#ข้างบ้าน
แสงแดดส่องลอดเข้ามาในหน้าต่างบานเล็ก
มือหนาขยี้ตาตัวเองไปมาเล็กน้อยก่อนค่อยลุกขึ้นนั่งบนเตียง จะหันไปควานหากางเกงก็ติดควานไปโดนร่างอุ่นๆ เสียก่อน
เขาขยี้ตาอีกรอบก่อนบรรจงใช้เท้าถีบอย่างแรงที่ร่างของอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงโอดโอย
"กลับไปบ้านตัวเองได้ละ..."
"ใจร้ายยยยยย!" เสียงโวยวายนั่นไม่ได้ระคายหูเขาแม้แต่น้อย
มือหนาเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้เสียงนั่นโวยวายต่อไปราวกับไม่รู้จักจบ
"ทำไมพี่ใจร้ายงี้วะ?"
ออกมาก็ไม่วายเจอไอ้เด็กตัวไล่เลี่ยกับเขานั่งเอ่ยปากหาเรื่องทั้งตัวเปลือยๆ นั่นแหละ
เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ไม่อยากจะต่อปากต่อคำอะไรมาก
"พี่ๆ โกนหนวดให้หน่อย" มันเสนอหน้ามาใกล้ พร้อมยื่นที่โกนหนวดตรงหน้ากระจกใส่มือผม
ทำได้แค่คราวรับในคอก่อนโกนหนวดให้มันไปตามเรื่องตามราว
.
.
.
.
.
"พี่..."
"ถ้ามึงเรียกกูอีกครั้งเดียว กูถีบมึงลงจากหน้าต่างแน่" ต้องขู่มันบ้างเดี๋ยวเหลิง…
"พี่ว่าผมจะเอาปลามาเลี้ยงดีมะ แต่แม่บอกไม่ต้องซื้อมาเลี้ยงหรอก เลี้ยงทำไมไม่มีเวลาดู
แต่ผมอยากเลี้ยงอ่ะ! เอางี้...พี่ไปดูปลากับผมเสาร์นี้นะ เดี๋ยวผมเอามาเลี้ยงบ้านพี่เอง ฯลฯ"
...ถามจริง ปากมึงมีไหม? หูรูดน่ะ----------------------------------------------------------------------------
"ทำเหี้ยไรวะเนี่ย หนังสือเรียนมีไม่อ่านนะมึง อ่านอะไร... คู่มือเลี้ยงปลา?"
"หุบปากน่าา" มือยาวคว้าหนังสือกลับมาไว้ที่ตัวเองพลางก้มอ่าน
"โถวๆๆ หน้าอย่างมึงแค่เลี้ยงหมาในเกมส์ยังตาย นี่มึงยังอยากเสี่ยงให้ปลามันตายไปกับมึงด้วยหรือไงวะ?"
"ใครบอกกูจะเลี้ยงคนเดียว กูจะให้พี่เปาเลี้ยง"
มันทำหน้าแปลกใจ ตาตี่ๆ หรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ และเอ่ยประโยคที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุดให้ฟัง
"โอ้ยยยยยยย ไปหาเช้าเย็น เมื่อไหร่จะแต่งกันสักทีล่ะว้าาาา".
.
.
.
.
"พี่กินไร"
"เออน่า มึงซื้ออะไรมากูกินหมดแหล่ะ" เสียงในสายดูหงุดหงิดเล็กๆ แต่ยังไม่เท่าไหร่ พอแหย่ได้
พอถามอะไรกวนๆ ไปอีกรอบก็พาลตัดสาย เป็นสัญญาณบอกว่าเล่นอีกรอบมีโดนตีนเลยหยุดแกล้ง หันมาเลือกกับข้าวแทน
"พี่รีบวางเลยไม่รู้จะซื้ออะไรมาให้กิน มีต้มข่าไก่ขอโปรดพี่ด้วย แต่ผมหยิบไม่ทันป้าเขาเลยได้อย่างอื่นมา"
"มึงหุบปากเวลากินข้าวก็ได้นะ" เขาเงียบโดยดี มือคว้าท่อนขาของอีกฝ่ายมาพาดตักด้วยความเคยชิน
และก้มหน้าก้มตากินต่อไปเงียบๆ แต่ไม่วายมีหลุดพูดเป็นระยะๆ
.
.
.
.
.
.
"ทำไมมึงไม่กลับไปนอนบ้านวะ? ห้องมึงมีผีจะมาหักคอหรือไง"
"ชู่ววววววววววววววววว" เขารีบปิดปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
ลากคนตัวไล่เลี่ยกันขึ้นมาบนเตียงก่อนคลายมือออกพร้อมเช็ดน้ำลายกับเสื้ออีกฝ่าย
"ไอ้ห่านี่! อะไรของมึงวะ? โตเป็นควายแล้วเสือกกลัว" พี่เปาตวาดเสียงแว้ดๆ ไปสักพัก จนเห็นเขาเงียบเลยหยุดปาก
"เออๆ กูไม่พูดละ เดี๋ยวตบปากสามทีโยนไปทางอื่นด้วย" อีกฝ่ายทำตามคำพูด
พลางล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขา เขาล้มตัวลงนอนบ้าง ตวัดแขนไปกอดอีกฝ่ายไปหลวมๆ และหลับตาลง
...ไม่เอาหรอก บอกกลัวผีก็ไม่แมนดิ่--------------------------------------------------------------------------------
"พี่ มันจะตายไหมอ่ะ?" เสียงอ่อยๆ ของมันถามผมที่ค่อยๆ ปล่อยปลาคืนลงสู่ตู้กระจกอันแสนสุขของมัน
"ถ้ามึงเชื่อกูเอาตะแกรงมาปิดมันไว้ก็ไม่เป็นไรละ" ผมตอบไป
และยิ่งทำให้มันหงอยกว่าเก่าจนอดส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้
"ตาน..." มันหันมาตามผมเรียก ตาแดงเล็กน้อยจนผมเอามือไปขยี้หัวมันเบาๆ
"มึงห้ามไม่ให้แมวมันมาปีนหาปลาไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าหาอะไรมาปิดมันละกัน"
"อื้อ" มันพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ พลางกอดเอวผมแน่น
....มันสมควรจะเป็นเรื่องซึ้งแต่กูอึดอัดหว่ะ มึงกอดแน่นไปละ!.
.
.
.
.
วันบ้าๆ บอๆ ผ่านไปหลายวันจนกลายเป็นเดือนเป็นปีที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด
ผมไม่ได้อยู่กับแม่ บ้านนี้ผมอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ตอนแรก ได้คุณป้าข้างบ้านมาคอยดูแลให้
พ่วงเจ้าเด็กเหลือขอที่โตแต่ตัวมาดูแลผมชนิดถึงไส้ถึงพุงมาด้วย
"สุดยอดเลยหว่ะพี่...............
ท่าสวย" มันพูดเสียงหอบ มือหนารั้งให้ผมก้มมาแนบกับตัวมันก่อนจูบเบาๆ
"มึงมันมักมาก
หลีก! กูจะนอน" ผมพาลมัน เสียงหัวเราะเล็กๆ ของมันทำให้ผมหน้าแดงขึ้นกว่าเก่า
"เขินอ่ะดิ ผมชมนิดชมหน่อย" จะหันมาว้ากมันก็โดนมือนั่นกอดแน่นไปทั้งตัวแทน เลยได้แต่บ่นไปตามประสา
"นอนเลยมึง พรุ่งนี้มึงมีประชุมเช้า!"--------------------------------------------------------------------------------
"อะไร การ์ดอะไรเนี่ยไอ้ตาน" ผมยักคิ้วให้มันก่อนวางกระเป๋าบนโต๊ะทำงานที่อยู่ติดกันกับมัน
"การ์ดงานแต่ง เชิญมึงคนแรกเลยนะเนี่ย" มันอ้าปากค้างหนักกว่าเก่า มือมันสั่นเล็กน้อยตอนหยิบการ์ดมาอ่าน
"ถุยยยยย งานแต่งพ่อง!! งานบวชชัดๆ นี่กูนึกว่ามึงกับพี่เปาจะร่อนการ์ดงานแต่งให้กูหัวใจวายเล่น"
ผมหัวเราะเอิ้กอ้ากใส่มันที่ทำหน้าเหมือนควายโกรธ มือคว้าการ์ดอีกอันส่งให้มัน มันชี้หน้าเหมือนจะด่าผมอีกรอบ
แต่พอเปิดอ่านแล้วกลับมองหน้าผมแบบอึ้งๆ
"
หนะ...ไหนบอกมึงไม่แต่ง"
"ไหน กูบอกว่าไม่แต่ง... ก็กูไม่ได้แต่ง แค่ผูกข้อไม้ข้อมือกันเอง ส่วนทะเบียน กูบินไปจดที่เมกา"
.
.
.
.
"ตื่นเต้นหว่ะพี่" ผมคว้ามืออีกฝ่ายมาจับแน่นตอนนั่งลงบนที่นั่งในเครื่อง
พี่เปาหันมาทำหน้าเอือมใส่ก่อนเบือนหน้าไปฝั่งกระจกซะงั้น
"พี่ไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ?" เขย่าแขนอีกฝ่ายเพื่อหาความจริง แต่ก็ได้เพียงความเงียบกลับมา
ในที่สุดก็หันขวับกลับมาหาเขา
"มึงฟังกูนะ..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"กูเมาเครื่องบิน" โคตรแมนเลยพี่ ผมบอกตรง.....#FIN
หัวข้อ: [เรื่องสั้นตอนเดียว] ข้างบ้าน (อ่าน 5473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก