ขอฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยนะครับ มีข้อสงสัยติชมอะไรก็คอมเม้นต์ได้เลยนะครับ

ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ ^_^


__________


พันธนาการ......






"นายกลัวอะไรหรือ?"

คำถามของเชนยังคงดังก้องอยู่ในหัวของผมแม้เวลาจะผ่านมาเป็นเวลาร่วมสัปดาห์แล้วก็ตาม

นั่นสินะ เรากลัวอะไรกัน?

ผมเฝ้าถามตัวเองมาโดยตลอดว่าเพราะอะไรทำให้ผมไม่ตัดสินใจก้าวเดินต่อไป อาจเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้กับตัวด้วยกระมัง

เหตุการณ์... ของการมีแฟนเป็นเพศเดียวกัน...

เชนขอคบกับผมในคืนหนึ่งเมื่ออาทิตย์ก่อน แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็ตาม แต่ตัวผมก็ไม่ได้รู้สึกปฏิเสธความรู้สึกของเขาแต่อย่างใด ที่จริงเขาไม่ใช่คนแรกที่พูดคำนี้กับผม เพียงแต่เขาเป็นคนแรกที่พูดกับผมแล้วเป็นผู้ชายด้วยกันเท่านั้นเอง

***

เชนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมตั้งแต่ที่มีการย้ายห้องตอนม.4

เนื่องจากมีการเลือกสายเรียนที่ต่างกันออกไปทำให้เพื่อนๆของผมต้องแยกห้องไปเรียนในสายของตนเองด้วยความจำเป็น แม้โรงเรียนของเราจะไม่ใช่โรงเรียนชายล้วนแต่ปริมาณนักเรียนชายกลับมากกว่านักเรียนหญิงอย่าเทียบกันไม่ติด อาจจะเป็นเพราะว่าโรงเรียนของเราเคยเป็นโรงเรียนชายล้วนมาก่อนและเพิ่งเปิดรับนักเรียนหญิงเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา เลยทำให้จำนวนของนักเรียนชายและนักเรียนหญิงยังไม่ลงตัวนัก

เชน เป็นคนที่ฉายแววฉลาดตั้งแต่ที่ผมพบเขา เนื่องจากการสอบวัดระดับประเมินผลในวันแรกของชั้นม.4 ทำให้ผมได้รู้ถึงความห่างชั้นของระดับความรู้ของผมกับเขาอย่างชัดเจน เขาได้คะแนน95จาก100 ขณะที่ผมทำได้เพียง60คะแนน

อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ที่ทำให้ผมและเพื่อนสร้างระยะห่างที่มองไม่เห็นกั้นพวกเราเอาไว้กับคนที่มีความต่างจากพวกเรา ผมมองว่าคนที่ฉลาดนั้นจะตั้งใจทำคะแนนเพื่อแข่งขันกันเพื่อเป็นที่1และเพื่อการนับถือจากคนรอบข้าง แต่ผมได้มารู้ภายหลังว่าเชนนั้นต่างออกไปจากคนอื่น




วันหนึ่งที่ผมเข้าห้องน้ำกับพวกเพื่อนๆและมีคนเกิดความคิดจะจดโพยเข้าไปในการสอบเก็บคะแนนวิชาคณิตศาสตร์เนื่องจากคืนก่อนสอบมัวแต่เล่นเกมส์จนไม่ได้อ่านหนังสือ

"ถ้าต้องโกงด้วยการลอกโพยเข้าห้อง สู้มั่วแล้วได้คะแนนห่วยดีกว่า สอบซ่อมทีหลังก็ได้ ไม่แฟร์กับคนอื่นที่เขาตั้งใจอ่านกันมาแทบตายหรือเปล่าวะ?" ผมพูดกับมันตามตรงแม้ว่าเราจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ผมก็ไม่สนใจ เพราะถ้าโดนจับได้เรื่องโพยมีแต่จะเสียไม่คุ้มได้ ซึ่งจากคำพูดของผมคงทำให้เจ้าตัวโกรธน่าดูแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ทว่าสีหน้าของเขากลับบอกทุกอย่างได้เกือบทั้งหมด

แล้วก็เป็นจริงดังที่คาด เขาถูกอาจารย์จับได้และถูกเรียกไปคุยเรื่องการแจ้งผู้ปกครองหลังเลิกเรียน แต่ในขณะที่ผมทำเวรทำความสะอาดอยู่หลังเลิกเรียนนั้น อาจารย์ก็ได้เข้ามาหาผมและเรียกผมให้ไปที่ห้องอาจารย์ด้วยอีกคน

เขาได้บอกอาจารย์ว่าผมเป็นคนแนะนำเขาให้จดโพยเข้าห้องสอบและยืนยันว่าเขามีพยานเป็นเพื่อนเขาที่ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันทำให้ผมได้แต่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

ในขณะที่ผมยังคงตะลึงงันในคำพูดของมันนั้น เสียงๆหนึ่งก็พูดขึ้นแทรกกลางวงสนทนาระหว่างพวกเราอย่างไม่มีที่มาที่ไป

"เขาไม่ได้พูดครับอาจารย์ ผมอยู่ในห้องน้ำด้วยตอนนั้น เขาช่วยพูดห้ามด้วยซ้ำแต่เจ้าตัวเขาไม่ฟังเอง"

เชน คนที่เป็นหัวหน้าห้องได้เข้ามาช่วยผมได้ทันเวลา อาจจะเพราะเขาต้องเข้ามาส่งรายงานที่ต้องรวบรวมจากคนทั้งห้องมาให้อาจารย์พอดี เลยทำให้เขาเข้ามาแทรกระหว่างการสอบสวนนี้ได้อย่างถูกที่ถูกเวลา

บรรยากาศภายนอกของห้องพักอาจารย์นั้นช่างเงียบสงบแตกต่างกับความรู้สึกภายในจิตใจของผมเป็นอย่างมาก

ผมรู้ตัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นอาจจะไม่เกิดขึ้นถ้าผมไม่พูดเหมือนสั่งสอนให้เขาโกรธ แต่ผมก็ไม่อยากให้เขาต้องทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรจนอาจส่งผลกับอนาคตของตัวเขาเองได้ แต่มาคิดได้เอาตอนนี้ก็ดูจะไม่มีประโยชน์อะไร

อาจเนื่องจากคำพูดของคนลอกโพยกับหัวหน้าห้องนั้นได้รับความเชื่อถือต่างกันอย่างคาดไม่ติด ทำให้ผมรอดตัวมาได้อย่าฉิวเฉียด ตัวผมในเวลานั้นได้แต่โกรธและตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ถ้าเชนไม่ได้เข้ามาช่วยไว้ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะโดนหางเลขอะไรไปด้วย

ผมกับเชนเดินออกจากห้องพักอาจารย์กันเงียบๆเพื่อกลับห้องเรียน เชนดูเป็นคนเงียบๆจนผมไม่รู้เลยว่าควรจะทำตัวอย่างไรเมื่ออยู่ใกล้ๆเขา

"เขาไม่ใช่เพื่อนของนายหรือไง ถึงได้ไปพูดแบบนั้นให้อาจารย์ฟัง" เชนเป็นฝ่ายถามผมก่อนระหว่างที่พวกเราเดินกลับมาเอากระเป๋าที่ห้องเรียน

"ตอนนั้นไม่รู้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว"

ผมได้แต่พูดตอบโต้กลับไปโดยไม่ได้หันไปมองผู้ชายที่ช่วยผมที่เดินตามมาเลยว่าเขามีปฏิกิริยาอย่างไร

รอบๆตัวของเราทั้งสองคนนั้นมีเพียงความเงียบงันราวกับเป็นดินแดนอื่นที่เราไม่คุ้นเคย ผมเดินนำหน้าเขากลับห้องเรียนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เสียงฝีเท้าของเชนนั้นยังคงเดินไล่หลังผมมาอย่างไม่ลดละทว่าเบาจนแทบจะได้ยินเสียงหายใจและเสียงหัวใจของเขาที่เต้นอยู่





"อย่าคิดว่าตัวเองวิเศษกว่าใครนักนะมึง มึงก็ใช่ว่าดีกว่ากูสักเท่าไหร่"

หลังจากที่ผมเก็บของเตรียมกลับบ้าน ไอ้คนลอกโพยมันก็มาคอยดักผมกับเชนก่อนที่ผมจะได้ออกจากตึกเรียนเสียอีก

มันกับพวกมันอีกสองคนดึงพวกผมเข้าไปหลังตึกราวกับว่านัดแนะกันไว้แล้วเป็นอย่างดี เพื่อนของมันทั้งสองคนนั้นตัวใหญ่พอๆกับมันแต่ผมแทบไม่เคยเห็นหน้าพวกมันมาก่อน อาจจะเป็นเด็กใหม่ที่ย้ายเข้ามาตอนม.4ก็เป็นได้

"กูกับมึงมีเรื่องต้องจัดการกันให้เสร็จ คนอื่นไม่เกี่ยว ถ้ามึงไม่อยากโดนไปด้วย" มันพูดใส่เชนที่ยืนข้างๆผมโดยไม่ใส่ใจผมที่อยู่ตรงหน้า

"มึงนี่มันโง่นะ มึงรู้ไหมว่าทำไมมันถึงช่วยมึง มันจ้องจะแดกมึงหน่ะสิ!" มันพูดเสียงดังก่อนมองไปทางเชน มันกระตุกยิ้มขำเยอะเย้ยอย่างออกหน้าออกตา

โครม!

เมื่อรู้ตัวอีกที เจ้าของคำพูดก็โดนต่อยจากคนข้างๆผมอย่างจังก่อนที่มันจะรู้ตัวเสียอีก เชนมองมันด้วยสายตาอาฆาตเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังโมโหอยู่

"มึง! อาจารย์เดินมาตรวจตึกแล้วรีบไปก่อนไป!"ก่อนที่เหตุการณ์จะรุนแรงไปมากกว่านี้ เพื่อนของมันก็ตระโกนก่อนดึงตัวคนที่ลงไปฟุบกับพื้นด้วยแรงหมัดขึ้นมาก่อนวิ่งออกไปโดยที่ทิ้งผมกับเชนยืนอยู่โดยไม่ขยับตัว

ผมไม่กล้าสบตาเชน ผมไม่รู้ว่าเขายังอยู่ในอารมณ์แบบไหน คงเป็นการดีที่สุดที่ผมควรจะเงียบไม่พูดอะไร เชนยังคงจ้องไปทางทิศที่พวกมันเคยอยู่โดยไม่หันกลับมามองผมที่ยืนอยู่ข้างหลังแม้แต่หางตา

เมื่อพวกเราเดินออกมาจากโรงเรียน ผมกับเชนก็เดินออกมาโดยที่ไม่มีใครชวนใครคุยก่อนเลย

ต้นไม้สูงใหญ่ข้างทางกลับบ้านของพวกเราปลิวไสวไปตามแรงลมจนก่อให้เกิดเสียงที่ทำให้ใจของผมรู้สึกสงบขึ้น ผมมองแผ่นหลังของคนตัวสูงกว่าตรงหน้าที่กว้างจนผมรู้สึกว่ามันแทบจะบังผมได้ทั้งตัวด้วยสายตาเป็นห่วง ตั้งแต่ที่เชนต่อยมันไปแล้วนั้น เขาก็ได้แต่เงียบและไม่พูดอะไรเลยสักคำ ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดอยู่แล้วหรือเป็นเพราะอารมณ์ที่ไม่สงบในใจของเขาที่ทำให้เขายังคนเงียบเสียงอยู่จนถึงตอนนี้กันแน่



หลังจากที่ผมกับเชนเดินกลับบ้านกันโดยไม่พูดอะไร เชนก็ชวนให้ผมค้างบ้านของเขาโดยไม่ถามความเห็นของผมสักคำ

อาจจะเป็นผมเองที่รู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ด้วยกระมังจึงทำให้ผมไม่ต่อต้านเขาแม้จะไม่ค่อยเต็มใจนักก็ตาม หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว เชนก็ส่งชุดใหม่ให้ผมแล้วบอกว่าให้ออกไปข้างนอกกับเขาราวกับเป็นคำสั่ง

เชนพาผมมาที่ร้านเหล้าเล็กๆบรรยากาศดีที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเขามากนัก เขายังคงเงียบเหมือนตอนออกมาจากโรงเรียนทำให้ผมคิดได้ว่า ตั้งแต่เรียนกับเชนมาตั้งแต่ต้นเทอมนั้น ผมกับเขาก็แทบจะยังไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ

ผมนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมควรชวนเขาคุยด้วยเรื่องอะไร ทั้งเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องความชอบนั้น ผมก็แทบไม่รู้เรื่องอะไรของเขาเลยสักอย่าง

***

"นายหุงข้าวเป็นด้วยหรือ? เก่งจังเลยแฮะ"

นี่คือประโยคที่ผมจำได้ว่าคุยกับเชนครั้งแรก

ตอนที่เราไปเข้าค่ายกันตอนม.3ผมเคยอยู่เต๊นท์ใกล้กันกับเขา แม้จะอยู่กันคนละห้อง แต่เนื่องจากตอนม.ต้นนั้นแทบจะไม่มีใครย้ายเข้ามาใหม่เลยตั้งแต่ม.1 ทำให้คนที่เรียนรุ่นเดียวกันต่างคุ้นหน้ากันได้ไม่ยาก อีกทั้งตัวเชนเองก็เป็นคนเดียวที่ย้ายมาตอนม.2อีกด้วย

"เราเคยออกเที่ยวไปตามรถไฟกับพ่อหน่ะ อยากหยุดที่ไหนก็พักที่นั่น เราตั้งแคมป์ไปเรื่อยกับพ่อเรา เขาเคยสอนให้เราหุงข้าว เราก็เลยพอจะมีความรู้บ้าง"

ผมได้แต่ตกใจกับคนตรงหน้าที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย จะมีเด็กม.ต้นสักกี่คนที่เคยตั้งแคมป์นอนข้างนอกกัน ณ เวลานั้น ผมจึงคิดว่าเขาเท่ห์อย่างบอกไม่ถูก

"เราจำไม่ได้เลยว่านายอยู่ห้องไหน นายชื่ออะไรหรือ?"ผมถามชื่อเขาด้วยความสนอกสนใจ

"เราชื่อเชน ยินดีที่ได้รู้จัก" เขาพูดก่อนค่อยๆคลี่ยิ้มออกช้าๆ

"......!"

เสียงจากเพื่อนร่วมเต๊นท์ของผมดังขึ้นเรียกความสนใจให้ผมหันไปมอง

"เราต้องไปหล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" หลังจากที่ผมได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกไล่หลังมา ผมก็บอกลาเชนก่อนยกมือขึ้นลาอย่างเร็วๆ

นั่นเป็นความทรงจำเดียวที่ผมจำได้เกี่ยวกับเรา...

***

"เค้าจะให้เราเข้าได้หรือ? พวกเราอายุยังไม่ถึงนะ"

ผมถามเชนที่ดึงมือผมเข้าร้านด้วยความสงสัย เขาจับมือผมตั้งแต่ออกมาจากบ้านของเขาโดยไม่ปล่อยจนมาถึงร้าน ผมไม่รู้ว่าเขาลืมหรือจงใจกันแน่ที่เขาจับมือผม แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเขา

ผม... ไม่คิดจะถามเขาเลย...

"อย่าส่งเสียงดัง ตามเรามา" เชนกระซิบบอกผมข้างๆหูก่อนดึงตัวผมเข้าไปที่ซอยเล็กๆข้างร้าน เขาดึงผมเข้าไปที่ด้านหลังซึ่งมีประตูที่เหมือนประตูของพนักงานอยู่ ก่อนจะเข้าไปและพาผมไปหาที่นั่ง

"บ้านนายอยู่ไหนหรือ?" เชนถามหลังจากที่เขาสั่งเบียร์เสร็จ เขามองมาทางผมอย่างตั้งใจด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เอ่อ... บ้านเราอยู่..."

ก่อนที่ผมจะตอบคำถามเสร็จ โทรศัพท์ของผมก็สั่นเตือนขึ้น เมื่อผมยกขึ้นมาจึงเห็นว่าแม่โทรเข้าหาผม ผมมัวแต่ยุ่งจนไม่ได้โทรบอกแม่ว่าผมจะมาค้างบ้านเพื่อน

"แม่จะไปสนามบินหล่ะนะ ไม่มาส่งแม่หรือ?"แม่เอ่ยถามผม

ผมลืมไปเลยว่าวันนี้แม่จะบินไปทำงานที่อเมริกา แต่เพราะแม่บินไปกลับบ่อยจนผมชิน ทำให้ผมแทบไม่ตื่นเต้นอะไรกับการออกนอกประเทศของแม่ผมครั้งนี้

ตอนแรกผมนึกว่าจะโดนโวยเนื่องจากไม่กลับบ้าน แต่จริงๆแล้ว แม่คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมยังไม่ถึงบ้าน เพราะผมเห็นแม่ลากกระเป๋าเดินทางออกไปทำงานด้วยตอนเช้า หลังจากทำงานเสร็จ แม่คงไม่ได้แวะกลับมาบ้านจึงไม่รู้ว่าผมไม่อยู่บ้าน

"ผมไม่ค่อยสบายหน่ะแม่ วันนี้เลยว่าจะนอนพัก ขอโทษด้วยนะแม่ที่ไม่ได้ไปส่ง"

ผมโกหกออกไป ถ้าแม่ยิ่งคุยกับผมเยอะ แม่คงได้ยินเสียงเพลงจากร้านเหล้าเป็นแน่

"ไม่เป็นไรๆ แม่ไม่อยู่ก็ดูแลสุขภาพด้วยนะลูก มีอะไรก็โทรบอกพ่อนะ แม่บอกเขาไว้แล้ว" แม่ผมพูด ถึงแม้แม่กับพ่อของผมจะแยกกันอยู่ แต่ทั้งสองคนก็ยังคงติดต่อกันอยู่เสมอ การหย่าร้างกันของพวกเขาแทบจะไม่ทำให้ผมรู้สึกขาดความอบอุ่นเลยด้วยซ้ำ

หลังจากที่ผมวางสาย สายตาผมก็เคลื่อนมาเห็นสายตาของคนฝั่งตรงข้าม เขาจ้องมาทางผมโดยที่มือหนึ่งกำลังถือแก้วส่งของเหลวสีเหลืองทองเข้าปากอยู่ก่อนจะลดมือลงและพูดกับผม

"คนขี้โกหก..."

เขาพูดกับผมด้วยรอยยิ้มขำๆราวกับเด็กๆ

"ครับ... พ่อคนไม่เคยทำอะไรผิด" ผมพูดสวนกลับใส่เขา ทั้งๆที่ตัวเขาเองเพิ่งจะต่อยคนไปเมื่อตอนเย็นแท้ๆยังกล้ามาเหน็บแนมผมอีก

เขายิ้มก่อนค่อยๆหน้าแดงไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์หรือเพราะคำเยอะเย้ยของผมกันแน่

"เรื่องที่มันพูดอาจจะจริงก็ได้นะ..."

ผมส่งสายตาสงสัยในสิ่งที่มันพูด และมันก็พูดต่อราวกับจะรู้ว่าผมสงสัยเรื่องอะไร

"เรื่องที่มันพูดว่า... เราจ้องจะ... สอยนายหน่ะ..."

แม้ว่าเชนจะเปลี่ยนคำพูดไปเล็กน้อยจากของเดิม แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกเขินไม่แพ้กัน

ผมรู้สึกตกใจผสมกับประหลาดใจ ตัวผมเองนั้นไม่รู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเขา แม้เขาจะเข้ามาช่วยผมถึงสองครั้งในวันเดียว แต่การจะให้บอกว่าผมชอบเขาไหม ถ้าในฐานะเพื่อนนั้นผมก็โอเค แต่ถ้าในฐานะอื่นนั้น... ผมไม่รู้จริงๆ

"เรามีข้อเสนอ... เรามาลองคบกันดูไหม... ถ้ามันไม่โอเค เราจะไม่บังคับอะไรนายอีก"เชนยื่นข้อเสนอให้ผม

เห็นได้ชัดว่าตัวเขานั้นก็ตื่นกลัวไม่แพ้กัน ผมค่อยๆก้มหน้าลงและคิดไต่ตรองข้อเสนอที่ผมเพิ่งได้รับ แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ผมก็ไม่รู้ซึ่งคำตอบที่ถูกต้องเลยจริงๆ...



"นายกลัวอะไรหรือ?"



