Chapter 12เมื่อวันใหม่เริ่มต้นขึ้น หลังมื้ออาหารเช้า เร็นใช้เวลาอยู่แต่ในห้องอาบน้ำภายในห้องนอนของตน เพื่อจัดการถอดบานกระจกออกมาจากตัวตู้ เนื่องจากดวงจันทร์เมื่อคืนเกือบจะเต็มดวงแล้ว ดังนั้นไม่คืนนี้ก็คืนพรุ่งนี้ที่จะเป็นคืนวันเพ็ญ ซึ่งเป็นโอกาสดีที่เขาจะใช้กระจกสะท้อนกับแสงจันทร์ ให้เขาได้มองเห็นใบหน้าของเจ้านายชัดๆ อีกสักครั้งได้
ใช้เวลางัดแงะอยู่พักใหญ่ ตัวน็อตบนบานพับของตู้กระจกก็หลุดออกจนหมด เร็นจึงค่อยๆ แยกบานกระจกออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นในตอนบ่ายแก่ๆ หลังจากที่แม่บ้านทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็นำบานกระจกนั้นไปซ่อนเอาไว้ใต้เตียงในห้องนอนของเจ้านาย
แม้รู้สึกไม่ดีที่จะต้องผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ หากเขาก็คิดว่าจำเป็นที่จะต้องเสี่ยง เพื่อที่จะได้รู้ว่าเจ้านายเป็นใคร เป็นคนเดียวกับที่เขาคาดหวังไว้หรือไม่
ท้องนภายามอนธการปลอดโปร่งราวกับเป็นใจให้กับเด็กหนุ่ม จันทรากลมเกลี้ยงสีเหลืองนวลลอยเด่น ทอแสงสว่างไสว สายลมทะเลพัดโบกเพียงแผ่วเบา พาเกลียวคลื่นสาดซัดขึ้นสู่ฝั่ง ส่งเสียงแว่วมาเป็นระยะๆ
หัวใจของเร็นเต้นแรงจนเจ็บหน่วงในอก ความรู้สึกผิดและความเป็นกังวลทำให้เขาไม่อาจนั่งอยู่สุขได้ จำเป็นต้องเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องที่ปิดม่านไว้มิดชิดเรียบร้อย พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตรงมาที่ห้อง ร่างสูงก็หยุดยืนนิ่ง
...เจ้านายมาถึงแล้ว
ชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาภายในห้องหยุดยืนนิ่งหลังจากบานประตูปิดลงสนิท เขากวาดสายตามองหาร่างสูง “เร็น”
เร็นยืนรอจนเจ้านายเดินเข้ามาใกล้ พอได้จังหวะก็โอบเอวบางแล้วดึงเข้ามาสวมกอด “เจ้านาย”
“อ๊ะ ตกใจหมดเลย ทำไมมายืนอยู่เงียบๆ ตรงนี้ล่ะ” ร่างผอมบางถาม เพราะปกติแล้ว เร็นมักจะนั่งรอบนโซฟา หรือไม่ก็ออกไปยืนบนระเบียง แต่วันนี้กลับมายืนเงียบๆ อยู่ตรงมุมห้อง
“ผมมัวแต่เดินไปเดินมา ตอนที่รอเจ้านายน่ะครับ”
“หืม... รออยู่เฉยๆ ไม่ได้เลยรึไง” ผู้เป็นนายเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
เด็กหนุ่มโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “อยู่เฉยๆ ไม่ไหวครับ เพราะคิดถึง...”
"คิดถึงอะไรกันทุกวัน ได้ยินจนเบื่อแล้ว" คนในอ้อมกอดพูดกลั้วหัวเราะ
"ก็คิดถึงนี่ครับ... ถ้าวันไหนเจ้านายไม่มา ไม่ได้พบคุณ ผมคงแทบขาดใจ"
"......"
