Chapter 6ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าภายในสวนหลังจากที่ตัดสินใจหยิบถุงมือกับลูกเบสบอลออกมาฝึกปาลูกไปได้สักระยะหนึ่ง ร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ มือหยาบหันไปหยิบเหยือกน้ำมาเทน้ำลงในแก้วที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟไว้ให้แล้วยกขึ้นดื่ม
...ใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นรับแสงอาทิตย์อบอุ่น วันนี้หัวใจของเขาว้าวุ่นเป็นพิเศษ เพราะนอกจากจะนั่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแล้ว วันนี้ก็ยังเป็นวันที่มารดาจะเข้ารับการผ่าตัด ซึ่งอดทำให้เขาเป็นห่วงมารดาไม่ได้ เขาคิดถึงทั้งสองเรื่องสลับกันไปสลับกันมาจนไม่เป็นอันทำอะไร จึงตกลงใจออกมาฝึกปาลูกเบสบอลนี่ แล้วกะว่าหลังจากมื้อเที่ยงจะไปว่ายน้ำต่ออีกสักชั่วโมง
เด็กหนุ่มลุกขึ้นฝึกขว้างลูกอีกครั้ง พยายามไล่ความว้าวุ่นในใจออกไป แต่ก็ดูจะยากเสียเหลือเกิน
“โธ่เว้ย!” เร็นเดินไปเก็บลูกเบสบอลทั้งหมดลงกล่อง แล้วกลับไปนั่งลงตรงที่เดิม
เมื่อคืน... เขามีอารมณ์กับเจ้านายมากซะจนไม่อยากเชื่อตัวเอง จนถึงขนาดว่าถ้าเจ้านายจะขยับความสัมพันธ์ทางร่างกายให้ลึกซึ้งขึ้น เขาก็คงจะไม่ขัดใจอีกฝ่าย ทั้งที่เมื่อตอนที่เขาไปที่โฮสต์คลับ... กับคนที่ชื่ออิซาโอะนั่น เขาไม่รู้สึกอะไรกับสัมผัสของคนคนนั้นเลย รู้สึกค่อนไปทางแย่ซะด้วยซ้ำ แต่กับเจ้านายไม่ใช่แบบนั้น... นี่แค่เขาคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ตรงส่วนกลางร่างก็ดูจะมีปฏิกิริยาตอบรับจนรู้สึกอึดอัดภายในกางเกงที่สวมใส่
เสียงครางกระเส่ากับสัมผัสของผิวเรียบลื่นและหอมกรุ่นนั้นยังคงตราตรึง ทำให้เขาเผลอกอดรัดเจ้านายไว้ในอ้อมแขนตลอดทั้งคืน แล้วพอตื่นขึ้นมา ทั้งที่เพิ่งจะห่างกันไปไม่กี่ชั่วโมง... เขาก็คิดถึงเจ้านายจนแทบจะรอให้ค่ำมืดไม่ไหว
“เฮ้อ... เกิดอะไรขึ้นกับกูวะเนี่ย!” เร็นโวยวายกับตัวเองเสียงดังลั่น
มื้ออาหารค่ำเสร็จสิ้นลงหลังดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไป เด็กหนุ่มอาบน้ำแต่งตัวไปรอเจ้านายที่ห้องเช่นเคย โดยไม่ลืมที่จะใช้อาฟเตอร์เชฟที่คิดว่าอีกฝ่ายชอบ เขาเดินวนไปวนมาอย่างอยู่ไม่สุขเมื่อถึงเวลาเข้าไปรอในห้องนอน พอไฟดับลงก็ยิ่งกระสับกระส่าย หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าหันไปมองทางประตูกี่ครั้งแล้ว
เสียงฝีเท้าเบาๆ ดังแว่วมาก่อนที่บานประตูห้องจะเปิดออก คนที่ก้าวเข้ามาหยุดอยู่ที่ประตูชั่วครู่ แล้วจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างเด็กหนุ่ม
“สะ.. สวัสดีครับเจ้านาย” ...เว้ยยย! หัวใจมันเป็นอะไร ทำไมเต้นดังจังว้า!
“อื้ม...”
