Chapter 13 : ความจริงเปิดเผยความเงียบงันของยามค่ำคืนเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ภายในห้องกว้าง เสียงของลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอแว่วมาจากร่างผอมบางที่กำลังหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่ง ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขราวกับว่ากำลังเริงร่าอยู่ในความฝันอันสวยงาม แผ่นหลังของเขาแนบชิดกับแผ่นอกกว้างอันแสนอบอุ่น
ฝ่ามือกร้านค่อยๆ ลูบผ่านข้อมือขาว ผ่านลำแขนเรียวขึ้นมายังหัวไหล่อย่างแผ่วเบา แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูนิ่ม
"เจ้านายครับ"
"เจ้านาย..." เร็นลองเรียกดูอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้านายหลับลึกและคงไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ
เมื่อเห็นว่าร่างผอมบางไม่ขยับเขยื้อน และยังคงผ่อนลมหายใจเข้าออกเนิบนาบตามปกติ ร่างสูงจึงลุกขึ้นจากเตียง เขาก้มลงต่ำ เอื้อมมือไปหยิบบานกระจกที่ซ่อนไว้ใต้เตียงออกมา แล้วสาวเท้าไปยังบานหน้าต่างซึ่งมีผ้าม่านคลุมไว้แน่นหนา
เร็นจ้องมองร่างผอมบางจากตรงหน้าผ้าม่าน มือกร้านเอื้อมไปแหวกผ้าม่านออกเพียงเล็กน้อยแล้วหยุดกึก เพราะความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นในใจ
...คิดดีแล้วเหรอ ที่จะทรยศต่อความไว้ใจของเจ้านายแบบนี้
“อืม...” ผู้เป็นนายขยับตัวเล็กน้อย หากใบหน้าหวานใสนั้นขยับไปตรงที่ลำแสงสีนวลจากดวงจันทร์ส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามาภายในห้องพอดี
แม้ในแสงสลัวท่ามกลางความมืดมนอนธการ ความงดงามของผู้ที่หลับใหลอยู่บนเตียงยังเปล่งประกาย จนทำให้หัวใจของเร็นเกือบจะหยุดเต้นไปชั่วครู่ ผิวกายขาวนวลดุจไข่มุก เส้นผมสีทองราวกับทองคำนั่นดูท่าทางจะนุ่มมืออยู่ไม่น้อย จมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากอวบอิ่มที่เขาหลงใหลบนใบหน้าเรียวเล็ก ทุกส่วนบนใบหน้านั้นราวกับถูกคัดสรร บรรจงมาประกอบไว้ด้วยกันอย่างประณีต
...ใช่แล้ว ใบหน้าเช่นนี้เขาเคยพบเห็นที่ไหนมาก่อนแน่ๆ
ร่างสูงยังคงลังเล แต่เมื่อนึกถึงว่าสัญญาของเขากับเจ้านายมีระยะเวลาเพียงแค่เดือนครึ่งเท่านั้น และเมื่อจากกันไปแล้ว หากเขาไม่รู้ว่าเจ้านายเป็นใคร เขาจะไปตามหาเจ้านายทีหลังได้อย่างไร เขาไม่ต้องการให้การพบกันในครั้งนี้กลายเป็นเพียงความทรงจำแสนหวานที่ให้ความรู้สึกดีเพียงชั่วครู่ แล้วก็ผ่านพ้นไปราวกับสายลม... เหมือนเช่นเมื่อครั้งก่อน
หลังจากตัดสินใจได้ ร่างสูงก็ยกบานกระจกขึ้นสะท้อนกับแสงจันทร์อย่างระมัดระวัง โดยให้ลำแสงตกกระทบลงบนท่อนขาก่อน จากนั้นจึงเคลื่อนขึ้นไปยังท่อนบนอย่างเชื่องช้า แล้วหยุดก่อนจะถึงใบหน้า เพราะกลัวว่าลำแสงนั้นจะทำให้ร่างผอมบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้
ดวงตาคมหรี่ลงเพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่าง เขาเพ่งพิจารณาร่างขาวนวลตาซึ่งไร้อาภรณ์ปกปิด ผิวกายที่นวลเนียนราวกับรูปแกะสลักหินอ่อนนั้นมีร่องรอยสีกุหลาบเป็นจ้ำประปราย ร่องรอยซึ่งเขาเป็นคนประทับไว้เมื่อก่อนหน้า เร็นใช้สายตาโลมเลียเจ้านายทีละส่วนช้าๆ อย่างต้องการจะเก็บรายละเอียดของทุกส่วนโค้งเว้าให้ฝังลึกในความทรงจำ ไล่จากท่อนขายาวเรียว ผ่านขึ้นไปยังสะโพกกลมกลึงที่นุ่มหยุ่นพอดีกับฝ่ามือ เอวเล็กคอด แผ่นอกที่มีติ่งไตสีชมพูประดับ และลำคอระหงบนหัวไหล่ผอม
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายฝืดลงคอ ไม่อยากเชื่อสายตาว่านี่คือร่างกายที่เขาได้กกกอดทุกค่ำคืน ก่อนจะชะโงกเข้าไปมองใบหน้าของเจ้านายอีกครั้ง ดวงตาที่ปิดสนิท มีขนตายาวเป็นแพมองเห็นได้ชัดเจนแม้จะอยู่ไม่ใกล้นัก ทำให้ใจเขานึกอยากจะมีโอกาสได้สบตากับเจ้านายตรงๆ สักครั้ง ดวงตาคู่นั้นคงจะมีอำนาจลึกลับที่ทำให้เขายิ่งตกหลุมรัก... ตกลงไปลึกเสียจนไม่สามารถปีนขึ้นมาใหม่ได้อีก
“...ขอบคุณนะ ถ้างั้น... แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่ละกัน
“พรุ่งนี้มาอีกได้มั้ยครับ... ผมนอนนิ่งๆ อยู่ที่นี่คนเดียว เหงาชะมัดเลย ผมจะดีใจมากถ้าหากคุณมาได้”
“...ตกลงครับ พรุ่งนี้เจอกัน แล้วผมจะซื้อขนมอร่อยๆ มาฝาก”
“ผมจะรอ”เร็นเพ่งมองลึกเข้าไปในความทรงจำที่รางเลือน แวบหนึ่งรู้สึกราวกับมีสายฟ้าฟาดลงบนศีรษะ หัวใจของเขาร่วงวูบเมื่อภาพในอดีตปรากฏชัดเจนขึ้นทีละน้อย ใบหน้าสวยหวาน รอยยิ้มที่สะกดสายตาเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น ใช่แล้ว... ผู้ชายคนนี้เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของบริษัทใหญ่ที่เป็นสปอนเซอร์ให้กับทีมเบสบอลของเขาอย่างที่คิดไว้จริงๆ ด้วย
เด็กหนุ่มยืนนิ่งเป็นหิน เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลย ผู้ชายที่ดูดีราวเทพบุตร ร่ำรวยล้นฟ้าคนนี้คือคนที่ซื้อตัวเขามา ทั้งๆ ที่ปกติแล้วในชีวิตก็น่าจะมีคนเข้ามาให้เลือกมากมาย
ความคิดอันสับสนของร่างสูงพาให้ตัวเขาย้อนนึกไปถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลายปีก่อน
เสียงอื้ออึงดังลั่นจากข้างสนามเบสบอลที่ร่างสูงและเพื่อนในชมรมใช้ในการฝึกประจำ เด็กหนุ่มในชุดฝึกสีขาวคาดดำเพิ่งได้หยุดพัก เขายังหอบหนักๆ จึงยืนดูการฝึกซ้อมตีลูกของรุ่นพี่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินไปหยิบเครื่องดื่มที่ผู้จัดการทีมเตรียมไว้ให้ ก่อนจะวางกลับคืนไป
"คิมุระคุง น้ำชานี่เย็นหมดแล้ว เดี๋ยวจะไปเอามาให้ใหม่นะ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอาเอง" เร็นยกมือห้าม แล้วจึงจ้ำอ้าวออกจากสนามไป พร้อมกับหันไปตะโกนบอกเพื่อนๆ ในชมรม "เฮ้ย กูไปซื้อน้ำแป๊บ"
สมาชิกในทีมที่ยืนอออยู่ข้างสนามหันมาตอบ "รีบไปรีบมานะเว้ย เดี๋ยวจะถึงคิวกัปตันแล้ว!"
ขณะที่ร่างสูงก้าวออกไป สายตาของเขาเหลือบไปเห็นชายรูปร่างผอมบางคนหนึ่งซึ่งเขาเคยเห็นมาที่สนามฝึกซ้อมสองสามครั้งแล้ว ที่จำได้ก็เพราะอีกฝ่ายใส่ชุดไปรเวทและมีเส้นผมสีทองแตกต่างไปจากนักเรียนในโรงเรียนทุกคน เขาเดาเอาว่าเป็นใครบางคนที่สำคัญกับทางโรงเรียนเนื่องจากเคยเห็นเดินมากับผู้อำนวยการของโรงเรียน แต่ดูท่าจะชื่นชอบเบสบอลอยู่ไม่น้อย เร็นเดินตรงเข้าไปหาร่างผอมบางนั้น ใจคิดว่าจะทักทายแล้วชวนให้มาดูการฝึกภายในสนามเบสบอลสักครั้ง ตามประสาคนมีอัธยาศัยดีและเป็นกันเอง
หากในเวลาเดียวกันนั้นเอง
"โฮมรันๆๆๆ กัปตันโฮมรันเลย!" ทั้งหมู่คนที่มุงดูและนักกีฬาในชมรมต่างโห่ร้องส่งเสียงเชียร์กันดังสนั่นเมื่อกัปตันชมรมผู้มีฉายาแบทเทอร์ (คนตีลูก) พิฆาตก้าวลงสนามไป
เร็นหันกลับไปมอง หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ไม่ไกลจากสนามนัก เขาส่ายศีรษะไปมาเพราะคิดว่าเสียงเชียร์ที่ได้ยินนั้นออกจะเหมือนคนเมาที่ตะโกนโวยวายซะมากกว่า
กัปตันคนที่ว่าเป็นเด็กหนุ่มร่างกายกำยำบึกบึน ถือไม้ตีเบสบอลในมือตั้งท่ารอรับลูกจากพิชเชอร์ที่ตำแหน่งแบทเทอร์บ็อกซ์ (ตำแหน่งที่ยืนสำหรับแบทเทอร์) แขนแกร่งจับไม้ตีเบสบอลไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นตามลำแขน เขาเหวี่ยงแขนสุดแรงเมื่อเห็นลูกเบสบอลลอยมาใกล้
ป๊อก
"โฮมรัน!!"
"โฮมรันแน่โว้ย!!"
"เฮ้ย ไอ้เร็น กัปตันตีลูกไปหามึงแล้ว โหม่งกลับมาหน่อยโว้ย!" หนึ่งในลูกทีมตะโกนแซวเสียงดังเมื่อเห็นว่าลูกบอลตรงไปยังบริเวณที่ร่างสูงยืนอยู่
นัยน์ตาคมกริบมองตามทิศทางของลูกเบสบอลที่พุ่งแหวกอากาศมาด้วยความเร็ว มันไม่ได้ตรงมาทางเขาเสียทีเดียว แต่ตรงไปยังผู้ชายร่างผอมบางในชุดไปรเวทที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขานักซะมากกว่า
"ระวัง!!!" เขาตะโกนจนสุดเสียง พร้อมกับพุ่งตัวเข้าไปบังอีกฝ่ายไว้
เจ้านาย... ชื่อของเขา... คือ... ดาริล...
ดาริล รอสใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดเมื่อนึกออกว่าผู้ว่าจ้างตนเป็นใคร ขายาวก้าวถอยหลังไปชนกับบานประตูออกสู่ระเบียง ส่งผลให้บานกระจกในมือไปกระทบบานกระจกประตูจนเกิดเสียงดังกึง! โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาสะดุ้งเฮือก รีบซ่อนบานกระจกไว้หลังผ้าม่าน หากการกระทำที่เร่งรีบทำให้ช่องว่างระหว่างผ้าม่านเพิ่มมากขึ้น
"อื้อ... อะไรน่ะ" ร่างผอมบางเปิดเปลือกตาขึ้นมอง เขากะพริบตาปริบๆ อย่างไม่คุ้นชินกับแสงสลัวในห้อง...
