ตอนที่ 13 (ครึ่งหลัง)
ตกเย็นโปเต้พาผมมาเดินตลาดนัดแถวมหาลัย คนกำลังเยอะเลย อาการก็ร้อนมาก แต่เห้นโปเต้สนุกกับการซื้อของกิน ผมว่าบรรยากาศแบบนี้มันก็โอเคเลยอ่ะ เราไม่ได้มาเดินกันสองคนนะ มีจิน ดอมินิก เซย์ อลัน และสองคู่ซี้ (?) อย่างเฟียสกับพี่เฟรมก็มา อันนี้ไม่ได้ชวนมานะครับ เฟียสมากับเพื่อนเขา ส่วนพี่เฟรมเห็นว่ามาช่วยเพื่อนขายของ แต่พอทั้งคู่เห็นผม ก็หนีเพื่อนมาเดินตามผมซะงั้น แต่เหมือนไม่ได้มาเดินตามผมอ่ะ เหมือนมาเดินทะเลาะกันมากกว่า
ผมว่าสองคนนี้ดูเข้ากันแปลกๆนะ
ผมควรจะยุให้เขาจีบกันดีมั้ย เขาจะได้ไม่ต้องมาตามตื้อผม
“ติณณ์ กินมั้ย” โปเต้ถามผม หลังจากที่เขาแวะซื้อไอศกรีมกะทิที่เขาตักใส่กะลามะพร้าวอ่ะครับ
เขาถามผมนะ แต่มือเขาตักไอศกรีมมาจ่อปากผมแล้ว ผมจะทำอะไรได้นอกจากอ้าปากงับช้อนที่เขาป้อนมา
“โว้ยๆๆๆ หวานไม่เกรงใจสื่อเลย” เซย์เอ่ยแซวทั้งที่เขากำลังเดินโอบไหล่อลัน ส่วนจินกับดอมินิกก็เดินจับมือกันไปเงียบๆ
คงจะมีแค่สองคนที่ส่งเสียงทะเลาะกันตลอดทาง
“ไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน” โปเต้เอ่ยบอกกับทุกคน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งโดยไม่ได้ถามความเห็นจากใคร แต่ทุกคนก็เดินตามโปเต้เข้าไป
“เอากี่ชามครับ” น้องเด็กเสริฟเดินมาถามพวกผม
“แปดครับ” พี่เฟรมเป็นคนตอบ ผมพึ่งสังเกตว่ามันเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ
“เดี่ยวพี่เลี้ยงทุกคนเองนะ สั่งได้ตามสบายไม่ต้องเกรงใจ ..ส่วนแกก็จ่ายเอง” พี่เฟรมพูดกับพวกผม ก่อนจะหันไปบอกเฟียสว่าพี่เฟรมจะไม่ออกเงินให้
“อะไรกันอ่ะพี่ ถึงจะคนละคณะแต่ก็สถาบันเดียวกันไม่ใช่เหรอ” เฟียสแย้ง
“ก็ฉันจะเลี้ยงน้องในคณะ”
“พี่แม่งสองมาตราฐานว่ะ”
“เรื่องของฉัน”
แล้วพวกผมก็นั่งฟังสองคนนั้นเถียงกันจนเขาเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟ กินเสร็จแล้วก็เรียกเก็บเงิน สองคนนั้นก็ยังไม่เลิกเถียงกัน แต่สุดท้ายพี่เฟรมก็จ่ายค่าก๋วยเตี๋ยวให้เฟียสจนได้
เดินต่อกันอีกสักพักก็แยกย้ายกันกลับ
“ติณณ์ พรุ่งนี้ผมต้องซ้อมบาส” โปเต้บอกผมในขณะที่ตัวเองกำลังเช็ดผมที่พี่งสระอยู่
“งานกีฬาน่ะเหรอ”
“อืม”
“เราแข่งกับคณะไหน”
“เกษตรฯ” โปเต้ตอบ ก่อนที่จะเดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากไว้ที่ราวตากผ้า แล้วเดินมาล้มตัวลงนอนลงบนเตียง
“อืม”
“ไปดูผมซ้อมนะ”
“...อืม”
“หนังสือน่ะ เลิกอ่านได้แล้ว นอนเถอะ” โปเต้เอือมมือมาดึงหนังสือที่ผมอ่านอยู่ออกเฉยเลย
“ผมอ่านอยู่นะ”
“นอนกัน” โปเต้พูดพลางจ้องผม ...ตาแป๋ว?
ไม่รู้จะใช้คำนี้ได้รึเปล่า แต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริง
“...อืม” ผมจำต้องเดินไปปิดไฟ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน เฮ้อ...นอนก็นอนว่ะ
“นายไปก่อนเลย เดี๋ยวผมตามไป” ผมบอกกับโปเต้เมื่อตอนนี้เรากำลังเดินออกจากห้องเรียน ซึ่งมันเป็นวิชาที่เรียนสุดท้ายของวันนี้
“จะไปไหน” โปเต้ถามผมเบาๆ พอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“จะไปซื้อของกิน”
“ไปกับใครล่ะ”
“ว่าจะชวนแลนด์กับหลุยส์ไป” ผมบอกแบบนั้น เพราะผมยังไม่ได้ชวนทั้งคู่เลย
“อืม ซื้อเยลลี่มาฝากด้วย”
“.....” ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปชวนหลุยส์กับแลนด์ไปซื้อของกินแถวๆมหาลัย
“อ้าว ไม่ไปดูนภัทรมันซ้อมเหรอ” แลนด์ถามผม พลางทำหน้างง
“ไปซื้อของกินก่อนไง”
“อ่อ เอาดิ ...หลุยส์ วันนี้มึงเอามอเตอร์ไซต์มา เอารถมึงไปนะ”
“งั้นมึงก็เอารถกูไปกันสองคนไป กูจะไปหาที่นอนแถวๆสนามบาสแล้วกัน” หลุยส์ว่าก่อนจะยื่นกุญแจรถไปใหแลนด์ แล้วเขาก็เดินไป สงสัยจะง่วงจริงๆ
“งั้น...เราไปกันเหอะ” แลนด์เอ่ยบอกก่อนจะเดินนำผมไป
แลนด์พาผมไปซื้อของกินหลายๆอย่าง ก่อนที่ผมจะให้แลนด์แวะร้านเบเกอรี่
“มึงจะซื้ออะไรอีกเหรอ นี่ก็เยอะแล้วนะ” แลนด์ถาม แต่ก็ยอมพาไปร้านเบเกอรี่ที่ใกล้ที่สุด
“ว่าจะไปซื้อเค้ก...กับเยลลี่”
“เยลลี่?” แลนด์ทวนคำ
“อืม”
“มึงไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่”
“แล้ว..”
“ซื้อให้โปเต้”
“.....”
แล้วแลนด์ก็ไม่ได้ถามอะไรผมอีก จนกระทั่งถึงร้านเบเกอรรี่แล้วกลับไปมหาลัย
ผมกับแลนด์จอดรถแถวๆโรงยิม ก่อนจะเดินเข้าไป เห็นเขากำลังซ้อมบาสฯกันอยู่ เห็นโปเต้ก็วิ่งๆอยู่ในนั้นด้วย
“มึงๆ นั่นไงไอ้หลุยส์” แลนด์สะกิดผม แล้วชี้ไปทางคนที่นอนอยู่ตรงอัฒจันทร์ ผมกับแลนด์เห็นอย่างนั้น จึงเดินเข้าไปหา
“ไงมึง ไปทำไรมา ...ทำไมหลับแบบนี้” แลนด์เดินเข้าไปปลุกหลุยส์ก่อนจะถาม
“หืมมม...ไม่มีอะไรหรอก แล้ว...ซื้ออะไรมาบ้าง” หลุยส์ชะงักก่อนจะตอบแล้วเปลี่ยนเรื่อง ผมกับแลนด์สบตากันเงียบๆ แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากถามอะไรหลุยส์ต่อ เพราะไม่อยากบังคับ รอให้มันบอกเอง
“รื้อๆเอาดูในถุง” แลนด์บอกก่อนนั่งลงข้างๆหลุยส์
“แล้วจีน่ากับนิดาไปไหน” ผมเอ่ยถามหลุยส์
“มันขอกลับก่อน เห็นว่าจะไปกินข้าวกับแม่ไอ้นิดา” หลุยส์บอกพลางจิ้มทาโกยากิเข้าปาก
“.....” ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะหันกลับไปมองในสนาม
ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องบาสเก็ตบอล จึงไม่รู้ว่าในห้าคนนั้นมีตำแหน่งในการเล่นเป็นอะไรบ้าง จะว่าไป...ในสิบคนที่วิ่งอยู่ในสนาม โปเต้สูงที่สุดเลยแหะ แล้วผิวขาวๆของเขามันก็ทำให้เขาดูเด่นไปโดยปริยาย มือใหญ่ๆของเขากำลังเลี้ยงลูกบาส หลบคนที่เข้ามาแย่งได้พลิ้วและเร็วมาก
สิ่งหนึ่งที่ผมควรจำอีกอย่าง คือ โปเต้เล่นบาสฯเป็น...สินะ
“จ้องตาไม่กระพริบเลยนะ”
“......” ผมหันไปมองทางต้นเสียง พบว่าแลนด์กับหลุยส์มองผมพลางยิ้ม ยิ้มได้เจ้าเล่ห์มากๆ
“.....”
“ก็...เปล่า” ผมตอบเบาๆ
“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ...ว่าในวันนึงมึงจะมีแฟน” แลนด์ว่าพลางยิ้มขำ
“มัน...ก็จริง” ผมเองก็คิดไม่ต่างจากแลนด์ ผมก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าวันหนึ่งผมเองจะมีแฟน แถมแฟนผมยังเป็นที่หมายปองของใครหลายๆคน ทั้งหล่อ หยิ่ง นิ่ง เงียบ แถมยังชอบหน้าดุอีกต่างหาก
“แรกๆมึงเห็นมันเป็นยังไง แล้วทำไมถึงคบกันได้ล่ะ” หลุยส์ถามผมบ้าง
“แรกๆ ...หยิ่ง นิ่ง เงียบ ชอบทำหน้าดุ ชอบสั่ง ไม่ค่อยพูด หึๆ...ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบไปได้ไง” ผมขำเมื่อนึกไปถึงวันแรกที่เราเจอกัน โปเต้เป็นแบบนั้นจริงๆจนผมแอบหมั่นไส้นิดๆ นี่ผมชอบไปได้ยังไงกันนะ
เอ๊ะ...
เมื่อกี้...ผมพูดไปว่า ‘...ไม่รู้เหมือนกันว่าชอบไปได้ไง’
ชอบ???
ผมชอบโปเต้ ...แถมยังพูดออกไปแบบไม่รู้ตัวอีก
เฮ้ย ...เดี๋ยวก่อนๆๆๆๆ นี่ผม...ชอบโปเต้หรอ??? ชอบโปเต้อย่างที่ปากตัวเองเผลอพูดออกไปน่ะเหรอ???
ที่เราเป็นแฟนกัน นั่นเป็นเพราะผมจะหาทางกันพี่เฟรมออก ไม่ให้มาตื้อผม แต่โปเต้ไม่ยอมคบกันแบบหลอกๆ เราเลยต้องคบกันแบบจริงๆ ไม่ใช่เป็นเพียงข้อตกลงที่สร้างขึ้น มันไม่แปลกที่ผมจะทำตัวในฐานะแฟน และปฏิบัติแบบคนพิเศษกับโปเต้ แต่...ผมไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อโปเต้เลยสักนิด
เฮ้ย! ...ผมชอบโปเต้จริงๆอ่ะ ...ใครรู้ช่วยบอกผมที!?!
“ฮั่นแน่ๆ ...หลุดปากออกมาแล้ว” แลนด์ยิ้มอย่างผู้มีชัยที่ได้ยินประโยคนั้นจากผม
“โอ๊ยยยยย..กูโคตรจิ้นเลยว่ะ” หลุยส์เองก็อีกคน
“...เงียบน่า” ผมพูดได้แค่นั้น เนื่องจากเกิดอาการคิดคำพูดไม่ออก
“ติณณ์...” อยู่ๆโปเต้ก็โผล่มา เขาให้พักแล้วเหรอ เมื่อกี้ยังเห็นวิ่งๆอยู่ในสนามอยู่เลย
“...เขาให้พักแล้วเหรอ” ผมตั้งใจเมินสายตาล้อเลียนของหลุยส์และแลนด์ ก่อนจะหันกลับมาถามโปเต้
“อืม ...ไหนเยลลี่” มาถึงก็ถามหาของกินเลย
“อยู่นั่น” ผมชี้ไปทางข้าวของที่รกๆอยู่ข้างตัว ที่มันรกก็เพราะฝีมือหลุยส์กับแลนด์นั่นแหละ ลื้อของได้ไร้อารยธรรมมากๆ
“.....” แล้วโปเต้ก็หันไปสนใจกันการตักเยลลี่สตรอเบอรี่เข้าปาก
“ไม่ต้องรีบก็ได้ เดี่ยวติดคอ” ผมเอ่ยบอก เมื่อเห็นโปเต้ตักเอาๆ
“เข้าให้เวลาพักแค่สามนาที อีกอย่าง...มันอร่อย”
“....” ผมได้แต่มองเขาตักเยลลี่เข้าปากอย่างเงียบๆ ท่าทางจะอร่อยจริงๆ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันอร่อยยังไง เพราผมไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่
“นภัทรๆ เขาเรียกซ้อมแล้ว” แลนด์หันมาบอกติณณ์ เมื่อเห็นนักกีฬาคนอื่นๆ วิ่งไปหาพี่ปีสี่ที่เป็นคนคุมทีม เอ๊ะ...เหมือนว่าพี่เฟรมก็เป็นนักกีฬาบาสฯของคณะด้วยนี่ เห้นวิ่งอยู่แวบๆ
“อืม” โปเต้พักหน้าก่อนจะวางถ้วยเยลลี่ที่หมดแล้วลง
“ไปล่ะนะ” โปเต้บอกผมก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าโปเต้จะทำ
เขาก้มลงจูบปากผมแรงๆหนึ่งที ก่อนจะวิ่งเข้าไปในสนาม
“โถ่ว ...ไอ้สัส ทำไมกูเขินว่ะ!”
“กูจิ้นโว้ยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงของแลนด์กับหลุยส์กำลังโวยวาย แต่ผมไม่ได้สนใจ
คนอยู่ก็ตั้งเยอะ ต้องมีหลายคนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อกี้แน่ๆๆๆๆๆๆ
แม่งงง...เขินจนตัวจะแตกอยู่แล้ว โปเต้นะโปเต้ ทำอะไรประเจิดประเจ้อจริงๆ คราวหลังคงต้องดุ จะได้ไม่ทำอีก
ฮึ่ย...
แต่...ผมว่าครั้งนี้...
รสชาติของเยลลี่ก็ไม่ได้เลวร้ายนะ...
...มันก็...อร่อยดี
***************************************************
FANPAGE
https://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046 (ftp://www.facebook.com/pages/Pawaree/1548716445345046)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