เร็นนึกถึงหน้าที่ของตนขึ้นมาได้เมื่อเห็นมือขาวยกขึ้นขยับเนกไท เขามัวแต่ตื่นเต้นอะไรนักก็ไม่รู้ “ผมถอดให้นะครับ” มือกร้านดึงเนกไทออกจากลำคอขาวช้าๆ พลางกลืนน้ำลายอึกใหญ่ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงสองเม็ด เสร็จแล้วก็ถอยกลับไปนั่งประสานมือไว้ด้วยกัน
...ทำไมวันนี้เจ้านายตัวหอมกว่าเมื่อวานอีกวะเนี่ย เพิ่งกลับมาจากทำงานแน่รึเปล่า หรือจมูกเขาชักจะเพี้ยนไปใหญ่ซะแล้ว
เด็กหนุ่มชำเลืองมองไปยังร่างผอมบาง พอได้อยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ ใจหนึ่งเขานึกอยากจะเขาไปกอดร่างกายนุ่มๆ ของเจ้านาย แต่อีกใจก็ลังเลว่าจู่ๆ เขาจะทำแบบนั้นได้รึเปล่า ควรจะขออนุญาตเจ้านายก่อนมั้ย
...ถ้างั้นควรจะเริ่มต้นพูดว่าอะไรก่อนดีว้า...
ชายหนุ่มนั่งไปสักพักก็ถอดเสื้อสูทออกวางพาดไว้บนที่วางแขน ก่อนจะหันไปทางเด็กหนุ่มซึ่งวันนี้ดูจะเงียบเป็นพิเศษ “ผมได้ยินว่าวันนี้คุณออกไปฝึกเบสบอล”
เร็นหันขวับไปทางต้นเสียง “อะ ครับ”
“เป็นยังไงบ้าง”
“สะ... สนุกดีครับ... ลูกเบสบอลที่เจ้านายให้พอดีมือแล้วก็น้ำหนักกำลังดีเลยครับ ทำให้รู้สึกว่าคอนโทรลลูกได้อย่างใจเลย” เร็นตอบไปโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากเจ้านายแล้วนิ่งค้างเป็นรูปปั้นหินอยู่ในท่าเดิมแบบนั้นอีกครู่ใหญ่
...เจ้านายจะว่าอะไรมั้ยนะหากเขาจะเข้าหาก่อนได้รับคำสั่ง เขาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ
“มีอะไรรึเปล่า”
“อ่า... เอ่อ...”
ชายหนุ่มโน้มตัวไปทางเร็น เขาจ้องมองใบหน้าคมเข้ม มือนุ่มเอื้อมไปเชยคางของเด็กหนุ่มขึ้นเล็กน้อย ให้พอมองเห็นเงารางๆ ในความมืดได้ “...อ้อ... จริงสิ คุณคงจะเป็นห่วงคุณแม่สินะ”
“...นิดหน่อยครับ” ...แต่ตอนนี้เริ่มห่วงตัวเองมากกว่าแล้วล่ะครับ เจ้านาย... เร็นครวญอยู่ในใจ
มือขาวลูบศีรษะของเร็นอย่างแผ่วเบาเพื่อปลอบโยน “ไม่ต้องห่วงหรอกนะ พวกหมอที่เข้าทำการผ่าตัดน่ะ เป็นหมอมือหนึ่งทั้งนั้น...”
“ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก นอกจากเจ้านายจะเป็นคนที่ใจดี ใส่ใจนึกถึงคนอื่นแล้ว วันนี้เขายังได้สัมผัสกับความอ่อนโยนของเจ้านายอีกเป็นครั้งแรก การที่ได้รู้จักกับหลายๆ ด้านของเจ้านายแบบนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากใกล้ชิดกับชายหนุ่มมากขึ้นไปอีก
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะส่งคนไปเยี่ยมคุณแม่ของคุณให้”
เร็นอมยิ้ม... สัญชาตญาณของเขาบอกว่าวันนี้เจ้านายใจดีเป็นพิเศษ สงสัยคงเพราะเห็นว่าเขาเป็นห่วงมารดา คือเขาก็ห่วงอยู่หรอกนะ แต่ไว้ใจทีมแพทย์ที่เจ้านายจัดหามาให้ เพราะงั้นแล้วในตอนนี้... ถ้าเขารุกเข้าไปหาเจ้านายก็ไม่น่าจะโดนว่าอะไร เขาจึงควรใช้โอกาสนี้อ้อนเจ้านายสักหน่อย
เด็กหนุ่มเขยิบเข้าไปนั่งชิดกับร่างผอมบาง โน้มศีรษะเข้าไปซบหัวไหล่เล็กพร้อมกับโอบกอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆ “ขอบคุณครับ”
ผู้เป็นนายลูบแผ่นหลังกว้างไปมา ทำราวกับว่าเร็นเป็นเด็กเล็ก “โอ๋... ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
คำพูดกับท่าทีแบบนั้นทำให้เร็นยิ่งได้ใจ “...ผม... ขอนอนตักเจ้านายสักแป๊บนึงได้มั้ยครับ”
ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “เอาสิ”
...แน่ะ ยอมเขาซะด้วยสิ เจ้านายนี่ น่ารักจริงๆ เลยแฮะ... เด็กหนุ่มยิ้มกริ่ม รีบหมุนตัวหันหน้าเข้าหาเจ้านาย เอนศีรษะลงบนตักแล้วสูดดมกลิ่นกายหอมที่เขาชอบ แต่ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนาไปว่าอย่างไรดี คิ้วหนาขมวดเป็นปมขณะนอนคิดหาคำพูดที่เหมาะสมไปเรื่อย
หากจู่ๆ มือขาวก็ยกขึ้นลูบศีรษะของเด็กหนุ่มให้อย่างอ่อนโยน จากนั้นชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าลงมาจูบที่บนหน้าผาก
เร็นเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจกับการกระทำของเจ้านาย “...เจ้านาย”
“เลิกคิดมากได้แล้ว”
...นี่เจ้านายคิดว่าเขากลุ้มใจเรื่องมารดามากเลยอย่างนั้นสินะ “...เจ้านาย... ขอบคุณที่ปลอบใจผมนะครับ” ร่างสูงยิ้มกว้าง “มิน่าล่ะ คุณแม่บ้านถึงบอกว่าเจ้านายใจดีมากๆ”
ชายหนุ่มเบี่ยงใบหน้าหลบแม้พวกเขาจะมองไม่เห็นกันชัดเจนอยู่แล้วก็ตามที “...ผมไม่ได้ทำแบบนี้กับทุกคนหรอกนะ”
หัวใจของเร็นเต้นผิดจังหวะไปชั่วครู่ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของเจ้านายอย่างนั้นล่ะ เร็นจับมือขาวขึ้นมาวางเหนือแผ่นอกแล้วกุมไว้ “วันนี้เจ้านายทำงานหนักมั้ยครับ เหนื่อยรึเปล่า”
“ก็หนักเหมือนทุกวันนั่นละ” เจ้าของเสียงนุ่มตอบกลั้วหัวเราะ
“ถ้าอย่างงั้น เดี๋ยวผมนวดให้นะครับ”
“ไม่เป็นไร...”
เด็กหนุ่มดึงมือนุ่มขึ้นมาพร้อมกับผงกศีรษะขึ้นเพื่อจูบลงไปบนฝ่ามือนั้นเบาๆ แล้วนำไปวางไว้บนแผ่นอกเขาอีกครั้ง “...วันนี้เจ้านายใจดีจังเลยครับ”
“...ผมเคยใจร้ายกับคุณตอนไหนกันล่ะ” เสียงที่ตอบกลับไปเบาราวกับกระซิบ
...นั่นสินะ จะว่าไปแล้ว เจ้านายไม่เคยใจร้ายกับเขาเลย ทั้งซื้อตัวนักเรียนจนๆ อย่างเขามาด้วยราคาสูงลิบ ช่วยเหลือมารดาของเขาทุกอย่าง แล้วยังหาของขวัญมาให้ เจ้านายไม่เคยบังคับฝืนใจเขา แม้กระทั่งเรื่องเมื่อวาน ก็เป็นตัวเขาที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“ผมพูดผิดไป... ผมควรจะพูดว่า... ทำไมเจ้านายใจดีกับผมจังเลยครับ” เร็นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าในความมืดของชายหนุ่ม “เพราะคุณ... ผมถึงได้มีโอกาสรู้สึกถึงความสุขเหมือนคนอื่นๆ เขาอีกครั้ง”
“......” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก
“เจ้านายครับ”
“หืม”
“...คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้เลย... ผมไม่คิดขายตัวแบบนี้อีกไม่ว่าต่อไปต้องลำบากแค่ไหน ผมจะเรียนจนจบมหาลัย แล้วจะต้องเป็นนักเบสบอลอาชีพให้ได้...” ร่างสูงพูดไปโดยที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ เขาต้องการให้เจ้านายมองตัวเขาเสียใหม่... แต่เพื่ออะไรกันล่ะ?
ผู้เป็นนายเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะตอบ “ก็ดีแล้ว”
เร็นยกตัวขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างกับใบหน้าของชายหนุ่มเพียงแค่ปลายเล็บกั้น เรียวปากหยักบางคลอเคลียอยู่ชิดริมฝีปากอุ่นนุ่ม “ผมพูดจริงๆ นะครับ” เขาแนบจูบลงไปโดยไม่รอคำพูดใดๆ จากอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มไล้เล็มกลีบปากนุ่มนิ่มอย่างทะนุถนอมที่สุด เขาสอดลิ้นเข้าไปทักทายแล้วกวาดวนไปทุกซอกทุกมุมในโพรงปากที่เขาคิดว่าหอมหวานมากเหลือเกินอย่างเชื่องช้า เมื่อเจ้านายตวัดลิ้นตอบรับก็ย่ามใจ กระชับริมฝีปากเข้าหาอีกฝ่ายหนักหน่วงขึ้น
ภายในความมืดมิดมีเพียงเสียงจูบชื้นแฉะ ซึ่งสองลิ้นพันพัวไม่ยอมแยกออกห่าง จนน้ำลายใสๆ ไหลซึมออกมาจากตรงมุมปาก
เร็นถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อย “เจ้านาย... ผมขอทำแบบเมื่อวานอีกได้มั้ย”
“เมื่อ... เมื่อวาน?”
“นะครับ” เด็กหนุ่มพูดเสียงอ้อน แล้วก็ไม่รอคำอนุญาตจากเจ้านายเสียด้วย เพราะคิดว่ายังไงวันนี้ชายหนุ่มคงไม่ปฏิเสธเขาแน่ มือหยาบถือวิสาสะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเจ้านายออกจนหมด จากนั้นจึงรีบปลดซิปกางเกงลง
“ใจเย็นๆ ก็ได้” ร่างผอมบางพูดกลั้วหัวเราะ พลางยื่นมือออกไปแตะส่วนที่โป่งพองอยู่ในกางเกงของเด็กหนุ่ม
เร็นแทบจะคลั่งเดี๋ยวนั้น เพียงแค่สัมผัสภายนอก เขาก็มีอารมณ์จนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ เด็กหนุ่มรีบปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงที่สวมอยู่ลง จากนั้นจึงจับมือขาวสอดเข้าไปภายในกางเกงของตนเพื่อสัมผัสกับท่อนเนื้อที่ขยายตัวใหญ่จนคับแน่นไปหมด “อา... เจ้านาย”
“เร็น อ๊ะ!”
มือกร้านรีบถอดกางเกงชั้นนอกและชั้นในของเจ้านายออกอย่างร้อนรน เขาจับสองขาเรียวแยกออกแล้วพาตนเองไปเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างต้นขาทั้งสองข้าง ก่อนจะพาส่วนร้อนของตนไปเสียดสีกับของอีกฝ่าย ใบหน้าคมสันโน้มเข้าไปบดจูบราวกับกระหายมานานมากเหลือเกินแล้ว
“อื้ม” ใบหน้าเรียวเล็กเงยขึ้นรับจุมพิตหวานล้ำ ชายหนุ่มสอดมือเข้าไปในตัวเสื้อสเวตเตอร์ ลูบไล้เปะปะไปบนแผ่นอก แล้วค่อยๆ เคลื่อนลงมาสัมผัสหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย
สัมผัสของเจ้านายทำให้เร็นร้อนรุ่มมากขึ้นทุกที เขาจับส่วนร้อนของตนและเจ้านายไว้ด้วยกันและรูดรั้งมันไปพร้อมๆ กัน “อา... ซี้ด... เจ้านาย... ของคุณร้อนมากเลย”
แขนเรียวขาววาดโอบลำคอใหญ่ “เร็น... จูบอีก... จูบอีกหน่อยสิ”
เด็กหนุ่มบดจูบเจ้านายตามที่อีกฝ่ายร้องขอ มือหยาบที่กระชับแน่นเร่งจังหวะให้หนักหน่วงขึ้น เขาหอบหายใจกระเส่า หัวใจเต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว
“อื้ม...” ผู้เป็นนายตวัดขาโอบรัดเอวหนา เท้าทั้งสองข้างที่ไขว้กันไว้จิกเกร็ง
“อา....” พอถอนริมฝีปากออกมา เร็นก็พรมจูบบนใบหน้าสลับพ่นลมหายใจออกแรงๆ ไฟอารมณ์ที่ลุกโหมโลมเลียทั้งสองร่างให้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฝ่ามือกร้านปรนเปรอพวกเขาทั้งคู่ไปพร้อมๆ กัน จนกระทั่งต่างคนต่างปลดปล่อยความปรารถนาในกายออกมา
สองสายตาประสานกันในความมืดขณะที่คนทั้งสองหอบหายใจหนักๆ เร็นยิ้ม... แล้วเขาก็มั่นใจว่าเจ้านายกำลังยิ้มให้ตนเองเช่นกัน เขาถอดเสื้อสเวตเตอร์ที่สวมอยู่ออกแล้วเช็ดทำความสะอาดให้กับอีกฝ่าย จากนั้นจึงอุ้มชายหนุ่มที่ร่างกายอ่อนปวกเปียกขึ้นแล้วพาไปวางลงบนเตียงนอน
เร็นวางร่างผอมบางลงอย่างเบามือ เขาคลานขึ้นไปโอบกอดแล้ววางศีรษะลงบนแผ่นอกของชายหนุ่ม เสียงหัวใจของเจ้านายที่เต้นรัวทำให้เขายิ้มอย่างพอใจ ปลายจมูกโด่งจรดลงบนผิวเนื้อเนียนแล้วสูดดมกลิ่นหอมละมุน “เจ้านายตัวหอมมากเลย” มือไม้ที่ไม่อยู่สุขลูบคลำไปจนทั่วเนื้อตัวอีกฝ่าย
“เร็น จั๊กจี้น่ะ” มือขาวทุบลงไปบนไหล่หนาเบาๆ
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “เจ้านายครับ... พรุ่งนี้มาเร็วหน่อยได้มั้ยครับ มาตอนยังไม่มืดก็ได้ ผมจะเอาผ้าปิดตาไว้รอ”
“...หืม... อยู่คนเดียวเบื่อเหรอ”
“ก็นิดหน่อยครับ”
“...อยู่กับผมไม่น่าเบื่อกว่ารึไง”
เร็นส่ายหน้ายิก ก่อนจะยิ้มกว้าง “ไม่ครับ... ผมออกจะชอบเวลาที่ได้อยู่กับคุณนะ”
ชายหนุ่มชะงักไปชั่ววินาทีสั้นๆ แล้วพูดกลั้วหัวเราะ “...นี่ถ้าคุณตกลงทำงานที่โฮสต์คลับละก็ ต้องได้เป็นเบอร์หนึ่งแน่นอน”
“เจ้านาย! คุณพูดยังกับว่าผมเป็นพวกคาสซาโนว่ายังงั้นแหละ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “...คุณคิดว่าที่ผมพูดๆ ออกไปนี่เพื่อเอาใจคุณงั้นเหรอครับ”
“แล้วไม่ใช่รึไง”
“แต่ผมพูดเพราะผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ” เร็นพูดเสียงขรึม ใช้มือยันตัวขึ้นแล้วจ้องใบหน้าของเจ้านายเขม็ง “ผมไม่ได้เป็นวัยรุ่นแบบเมื่อก่อนอีกแล้วนะครับเจ้านาย ประสบการณ์หลายๆ เรื่องที่ผ่านมา ทำให้ผมคิดได้...”
เมื่อเห็นว่าเจ้านายยังคงนิ่งเฉย เร็นจึงคิดเอาเองว่าชายหนุ่มอาจจะกำลังรับฟังอยู่ เขาถือโอกาสอธิบายต่อไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจตนเองแบบผิดๆ “...ผมคิดว่าเจ้านายคงให้คนไปสืบประวัติของผมมาก่อนแล้ว หรือถ้าไม่ คุณจะให้คนของคุณไปสอบถามใครต่อใครที่เคยเรียนด้วยกันกับผมหรือรุ่นพี่ในทีมเบสบอลของมหาลัยก็ได้นะครับว่าผมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ สมัยที่อยู่ไฮสคูล ผมเคยเป็นคนดังของโรงเรียน... ทำให้มีคนเข้ามาหาเยอะ ตอนนั้นกำลังวัยรุ่นซะด้วย ผมเลยคบใครต่อใครง่ายๆ ไปทั่ว แต่พอเข้ามหาลัย ผมไม่ได้สนใจที่จะคบหากับใครอีก ถึงจะยังมีคนเข้ามาหาเยอะก็เถอะ เพราะวันๆ ผมยุ่งกับการฝึกซ้อมเบสบอล แต่ต่อมาที่บ้านผมมีปัญหา ผมจำเป็นต้องขอลาออกจากทีมเบสบอล... พอกลายเป็นนักศึกษาธรรมดาแถมยังจน คราวนี้ไม่มีใครสนใจเข้ามาหาผมอีกเลย” เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว “ผมเห็นชัดแจ้งเลยนะครับว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ได้มีใครรักตัวผมจริงๆ เลยสักคน บางทีพอคิดย้อนกลับไป มันก็รู้สึกแย่นะครับ”
“คนเรา... เวลาที่มีชื่อเสียงเงินทองมากมายในมือ ก็มักจะลืมตัวตนของตัวเองไป” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่ว จากนั้นจึงวางมือลงบนศีรษะของเร็นแล้วลูบเบาๆ “...อีกหน่อย เมื่อคุณได้เป็นนักเบสบอลอาชีพแล้ว คงจะมีคนมากหน้าหลายตาเข้ามาให้คุณเลือก ในนั้นต้องมีคนดีอยู่สักคนแน่”
เร็นจับมือขาวที่วางอยู่บนศีรษะลงมากุมไว้ “...ผมตั้งใจว่าจะไม่คบกับใครโดยปราศจากความรักอีก แล้วผมจะซื่อสัตย์แต่กับคนที่ผมรักคนเดียวเท่านั้น”
“...ถ้างั้น... ผมก็ดีใจกับคนรักของคุณในอนาคตด้วย” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ เขาดึงมือออกจากการกอบกุม แล้วพลิกตัวหันหลังให้กับเด็กหนุ่ม “...พรุ่งนี้ผมคงจะมาเร็วไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ ผมต้องไปธุระที่บ้านใหญ่”
“แย่จัง” ร่างสูงเอนตัวลงนอนข้างกันโดยหันหน้าเข้าหาเจ้านาย เขาใช้แขนข้างหนึ่งหนุนศีรษะ ส่วนแขนอีกข้างโอบชายหนุ่มไว้หลวมๆ ...บ้านใหญ่งั้นเหรอ... นั่นสินะ ปกติแล้วเจ้านายคงไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังเล็กๆ นี่หรอก ถ้างั้นบ้านหลังนี้ก็คงเป็นที่ซึ่งอีกฝ่ายใช้เป็นสถานที่ผ่อนคลาย
แต่แล้ว... เร็นอดนึกไม่ได้ว่าเขาคงจะไม่ใช่คนแรกที่เจ้านายซื้อตัวเอามาไว้ในที่แห่งนี้ พอคิดแบบนั้นแล้วหัวใจก็เจ็บแบบหน่วงๆ ชอบกล เขาซุกใบหน้าลงกับแผ่นหลังของเจ้านาย แขนแกร่งกระชับอ้อมแขนเข้าหาตัว
มือนุ่มวางลงบนท่อนแขนแกร่ง “เร็น”
“เจ้านาย... ผมรู้ว่าไม่ควรถาม ไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม... แต่ว่า...” เสียงของเด็กหนุ่มแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด ซึ่งอีกฝ่ายก็คงจะสัมผัสได้เช่นกัน
“...ลองถามมาสิ”
“...เจ้านายเคยพาใครมาที่นี่ก่อนผมรึเปล่า”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แต่เพราะท่อนแขนแกร่งกอดรัดเขาแน่นจนรู้สึกอึดอัด พอเขาหันกลับทางด้านหลังก็เห็นว่าร่างสูงยังคงก้มงุดอยู่บนแผ่นหลัง “...ไม่เคย”
เร็นเงยหน้าขึ้น ถ้างั้นอย่างน้อย... เขาก็คงจะพิเศษกว่าคนอื่นๆ ของเจ้านายน่ะสิ... เขาคิดแบบนั้นได้รึเปล่า
“...ผมไม่เคยพาใครมาที่นี่ นอกจากคนสนิทแค่สองสามคน... ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของผม”
คำยืนยันจากเจ้านายส่งผลให้เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง คราวนี้ยิ่งกอดรัดเจ้านายแน่นกว่าเดิมซะอีก... วันนี้เจ้านายทั้งใจดีและน่ารักยิ่งกว่าทุกวัน “เจ้านาย” เขาซุกใบหน้าลงกับต้นคอขาว ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวคอเสื้อลงแล้วไล่พรมจูบจากลำคอลงไปยังหัวไหล่ มือหยาบค่อยๆ เคลื่อนผ่านหน้าท้องแบนราบลงไปยังส่วนไวสัมผัส พร้อมกับเบียดสะโพกเข้าหาเจ้านาย
ชายหนุ่มสะดุ้งตัวเบาๆ เมื่อความแข็งขึงเข้ามาเสียดสีกับร่องสะโพกของเขา “เร็น!”
เร็นลากปลายลิ้นไปบนผิวเนื้อเนียน ก่อนจะขยับขึ้นไปกระซิบชิดใบหูนิ่มด้วยเสียงแหบพร่า “...พรุ่งนี้เจ้านายมาเร็วไม่ได้ ผมคงคิดถึงคุณแย่... งั้นคืนนี้... ให้ผมทำอีกทีนะครับ”
“เดี๋ยวสิ! อ๊ะ! อื้อออ...”
ไม่นานเสื้อเชิ้ตซึ่งเป็นอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของชายหนุ่มก็ถูกถอดออกแล้วโยนลงไปบนพื้นห้อง ตามด้วยกางเกงของเด็กหนุ่ม ในความมืดและเงียบงันภายในห้องนั้น สองร่างที่โซมไปด้วยเหงื่อแนบชิดกันจนแทบจะไร้ช่องว่าง ผิวกายที่เสียดสีกันรุ่มร้อนยิ่งกว่าอุณหภูมิภายในห้องที่เปิดฮีตเตอร์ไว้เสียอีก เสียงหอบหายใจดังสลับเสียงครางกระเส่า จนกระทั่งพวกเขาพากันข้ามผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปอีกครั้ง
(อากาศในฤดูใบไม้ผลิ กลางวันอบอุ่น กลางคืนหนาว)“เจ้านาย... ราตรีสวัสดิ์นะครับ” เร็นกระซิบเสียงแผ่ว ก่อนภายในห้องนั้นจะค่อยๆ เงียบสงัดลงจนเหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจแผ่วเบาของทั้งสองคนเท่านั้น
TBC~*อ้อนมากกกก 
555555
เมะเด็กๆ ก็น่ากินดีเหมือนกันนะคะ แฮ่... อ้อนซะขนาดนี้เจ้านายจะไหวมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
แต่ก็ถือว่า เร็นทำงานสมราคาค่าตัวจริงๆ นะคะ ฮาาาา ให้ล้านเล่นซะร้อยล้านอะไรแบบนี้
หรือที่จริง เร็นเองก็อาจจะมีเบื้องหลังอะไรมากกว่านั้น... อันนี้ขอให้ติดตามอ่านต่อไปน้าาาาาา
ขอบคุณนักอ่านทุกคนและทุกคอมเมนท์ด้วยนะคะ แล้วก็ ขอบคุณเพื่อนชาวเล้าที่ช่วยแนะนำนิยายของฮัสกี้ในกระทู้นิยายแนะนำด้วยค่ะ TTTATTT ดีใจมากเลย ปลื้มสุดๆ ขอบคุณมากๆ ขอบคุณที่สุดเลยนะคะ กำลังใจจากทุกคนช่วยให้ฮัสกี้ลงนิยายต่อมาได้ถึงตอนนี้ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นมาลง นิสรีน ให้เร็วกว่าวันนี้นะคะ 55555 ฮัสกี้ฝากเรื่องใหม่ "เบลอ" ด้วยนะคะ รับรองว่าฮาาาา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