...ทำไมมีแสง มันควรจะมืดสนิทจนแทบมองอะไรไม่เห็นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาจึงเห็นใบหน้าคมเข้มที่กำลังแสดงอาการตกใจได้ชัดเจนแบบนี้
ร่างผอมบางลุกจากเตียงด้วยความสับสน ทั้งยังงัวเงียอยู่ไม่น้อย สองขาพาตัวเองเดินโซเซไปตรงที่เร็นยืนตัวแข็งอยู่ คิ้วเรียวขมวดมุ่น "เร็น ยืนทำอะไรน่ะ" เขาสบสายตากับเด็กหนุ่มพลางยื่นมือออกไปหาอีกฝ่าย... ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นแขนของตนเองได้อย่างชัดเจน
กึง! บานกระจกที่เร็นซ่อนไว้ล้มลง ยังไม่ทันสัมผัสพื้นห้อง หากรั้งผ้าม่านให้เปิดออกกว้าง จนแสงสว่างจากจันทราเต็มดวงสาดส่องเข้ามาฉาบไล้ร่างของชายหนุ่มทั้งสอง
นัยน์ตาคมกริบเบิกโพลงเมื่อได้สบประสานสายตากับดวงตาสีเขียวมรกต หัวใจของเขาราวกับหยุดเต้นไปชั่วครู่ "คุณดาริล"
ชายหนุ่มชะงัก แววตากลมใสสั่นระริก บ่งบอกถึงความรู้สึกผิดหวังมากมายอย่างไม่ปิดบัง "ทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้"
"ผม... คือ..."
"ทั้งๆ ที่ผม..." ฟันซี่เล็กกัดลงบนริมฝีปากอิ่มที่สั่นอยู่น้อยๆ ก่อนชายหนุ่มจะยกมือขึ้นปิดบังใบหน้า ความรู้สึกหลากหลายที่ประดังกันเข้ามา ทั้งโกรธ ผิดหวังและเสียใจ ส่งผลให้ผู้เป็นนายไม่ทันเอะใจว่าอีกฝ่ายเรียกชื่อจริงของตน
เร็นดึงข้อมือขาวทั้งสองข้างออก "เจ้านาย... คุณไม่มีอะไรที่ต้องอับอายสักหน่อย ทำไมต้องปิดบังผมด้วยล่ะ"
ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้นประสานสายตา นัยน์ตาสีเขียวงดงามฉายแววความขุ่นเคือง ไหล่บอบบางสั่นเทาเพราะเจ้าตัวกำลังพยายามสะกดกลั้นความโกรธและผิดหวังเอาไว้ "ผมไม่ควรไว้ใจคุณเลย ผมคิดผิดที่คิดว่าจะไว้ใจคุณได้"
เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มส่งผลให้ร่างสูงชาวาบ เขารู้ว่าตนเองผิดและทำให้อีกฝ่ายเสียใจมากเพียงไหน "เจ้านาย! ผมรู้ว่าผมทำผิด! แต่ผมทำลงไป... ก็เพราะรักคุณนะ"
ผู้เป็นนายเบือนหน้าหนีไปจากร่างสูง เขากำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ "...ผมจะไม่หลงคารม จะไม่โง่ให้คุณหลอกอีก เรื่องของคุณกับผมมันจบลงแล้ว พอกันที ผมขอยกเลิกสัญญาว่าจ้างเดี๋ยวนี้"
"ไม่!! คุณไม่เข้าใจ ผมไม่เคยหลอกอะไรคุณเลยนะ!" เร็นกระชับข้อมือขาวทั้งสองข้างไว้แน่น "ฟังผมก่อนสิครับ ขอเวลา..."
"...หึ..." ดาริลหัวเราะเสียงขื่นในลำคอ พลางกระชากข้อมือออกอย่างแรง "...ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะจ่ายเงินให้คุณเหมือนเดิม" เขาพูดพลางหันหลังกลับ ก้มหยิบเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่ขึ้นมาใส่ แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท หยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไปพร้อมคำสั่งสั้นๆ "เตรียมรถให้ผมเดี๋ยวนี้"
เร็นวิ่งไปขวางหน้าเจ้านาย "เดี๋ยวก่อนครับ... เจ้านาย! ได้โปรดเชื่อผม ผมรักคุณ! ผมรักคุณนะ ผมรอคอยที่จะได้พบกับคุณอีกครั้งมาตั้งนานแล้ว!"
ร่างผอมบางหยุดกึก “รองั้นเหรอ” ...จะโกหกทำไม ภาพในอดีตคราวนั้น เขายังจำได้ติดตา ชายหนุ่มเสตาหลบ พลางเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “รักงั้นเหรอ... ความรักไม่อาจคงอยู่ได้หากปราศจากความไว้ใจ แล้วคุณยังมีค่าพอที่จะให้ผมเชื่อคำพูดของคุณอีกงั้นเหรอ”
“เจ้านายฟังผมก่อน” มือกร้านยื่นออกไปเพื่อไขว่คว้าคนที่เขารัก แต่ก็ต้องชะงักค้าง...
“อย่าแตะต้องตัวผม!” ดาริลปัดมือกร้านออกอย่างแรงพร้อมกับปรามเสียงเกรี้ยว
“...คุณดาริล...”
“หึ” ผู้เป็นนายหัวเราะเสียงขึ้นจมูก เขากัดกรามแน่นก่อนจะเค้นคำพูดออกมาจากลำคอที่แห้งผาก “ต่อไปนี้ขออย่าให้เราได้พบเจอกันอีกเลย”
ท่าทีที่บอกว่ารังเกียจ คำพูดที่กรีดลึกเข้าไปในหัวใจของเด็กหนุ่มราวกับคำสาปที่สาปให้ตัวเขากลายเป็นหิน... ใช่ เขาทำผิดมหันต์ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าความไว้วางใจนั้นสำคัญกับเจ้านายมากขนาดไหน
...ที่ชายหาดเมื่อคราวนั้น ตอนที่เขาถูกเจ้านายบังคับให้เอาผ้าปิดตาแล้วทิ้งไว้ให้อยู่ในน้ำทะเลคนเดียว ตอนที่เจ้านายแกล้งทำเป็นหลับ... ทั้งหมดก็เพื่อที่จะพิสูจน์ความไว้ใจ
“ผม... ผมขอโทษ...” เร็นพูดเสียงสั่น มือกร้านเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งด้วยความกลัว... กลัวที่จะต้องพบกับความสูญเสียและการจากลา
เจ้านายกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากชีวิตเขา... อีกครั้ง
เขารู้ตัวว่าทำผิด แต่มันก็สายไปเสียแล้ว การกระทำที่ผิดไปนั้นเขาไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ แววตาของเด็กหนุ่มพร่ามัวเพราะม่านน้ำที่ก่อตัวขึ้นมากางกั้นทัศนวิสัย แล้วหยดน้ำตาของลูกผู้ชายก็ร่วงหล่นจากดวงตาคมกริบราวกับตาเหยี่ยว โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกเลยสักนิด... น้ำตาที่กลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“ผมขอโทษ” เสียงเบาหวิวจากร่างสูงที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ใจเขาอยากจะรั้งเจ้านายไว้ หากร่างกายไม่ขยับเขยื้อนดังใจคิด
...อย่าจากผมไป... ได้โปรด... ริมฝีปากของเขาราวกับเป็นอัมพาต มันไม่ขยับแม้เพียงนิด ทั้งที่ในใจพร่ำขอร้องให้เจ้านายเห็นใจ เร็นได้แต่ยืนมองแผ่นหลังบางลับตาไป จนบานประตูห้องปิดลงสนิท และเสียงฝีเท้าเลือนหายไปในที่สุด
...จบสิ้นกันแล้ว... เขาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงไปด้วยมือของตัวเอง
แสงไฟภายในบ้านพักริมหาดสว่างขึ้นทั้งหลังเมื่อเจ้าของบ้านพักหลังเล็กแห่งนั้นนั่งรถคันหรูจากไป เร็นยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จนกระทั่งแม่บ้านเคาะประตูห้องแล้วก้าวเข้ามาช้าๆ เธอมองเขาด้วยความเห็นใจ ก่อนจะเดินเข้าไปเขย่าแขนเรียกสติ
“คุณคิมุระคะ คุณท่านสั่งว่าให้มาช่วยคุณคิมุระเก็บของ เดี๋ยวตาลุง(คนขับรถ)จะพาคุณคิมุระไปส่งที่บ้านค่ะ”
เร็นหันไปสบสายตากับแม่บ้าน “...ผม... ผมทำผิด...”
แม่บ้านพ่นลมหายใจออกหนักๆ “อย่าคิดมากเลยค่ะ เรื่องมันจบเร็วขึ้นหน่อย คุณคิมุระจะได้กลับบ้านไปพบคุณแม่เร็วขึ้นไงคะ”
“แต่ผมรักคุณดาริล” เด็กหนุ่มพูดเสียงแหบแห้ง หากคำพูดของเขาทำให้แม่บ้านเบิกตาโพลง
“คุณคิมุระ!” เธอไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะรู้จักชื่อเจ้านายของเธอด้วยซ้ำ สองมือที่เย็นเฉียบกุมมือของเร็นไว้ “อย่าพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด อย่าเอ่ยชื่อของคุณท่าน! จะทำให้คุณท่านเสียหายได้นะคะ! คุณท่านกำลังจะแต่งงานในไม่ช้านี้แล้ว ขอให้เรื่องของคุณคิมุระกับคุณท่านจบลงที่ตรงนี้เถอะค่ะ”
“แต่งงาน” เร็นชาวาบไปทั้งร่าง สองขาอ่อนแรงจนทรุดตัวลงไปกองกับพื้น เจ็บปวดในอกปานจะขาดใจ
“ข้าวของในห้องของคุณคิมุระ คุณท่านยกให้คุณคิมุระทั้งหมดเลยค่ะ ดิฉันยกกระเป๋าขึ้นมาแล้ว กลับไปเก็บของที่ห้องของคุณกันก่อนนะคะ”
“ผมไม่ต้องการ...”
เด็กหนุ่มไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอีกแล้ว เขาปล่อยให้แม่บ้านกึ่งลากกึ่งจูงตนเองกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วนั่งลงบนเตียงอย่างเลื่อนลอย พอรู้สึกตัวอีกที แม่บ้านก็พาเขาไปส่งให้กับคนขับรถพร้อมกับจัดการใส่ผ้าปิดตาให้ จากนั้นก็ถูกส่งกลับไปยืนอยู่ที่หน้าอะพาร์ตเมนต์พร้อมกับข้าวของกองใหญ่
เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดราวกับความฝัน เร็นยกกระเป๋าเสื้อผ้าทั้งหมดกลับเข้าไปในห้องแล้วทรุดตัวลงนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
ผู้ชายที่ซื้อตัวเขา คนที่ยอมให้เขากกกอดอยู่ทุกคืนเป็นเวลาเกือบเดือนนั้น คือ ดาริล รอส ลูกชายคนเดียวของตระกูลรอสซึ่งเป็นสปอนเซอร์ให้กับทีมเบสบอลของนิชิไฮ แม้จะไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องเงินๆ ทองๆ ของชมรมนัก แต่ก็เคยได้ยินเพื่อนๆ ในทีมกับกัปตันพูดถึงความยิ่งใหญ่ของตระกูลนี้กับเรื่องของดาริลอยู่บ้าง
“ลูกชายคนเดียว คนนั้นไง ที่มาพร้อมกับคุณอัตสึชิอยู่บ่อยๆ ช่วงหนึ่ง ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ขนาดใส่แว่นบังไว้ ยังรู้เลยว่าต้องหน้าตาดีมากแน่ๆ”
“เห็นว่าเรียนอยู่ที่อังกฤษ มีทั้งแม่บ้าน คนดูแลส่วนตัวติดตามด้วยนะเว้ย”
“มองแวบเดียวก็รู้ว่าคนละชั้นกับพวกเราเลยว่ะ”หากเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของเพื่อนๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เขาช่วยให้พ้นจากลูกเบสบอลของกัปตันคือ ดาริล รอส คนที่ว่านั่น จนกระทั่งเมื่อครั้งอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วโค้ชกับกัปตันมาเยี่ยม
“ไอ้เร็น ขอบใจนะมึง ถ้ามึงไม่เข้าไปช่วยคุณดาริล กูต้องหมดอนาคตแน่ๆ” กัปตันทีมส่ายหน้าไปมา
“มันเป็นอุบัติเหตุ จะหมดอนาคตได้ยังไงกันรุ่นพี่” เร็นหัวเราะ
“หมดสิ นั่นน่ะ ลูกชายคนเดียวของเครือบริษัทรอส สปอนเซอร์ของทีมเรานะ”
“คนคนนั้นน่ะเหรอ!” เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น
กัปตันทีมขยี้เส้นผมสีดำของร่างสูงจนยุ่งเหยิง “ที่เอ็งได้นอนห้องพิเศษในโรงพยาบาล มีหมอที่ดีที่สุดมาดูแล เอ็งคิดว่าเพราะใครกันเล่า!”
...เพราะดาริล รอสคนนั้น เป็นคนจัดการให้อย่างนั้นเหรอ?
“เอ็งเป็นนักกีฬาคนสำคัญ ยังไงทางสปอนเซอร์ก็ต้องช่วยเหลือเต็มที่อยู่แล้ว โดยเฉพาะเมื่อเอ็งช่วยเหลือคนของเขา อย่าคิดมากเลยน่ะ รีบๆ หาย จะได้ไปซ้อมแข่งต่อ สปอนเซอร์จะได้ชื่นใจนะ” โค้ชปลอบเมื่อเห็นว่าเร็นมีสีหน้าเป็นกังวล
“ว่าแต่... นี่ เร็น พยาบาลบอกว่าคุณดาริลมาเยี่ยมเอ็งเหรอ”
“ครับ มาเมื่อวาน... เอาดอกไม้มาเยี่ยมด้วย ช่อเบ้อเริ่มเลย นั่นไงรุ่นพี่” เร็นชี้ไปยังช่อดอกลิลลี่สีชมพูช่อใหญ่
“โอ้โห! แล้วนี่... มองใกล้ๆ แล้วหน้าตาดีเหมือนที่เขาลือกันมั้ย”
...ถ้าจะบอกว่าหน้าตาดีเกินมนุษย์ ชนิดที่ทำให้เขาคิดถึงได้ตลอดทั้งวัน คงจะถูกหัวเราะเยาะเอาแน่ๆ แต่เร็นก็พยักหน้า “...คุณดาริลบอกว่าจะมาอีก รุ่นพี่ก็รอพบสิ”
กัปตันทีมหัวเราะ “เขาจะมาเร้อ... คนระดับนั้น มาเยี่ยมเอ็งครั้งเดียวก็หรูแล้ว ไอ้เร็นเอ๊ย”
“แต่เขาบอกว่าจะมา...”ในตอนนั้นเด็กหนุ่มเชื่อคำพูดของดาริลสนิทใจ เขาหวัง... รอคอยเวลาที่อีกฝ่ายจะมาเยี่ยมอีกครั้งอย่างที่พูดไว้ หากจนออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่รอคอย เวลาผ่านล่วงเลยไป จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี... เรื่องราวเกี่ยวกับเจ้าของดวงตาสีมรกตก็ค่อยๆ ถูกฝังให้ลึกลงไปในความทรงจำ จนเร็นเชื่อสนิทใจว่าคนคนนั้นได้ลืมตนเองไปเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายอยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง สำหรับคนธรรมดาๆ อย่างเขานั้น แค่เป็นคนรู้จักหรือเพื่อนกันกับคนระดับ ดาริล รอส ยังไม่ได้เลย
เร็นเปิดใจให้กับหญิงสาวทุกคนที่เข้ามาหา ด้วยความหวังที่ว่าจะทำให้เขาลืมเรื่องของดาริลไปได้เร็วขึ้น หากเรือนร่างบอบบางที่ได้กกกอด สำหรับเขาก็เป็นได้แค่เพียงการระบายอารมณ์พลุ่งพล่านในกาย ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่หรือทำให้เขาลืมดาริลไปจากความทรงจำได้เลย
ดังนั้นพอเข้าเรียนในชั้นมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มจึงหยุดการค้นหาคนที่จะสามารถตรึงหัวใจและทำให้เขาใจจดจ่ออยู่ด้วยได้ แล้วหันไปทุ่มเทให้กับการฝึกซ้อมเบสบอลให้มากกว่าเดิม เวลาที่มีความต้องการตามประสาผู้ชาย เขาก็ใช้สองมือนี่แหละ ช่วยปลดปล่อยความร้อนรุ่มให้กับตนเอง
...จนมาถึงเมื่อครั้งที่มารดาล้มป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นครั้งแรก เร็นนั่งเฝ้ารอเธออยู่ที่ด้านหน้าห้องผ่าตัดตลอดวันตลอดคืนจนลืมรับประทานอาหาร พอมารดาถูกย้ายออกจากห้องผ่าตัดไปยังห้องพักรวมได้ เขาจึงเดินออกมาจากโรงพยาบาลอย่างสะโหลสะเหล ท้องหิวจนส่งเสียงร้องดังลั่น เงินสดที่มีอยู่ในตอนนั้นก็ใช้จ่ายค่ายาให้มารดาไปหมดแล้ว เด็กหนุ่มจึงนั่งลงบนขั้นบันไดตรงทางเข้าโบสถ์อย่างอ่อนแรง
“เป็นอะไรไปลูก”
เร็นเงยหน้าขึ้นมองตามต้นเสียง คนตรงหน้าเขานั้นคือบาทหลวงในชุดสีขาวสะอาด มีสายประคำห้อยไว้กับเอว อีกฝ่ายย่อตัวลงแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาจึงตอบไปเสียงอ่อย “ผม... ไม่มีเงินครับ หิวข้าว”
“แย่จริง งั้นเข้ามาข้างในก่อนสิ เดี๋ยวพ่อจะพาไปกินข้าวนะ ลุกไหวมั้ย?”
พอเข้าไปภายในโบสถ์แห่งนั้น แวบแรกที่ได้เห็นภาพวาดของเทวดาบนฝาผนังหัวใจก็เต้นรัว เร็นก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าภาพโดยลืมความหิวโหยไปเสียสนิท
ดวงตากลมโตสีเขียวสดใส ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ แก้มใสออกสีชมพูระเรื่อ กลีบปากอวบอิ่มน่าสัมผัส เส้นผมสีทองเป็นลอนงดงาม ภาพวาดนี้ราวกับเป็นภาพของใครบางคนที่เขาเก็บไว้ในส่วนลึกที่สุดของความทรงจำ แม้ไม่อยากนึกถึงอีก แต่ก็ไม่เคยลบออกไปจากหัวใจได้
“อัครทูตสวรรค์กาเบรียลยังไงล่ะ ท่านมาแจ้งข่าวให้พระนางมารีย์ทราบ เรื่องการตั้งครรภ์”
“ทูตสวรรค์?” เร็นขมวดคิ้ว
“ก็เทวดานั่นล่ะ แต่ว่ารูปนี้น่ะนะ พ่อได้ยินว่าต้นแบบภาพวาดของท่านกาเบรียลคือเทพอีรอสของกรีก”
“งั้นเหรอครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะแหะๆ พลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย “ชื่อจำยากจัง ผมไม่รู้จักหรอกครับ”
บาทหลวงยิ้ม “...เข้าไปในครัวกันดีกว่า เดี๋ยวพ่อจะบอกให้แม่ครัวเตรียมอาหารไว้ให้”
“อะ... ครับ ขอบคุณมากครับคุณพ่อ”
TBC~*
เอามาลงให้ยาวๆ เบย ดีม้อยยยยย 
ฮัสกี้น่ารักชิมิคะ กรั่กๆๆๆ
ในที่สุดก็ได้รู้แล้วว่าเจ้านายเป็นใคร เย่เย้ ดีใจมั้ยค้า 55555
หลายๆ คนคงกลับมาจากวันหยุดสงกรานต์กันแล้ว (รึเปล่า?) อย่าลืมแวะมาเยี่ยมน้องเร็นกับเจ้านายบ้างน้า 
หัวข้อ: เงาจันทร์ในม่านหมอก [บทที่ 23: ไซคีพบอีรอส END] (อ่าน 272984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก