Chapter 9เหตุการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้งเมื่อสองหนุ่มกลับเข้าไปทำงานในห้องแล็บ แตกต่างไปก็ตรงที่นภเกตน์ดูจะระวังหลังมากกว่าเคย เขาค่อยๆ ย่อตัวลงนั่งบนกล่องเปล่าขนาดใหญ่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนชำเลืองมองอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ด้วยความหวาดหวั่น หากเพราะมัวแต่พะว้าพะวัง เลยทำให้งานยิ่งเสร็จช้าลงไปอีก เขาจึงต้องใช้เวลาอยู่กับผู้ช่วยตัวแสบตามลำพังนานขึ้น
“shit! ผิดอีกแล้ว!” ผู้เป็นนายบ่นพึมพำกับตนเองด้วยความหงุดหงิด ปลายนิ้วเรียวเพิ่มแรงกระแทกลงบนแป้นพิมพ์มากขึ้นเรื่อยๆ
ตฤณอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ทำเป็นไม่ใส่ใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเจ้านาย ก็นานๆ ทีเขาจะมีโอกาสได้เห็นคุณชายผู้เย็นชา แสดงอาการประหม่าออกมาชัดเจนแบบนี้นี่นา ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ และเมื่อเขาหันหน้าไปสบสายตากับเจ้านาย อีกฝ่ายก็หลบสายตาวูบ ทั้งยังเขยิบห่างออกไปจากเขาจนจะตกลงไปจากฝากล่องที่นั่งอยู่แล้ว
...แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ช่วยตัวแสบก็ไม่ได้ใช้ไพ่ใบเหนือกว่าที่เขาถืออยู่กลั่นแกล้งอะไรเจ้านายผู้น่ารักอีก เขาเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อยที่ไปแกล้งร่างโปร่งแบบนั้น แล้วอีกอย่าง การกระทำแบบนั้นมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิดเดียว
ร่างสูงคีย์คำสั่งผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์ส่งไปยังอุปกรณ์เครือข่ายไปเรื่อยๆ ทว่าเมื่อทดสอบการใช้งาน กลับไม่เป็นไปตามความต้องการร้อยเปอร์เซ็นต์ ชายหนุ่มหยิบหนังสือมาพลิกดู พลางขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม สุดท้ายเขาก็คิดว่าควรจะเอาปัญหานี้ไปปรึกษาเจ้านายคนเก่งดีกว่า
“ผู้จัดการ...”
ผู้เป็นนายสะดุ้งเฮือก นัยน์ตากลมใสจ้องมองลูกน้องอย่างหวั่นๆ “มีอะไร”
“โธ่ ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมเป็นแค่เกย์ ไม่ใช่ผีนะ” ร่างสูงพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหยุดชะงัก... อ้าว แล้วทำไมยอมรับไปซะงั้นล่ะกู... “...คือ... คำสั่งที่ผมป้อนเข้าไปในเครื่องนั้นมันมีปัญหา คุณช่วยดูหน่อยได้มั้ย”
“อืม” นภเกตน์ตอบรับ แล้วทำการเชื่อมต่อจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ตนใช้อยู่ไปยังอุปกรณ์เครือข่ายตัวที่ตฤณว่า เขากดดูคำสั่งที่ถูกป้อนเข้าไปในอุปกรณ์สื่อสารตัวนั้นสักพัก นัยน์ตากลมไล่อ่านไปทีละบรรทัดอย่างตั้งใจ ทำให้เขาลดความระมัดระวังตัวลง ส่วนอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของร่างโปร่งก็โน้มตัวลงมาเพื่ออ่านจอมอนิเตอร์ไปพร้อมๆ กัน ใกล้กันจนแก้มของทั้งสองฝ่ายแทบจะแนบชิดกันอยู่รอมร่อ
“น่าจะเป็น bug ของ version นี้... สงสัยเราต้องอัปเกรด เฮ้ย!” ร่างโปร่งหันหน้าขวับเพื่อจะบอกกับคนที่ตนคิดว่ายืนอยู่ห่างออกไป ริมฝีปากสีแดงเฉียดกับเรียวปากหยักไปแค่ปลายเศษเล็บ แต่โดนแก้มสากไปเต็มๆ
“อะ” สองหนุ่มต่างคนต่างผงะ แต่นภเกตน์นั้นนั่งอยู่บนฝากล่อง เขาเลยเสียหลักหงายหลังผลึง หากก็ไม่วายคว้าอีกคนให้ล้มตามลงมาด้วย
“ว้ากกกก!!!” ...พลั่ก... ทั้งคู่หัวทิ่มลงไปในกล่องที่ล้มนอนไปตามน้ำหนักตัว ร่างโปร่งนอนหงายหลังอยู่ด้านล่าง ส่วนตฤณนอนคว่ำทับตัวเขาอยู่ด้านบน ส่วนขาของทั้งคู่ยื่นออกมาด้านนอกกล่อง
“เฮ้ย! ออกไป๊!” มือขาวทั้งทุบทั้งผลักคนบนร่างออกสุดแรง
“ผมไปได้ซะที่ไหนกันเล่า! หัวติดกล่องอยู่เนี่ย จะให้ออกไป คุณก็หยุดดิ้นก่อนเซ่!”
แกร๊กกก... เสียงประตูเปิดออกส่งผลให้สองคนที่กำลังดิ้นพราดๆ อยู่ในกล่องชะงักค้าง
“ไอ้ตฤณ กูกลับมาแล้วววว ซื้อของอร่อยๆ มาให้มึงกินด้วยนะ” กิตติตะโกนลั่น
แต่แล้ววิศวกรทั้งสามที่เพิ่งมาถึงก็หยุดกึก... ก่อนจะถามออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน “ผู้จัดการกับพี่ตฤณ ไปนัวเนียกันในกล่องทำไมอะครับ”
ใบหน้ารูปไข่ร้อนวาบ สบตากับคนบนร่างแล้วกะพริบตาปริบๆ
“เฮ้ย มันเป็นอุบัติเหตุโว้ย” ตฤณค่อยๆ คลานถอยหลังออกมาจากกล่อง จากนั้นก็พยุงคนที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดยาวไปถึงใบหูขึ้นมาช้าๆ
ไหล่เล็กสั่นน้อยๆ พอๆ กับริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังสั่นระริก “...ผม... ผมกลับล่ะ...” เขาก้าวขาฉับๆ ผ่านลูกน้องทั้งสามที่เพิ่งจะมาถึงออกจากห้องไปทันที
“อ้าว แล้วงาน! ยังไม่ถึงเป้าหมายเลยนะครับ!” ร่างสูงร้องเสียงหลง
“ผู้จัดการเป็นอะไรอะพี่ตฤณ หน้าแดงเป็นกวนอูเลย” ภูริณัฐขมวดคิ้ว
บวรวิทย์หรี่ตาเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่บ้าง “บางทีหน้าพี่ตฤณก็อาจจะแดง... แต่เพราะมันดำเลยมองไม่เห็น”
“เฮ้ย! ไม่ต้องพูดมากเลย เพราะพวกเอ็งมาเลยไม่เสร็จเลยเห็นมั้ยเนี่ย” ตฤณหันไปต่อว่า
“อะไรของมึงที่ยังไม่เสร็จวะ” กิตติถาม
ร่างสูงขมวดคิ้ว “งานไม่เสร็จสิวะมึง ถามอะไรแปลกๆ” แล้วจึงเดินกลับไปยังหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนเพื่อกดปิด “ไม่ทงไม่ทำมันแล้ววันนี้ เออ! ไอ้หมีภู เอ็งส่งคลิปอะไรมาให้ข้าฮะ!”
“คลิปอะไร? ผมไม่ได้ส่งให้พี่ซะหน่อย ผมส่งให้ไอ้บวรตะหาก”
...มันส่งผิด แต่กูซวย... ตฤณยกขาขึ้นเตรียมพร้อม “ไอ้เว้รรรรร! ขอกระทืบสักหลายๆ ทีเถอะ เพราะเอ็งแท้ๆ!”
“ว้ากกกก!!! พี่จ๋าอย่าทำหมี~”
แล้วค่ำคืนนั้นก็ดำเนินต่อไปอย่างทุลักทุเล แต่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์แบบแปลกๆ ระหว่างผู้จัดการและผู้ช่วยก็เป็นได้
..
.....
..
ท้องฟ้ายามเช้าตรู่เริ่มสว่างขึ้นทีละน้อย หากในเมืองหลวงที่มีแต่ตึกสูงตระหง่านคงจะมองหาดวงอาทิตย์ซึ่งเป็นที่มาของความสว่างนั้นได้ไม่ง่ายนัก ภายในห้องนอนอันเงียบสงบในคอนโดมิเนียมหรูหราย่านสาธร เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ปลุกให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด
“โอยยย... ใครโทรมาแต่เช้านะ” นภเกตน์ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตายังคงปิดสนิทขณะที่เอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์ที่วางไว้บนตู้ตัวเล็กตรงหัวเตียงมาดู เขาปรือตาขึ้นมองบนหน้าจอสว่างแล้วกดรับสาย
“อาพี มีอะไรเหรอครับ”
“รับโทรศัพท์ช้าจริง... เพิ่งตื่นเหรอนภ อาได้ยินมาจากคนขับรถของนภว่าเมื่อคืนอยู่ที่ทำงานจนดึกดื่น เลยโทรมาถามดูว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย”
เมื่อคืน... เพียงแค่ย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ร่างโปร่งก็อยากจะร้องตะโกนออกมาดังๆ ฮื้ย!! เขามีเรื่องอยากจะปรึกษากับอาพีรพัฒน์พอดี! หากยังไม่ทันจะอ้าปาก อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมาเสียก่อน
“นภ? โพรเจกต์ดาต้าโปรเป็นยังไงบ้าง”
“อะ... เรียบร้อย... ดีครับ”
“อืม โพรเจกต์ใหญ่แล้วเวลาน้อย แต่อาเชื่อว่านภกับตฤณคงรับมือไหว... ใช่มั้ย ทุกคนเชื่อมั่นในตัวนภกับตฤณมากเลยนะ”
น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าทั้งไว้ใจและภูมิใจเสียเหลือเกินส่งผลให้หัวใจดวงน้อยๆ รู้สึกเจ็บจึ๊กๆ ทั้งที่ใจจริงเขาคิดจะบอกกับอาพีรพัฒน์ว่าไม่อยากทำงานร่วมกับตฤณอีกแล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ เขาจึงต้องกัดฟันตอบไปตรงข้ามกับที่ใจต้องการ “...ครับอา ไม่ต้องห่วง”
“ฮ่าๆ สมแล้วที่เป็นหลานรักของอา!”
“อาพี...”
“อาภูมิใจในตัวนภที่สุดเลยนะ แล้วเอาไว้เจอกัน”
“ครับ” นภเกตน์ค่อยๆ ลดมือลงเมื่อปลายสายวางหูไปเรียบร้อย เขาถอนถอนหายใจหนักๆ รู้สึกว่าบนหัวไหล่หนักอึ้งราวกับมีใครเอาหินมาวางทับ “ฮึ่ย! ต้องไปทำงานกับไอ้แมวดำหน้าหื่นนั่น...” แค่คิดก็ขนลุกซู่ไปหมดแล้ว แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาแบกรับหน้าตาของบริษัทไว้ ต้องแยกแยะให้ได้ งานก็คืองาน!
ฝ่ายตฤณที่กำลังนอนกรนอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน เขาไม่ได้กลับบ้านมาสามวันแล้ว แต่คิดว่าวันนี้หลังจากงานเลี้ยงคงจะต้องกลับบ้านเอาเสื้อผ้าไปซักสักที และวันเสาร์อาทิตย์นี้เขาก็ต้องไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ตามคำสั่งของเจ้านายหน้าจืดซะด้วย
“อือ...” ร่างสูงชักจะคิดถึงเตียงนอนกว้างๆ ที่ห่างหายไปพักใหญ่ ป่านนี้บ้านเขาจะขี้ฝุ่นขึ้นหนาเป็นศอกแล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเริ่มยืดลำตัวและแขนขาเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะพลิกตัวช้าๆ “แอร๊วววววววว!”
พลั่ก!!
ตฤณกลิ้งตกลงมาจากโซฟาดังแอ๊กใหญ่ เขาเลยจำใจต้องตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเริ่มงาน ชายหนุ่มเดินตรงไปยังบานประตูห้องทำงานแล้วเปิดออกผาง เป็นจังหวะเดียวกันกับคนที่อยู่ตรงหน้าห้องผลักบานประตูเข้ามาพอดี
“อ๊ะ” นภเกตน์ชะงัก พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็นึกถึงเรื่องน่าอับอายเมื่อวานขึ้นมาทันควัน พวงแก้มใสค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ก่อนเจ้าตัวจะกระเด้งถอยหลังออกไปตั้งหลัก
ร่างสูงกระตุกยิ้มมุมปาก “แหม มาทำงานแต่เช้าเลยนะครับผู้จัดการ รอผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน จะไปซื้ออาหารเช้ามาให้นะครับ”
นัยน์ตากลมโตจ้องมองผู้ช่วยของตนอย่างไม่วางใจนัก หากจะเอาแต่หนีก็คงจะเสียฟอร์มผู้จัดการอย่างเขา “อือ” จากนั้นก็เบี่ยงตัวเดินเข้าไปในห้อง
ตฤณใช้โอกาสนั้นโน้มตัวไปกระซิบชิดใบหูขาว “หรือผู้จัดการจะไปห้องอาบน้ำด้วยกันกับผม... เราจะได้เก็บสบู่กันเหมือนตอนที่เจอกันวันแรกยังไงล่ะครับ”
ร่างโปร่งเบิกตาโพลง ริมฝีปากที่อ้าค้างสั่นระริก แต่ก็พยายามสงบอารมณ์ แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าปกติที่สุด “ผมอาบน้ำมาแล้ว อีกอย่าง ผมไม่มีรสนิยมแบบเดียวกับคุณ” ก่อนจะจ้ำอ้าวๆ ตรงไปยังโต๊ะทำงานของตน
ด้านตฤณนั้นกลั้นหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะหัวเราะกับสีหน้าท่าทางหูลู่หางตกของผู้เป็นนายออกมาดังๆ หากก็พยายามยั้งไว้ เขาหันหน้าไปพูดกับคนที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน “แหม... น่าเสียดาย... แต่ใครจะไปรู้ละครับ บางทีสักวันผู้จัดการอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้” แล้ววิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีทาง!” ชายหนุ่มผิวขาวจัดมองค้อน พร้อมกับพึมพำเสียงค่อย “ขอให้สะดุดสบู่ลื่นหัวแตกตายในห้องน้ำทีเถอะ!”
ขณะที่ร่างสูงเดินยิ้มไป หัวเราะไปเรื่อยๆ ตามทางเดินราวกับคนเสียสติ เขาก็สวนทางกับบวรวิทย์เข้า ลูกน้องสะโพกดินระเบิดขมวดคิ้ว นึกหมั่นไส้คนอกหักที่ดูร่าเริงจนเกินงามซะเต็มประดา “ไม่เหลือคราบคนอกหักดังเป๊าะเลยนะพี่ตฤณ”
รุ่นพี่ผิวสีแทนชะงัก ...เออ... ก็จริงของมัน... นี่เขาก็ลืมไปแล้วว่าเพิ่งถูกสวมเขางามงอนมาหมาดๆ “...ก็งานมันยุ่งนี่หว่า จะเอาเวลาที่ไหนมาโอดครวญ”
“งั้นเหร้ออออออออ” บวรวิทย์ขึ้นเสียงสูง “หน้าบานขนาดนี้ ยังกับเจอคนใหม่แล้วงั้นล่ะ”
“เฮ้ย! ไอ้นี่นิ ข้าทำงานทั้งวันแทบไม่ได้หลับได้นอน จะไปเจอใครที่ไหนนอกจากพวกเอ็ง วุ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว ข้าจะรีบไปอาบน้ำ เดี๋ยวต้องรีบไปซื้ออาหารเช้าให้คุณผู้จัดการอีก” ตฤณตอบแล้ววิ่งไปยังตู้ล็อกเกอร์ทันที
บวรวิทย์สะบัดหน้าพรืด “ต้องรีบไปซื้ออาหารให้คุณผู้จัดการ... เชอะ ทีกับรุ่นน้องงี้เสียเวลา!”
เสียงน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวที่ร่วงหล่นกระทบพื้นกระเบื้องคลอไปด้วยเสียงฮัมเพลง สลับเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ เมื่อคนที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นนึกถึง
สีหน้าพรั่นพรึงจนทำอะไรไม่ถูกของเจ้านายหน้าขาว เขากะไว้แล้วล่ะว่าอาหารเช้าของอีกฝ่ายมื้อนี้จะเป็นอะไร เพียงแค่นึกถึงว่านภเกตน์จะตกใจแค่ไหนเขาก็หยุดหัวเราะไม่ได้แล้ว
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ร่างสูงก็ปราดลงไปยังซูเปอร์มาเกตที่ชั้นล่างสุดของบริษัท เขาสั่งซื้อไส้กรอกบิ๊กไบต์สีชมพูอวบอ้วนแบบไม่หั่นสามสี่ดุ้น ส่วนตนเองนั้นเลือกซื้อขนมปังห่อๆ ระหว่างทางที่เดินไปยังลิฟต์โดยสารก็รับประทานไปพลาง เมื่อถึงชั้นสิบสามของที่ทำงานก็หมดเกลี้ยงพอดี
“อาหารเช้ามาแล้วคร้าบบบบ” ตฤณถลาเข้าไปในห้องทำงาน แล้วตรงดิ่งไปยังโต๊ะของเจ้านายทันที “นี่ครับ ทานเลยนะครับ กำลังอุ่นๆ ดีเลยเชียว”
นภเกตน์ถลึงตามองดุ้นสีชมพูอวบๆ ในถุงพลาสติกใส พอเงยหน้าขึ้นสบสายตาของคนที่กำลังยิ้มกริ่มก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันควัน มือขาวกำแน่นจนเกร็ง... ไอ้... ไอ้หน้าแมวดำนี่... มันต้องคิดจะแกล้งเขาแน่ๆ ไส้กรอกนี่ก็จงใจไม่หั่น มาทีเป็นดุ้นแบบนี้ คงตั้งใจจะสื่อถึงอะไรให้เขาตกใจสินะ ไม่มีทางซะหรอก!
มือขาวจกเข้าไปในถุงใสแล้วหยิบไส้กรอกทั้งดุ้นขึ้นใส่ปาก เขากัดแล้วเคี้ยวกร้วมๆ พลางเหลือบมองผู้ช่วยที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ตฤณแสร้งมองตอบด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ พร้อมกับกัดริมฝีปาก “อื้ม... น่าอร่อยจังครับ”
ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก มือขาวเผลอกำดุ้นไส้กรอกในมืออย่างแรงจนเนื้อในปลิ้น “ฮึ่ย! อ๊ะ!” เขาโน้มตัวลงต่ำแล้วไอแค่กๆ เหมือนกับกำลังสำลัก “แค่กๆๆ”
“โอ๊ะ เป็นอะไรไปล่ะครับผู้จัดการ... คึคึ” ผู้ช่วยตัวดีเดินวนไปยืนข้างๆ ผู้เป็นนาย ตามด้วยย่อตัวลงเพื่อช่วยลูบหลังให้ “อุ๊บ!” ทว่าพอเขาอ้าปากเท่านั้น ไส้กรอกปลิ้นๆ ในมือขาวนั่นก็ถูกยัดใส่ปากตนอย่างรวดเร็ว
“อู้ อัด อาน อำ อะ ไอ! (ผู้จัดการทำอะไร!)”
นภเกตน์กระตุกยิ้มมุมปาก “ผมเห็นว่าคุณตฤณอยากกินเหมือนกันน่ะสิ”
“อื้อๆ” ร่างสูงมองคนตรงหน้าอย่างคาดโทษ ไอ้เจ้านายตัวแสบ... ฝากไว้ก่อนเถอะ! เขาเคี้ยวหยุบหยับแล้วกลืนไส้กรอกลงท้องไป สักพักก็ส่งยิ้มแบบกวนๆ ให้เจ้านาย “แหม... อยากส่งจูบให้ผมผ่านทางไส้กรอกก็ไม่บอก”
นภเกตน์ทำเป็นไม่ได้ยินและไม่สนใจคำพูดจากผู้ช่วยสุดป่วน เขาจะนึกซะว่าเล่นกับแมวก็โดนแมวมันเลียปากอย่างนั้นละ! ผู้เป็นนายรีบเอ่ยตัดบท “ได้เวลาเริ่มงานแล้ว ไปทำงานกันเถอะ” ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไป
TBC~*แกล้งเขาไว้เยอะ แย่แน่แล้วคุณนภ ถึงคราวตฤณเอาคืนม่างล้าววว 55555
คู่นี้จะกัดกันไปอีกจนจบโพรเจ็กต์มั้ยนะ... โปรดติดตามอ่านค่ะ ฮี่ๆ
ขอบคุณสำหรับทุกข้อความและทุกกำลังใจที่ทุกคนมีให้กับฮัสกี้ค่ะ สำหรับเรื่องบอร์ดที่ก๊อบปี้นิยายของฮัสกี้ไปลงนั้น ตอนนี้ลิงค์นิยายถูกลบออกไปหมดแล้วค่ะ ฮัสกี้แจ้งทางกูเกิลไปให้ช่วยลบออกให้ 
กว่าจะลบได้ เหนื่อยมากเลย หงิงๆ
ขอบคุณทุกคนมากนะค้า จุ๊บๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