"ไม่ว่าผมปากหวานอีกเหรอครับ"
"ก็รู้ตัวอยู่แล้วนี่" ชายหนุ่มตอบ มือขาวดันตัวเองออกเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้น “หัวใจเต้นแรงจัง”
เร็นยิ้มบาง “เจ้านาย... ไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อมั้ย... แต่หัวใจผมมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณ เวลาที่คิดถึงคุณ”
“...ไม่เชื่อหรอก” ผู้เป็นนายพยายามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงปกติ หากหางเสียงสั่นจนเด็กหนุ่มรู้สึกได้
มือหยาบเชยคางเรียวขึ้น ให้สองสายตาได้ประสานกันท่ามกลางความมืดมิด ถึงแม้ไม่ได้เห็นสีหน้าของเจ้านายว่าเป็นเช่นไร แต่น้ำเสียงที่ได้ยินนั้น เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม ว่าเจ้านายก็รู้สึกหวั่นไหวยามเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกัน
...หรือเจ้านายจะเป็นคนคนนั้นจริงๆ
ฝ่ามืออีกข้างเคลื่อนผ่านแผ่นหลังบอบบางช้าๆ ไปหยุดอยู่บนสะโพกเล็ก ร่างสูงออกแรงกดเบาๆ ให้ร่างกายของเจ้านายได้สัมผัสถึงความร้อนรุ่ม แข็งขึงสมชายของตัวเขา “ผมเองก็ไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกัน... แค่คิดถึงคุณก็เป็นแบบนี้แล้วล่ะครับ”
ผู้เป็นนายยกแขนขึ้นโอบลำคอใหญ่ เพื่อรั้งให้ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้พอที่จะแนบริมฝีปากของกันและกันได้ “เป็นแบบนี้... เพราะผม... จริงๆ น่ะเหรอ"
“จริงสิครับ ผมคิดถึงเจ้านาย อยากจูบคุณ... จูบอยู่แบบนี้ทั้งวันทั้งคืน” เร็นแต้มจูบแผ่วเบา บดคลึงกลีบปากนุ่มช้าๆ แล้วบดเบียดแนบแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“อืม...”
“อยากกอดคุณแน่นๆ แบบนี้” อ้อมแขนแกร่งกระชับร่างผอมบางไว้แนบชิด ก่อนจะจรดปลายจมูกบนซอกคอระหง สูดดมกลิ่นประจำตัวของผู้เป็นนายให้สมกับที่รอคอยมาตลอดวัน
เสียงหัวเราะแผ่วเบาแว่วมาจากคนในอ้อมแขน ดูเหมือนจะพอใจอยู่ไม่น้อย
“อยากทะนุถนอมคุณแบบนี้” ร่างสูงอุ้มเจ้านายขึ้นแนบกาย จากนั้นจึงพาอีกฝ่ายไปวางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง แล้วบรรจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ปิดบังผิวขาวเนียนออกทีละชิ้นจนเหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่า
“อยากทำความรู้จักกับทุกส่วนของร่างกายคุณแบบนี้” เด็กหนุ่มลูบไล้เรือนร่างของเจ้านายช้าๆ เขาก้มลงสร้างรอยจูบไปเรื่อยๆ จากหัวไหล่เล็กผ่านมาบนแผ่นอก ขบกัดยอดอกเบาๆ แล้วใช้ปลายลิ้นลากผ่านหน้าท้องราบ จนมาหยุดอยู่ที่ส่วนไวสัมผัสที่กำลังตื่นตัว
“อือ... อืม...” ผู้เป็นนายคล้อยตามคำหวานและรสสัมผัสอันอ่อนโยน เขาส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอราวกับลูกแมวแสนเชื่อง
“อยากได้ยินเสียงหวานๆ ของคุณแบบนี้” เร็นชำเลืองมองท่าทางที่อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟของเจ้านายอย่างพอใจ ก่อนจะใช้โพรงปากครอบครองส่วนร้อนของอีกฝ่ายไว้ ขยับศีรษะขึ้นลงด้วยจังหวะเนิบนาบอยู่สักพัก แล้วจึงค่อยเร่งให้เร็วขึ้น
“อา...” มือนุ่มขยุ้มเส้นผมของคนที่ทำให้ตนเองปั่นป่วน เมื่อเรียวปากอุ่นร้อนเคลื่อนไหวกระชั้นขึ้น ศีรษะเล็กที่วางอยู่บนหมอนก็ส่ายไปมาด้วยความเสียวกระสัน
“เร็ว... เร็วอีก อื้อ อื้ม...” ร่างผอมบางบิดเร่าเมื่อมือหยาบช้อนสะโพกขึ้น
เด็กหนุ่มกระชับริมฝีปากและแกล้งรูดรั้งท่อนเนื้อเสียงดัง เขายิ้มกริ่มอยู่ในใจ เพราะมั่นใจว่าตนเองรู้จักร่างกายนี้ดีที่สุด แล้วก็เป็นคนเดียวที่ทำให้เจ้านายปั่นป่วนขนาดนี้ได้
"เร็น... ไม่ไหวแล้ว อื้ม... อ๊า..."
ลิ้นเรียวตวัดไล้วน ของเหลวที่เจ้านายหลั่งออกมามากมายบ่งบอกว่าต้องการให้เขาพาอารมณ์ร้อนรุ่มไต่ขึ้นไปถึงจุดสูงสุด เขาเร่งจังหวะดูดกลืนส่วนที่ร้อนผ่าว จนผู้เป็นนายกรีดร้อง ร่างกระตุกเกร็ง แล้วฉีดพุ่งหยาดรักออกมาในโพรงปากตน เด็กหนุ่มดูดเม้ม กลืนกินของเหลวสีขุ่นทั้งหมดเข้าไปอย่างไม่รังเกียจ
“อืม... เจ้านายของผมนี่ หวาน... อร่อยไปทั้งตัวเลย”
ผู้เป็นนายหอบหนักๆ "...วันนี้... คุณเป็นอะไรเนี่ย" ...ชายหนุ่มนึกสงสัย เพราะรู้สึกว่าได้รับการเอาใจใส่ผิดแปลกไปจากทุกที
เร็นอมยิ้ม ขณะเงี่ยหูฟังเสียงหอบหายใจของเจ้านาย เขาขยับไปนั่งเคียงข้างร่างผอมบาง กุมมือขาวขึ้นมาไว้บนแผ่นอก จากนั้นจึงเงียบไปพักใหญ่เพื่อรอให้ลมหายใจของเจ้านายกลับมาเป็นจังหวะปกติ แล้วจึงแนบจุมพิตหนักแน่นบนหลังมือนุ่มนิ่ม
“เจ้านายครับ... คุณจะว่าอะไรมั้ย ถ้าหากผมไม่สามารถทำตามกฎที่คุณกำหนดไว้ได้ทุกข้อ”
“มันขึ้นอยู่กับว่า คุณทำผิดกฎข้อไหน จะได้หักเงินถูก” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ
“ผมไม่แคร์... คุณจะหักที่เหลือไปทั้งหมดเลยก็ได้ ส่วนที่ผมรับมาแล้วผมสัญญาว่าจะหามาคืนให้” เด็กหนุ่มบีบมือขาวไว้แน่น "ผมพูดจริงๆ นะครับ... ผมจะพิสูจน์ให้คุณได้รู้ ว่าผมจริงจังกับคำพูดของผม"
“....” ร่างผอมบางนิ่งเงียบไปราวกับกำลังตั้งใจฟังสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการจะพูด
"...ตามข้อตกลง ผมไม่ควรจะเอาความรู้สึกส่วนตัวมาปะปนกับการทำงาน... ผมพยายามแล้ว แต่ผมก็ห้ามใจของผมไว้ไม่ได้" เมื่อร่างสูงหยุดพูด ภายในห้องก็เงียบสนิท มีเพียงเสียงหายใจของทั้งสองคนดังประสานกัน
เร็นถอนหายใจแรงๆ หลายครั้ง ก่อนจะเงียบไปอีกสักพัก “ฟังผมนะครับ...” เสียงสูดหายใจเข้าลึกและพ่นออกอย่างแรงดังขึ้นอีกหลายหน เด็กหนุ่มกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เพียงเพื่อพูดสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจเขาให้อีกฝ่ายได้รับรู้ “ผม... คงจะหลงรักคุณเข้าซะแล้ว”
ผู้เป็นนายนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะพรืด “ฮะ... ฮ่าๆๆ รักเหรอ... คุณจะมารักผมได้ยังไงกัน ผมเป็นใคร หน้าตาผมเป็นยังไงคุณยังไม่รู้เลย”
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองเจ้านายอย่างไม่ไหวติง หากในความมืดมิดเขาไม่อาจสื่อถึงความจริงใจผ่านแววตาออกไปให้เจ้านายรับรู้ได้ “แปลกเหรอครับ... การที่เราจะรู้สึกผูกพัน รู้สึกรักใครสักคนจากการมีตัวตนของเขา ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้า ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน”
“...ผมเข้าใจนะ ว่าหน้าที่ของคุณคือทำให้ผมพอใจ...”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ!”
ใบหน้าในเงามืดเบือนหนี “เอาเถอะ... ขอบใจนะ คุณทำหน้าที่ได้ดีมากจริงๆ ผมได้ยินแล้วรู้สึกดีมาก ถึงแม้คุณจะพูดไปเพราะหน้าที่ก็ตาม”
“...ผมพูดจริงนะครับเจ้านาย... จะให้ผมพิสูจน์ยังไงคุณถึงจะเชื่อ”
ผู้เป็นนายหันหน้ากลับมาทางเร็นช้าๆ "นั่นสิ จะให้คุณพิสูจน์ยังไงดีนะ" จากนั้นจึงสอดเท้าเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์เพื่อใช้ปลายเท้าสัมผัสกับหน้าท้องแกร่ง ใช้นิ้วโป้งเท้ากดลงไปเบาๆ ตรงท้องน้อย แล้วค่อยๆ เคลื่อนวนไปมาอย่างยั่วเย้า
มือหยาบวางประกบบนหลังฝ่าเท้าที่พยายามยั่วอารมณ์เขาให้ว้าวุ่น แต่ก็ไม่เหนี่ยวรั้ง ปล่อยให้ผู้เป็นนายลากฝ่าเท้าขึ้นไปจนถึงแผ่นอก
"ขอเพียงคุณบอกมา ผมจะพิสูจน์ให้คุณได้เห็น" เร็นถอดเสื้อออก เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับเจ้านาย เขาช้อนฝ่าเท้าสีขาวขึ้นเล็กน้อย แล้วโน้มศีรษะลงไปแนบริมฝีปาก พรมจูบเบาๆ บนนิ้วเท้าทีละนิ้ว ทีละนิ้ว "...ผมเป็นคนที่จริงจังกับความรักนะครับ"
ร่างผอมบางดึงเท้าของตนกลับ แล้วเงียบไป เร็นจึงใช้โอกาสที่ดูเหมือนว่าเจ้านายจะกำลังสับสนรุกล้ำเข้าหา เขาค่อยๆ ถอดกางเกงออก แล้วขยับขึ้นไปคร่อมอยู่ด้านบนของชายหนุ่ม
“เจ้านาย... ทำไมคุณไม่เชื่อคำพูดของผม... ผมเป็นคนพิเศษของคุณไม่ใช่เหรอครับ” เด็กหนุ่มกระซิบถาม ขณะค่อยๆ พาตนเองเข้าไปหลอมรวมกับอีกฝ่าย
“อา... ข้างในของเจ้านาย สุดยอดไปเลย”
“อื้ม... ขยับหน่อยสิ เร็น”
“ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด” เด็กหนุ่มกระซิบบนกลีบปากนุ่ม ขณะถอนกายออกอย่างเชื่องช้า “แต่เจ้านายต้องตอบผมก่อนนะ... ผมเป็นคนพิเศษของคุณใช่มั้ย”
“เร็น!” ชายหนุ่มทุบไหล่หนาอย่างไม่เบาแรงนัก ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงกระแทกเข้ามาจนเนื้อแนบเนื้อสนิท “อื้อ!”
“ตอบสิครับ” เร็นทำเช่นเดิมซ้ำไปซ้ำมา
“อา... ใช่...”
เด็กหนุ่มยิ้ม “ขอบคุณครับ” เขาก้มลงขบจูบไปตามลำคอขาวและบนแผ่นอก ลิ้นอุ่นตวัดวนยอดอกที่แข็งเป็นไตตอบรับรสสัมผัส แล้วขบดึงอย่างเมามัว
“พอแล้ว อา...” แม้จะบอกให้พอ แต่ร่างผอมบางกลับแอ่นอกขึ้นหาเรียวปากที่รุกรังแก
เร็นขยับกายสอดใส่เร็วขึ้น เสียงของความแข็งขึงในช่องทางนุ่มชื้นดังสวบสาบ “ซี้ด... เจ้านาย... คุณเป็นของผม...” ...เขาจะทำให้คนใต้ร่างนี้จดจำรสสัมผัส ฝังรากลึกในความทรงจำจนไม่สามารถร่วมรักกับใครได้อีก มือหยาบจับขาเรียวยกขึ้นแล้วแยกออก พร้อมกับสอดใส่แก่นกายถี่รัว
ไม่นานอารมณ์ร้อนรุ่มของทั้งสองก็ถูกปลดปล่อยออกไป ร่างผอมบางทรุดฮวบลงกับผืนเตียง พลางเผยอริมฝีปากหอบหนักๆ
ฝ่ามือหยาบลูบไล้ร่างเปล่าเปลือย “...รู้สึกดีใช่มั้ยครับ”
“อืม”
“ถ้างั้น... ผมขออีกรอบนะ”
“อ๊ะ! อื้อออ... เดี๋ยว!”
เสียงหอบหายใจที่ยังไม่ทันหายเป็นปกติกลับหอบกระเส่าอีกครั้ง เสียงครวญครางอย่างสุขสมดังก้อง คละเคล้ากับเสียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดของเตียง ผิวเนื้อร้อนรุ่มเสียดสี หยาดเหงื่อและเสียงเต้นแรงๆ ของหัวใจประสานกันเป็นหนึ่ง
“อา เจ้านาย... ของผม”
“เร็น! อ๊า!”
ไฟแห่งความปรารถนาหลอมรวมสองร่างที่อยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน ก่อนทั้งคู่จะประคองกันข้ามผ่านจุดสูงสุดแห่งอารมณ์ไปอีกครั้ง
TBC~*เอ็นซีเยอะเนอะคะเรื่องนี้ 
อย่าเพิ่งเบื่อกันไปก่อนน้า 5555 อยากจะตัดออก แต่ก็กลัวว่าจะทำให้เนื้อเรื่องไม่ราบรื่น (มีงี้ด้วย) เพราะงั้นทนๆ กันไปก่อนนะคะ ฮาาาา
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า ใกล้วันหยุดสงกรานต์แล้ว วางแผนไปเที่ยวไหนกันน้อ ขอให้เดินทางกันโดยสวัสดิภาพนะคะ 
แล้วว่างๆ อย่าลืมแวะมาอ่านนิยายฮัสกี้บ้างน้า ฮ่าาา
หัวข้อ: เงาจันทร์ในม่านหมอก [บทที่ 23: ไซคีพบอีรอส END] (อ่าน 273008 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก