ตอนที่ 15 (ครึ่งหลัง)
“เอ่อ ...เป็นกำลังใจให้ผมด้วยแล้วกันนะครับ”
“ขอกำลังใจจากทุกคนหรอครับ”
“ขอจากพี่เฟรมน่ะครับ”
.
.
.
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรี๊ดจากทั่วทุกสารทิศดังขึ้น จนผมต้องเอามือยกขึ้นปิดหู
คูนี้เขาจะจริงจังใช่มั้ย ผมจะได้เตรียมตัวไปอวยพร
“โปรดอยู่ในความสงบด้วยครับ” เซย์จำต้องเอ่ยขึ้นเมื่อเสียงกรี๊ดนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“ครับ ...เอาไว้ไปกรี๊ดตอนที่เขาจีบกันข้างนอกเน๊าะ ...เรากลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงกันก่อน อย่าพึ่งจิ้นกันไปไกล”
“ใช่ครับ ในสนามนี้เราก็มีคู่จริงเหมือนนะ เก็บเสียงไว้รอกรี๊ดกันดีกว่า อย่าพึ่งใช้หมด” เซย์ว่าก่อนจะเหล่ตามองมาที่ผม เอ่อ...ผมควรจะแกล้งเดินลุกไปทิ้งขยะดีมั้ย
“คู่จริง??? ใครเหรอครับคุณเซย์” อลันถามอย่างยิ้มๆ
“ก็เราสองคนไงครับ” เซย์ว่าก่อนจะเดินไปกอดเอวอลัน แน่นอนว่าเรียกเสียงกรี๊ดได้ ทำเอาผมถอนหายใจเบาๆ นึกว่าเซย์จะหันมาเล่นผมซะอีก
“เฮ้ย ...ผิดบทบ่หนิ?” อลันเอ่ยถามออกไมค์แถมหน้ายังแดงอีก แสดงว่าเหตุการณ์เมื่อกี้คงไม่ได้เตี้ยมกันไว้
“ฮ่าๆๆๆๆ แฟนผมหน้าแดงว่ะ ...เอาล่ะๆๆๆ ใกล้เวลาจะแข่งแล้ว ต่อไปก็...ขอสัมภาษณ์คนที่มีคนขอเข้ามาเยอะที่สุดล่ะกัน”
“...ใช่ครับ หลังจากที่รู้ว่าจะมีการสัมภาษณ์ก่อนการแข่งขัน ก็มีคนมาขอให้ไปสัมภาษณ์คนๆนี้เยอะมากเลย จริงๆก็มีมาสองคนแหละครับ การเรียกร้องตีคู่มาสูสีมากๆ และผมกับเซย์ก็ได้ตัดสินใจเลือกคนใดคนหนึ่ง” อลันว่าพลางกวาดตามองไปรอบๆ
“เข้าเรื่องกันเลยเน๊าะ ...คือ ผมขอตัวแทนจากฝั่งกองเชียร์คณะสถาปัตย์พูดให้กำลังใจคณะตัวเองละกัน” ว่าจบ เซย์ก็เดินมาทางผมพร้อมกับไมค์อีกตัวที่ยื่นมาให้ผม
กะแล้วว่าต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ รู้งี้ลุกขึ้นไปทิ้งขยะก่อนซะก็ดี
“.....” ผมนั่งหน้านิ่ง มองหน้าเซย์และไม่ยอมรับไมค์จากเขา
“ติณณ์ รับไปดิ” เซย์เอาไมค์ออกจากปาก แล้วกระซิบบอกผม
“.....” ผมส่ายหัว จะให้พูดออกไมค์ต่อหน้าคนในโรงยิมนี่ก็ไม่ไหวนะ อีกอย่างผมไม่เคยพูดให้กำลังใจใครด้วย
“เราว่านภัทรมันก็อยากให้นายพูดให้กำลังใจมันนะ” ดอมินิกหันมาป้องปากกระซิบที่ข้างหูผม ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองโปเต้ พบว่าโปเต้มองมาที่ผม
ผมก็อยากจะพูด อยากจะให้กำลังใจโปเต้ แต่จะให้พูดต่อหน้าคนอื่นเหรอ
โว้ยยย...เอาไงดีว่ะ
“....” สุดท้ายผมก็ยอมรับไมค์ที่เซย์ยื่นมาให้ ก็แค่พูดให้กำลังใจ ...รีบๆพูดไป เขาจะได้เริ่มแข่งสักที
“.....” ผมยืนขึ้น แต่ยังไม่ได้พูดอะไร ปกติก็ไม่ใช่คนช่างพูดหรือว่าพูดเก่งอะไร ถ้าไม่มีเรื่องให้พูด ผมก็ไม่พูด เอาไงดีว่ะ ...คิดคำไม่ออก
แถมทุกคนที่อยู่ในนี้ยังพร้อมใจกันเงียบ ราวกลับรอฟังคำพูดที่จะออกจากปากผม
“ผม...ติณณ์ สถาปัตย์ปีสาม ก็...อยากจะให้ช่วยเชียร์พวกเราคณะสถาปัตย์ด้วย ผมดูพวกเขาซ้อมทุกวัน ก็เห็นว่าพวกเขาตั้งใจและซ้อมหนักมาก...” เมื่อผมเริ่มวรรคตอน ก็เริ่มมีเสียงกรี๊ดเบาๆ และเสียงคนคุยกัน
“กรี๊ด พี่ติณณ์เขาบอกว่าไปทุกวัน ไปดูพี่นภัทรซ้อมทุกว่ะอ่ะแก”
“ก็เขาต้องกลับพร้อมกันไง พี่เขาก็เลยไปนั่งเฝ้าพี่นภัทรซ้อม”
“อยากมีโมเม้นต์นี้บ้างอ่ะ”
“ซุบซิบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เฮ้ยๆ เดี๋ยว!!! ...สนใจผิดประเด็นไปรึเปล่า ผมแค่อยากจะสื่อความหมายว่า ผมเห็นเองกับตาว่าพวกทีมบาสฯปีนี้ตั้งใจกันมากแค่ไหน เอาใหม่ๆ ต้องคิดให้ดีก่อนพูดล่ะ
“ก็...ขอให้ทุกคนทำให้เต็มที่ ทำมันให้ดีอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แล้วกัน...ครับ” ว่าจบ ผมก็ยื่นไมค์คืนไปให้เซย์ แต่เซย์ไม่รับ ก่อนที่เขาจะยกไมค์ของตัวเองขึ้นมาจ่อปาก แล้วถามผม
“ผมว่า...ยังมีคนนึง ที่เขาอยากจะให้คุณพูดให้กำลังใจเขานะ” เซย์ว่าพลางทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ แต่ผมไม่ได้สนใจ ฟังดูก็รู้ว่าอยากให้ผมพูดให้กำลังใจใคร
“.....”
“.....”
ผมหันไปมองโปเต้ที่มองมาทางผมอยู่แล้ว ...อืม ก็...ให้ๆเขาหน่อยล่ะกัน
“สู้ๆ” พูดพร้อมชูสองนิ้วไปให้โปเต้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!”
“พี่เขานิ่งมาก แต่ฉันโคตรจิ้นว่ะแก”
“โอ๊ยยยยยย ...โบยข้าเถิดนายท่าน ถ้าจะทำให้จิ้นกันแบบนี้”
“ไม่ไหวแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ผมรู้สึกเลยว่าตัวเองหน้าแดง ไอ้เมื่อกี้น่ะ ผมเขินนะ ...และยิ่งเขินหนักกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าโปเต้แอบหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือปิดปากเมื่อผมถลึงตาใส่
มาหัวเราะอย่างนี้ได้ยังไง อุตส่าห์ชูสองนิ้วให้เลยนะ
“ติณณ์ หน้าแดงหมดแล้ว” ดอมินิกเอ่ยบอกผม จนผมรู้สึกตัวว่า ...ควรจะนั่งลงที่เดิมได้แล้ว ส่วนเซย์กับอลันก็เดินไปสัมภาษณ์นักศึกษาทางฝั่งคณะเกษตรฯ
“ดอมินิก ถ้าเราเดินออกไปตอนนี้ มันจะเป็นการเสียมารยาทมั้ย” ผมถามพร้อมกับลูบหน้าตัวเองแก้เก้อ
“ใจเย็นๆ” ดอมินิกว่าก่อนจะตบบ่าผม
-^-
“เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาแข่งขันกันแล้ว อยู่ในความสงบกันก่อนน้าาา...”
“อยากจิ้นมากกว่านี้ เข้าไปในเพจคู่เลิฟมาดนิ่ง นภัทร-ติวาลิน ก็แล้วกันนะครับ แอบกระซิบ...แอดมินเพจนี้เขาฝากมา” เซย์พูดเสียงกระซิบตอนท้าย แต่...กระซิบออกไมค์??? ไม่มีใครได้ยินเลยเน๊าะ
“ผมมีรูปเด็ดด้วย ด้วยจะไปโพสต์ในเพจ เตรียมติดตามดูกันได้นะครับ” อลันเองก็อีกคน
ผมควรจะสั่งห้ามสองคนนั้นไม่ให้เอารูปผมไปให้เพจอะไรนั่นจะดีมั้ย เพราะยังไงมันก็เป็นสิทธิส่วนบุคคล เขาทำแบบนี้โดยไม่ขออนุญาตจากผมได้ยังไง -*-
“กินมั้ย?” ดอมินิกถามผม พลางยื่นกล่องป็อกกี้ที่แกะแล้วมาให้ผม
“ขอบใจ” ผมว่าก่อนจะเอื้อมมือหยิบป็อกกี้ออกจากกล่อง ก่อนจะหันหน้าไปมองในสนาม ทุกคนดูจริงจังกับการแข่งตรงหน้านี้มาก
“รู้รึยัง...ว่าพวกนั้นมีแพลนจะไปเที่ยวกัน” ดอมินิกเอ่ยถามผม แต่ตายังมองไปในสนาม ที่ตอนนี้เริ่มแข่งกันแล้ว ขอสารภาพเลยนะ ว่าผมไม่ค่อยชอบดูกีฬาเท่าไหร่ อย่างบาสฯนี้ก็ไม่เคยคิดที่จะดู คนตั้งเยอะวิ่งไปวิ่งมาเพื่อนแย่งลูกบาสลูกเดียว บอกตามตรงว่าผมเวียนหัว
“...ยัง”
“เห็นว่ากันว่า...จะจัดทริป เอาบิ๊กไบร์ทของตัวเองไปน่ะ” ดอมินิกว่าก่อนจะกัดป็อกกี้ที่อยู่ในมือไปด้วย
“ไม่เห็นโปเต้บอกอะไร” ผมว่าก่อนจะหยิบป็อกกี้มากินอีก
“อยากจะเซอร์ไพร์สมั้ง จะไปวันที่เขาให้หยุดอาทิตย์นึงเพราะพวกอาจารย์มีอบรมไง”
“ไม่รู้สิ โปเต้อาจจะอยากไปกับแค่พวกเพื่อนก็ได้นะ”
“นภัทรติดนายจะตาย เขาต้องพานายไปด้วยอยู่แล้ว”
“คิดว่างั้นเหรอ??” โปเต้เนี่ยนะติดผม? งั้นเหรอว่ะ???
“ใช่”
“ไม่มั้ง” ผมมีอะไรให้หน้าติด ผมเป็นผู้ชาย ผมพูดน้อย วันๆนึงก็คุยกันแค่เรื่องที่ต้องคุย คุนเรื่องทั่วๆไปนี่ไม่เคยอ่ะ อย่างมากก็คุยเล่นกันสองสามประโยค แค่นั้น
“จริงๆนะ นายไม่รู้ตัวเลยหรอ”
“ไม่นะ ก็ตั้งแต่รู้จักกันมาก็แค่อยู่ด้วยกัน...ตลอด...” เอ๊ะ...หรือว่าพวกผมจะตัวติดกันตลอดจริงๆว่ะ??
“นั่นไง” ดอมินิกว่าก่อนจะยิ้มนิดๆ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเขากำลังยิ้มขำใส่ผมว่ะ
“.....”
“เอาไว้นายค่อยไปถามนภัทรเองละกัน”
“อืม...เฮ้ย!!!” เมื่อหันไปมองในสนามผมก็ต้องร้องอย่างตกใจนิดๆ เมื่อผมเห็นพี่เฟรมกำลังเลี้ยงลูกด้วยความเร็ว ก่อนที่เฟียสจะวิ่งเข้ามาแย่ง แต่...เหมือนผมจะสังเกตได้ว่า เฟียสลื้น ทำให้ร่างสูงใหญ่ของเขา โน้มไปหาพี่เฟรมอย่างรวดเร็ว เร็วมากจนรู้สึกตัวอีกที่ทั้งคู่ก็ล้มนอนลงไปบนพื้นสนามเรียบร้อย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ทุกคนจะไม่กรี๊ดดังขนาดนี้ ถ้าหากเฟียสไม่พลิกตัวเองแล้วเป็นฝ่ายลงไปนอนกระแทกพื้นแทนที่จะเป็นพี่เฟรม ถ้าหากเฟียสไม่ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเสียสละตัวเองให้เป็นเบาะ เพื่อที่ตัวพี่เฟรมจะได้ไม่กระแทกพื้น ถ้าหาก...ริมฝีปากของทั้งคู่ตอนนี้...ไม่ได้ประกบกันอยู่
เฮ้ย! เขาจูบกัน!!
จูบกันยังว่าน่าตกใจแล้ว แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่า เมื่อในเวลาต่อมา พี่เฟรมดีตัวเองออกจากเฟียส มองหน้าอีกคนอย่างอึ่งๆ ก่อนที่ตัวเองนั้นจะ...สลบไป
กองเชียร์ในสนามต่างก็พากันกรี๊ดและตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า พวกนักกีฬาในสนามเองก็เหมือนกัน
สุดท้ายพี่เฟรมก็ถูกเปลหามออกไป เพื่อตรงไปยังห้องพยาบาลของคณะนี้
แต่เฟียส...คนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมาก กลับวิ่งตามกลุ่มคนที่หามพี่เฟรมออกไป โดยไม่ฟังเสียงใคร ทำให้ทั้งสองทีมมีการเปลี่ยนตัวและเริ่มแข่งกันในเวลาต่อมา
สุดท้าย...สถาปัตย์ฯแพ้ครับ แต่ทุกคนก็ไม่ติดใจอะไรอะไร แข่งกีฬามันก็ต้องมีแพ้มีชนะ เป็นเรื่องธรรมดา เพราะทางเกษตรฯก็เป็นตัวเต็งอยู่แล้ว แต่คะแนนสูสีก็นับว่าทุกคนเองก็พยายามกันอย่างเต็มที่แล้ว
“ไม่เป็นไรนะ” ผมบอกกับโปเต้หลังจากที่รุ่นพี่เรียกคุยเสร็จ
“อืม...ก็ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้ว” โปเต้ตอบก่อนยิ้มให้ผม ...เอ่อ ยิ้มให้ค่อนข้างนานเลยทีเดียว
“นี่ ...ถูกลูกบาสอัดใส่หัวมารึไง” ผมถามกลับอย่างงงๆ วันนี้ยิ้มนานกว่าปกติ แปลกๆแหะ
“หึๆ เปล่า” เขาปฏิเสธทั้งที่ยังยิ้มอยู่
“พูดมา” ผมทำเสียงเข้มใส่เขา
“ก็....” โปเต้ลากเสียงยาว ก่อนจะยกมือขึ้นมาไว้ข้างแก้ม แล้วชูสองนิ้วก่อนจะพูดว่า
“.....”
“สู้ๆ ไง ...คิดได้ไงเนี่ย มุ้งมิ้งไปมั้ยสำหรับติณณ์”
“ปะ..โปเต้!!!!” ผมแห้วเสียงดังด้วยความเขินและความอาย นี่เขากล้าล้อผมได้ยังไง
“หน้าแดง” โปเต้บอกผมก่อนจะยิ้มอย่างขำๆ
“...ฮึ่ย!” พูดไม่ออก บอกไม่ถูก เถียงสู้ไม่ได้
“หึๆ” โปเต้หัวเราะสองหึก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผมเสียฟอดใหญ่ และแช่ไว้นานมาก
“อื้อ...ไม่ต้องมาหอมเลย อุตส่าห์ชูสองนิ้วให้กำลังใจ ยังจะมาล้อกันอีก” ผมว่าก่อนจะดันหน้าโปเต้ออก แต่ตัวนี่ขยับไปไหนไม่ได้ ก็โปเต้เล่นกอดผมเอาไว้แน่น
“ก็มันแบ๊ว” โปเต้ว่าก่อนจะฟัดแก้มผมอีกข้างจน...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
“แชะ! แชะ! แชะ!”
คาดว่าคนพวกนั้นคงเพิ่งจะเดินออกมาจากโรงยิมของวิศวะฯ แล้วบังเอิญมาเห็นช็อตนี้ของพวกผม เลยทำให้มีทั้งเสียงกรี๊ดและเสียงถ่ายรูปดังขึ้นปนๆกันไป
“โปเต้ ...ปล่อย คนเยอะแยะ” ผมพูดบอกกับโปเต้แข่งกับเสียงกรี๊ด แต่ไอ้คนทำมันกลับไม่สนใจ ฟัดแก้มทั้งสองข้างของผมอยู่นั้น ...โปเต้หน้าด้านขึ้นป่ะเนี่ย อื้อ..แก้มผมช้ำหมดแล้ว
“หึๆ” ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก ไอ้โปเต้บ้า
งื้อ...ผมไม่อยากเป็นข่าวอีกอ่ะ ...ไหนบอกจะไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อไงว่ะ
*******************************************************************
งืมๆ ...ถึงบาสจะแพ้ ...แต่เจอฉากหลังจากนั้นก็ไม่เป็นไรเน๊าะ
FANPAGE
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
