปให้เขา
“วันเกิดจินน่ะ เซย์โทร.มาบอกว่าจินจะเลี้ยงเนื้อย่างที่คอนโดมัน ให้ผมซื้อเค้กไปให้” โปเต้บอกผมก่อนจะดูดโกโก้ในมือ
“กี่โมง”
“หกโมงเย็น”
“นี่ก็ห้าโมงครึ่งแล้วหนิ รีบไปซื้อแล้วเอาไปให้เพื่อนสิ” ผมบอกเมื่อดูเวลาในนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
“ไปด้วยกัน”
“ซื้อเค้กเหรอ ก็ไปสิ”
“หมายถึงคอนโดจิน ไปด้วยกัน”
“ไปทำไมอ่ะ”
“ไป”
“...อืมๆ ไปก็ไป”
สุดท้ายผมก็พาโปเต้ไปซื้อเค้กก่อน ก่อนที่พวกเราจะไปคอนโดของจินกัน เค้กที่ซื้อเป็นเค้กไอศกรีม เหตุผลเพราะ โปเต้อยากกิน ...แค่นั้น
“กำลังจะถึงคอนโด ลงมารับด้วย” ในระหว่างที่ขับรถ โปเต้ก็กดโทรศัพท์โทร.ออก คาดว่าคงโทร.หาจินล่ะมั้ง ก่อนจะพูดประโยคสั้นๆแล้ววางสายไป
สักพักโปเต้ก็เลี้ยวรถเข้าไปในคอนโดขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง นับว่าหรูใช่ได้เลยนะเนี่ย คอนโดนี้เป็นระบบแบบสแกนคีย์การ์ดต้องแต่ประตูทางเข้า และคนที่จะมีคีย์การ์ดนั้นก็ต้องเป็นคนในคอนโดเท่านั้น
และคนที่มารอรับเราก็คือเซย์
“เค้กก้อนใหญ่จัง พอดีเลย ...พวกไอ้แลนด์ก็อยู่นะติณณ์” เซย์พูดกับโปเต้ ก่อนจะหันมาพูดกับผม
พวกแลนด์มางานวันเกิดจิน ก็ไม่น่าแปลก ...เพราะพวกเพื่อนๆผมกับเพื่อนโปเต้ก็สนิทกันมากพอสมควร ...อาจจะสนิทมากกว่าผมแล้วมั้ง
“ไงทั้งสอง ...ถ่ายแบบเป็นไงบ้าง” จีน่าเป็นคนแรกที่ทักเมื่อพวกผมเข้ามาในห้อง
“ถามโปเต้สิ”
“ว่าไง” จีน่าหันไปหาโปเต้
“ก็วุ่นวายดี” โปเต้ตอบเบาๆ ก่อนจะเดินหายไปกับเซย์ ผมจึงเดินไปนั่งกับพวกเพื่อนๆ
“ไง ติณณ์” จินเดินออกมาทักผมครับ พร้อมกับยกจานอาหารออกมาด้วย
“สุขสันตืวันเกิด เดี๋ยวในของขวัญย้อนหลังนะ” ผมเอ่ยบอกกับจิน
“ไม่เป็นไร แค่มานี่ก็ดีใจแล้ว” จินว่าก่อนจะยิ้มตามสไตล์ของเขา
“.....” ผมไม่ได้พูดอะไร
“ดอมินิก นี่ติณณ์...เพื่อนอีกคนนึง ติณณ์ ...ดอมิกนิก แฟนเราเอง” จินแนะนำผู้ชายที่เดินตามจินมา ใบหน้าออกแนวฝรั่ง อาจจะเป็นลูกครึ่ง สูงน้อยกว่าจินเล็ก (จินก็สูงพอๆกับโปเต้เลย) ตัวบางกว่า และดูท่าทางจะเป็นคนประเภทเดียวกันกับผม ...หมายถึงหน้านิ่งๆไม่ค่อยพูดน่ะ
“.....” ดอมินิกยิ้มให้ผมนิดๆ ส่วนผมเองก็ยิ้มตอบ ผมว่าใบหน้าของดอมินิกมีเสน่ห์มากๆเลยนะ (เพราะหน้าเขขาหล่อมาก) ตาสีสวยและใสมาก เหมือนลูกแก้วเลย
สงสัยเหรอว่าทำไมผมถึงไม่ตกใจที่จินมีแฟนเป็นผู้ชาย
แล้วผมจะตกใจทำไม ในเมื่อแฟนผมตอนนี้ก็เป็นผู้ชายนี่หว่า
ผมว่าทั้งคู่ก็ดูเหมาะกันมากๆเลยนะ ดอมินิกเองดูนิ่งๆ เงียบๆ แต่ก็อยู่ไม่ห่างจากจินเลย ส่วนจินเองก็ดูใส่ใจดอมินิกมากนะ ตามสไตล์ผู้ชายอบอุ่นแบบที่เขาเป็นอยู่นั่นแหละ
เพล้ง!
อยู่ๆก็มีเสียงดังออกมาจากทางครัวในห้องของจิน ต้องขอบอกว่าห้องของจินใหญ่มาก และแบ่งสัดส่วนอย่างชัดเจน ไม่แปลกถ้าจะมีห้องครัวในตัว
“เดี๋ยวเรามานะ” จินพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัว จะว่าไป..คนที่อยู่ในครัวตอนนี้ก็มีเซย์กับโปเต้นี่นา
“เรื่องแค่นี้ ทำเป็นตกใจกันไปได้” อยู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินออกมาจากห้องครัว แถมในอ้อมแขนยังมีแมวเปอร์เซียตัวใหญ่สีขาวด้วยตัวนึง
ผมจะไม่แปลกใจเลย ถ้าคนที่กำลังเดินมา ...กับผู้ชายที่นั่งถัดจากผมไป จะหน้าเหมือนกัน!!!
นี่พวกเขาเป็นฝาแฝด?
“เกิดอะไรขึ้น” ดอมินิกหันไปถามผู้ชายที่กำลังอุ้มแมวอยู่
“ก็เซย์น่ะสิ ตกใจที่คุณชายกระโดดใส่ เลยไปชนนภัทร มือนภัทรก็เลยไปปัดโดนแก้ว...แก้วแตกเบยยยยยยย” ผู้ชายคนนั้นตอบก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆดอมินิก ว่าแต่... ‘คุณชาย’ นี่...ชื่อของแมวตัวนั้นเหรอ
“นี่ไง...ติณณ์” ดอมินิกพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะชี้มาที่ผม
“หืม...ติณณ์คนดังของสถาปัตย์ ...คนนี้น่ะเหรอ หวัดดี เราชื่ออลันนะ เป็นพี่ชายฝาแฝดของดอมินิก ...นายใช่มั้ย แฟนของนภัทร” ผู้ชายที่อุ้มแมวหันมาหาผม ก่อนจะแนะนำตัว ดูไปดูมา แฝดคู่นี้หน้าตาเหมือนกันมากนะ แต่คนที่ชื่ออลันดูมีชีวิตชีวา ยิ้มง่ายและพูดเก่ง ดอมินิกก็อย่างที่บอก นิ่งๆ พูดน้อย แถมตัวของอลันก็ดูมีเนื้อมีหนังมากกว่าดอมินิกด้วย
“อืม”
“ไปดูนภัทรมันหน่อยสิ เห็นว่าโดนแก้วบาด”
โปเต้โดนแก้วบาด?
แค่แก้วบาด คงจะไม่เป็นอะไรมากหรอก
...แม้จะคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ผมได้มาอยู่ในครัวของห้องของจินเรียบร้อย เห็นจินกำลังแผล และเซย์ก็กำลังกวาดเศษแก้ว
“อ้าว ติณณ์ ...จะเอาอะไรเพิ่มเหรอ” เซย์ที่เห็นผมเอ่ยทัก
“เอ่อ...อลันบอกว่าโปเต้โดนแก้วบาด” ผมบอกก่อนจะเดินไปหาโปเต้ พบว่า...โดนบาดที่ปลายนิ้วนางข้างขวา ...ก็ข้างที่ใส่แหวนน่ะนะ
“อ๋อ...ที่แท้ก็เป็นห่วงมันนี่เอง” เซย์ว่าอย่างยิ้มๆ
“ก็...มาดูว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า ...แค่นั้น” แล้วผมจะร้อนรน รีบแก้ตัวด้วยเนี่ย
“เศษแก้วบาดนิ้วนิดหน่อย มันไม่เป็นอะไรหรอก” จินตอบผมอย่างยิ้มๆ
“เซย์ เก็บแก้วเสร็จยัง กูอยากกินปลาหมึก รีบไปซื้อกันเหอะ” อลันเดินเข้ามาก่อนจะบอกเซย์ (ไม่ต้องแปลกใจที่ผมแยกฝาแฝดออก เพราะว่าสองคนนี้ท่าทางแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง)
“มึงก็ไปซื้อเองดิ กูล่ามโซ่มึงไว้ไง?” เซย์หันไปตอบอลัน
“ไอ้ห่า ตามใจกูหน่อย นี่กูแฟนมึงนะ” หืม? ...อลันเป็นแฟนเซย์???
คนนิสัยแบบเซย์นี่มีคนเอาด้วยเหรอ
เอ่อ...ผมหมายถึง เขากวนตีนเกินไป ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนรับได้ก็เท่านั้นเอง
“ครับๆ เสร็จแล้ว อยู่กวนตีนไอ้ภัทรมันเฉยๆ” เซย์ว่าก่อนจะเดินไปเก็บไม้กวาด แล้วออกจากครัวไปกับอลัน
ก่อนจะตามด้วยจิน ที่เดินยิ้มออกไป
“.....”
“.....”
“.....”
“.....”
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกจากปากพวกเราสองคน ผมกับโปเต้เพียงแค่มองหน้ากันนิ่งๆ ไม่มีใครพูดอะไร
ผมไม่รู้ว่าทำไมโปเต้ถึงมองผมแบบนี้ หรือว่าเขาไม่ชอบให้เพื่อนแซว ...ตัวผมเองถึงจะไม่ว่าถ้าเพื่อนจะแซว แต่ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากให้แซวกันสักเท่าไหร่ อ่า...โปเต้จะคิดแบบนั้นมั้ยนะ
“.....” เมื่อไม่มีใครพูดอะไร ผมจึงคิดว่า ...เราควรจะออกไปหาคนอื่นๆได้เลย เราหมุนตัวกลับจะเดินออกไป
แต่ก็ถูกใครบาง (ที่มีอยู่คนเดียว) ดึงแขนจนตัวผมเซไปหาเขา
“...ดึงทำไมเนี่ย” ผมเอ่ยถามก่อนจะเงยหน้ามองหน้าเขา โปเต้ดึงจนผมเซมาชนตัวเขาเลย
“.....” โปเต้ไม่พูด เอาแต่มองหน้าผมอย่างเดียว
“.....”
“.....”
“โปเต้” ผมเรียกเขา
“เป็นห่วงผมเหรอ”
“.....” อยู่ๆก็มาถามอะไรเนี่ย
“.....”
“.....”
“.....”
“...อะไร” เมื่อเขาเห็นว่าผมไม่ตอบ ก็เอาแต่จ้องหน้าผม จนเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหลบตาเขาเอง
“เป็นห่วงผมเหรอ” โปเต้ถามซ้ำคำเดิม
“...เปล่าสักหน่อย” ผมตอบเสียงเบา ก่อนจะถอยห่างจากโปเต้
แต่อยู่ๆโปเต้ก็ตวัดแขนกอดเอวผมเสียแน่น
“.....”
“โปเต้ กอดผมทำไม” ผมว่าก่อนจะดันอกเขา
“เป็นห่วงผมเหรอ” คำถามเดิม อะไรของเขาว่ะ
“โปเต้ ปล่อยผมนะ”
“ผมถาม ...ว่าเป็นห่วงผมเหรอ” โปเต้ถามอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าลงมาให้ใกล้หน้าผม จนหน้าผากเราชนกัน
“...ถามอะไรของนาย” ผมไม่ตอบ ได้แต่เสตามองไปทางอื่น
“ก็แค่ถาม แล้วทำไมคุณถึงไม่ตอบ” โปเต้ไม่ยอม รุกถามผมอย่างเดียว
“ก็ตอบไปแล้วว่าเปล่า”
“งั้นมาที่นี่ทำไม?”
“ก็...อลันบอกว่านายโดนแก้วบาด ก็เลยมาดูเฉยๆ” ผมตอบก่อนจะเม้มปากแน่น ให้ตายเหอะ ...ยอมรับเลยว่าตอนนี้รู้สึกเขินโคตรๆ
คิดดูสิ โดนจ้องหน้าซะแทบจะติดขนาดนี้ โดนถามด้วยเสียงแบบนี้ เป็นใครมันก็ต้องเขินทั้งนั้นแหละ
“อ่อ แค่มาดูเฉยๆ แต่ไม่ได้เป็นห่วง”
“ใช่ แค่มาดูเฉยๆ”
“ผมไม่เชื่อ”
“เอ๊ะ!” ผมส่งเสียงไม่พอใจไป อะไรของเขา อยู่ก็มากวนตีนกัน
“เอ๊ะอะไร”
“อย่ามากวนตีนนะ” ผมว่าก่อนจะหันหน้าไปมองโปเต้
จนปลายจมูกเรา ...แตะกัน
“ไม่ได้กวน” โปเต้พูดโดนที่ไม่ได้หันหน้าหลบไปไหน
และยิ่งพูด ...ปากเราก็ยิ่งใกล้กัน
“.....”
“.....”
ยังไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไร ...
โปเต้ ...ก็เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม จน...
ริมฝีปากของเรา ...แตะกัน...
...ไม่มีการรุกล้ำ...
...มีเพียงแค่ริมฝีปากของเรา ที่แนบติดกันเท่านั้น...
ก่อนที่ความรู้สึกบางเบา จะแปรเปลี่ยน เมื่อโปเต้กดริมฝีปากให้หนักกว่าเดิม ลิ้นร้อนๆค่อยๆแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆเป็นเชิงขออนุญาต สลับกับบดคลึงริมฝีปากของผมเบาๆ ลิ้นร้อนแตะอีกครึ่ง ก่อนจะตัดสินใจผ่านริมฝีปากของผมเข้ามา แตะทักทายกับริมฝีปากของผมเบาๆ
มือไม้ของผมสั่นไปหมด ...ยอมรับว่าไม่เคยจูบ จูบที่ดีเป็นยังไงก็ไม่เคยรู้ แต่คนๆนี้กำลังทำให้ผม..
...เสียศูนย์....
ผมแทบจะยืนไม่อยู่ เพราะจูบของโปเต้
มือของโปเต้เริ่มอยู่ไม่สุก มือของข้างหนึ่งเลื่อยเข้ามาในเสื้อ ก่อนจะลูบแผ่นหลังของผม ส่วนอีกข้างอยู่ที่...ก้น
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เรายืนจูบกัน น่าแปลกที่ผมไม่รังเกียจ ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกัน แถมยังยอมเขาโดยไม่มีการขัดขืน
ใจของผม ...เต้นแรกจนหน้าตกใจ และมือของผมที่สัมผัสอยู่ที่อกของโปเต้ ก็รู้สึกได้ ...ว่าหัวใจของเขาก็เต้นแรกเหมือนกัน โปเต้หายใจหอบเสียงดัง และแน่นอนว่าผมเองก็ไม่ต่างกัน
แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อ...
“อุ่ย!!!” เสียงร้องอย่างตกใจ ...เป็นเสียงผู้หญิง ...ต้องเป็นจีน่าแน่ๆ
“!!!!” ผมรีบผละตัวออกจากโปเต้ ก่อนจะเช็ดมุมปากที่มีน้ำลายไหลออกมานิดๆ ไม่รู้ว่าเป้นของผมหรือของโปเต้
“เอ่อ คะ..คือ มาเอาแก้วเพิ่มนะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาขัด ....ดะ ได้แก้วแล้ว ต่อเลย เดี๋ยวดูต้นทางให้” จีน่าพูดไปก่อนจะเดินหยิบแก้วทั้งที่มือสั่น แล้วรีบเดินออกไป ไม่เปิดโอกาสให้ผมหรือโปเต้ได้พูดอะไร
“เอ่อ ....คือ ...ผมว่าเรา ...ออกไปหาพวกนั้นดีกว่า” ผมบอกทั้งที่ไม่กล้ามองหน้าโปเต้ เป็นครั้งแรกที่เสียงผมสั่นได้ขนาดนี้
ผมกำลังประหม่า เขิน อาย และอะไรไม่รู้ที่มันตีกันอยู่ในอก
“เอ่อ...ติณณ์ ...” ดุท่าว่าโปเต้ก็ไม่ต่างจากผม เสียงสั่นอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน
โปเต้ ...เอื้อมมือมาจับมือผม ก่อนที่จะกอดผมจากทางด้านหลัง
“โกรธมั้ย” โปเต้ถามผมเบาๆ หน้าของเขาวางอยู่ที่ไหล่ของผม ปากของเขาแทบจะติดหูผมอยู่แล้ว
“...เปล่า” อันนี้ผมพูดจริง ผมไม่ได้โกรธ ...ไม่มีความรู้สึกนั้นเลยด้วยซ้ำ
“ขอบคุณนะ” โปเต้ว่าก่อนจะกระชับกอดผมแน่นขึ้น
“ผมว่าเรา ...ออกไปข้างนอกกันเถอะ เดี๋ยวมีใครโผล่มากอีก”
“หืม...กลัวโดนขัดจังหวะ”
“บะ..บ้า!!!”
เชื่อสิว่าเสียงของผมดังไปถึงคอนโดชั้นสามสิบ
ให้ตายเหอะ ...เพราะโปเต้ เพราะเขาคนเดียวเลย
ที่ทำให้ผมเขินได้ขนาดนี้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
