chapter 6 ร้องไห้
หลังจากผมหลับไปตื่นนึงพี่พอร์ชก็มาถึงห้องพร้อมของกินมากมาย
"เป็นไรหือตาบวมมากเลย ฟอด!" พี่พอร์ชก้มหน้าลงมาหอมแก้มผม
"อือออ จะหอมทำไมเล่า!" ผมเอามือดันหน้าพี่พอร์ชออก
"หึหึ คิดถึงน่ะรู้ป่ะเนี้ย" ผมผยักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ
"ป่ะงั้นเราไปกินข้าวกัน จะได้กินยา" พี่พอร์ชเดินจูงมือเข้ามาในครัว ก่อนที่พี่แกจะเดินไปแกะกับข้าวใส่จาน ส่วนผมนั่งมองพี่เขาทำอยู่หน้าเค้าเตอร์
"ทำไมวันนี้ไม่ไปเรียนล่ะ" อยู่ๆก็ถามขึ้นมา จะตอบยังไงละที่นี้
"ปวดหัวฮะก็เลยขี้เกียจไป อืออ..." ทำไมมีแต่คนชอบบีบปากนะ!!
"ดูพูดเข้า ขี้เกียจได้ยังไงเส้นด้าย พ่อแม่อุดส่าส่งมาเรียนเรานี้ก็ เฮ้อ...."
พูดเสร็จก็เอามือออกจากปากผม
"งั้นวันนี้พี่อนุญาตให้แค่วันเดียว พรุ่งนี้ต้องไปเรียนโอเคไหม"
"ฮะ" ผมตอบเเบบเหนื่อยๆ
เราทั้งกินข้าวกันเสร็จก็ต่อด้วยของหวาน ก่อนจะมานอนดูทีวีกันจนบ่ายโมงพี่พอร์ชต้องรีบเข้าที่ทำงานด่วน ผมเลยต้องเดินมาส่งหน้าประตู
"หือออ ไม่อยากให้กลับอ่ะ" ผมอ้อนพี่เขา
"หึหึหึ พี่ต้องรีบกลับไปทำงานเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับไปม. โอเคไหมคนเก่ง"
"ไม่โอเค" อยากให้อยู่นานๆอ่ะ
ผมกอดพี่พอร์ชเอาไว้
"ฟอด! เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันแล้วไง"
"อือออ" ไม่อยากให้ไปผมก็กอดพี่เขามากว่าเดิมก่อนเอาหัวมุดแขน
ติ่ง!! พรวดดด!! เสียงลิฟท์ดังก่อนบุคคลที่ผมไม่อยากเจอหน้าก็พรวดพราดออกมาจากลิฟท์ พี่ดินเขาคิ้วขมวดทันทีที่เห็นผม ก่อนจะหยุดยืนมองผมกับพี่พอร์ชที่ตอนนี้ยืนกอดกันอยู่
แม่งกูไม่น่ารีบกลับมาดูมันพลอดรักกับผู้ชายเลย หึ ไอ้เราก็เป็นห่วงไปซิ นึกว่าจะเป็นไรขึ้นมา เสือกมากอดผู้ชายหน้าห้องให้ชาวบ้านเขาเห็น เหอะ!
พอสักพักพี่ดินก็ตีหน้าโหดแล้วมองผมด้วยห่างตาก่อนจะเดินผ่านหน้าผมไป
ปังงง!!!!!
เสียงปิดประตูห้องพี่ดิน ทำเอาผมสดุ้ง
"ปิดประตูเหี้ยไรว่ะ เสียงดังชิบหาย" ร่างสูงพึมพำออกมา
"ฮึก..." ผมมุดหน้าเข้ากับอกพี่พอร์ชทันที
"นี้เป็นไรหืออ?" ผมสายหน้าไปมา
"พี่แค่ไปทำงานเอง เดี๋ยวก็เจอแล้วจะร้องไห้ทำไม" ผมไม่ตอบแต่กอดเข้าแน่นกว่าเดิม
"ป่ะเข้าห้องไปนอนแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับน่ะครับ ไม่ร้องน่ะเด็กดี" พี่พอร์ชใช้นิ้วมือเช็ดน้ำตาให้แล้วลูบหัวผมเบาๆ
"อือ กลับดีๆน่ะครับ" ผมบอกลาพี่เขา
"ครับ" ยืนรอจนกว่าพี่พอร์ชจะเข้าลิฟท์ไป ผมก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"ฮืออออ ฮึก ฮือออ" อยู่ๆน้ำตาที่เริ่มแห้งก็กลับมาไหลอีกครั้ง ผมนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องนั้นแหละ
ผมไม่ชอบให้พี่ดินทำท่าทางรังเกียจผมเเบบนั่น ผมไม่ชอบเพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนขยะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมพี่ดินชอบมองผมในแง่ร้ายตลอดพูดดีๆยังไม่เคยพูด อธิบายให้แล้วก็ไม่เคยฟัง โกรธผมมากเลยใช่ไหมถึงได้ทำท่าทางแบบนี้
พรวดด!! เสียงเปิดประตูห้องข้างๆผมดังขึ้น แต่ผมก็ไม่สนใจ นั่งกอดเข่าเอาหน้ามุดกับแขนตัวเองเอาไว้อยู่หน้าห้องตัวเอง
"ลุกขึ้นดิ!! แล้วตามมานี้จะร้องอวดชาวบ้านเขาหรือไง?" พี่ดินเปิดประตูออกมาก่อนจะมาลากผมเข้าห้องเขา
"ฮึก ฮืออออออ"
"นี้! จะร้องอะไรหนักหนาว่ะแค่ผัวออกไปทำงาน!!" ลากมาแล้วก็มาพูดจาแดกดันอย่างเงี้ยไม่ต้องลากมาเหอะ บอกว่าพี่ชายก็พี่ชายสิ! ถ้าอธิบายแล้วไม่เชื่อก็ไม่ต้องมาพูดกัน!
"ฮือออ ปล่อย! ฮึกก บอกให้ปล่อยไงเล่า!!" ผมสบัดมือพี่เขาทิ้ง แต่ผิดจังหวะตรงที่พี่มันปล่อยตอนผมสบัดนี้แหละ
ตุบ!!! ล้มลงไปนอนกับพื้นเลยครับ
"ฮือออออ เจ็บ ฮึก ฮืออออ"
"เห้ยย! กูขอโทษ" พี่มันพูดจบก่อนอุ้มผมออกจากพื้นไปนั่งบนเตียง
"ไม่ต้องมายุ่ง!! ฮือออ" ผมเริ่มดิ้นจะออกจากห้องนี้ให้ได้
"เลิกร้องได้แล้ว จะร้องอะไรหนักหนาว่ะ" ผมไม่ตอบ
"..................." เอาหน้าซุกกับหมดนอนน้ำตาไหล ผมเก็บเสียงร้องไห้เอาไว้
หมับบ
อยู่ๆพี่มันก็ดึงผมให้ลุกขึ้นมากอด ก่อนกดหน้าผมลงซบอกแกร่ง
"ไม่ต้องร้อง ร้องตั้งแต่เมื่อวานไม่ปวดหัวบ้างหรือไง"
"ฮือ ฮึก ฮืออ" ก็เพราะใครกันละ
"เหงยหน้าขึ้นมาดิ เส้นดาย" นานๆทีพี่เขาจะเรียกชื่อเล่นได้เต็มขนาดนี้ แต่ผมไม่เหงยขึ้นมาหรอกผมไม่อยากมองหน้าพี่เขา
"ฮึก ฮึก ฮืออออ"
พี่ดินดันไหล่ของผมออกแล้วเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ตาพี่เขามองมาที่ผม ผมก็จ่องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น
"ฮึก ฮึก" ผมสะอื้นเบาๆ
"นี้ ถ้าจะร้องจะขนาดนี้ ให้กูเอาถังมารองน้ำเลยไหม หืออ?"
ปึก!
"บะ บ้า ฮึก" ผมเอามือทุบหน้าอกแกร่ง
"กูเจ็บน่ะเว้ยทุบมาเนี้ย แม่งทำร้ายกู เดี๋ยวกูก็จับไปปล่อยวัดเลยสัสนี้" พี่ดินเอามือมาดันผมออก
ผมสายหน้าไปมา พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆออกมา ก่อนจะสวมกอดเขาเอาไว้
"ประสาทจะแดก จะร้องอะไรหนักหนาว่ะ" พี่ดินเอามือกุมขมับ
"นี้...ฮึก.."ผมเอามือทั้งสองข้างกอดรอบเอวพี่ดินเอาไว้ก่อนจะพูดต่อ
"ยะ อย่าทิ้งผมน่ะ ผมขอร้อง ฮึก ฮือออ ถ้าพี่สั่งให้ผมทำไร ผมก็จะทำ ฮึกฮือออ ขะ ขอร้องอย่าไล่ผมน่ะ ฮืออออ" ผมกอดเขาไว้แน่นมาก
พี่ดินพยายามแกะมือผมออกจากเอวเขา
"ไม่ๆๆ ไม่เอาน่ะ ฮือออออ ผมขอโทษ ฮึก ผมขอโทษ ฮึกก ผมจะไม่ทำให้พี่โกรธอีกแล้ว ฮือออ" ไม่เอาๆผมกลัวพี่เขาเกียด
"นี้...กูยังไม่ทันพูดเลยน่ะ อย่าพึ่งเออเองสิด้าย" ไม่เอาน่ะ ไม่เอาๆๆ
"ลุกขึ้นมานั่งคุยดีๆหน่อยดิ อย่าให้กูของขึ้นน่ะแล้วมึงจะหนาว หึ" ร่างสูงแสยะยิ้มให้กับผม
ผมลุกขึ้นนั่งข้างๆพี่ดิน แต่มือก็ยังไม่ปล่อย ข้างนึงยังจับชายเสื้อของเขาเอาไว้อยู่
"วันนี้เป็นอะไร ทำไมไม่ไปเรียน แล้วทำไมเอาแต่ร้องไห้" พี่ดินเริ่มตั้งคำถาม
".....ฮึก......"
"จะตอบไหม" น้ำเสียงเรียบๆทักขึ้นอีกครั้ง
"ฮึก ดะ ด้ายเสียใจ ที่ทำให้พี่ดินโกรธ ฮึก ด้ายอธิบายแล้ว ตะ แต่ ฮึก พี่ดินไม่เชื่อด้าย ฮืออ" ผมเริ่มน้ำตาไหลอีกครั้ง
"เออกูขอโทษ ที่อารมณ์เสียใส่" ร่างสูงพูดจบก่อนดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบพี่เขาอย่างแรง ก่อนซุกหน้าเขากับอกแกร่งของร่างสูง
"หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวคืนนี้กูนอนเป็นเพื่อน โอเคไหม?"
"อือออ" ผมรีบพยักหน้ารัวๆ
"งั้นไปหาไรกินกัน นี้กูยังไม่ได้แดกข้าวเที่ยงเลยน่ะ" พี่ดินจูงมือผมเข้าไปในห้องครัว
"ทำให้ผมกินหน่อย" ผมขอพี่ดิน นานๆทีพี่เขาถึงจะทำให้กินถ้าผมขอเขาน่ะ
"อือ งั้นมาช่วยล้างหมู ล้างผักหน่อยเดี๋ยวทำให้กิน" ผมก็ไปช่วยพี่ดินล้างทุกอย่างเตรียมของให้พี่ดินทำอาหารให้กิน
หลังจากนั้น20นาทีกับข้าวก็เสร็จพวกผมนั่งกินกันหน้าทีวีเพราะจะดูหนังไปด้วย พอกินอิ่มเสร็จ ผมก็หนังดูหนังต่ออีกหลายเรื่องจนรู้สึกหนังตาผมก็เริ่มหย่นลง
"ง่วงนอนแล้วฮะ" ผมสะกิดบอกพี่ดิน
"อือ งั้นเข้าไปนอนในห้องไปดึกแหละ"
"ลุกไม่ไหวแล้วอ่า ตาจะปิดแล้วอุ้มไปหน่อยสิฮะ"
"ใช้หน้าที่กูไหมที่ต้องมาอุ้มมึงเข้านอน กูเป็นพ่อมึงหรอไงหืออ??" พี่ดินพูดไปด้วยเอามือมาดึงแก้มผมไปด้วย
"อือออออ เจ็บ! เดินไปเองก็ได้ฮึ้ยย" ถึงห้องผมก็ล้มตัวลงนอนทันทีไม่ไหวแล้วครับ
"ฝันดีครับเด็กดื้อ" พี่ดินเอามือมาลูบผม
"อืม"
ณ ตอนนี้ผมยังไม่อยากบอกเส้นด้ายเรื่องที่ผมรับหมั่นกับผู้หญิงคนนึง ถ้าพร้อมเมื่อไรแล้วผมจะบอกมันอีกที ไม่อยากให้มันคิดมาก กลัวว่าผมจะทิ้งมันไปแล้วทำให้มันอยู่คนเดียว ผมหวังว่าด้ายมันคงจะเข้าใจ...
*************************
วันนี้มาลงช้าไปหน่อย แต่ก็ดีว่าไม่มา ขอบคุณคอมเม้นทั้งหลายค่าาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
