ตอนที่ 16 ครึ่งหลัง
[Fiesta’s part]
“เอ่อ...”
“.....”
“.....”
“.....”
“พี่... คือ...ผม...” ผมเกิดอาการพูดไม่ออกครับ เมื่อคนที่ผมทำเขาสลบไป ตอนนี้นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของคณะวิศวะฯ
“.....” แถมพี่เฟรมยังไม่ยอมมองหน้าผมด้วย งื้อ
“พี่เฟรม ไม่เอาดิพี่ อย่าเงียบดิ ...ใจคอไม่ดีเลย” ผมไม่ได้จะพูดกวนประสาทเขานะ แค่ไม่รู้จะพูดคำไหนให้เขายอมฟังผม
คือ...มันก็พูดยากน่ะนะ ไอ้ตอนแข่งบาสเมื่อกี้ ผมลื่นตอนจะเข้าไปแย่งลูกบาสในมือพี่เขา มันก็เลยทำให้ผมเสียหลักไปชนพี่เฟรมเข้าอย่างจัง แล้วมันพลิกล็อคไปหน่อยตรงที่...ผมดันไปจูบเขาเสียอย่างนั้น แต่...ถ้าจะพูดให้ถูกก็เป็นพี่เฟรมนั่นแหละ ที่ล้มทับลงมาจูบผมเอง แต่ต้นเหตุมันก็มาจากผม มันก็ต้องความผิดของผม แล้วตอนนี้...เหมือนพี่เฟรมจะเกลียดขี้หน้าผมไปแล้วง่ะ ผมควรทำยังไงดี แม้ว่าผมกับพี่เฟรมจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่เวลาผมแกล้งพี่เฟรมแล้วมันสนุกดีนี่นา ถ้ามาถูกเกลียดขี้หน้าแล้วไม่คุยกันอีก ผมก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละ
“โว๊ยยยยย...น่ารำคาญ ฉันยิ่งแต่ปวดหัวอยู่” ในที่สุดพี่เฟรมก็ยอมพูด ...ไม่สิ เขาตะคอกใส่ผมต่างหาก
“ก็พี่เอาแต่เงียบนี่นา ผมก็นึกว่าพี่โกรธ”
“เออ ฉันโกรธ”
เอ้า...ทำไมเป็นงั้นล่ะ
“โธ่...พี่ พี่ก็น่าจะรู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ แล้วพี่จะซีเรียสทำไมเนี่ย ก็แค่จูบอ่ะ มันก็ปากแตะปากอ่ะพี่ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง แล้วถ้าหากว่ามันเป็นจูบแรกของพี่ ผมก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกัน” ผมร่ายยาวและพยายามพูดให้พี่เฟรมเข้าใจ
“.....”
แต่ดูเหมือนพี่เฟรมจะชะงักไปกับประโยคสุดท้ายที่ผมพูดนะ
จูบแรก...จริงดิ???
“ผม...ขโมยจูบแรกพี่ระ..โอ๊ย!” ยังพูดไม่ทันจบ ผมก็โดนฝ่ามือของพี่เฟรมตบเข้าที่ปากอย่างจัง สีหน้าก็ดูตื่นๆนิดๆ ชัวร์...จูบแรกชัวร์เลย
นี่ผมขโมยจูบแรกของชายบริสุทธิ์หรือนี่...
แต่ก็น่าจะเป็นจูบแรกจริงๆ แม้ว่าพี่เฟรมจะดูกระล่อน ขี้หลี แซวสาวไปทั่ว ...แต่ผมว่าจริงๆแล้วพี่เฟรมเป็นครซื้อบื้อมากๆเลยนะ
“พูดมาก!” พี่เฟรมตะคอกใส่หน้าผมก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียง ...จะหนีล่ะสิ ไม่ให้ไปหรอก ถ้าพี่เฟรมหนีแล้วผมจะแกล้งใครล่ะ
“เดี๋ยวดิพี่ จะรีบไหน” ผมรีบคว้าตัวพี่เขาไว้เลย
“เฮ้ยๆ กอดฉันทำไม ปล่อยนะเว้ย” แน่นอนว่าพี่เฟรมดิ้นทันที
“แล้วพี่จะไปไหนล่ะ”
“กลับหอ จะไปนอน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง” พี่เฟรมรีบตอบปฏิเสธผมอีกแล้ว
“เอาน่าพี่ ให้ผมไปส่งเถอะ”
“เฟรม เป็นไงบ้างว่ะ” อยู่ก็มีพี่ผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาพี่เฟรม ดูท่าว่าจะเป็นเพื่อนกัน
“มาพอดีเลยไอ้โน่ ไปส่งกูที่หอหน่อยดิ” พี่เฟรมรีบเดินไปหาเพื่อนแก โธ่...พี่โน่ เข้ามาขัดทำไมว่ะ
“เออ เอาดิ ...แล้วเราล่ะ ให้พี่ไปส่งป่ะ” พี่โน่แกเผื่อแผ่ความใจดีมาถึงผม
“ถ้าไม่ลำบากพี่มากเกินไป ช่วยไปส่งผมที่คณะหน่อยได้มั้ยครับ” ผมไม่ได้เอารถมา โทรศัพท์ก็ไม่มี ติดรถพี่เขาไปก็ดีเหมือนกัน
“กลับเองสิ” พี่เฟรมหันมากระชากเสียงใส่ผม
“ผมติดรถพี่คนนี้ไป ไม่ได้ติดรถพี่เฟรมไปสักหน่อย”
“เฟียสต้า ฉันไม่รู้นะ ว่าแกต้องการอะไรจากฉัน แต่ถ้าจะมายุ่งวุ่นวายชีวิตฉันเพื่อความสนุก ฉันว่าแกหยุดเถอะ” ว่าจบ พี่เฟรมก็เดินออกไปจากห้อง พร้อมกับลากแขนเพื่อนไปด้วย
อ่า...นี่ผมโดนพี่เฟรมเกลียดขี้หน้าแล้วใช่มั้ยเนี่ย
พี่เฟรมคงจะรำคาญผมมาก คงจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผม แต่ว่า...
ถ้าพี่เฟรมไม่ได้สนใจอะไรผมจริงๆ ทำไมถึงรู้จักชื่อเล่นแบบเต็มๆของผม ทั้งที่มีคนรู้น้อยคนมากๆ...???
[Tin’s Part]
“เห็นดอมินิกบอกว่าจะไปเที่ยวกัน” ผมเอ่ยบอกถามโปเต้ที่กำลังเช็ดหัวตัวเอง หลังจากที่กลับบ้านมา เขาก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะได้มานอนตากแอร์เย็นๆในห้อง (ตอนแรกโปเต้ก็จะนอนทั้งๆที่ผมเปียกนั่นแหละ แต่ผมห้ามเอาไว้ได้ทัน)
“???”
“ทริป”
“อ๋อ...ก็ใช่ ไปทุกปีน่ะ”
“อ๋อ...”
“นอนก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” โปเต้เอ่ยบอกผม หลังจากที่เดินเอาผ้าขนหนูไปตากที่ราวตากผ้าเรียบร้อยแล้ว
“อืม เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของหน่อยนะ” ผมบอกเขา ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ แล้วเดินออกจากห้องมา
ผมขับรถมายังซุปเปอร์ฯที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก พี่ปาร์กับพี่ตาลไม่อยู่ แถมพี่ตาลก็ยังเอาเจ้าอันปันไปเที่ยวด้วย ทำให้ตอนนี้ผมอยู่ด้วยกับโปเต้แค่สองคนจริงๆ ขอในตู้เย็นก็หมดเกือบทุกอย่างแล้ว แต่ก็ยังดีที่พี่ตาลให้เงินตรงส่วนนี้ไว้เยอะอยู่ เพราะลำพังแค่ปริมาณต่อมื้อของโปเต้คนเดียว ก็เหมือนผมสามคนรวมกันอ่ะ
ผมวนรถประมาณสองรอบก็ได้ที่จอด ซึ่งมาได้ที่จอดตรงกลางแจ้ง แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีที่จอดรถล่ะนะ ตอนแรกผมก็กะว่าจะมาซื้อแล้วก็กลับ แต่เมื่อเข้ามาแล้วเห็นร้านเบเกอรี่ ก็เกิดอารมณ์อยากนั่งชิลๆตากแอร์เย็นๆสักหน่อย
“รับอะไรดีครับ” พนักงานเดินมาถามเมื่อผมหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้ของร้าน
“นมสดเย็นกับ...ฮันนี่โทสต์”
“ครับ นมสดเย็นกับฮันนี่โทสต์นะครับ กรุณารอสักครู่นะครับ” พนักงานทวนรายการที่สั่ง ก่อนจะเดินไป
คือ...สารภาพตามตรงนะ ไม่ได้จะงี่เง่าอะไรหรอก ก็เรื่องที่โปเต้จะไปออกทริปกับเพื่อนๆเขานั่นแหละ เอ่อ...จะบอกว่ายังไงดีล่ะ เอาเป็นว่า...ผมก็แค่อยากให้เขาชวนผมบ้าง ถึงขนาดเอ่ยปากลองเชิงถามดู แต่โปเต้ก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร ซึ่งมันก็... ยังไงดีล่ะ
โอเค ช่างมันเถอะ ผมไม่อยากงี่เง่า บางทีเขาก็อาจจะไปแค่หมู่เพื่อนของเขา อย่างที่เคยทำมาในทุกปีก็ได้
ผมไม่ได้อยากจะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรหรอกนะ แต่...ผมเป็นแฟนเขาไม่ใช่เหรอ แฟนกันมันก็ควรให้ความสำคัญซึ่งกันและกันบ้าง ถ้าตอนที่ผมถาม แล้วเขาเอ่ยชวนผมนี่...ผมจะไม่มานั่งคิดอะไรแบบนี้หรอกนะ แต่มันก็...เฮ้อ ...ช่างเถอะ เพราะตั้งแต่แรกที่เราตกลงคบกัน มันก็ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมต้องการให้พี่เฟรมหรือใครหลายๆคนเลิกยุ่งกับผม และมันก็ทำให้ผมกับโปเต้ ได้เลื่อนขั้นจากสถานะไปเป็นแฟนจริงๆ เราไม่ได้เริ่มต้นกันเหมือนแฟนคู่อื่นๆ เพราะงั้นโปเต้อาจจะไม่จริงจังกับสถานะนี้มากก็ได้
แต่...
โปเต้กล้าที่จะประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าผมกับเขาเป็นแฟนกัน ทั้งที่มันจำเป็นมั้ย...ก็ไม่
โปเต้กล้าที่จะเดินจับมือผมกลางห้าง ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่เขากลับไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง
โปเต้บอกกับผมตรงว่าตัวเองเป็นคนขี้หวง เขาบอกว่าเขาหวงผมเพียงแค่มีคนมองผม
โปเต้ทำหน้าที่ของแฟน โดยการบอกว่าจะดูแลผม ตอนที่ผมไม่สบาย
โปเต้ไปมีเรื่องชกต่อย เพียงเพราะคนพวกนั้นนินทาว่าร้ายผมอย่างเสียๆหายๆ
เขากอดผม หอมแก้มผม จูบผม ...ทั้งที่ตัวผมเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกับเขา แต่เขากลับไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจ
ความรู้ของผมตอนนี้ มันอาจจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเมื่อก่อน ผม...เขิน กับการกระทำของเขาที่มันแสดงให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นสำคัญ
บางที...ผมอาจจะ ‘ชอบ’ เขา อย่างที่เคยหลุดปากบอกแลนด์ไปก็ได้ และบางที ...โปเต้เองก็อาจจะ...
...ผมไม่อยากคิดไปเอง บางทีผมควรจะถามเขา หรือไม่ก็รอให้เขาพูดมันออกมา ถึงการกระทำมันจะชัดเจน แต่บางทีคนเรามันก็อยากที่จะฟังคำเพียงไม่กี่คำ เพื่อให้ตัวเราเองนั้นมีกำลังใจที่จะทำแบบนี้อยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
เอาเถอะ...มานั่งคิดฟุ้งซ่านไปเองมันก็ไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้นหรอก ไปคิดแทนคนอื่นมันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้น คิดนู้นคิดนี้ไปเรื่อยแล้วมานอยด์เองแบบนี้ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยแหะ
“ติณณ์ ...ขอนั่งด้วยคนนะ” อยู่ๆก็มีคนพูดกับผม ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าผม พบว่าเป็น...เฟียสครับ แถมยังใส่ชุดนักบาสอยู่ด้วย
“.....” ผมมองหน้าเขานิ่งๆ เขาพูดกับผมเหมือนขออนุญาต แต่ที่เขาทำอยู่เหมือนพูดเพื่อเป็นมารยาทเฉยๆ ต่อให้ผมปฏิเสธยังไงเขาก็นั่งอยู่ดี
“พี่ครับ ขอคาปูชิโน่เย็นแก้วนึง” เฟียสหันไปตะโกนบอกพนักงาน ก่อนจะหันหน้ากลับมามองผม
ไม่คิดว่าจะมาเจอในสถานที่แบบนี้
“.....”
“ติณณ์มาทำอะไรที่นี่เหรอ” เฟียสถามผมก่อนจะยิ้มให้ผม
“ซื้อของ” ผมตอบเสียงเรียบ
“มาคนเดียวเหรอ แล้วนภัทรล่ะ ทุกทีเห็นตัวติดกันไม่ใช่เหรอ”
“จำเป็นมั้ย...ที่จะต้องตอบ” ผมไม่ตอบ แต่ถามกลับ
“เห...ทะเลาะกันเหรอ”
“.....” ผมเลือกที่จะไม่ตอบเขาดีกว่า ไม่ได้อัธยาศัยดีขนาดนั้น
“โอเคๆ ผมคงยุ่งเรื่องของคุณมากไปสินะ ความจริง...คุณก็ไม่ต้องตั้งแง่กับผมก็ได้ ผมชอบคุณก็จริง แต่ผมทำใจและพยายามตัดใจอยู่ ดูก็รู้ว่าคุณกับนภัทรคงรักกันมาก มากจนไม่มีที่ว่างให้ผม พี่เฟรม หรือแม้แต่ใครก็ตามที่คิดจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างคุณสองคน” เฟียสเอ่ยบอกผมด้วยท่าทีสบายๆ
“.....”
“บังเอิญมาเจอคุณก็ดี ผมมีเรื่องอยากจะถามอะไรคุณหน่อยน่ะ” อยู่เฟียสก็โพล่งขึ้นมา ก่อนจะทำสีหน้าเหมือนหนักใจอะไรสักอย่าง
“พี่เฟรมเป็นอะไรเหรอ” ผมลองเชิงถาม
“เขาก็งอนผมยะ...เฮ้ย! ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะถามเรื่องพี่เฟรม” เฟียสรีบแก้ตัวทั้งๆที่หลุดปากออกมาเต็มๆ
“.....”
“เอ่อ...”
“.....”
“โอเค ยอมรับก็ได้ ผมจะถามคุณเรื่องพี่เฟรมเนี่ยแหละ เห็นว่าพี่เฟรมเป็นพี่รหัสของคุณ คุณก็น่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับพี่เฟรมบ้าง”
“...ผมจำเป็นต้องตอบ?”
“ได้โปรดตอบผมเถอะ ก็ผมไม่อยากโดนพี่เฟรมเกลียดขี้หน้านี่นา”
“ลองพูดมา แล้วจะพิจารณาดู” นี่ถือว่าผมมีน้ำใจสุดๆเลยนะเนี่ย
“คือ...ตอนนี้เหมือนพี่เฟรมเขาจะเกลียดผมไปแล้ว เพราะผมดันไปพรากจูบแรกของพี่เขา แถมยังต่อหน้าสาธารณชนอีก ทำให้แม้แต่หน้าผมตอนนี้พี่เฟรมเขายังไม่มองเลย คือ...ผมไม่รู้จะง้อยังไง ก็เลย...อยากจะถามใครสักคนที่สนิทกับพี่เฟรม แล้วบังเอิญมาเจอคุณ...” เฟียสเล่าพลางเสตาหลบตาผม คิดดูสิ...ผู้ชายตัวใหญ่ๆมาทำท่าทีแบบนี้ มันน่าขนลุกขนาดไหน
“.....”
“.....”
“.....”
“ติณณ์ ...ได้โปรดช่วยผมเถอะ”
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่เรียกได้ว่าเป็นคนแรกเลยนะ ที่มีคนมาปรึกษาเรื่องแบบนี้
“.....”
“บอกก่อนจะ ผมจะพูดแค่ครั้งเดียว ...ผมไม่ได้สนิทอะไรกับพี่เฟรมมากนัก แต่ผมว่าคนอย่างพี่เฟรมน่ะ ตื้อไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็หายเองนั่นแหละ” ผมตอบออกไปอย่างที่คิด
“มัน...จะได้ผลเหรอ”
“พี่เฟรมน่ะ จริงๆแล้วเป็นคนซื่อบื้อจะตาย แถมยังเชื่อคนง่ายอีก คุณต้องแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ และเจตนาจริงๆของคุณให้พี่เฟรมได้รับรู้”
“เหรอ ...แล้วผม...ต้องใช้วิธีไหนอ่ะ”
“สมองน่ะ...มีมั้ย?” ผมถามอย่างประชด
“อุย...แรง” เฟียสสบถเบาๆ แต่ผมได้ยิน
“บางที...ผมว่าคุณสนิทกับพี่เฟรมมากกว่าผมอีกนะ คุณไม่ต้องไปหาวิธีอะไรเพื่อมาทำให้พี่เฟรมเชื่อ แต่คุณต้องทำให้พี่เฟรมเห็นในสิ่งที่คุณต้องการจะง้อเขา”
“เหรอ อืม...เฮ้ย! ผมไม่ได้จะง้อเขาสักหน่อย”
“ไม่ได้ง้อ?”
“ใช่ ผมก็แค่...หาทางที่จะให้เรากลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่ผมไม่ได้ง้อเขานะ...ไม่ได้เป้นแฟนกันแล้วจะง้อทำไม” ประโยคหลังเฟียสบ่นอุบอิบ
“อืม นั่นมันก็เรื่องของคุณ”
“ยังไงก็...ผมก็ต้องขอบคุณคุณนะติณณ์ ที่ให้คำปรึกษาผม” เฟียสว่าก่อนจะยิ้มให้ผม
“อืม”
“เรื่องคุณน่ะ ผมทำใจและตัดใจแล้ว บอกนภัทรด้วยว่าเวลาเห็นผมก็ไม่ต้องแยกเขี้ยวใส่ผม”
“โปเต้ของผมไม่ใช่หมานะ” ผมรีบแย้ง
“ครับๆ...ไม่ใช่หมา หึๆ ผมขอตัวก่อนนะ อ่ะนี่...ค่ากาแฟ” เฟียสวางเงินไว้ให้ผม ก่อนที่ตัวเขาจะลุกขึ้น บังเอิญเป้นวลาเดียวกันที่พนักงานเอาเครื่องดื่มมาเสริฟพอดี เฟียสเลยเอื้อมมือไปหยิบแก้วคาปูชิโน่เย็นของตัวเองแล้วเดินถือออกไป (มันเป็นแก้วพลาสติกแบบเอากลับบ้านได้)
ผมว่าตัวผมก็รีบกินรีบดื่ม แล้วไปซื้อของจะดีกว่า มาคนเดียวแบบนี้แล้วมันรู้สึกโหว่งๆยังไงไม่รู้ สงสัยผมจะตัวติดกับโปเต้มากเกินไปล่ะมั้ง มาคนเดียวแบบนี้...รู้สึกเปลี่ยวๆยังไงไม่รู้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
