Chapter 16 : เมฆหมอกในอดีตเช้าตรู่ของวันใหม่ ดาริลบอกให้คนขับรถแวะร้านดอกไม้ระหว่างทาง เขาสั่งให้พนักงานจัดช่อจากดอกลิลลี่สีชมพูที่มีทั้งหมดในร้าน แล้วหอบช่อดอกไม้นั้นเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยตนเอง โดยมีเลขาหนุ่มติดตามไปอย่างใกล้ชิด
มิยะ คาซึกิ เป็นชื่อของเลขาหนุ่มที่เข้ามาทำงานให้กับตระกูลรอสตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขาเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ ครอบครัวของเขาได้รับการดูแลช่วยเหลือจากอเล็กซิส คุณตาของดาริล และตัวเขาก็ได้รับทุนการศึกษาจนเรียนจบ คาซึกิเริ่มจากการทำงานในตำแหน่งเลขาของนามิโกะ มารดาบุญธรรมของดาริล จนกระทั่งเมื่อเธอจากไป อเล็กซิสจึงเอ่ยปากขอให้มารับหน้าที่ดูแลทายาทรุ่นต่อไปของตระกูล ซึ่งเขาเองก็ยินดีรับหน้าที่นี้ด้วยความเต็มใจ
คาซึกิติดตามดูแลดาริลไปทุกหนทุกแห่ง แม้กระทั่งเมื่อครั้งที่เด็กหนุ่มไปศึกษาต่อชั้นอุดมศึกษาที่ประเทศอังกฤษ เพราะฉะนั้น ไม่มีใครรู้จัก เข้าใจ และเห็นใจดาริลไปมากกว่าคาซึกิอีกแล้ว
...และนี่ก็เป็นครั้งแรก ที่เจ้านายของเขาให้ความสนใจกับใครสักคน
“ผมช่วยถือมั้ยครับ ช่อใหญ่ขนาดนี้คงจะหนักแย่”
“ไม่เป็นไรครับ”
เมื่อร่างผอมบางก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล ทีมแพทย์และพยาบาลก็ปราดเข้ามาให้การต้อนรับพร้อมกับรายงานผลการตรวจรักษา ซึ่งทางแพทย์คะเนว่าเร็นจะกลับไปเล่นเบสบอลได้อีกครั้งอย่างไม่มีปัญหา แต่คงจะต้องใช้เวลาสักหน่อยและคงจะไม่ทันการคัดเลือกนักกีฬาที่กำลังจะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า
“...แต่สำหรับการแข่งขันในฤดูร้อน น่าจะทันครับ คุณคิมุระอายุยังน้อย แล้วก็แข็งแรงมาก คุณรอสไม่ต้องกังวลนะครับ”
ดาริลพยักหน้ารับ สีหน้าของเขาสลดลงไปเล็กน้อยขณะก้าวขาไปตามทางเดินในตึก ใจนึกกังวลว่าตนเองเป็นสาเหตุที่ทำให้เร็นไม่ได้เข้ารับการคัดเลือกให้เป็นนักกีฬาเบสบอลตัวจริงสำหรับการแข่งขันในฤดูใบไม้ผลินี้ แล้วนี่อีกฝ่ายจะโกรธเคืองเขาไหมนะ
“คุณดาริลครับ” เลขาหนุ่มเห็นเจ้านายสีหน้าไม่ค่อยดี จึงถามด้วยความเป็นห่วง “คุณดาริล...” หากอีกฝ่ายมัวแต่ครุ่นคิดจนไม่ได้ยินเสียงเรียก คาซึกิจึงก้าวเข้าไปขวางข้างหน้าอีกฝ่าย “คุณดาริล”
เจ้าของชื่อเรียกหยุดกึก “หืม มีอะไรงั้นเหรอครับ”
“ผมควรจะเป็นฝ่ายถามมากกว่านะครับ คุณสีหน้าไม่ค่อยดีเลย มีอะไรรึเปล่าครับ”
แววตาใสสั่นน้อยๆ เขาเม้มปาก แล้วเอ่ยชื่อของเลขาหนุ่ม “...พี่คาซึกิ...”
คาซึกิชะงัก จริงอยู่ที่ว่าดาริลเรียกชื่อจริงเขาเพราะความผูกพันและสนิทสนม ทว่าท่าทางที่บ่งบอกถึงอารมณ์และความรู้สึกชัดเจนเช่นนั้น เขาไม่ได้เห็นมานานแล้ว เพราะตามปกติดาริลไม่ค่อยแสดงออกทางความรู้สึกสักเท่าใดนัก
“คุณดาริล มีอะไรครับ”
“...ข้อมือของเด็กคนนั้น... เป็นเพราะผมเอง เขาเข้ามารับลูกบอลแทนผม”
เลขาหนุ่มโอบไหล่เล็กอย่างอ่อนโยน เขาเข้าใจถึงความเป็นกังวลของเจ้านาย นี่คงจะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธเอา... แต่ก็ช่างน่าแปลก เพราะตั้งแต่มารดาบุญธรรมจากไป เจ้านายของเขาก็ไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้คาดเดาความรู้สึกได้ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆ ปีเลยทีเดียว “เพราะอย่างนี้นี่เอง... แต่คุณดาริลก็ได้ยินที่คุณหมอบอกแล้วนี่ครับ ว่ายังไงคุณคิมุระก็จะหายทันการแข่งขันในฤดูร้อนแน่ๆ ...เพื่อความสบายใจ คุณดาริลจะมอบเงินหรือของขวัญทดแทนให้กับเขามั้ยครับ”
ผู้เป็นนายขมวดคิ้ว “เงินหรือของขวัญทดแทน?”
“เรียกว่าค่าทำขวัญยังไงล่ะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการให้ถ้าหากคุณดาริลต้องการ”
“...งั้นผมคงจะต้องถามเขาก่อน”
พอทั้งสองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักคนไข้พิเศษ คาซึกิจึงหันไปช่วยจัดเสื้อแจ็กเกตกับหมวกของเด็กหนุ่มให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเคาะประตูห้องแล้วบอกกับเจ้านาย “ถ้างั้นก็เข้าไปพบเขาเถอะครับ ถามเขาให้เรียบร้อยว่าอยากได้อะไร ของขวัญหรือเงินเท่าไหร่ ส่วนผมจะรออยู่ข้างนอกนะครับ”
ดาริลสูดหายใจเข้าปอดลึก พอเขาพยักหน้า เลขาหนุ่มก็เปิดประตูให้
ขาเรียวในกางเกงยีนส์พาเจ้าของก้าวเข้าไปภายในห้อง นำช่อดอกไม้ไปวางลงบนโต๊ะตัวเล็กข้างหัวเตียง ประสานมือไว้ด้วยกันแล้วหันไปสบสายตากับดวงตาคมกริบของคนที่นั่งอยู่บนเตียง หัวใจดวงน้อยเต้นรัว ในขณะที่อ้ำอึ้ง ไม่รู้จะเริ่มการสนทนาว่าอย่างไรดี อีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเตียงก็พูดขึ้นก่อน
“สวัสดีครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง” เร็นยิ้มกว้าง เด็กหนุ่มจ้องมองไปยังคนที่เพิ่งเข้ามาเยี่ยมอย่างไม่วางตา
ร่างผอมบางเบือนหน้าหลบ รู้สึกร้อนๆ บนใบหน้าชอบกล “อะ... เอ่อ... ผมขอโทษคุณคิมุระมากนะ เพราะผมไม่ระวังให้ดี... ทำให้คุณต้อง...”
“โอ๊ย... ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอกครับ คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ร่างสูงยกมือข้างที่ใส่เฝือกให้ดาริลดู “คนแข็งแรงอย่างผม โดนเข้าไปยังต้องเข้าเฝือก ถ้าเป็นคุณละก็ สงสัยจะความจำเสื่อมแน่ๆ” พร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ดาริลก้มหน้าหลุบตาต่ำ “.....”
เร็นเอื้อมมือข้างที่ไม่เจ็บไปหยิบช่อดอกลิลลี่มาดู “นี่... เอามาให้ผมเหรอครับ ช่อใหญ่ขนาดนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ขอบคุณนะครับ กลิ่นหอมมากๆ” แต่แล้วก็หันมาจ้องอีกฝ่ายอีกครั้ง นัยน์ตาที่คมกริบราวกับตาเหยี่ยวทำให้ดาริลถึงกับทำอะไรไม่ถูก “คุณครับ”
ร่างผอมบางเงยหน้าขึ้น “อะ... ครับ”
“ช่วยเข้ามาใกล้ๆ ผมสักนิดได้มั้ยครับ” คนที่นั่งบนเตียงพูด รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
ดาริลก้าวเข้าไปใกล้ๆ แล้วพยายามสบสายตากับอีกฝ่าย “คือ... เอ่อ... ถ้าคุณคิมุระต้องการอะไร เงินหรือ...”
