Chapter 17 : เบลอจัดหนักตฤณมองตามหลังอีกฝ่ายไป สักพักก็เอนตัวลงนอน เขาปิดตาลงแล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... ชายหนุ่มนึกถามตนเองว่ายังเจ็บปวดกับการที่ปิ่นหยกจากไปมั้ย? หรือว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยตั้งแต่แรก? แล้วที่เขาไม่อยากกลับบ้าน เป็นเพราะกลัวว่าตนเองจะเหงา หรือเพราะอยากจะอยู่ใกล้ๆ กับเจ้านายกันแน่
ช่วงหลังๆ ที่ชายหนุ่มได้ใกล้ชิดกับนภเกตน์ หัวใจของเขาอิ่มเอมอย่างประหลาด ราวกับอีกฝ่ายเข้ามาช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจให้ เขายังไม่ได้คิดถึงความรู้สึกอะไรลึกซึ้งไปมากกว่านั้น รู้แค่ว่าทำตามสิ่งที่ใจต้องการแล้วมีความสุขก็พอ
แต่ก็น่าแปลกตรงที่ นภเกตน์เป็นผู้ชาย แล้วเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกันด้วยน่ะซี นี่เขาคงเทิร์นเกย์แน่แล้ว ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะแหย่นภเกตน์เล่นๆ เท่านั้น แต่ไปๆ มาๆ ก็ดันหน้าด้านขอตามมาถึงห้องพักจนได้... ร่างสูงถอนหายใจยาวเหยียด
ชายหนุ่มผิวสีแทนชำเลืองมองไปทางประตูห้องหลายต่อหลายครั้ง... เจ้านายของเขาจะเข้านอนรึยังนะ อืม... หรือเขาจะแกล้งทำเป็นเดินออกไปแล้วเข้าห้องผิดดี เขาอยากจะเห็นหน้าตาเจ้านายตอนที่ลนลานตกใจ คงจะน่ารักน่าดู
แต่แล้ว ร่างสูงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมายังห้องนั่งเล่นที่ตนอยู่ เขาแสร้งปิดตาทำเป็นหลับ รอจนเจ้าของฝีเท้านั้นเดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“คุณตฤณ ผมเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ คุณนอนแล้วเหรอ ไม่อาบน้ำรึไง... คุณตฤณ...”
ฟุ่บ!
มือขาวทุ่มทั้งหมอน ผ้าห่ม เสื้อคลุมอาบน้ำและผ้าเช็ดตัวใส่อีกฝ่าย... เขามั่นใจว่าเจ้าผู้ช่วยหน้าแมวตัวแสบจะต้องแกล้งหลับแน่ๆ
“คุณตฤณ” ร่างโปร่งโน้มใบหน้าเข้าไปสำรวจใกล้ๆ พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนอนเฉย แต่รอยบุ๋มตรงแก้มกระตุกดุ๊กดิ๊ก เขาจึงหันไปคว้าโคมไฟกับแจกันอันเบ้อเริ่มไว้ในมือ “จะลุกมั้ย”
“โอ๊ย! ผู้จัดการคร้าบ! จะฆ่าผมเร้ออออ” ได้ผล... ร่างสูงกระเด้งตัวลุกขึ้นมาโวยวายทันควัน
นภเกตน์หัวเราะลั่น ก่อนจะวางหลักฐานสองชิ้นในมือกลับคืนที่เดิม “ฮ่าๆๆ ว่าแล้วเชียว”
ใบหน้าหวานใสกับรอยยิ้มกว้าง ภาพตรงหน้านั้นสะกิดความรู้สึกที่ตฤณไม่ได้มีมานานให้ตื่นขึ้นทีละน้อย เขาเอื้อมมือไปดึงแขนเรียวเข้าหาตัว “ผู้จัดการ”
โป๊ก!
มือขาวกระแทกกระปุกโลหะใส่เจลแต่งทรงผมที่ตนซื้อมาเพื่อตัดรำคาญพนักงานขายลงบนศีรษะอีกฝ่าย “เอ้า... ให้”
ตฤณขมวดคิ้วแล้วหยิบกระปุกนั้นลงมาดู “ให้ผม? ผู้จัดการซื้อมาให้ผมเหรอครับ” ...ทำไมเขาถึงดีใจเหมือนแมวดำตัวน้อยได้ปลาแซลมอนแบบนี้วะ เพราะได้ของฟรีงั้นเหรอเนี่ย นี่เขางกขนาดนั้นเชียว!
“อืม... คนขายตื๊อให้ซื้อ ผมเองก็ไม่ได้ใช้”
ร่างสูงยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะครับ”
ร่างโปร่งดึงแขนออกจากการเกาะกุม “ปล่อยผมได้แล้ว คุณไปอาบน้ำแล้วนอนซะ”
ตฤณตีหน้ามึน เขาทำเป็นไม่ได้ยินที่เจ้านายบอก และแทนที่จะปล่อยมือออก แขนแกร่งกลับรวบเอวอีกฝ่ายแล้วดึงให้เข้ามาใกล้... เจ้านายอยู่ในชุดนอนแล้ว คงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นของสบู่หอมฟุ้งเลยทีเดียว “อยู่กับผมอีกสักนิดได้มั้ย” ...ทำไมเสียงกูอ้อนได้ขนาดนี้วะ!!! เขานึกต่อว่าตนเองในใจ
“เฮ้ยๆ! ไม่เอา! ปล่อย!” แต่นภเกตน์ก็ใช้มือยันหน้าผากอีกฝ่ายไว้ พลางขืนตัวออก บรรยากาศรอบๆ ตัวเขามันสีม่วงๆ ชอบกล
“อยู่กับผมอีกแป๊บนึงนะ” ตฤณต่อรอง ก่อนจะออกแรงดึงเจ้านายให้เข้ามาแนบชิดกับตนเองจนได้ หัวใจของเขาเต้นรัวแรงราวกับตีกลองใหญ่ ซึ่งมันไม่ได้เต้นแรงๆ แบบนี้มานานมากเหลือเกินแล้ว
“คุณตฤณ!”
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองคนในอ้อมกอดพร้อมกับส่งสายตาฉ่ำหวานให้กับผู้เป็นนาย “อย่าใจร้ายกับผมเลยนะครับ”
นภเกตน์ผ่อนลมหายใจออกยาว “...ผมจะนั่งอยู่กับคุณอีกแป๊บนึงก็ได้ แต่ปล่อยผมก่อน เฮ้ย!” ยังไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มผิวขาวก็ถูกอีกฝ่ายดึงให้ร่วงลงไปนั่งบนตัก “ฮื้ย! คุณตฤณ! ถ้าไม่ปล่อย ผมจะต่อยให้คว่ำ!”
กลิ่นหอมละมุนจากร่างโปร่งบางยิ่งทำให้ตฤณรู้สึกแปลกๆ ราวกับตัวเขากำลังค่อยๆ จมดิ่งลงสู่ภวังค์... เขาอยากกอดนภเกตน์ไว้ในอ้อมกอดนานๆ อยากสัมผัสริมฝีปากนิ่มหยุ่นแบบเมื่อตอนเช้าอีกสักครั้ง
นภเกตน์ง้างหมัด ทว่ายังไม่ทันได้ปล่อย มือหยาบก็คว้าข้อมือตนไว้เสียก่อน แล้วผลักให้เอนหลังนอนไปบนโซฟา “อื้อออ!”
ร่างสูงโน้มตัวไปคร่อมเจ้านายไว้พร้อมกับกดข้อมือทั้งสองข้างลงกับเบาะ เขาแนบจูบกลีบปากอวบอิ่ม กระชับจนแนบสนิทไร้ช่องว่าง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหาลิ้นนุ่มสีชมพูภายใน
ผู้เป็นนายชักนึกเกลียดตัวเองจริงจัง... ทั้งๆ ที่เขาไม่เคยยอมให้กับใครถึงขนาดนี้ อย่าว่าแต่จูบเลย แค่เข้ามาใกล้เขาก็คงยันโครมออกไปแล้ว แต่กับเจ้าผู้ช่วยสุดแสนจะกวนประสาทนี่ แทนที่จะกระทืบให้จมพื้นหินอ่อน กลับยอมให้จูบจาบจ้วงได้แบบนี้ ทำไมกัน... หรือจะเป็นเพราะเขากลัวว่าพื้นจะเป็นรอยกันนะ!
ตฤณใช้ปลายลิ้นตวัดวน เกี่ยวรัดลิ้นเล็ก ดูดรั้งอย่างชำนาญ จนคนใต้ร่างอ่อนแรงลงและเริ่มหอบหายใจถี่ๆ เขาจึงยอมผละออก แล้วไล้ปลายจมูกไปตามลำคอระหง
“ตัวผู้จัดการหอมจังเลยครับ”
มือขาวขยุ้มเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น พลางพึมพำในใจ... แย่แล้ว... ถ้าเขาไม่รีบผละออกล่ะก็ จะต้องโดนไอ้ผู้ช่วยนี่รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวอีกรอบแน่ๆ ...หยุด... หยุดสิ...
“อือ... อืม...”
...ทำไมกลายเป็นเสียงครางไปได้ล่ะโว้ย!
มือหยาบเริ่มปลดกระดุมเสื้อนอนของคนใต้ร่างออกทีละเม็ด แล้วพรมจูบไปตามแนวของสาบเสื้อที่แหวกออก ไล่ลงไปจนถึงบริเวณสะดือ เขาใช้ปลายนิ้วกระตุกขอบกางเกงนอนของนภเกตน์ลงช้าๆ
“มะ... ไม่... อย่าเลย... คุณตฤณ” นภเกตน์รั้งขอบกางเกงขึ้น
แต่ภายใต้กางเกงนอนเนื้อบางนั้น ร่างสูงเห็นได้ชัดเจนว่าส่วนไวต่อการสัมผัสของอีกฝ่ายเริ่มตื่นตัว ส่วนของเขาน่ะเหรอ มันอึดอัดจนจะทะลุกางเกงยีนส์ออกมาชมโลกอยู่แล้ว... ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกปึ๋งปั๋งแบบนี้มาตั้งเกือบปีแล้วแท้ๆ แต่ดันมารู้สึกกับเจ้านาย ที่เป็นผู้ชายซะด้วย!
นภเกตน์เบือนหน้าหลบสายตาคมกริบ ใจหนึ่งบอกกับตนเองว่าอย่าปล่อยให้เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนขึ้นมาได้อีก แต่อีกใจ... เขากำลังจะพ่ายแพ้ต่อความต้องการของตนเอง “คุณตฤณ ผมว่า... เราหยุดก่อน... ดีกว่า”
ตฤณเองก็กำลังชั่งใจ... แม้คนตรงหน้าจะขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะเพียงไหน แต่ก็เป็นผู้ชายนะเฟ้ย! แล้วก็เป็นผู้ชายคนเดียว ที่ทำให้เขาหื่นกระหายได้ถึงขนาดนี้! แล้วนี่อะไร... จากแค่คิดจะแกล้งเจ้านายเล่นๆ ทำไมเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ แล้วนี่เขาจะหยุดดีมั้ย หรือจะเดินหน้าต่อ เขาจะเอาไงกะชีวิตดีวะเนี่ย!
เมื่อเห็นว่าคนบนร่างหยุดชะงักไป ร่างโปร่งจึงใช้ข้อศอกยันตัวเองขึ้นเล็กน้อย สาบเสื้อของเสื้อนอนที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมดเลื่อนไปกองอยู่บนหัวไหล่ เผยให้เห็นติ่งไตเล็กๆ สีชมพูน่ารักบนแผ่นอกสีขาวที่มีร่องรอยช้ำปรากฏอยู่ประปราย
นัยน์ตาคมกริบจ้องมองแผ่นอกที่เมื่อเทียบกับของผู้หญิงแล้วเรียกว่าแบนราบราวกับไข่ดาวโปะข้างฝา มือหยาบเอื้อมออกไปเองเพื่อลูบสัมผัสแผ่น
อกนั้นอย่างแผ่วเบา... แม้ไม่ได้ให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มหยุ่นมือ แต่ยอดอกที่รัดตัวแข็งทันทีที่ถูกปลายนิ้วสัมผัสเพียงผะแผ่ว และผิวเนียนนุ่มราวกับผ้าไหมซึ่งสั่นสะท้านน้อยๆ เมื่อฝ่ามืออุ่นๆ ของเขาลากผ่าน กลับถูกใจเขาอยู่ไม่น้อย
“อื้อ... อ๊ะ!” นภเกตน์สะดุ้งตัวเบาๆ ราวกับถูกของร้อน เลือดในกายชักจะสูบฉีดแรงขึ้น หัวใจของเขาเต้นระรัวอยู่ในอก ชายหนุ่มผู้เป็นนายช้อนสายตาขึ้นมองคนที่นั่งเผชิญหน้ากัน... เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้แล้ว
ทั้งสองประสานสายตากันอย่างชั่งใจ ก้อนเนื้อในอกเต้นดังโครมคราม สมองทั้งมึนและเบลอจนคิดอะไรไม่ออก สายตาของทั้งคู่ที่สบประสานกันราวกับมีแรงดึงดูดให้พวกเขาเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ แล้วก็สรุปกันแบบเข้าข้างตนเองไปง่ายๆ ว่า...
เอาเถอะ ไหนๆ มันก็เคยเกิดขึ้นไปแล้วครั้งหนึ่ง มีอีกสักครั้งจะเป็นอะไรไปเล่า... ทั้งสองบอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะเดินหน้าทำตามที่ความต้องการของพวกเขาเรียกร้อง
ตฤณกดหน้าขาของตนลงบนส่วนไวสัมผัสกลางร่างขาว เขารู้สึกได้ว่ามันขยายขนาดขึ้นอีกเพื่อตอบรับสัมผัส “ผู้จัดการ...” มือหยาบกระตุกขอบกางเกงนอนของอีกฝ่ายลงเล็กน้อย แล้วสอดมือเขาไปสัมผัสส่วนที่แข็งขึงของคนใต้ร่าง “ผมจะทำให้คุณรู้สึกดี...” เขาโน้มใบหน้าไปกระซิบ “...นะครับ” พลางกุมแก่นกายอุ่นๆ ไว้ในมือ ก่อนจะเริ่มขยับขึ้นลงทีละน้อย
“อา...” ร่างโปร่งจมลึกลงในห้วงแห่งอารมณ์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ความต้องการแห่งเพศรสแล่นริ้ว จนสมองตื้อไปหมด
เมื่อได้เห็นใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ดวงตากลมโตฉ่ำชื้น ริมฝีปากสีแดงที่หยุ่นหวานราวกับเยลลี่เผยอออกหายใจ เลือดในกายของ ตฤณก็วิ่งพล่าน ส่งผลให้ฝ่ามืออุ่นๆ ขยับไปเอง ยิ่งพอได้ยินเสียงครางในลำคอ แม้เพียงแผ่วเบาหากก็ทำให้ใจเขายิ่งฮึกเหิม... แต่แล้วจู่ๆ ผู้เป็นนายก็รั้งมือของตนไว้
“แล้ว... คุณตฤณ...”
มือขาวที่สั่นระริกเอื้อมออกไปช้าๆ อย่างลังเล จากนั้นก็แตะลงตรงส่วนที่โป่งพองภายใต้กางเกงยีนส์ ก่อนจะรูดซิปลง
ตฤณแทบอดทนรอต่อไปไม่ได้ เขาจับมือขาวสอดเข้าไปสัมผัสท่อนเนื้อร้อนในกางเกงชั้นใน “อา...” เพียงแค่มือนุ่มๆ สัมผัสโดนเท่านั้น ร่างสูงก็เหมือนจะลอยละลิ่วขึ้นสวรรค์อยู่รอมร่อ เขารีบโน้มตัวทาบทับร่างโปร่งบาง จับแก่นกายตนให้แนบชิดกับแก่นกายของอีกฝ่าย แล้วใช้ฝ่ามือกอบกุมไว้ พร้อมกับรูดขึ้นลงไปพร้อมๆ กัน “อืม... ฮา...” ตฤณหอบหายใจหนักๆ รู้สึกดีราวกับตัวเขาล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ
นภเกตน์วาดแขนโอบลำคอใหญ่ แล้วโน้มใบหน้าคมเข้มเข้าหาตัว เขายกศีรษะขึ้นเล็กน้อยแล้วแนบจุมพิตหวาน ด้วยอารมณ์และความต้องการอยู่เหนือความคิดและสติที่จะยับยั้ง เขาสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นอุ่น บดจูบอย่างเร่าร้อน พร้อมกับกระชับริมฝีปากเข้าหากันอยู่นาน โดยไม่มีใครยอมเป็นฝ่ายจากออกมาก่อน จนกระทั่งลมหายใจของทั้งสองติดขัด
ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนไปซุกไซ้ซอกคอขาว กลิ่นหอมเย้ายวนของผิวเนียนส่งผลให้เขาพาตัวเองจมลึกลงไปในห้วงแห่งอารมณ์มากขึ้นทุกที ตฤณกัดฟันกรอด ท่อนเนื้อทั้งสองที่สัมผัสกันร้อนผ่าวและชื้นแฉะจากน้ำหล่อลื่นที่ต่างคนต่างหลั่งออกมา จนฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาเปียกชุ่ม เขาเร่งความเร็วขึ้นจนคนใต้ร่างต้องจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายอารมณ์
ศีรษะเล็กส่ายไปมาบนเบาะนุ่ม “อา... ผมไม่ไหวแล้ว!”
“ซี้ด... พร้อมกันนะครับ” ร่างสูงเอ่ยเสียงกระเส่า เขาขยับฝ่ามืออีกเพียงสองสามครั้ง ร่างกายของทั้งสองก็กระตุกแรงๆ แล้วปลดปล่อยน้ำรักขุ่นข้นออกมาจนเลอะเทอะเต็มฝ่ามือ
กิจกรรมเข้าจังหวะจบสิ้นลงไปแล้ว หลงเหลือไว้เพียงสองหนุ่มที่นิ่งค้าง พวกเขาต่างคนต่างหอบหนักๆ สายตาของทั้งคู่สบประสานกันอย่างไม่ไหวติง
...คราวนี้ไม่เมา แถมยังรู้สึกตัวร้อยเปอร์เซ็นต์ เขาทำลงไปแล้ว แถมยังปลดปล่อยหลักฐานไว้อย่างชัดเจนบนมือของตฤณนั่น!
...ขนาดแค่ภายนอกยังรู้สึกดีขนาดนี้ แต่ที่สำคัญกว่านั้น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองกับผู้จัดการ... จะทำเรื่องแบบนี้ร่วมกัน!
“เอ่อ... เลอะเทอะหมดเลย” นัยน์ตากลมใสหลุบต่ำ แก้มนิ่มซับสีเลือด
“อย่าเพิ่งขยับนะครับ” ตฤณรีบถอดเสื้อแจ็กเกตผ้ายืดของตนออกแล้วใช้เสื้อตัวนั้นเช็ดคราบสีขุ่นออกจากบริเวณหน้าท้องของอีกฝ่ายให้ แล้วจึงใช้เช็ดมือตน
นภเกตน์กะพริบตาปริบๆ ยังคงทำตัวไม่ถูก ใบหน้าร้อนผ่านราวกับมีใครเอาคบเพลิงมาลน... ใครมันจะไปนึกเล่า ว่าเขาจะสามารถปลดปล่อยความต้องการในมือของผู้ชายได้ แถมยังเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ช่วยและทำงานด้วยกันตลอดอีกต่างหาก! “ฮึก!”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“ผม... ผมจะนอนแล้ว” ร่างโปร่งลุกพรวด มือขาวดึงกางเกงขึ้น แล้ววิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที เพียงครู่เดียวก็มีเสียงปิดประตูห้องดังปังใหญ่ตามมา
ตฤณก้มลงมองเสื้อแจ็กเกตผ้ายืดที่เปื้อนคราบสีขาวขุ่นในมือ ภายในศีรษะของเขาเหมือนมีเมฆหมอกหนาทึบบดบัง ทำให้มองไม่เห็นหรือคิดอะไรไม่ออก หากพอย้อนนึกไปถึงสีหน้ากับท่าทางของคนใต้ร่าง เจ้าหนูของเขาก็ดันปึ๋งปั๋งขึ้นมาอีกครั้ง
นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง... ม้อยยยย... เพิ่งจะรีดพิษไปเมื่อตะกี้ไม่ใช่เรอะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันวะ! อยู่กับปิ่นหยกมาเป็นปี นกเขาไม่ยอมขันจู้ฮุกกรูเลย! แล้วนี่มันอะไรกั๊นนนน!
มือหยาบเอื้อมไปคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำที่นภเกตน์นำมาให้ แล้ววิ่งจี๋ไปยังห้องอาบน้ำพร้อมกับเสื้อแจ็กเกตตัวนั้นด้วย เขาเปิดน้ำเย็นแรงๆ รดศีรษะจรดปลายตฤณน้อย เพื่อดับความร้อนรุ่มลง เมื่อสงบสติอารมณ์ลงไปได้ เขาจึงหยิบเสื้อแจ็กเกตมาซักต่อ พลางถอนหายใจแรงๆ ไปด้วยอย่างอ่อนใจ
...เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี่ เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ทำลงไปเพื่อจะแกล้งนภเกตน์แน่ แต่มันเป็นความต้องการจากส่วนลึกของหัวใจต่างหาก คำว่าแกล้งนั้น คงเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่เขาสร้างขึ้น เพื่อให้เขามีความกล้าที่จะเข้าใกล้เจ้านายซะมากกว่า
“...ชิบหายแน่แล้วกู... เจ้านายตกหลุมดัก แต่ตัวกูนี่ท่าจะตกหลุมรักเข้าซะแล้ว!!!”
TBC~*ไปกันใหญ่แล้วค่ะสองหนุ่ม 55555 งานนี้มีได้มีเสีย มีสูงมีต่ำ มีรุกมีรับ /วางเดิมพันสิบบาท
วันนี้วันศุกร์แล้ววววว ขอให้ทุกคน สุขตามพี่ตฤณและน้องนภไปด้วยนะค้า
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 614741 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก