Chapter 12แสงสีเหลืองทองจากดวงอาทิตย์ในยามสายของวันสาดส่องเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่าน ตกกระทบลงบนสองร่างที่นอนกกกอดกันแบบเนื้อแนบเนื้ออยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ร่างโปร่งบางขยับตัวน้อยๆ เพราะรู้สึกหนักเหมือนร่างกายถูกตรึงไว้ทุกส่วน ลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบซอกคอเป็นจังหวะสม่ำเสมอส่งผลให้เขารู้สึกจั๊กจี้พิกล
“อือ” ...อบอุ่นเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคน
...ใครบางคน? แต่ปกติแล้วเขาก็นอนคนเดียวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?
“อืมมม” ตฤณซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอขาว แล้วกระชับอ้อมกอด... หากสักพักก็ขมวดคิ้ว
...เดี๋ยวซิ? จำได้รางๆ ว่าเขาเพิ่งเป็นโสดไม่ใช่เรอะ? แล้วเขากอดใครอยู่ล่ะนี่?
นภเกตน์ลืมตาขึ้น พลางหันมองไปข้างๆ ช้าๆ พร้อมกับภาวนาอยู่ในใจ... ไม่จริง ไม่จริงใช่มั้ย... เป็นจังหวะเดียวกับอีกฝ่ายที่กำลังผงกศีรษะขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย จนกระทั่งสองสายตาเคลื่อนมาประสานกัน ต่างคนต่างก็ชะงักงัน พวกเขารู้สึกเหมือนโดนเหวี่ยงให้ร่วงตุ้บลงไปในซอกผาแล้วศีรษะโขกเข้ากับก้อนหินแรงๆ จนเบลอ... แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้น ภาพติดเรตตรงหน้าก็ทำให้ทั้งคู่ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง
“เฮ้ย! ว้ากกก!” ทั้งสองร้องลั่น ก่อนจะกระเด้งตัวออกจากกันแล้วลุกขึ้นพรวด
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขาก้มลงสำรวจร่างกายที่รู้สึกเย็นวาบๆ พิกล เมื่อเห็นว่าร่างกายของตนไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิด มือขาวก็รีบคว้าผ้าห่มมาปกปิดนภเกตน์น้อยเอาไว้ก่อน
ส่วนตฤณเองก็ตกใจไม่แพ้กัน นัยน์ตาสีเข้มแทบถลนออกมานอกเบ้า ก็เพราะอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตนโป๊เป็นหัวไช้เท้าปอกเปลือกแบบนั้น... แล้ว... แล้วเขาล่ะ พอก้มลงสำรวจจากปลายนิ้วเท้า ไล่ผ่านขึ้นมายังตฤณน้อยที่กำลังร้องจู้ฮุกกรู้เบาๆ ตามประสาคนมีสุขภาพแข็งแรงดี จนถึงตุ่มไตสีช็อกโกแลต... “ว้ากกก!” มือใหญ่ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดยอดอกน้อยๆ ของตนไว้
นภเกตน์เบือนหน้าหนี “ไอ้บ้า! ปิดข้างล่างก่อนเซ่!”
ร่างสูงหันมองไปรอบๆ ห้องแล้วอยากจะร้องไห้ เสื้อผ้าของตนกับเจ้านายกองระเกะระกะไปทั่ว บ่งบอกชัดเจนว่าเมื่อคืนเกิดสงครามขึ้นรุนแรงและถึงเนื้อถึงตัว ถึงพริกถึงขิงมากเพียงไหน เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ พยายามย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวาน พวกเขาไปเลี้ยงฉลองกันที่ร้านอาหารใกล้ๆ บ้านนี่... แล้วหลังจากนั้น... ก็... จำไม่ได้เว้ย
“โอย... ปวดหัว” ร่างโปร่งพึมพำ ขณะที่ยกสองมือขึ้นประกบใบหน้า สักพักก็เลื่อนลงมาปิดริมฝีปาก “อุ๊...”
“หือ? เป็นอะไร...” พอใบหน้าคมโน้มเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็ยิ่งทำหน้าพะอืดพะอมใส่
“ห้อง... น้ำ...”
“ตรงนั้นครับ” ตฤณเองก็ยังมึนๆ ศีรษะ เขาชี้นิ้วไปยังห้องน้ำเพื่อบอกทางให้กับอีกฝ่าย
เจ้านายตัวขาวพุ่งตรงไปยังห้องน้ำทั้งผ้าห่มคลุมร่างกายไว้ เขาทรุดตัวลงตรงหน้าชักโครก แล้วอาเจียนเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในท้องออกมาจนหมด “โอย...”
ร่างสูงก้าวลงจากที่นอนช้าๆ แล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้า เขาเลือกหยิบเสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนลายมิกกี้เมาส์เก่าๆ ออกมาใส่ จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปดูอาการของผู้เป็นนาย
“ฮือ... โอย...” ใบหน้าหวานซีดเซียว เพราะเจ้าตัวไม่เคยดื่มหนักแล้วเมาค้างขนาดนี้ เขาซบใบหน้าลงบนโถชักโครกอย่างอ่อนแรง พลางส่งเสียงครางหงิงๆ
“ไหวมั้ยคุณ เดี๋ยวผมไปเอายาแก้เมาค้างมาให้” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งรีบรุดออกจากห้องน้ำไป ก่อนจะกลับมาพร้อมกับยาสองเม็ดในมือกับแก้วน้ำหนึ่งใบ
นภเกตน์เงยหน้าขึ้น แล้วรับยามารับประทานอย่างว่าง่าย
“อาเจียนแล้วคงจะรู้สึกดีขึ้น กลับไปนอนพักสักนิดมั้ยครับ”
“.....” นัยน์ตากลมปรือปรอย ฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตา ร่างกายไม่มีเรี่ยวมีแรง “เฮ้ย! คุณตฤณ!” เขาร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อถูกอีกฝ่ายช้อนให้ลอยหวือ
“อย่าดิ้นนะครับ ร่วงลงมาเจ็บตัวไม่รู้ด้วย” ร่างสูงอุ้มเจ้านายขึ้นมาทั้งผ้าห่มห่อหุ้ม ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่ค่อยจะมีแรง แต่นภเกตน์ตัวเบามากเหลือเกิน ร่างกายภายใต้เสื้อสูทนั่นช่างหลอกตา เพราะเมื่อกี้แวบหนึ่งที่ได้เห็น เจ้านายผอมบางเสียจนเขาอุ้มได้ง่ายๆ ขายาวก้าวฉับๆ พาร่างโปร่งบางไปนอนลงบนเตียง “ผู้จัดการนอนพักในห้องนี้ก่อนก็แล้วกัน ส่วนผมจะลงไปอยู่ชั้นล่างนะ” ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
นภเกตน์กลอกตามองไปรอบๆ ห้องที่เขาไม่คุ้นเคย เขามาที่บ้านของ
ตฤณได้ยังไงก็ยังไม่รู้ ยิ่งย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็จำได้แค่ว่าตนเองนั่งอยู่กับธนากรตลอดนี่นา แล้วที่เขามาจบอยู่ที่การนอนแก้ผ้ากอดกับผู้ช่วยนั้น มันเป็นไปได้ยังง้ายยยย... “โอย... ปวดหัว...” ชายหนุ่มพลิกตัวแล้วซุกหน้าลงบนหมอนหนุน เพียงครู่เดียวก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง
ร่างสูงเดินเกาศีรษะแกรกๆ เข้าไปในห้องนั่งเล่น “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นวะ” ขายาวพาเจ้าของเดินวนไปวนมาภายในห้องอยู่นาน ดูละม้ายคล้ายแมวติดจั่น ระหว่างนั้นก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือของตนกับกุญแจบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กหน้าเก้าอี้โซฟา เขาจึงเอื้อมไปหยิบมาดู
“ฝากดูแลคุณนภเกตน์ด้วยนะเว้ย เมื่อวานมึงกับเจ้านายมึงเมามาก กูเลยพาไปส่งไว้ที่บ้านมึงก่อน ตื่นแล้วเมสเสจหรือโทรมาหากูด้วย จะได้พาไปเอารถที่จอดไว้ที่ร้านอาหาร”
“โหย... ไอ้จุ่น... ขอบใจว่ะ เพราะความหวังดีของมึงแท้ๆ นี่เมื่อคืนกูเทิร์นเกย์แน่นอนแล้วรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย” ตฤณบ่นพลางนั่งลงบนเก้าอี้โซฟา แล้วใช้ปลายนิ้วคลึงขมับ “จะเอาไงกะชีวิตดีวะกู...” เขาเอนหลังลงนอนสักพัก เพื่อรอให้ยาแก้เมาค้างที่รับประทานเข้าไปออกฤทธิ์ ในศีรษะก็คิดวนเวียน... เขาควรจะทำยังไง หากเมื่อคืน... เขากับผู้จัดการ... มีซัมทิงกันจริงๆ
โว้ย! ช่างมันก่อนแล้วกัน! เดี๋ยวรอให้เจ้านายตื่นแล้วค่อยเข้าห้องไปพิสูจน์หาหลักฐานกันอีกที!
เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงของวัน ดวงอาทิตย์สว่างจ้าก็เคลื่อนขึ้นไปอยู่ตรงกลางท้องฟ้าแล้ว เป็นเวลาเดียวกันกับที่รถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาเทียบจอดบริเวณหน้าบ้านของตฤณ ธนากรก้าวออกมาจากรถแล้วชะเง้อมองเข้าไปภายใน ซึ่งดูเงียบสงัด ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ไหวติง...
เนื่องจากเขารอโทรศัพท์หรือเมสเสจตอบกลับจากตฤณอยู่นาน จนนึกเป็นห่วงจึงต้องขับรถมาดูให้แน่ใจว่าเพื่อนรักยังไม่ตาย ชายหนุ่มกดกริ่งแล้วตะโกนเรียก
“ไอ้ตฤณ ตายรึยังวะ!” แต่พอเขย่ารั้วเพียงเบาๆ ประตูก็เปิดอ้าออก “อ้าว ชิบหั้ย ประตูบ้านก็เปิดค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืน! หรือว่าจะมีขโมยเข้าบ้านวะ!” ธนากรปราดเข้าไปด้วยความเป็นห่วง
ฝ่ายคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาภายในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งก็ลุกขึ้นพรวด เขาชะเง้อมองออกไปทางบานหน้าต่าง แล้วเบิกตากว้าง “ไอ้แหลมมา!! ชิบ! ต้องไปปลุกผู้จัดการก่อน” ร่างสูงวิ่งปร๋อออกจากห้องนั่งเล่น ไต่ขึ้นบันไดไปด้วยความเร็วสูง แล้วพุ่งตรงเข้าไปในห้องนอนซึ่งผู้เป็นนายยังคงนอนหลับอยู่
“ผู้จัดการ! ว้ากกกก!”
ตฤณถลาเข้าไปในห้องอย่างรีบเร่ง จนสะดุดเสื้อผ้าที่กองๆ อยู่บนพื้นห้องล้มหน้าคว่ำลงไปบนเตียง ทับคนที่นอนอยู่พอดี
นภเกตน์ลืมตาขึ้นทันที พอเห็นอีกฝ่ายคร่อมอยู่บนร่างก็ร้องออกมาเสียงลั่นด้วยความตกใจ “เฮ้ย! ว้ากกกกกกกก!” เขายันตัวลุกขึ้นพรวด พร้อมกับผลักไหล่หนาออกจากตัว
ในเวลาเดียวกันนั่นเอง ธนากรก็เปิดประตูผางเข้ามาในบ้าน และแล้วหูเจ้ากรรมก็ดันได้ยินเสียงร้องลั่นจากชั้นสอง ชายหนุ่มพลันหน้าเสีย เพราะเป็นตนเองที่ทิ้งให้ประตูหน้าบ้านเปิดคาไว้แบบนั้น ถ้าหากมีโจรบุกเข้าไปทำร้ายเพื่อนตนกับหลานชายท่านประธานพีรพัฒน์ เขาคงต้องโดนประชาทัณฑ์และรู้สึกผิดไปจนวันตาย “ไอ้ตฤณ! มึงเป็นอะไรรึเปล่า! คุณนภเกตน์!” เขาวิ่งเข้าไปในครัว คว้ากระทะกับตะหลิวมาเป็นอาวุธ จากนั้นก็วิ่งขึ้นบันได ตรงไปยังห้องนอนของตฤณทันที
ปัง! บานประตูถูกถีบให้เปิดออกอย่างแรงจนกระเด้งไปกระแทกผนังห้องโครมใหญ่
“ไอ้ต...”
“ฮะ!” สองร่างบนเตียงหันขวับไปยังต้นกำเนิดเสียงดังนั้น แล้วดวงตาทั้งสามคู่ก็เบิกโพลง
“ไอ้แหลม!!”
“คุณธนากร!”
“ไอ้ตฤณ! คุณนภเกตน์! อ๊าก! ผมขอโทษครับ!” ใบหน้าของธนากรเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ภาพเบื้องหน้าของเขาคือร่างโปร่งที่มองเห็นแค่ท่อนบนเปลือยเปล่านั่งอยู่บนเตียง โดยมีเพื่อนรักขึ้นคร่อมด้วยท่วงท่าที่ดู... หมิ่นเหม่... ซ้ำยังมีฝุ่นควันจางๆ ดูโรแมนติกซะไม่มี “ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดจังหวะ เชิญต่อตามสะดวกเถอะครับ!”
“คุณธนากร! เดี๋ยว!” นภเกตน์ผลักตฤณออก เขาอยากจะลุกลงจากเตียง แต่ก็ติดที่ตนไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
แรงผลักจากมือขาวทำให้ร่างสูงโงนเงน แล้วหงายหลังล้มลงไปบนเตียง “ไอ้แหลม! เดี๋ยวก่อน! อ๊ากกก!”
“ขอโทษ! ขอโทษจริงๆ ครับ! ผมไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น! จะทำอะไรก็ทำต่อเลยครับ ผมกลับแล้วครับ!” ธนากรตะโกนพลางวิ่งลงบันไดไป เขารีบเอากระทะกับตะหลิวไปวางคืนที่เดิม ก่อนจะวิ่งปรู๊ดกลับไปยังรถของตนที่จอดไว้ แล้วขับออกไปทันที
TBC~*ยังค่ะ ความวุ่นวายยังไม่จบ 55555 รออ่านต่อตอนหน้านะค้า 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615397 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก