Chapter 3ช่วงสายของวันภายในห้องทำงานขนาดกว้างขวาง ชายหนุ่มผิวขาวผู้เป็นหนึ่งในเจ้าของห้องก้มหน้าอ่านเอกสารสัญญาเปรียบเทียบกับเอกสารส่งงานที่จะต้องใช้ในวันรุ่งขึ้นไปอย่างเงียบเชียบ หากสายตาก็เหลือบมองคนที่ขนของเดินเข้าเดินออกเป็นระยะๆ เขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายยกกล่องและเอกสารเข้ามาวางไว้ภายในห้องจนหมด แล้วกำลังจะเริ่มจัดเอกสารและหนังสือใส่ชั้นให้เรียบร้อย
“คุณตฤณ ซื้อเสื้อผ้าครั้งสุดท้ายเมื่อกี่ปีมาแล้ว”
คนที่กำลังจัดหนังสือเล่มหนาๆ ยัดใส่ชั้นหยุดกึก... มันเกี่ยวกับงานตรงไหนวะ “ทำไมครับ”
ผู้เป็นนายยักไหล่เล็กน้อย และยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย “สำหรับโพรเจกต์ของดาต้าโปรนี่ ถือว่าเป็นโพรเจกต์ใหญ่พอสมควร ดังนั้นผมจะเป็นที่ปรึกษาและดูแลโพรเจกต์นี้ร่วมกันกับคุณตฤณด้วย แต่ชื่อวิศวกรผู้ดูแลโพรเจกต์นี้จะยังเป็นคุณเหมือนเดิม” เขาปิดแฟ้มในมือแล้วโยนไว้บนกองเอกสาร “เมื่อกี้คุณหลินรายงานเข้ามาว่าจะมีประชุมรายละเอียดคร่าวๆ ของโพรเจกต์นี้ในช่วงบ่าย...”
คิ้วของตฤณกระตุกแปล๊บๆ เพราะคำพูดของนภเกตน์น่ะ ฟังดูยังไงก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะช่วย แต่เพราะไม่มั่นใจในฝีมือของเขาต่างหาก “แล้วมันเกี่ยวกับเสื้อผ้าของผมยังไงล่ะครับ”
“คุณเคยเห็นผู้จัดการหรือผู้ช่วยผู้จัดการของบริษัทไหนแต่งตัวแบบคุณบ้าง” ร่างโปร่งถอนหายใจเบาๆ เขาพิจารณาอีกฝ่ายจากศีรษะจรดปลายเท้า อดคิดไม่ได้ว่าตฤณช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าแปลก... เพราะส่วนใหญ่แล้ว คนรู้จักที่เป็นเกย์ที่เขาเคยพบเจอมา แต่ละคนมาดดี แต่งตัวเนี้ยบๆ ไร้ที่ติกันทั้งนั้น ส่วนไอ้หมอนี่ ดูเหมือนว่าจะมีปริมาณความเป็นเนิร์ดมากกว่าอะไรทั้งหมด ถึงได้หลุดออกมาในสภาพเยินๆ อย่างที่เห็น
ตฤณตอบเสียงแข็ง “ผมไม่เห็นว่าเสื้อผ้ามันจะเกี่ยวกับการทำงานยังไง”
...อย่างไอ้หมอนี่ ต่อให้เป็นประธานบริษัท ก็คงจะขี่จักรยานเฟสสันไปเซ็นสัญญาด้วยปากกาแลนเซอร์ด้ามละสิบบาทแหงๆ “เกี่ยวตรงที่... คุณตฤณไม่ได้เป็นแค่พนักงานธรรมดาแบบเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้คุณต้องพบปะลูกค้า เป็นตัวแทนของบริษัทเรา คุณต้องทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือจากภายนอกด้วย... ออกมาจากบ้านแบบนี้นี่ คนที่บ้านไม่ช่วยแต่งตัว ไม่ช่วยเลือกเสื้อผ้าให้เลยรึไง”
คำพูดของเจ้านายดูเหมือนจะแทงหัวใจอันบอบช้ำของร่างสูงเข้าอย่างจัง ตฤณชักสีหน้า แต่แล้วก็พยายามซ่อนความหงุดหงิดไว้ภายใน... ก็ไม่มีน่ะเซ่ แฟนก็เพิ่งหนีตามผู้ชายอื่นไปหมาดๆ เนี่ย “......”
นภเกตน์ขมวดคิ้วกับท่าทางของผู้ช่วย หรือว่า... ไอ้หมอนี่คงไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน คงมีแต่คู่ขาเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ อย่างงั้นสินะ “ผมแค่อยากให้คุณปรับปรุงเรื่องการแต่งตัวก็เท่านั้น”
“ผมจะพยายาม” ตฤณตอบสั้นๆ แล้วหันกลับไปสนใจกับการจัดเก็บข้าวของของตนต่อ
ใบหน้าบึ้งตึงกับท่าทางที่ทำเป็นขรึมทำให้ผู้เป็นนายกระตุกยิ้มมุมปาก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วกอดอก นึกอยากจะลองทดสอบดูเหมือนกันว่า คนเก่ง ของอาพีรพัฒน์และคุณขจรนั้น จะเก่งจริงและมีความอดทนแค่ไหนกันนะ บางทีถ้าตฤณถูกกดดันมากๆ อาจจะโวยวายและทำตัวงี่เง่าเหมือนพวกฝรั่งที่เคยทำงานด้วยกัน แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะได้ใช้เหตุผลนี้อ้างกับอาพีรพัฒน์ เพื่อจะได้ไม่ต้องทำงานร่วมกันกับไอ้หมอนี่หรือใครต่อใครอีก
“คุณตฤณ โพรเจกต์ติดตั้งอุปกรณ์พร้อมทำ Load balancing ของธนาคาร MD ที่จะส่งงานพรุ่งนี้ ผมดูการตั้งค่าในเอกสารนี้แล้ว คิดว่ามันยังขาดอะไรอยู่นะ”
ร่างสูงหันไปสบตากับเจ้านาย “...ผมดูแล switching & routing กับ Voice over IP นะครับ... คิดว่าผู้จัดการคงเห็นเรซูเม่ของผมแล้ว”
“หืม? แปลว่าผู้ช่วยคนเก่งของผมนอกจากเรื่องที่ตัวเองถนัดแล้ว ก็ไม่สนใจและไม่มีความรู้เรื่องของสาขาอื่นเลยงั้นเหรอ แล้วจะช่วยผมดูแลวิศวกรอีกห้าสิบคนได้ยังไงกันนะ”
น้ำเสียงกึ่งเย้ยหยันนั่นทำให้ตฤณกัดฟันกรอด เขาวางข้าวของในมือลงแล้วสาวเท้าเข้าไปหาร่างโปร่ง “ผมจะรีบตรวจสอบเอกสารการตั้งค่าของอุปกรณ์อีกรอบเดี๋ยวนี้ครับ” พร้อมกับยื่นมือออกไปรับเอกสาร
ร่างโปร่งเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วยิ้มกริ่ม เขาวางเอกสารลงบนโต๊ะ แล้ววางมือซ้อนทับ “ก่อนอื่น... ผมอยากดื่มกาแฟ”
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณหลินให้ครับ”
“อืมม... ไม่ต้อง คุณตฤณไปซื้อมาทีละกัน” ผู้เป็นนายล้วงหยิบธนบัตรใบละพันบาทออกมาหลายๆ ใบ แล้วเอื้อมมือไปวางธนบัตรเหล่านั้นตรงหน้าผู้ช่วยของตน
“...มันเป็นหน้าที่ของเลขาไม่ใช่เหรอครับ”
“เลขาน่ะ มีไว้รับงานหน้าห้อง ส่วนผู้ช่วยน่ะ มีไว้ให้ช่วยจัดการหรือจัดหาทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเจ้านาย...” ใบหน้าอ่อนเยาว์เชิดขึ้นพร้อมเอ่ยคำพูดที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าเอาเสียเลย “แค่นี้ทำไม่ได้รึไง”
ตฤณรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดบนหน้าผากของตนกระตุกอย่างแรง จนสะเทือนทั้งเหม่งไปถึงใบหู... ฮื้ยยย... หงุดหงิดว้อย! มือหยาบคว้าธนบัตรที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา “ทำได้ครับ”
“ขอ ลาเต้เย็น half-caf non-fat เพิ่ม Hazelnut กับวิปครีม ของสตาร์บัคส์นะ”
...แมร่มเอ๊ยยย... ต้องเดินไปอีกตั้งหลายช่วงตึก! กาแฟไม่มียี่ห้อ ดื่มแล้วจะตายรึไงฟะ! “แต่สตาร์บัคมันอยู่ไกลนะครับ”
“ก็นั่งรถไปซิ เงินที่ให้ไปไม่พอรึไง”
“.....” ชายหนุ่มกัดฟันกรอด
“เร็วๆ ด้วยล่ะ”
ร่างสูงหันหลังขวับแล้วเดินออกจากห้องไป สักพักก็กลับมาแบบเหงื่อโซมกาย เขาวางกาแฟกับเงินทอนลงบนโต๊ะ “ได้แล้วครับ!”
ผู้เป็นนายรับมาจิบ “น้ำแข็งละลายแล้ว...”
“......” ก็ร้านมันอยู่ตั้งไกลนี่หว่า ชิส์ คอยดูนะ เขาจะเก็บไอ้แก้วสตาร์บัคส์นี่ไว้ คราวหน้าเวลาเจ้านายสั่งอีก เขาจะซื้อกาแฟในร้านสะดวกซื้อข้างล่างนี่แหละมาผสมเอา
“เอาล่ะ... กลับมาพูดถึงปัญหาของการตั้งค่าที่เราพูดกันค้างไว้ดีกว่า”
“ครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปตรวจสอบ...”
นภเกตน์กลับหัวเอกสารแล้วเลื่อนไปวางบนโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับตน “ดูตรงนี้นี่ล่ะ แล้วบอกผมมาทีว่าอะไรที่ขาดไป”
...ชิบ! ก็ไม่เคยทำ Load balancing มาก่อนนี่หว่า ถ้าไม่เปิดตำราเทียบดูหรือทดลองกับอุปกรณ์จริงแล้วเขาจะรู้ได้ยังไงวะ ไอ้เจ้านายหน้าขาว! “.....” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งกำมือแน่น จากนั้นจึงพลิกเอกสารตรงหน้าร่างโปร่งไปมา ไล่ดูไปทีละบรรทัด
เวลาสิบนาทีผ่านไป ปลายนิ้วเรียวก็เคาะโต๊ะไปพลาง เขาเหลือบมองคนตรงหน้าอยู่หลายครั้ง ตฤณดูพยายามดี... แต่ก็นะ ถ้าไม่เคยติดตั้งระบบนี้มาก่อน แล้วไม่ได้เปิดตำรา ยังไงก็ไม่มีทางรู้หรอกว่า การตั้งค่าพวกนั้นผิดพลาดไปตรงไหน ช่างซื่อบื้อเสียจริง แทนที่จะพูดตรงๆ ว่าไม่รู้แล้วขอตัวไปศึกษา ดันยืนทำหน้าบื้ออยู่ได้... ร่างโปร่งแกล้งถอนหายใจแรงๆ “คุณไปเรียกวิศวกรสองคนที่รับผิดชอบโพรเจกต์มาเดี๋ยวนี้เลย แล้วให้ไปเจอกันที่แล็บ” ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป
ตฤณเกาหัวแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด พร้อมบ่นพึมพำ “โธ่เว้ย! แน่จริงลองถามเรื่องที่ถนัดสิวะ” เขาพ่นลมหายใจหนักๆ แล้วจึงเดินออกจากห้องตามผู้เป็นนายไป
ภายในห้องแล็บที่ทางบริษัทจัดไว้ให้สำหรับเหล่าวิศวกรได้จำลองทำโพรเจกต์ขึ้นก่อนจะนำไปติดตั้งให้กับลูกค้านภเกตน์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ โดยมีตฤณยืนอยู่ใกล้ๆ กับวิศวกรอีกสองนาย “พวกคุณไปเบิกอุปกรณ์จากห้องเก็บของมา แล้วติดตั้งระบบตามแบบที่คุณระบุในเอกสารเดี๋ยวนี้”
หลังจากพนักงานทั้งสองติดตั้งระบบจำลองจนเสร็จ พวกเขาก็ทดสอบการทำงานของอุปกรณ์ให้กับเจ้านายดู แต่ก็ต้องเริ่มเหงื่อตก เมื่อหลายจุดทำงานไม่ถูกต้องตามที่สัญญาระบุไว้ “เอ่อ...” ทั้งคู่อ้ำอึ้ง ก่อนจะหันไปเปิดตำรากันเป็นพัลวัน
“พวกคุณจะเอาระบบที่ทำงานไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แบบนี้ไปติดตั้งให้ลูกค้างั้นเหรอ”
“เอ่อ... ขอเวลาอีกสักนิดครับ ขอโทษครับ” น้ำเสียงเฉียบของเจ้านายส่งผลให้วิศวกรทั้งสองหน้าซีดเผือด ยิ่งลนลานจนหาข้อผิดพลาดไม่เจอ พวกเขาเปิดอ่านเอกสารไปมา รวมทั้งหนังสือคู่มือ มือที่สั่นระริกทำให้เอกสารหลุดจากมือแล้วหล่นกระจายไปทั่วห้อง
“ใจเย็นสิวะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูนะ” ตฤณเดินเข้าไปตบไหล่ลูกน้องทั้งสอง แล้วช่วยเก็บหนังสือกับเอกสารขึ้นมา เขานั่งลงตรงหน้าจอคอมพิวเตอร์ เปิดเอกสารดูสักพักก่อนจะลองพิมพ์คำสั่งลงไป
“พี่ตฤณ ขอโทษนะครับ” ทั้งสองคนกระซิบ
“...เจอข้อผิดพลาดก่อนก็ดีแล้ว จะได้ช่วยกันแก้ไขได้” ชายหนุ่มผิวสีแทนตอบรุ่นน้องไปอย่างใจเย็น พร้อมกับตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ
“ครับ” รุ่นน้องทั้งสองดูสงบลงบ้าง จากนั้นทั้งสามก็ก้มหน้าก้มตาหาข้อผิดพลาดกันต่อ
นภเกตน์คอยสังเกตทีท่าของทั้งสามคน ใจเขาอยากจะปล่อยให้ทุกคนค้นหาข้อผิดพลาดจนพบด้วยตนเอง แต่คิดว่าเป็นการเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ สักพัก เขาจึงลุกจากเก้าอี้นั่ง แล้วเดินตรงไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ใช้สำหรับคีย์คำสั่ง “พวกคุณลืมนึกถึงจุดนี้ไป” เขาพิมพ์คำสั่งใส่เข้าไปอีกหลายประโยค
“อา... ตรงนี้นี่เอง แต่ทำไมผมไม่คุ้นเลย” พนักงานคนหนึ่งเปรยขึ้น
“ทางบริษัทแม่ส่งข้อมูลการอัพเกรดมาในอีเมล ไม่ได้อ่านรึไง” ผู้เป็นนายถามเสียงขรึม
“อะ... อ่า... ขอโทษครับ” รุ่นน้องทั้งสองหน้าเจื่อน พวกเขาก็เห็นอีเมลฉบับนั้นอยู่หรอกนะ แต่เพราะเห็นว่าเป็นภาษาอังกฤษยาวเหยียด ก็เลยขี้เกียจอ่านน่ะสิ
หลังจากนภเกตน์พิมพ์คำสั่งเข้าไปเรียบร้อย พวกเขาก็ทดสอบการทำงานของระบบอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ทุกอย่างเป็นไปตามที่สัญญากำหนด
“หวา~ สุดยอดไปเลย!”
ร่างโปร่งหันไปหาตฤณ “รีวิวเอกสารใหม่ แล้วส่งให้คุณตฤณตรวจ หวังว่าแค่นี้คงทำได้นะ อ้อ... ทำให้เสร็จภายในวันนี้ แล้วอย่าลืมการประชุมตอนบ่ายล่ะ” เขาสั่งเป็นชุด จากนั้นก็ลุกเดินออกจากห้อง กลับไปยังห้องทำงานของตน
ทันทีที่ผู้เป็นนายเดินออกจากห้องไป วิศวกรทั้งสองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “โหย เขาเก่งจริงอะ พี่ตฤณ! แต่น่ากลัวชิบเป๋งเลย”
ตฤณตอบเสียงเข้ม “ไม่ต้องพูดมาก รีบๆ จัดการเอกสารใหม่เลย เดี๋ยวเสร็จไม่ทันกันพอดี”
สามหนุ่มสาละวนกับการจัดการเอกสารชุดใหม่ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เลยเวลาพักเที่ยงไปมากแล้ว ส่วนตฤณเองก็มีประชุมในช่วงบ่าย เขาเลยต้องรีบเข้าประชุมต่อทั้งที่ยังไม่ได้รับประทานอะไร แล้วปล่อยให้รุ่นน้องจัดการกับเอกสารกันเองต่อ สองขายาวก้าวฉับๆ ไปยังห้องทำงานที่ตนใช้ร่วมกับเจ้านาย พลางก้มมองนาฬิกาบนข้อมือไปด้วย ทว่าเมื่อไปถึงห้อง กลับไม่มีใครอยู่แล้ว เลขาหน้าห้องก็หายตัวไป
“ชิบ! ประชุมเริ่มไปแล้วเหรอวะ แล้วประชุมที่ไหนล่ะเนี่ย” ชายหนุ่มล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พอเขาอ่านข้อความบนจอโทรศัพท์แล้วก็ร้องลั่น
“ชิบห้าย!”
“คุณตฤณคะ ประชุมที่ห้องประชุมชั้นสิบห้า เริ่มไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้วนะคะ”เพราะเมื่อวานอกหักเลยคิดจะทำตัวเป็นพระเอกมิวสิก ปิดเสียงปิดระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือแล้วเข้าไปยืนร้องเพลงอกหักใต้ฝักบัวในห้องน้ำ พอเช้าขึ้นมาก็ดันลืมเปิดเสียงไว้อีก
โครกกกก...
...แม่งเอ๊ย มื้อเที่ยงไม่ได้กิน แถมเมื่อเช้าก็ไม่ได้กินอะไรอีก... ตฤณพึมพำขณะวิ่งไปยังลิฟต์โดยสาร และเมื่อลิฟต์เคลื่อนขึ้นมาถึงชั้นสิบห้า เขาก็พุ่งตรงไปยังห้องประชุมอย่างรวดเร็ว
“อ้าว คุณตฤณ มาพอดี” นภเกตน์ยืนอยู่ด้านหน้าห้อง ซึ่งภายในห้องมีวิศวกรอยู่กว่าห้าสิบชีวิต ทุกคนเงียบกริบ และกำลังจ้องมองไปยังคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“เอาล่ะ ผมแนะนำตัวไปเรียบร้อยแล้ว ต่อไป ผมจะขอพูดถึงเรื่องของการตรงต่อเวลาสักนิด” ร่างโปร่งเอ่ยพลางเหลือบมองคนที่กำลังหอบแฮก
“เอ่อ ขอโทษครับ” ตฤณกัดฟันตอบ
“การตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญ ทุกสิ่งทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยก่อนถึงเวลาตรวจรับของลูกค้า เพราะทุกวินาทีที่เราล่าช้าไป นั่นก็หมายถึงเงินที่เราจะต้องสูญเสียไปกับการโดนปรับ และความน่าเชื่อถือก็จะลดลงไปด้วย” นภเกตน์พูดพร้อมกับหันไปหาร่างสูง “ใช่มั้ยคุณตฤณ”
“...ใช่ครับ” ร่างสูงตอบไปอย่างหงุดหงิด รู้สึกเหมือนโดนด่ากลางตลาดสดแล้วตบซ้ำด้วยเปลือกทุเรียน แต่ทำไงได้ ก็นภเกตน์เป็นเจ้านายนี่... ตฤณบ่นในใจพลางเดินไปยืนด้านหลังของเจ้านาย
“...ต่อไปเราจะพูดกันถึงเรื่องโพรเจกต์ใหญ่ของบริษัทดาต้าโปร ที่พวกเราทุกคนจะต้องกระจายงานออกไปในหลายๆ จังหวัด...” ร่างโปร่งหันไปบอกเลขาให้แจกตารางการเดินทางของวิศวกรแต่ละนาย ซึ่งตามตารางงานแล้ว การติดตั้งจะเสร็จสิ้นก่อนวันตรวจรับตามสัญญาก่อนประมาณหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งเวลาที่เหลือก็มากพอที่จะให้พวกเขาได้ตรวจเช็กการทำงานโดยละเอียดก่อนส่งมอบงาน นภเกตน์กล่าวถึงรายละเอียดของโพรเจกต์คร่าวๆ และเน้นย้ำถึงส่วนที่สำคัญกับลูกน้องเป็นครั้งคราว
“คุณกิตติ คุณบวรวิทย์ คุณภูริณัฐ พวกคุณสามคนจะกระจายไปเป็นหัวหน้าผู้ดูแลการติดตั้งของแต่ละภาค เมื่อวิศวกรคนใดมีปัญหา ให้ติดต่อสามคนนี้ก่อน เข้าใจนะ”
“มีคำถามอะไรมั้ย ผมให้เวลาพวกคุณห้านาที” นภเกตน์เหลือบมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลาใกล้เลิกงานแล้ว ก่อนจะกวาดสายตามองทุกชีวิตในห้องประชุม ทุกคนยังคงนิ่งสนิทราวกับถูกสาปให้เป็นหิน ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบรับกับคำถามของเขา ร่างโปร่งจึงหันไปสบตากับผู้ช่วย “คุณตฤณ มีอะไรจะเสริมมั้ย”
ร่างสูงพยักหน้า พลางเดินไปยืนตรงกลางห้อง “เฮ้ย! จะเงียบทำไมกันว้า!! นี่ไม่ใช่งานแรกที่ทุกคนจะต้องออกไซต์เดี่ยวๆ สักหน่อย พี่จะอยู่ตรงศูนย์กลางตลอด ถ้ามีปัญหาอะไรพวกนายก็โทรเข้ามาปรึกษาได้ตลอดน่ะ”
เพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง บรรยากาศตึงเครียดในห้องก็ดูเบาบางลง ตามมาด้วยเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ตฤณพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “...เราจะตั้งแล็บทดลองระบบกันก่อน แล้วพี่จะเทรนพวกนายให้ก่อนออกไซต์งาน เมื่อติดตั้งเสร็จแล้วก็ทดสอบการส่งข้อมูลกันระหว่างศูนย์ย่อยกับส่วนกลางของแต่ละภาคก่อน ถ้าเชื่อมต่อกันได้แล้วก็ไม่มีปัญหา”
“ระหว่างนี้พวกนายก็เตรียมเอกสารตรวจรับของแต่ละไซต์งานไปด้วย จะได้ไม่เสียเวลา”
“ครับๆ ได้ครับ พี่ตฤณ” / “โอเคเลย ตฤณ”
นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสนใจ เพราะบรรยากาศระหว่างเขาและลูกน้อง ช่างแตกต่างกับตฤณและลูกน้องราวกับฟ้าเหว ทีกับเขาไม่มีใครอยากจะเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาด้วยซ้ำ แต่นั่นอาจเป็นเพราะเขาเป็นคนใหม่ ส่วนตฤณทำงานที่นี่และคุ้นเคยกับทุกคนมานานแล้ว
“ผู้จัดการจะพูดเรื่องอะไรต่อมั้ยครับ” ตฤณหันกลับไปถามเจ้านาย
“...วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน”
“เอ้า ไปๆ ได้เวลาเลิกงานพอดี แยกย้ายกันกลับบ้านไปได้แล้ว” ทันทีที่ร่างสูงเอ่ยปิดประชุม พวกรุ่นน้องก็กรูกันเข้ามารุมล้อมเขา
“พี่ตฤณ เย็นนี้กินเลี้ยงกันป่าว ตำแหน่งใหม่ทั้งที”
ร่างสูงสะบัดหน้าพรืด “ไม่เอาเว้ย เปลืองตังค์”
“มึงจะงกไปไหนว้า... พวกกูเลี้ยงมึงก็ได้ เพื่อนทั้งคน แค่นี้สบายมาก ฮ่าๆๆๆ”
“ใช่ๆ เลี้ยงพี่ชายสักคน พวกผมแม่งไม่จนหรอก”
พี่... น้อง... เพื่อน... ดูทุกคนรักกัน สนิทสนมกันดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งที่พวกเขาควรจะเป็นแค่
ผู้ร่วมงาน กันเท่านั้น
สำหรับการพบกันในวันแรก ลูกน้องทุกคนก็ดูยอมรับและเชื่อฟังคำสั่งเขาดีอยู่หรอกนะ บรรยากาศตรึงเครียด ทุกอย่างเป็นการเป็นงานแบบเดียวกันกับที่ทำงานเก่า แต่ว่าพอตฤณก้าวเข้ามาภายในห้อง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบสบายๆ ในที่ทำงานแบบนี้เอาเสียเลย ส่วนจะดีหรือไม่ดีนั้น เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหนดีกว่ากันแน่... ร่างโปร่งคิดอยู่ในใจ แล้วจึงเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ
TBC~*โถ... พ่อตฤณผู้น่าสงสาร ถูกเจ้านายโขกสับเป็นทาสในเรือนเบี้ย น่าสงสารกิงๆ 
(ตรงกับชีวิตการทำงานของใครบ้างรึเปล่าคะ 5555)
ขอบคุณนักอ่านที่แวะมาอ่านและให้กำลังใจฮัสกี้นะคะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
