ตอนที่ 12 (ครึ่งหลัง)
สุดท้ายพวกผมก็ต้องนอนคอนโดจินจนได้ โปเต้ดื่มหนักมาก ผมเลยโทร.ไปบอกพี่ตาลว่าจะนอนคอนโดเพื่อนโปเต้ พี่ตาลก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะงั้นผมจึงเข้าไปร่วมวงด้วยตอนสี่ทุ่ม
ตอนนี้ผมกับโปเต้ แลนด์ หลุยส์ เซย์ และอลัน เข้ามานอนอัดกันในห้องนอนอีกห้อง โดยที่แลนด์กับหลุยส์ที่เข้ามาก่อนยึดเตียง ผมกับโปเต้นอนพื้นฝั่งซ้ายของเตียง เซย์กับอลันนอนฝั่งขวาของติด ส่วนเจ้าของห้องก็ไปนอนห้องตัวเองกับดอมินิก แฟนตัวเองครับ
ผมยกขึ้นโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา ...ตอนนี้ตีสามแล้วครับ
ยังดีที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียน นอนยาวได้สบายๆเลย
“โปเต้ นอนเฉยๆ” ผมเอ็ดโปเต้ เมื่อมือเขาเริ่มไม่อยู่สุก เลื่อนมาลูบสะโพกผมเฉยเลย
“หืมมม...” โปเต้ขานรับ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ ตอนนี้เรานอนหมอนใบเดียวกัน หน้าของเขาแทบจะติดกับหน้าผมอยู่แล้ว
“ผมบอกให้นอนเฉยๆ ..อ๊ะ” ผมเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆโปเต้ก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วหอมแก้มผมเฉยเลย
“หอม” หอมแก้มผมเสร็จก็พึมพำเบาๆอย่างพอใจ แต่บังเอิญว่ามันใกล้หูผม ผมเลยได้ยินว่าโปเต้พูดว่าอะไร
“ไม่ต้องมาหอม หวยก็ไม่บอก นอนไปเลย”
“ไม่เอา ...หอมก่อน” โปเต้ว่าก่อนจะกอดเอวผมแน่น ส่วนแขนอีกข้าง ก็สอดเข้ามารองหัวผม ให้ผมนอนหนุนแขนเขา ก่อนจะกอดเสียแน่น
“อย่า” ผมยกมือขึ้นปิดปากเขา
งือ...โปเต้เปลี่ยนไป ไอ้หื่นนี่มันเป็นใครว่ะ!
“อืมมมม” โปเต้ส่งเสียงอย่างขัดใจ แถมยังพยายามสะบัดหน้าหนีออกจากมือผม แต่เขาก็ยังกอดผมอยู่นะ
“เมาก็นอน ผมก็เมาเหมือนกัน อยากนอนแล้ว” ผมเอ่ยบอก เพราะผมก็เริ่มจะไม่ไหวแล้ว ดื่มไปเยอะ จนรู้ตัวเองเลยว่าเมาแล้ว
“ก็นอนไปดิ” โปเต้บอกผม
“อื้อ!” ผมผลักตัวแล้วดันตัวออกโปเต้ เมื่อมือข้างนึงลูบก้นผม ส่วนอีกข้างก็ลูบหลังผม
“ติณณ์..” โปเต้เรียกผมเสียงอ่อน ก่อนจะกอดผมแน่น จนหน้าผมจะจมไปกับอกของเขาอยู่แล้ว ก่อนที่เขาจะเอาขาข้างหนึ่งพาดทับขาของผม
“โปเต้ ...ปล่อยผมก่อน”
“อืม...หอมจัง” โปเต้ก้มหน้าลงมาหอมแก้มผม ไม่สิ เรียกว่าเอาปากมากระแทกกับแก้มจะดีกว่า
แต่แล้วอยู่ๆ โปเต้ก็ต้องทำผมตกใจอีกครั้ง
เมื่อเข้าพลิกตัวขึ้นมานอนทับตัวผมเฉยเลย บอกตามตรงว่าหนักมากจนขยับไปไหนไม่ได้
“อือ! ..อือออ..” ผมร้องประท้วง เมื่อโปเต้ก้มหน้าลงมากดริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากของผม และมือของเขาก็ไม่อยู่สุก ลูบไปลูบมาอยู่แถวๆสะโพกผมนั่นแหละ
จูบของเราเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยอารมณ์และความต้องการของแต่ละฝ่าย ยอมรับว่าเต็มใจและรู้สึกดีจนไม่อยากผะออกเหมือนกัน เสียงจ๊วบจ๊าบยังคงดังขึ้นเป็นระยะ สัมผัสครั้งนี้ทำให้ผมลืมไปหมดทุกสิ่ง ลืมแม้กระทั่งที่ว่า ตัวเองไม่ได้อยู่กับโปเต้แค่สองคน ยังมีอีกสี่ชีวิตที่เหลืออยู่ในห้อง
และได้แต่บอกตัวเองในใจว่าสี่คนนั้นเมาหลับไปแล้ว
“แฮ่ก...ฟอด” โปเต้ถอนริมฝีปากออก ก่อนจะเลื่อนหน้าไปหอมแก้มผมหนักๆอีกหลายที เขาหายใจหอบ และเมื่อยังคงลูบไล้ไปตามตัวผมไม่หยุด
“โปเต้ ...อ๊ะ” ผมร้องเสียงหลง เมื่อโปเต้สอดมือเข้ามาลูบไล้ผิวหลังของผม ไม่พอ...ยังไปสะกิดยอดอกผมอีกต่างหาก เป็นใครก็ต้องร้องอ่ะ
“ติณณ์..”
“อ๊ะ ..เจ็บ” ผมร้อง เมื่อโปเต้ซุกไซร้ไปที่คอของผม ก่อนที่จะขบเม้มจนผมรู้สึกเจ็บและเสียววาบไปพร้อมๆกัน
ผมว่า...
...ผมว่ามันชักจะเลยเถิดมากไปแล้วนะ ผมว่าผมควรจะหยุด
ใช่...ผมควรหยุด และควรบอกให้โปเต้หยุดด้วยเหมือนกัน
“โปเต้ อย่า” ผมเอ่ยห้าม พร้อมกับผลักหน้าอกคนที่นอนทับอยู่ให้ออก
“หยุดทำไม” โปเต้เอ่ยถาม ก่อนที่จะกัดคอผมอย่างแรง
“โอ๊ยย...เจ็บ ไม่เอา ปล่อยนะ” ผมเริ่มที่จะดิ้นแรงขึ้น
“โอ๊ย ...ดิ้นทำไม” โปเต้ร้องเมื่อมือผมฟาดไปโดนคางของเขา
“ก็ลุกออกไปจากตัวผมสิ ไปนอนได้แล้ว”
“ไม่เอา”
“โปเต้ อ๊ะ ...เอามือออกไปนะ ผมจะนอน” ผมดิ้นอีกครั้ง เพราะโปเต้ยังไม่เอามืออกจากหน้าท้องของผม ซ้ำยังลูบเบาๆอีกต่างหาก
“ก็นอนไปสิ”
“อย่า” ผมดิ้นไป ดิ้นจนเหนื่อย แต่โปเต้ก็ยังไม่เห็นทำตามที่ผมบอกสักที ไอ้บ้า ...ยิ่งแต่เมาๆสติไม่เต็มร้อยอยู่ แรงก็หาย สู้แรงโปเต้ไม่ได้แน่นอนอ่ะ
แต่ทำไม...ทำไมโปเต้ไม่เห็นฟังผมเลย
เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ฟังที่ผมพูดบ้าง
ใช่ว่าจะเมาจนไม่รู้เรื่อง รู้นะ...ว่าโปเต้กำลังทำอะไร และถ้าหากไม่ห้าม ...มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
เรื่องแบบนั้น ..มัน ...ผมยังไม่ได้เตรียมใจ และ...มัน ...
โว้ย ...อธิบายไม่ถูกเว้ย!
“โปเต้ ...ผมจะโกรธนะ” ผมลองขู่เขาด้วยวิธีนี้ดู ถ้าเขาแคร์คำพูดผม เขาก็จะทำตามที่ผมบอก
เฮ้ย...ได้ผลว่ะ
“...โกรธจริงๆเหรอ” โปเต้ถามผมเสียงเบา แค่บอกว่าจะโกรธนี่ถึงกับมีสติเลยเหรอ
“.....” ผมไม่ตอบ แต่หันหน้าหนี ไม่ตอบ และไม่ดิ้น ไม่โวยวายอะไร ...ไม่ได้ทำจริงจังหรอก แต่ที่ทำไปเพื่ออยากให้โปเต้หยุด
“ติณณ์ ...ขอโทษ อย่าโกรธดิ”
“ก็ลุกออกไปจากตัวผมสิ”
“.....” โปเต้ทำตามอย่างว่าง่าย แต่ยังกอดผมอยู่
“ปล่อย จะมากอดทำไม”
“ไม่เอา เดี๋ยวติณณ์หนี”
ผมไม่ได้โกรธเขาจริงๆสักหน่อย ไม่เห็นจะต้องแสดงอาการขนาดนี้เลย
ผมตื่นตอนเก้าโมงในวันต่อมา อาจะเป็นเพราะนอนต่างที่ต่างถิ่น ผมเลยนอนไม่หลับ พอตื่นมาอีกที เลยตัดสินใจไม่นอนดีกว่า
ผมเดินออกมาข้างนอก ก็พบว่าข้าวของทุกอย่างถูกเก็บไปแล้วเรียบร้อย ทั้งยังเห็นดอมินิกยื่นอยู่ในห้องครัว
“...ตื่นแล้วเหรอ” ดอมินิกเอ่ยทัก เมื่อผมเดินเข้าไปใกล้เขา
“อืม”
“คนอื่นๆล่ะ”
“ยังน่ะ”
“.....”
“....”
“....”
“...อาบน้ำมั้ย” ดอมินิกถามผม ในขณะที่เขากำลังหั่นหมูอยู่ เหมือนจะทำกับข้าวอะไรสักอย่าง
“ไม่มีชุด” ผมตอบ เพราะไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน
“ใส่ชุดเราก็ได้ ตัวเราไม่น่าจะต่างกัน”
“งั้นรบกวนด้วย”
ดอมินิกวางมือจากของตรงหน้า ก่อนที่จะเดินล้างมือ แล้วเดินนำผมไปที่ห้องนอนของจิน
“เดี๋ยว ...ให้เราอาบที่ไหน” ผมเอ่ยถามเมื่อดอมินิกเดินเข้าไปในห้อง แต่ผมหยุดอยู่หน้าห้อง
“ห้องน้ำในห้องนี้แหละ เดี๋ยวเราเอาชุดให้” ว่าจบ ดอมินิกก็หันไปเปิดตูเสื้อผ้า หาเสื้อผ้าพร้อมผ้าเช็ดตัวมาให้ผม ก่อนจะเดินนำผมไปที่ห้องน้ำ
ผมแอบเหลือบมองไปที่เตียง พบว่าจินนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เขาหันมายิ้มให้ผมก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
ทำไมจินตื่นเช้าจัง เมื่อคืนก็ดื่มไปเยอะไม่ใช่เหรอ? ...แต่ก็ช่างเถอะ แค่สงสัยแต่ก็ไม่ได้อยากได้คำตอบ
“นี่แปรงสีฟันอันใหม่” ดอมินิกยื่นแปรงสีฟันอันใหม่มาให้ผม ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไป ผมจึงปิดประตูแล้วอาบน้ำ
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็เดินกลับมาที่ห้องครัว คาดว่าดอมินิกน่าจะอยู่ที่นั้น และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เหมือนเขากำลังทำกับข้าว
“เรากำลังทำให้จิน นายจะเอาด้วยมั้ย”
“อืม ..มีอะไรให้ช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไร”
“อืม” ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไร ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องที่นอนเมื่อคืน พบว่าสภาพทุกคนทุเรศมากๆ แลนด์มันนอนกลับหัวเอาเท้าวางไว้บนหน้าหลุยส์ ...ผมเห็นแต่ขี้เกียจจะช่วยยกเท้ามันออก ไว้ให้พวกผมตื่นมาโวยวายกันเองก็แล้วกัน เดินมาจนเกือบสุดของห้อง เห็นผู้ชายหัวยุ่งกำลังนั่งอยู่ ในสภาพที่เหมือนกำลังเบลอสุดๆ
“ตื่นแล้วเหรอ” ผมเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะนั่งยองๆลงข้างๆ
“.....”
“เหวอ..” ผมร้องออกมาเมื่อเสียการทรงตัว นั้นเป็นเพราะอยู่ๆโปเต้ก็โถมตัวใส่ผมก่อนจะกอดผมเสียแน่น
“หายไปไหนมา” โปเต้ถามผมเสียงอู้อี้ เพราะหัวเขาซบอยู่ที่อกผม
“อาบน้ำ แล้วนี่เป็นอะไร” ผมงงกับท่าทีของโปเต้จริงๆนะเนี่ย
“ก็นึกว่าโกรธ...จนหนีไปแล้ว”
ห๊ะ!?! นึกว่าโกรธ???
เฮ้ย...จริงจังขนาดนั้นอ่ะ
“ไม่ได้โกรธ คิดมากไปป่ะ”
“ไม่รู้” โปเต้ตอบเสียงสะบัดหน่อยๆอย่างที่ไม่เคยเป็น
“อย่างอแง” ผมบอก แต่มือก็ลูบหัวเขาไปด้วย นี่คงเป็นอีกหนึ่งโมเม้นต์ที่โปเต้เป็น ทำไมมันแตกต่างกับตอนปกติแบบนี้ว่ะ
“เปล่า” โปเต้ว่าก่อนจะผละออกจากตัวผม
“ไม่ล้างหน้าแปรงฟันซะ เดี๋ยวหาอะไรให้กิน” ผมว่าก่อนจะลุกขึ้น ส่วนโปเต้ก็ลุกขึ้นตาม แล้วเราก็เดินออกมาจากห้อง
โดยที่ไม่รู้เลยว่า...อีกสี่ชีวิตได้ตื่นมาฟังบทสนทนาเมื่อกี้จนจิ้นกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
*********************************************************
หวายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...นภัทรไม่บอกหวยซะงั้น อดเบยงวดนี้
FANPAGE
https://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046 (ftp://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
