ตอนที่ 14 (ครึ่งแรก)
หลังจากที่เมื่อวานมีทอล์คออฟเดอะทาวน์ที่โปเต้จูบผมในโรงยิม เลยทำให้วันนี้ผู้คนมากันเต็มโรงยิมเลย แถมยังมีแต่ผู้หญิง และสาวสองทั้งนั้น นิดาเลยไปหาถามจากหนึ่งในนั้น ก็พบว่าเหตุผลที่แห่กันมาก็เพราะจะมาดูฉากจิ้นของผมกับโปเต้
เออ...เป็นเอามากนะพวกนั้น
“ไงมึง...วันนี้จะโชว์จิ้นอะไรให้ดูอีกล่ะ” แลนด์เอ่ยถามพลางยิ้มอย่างล้อๆ
“โชว์เหี้ยไร” ผมถามเสียงเรียบ
“อุ่ย ...น้องติณณ์ หยาบคายจังเลย ทุกทีไม่ค่อยพูดคำหยาบไม่ใช่เหรอ” หลุยส์กระแดะใส่ผมได้น่าเตะมาก
“.....” ผมส่ายหน้าเบาๆให้พวกนั้น
“นั่นๆ นภัทรกำลังเดินมาหามึงหนิ” จีน่าบอกก่อนจะชี้ให้ผมดู
“....” ผมหันไปดูก็พบว่าโปเต้กำลังเดินมาหาผมจริงๆด้วย แต่อยู่ๆก็มีผู้หญิงสามสี่คนเดินไปขวางหน้าโปเต้
ผม ...ไม่สิ เรียกได้ว่าทุกคนที่นั่งเต็มอยู่บนแสตนด์เชียร์ หันไปมองเหตุการณ์นั้นทุกคน บรรยากาศเงียบมากๆ
ผู้หญิงคนนึงยื่นของบางอย่างให้โปเต้ ...ดูเหมือจะเป็นขวดน้ำกับผ้าขนหนู ดูท่าว่าจะเป็นคนที่สวยมากๆเลยนะนั่น
“นั่นดาวคณะบริหารเลยนี่หว่า ได้ข่าวว่าเป็นคุณหนู ขี้วีน เอาแต่ใจโคตรๆ” เสียงหลุยส์ดังขึ้นเบาๆ ราวกับจะบอกผม
ผมยืนมองนิ่งๆ เห็นผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรสักอย่าง โปเต้หันมองแว๊บนึง แล้วทำในสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มออกมานิดๆ คือเขาเมินผู้หญิงคนนั้น แล้วเดินมาหาผม
เขาเดินมาหาผม ฝากผ้าขนหนูของเขาไว้ที่ผม แล้วเดินไปซ้อม เพียงแต่...ก่อนที่เขาจะเดินไป เขาได้กระซิบเบาๆพอแค่ให้ผมได้ยินแค่คนเดียว
‘...ผมมองแค่คุณคนเดียว’
เออ ...เอาดิ ผมก็นั่งเขินไปดิ
พักครึ่งโปเต้เดินมาหาผมที่นั่งอยู่ตรงสแตนด์เชียร์
“วันนี้อยากไปไหนมั้ย” เขาถามก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆผม
“ก็ไม่ ...ทำไม” ผมถามกลับ
“อยากกินสเต็ก” เขาพูดก่อนจะหันมามองหน้าผม แล้วยกขวดน้ำในมือขึ้นดื่ม
“ก็ไปสิ” แล้วเขาจะมาถามผมทำไมว่าอยากไปไหนรึเปล่า
“อืม แต่จะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน”
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว” ผมว่าก่อนจะปากเหงื่อที่จะไหลลงมาจนจะเข้าตาเขาอยู่แล้ว
แต่...จากที่มีแค่เสียงคนคุยกัน ไหงถึงมีเสียงกรี๊ดตามมาว่ะ
“รังเกียจรึไง ตัวผมไม่เหม็นหรอก” โปเต้บอกผมเสียงเรียบ แต่ทำไมผมถึงคิดว่าเขากำลังกวนตีนผมด้วยคำพูด?
“มั่นเน๊าะ” ผมพูดใส่เขา ไอ้เรื่องที่ว่าตัวไม่เหม็นน่ะ ผมเชื่อ นี่ขนาดเหงื่อเต็มตัวขนาดนี้ โปเต้ยังไม่มีกลิ่นตัวเลย
“ก็ตามหน้าตา” นี่เขารู้จักพูดเล่นแบบนี้ด้วยเหรอ?? หรือว่าอันที่จริงเขากำลังหลงตัวเองกันแน่เนี่ย
“หลงตัวเองจริงๆเลย” ผมหมั่นไส้เขาจนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มที่แดงนิดๆเพราะเล่นกีฬาของเขา
“เจ็บ...มือหนักตลอด” เขาบ่น แต่ก็ไม่ได้ปัดมือผมออก
“แก้มนายนิ่ม” ผมบอกไปตามความจริง แก้มโปเต้นิ่มมาก มันน่าหยิกมากๆ ก็แก้มเขามันนิ่มๆนุ่มๆ และก็หยุ่นๆนี่นา
“หรอ” โปเต้เลิกคิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมทั้งสองข้าง
“อื้อออ..ปล่อย” ผมละมือออกจากแก้มของเขา แล้วเปลี่ยนมาจับข้อมือของเขาที่หยิกแก้มผมอยู่ออก แน่ล่ะ ก็เขามือผู้ชายนี่นา มาหยิกแก้มผมแบบนี้ผมก็เจ็บนะ
“แก้มคุณก็นิ่มหนิ ผมก็อยากหยิกบ้าง”
“เจ็บ ...จะปล่อยมั้ย”
“ไม่”
“.....” ผมไม่ห้ามต่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปตะปบที่แก้มของเขา ก่อนจะโยกหัวเขาไปมาอย่างแรง
“ปล่อยแล้วๆ” โปเต้ยอมปล่อย แน่ล่ะ...ก็เพราะเขาเป็นคนเวียนหัวง่าย อย่างหมุนรอบตัวเองสามรอบก็เวียนหัวแล้ว นับประสาอะไรกับการโยกหัวแรงแบบนี้
“สมน้ำหน้า”
“ซ้อมไม่ไหวแล้ว” เขาพูดก่อนจะเอนหัวลงมาซบไหล่ผม ...เป็นครั้งแรกที่เขาแกล้งสำออยอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าๆ รีบไปซ้อมต่อเร็ว เขาเรียกแล้วน่ะ” ผมหันไปบอกโปเต้ พอหันมาก็พบว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันมาก และผมรู้สึก...ใจเต้นแรง
...และหน้าผมเริ่มร้อนแปลก แค่กับการเห็นหน้าโปเต้ระยะใกล้
อีกล่ะๆ ไข้ขึ้นรึไงกันเนี่ย
...ปากของผม แทบจะติดจมูกโด่งๆของเขาอยู่แล้ว
“.....” เขามองผม...ตาแป๋วอีกแล้ว
“ไปซ้อม เร็ว” ผมว่าก่อนจะดันหน้าเขาออก
“ครับๆ” โปเต้รับคำ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินลงไปในสนาม
ผมได้แต่มองตามเขานิ่งๆ จน...
“ไอ้ติณณ์ๆ เก็บอาการหน่อย หน้าแดงหมดแล้ว” แลนด์เอ่ยเตือนผม แต่...
ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองมันร้อนๆขึ้นว่ะ
ร่างสูงในชุดนักกีฬาบาสเก็ตบอลกำลังเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ บนทางเดินในมหาลัย
ใบหน้าหล่อเหลาที่มักจะประดับไปด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนนี้กลับเศร้าหมอง ความคิดหลายๆอย่างกำลังวนเวียนอยู่ในหัวขอเขาไปหมด
ใครจะเชื่อว่าคนร่าเริงอัธยาศัยดี จนหลายๆคนคิดว่าเขาเจ้าชู้ ก็มีบางมุมที่...ค่อนข้างจะอธิบายยาก
เขาชอบรุ่นน้อง ...ที่ดันเป็นน้องรหัส เขาคอยห่วง คอยดูแลอยู่ห่างๆ แต่บางทีก็เกินหน้าเกินตาจนคนรอบข้างจับความรู้สึกของเขาที่มีต่อน้องคนนั้นได้ เพียงแต่...ชีวิตนี้เขาคงเกิดมาอาภัพรักเสียจริง ชอบเขามาก็ตั้งนาน อยู่ดีๆก็ดันมีคนเข้ามาเอาน้องรหัสคนนั้นไปจากเขา แต่จะให้เขาโวยวายตามแย่งก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะทั้งตัวเขาและน้องรหัสที่แสนจะมีเสน่ห์คนนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
และที่ตามเอาน้ำเอาขนมไปให้ ก็แค่อยากทำ ไม่ได้มีเจตนาอะไรแอบแฝงเลย ตามประสาของคนที่ยังตัดใจไม่ได้ แม้จะทำใจเอาไว้นานแล้ว แต่พอถึงเวลามันก็ยังตัดใจไม่ได้อยู่ดี
“เฮ้อ...” เฟรมถอนหายใจเบาๆให้กับความคิดของตัวเอง
“เอาน่าเฟรม...ฌดี๋ยวมึงก็ทำใจได้ คนที่ใช่สำหรับเราจริงๆ อาจจะกำลังมาก็ได้” ร่างสูงของเฟรมได้แต่บ่นให้กำลังใจตัวเองเบาๆ
“บ่นไรอ่ะพี่”
“เฮ้ย!!!” เฟรมร้องขึ้นอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงคนพูดขึ้นอยู่ที่ข้างหูของเขา
“จะตกใจอะไรขนาดนั้น” ร่างสูงกว่าเอ่ยอย่างติดตลก
“ตกใจแกไง ไอ้บ้า...มาไม่ให้สุ้มให้เสียง แล้วนี่แกมาอยู่ได้ยังไง ตามฉันมาเหรอ” เฟรมเอ่ยถามคนที่สูงกว่า แต่มีศักดิ์เป็นรุ่นน้อง
“อะไร ตามที่ไหน ...เนี่ยมันคณะนะผม พี่ต่างหากมาแถวนี้ทำไม”
“ฉันจะกลับหอ”
“อ๋อ..กลับหอ แต่ทางที่พี่จะไป มันมีแต่ไร่มีแต่สวนของคณะเกษตรนะ ...หรือว่าพี่นอนในกระท่อมกลางสวนของคณะผมอ่ะพี่” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างทะเล้น
“ห่ะ..ห๊ะ!?!” เฟรมส่งเสียงออกไปอย่างงงๆ นี่เขาเดินเหม่อจนมาโผล่ที่คณะเกษตรฯเลยเหรอ โธ่...แล้วถ้าจะเดินกลับไปหอพัก ที่เป็นหอในรั้วมหาลัย ก็ต้องเดินย้อนกลับไปอีกตั้งไกล ฮือ...ฆ่ากันเลยดีกว่าแบบนั้นน่ะ
“เหอะ เอาแต่เหม่อล่ะ ผมเห็นพี่เดินเหม่อมาแต่ไกลล่ะ” ร่างสูงกว่าเอ่ยอย่างล้อๆ
“เรื่องของฉัน แล้ว...ทำไมนายแต่งตัวแบบนี้” เฟรมเอ่ยถามอีกฝ่าย เมื่อเห้นว่าร่างสูงกว่านั้นใส่ชุดนักกีฬาบาสเก็ตบอล
“ผมเป็นนักบาสของคณะ ผมก็ต้องใส่ชุดนี้ซ้อม ....แล้วพี่แต่งชุดนักบาสเหมือนกัน อย่าบอกนะว่าเป็นนักกีฬาเหมือนกัน?”
“ก้ใช่น่ะสิ”
“โห...อย่างงี้แข่งรอบแรกก็ต้องเจอกันอ่ะดิ ผมเรียนเกษตรฯ พี่เรียนสถาปัตย์ฯอ่ะ”
“เหอะ...เวรกรรมน่ะสิ” เฟรมบ่นเบาๆ แต่อีกคนกลับได้ยิน
“แหนะๆ บ่นอะไร ผมได้ยินนะ แล้วนี่...ฑี่จะกลับหอยังไงล่ะเนี่ย”
“เดินสิ ถามมาได้” เฟรมตอบอีกคนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เอางี้ป่ะ เดี๋ยวผมไปส่ง วันนี้ผมเลิกซ้อมแล้ว แต่เห็นคนบางคนเดินเหม่อ เลยเข้ามาทัก”
“ไม่ต้อง ฉันมีปัญญากลับเอง”
“เดินกลับเอง สองทุ่มก็ยังไม่ถึงมั้ง เอาน่า...ไม่ต้องมาหยิ่งตอนนี้ ไปๆ เดี๋ยวผมไปส่ง” ว่าจบ เฟรมก็โดนอีกคนลากไปที่รถยุโรปคันหรูอย่างบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวทันที
ระหว่างที่อยู่ในรถ ต่างก็ไม่มีใครพูดอะไร ตนกระทั่งมาถึงหอพัก เฟรมก็เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินเข้าหอพักโดยไม่กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายเลยแต่อย่างใด จนกระทั่ง...
“นี่! แกจะเดินตามฉันมาทำไม” เฟรมสุดจะทน เมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้องตัวเองแล้ว อีกฝ่ายก็ยังเดินตามเขามาอยู่ได้
“ใครว่าผมเดินตามพี่” ร่างสูงกว่าถามด้วยน้ำเสียงยียวน
“แล้วแกขึ้นมาทำไม ทำไมไม่กลับบ้านไปนอน” เฟรมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“พี่อยู่ห้อง ‘304’ ส่วนนี่...ห้องของผม ‘306’ อยู่ถัดจากห้องของพี่ไปสองห้อง” ว่าจบ ร่างสูงกกว่าก็ชูกุญแจห้องของตัวเองให้เฟรมดู
“นี่แก...ก็อยู่หอนี้ด้วยเหรอ” สาบานได้ว่าเฟรมไม่เคยรู้มาก่อน แต่...ดูจากรถ ข้าวของและกระเป๋าที่ใช้ ชายตรงหน้าก็ท่าทางดูรวยใช่เล่น แล้วจะมาเช่าหอในของมหาลัยทำไม แม้ว่าหอนี้จะแพงที่สุด เพราะเป็นหอที่เลือกนอนคนเดียวได้ มีห้องน้ำในตัว และมีแอร์ แต่ว่าคนตรงหน้า ...น่าจะไปหาหอนี้ที่ดีกว่า สะดวกในเรื่องเวลาเข้าออก และกว้างกว่านี้ได้ไม่ใช่เหรอ
“ผมก็อยู่มาตั้งนานล่ะ เห็นพี่ก็หลายครั้ง พี่ต่างหาก...ไม่เคยเห็นผมเลยรึไง?” อีกฝ่ายถามกลับอย่างเข้าใจ แต่เขาก็คิดว่า มันก็เป็นไปได้ที่รุ่นพี่ต่างคณะนี้จะไม่เห็นเขา เพราะท่าทางซื่อ เอ๋อๆ ที่เจ้าตัวมักจะแสดงออกมาเวลาไปไหนมาไหนคนเดียว อาจจะไม่ทันสังเกตเห็นเขาก็เป็นได้
“เอ่อ...ไม่ว่ะ” อยู่มาสี่ปี...สารภาพตามตรงว่าไม่เคยเห็น
“เฮ้อ..เชื่อเลย แต่ก็สมกับเป็นพี่ดี” อีกฝ่ายพูดเสียงเบาท้ายประโยคจนเฟรมไม่ได้ยิน แต่ก็ไม่คิดที่จะถาม
“เหอะ...ซวยจริงๆ” เฟรมบ่นเสียงดังก่อนจะหันไปไขกุญแจห้องตัวเอง
“เดี่ยวสิ ...เมื่อกี้ผมก็ขับรถมาส่ง คำขอบคุณสักคำนี่ไม่คิดจะพูดหน่อยเหรอ” ร่างสูงกว่าเดินเข้ามาจับมือของเฟรมที่กำลังไขกุญแจ
“เฮ้ยๆ มาจับอะไรเนี่ย ปล่อยๆ” แน่นอนว่าเฟรมสะบัดแทบจะทันที
“ไหนล่ะคำขอบคุณผม”
“ไม่”
“อะไรเนี่ย มารยาทอ่ะ รู้จักป่ะ”
“ปากดีจริงๆ เออๆๆๆ ขอบคุณ ...พอใจยัง”
“หึ ก็แค่นั้น” ร่างสูงกว่ายิ้มอย่างพอใจ แม้ว่คำขอบคุณนั้นจะพูดออกมาเพราะต้องการประชดเขาก็ตาม
“ชิ”
“อ้อ...แล้วอีกอย่าง...”
“อะไรอีก”
“เอาแต่เรียกผมว่าแกๆๆ อยู่นั้น ผมมีชื่อนะ”
“เออ บอกทำไม” เฟรมถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ก็เปล่า...แค่จะบอกว่าผมชื่อ เฟียส ...เลิกเรียกผมว่าแกได้ล่ะ ไปล่ะ...ฝันดีล่วงหน้า” ว่าจบ เฟียสก็ใช้มือขยี้ผมอีกฝ่ายก่อนจะเดินไปเข้าห้องของตัวเองโดยไม่ทันฟังอีกฝ่ายด่าให้จบ
“แก...ไอ้บ้า ฉันเป็นรุ่นพี่นะเว้ย มาเล่นหัวกันอย่างนี้ได้ไง กลับมาก่อนนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”*************************************************
มาแล้ว สำหรับ 7 วันที่หายไป อิอิ...ขอโทษนะครับที่ปล่อยให้รอนาน พอดีติดธุระนิดหน่อย
FANPAGE
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