เชนถามผมด้วยถ้อยคำจริงจังราวกับจะหาคำตอบจากผม โดยที่ผมนั้น... ไม่สามารถให้คำตอบได้เลย





ในช่วงม.2นั้น เชนค่อนข้างดังในหมู่คนในชั้นเรียนเดียวกันพอสมควร

แม้ผมจะไม่ค่อยได้สนใจใครเท่าไหร่ผมก็ยังเคยได้ยินเรื่องของเขามาผ่านๆบ้าง เชนย้ายเข้ามาเรียนกลางคันตอนม.2ทั้งๆที่เด็กส่วนมากจะเลื่อนชั้นมาจากม.1และโรงเรียนเรานั้นไม่มีนโยบายรับเด็กเข้ามาเรียนกลางเทอม เมื่อเชนย้ายเข้ามาจึงทำให้มีข่าวลือต่างๆเกิดขึ้นมากมาย

ทั้งเรื่องพ่อแม่ของเขาเสียชีวิต หรือเรื่องที่เขาทำผู้หญิงท้อง ซึ่งในกรณีหลังผมไม่คิดว่าจะเป็นไปได้เลย เพราะเด็กในช่วงอายุนี้ ถ้าทำเรื่องแบบนั้น คงจะเป็นเด็กที่ไวไฟไปหน่อยกระมัง แต่ถึงแม้จะมีข่าวลือแปลกๆเกี่ยวกับเขาออกมา เชนก็ยังโด่งดังในหมู่นักเรียนหญิงรุ่นพี่ของโรงเรียนเราเช่นกัน ทั้งด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาและความสูงที่ดูจะสูงเกินเด็กวัยเดียวกัน รวมทั้งบุคลิกที่ดูเป็นผู้ใหญ่และผลการเรียนที่ดีเยี่ยม จึงทำให้ใครๆคงจะเผลอหลงเสน่ห์เขาได้ไม่ยาก อีกทั้งยังผลการเรียนที่ดีมากของเขายังทำให้ข่าวลือแย่ๆเกี่ยวกับเขายังค่อยๆจางลงและหายไปในที่สุดอีกด้วย



แสงไฟจากไฟให้ทางตลอดทางเดินกลับบ้านนั้นดูจะสว่างมากเกินไปจากความเป็นจริง

ถึงแม้ว่าระยะทางจะร้านไปจนถึงบ้านของเชนนั้นไม่ไกลกันมาก แต่ในเวลานี้ผมคิดว่าแม้เดินเท่าไหร่ผมก็ไม่สามารถไปถึงบ้านของเขาได้สักที

เมื่อพวกผมดื่มเบียร์กันไปจนหมดแล้ว ผมกับเชนก็เดินกลับบ้านกันด้วยความยากลำบาก เนื่องจากพวกผมต่างคนต่างเงียบตั้งแต่ที่เชนขอผมคบกัน พวกเราสองคนจึงตั้งหน้าตั้งตาดื่มเบียร์กันโดยไม่ได้พูดคุยกันอีก มันจึงส่งผลให้พวกผมกึ่งๆเมามาตลอดทาง เมื่อพวกผมมาถึงเตียง เราสองคนก็ล้มตัวลงนอนแทบจะพร้อมๆกัน

หลังจากล้มตัวลงบนเตียง ตาของผมก็ค่อยๆลืมขึ้นมองคนตรงหน้าทั้งๆที่ยังนอนล้มอยู่ในท่าทางเดิม

เชนหลับตาพริ้มก่อนค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้งสบตากับผม สายตาของเขาดูเศร้าหมองลงจนผมรู้สึกได้ เขาค่อยๆคลี่ยิ้มบางๆให้ผมด้วยสายตาที่เศร้าหมอง

"เราเป็นเด็กกำพร้าหน่ะ พ่อแม่ของเราเสียกันหมดแล้ว..." เชนค่อยๆคลี่ปากพูดขึ้น

"แม่เราเสียตั้งแต่เรา5ขวบ พ่อเราเสียตอนเราจะขึ้นม.2 เพราะงั้นเราเลยย้ายโรงเรียนมาอยู่โรงเรียนนี้ พอดีว่าลุงเราทำงานอยู่ที่นี่หน่ะ นี่ก็เป็นบ้านเก่าของพ่อเราตั้งแต่ตอนที่แม่เสีย ถ้านั่นจะตอบคำถามที่นายสงสัยได้หน่ะนะ"

เชนพูดออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องของคนอื่น เขาพูดด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย พูดราวกับว่าจะสารภาพผิด ผมก็นึกแปลกใจว่าทำไมผมไม่เห็นใครภายในบ้านเลยตั้งแต่ผมมาถึง ผมคิดว่าพ่อแม่ของเขาออกไปข้างนอกเสียอีก

"ขอโทษนะ... ที่ทำให้นายต้องมาเล่าเรื่องนี้ให้เราฟัง..."ผมพูด

น้ำตาของผมค่อยๆซึมออกมาจากดวงตาโดยไม่รู้ตัว เชนค่อยๆยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตาของผมช้าๆ ดวงตาของเขาดูอ่อนโยนอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

"เราก็ขอโทษนะ... ที่ทำให้นายต้องร้องไห้..."

เชนค่อยๆดึงตัวของผมเข้าไปกอดช้าๆ ผมเอามือของผมโอบเอวของเขาก่อนที่ผมจะเลื่อนมือยกสูงขึ้นเพื่อลูบเบาๆที่หลังของเขาช้าๆ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกว่าตัวของเชนสั่นเบาๆราวกับสะอื้นอยู่ แต่ผมก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาร้องไห้อยู่หรือไม่ เพราะผมไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนนัก

เราทั้งสองค่อยๆหลับลงช้าๆ... ราวกับว่า... เวลารอบๆตัวของเรานั้น... ไม่เคยมีตัวตนอยู่มาก่อน...

***

หลังจากที่พวกเราตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เชนก็พาผมไปนั่งดื่มกาแฟกับเขาที่ระเบียงหลังบ้าน เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์ อีกทั้งที่บ้านผมก็ไม่มีคนอยู่ ผมจึงไม่มีความจำเป็นใดๆในการที่จะรีบกลับบ้าน

หลังบ้านของเชนนั้นเป็นสวนขนาดพอๆกับตัวบ้าน บริเวณสนามหญ้านั้นน่าจะมากพอให้เด็กสักคนสองคนมาวิ่งเล่นได้ด้วยซ้ำ

สวนนั้นตกแต่งด้วยต้นไม้และดอกไม้ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน น่าจะเพราะเขาและพ่อเคยได้เดินทางไปทั่ว จึงไม่แปลกที่เขาจะได้รับพืชพรรณต่างชนิดมาปลูกในบ้าน เพราะแบบนั้นสวนหลังบ้านของเขาจึงดูร่มรื่นและแปลกประหลาดไปด้วยในเวลาเดียวกัน

"เราดูแลต้นไม้พวกนี้ด้วยตัวเองเลยนะ เมื่อก่อนลุงเราก็ช่วยดูแลบ้างตอนที่เรากับพ่อไม่อยู่บ้าน แต่ตอนนี้มีแต่เราที่คอยดูแลพวกมัน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ไปได้อีกนานแค่ไหนเหมือนกัน นายว่าสวยไหมหล่ะ?"

เชนพูดกับผมราวกับถามความเห็นและบอกความรู้สึกไปด้วย ผมแทบจินตนาการไม่ออกเลยว่า ถ้าเป็นตัวผมจะดูแลมันได้ดีแค่ไหน ทั้งๆที่ตอนที่พ่อแม่เขาจากไปนั้น เขาก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กม.2คนหนึ่งเท่านั้น

สวนทั้งสวนนี้ถูกตัดแต่งหญ้าบางๆราวกับจะให้เด็กคนหนึ่งวิ่งเล่นและทำเรื่องซุกซน เชนคงจะมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับพ่อและแม่ของเขาที่นี่อยู่มากพอสมควร

แต่ในเวลาเดียวกันเมื่อเกิดเรื่องขึ้น สวนแห่งนี้ก็ราวกับจะเปลี่ยนไปราวกับเป็นขุมนรกที่ตอกย้ำถึงความสุขที่เขาเคยได้รับเช่นกัน

ผมนับถือเขาจริงๆที่ยังคงรักษาสถานที่นี้ไว้ได้ ไม่ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บปวดมากเพียงไหนก็ตาม

ในตอนนั้น... ผมแทบจะจินตนาการถึงความเจ็บปวดของเขา... ไม่ออกเลย...

__________

ขอบคุณนะคะ ขอให้เชนมีความสุขแบบนี้ไปอีกนานๆ

อ่านแล้วหน่วง ๆ สงสารเชน