“ผมไม่ต้องการอะไรหรอกครับ” เร็นชิงตอบ “หมอบอกว่าผมจะหายทันการแข่งขันในฤดูร้อน แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาลนี่ ประกันกับสปอนเซอร์ก็ช่วยจัดการให้แล้ว เพราะงั้นคุณไม่ต้องกังวลไปนะครับ”
ดาริลยิ้มบาง คนคนนี้... ช่างเป็นคนที่ซื่อ อบอุ่น แล้วก็น่าประทับใจจริงๆ “จะดีเหรอครับ คือว่าผม...”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผมดีใจที่คุณไม่เป็นอะไร”
เสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนนั้นส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ “...ขอบคุณนะครับ” เขาประสานสายตาค้างกับนัยน์ตาสีเข้มอยู่เช่นนั้นโดยไม่มีคำพูดใดๆ พวกเขาต่างนิ่งเงียบราวกับเวลารอบตัวหยุดเดินไปชั่วครู่ ก่อนเร็นจะพูดขึ้น
“ดวงตาของคุณสวยมากเลย ผมเพิ่งเคยได้เห็นดวงตาสีเขียวใกล้ๆ”
จู่ๆ ร่างสูงก็เอ่ยชม ทำให้พวงแก้มนิ่มซับสีเลือดในทันใด เขาอ้ำอึ้ง แล้วตอบกลับไปเสียงเบา “ขอบคุณครับ เอ้อ... ถ้างั้น... แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่ละกัน”
“พรุ่งนี้มาอีกได้มั้ยครับ”
“หือ?”
“ผมนอนนิ่งๆ อยู่ที่นี่คนเดียว เหงาชะมัดเลย ผมจะดีใจมากถ้าหากคุณมาได้”
ดาริลอมยิ้ม “...ตกลงครับ พรุ่งนี้เจอกัน แล้วผมจะซื้อขนมอร่อยๆ มาฝาก”
“ผมจะรอ” ร่างสูงยิ้มกว้าง “...อ่า... เดี๋ยวครับ” หากพอดาริลหันหลัง เขาก็เอื้อมมือไปรั้งแขนเรียวไว้ “...คุณชื่ออะไร ผมยังไม่รู้เลย
“...ดาริล...”
“ผมคิมุระ เร็น ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ คุณดาริล”
ศีรษะเล็กผงกขึ้นลง “เช่นกันครับ คุณคิมุระ” ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องไป เขารู้สึกว่าใบหน้าร้อนๆ ชอบกล หัวใจก็เต้นแบบแปลกๆ ...แล้วที่สำคัญ เขาไม่อาจบังคับตัวเองให้หยุดยิ้มได้เลย
ดาริลกลับมาที่โรงพยาบาลอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น ในมือของเขามีช่อดอกลิลลี่สีชมพูคล้ายกับของเมื่อวาน ส่วนเลขาหนุ่มที่ติดตามมาด้วยก็ช่วยเจ้านายหอบขนมถุงใหญ่ๆ มาจนเต็มสองมือ หากเมื่อมาถึงที่หน้าห้อง เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังลั่นมาจากทางด้านในห้อง ดูเหมือนว่าเพื่อนๆ ของเร็นจะมาเยี่ยม ดาริลจึงเดินไปหาที่นั่งรออยู่ใกล้ๆ กับห้องพัก
ทว่าจู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น คาซึกิจึงขอตัวจากเจ้านายเพื่อรับสาย เขาเดินวนไปวนมา พูดคุยกับปลายสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ครู่ใหญ่ พอกดวางสายไปแล้วจึงเดินมารายงานเจ้านาย
“คุณดาริลครับ คุณอเล็กซิสไม่สบาย ท่านต้องการให้คุณเป็นตัวแทนท่านไปจัดการเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศ ท่านเรียกตัวคุณให้เข้าไปพบโดยเร็วที่สุดครับ”
“หือ?” ดาริลขมวดคิ้ว จะต้องเดินทางไปต่างประเทศ... ไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ปกติแล้วคุณตามักจะใช้เวลาประมาณสองสัปดาห์ในการเดินทางไปติดต่อธุรกิจ... ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็ไม่ได้กลับมาเยี่ยมเร็นอีกน่ะสิ แต่ยังไงก็ไม่อาจฝืนคำสั่งได้ เด็กหนุ่มจึงได้แต่ถอนหายใจหนักๆ
ร่างผอมบางก้มลงมองนาฬิกาบนข้อมือ เงยหน้าขึ้นมองไปทางห้องพักซึ่งยังมีเสียงพูดคุยและหัวเราะดังแว่ว จากนั้นจึงเม้มปากอย่างครุ่นคิด “ช่วยไม่ได้นี่นะ ของพวกนี้ เดี๋ยวฝากพยาบาลเอาไปให้เขาก็แล้วกัน เราไปกันเถอะ พี่คาซึกิช่วยโทรบอกคุณอัตสึชิให้ด้วยละกันนะ”
สองสัปดาห์ผ่านพ้นไป ดาริลเดินทางกลับมาถึงโตเกียวในตอนบ่าย เขาได้รับรายงานว่าเร็นออกจากโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว และกลับไปเรียนตามปกติ เมื่อดูเวลาบนหน้าจอนาฬิกา ก็เห็นว่ายังพอมีเวลา เขาน่าจะพอไปเยี่ยมอีกฝ่ายที่โรงเรียนทัน ใบหน้าสวยหวานหันไปทางเลขาที่นั่งอยู่ข้างๆ บนเบาะเดียวกันภายในรถคันหรู “...ผมจะแวะไปที่นิชิไฮสักหน่อย”
เลขาหนุ่มผู้รู้ใจพยักหน้ารับ “ครับ คุณดาริล” แล้วหันไปสั่งคนขับรถ
เพราะเพิ่งจะกลับมาจากการเดินทางไปติดต่อธุรกิจ วันนี้ดาริลจึงแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำ ผูกเนกไทเรียบร้อย เขาสวมเสื้อโคตที่ถักทอด้วยผ้าขนสัตว์ตัวยาว สวมแว่นสีดำเพื่อพรางใบหน้า ร่างผอมบางตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนระหว่างทางที่เดินไปยังสนามฝึกเบสบอล ทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจชอบกล
ดาริลเดินไปหยุดอยู่ที่จุดที่จะพอมองผ่านรั้วกั้นเข้าไปในสนามฝึกได้ เสียงของโค้ชและกัปตันออกคำสั่ง ตามมาด้วยเสียงขานรับของคนในทีมดังลั่นเช่นเคย ทุกคนฝึกฝนกันอย่างขันแข็ง แม้อากาศจะหนาวจัดจนเกือบติดลบ นัยน์ตาสีเขียวกวาดมองหาเด็กหนุ่มร่างสูง พอเห็นว่าอีกฝ่ายฝึกซ้อมร่วมกับเพื่อนๆ ในสนามก็ยิ้มกว้าง
แม้มือข้างหนึ่งจะต้องเข้าเฝือกไว้ แต่เร็นก็ยังมาเข้าชมรมไม่เคยขาด ร่างสูงไม่ยอมนั่งอยู่เฉยๆ หากพยายามฝึกฝนเท่าที่ร่างกายจะทำไหว และสนุกไปกับสภาพของตนเองแบบนั้น
...ช่างเป็นคนที่มีความมุมานะและตั้งใจจริง เขานับถือใจของเด็กหนุ่มเลย
คาซึกิจับตามองเจ้านายทุกการเคลื่อนไหว ริมฝีปากสีแดงเรื่อที่ในยามปกตินิ่งเฉยกลับเผยอยิ้มสดใส เช่นเดียวกับดวงตากลมใสที่เป็นประกายเมื่อยามที่จ้องมองเด็กหนุ่มในสนาม และทั้งๆ ที่โดนเขาจ้องเขม็งในระยะใกล้ขนาดนี้ ก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย
"คุณดาริล"
ดวงตาสีมรกตมองผ่านแว่นสีดำออกไป สายตาหยุดอยู่ที่ร่างสูงซึ่งข้อมือใส่เฝือกไว้เท่านั้น นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอยากรู้จัก อยากใกล้ชิดกับใครสักคน... แต่แล้วคนในสนามดูเหมือนจะรู้สึกว่าตนเองกำลังตกอยู่ในสายตาของใครบางคน เมื่ออีกฝ่ายมองมา ดาริลก็สะดุ้งเฮือกสุดตัว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขารีบเบือนหน้าหลบไปทางที่คาซึกิยืนอยู่
“อะ... พี่คาซึกิ”
เลขาหนุ่มเบิกตาโพลง เจ้านายของเขาไม่เคยแสดงความรู้สึกทางสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนเช่นนี้ ดูท่าจะเกิดความรู้สึกแบบพิเศษกับเด็กคนนั้นเข้าซะแล้ว เขาหวังว่านั่นจะเป็นความรู้สึกเพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้น เพราะยังไงอีกไม่นานเจ้านายก็ต้องกลับไปเรียน ชีวิตคงจะวุ่นวายจนลืมเด็กหนุ่มไป เขารีบพูดตัดบท “คุณดาริล วันนี้กลับกันก่อนเถอะครับ”
หลังจากวันนั้นไม่นาน ก็ถึงเวลาที่ดาริลจะต้องกลับไปศึกษาต่อที่ประเทศอังกฤษ ทุกอย่างดูจะเป็นไปตามที่คาซึกิคิด อย่างน้อยคาซึกิก็เชื่อเช่นนั้น เพราะร่างผอมบางไม่ได้เอ่ยถึงเด็กหนุ่มที่ชื่อ คิมุระ เร็น คนนั้นอีก
จนกระทั่งการแข่งขันที่โคชิเอ็งในฤดูร้อนมาถึง เร็นได้เป็นนักกีฬาตัวแทนโรงเรียนอย่างที่คาดไว้ และทุกครั้งที่เด็กหนุ่มได้ลงสนาม ดาริลจะนั่งอยู่ที่หน้าโทรทัศน์จอใหญ่ในอะพาร์ตเมนต์ของเขา ใบหน้าสวยหวานนั้นไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เพียงแค่มองการแข่งขันไปอย่างเรียบเฉย
...บางทีเจ้านายอาจจะแค่อยากดูให้มั่นใจ ว่าเด็กคนนั้นใช้แขนได้เป็นปกติและได้ไปแข่งที่โคชิเอ็งแล้วก็ได้ เลขาหนุ่มบอกตัวเองว่าอย่างนั้น
ดาริลไม่ได้กลับไปญี่ปุ่นอีกเลย เพราะเรียนหนักจนไม่มีเวลา เขาจะต้องเร่งเรียนให้จบโดยเร็วที่สุดตามคำสั่งของประธานบริษัทหรือคุณตา จนเวลาหนึ่งปีผ่านพ้นไป ดาริลได้หยุดพักเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์สำหรับการปิดเทอมในฤดูร้อน ก่อนภาคเรียนพิเศษจะเริ่มขึ้น ดาริลจึงคิดว่าจะใช้ช่วงเวลาที่ได้หยุดนั้นเดินทางกลับไปพักผ่อนที่โตเกียวพร้อมกับเลขาหนุ่ม โดยไม่ได้บอกกับใครๆ ในครอบครัว
“ผมจะไปพบคุณคิมุระสักหน่อย แค่อยากเห็นกับตาว่ามือของเขาเป็นปกติแล้วน่ะ พี่คาซึกิคิดว่ายังไงครับ”
คาซึกิไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้านายเปรยกับตน แต่เขาก็ไม่ได้ขัดใจอีกฝ่าย ที่จริงก็ออกจะเต็มใจเสียด้วย เพราะนักสืบที่เขาสั่งให้ติดตามเรื่องของเร็นเป็นระยะๆ รายงานมาว่า เด็กหนุ่มกำลังคบหาดูใจกับสาวสวยรุ่นพี่ ซึ่งเธอมาคอยเฝ้าอยู่ที่สนามเป็นประจำทุกวัน และทั้งสองก็มักจะหายไปด้วยกันในช่วงเวลาพัก “ก็ดีนะครับ คุณดาริลจะได้สบายใจ ตอนนี้ที่นั่นก็น่าจะปิดเทอมฤดูร้อนเหมือนกัน ถ้างั้น... ผมว่า เราไปดูเขาตอนฝึกซ้อมด้วยก็น่าจะดีนะครับ”
“นั่นสินะ” ร่างผอมบางเกาปลายจมูกอย่างเขินๆ
“ผมจะจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินกับที่พักให้เองนะครับ”
“ขอบคุณครับ พี่คาซึกิ” ดาริลยิ้มอย่างน่ารัก
รอยยิ้มนั้นส่งผลให้เลขาหนุ่มเจ็บเสียดในอก แต่เขาก็เลือกที่จะทำในสิ่งที่คิดว่าเหมาะสมและถูกต้องกับเจ้านายมากที่สุด เขาโทรศัพท์ไปปรึกษากับนักสืบเพื่อวางแผนวันและเวลา เมื่อกำหนดได้เรียบร้อยจึงรีบจัดการซื้อตั๋วเครื่องบินให้พร้อม พอเดินทางไปถึงโตเกียวแล้ว คาซึกิรอรายงานจากนักสืบเป็นระยะ พอได้จังหวะ เขาจึงขับรถที่เช่ามาไปยังโรงเรียนของเร็นทันที
...แบบนี้แหละดีแล้ว ให้เจ้านายเห็นซะ จะได้ตัดใจ เขาอาจดูเหมือนเป็นคนใจร้าย แต่เพราะรู้อยู่แก่ใจ ว่าเจ้านาย... คงไม่มีวันที่จะสมหวังในความรัก ในเมื่อเจ้านาย... เป็นผู้ชาย แล้วก็มีคู่หมั้นคู่หมายอยู่เรียบร้อยแล้ว
สนามเบสบอลซึ่งเป็นที่หมายของทั้งสองไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก ช่วงเวลาปิดเทอมที่ใกล้ฤดูกาลแข่งขันเบสบอลสำหรับฤดูร้อนเช่นนี้ เหล่านักกีฬาในทีมเบสบอลต่างฝึกซ้อมกันอย่างเอาเป็นเอาตายตลอดวัน และเพราะอากาศที่ร้อนจนแทบหลอมละลาย นักกีฬาบางคนจึงใส่เพียงแค่กางเกงตัวเดียว แต่ทุกคนเหงื่อโซมกายราวกับเพิ่งขึ้นมาจากน้ำกันหมาดๆ
ดวงตากลมโตมองหาร่างสูงทันทีที่ไปถึง หัวใจของเขาเต้นตึกตัก อยากจะพบเร็นอีกสักครั้ง ขอแค่ให้ได้เห็นกับตาว่าอีกฝ่ายแข็งแรงดี เขาก็คงจะพอใจ “อ๊ะ เขาอยู่ตรงนั้นไง!”
เร็นตัวสูงใหญ่ขึ้นกว่าเดิม ผิวสีเข้มคร้ามแดด หากใบหน้ายิ่งดูคมสันหล่อเหลา โดดเด่นแม้จะมองจากระยะไกล รอบๆ ขอบสนามมีแฟนคลับมาเชียร์เต็มไปหมด
...หากเพราะดาริลใจจดจ่ออยู่กับคนคนเดียว เขาจึงไม่ทันสังเกตเห็น
ร่างผอมบางถอดหมวกแก๊ปออกแล้วใช้พัดไปมาเพราะอากาศที่ร้อนระอุ ทว่าเลขาของเขารีบดึงหมวกออกจากมือไปแล้วใส่กลับคืนให้
“แดดแรงมากเลยนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย ใส่หมวกไว้ดีกว่า”
“อื้ม” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาไม่อาจปกปิดความตื่นเต้นดีใจบนใบหน้าได้เลย
“สวมแว่นกันแดดสักหน่อย เดี๋ยวสายตาเสียนะครับ” เลขาหนุ่มจัดการสวมแว่นสีดำให้
“พี่คาซึกิดูแลผมซะยิ่งกว่าทั้งพ่อจริงแล้วก็พ่อบุญธรรมของผมอีกนะ” ดาริลยิ้มอย่างน่าเอ็นดู พลางก้าวเข้าไปสวมกอด “...ขอบคุณนะ ที่พาผมมาที่นี่ ผมรักพี่คาซึกิที่สุดเลย”
หัวใจของคาซึกิปวดแปลบ เขาพูดไม่ออก... จริงอยู่ที่ว่าเขารัก ดูแลเอาใจใส่ดาริลเหมือนกับลูก แต่เขาก็กลับเลือกที่จะผลักดันดาริลให้เป็นไปตามที่ท่านประธานหวัง มากกว่าเพื่อความสุขของเด็กหนุ่มเอง
“คุณดาริล เอ่อ...”
“อ๊ะ พักกันแล้วล่ะ” ดาริลหันขวับไปทางสนามทันทีที่ได้ยินเสียงเป่านกหวีด เขาเห็นว่าเร็นโบกมือให้กับใครสักคน แล้วชี้ไปที่ตึกแบบชั้นเดียวที่อยู่ติดกับสนามฝึก จากนั้นอีกฝ่ายก็วิ่งตรงไปที่ตึกนั้น “พี่คาซึกิ” ใบหน้าน่ารักหันกลับมาทางคาซึกิ “ผมจะไปหาคุณคิมุระสักหน่อย” เขาเอ่ยอย่างตื่นเต้น
“คุณดาริล แต่...” คาซึกิเห็น... เขาเห็นเต็มสองตาว่าเร็นส่งสัญญาณบอกกับผู้หญิงในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นรัดรูปให้เข้าไปพบกันในตึก ถ้าเจ้านายไปพบเห็นภาพของทั้งสองคนเข้า เจ้านายคงจะเสียใจมาก เขาควรจะรั้งเจ้านายไว้... แต่ว่า... “เอ่อ...” ...นั่นเป็นสิ่งที่เขาอยากให้เจ้านายได้รับรู้ไม่ใช่เหรอ ถึงได้ยอมพาอีกฝ่ายมาถึงที่นี่
“มีอะไรเหรอ”
“...ผมว่า...”
ในขณะที่เลขาหนุ่มกำลังลังเล ดาริลก็วิ่งออกไป “เดี๋ยวผมมานะ พี่คาซึกิ”
“คุณดาริล!”
“รออยู่ตรงนั้นแหละ!”
มือที่ยื่นออกไปคว้าเจ้านายชะงักค้าง ไม่ทันร่างผอมบางซึ่งวิ่งออกไปก่อน คาซึกิไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำเช่นไร ใจหนึ่งอยากให้เจ้านายตัดใจ แต่อีกใจ... การได้ฝันถึงใครสักคนเป็นความสุขเพียงอย่างเดียวของเจ้านาย แม้จะเป็นแค่ฝันลมๆ แล้งๆ ก็ตามที
ส่วนดาริลในเวลานี้ ในใจนึกถึงเพียงแค่ว่า เร็น... จะจำเขาได้ไหมนะ ในเมื่อไม่ได้พบกันมาตั้งปีแล้ว
ขาเรียวพาเจ้าของก้าวเดินไปยังตึกแบบชั้นเดียว ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องล็อกเกอร์ ห้องพัก และห้องอาบน้ำของนักกีฬาในทีม เขาเดินวนหาทางเข้า หากระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงดังตึงตัง แว่วมาจากทางบานหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ เขาจึงก้าวเข้าไปดู
บานหน้าต่างนั้นมีชัตเตอร์เปิดแง้มไว้พอให้มองเข้าไปภายในได้ ซึ่งภายในห้องเป็นห้องเก็บของขนาดเล็กๆ แต่เสียงตึงตังนั่น มาจากแผ่นหลังของหญิงสาวที่แนบติดกับประตูตู้เก็บของ สองขาของเธอยกขึ้นเกี่ยวเอวหนาของใครบางคน ซึ่งกำลังกระแทกกายเข้าหาเธอเป็นจังหวะถี่รัว
“อา อ๊า... ดีค่ะ อา...”
“ซี้ด...” ใบหน้าของคนคนนั้นซุกอยู่บนซอกคอของหญิงสาว ซึ่งเธอเผยอริมฝีปากร้องครางอย่างสุขสม
“คิมุระ ไม่ไหวแล้ว ฮ้า!”
“ยังก่อน” เด็กหนุ่มชะลอความเร็วของการขยับกาย มือสีน้ำผึ้งขยำก้อนเนื้อนุ่มบนหน้าอกของหญิงสาว เขากัดฟันคำราม ก่อนจะบดจูบเธอด้วยอารมณ์รุนแรง “อืม...”
เร็น... ดาริลชะงัก นัยน์ตาสีมรกตเพ่งมองใบหน้าของผู้ชายคนนั้น ซึ่งพอมองเห็นได้จากทางด้านข้าง โครงหน้าคมสันแบบกึ่งชาวตะวันออกกับตะวันตก เขาจำได้แม่นยำเลยทีเดียว
เสียงตึงตังของร่างสูงที่เคลื่อนเข้าหาร่างเล็กเป็นจังหวะกระชั้นขึ้นดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของหญิงสาว เธอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างแล้วกรีดลากเป็นทาง
“คิมุระ อ๊า...”
หัวใจเสมือนหยุดเต้นไปชั่วครู่ เขารู้สึกราวกับร่างกายค่อยๆ จมลงสู่ก้นเหวลึกกลางมหาสมุทร เย็นเยือกจนชาไปทั้งร่าง ดาริลถอยออกมาจากบานหน้าต่างที่แง้มอยู่นั้น แล้วก้าวเดินออกไปช้าๆ อย่างเลื่อนลอย
หากเสียงดังโวยวายที่บ่งบอกว่าชายหนุ่มเดินใกล้เข้าไปในเขตสนามฝึกซ้อมเรียกสติของเขาให้กลับคืนมา ขณะที่ยืนหันซ้ายขวามองหาทางกลับไปยังจุดที่คาซึกิรออยู่ คู่ชายหญิงที่เพิ่งเดินจูงมือกันออกมาจากตัวตึกก็ชนเข้ากับร่างผอมบางเบาๆ
“อะ ขอโทษครับ”
“คิมุระอ้ะ! ถึงกับเซเลยเหรอ!”
“ฮ่าๆๆๆ ก็ฝึกมาทั้งวัน แล้วยังเรื่องเมื่อกี้อีก”
ดาริลเงยหน้าขึ้น หากสองคนนั้นก็จูงมือกันเดินจากไปแล้ว... เขาหยุดจ้องมองตามมือทั้งสองที่สอดประสาน ก่อนท่อนแขนสีน้ำผึ้งคร้ามแดดจะโอบกอดเอวเล็กคอดเข้ามาแนบกาย ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่น เจ็บปวดในอกจนอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น
ภาพที่เห็นในห้องเก็บของยังคงตามมาหลอกหลอน ร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง เสียงหวานที่ครางอย่างมีความสุข แวบหนึ่งเขาหวังให้ตนเองอยู่ในที่ของเธอ
ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาเฝ้ารอคอยวันที่จะได้มาพบกับเร็นอีกครั้ง คิดถึงอีกฝ่ายอยู่ตลอด อยากจะพูดคุย อยากจะเห็นรอยยิ้มที่ทำให้ทั้งโลกของเขาสดใส
หัวใจปวดแปลบขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับมีหอกแหลมพุ่งเข้ามาทิ่มแทง ทั้งชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีใครที่มีผลกระทบกับจิตใจของตนถึงเพียงนี้... นี่หรือว่าเขา... จะตกหลุมรักเร็นเข้าซะแล้ว
ความรักที่เพิ่งได้รู้จัก พอรู้สึกตัว เข้าใจหัวใจของตนเอง... ก็ต้องผิดหวังเสียแล้ว... ทุกสิ่งที่ได้เห็น น้ำเสียงที่ได้ยินในวันนี้ เป็นเครื่องยืนยันชัดเจนว่า ตลอดเวลามีเพียงตัวเขาที่คอยมองหาอีกฝ่าย เขาไม่เคยอยู่ในสายตาของเร็น แล้วก็ไม่มีทางที่จะได้เป็นคนพิเศษของเด็กหนุ่มด้วย
เลขาหนุ่มเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด หัวใจพลอยเจ็บช้ำไปกับเจ้านายด้วย... เขาสะบัดหน้าไปมาแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาร่างผอมบางที่ยืนนิ่งราวกับถูกสาป “คุณดาริล กลับกันดีกว่านะครับ”
ดาริลพยายามบังคับสีหน้าให้เป็นปกติ เขายกมือขึ้นกระชับแว่นกันแดดเพื่อบดบังดวงตาที่ฉายแววอ่อนแอ “...อืม... จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินด้วยนะ ผมจะกลับอังกฤษวันนี้” หากไม่อาจปิดบังหยดน้ำตาที่ไหลผ่านแก้มใสลงมาช้าๆ ได้ ดาริลจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“คุณดาริล...”
เสียงตะโกนดังลั่นแว่วมาจากภายในสนามฝึก ดูเหมือนว่าเร็นจะกลับไปถึงสนามเรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ย! เวลาพักเขาก็ให้พัก จูงมือแฟนมึงไปไหนมาวะ ไอ้เร็น! ไอ้เสือ!”
“พูดมากน่ะว้อย! เอาน้ำมาดื่มหน่อย คอแห้ง”
“แห้งเพราะเสียน้ำเยอะเหรอวะ!”คาซึกิจ้องมองเสี้ยวของใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตาสีดำ เขานึกเกลียดหน้าที่เลขาของตัวเอง... เกลียดตัวเองที่พาเจ้านายมาที่นี่... ทำไมเขาถึงทำกับคนที่เฝ้าถนอมดูแลมาตั้งเป็นสิบปีแบบนี้ได้ ไอ้คนไร้หัวใจ!
ดาริลยิ้มบาง “ไปเถอะครับ พี่คาซึกิ”
หลังจากวันนั้น ดาริลไม่เคยเอ่ยถึงเร็นอีกเลย เวลาผ่านล่วงเลยไปจนเขาจบการศึกษาและมาเข้ารับตำแหน่งรองประธานของบริษัท เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปยืนในฐานะผู้สืบทอดตระกูลเต็มตัว คุณตาซึ่งเป็นประธานช่วยหนุนหลังให้เขามีอำนาจพอที่จะทัดทานกับบิดาบุญธรรมได้ หากยังไม่มากพอที่จะเอาชนะอีกฝ่าย ส่วนแรงใจที่จะฮึดต่อสู้นั้น มันสูญสลายไปหมดสิ้นตั้งแต่วันที่หัวใจแหลกสลายนั้นแล้ว เขาปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปตามเส้นทางที่คุณตาวางไว้ให้ ราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้
TBC~* 
สงสารดาริลแรงๆ ฮือๆๆๆๆ กลับมาอ่านตอนนี้แล้วฮัสกี้หุดหิดมาก ทำไมน้องเร็นทำกับดาริลล่ายยย 
กับครอบครัวก็อึดอัด เลขาที่แสนรักก็ทำกันได้ 
/บ่นอะไร
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากค่า อย่าเพิ่งโกรธน้องเร็นน้า น้องเร็นทำลงไป เพราะความหื่นล้วนๆ เลยกิงๆ ไม่มีอย่างอื่นปนเรย กร๊ากกก 
หัวข้อ: เงาจันทร์ในม่านหมอก [บทที่ 23: ไซคีพบอีรอส END] (อ่าน 273021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก