Chapter 24วันใหม่ของการทำงานและออกติดตั้งโพรเจกต์ดาต้าโปรวันแรกเริ่มขึ้นแต่เช้าตรู่ ร่างโปร่งบางอยู่ในชุดสูทเหมือนเช่นเคย ถือแท็บเล็ตและเอกสารสำหรับใช้ในการทำงานเต็มสองมือ ขาเรียวพาเจ้าของจ้ำอ้าวๆ ไปยังลานจอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรู หากเมื่อบานประตูกระจกของคอนโดมิเนียมเปิดออก เขาก็พบกับใครบางคนที่แสนจะคุ้นเคย ยืนรอตนอยู่ที่ด้านหน้าตึก
พอร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทเห็นคนที่เดินออกมาก็ยิ้มกว้าง วิ่งหูตั้งเข้าไปช่วยเจ้านายถือของ “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณนภ”
ผู้เป็นนายขมวดคิ้วมุ่น “มาทำอะไรที่นี่”
“โธ่ ผมจะมารับแฟนไปทำงาน ผิดปกติเหรอครับ อุตส่าห์ตื่นมารอตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลยนะครับเนี่ย”
“ผมมีรถมารับ”
“ผมรู้ครับ ผมก็เลยบอกคนขับรถของคุณนภไปเรียบร้อยแล้วว่าผมจะพาคุณนภไปที่ทำงานเอง”
“เฮ้อ...” นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ไหนล่ะ รถคุณตฤณจอดอยู่ที่ไหน”
“เชิญทางนี้เลยคร้าบ” ตฤณเชื้อเชิญเจ้านายให้เดินตามตนไปยังที่รถโตโยต้าเก๋ากึ้กจอดอยู่ จากนั้นก็รีบเปิดประตูให้กับเจ้านาย แล้วเอาข้าวของของอีกฝ่ายไปวางไว้ที่เบาะหลัง เสร็จแล้วจึงค่อยเดินกลับมาปิดประตูรถให้เจ้านายอีกที
ดวงตากลมมองตามชายหนุ่มในชุดสูทที่เขาเป็นคนเลือกให้ แล้วยิ้มอย่างพอใจ เขาก็ดีใจนะ ที่อีกฝ่ายมายืนรอตนตั้งแต่เช้าตรู่ ทั้งที่เมื่อคืนก็กลับดึกดื่นขนาดนั้น “คุณตฤณ เนกไทล่ะ”
ร่างสูงชี้ไปที่เสื้อเชิ้ตตัวในที่ติดกระดุมไว้ถึงเม็ดบนสุดเท่านั้น “ก็คุณนภยังไม่ยอมสอนผมผูกสักที”
“...เอาเนกไทมาสิ”
...อรั๊ย ง่ายไปเปล่าเนี่ย... ตฤณแอบเหล่เจ้านายอย่างข้องใจ แต่ก็ล้วงหยิบเนกไทที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อส่งให้กับเจ้านาย “นี่ครับ”
“เข้ามานั่งตรงนี้สิ”
“คะ... ครับ” ร่างสูงนั่งลงตรงขอบเบาะ เบาะเดียวกันกับที่นภเกตน์นั่งอยู่ โดยที่หันหลังให้กับเจ้านาย หัวใจของเขาเต้นระส่ำ เมื่อเห็นมือขาวๆ ยื่นมาผูกเนกไทให้กับตนช้าๆ เขารู้สึกเหมือนลมหายใจอุ่นๆ ของเจ้านายตกกระทบลงบนต้นคอ
“ดูวิธีผูกอยู่รึเปล่า”
“ดะ... ดูครับ แต่... จำไม่ได้... ครับ”
“ดูดีๆ ซี่! เอาตรงนี้ ทับตรงนี้ แล้วสอดเข้าไป... ดึงขึ้นมาแบบนี้”
ตฤณพยักหน้าหงึกหงัก “ครับ...”
มือขาวรูดปมเนกไทขึ้นจนสุด จากนั้นจึงบอกกับผู้ช่วยของตน “เสร็จแล้ว คราวหน้าผูกเองได้แล้วนะ”
ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปหาผู้เป็นนายช้าๆ เขาก้มมองเนกไทที่ผูกไว้เรียบร้อย แล้วหันไปสบสายตากับเจ้านาย “ขอบคุณครับ” รอยยิ้มหวานบนใบหน้าน่ารักยิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากสีแดงราวกับลูก
สตรอว์เบอร์รีนั่นก็น่าชิมซะเหลือเกิน แต่พอเขาเคลื่อนใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันแล้ว เขากลับโดนผลักอย่างแรงจนร่วงลงมาจากรถ “แอร๊วววว~”
“ไปขับรถได้แล้ว เดี๋ยวก็สายกันพอดี”
ผู้ช่วยผู้น่าสงสารครางหงิง เขาเก็บเศษหน้าและสารร่างขึ้นมาประกอบ ก่อนจะเดินไปนั่งด้านหลังพวงมาลัยเพื่อทำหน้าที่ของตน “คร้าบ คุณนภ หงิง...”
วิศวกรทั้งหมดเข้ามารวมตัวกันที่บริษัทตั้งแต่ท้องฟ้ายังไม่สว่างดีนัก ส่งเสียงอึกทึกอื้ออึงไปทั่ว แต่ก่อนจะถึงเวลาเข้างาน พวกเขาก็จะกระจายกันออกเดินทางไปภาคอื่นๆ ตามตารางงานของตน ส่วนนภเกตน์กับตฤณ พวกเขาจะเข้าไปเริ่มทำงานที่สำนักงานใหญ่ ซึ่งเป็นศูนย์กลางของโพรเจกต์ด้วยกันก่อน
ทั้งคู่เดินทางด้วยรถที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้พร้อมคนขับ ตั้งแต่ขึ้นรถมา นภเกตน์ก็วุ่นวายอยู่แต่กับการคุยโทรศัพท์กับพนักงานฝ่ายเซลส์จากโพรเจกต์อื่น เขาต้องเตรียมพร้อมสำหรับงานอื่นๆ ที่จะเริ่มขึ้นหลังโพรเจกต์ดาต้าโปรจบสิ้นลงไปด้วย ทางฝ่ายตฤณ เขาอ่านทบทวนเอกสารสัญญาสำหรับโพรเจกต์ที่ตนรับผิดชอบนี้ไปพลาง พร้อมกับตรวจดูตารางการออกติดตั้งและทดสอบระบบ เมื่อเห็นว่าเจ้านายวางหูโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวเข้าไปหา “วันนี้เราใส่คำสั่งที่เตรียมไว้แล้วทดสอบระบบ แล้วพรุ่งนี้คุณนภกับผม ก็ต้องแยกกันออกไปคนละทิศละทางแล้ว”
นภเกตน์โน้มใบหน้าไปมองบนหน้าจอแท็บเล็ตในมือหยาบ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป เขากับตฤณจะเดินทางไปยังสาขาย่อยๆ ในภาคกลางตามลำพัง โดยจะต้องติดตั้งให้ได้วันละสองสาขา เป็นจำนวนสิบแปดสาขาด้วยกัน และจะต้องติดตั้งให้เสร็จภายในหนึ่งสัปดาห์ก่อนภาคอื่นๆ ทั้งที่ความจริงแล้ว ควรจะมีเขาหรือตฤณประจำอยู่ที่สำนักงานใหญ่ตลอดเวลา หากพวกเขาก็ทำได้แค่สลับกันเข้ามาตรวจดูความเรียบร้อยในตอนเย็นของวันเท่านั้น
“ทำไมตารางของผมมีถึงแค่วันศุกร์” คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าตารางมีการปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากที่วางแผนไว้ครั้งล่าสุด
“เสาร์อาทิตย์ ผมจะเข้าไปติดตั้งเองครับ วันอาทิตย์ก็เสร็จหมดพอดี แล้ววันจันทร์ผมก็จะมาประจำที่สำนักงานใหญ่ ส่วนคุณนภก็จะได้มีเวลาสะสางงานอื่นที่บริษัท”
“งั้นเสาร์อาทิตย์ ผมจะเข้าไปสำนักงานใหญ่ให้”
“ไม่ต้องหรอกครับ ไหนๆ ผมก็ออกเดินทางแล้ว ก็แวะมาดูที่สำนักงานใหญ่ก่อนกลับบ้านด้วย”
“...แต่คุณตฤณจะไม่ได้หยุดพักเลยนะ”
“แค่นี้สบายมากครับ ไม่กี่อาทิตย์เอง”
ร่างโปร่งนิ่งไปสักพัก เขารู้สึกผิดนะ ก็ในเมื่อลูกน้องทุกคนทำงานกันแทบไม่ได้หยุดพัก แต่เขาเป็นคนเดียวที่จะได้พักถึงสองวันเต็มแบบนี้ “....”
“หรือว่า...” ตฤณยิ้มกริ่ม
ใบหน้าหวานเงยขึ้น “หรือว่า?”
“คุณนภกลัวว่าจะคิดถึงผมกันครับ”
ดวงตากลมเบิกโพลง จะหาอะไรอุดปากคนตรงหน้าก็ไม่ทันแล้ว เขาหันขวับไปทางคนขับรถทันควัน ก่อนจะหันกลับมาส่งเสียงดุใส่อีกฝ่าย... “คุณตฤณ!!!”
“เอ๊า แปลกตรงไหนครับ คนเคยทำงานด้วยกันทุกวัน แต่ต้องมาแยกกัน จะไม่นึกถึงกันบ้างรึไงครับ” ร่างสูงก็ยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อน พร้อมกับแถต่อไปเรื่อย
มือขาวยกขึ้นคลึงขมับพลางถอนหายใจ บางทีเขาก็อยากจะหาถุงอะไรๆ มาครอบหน้าแมวๆ นี่ไปให้พ้นสายตาซะจริง “....”
หลังจากนั้นไม่นาน รถของบริษัทก็พาทั้งคู่ไปถึงที่หมาย สองหนุ่มเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่โตของสำนักงานใหญ่ตรงตามเวลานัดหมาย ซึ่งผู้จัดการของทางดาต้าโปรออกมารอต้อนรับอยู่ด้วยตนเอง
“สวัสดีครับ คุณนภเกตน์ แล้วก็ เอ่อ... สวัสดีคุณผู้ช่วยของคุณนภเกตน์ด้วยนะครับ ขอบคุณที่พวกคุณให้เกียรติมาที่นี่ด้วยตนเองครับ”
“โธ่... คุณจรัล ผมตฤณยังไงล่ะครับ เราเคยประชุมด้วยกันหลายครั้งแล้ว ลืมผมแล้วเหรอครับเนี่ย”
จรัลผงะ พลางเบิกตาโพลง “คุณตฤณ! โอ้ว มายบุดด้า! กินอะไรผิดสำแดงมาเหรอครับ!”
ร่างสูงฝืนยิ้มพร้อมกับหัวเราะแหะๆ ขนาดคนต่างบริษัทยังตกใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เขาควรจะปลาบปลื้ม ตื้นตันกับการเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งนี้ดีมั้ยนะ
เมื่อผู้จัดการของดาต้าโปรเห็นสีหน้าเจื่อนๆ ของตฤณ เขาก็รีบยกมือขึ้นตบหลังอีกฝ่ายแล้วเอ่ยชม “โอ๊ะ! ผมหมายถึง วันนี้คุณตฤณดูดี๊... ดูดีจริงๆ ครับ อ้า... ถ้างั้นเชิญคุณนภเกตน์กับคุณตฤณที่ห้องประชุมก่อนดีมั้ยครับ”
“ขอตรวจดูความเรียบร้อยในห้องเซิร์ฟเวอร์ก่อนดีกว่าครับ” ร่างโปร่งพูดกับผู้จัดการของทางดาต้าโปร ก่อนจะเดินตามกันไปตรวจดูการติดตั้งอุปกรณ์กับการเดินสายเคเบิลที่เขาได้สั่งกับทางเซลส์ไว้แล้วว่าให้จัดการให้เรียบร้อย
ภายในห้องเซิร์ฟเวอร์ขนาดใหญ่โต มีเสียงของเครื่องปรับอากาศดังแผ่วๆ และถูกปรับให้เย็นจัดเพื่อช่วยลดความร้อนให้กับอุปกรณ์ที่ต้องเปิดใช้งานตลอดเวลา ขาเรียวพาเจ้าของไปตรวจดูตู้เก็บอุปกรณ์จากทางบริษัทตน ซึ่งทุกอย่างถูกติดตั้งไว้ตามแบบแผนเป็นอย่างดี
...นภเกตน์ยิ้มมุมปาก คำขู่ของตนที่บอกกับหัวหน้าฝ่ายเซลส์ไว้ใช้การได้ดีกว่าที่คิด ซึ่งก่อนหน้าเขาก็ได้รับรูปถ่ายจากทุกไซต์งานที่พวกลูกน้องจะเดินทางไปติดตั้ง เป็นหลักฐานว่ามีการติดตั้งอุปกรณ์และเดินสายเคเบิลไว้เรียบร้อยแล้วด้วย
“สุดยอดไปเลยนะครับ คุณนภ” ตฤณหันไปยิ้มให้กับเจ้านายอย่างรู้ใจ
“อืม เอาล่ะ เราไปห้องประชุมกันก่อน เดี๋ยวจะได้เริ่มงานกันสักที”
การประชุมเป็นไปอย่างเคร่งเครียดและกินเวลานานพอควร กว่าสองหนุ่มจะได้เริ่มงานก็ช้าไปกว่ากำหนดอยู่หลายชั่วโมง พวกเขาจึงต้องรีบป้อนคำสั่งเข้าไปในระบบ พร้อมกับทดสอบการทำงานไปด้วยอยู่หลายหน พอถึงช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน ก็มีโทรศัพท์จากวิศวกรรุ่นน้องเข้ามาอีกเป็นระยะๆ เพื่อแจ้งกับเจ้านายว่าพวกเขาได้เข้าไปถึงไซต์งานและพร้อมสำหรับการติดตั้งแล้ว
นภเกตน์กับตฤณแทบไม่มีเวลาเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอแล็ปท็อปของตนเอง พวกเขาคุยโทรศัพท์อยู่แทบจะตลอดเวลา เพื่อรับฟังปัญหาและความคืบหน้า ต้องสลับกันไปพักทานอาหาร ซึ่งก็แค่คนละสิบห้านาทีเท่านั้น เวลาระหว่างวันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว และกว่าการติดตั้งในส่วนของสำนักงานใหญ่จะจบสิ้นลง ก็กินเวลาไปนานจนเกือบเที่ยงคืนแล้ว
“เสร็จซะที โอย...” ตฤณลุกขึ้นยืดตัว หลังจากที่เขานั่งหลังขดหลังแข็งมาตลอดวัน
“แต่วันนี้พวกเราทำงานได้ตามตารางที่วางไว้พอดี ไม่น่าเชื่อเลยนะ...” ...งานทั้งหมดในวันนี้ ถ้าจำกัดเวลาเหมือนอย่างบริษัทเก่าที่ร่างโปร่งเคยทำละก็ จะต้องใช้เวลาถึงสามวันเลย
“ต้องเสร็จทันกำหนดแน่ครับ” ร่างสูงเอ่ยกับเจ้านายอย่างหนักแน่น
นภเกตน์ยิ้มบาง... แม้จะยังไม่อยากวางใจนัก แต่ตฤณกับวิศวกรทุกคนก็ทำงานกันอย่างเต็มที่ ช่างเป็นทีมงานที่เข้มแข็งและสามัคคีอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
“เรากลับกันเถอะนะครับ” มือหยาบเอื้อมไปปิดแล็ปท็อป แล้วเก็บใส่กระเป๋า ทว่าระหว่างนั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างหลุดร่วงออกมา
ร่างโปร่งก้มลงหยิบของชิ้นนั้นขึ้นมาพิจารณาดู เขาชะงัก แล้วหัวใจดวงน้อยก็เริ่มเต้นแรงแบบแปลกๆ “นี่มัน... เคเบิลที่ผมทำตอนนั้น ไหนคุณว่าใช้การไม่ได้ไงล่ะ”
...ก็ใช้ไม่ได้ แต่ตอนเก็บของในห้องแล็บ เขาจะทิ้งก็ดันทิ้งไม่ลงซะนี่... ตฤณอ้ำอึ้ง พลางยกมือขึ้นมาเกาปลายจมูก “...ก็เผื่อใช้ได้ไงครับ”
ผู้เป็นนายจ้องมองอีกฝ่าย แล้วหัวเราะเบาๆ เขาก้มลงเก็บข้าวของของตนเองเพื่อซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ แล้วเดินนำออกไปก่อน
กว่ารถที่ทางบริษัทจัดเตรียมไว้ให้จะกลับไปถึงบริษัท NS ก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่าๆ แล้ว เมื่อรถจอดสนิทอยู่ในบริเวณลานจอดรถของบริษัท ร่างโปร่งก็จ้ำอ้าวๆ กลับไปยังที่พักของตน
“คุณนภ! จะรีบไปไหนนักอะคร้าบ” ตฤณหอบข้าวของวิ่งตามเจ้านาย
“เหนื่อย... ผมจะรีบกลับไปพักผ่อน”
“รอผมด้วยสิคร้าบ”
นภเกตน์หันไปส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “คุณจะตามผมมาทำไม กลับบ้านไปไป๊ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”
“บ้านผมอยู่ไกลอะ”
ร่างโปร่งรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังตื๊อเพื่อขอไปนอนในคอนโดมิเนียมของตนด้วย แต่คราวนี้เขาไม่ใจอ่อนซะให้ยากหรอก ยังไงช่วงนี้เรื่องงานก็ต้องมาก่อน “ก็นอนในออฟฟิศไปสิ”
“คุณนภอ่า...” ร่างสูงครางหงิง
ขาเรียวยังคงก้าวต่อไปเรื่อยโดยไม่สนใจคนที่เดินหน้าเหี่ยวอยู่ด้านหลัง เขาถอนหายใจไปพลาง... “รีบกลับไปนอนเถอะน่ะ”
“ผมไม่อยากกลับนี่”
นภเกตน์หยุดกึก แล้วหันไปสบสายตากับอีกฝ่าย “กลับไปได้แล้ว ถึงคอนโดฯ ผมแล้วนะ”
ตฤณยิ้มอย่างทะเล้น “กลับก็ได้... แต่คุณนภต้องบอกลาแบบเมื่อวานก่อนนะครับ”
ร่างโปร่งจ้องใบหน้าคมเข้มเขม็ง แล้วกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ “...ก็ได้... หลับตาก่อนสิ”
...ไม่ได้นอน ได้จูบสักทีก็ยังดีวะ... ผู้ช่วยหน้าแมวพยายามเก็บความกระดี๊กระด๊าไว้ภายใน เขาปิดตาลงอย่างรอคอย
“อย่าเพิ่งลืมตานะ ขอเวลาผมสักนิด”
สายลมพัดหวิว วูบแล้ววูบเล่า จนร่างสูงเริ่มตัวสั่นน้อยๆ เพราะรู้สึกโหวงเหวงพิกล แต่เขาก็ยังคงรอริมฝีปากนุ่มๆ อุ่นๆ ให้เข้ามาประกบบนริมฝีปากตน
...คือ... นานไปมั้ย
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สองมือและสองแขนที่ถือข้าวของไว้จนเต็มเริ่มเกร็ง รอแล้วรอเล่า เจ้านายก็ไม่จูบตนสักที นี่จะทำใจนานไปมั้ยเนี่ย! จนในที่สุดตฤณก็รอไม่ไหว จำต้องเปิดตาขึ้นดู
“ฮื้ยยยย!! คุณนภ! ใจร้ายที่สุด!!!” เบื้องหน้าของเขามีเพียงความว่างเปล่า... ส่วนเจ้านายน่ะ เดินเข้าคอนโดมิเนียมไปตั้งนานแล้ว! ปล่อยให้เขายืนรอเงิบ ลมโกรกจนเหงือกแห้งเลยเนี่ย!
“เฮ้อ!!!” ...วืด... อดหมดทุกอย่าง ร่างสูงจำใจต้องเดินกลับออฟฟิศไปแบบเซ็งๆ “...ทำงานด้วยกันมาทั้งวัน ทิ้งกันเฉย... ใจร้ายชะมัด” พร้อมกับพึมพำไปด้วยความหงุดหงิดตลอดทาง
ภายในห้องทำงานเปิดไฟไว้สว่างไสว ตฤณตั้งใจเปิดไว้แบบนั้นเพื่อที่เจ้านายจะได้มองเห็นเขาบ้าง ชายหนุ่มเดินไปเปิดม่านออกกว้าง แล้วมองออกไปยังตึกสูง ตรงบริเวณที่น่าจะเป็นห้องพักของนภเกตน์... แต่บริเวณนั้นกลับปิดไฟเงียบเชียบ
สองมือหยาบวางแนบบานกระจก ขณะที่เจ้าตัวคิดไปอย่างไม่เข้าใจ
...ทำไม... เขาถึงได้โหยหาเจ้านายถึงขนาดนี้กันวะ?
“ยืนมองอยู่ได้ ทำไมไม่ไปหลับไปนอน” ผู้เป็นนายแอบมองอยู่จากหลังผ้าม่านภายในห้องที่ปิดไฟไว้มืดมิด เขาพรูลมหายใจออกแรงๆ อย่างอ่อนใจ ทั้งที่เขาเป็นคนไล่ให้ตฤณกลับไปเองแท้ๆ พวกเขาควรจะพักผ่อนเพื่อให้พร้อมสำหรับการออกไซต์งานสองไซต์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แต่ทำไมอีกใจกลับคิดว่า...
...ก็แล้วทำไมไอ้หน้าแมวถึงไม่ตามตื๊อจะเข้ามาด้วยเหมือนทุกทีกันเล่า!
วันที่สองหลังจากโพรเจกต์ได้เริ่มต้นขึ้นเป็นไปอย่างฉุกละหุก ไซต์งานของตฤณในวันนี้เป็นจังหวัดที่อยู่ไกลรอบนอก เขาจึงต้องออกไปทำงานแต่เช้า แล้วหลับเอาในรถ ทว่าระหว่างทางก็ต้องคอยรับโทรศัพท์จากลูกน้องทั้งหลายอยู่ตลอด
ทางด้านนภเกตน์ ระหว่างวันก็วุ่นวายไม่ต่างกันกับตฤณเลย ทั้งโทรศัพท์จากพวกวิศวกรแล้วยังจากฝ่ายอื่นๆ เพื่อประสานงานโพรเจกต์ กว่าเขาเสร็จงานก็ปาเข้าไปช่วงบ่ายแก่ๆ ของวัน แต่เพราะไซต์งานอยู่ใกล้ วันนี้จึงเป็นเวรของเขาที่จะต้องเข้าสำนักงานใหญ่เพื่อตรวจเช็กความเรียบร้อยตามกำหนดการที่วางไว้
ร่างโปร่งนั่งอยู่ในห้องทำงานชั่วคราวที่ทางบริษัทดาต้าโปรจัดไว้ให้ติดกับห้องสำหรับเก็บอุปกรณ์และเซิร์ฟเวอร์ จนเลยเวลาเลิกงานไปหลายชั่วโมงแล้ว ผู้ช่วยของตนก็ยังเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่จะโทรศัพท์หรือเมสเสจส่งมาหา เขาหวังอยู่ลึกๆ ว่าตฤณจะพยายามเร่งให้เสร็จงานเร็วๆ แล้วเข้ามาพบตนที่สำนักงานใหญ่นี่ แต่ดูเหมือนว่าไซต์งานของตฤณกับสำนักงานใหญ่ของดาต้าโปรคงจะไกลกันเกินไป นภเกตน์จึงตัดสินใจกลับไปยังคอนโดมิเนียมของตน
หลังจากนภเกตน์กลับไปไม่นานนัก รถคันที่ตฤณโดยสารก็เคลื่อนเข้ามาจอดในที่จอดรถของสำนักงานใหญ่บริษัทดาต้าโปร ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งวิ่งด้วยความเร็วมากที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้ ตรงไปยังห้องทำงานชั่วคราวนั้น พร้อมกับความหวังที่ว่า... เจ้านายอาจจะอยู่รอพบตน
มือหยาบขยี้ผมตนเองแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์ เมื่อพบเห็นแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น “เฮ้อ... หวังมากไปจริงๆ แฮะ คุณนภนี่ใจร้ายชะมัด จะโทรมาหากันสักนิดก็ไม่มีเล้ย” จากนั้นเขาก็กลับไปยังรถที่จอดรออยู่อย่างอารมณ์เสีย
คืนวันนั้นตฤณกลับไปนอนบ้านที่ชานเมือง เผื่อว่าเจ้านายจะรู้ตัวว่าเขาน่ะ งอน! เมื่อไม่ได้เห็นเขากลับมานอนในออฟฟิศฝั่งตรงข้ามกัน
ร่างสูงตรงไปยังห้องนอนของตนทันทีหลังจากที่ขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถขนาดกะทัดรัดที่บ้าน เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วพ่นลมหายใจออกแรงๆ หลายๆ ครั้ง ในความคิดวนเวียนนึกถึงแต่รอยยิ้มที่เขาคิดว่าน่ารักมากเหลือเกิน เสียงหัวเราะกับเสียงนุ่มๆ ที่เจ้านายใช้เรียกชื่อตน
...จากที่คิดเพียงแค่จะล้อเล่นและแกล้งนภเกตน์เพื่อความสนุก เขากลับหลงใหลอีกฝ่ายจนหมดใจแบบนี้ แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดีล่ะเนี่ย
TBC~*
ห่างกันนิดหน่อยก็คิดถึงกันซะแล้ว ก็แบบว่า เบลอว่ารักแถบ 55555
แต่ว่า งานนี้ใครจะทนคิดถึงไม่ได้ก่อนหนอ ฮี่ๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 
ปล. นิสรีนลงอาทิตย์หน้ากิงๆ ไม่โกหก รักทุกคนเมิ้กกกก 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615280 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก