Chapter 27ยามเช้าตรู่ของวันใหม่สว่างไสวและอบอุ่นไปด้วยแสงสีทองของดวงตะวัน ซึ่งเล็ดลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้าไปภายในห้องนอน ส่งผลให้ร่างโปร่งบางที่ผล็อยหลับไปก่อนตั้งแต่หัววันตื่นขึ้นก่อนนาฬิกาปลุกจะดังเป็นชั่วโมง เขาปรือตาขึ้นช้าๆ แล้วยืดแขนขาออกอย่างเต็มที่เพื่อให้สบายตัว
“อืมมมม”
โป๊ก!
มือขาวที่ยืดออกไปจนสุดฟาดลงบนศีรษะของคนที่นอนอยู่ข้างๆ กันเข้าเต็มเปา นภเกตน์จึงลุกขึ้นพรวด แล้วโน้มใบหน้าเข้าไปสำรวจผลงาน เมื่อเขาเห็นว่าตฤณยังคงหลับสนิทก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หลังจากพิจารณาใบหน้าคมเข้มอยู่ครู่หนึ่ง นภเกตน์ก็ใช้หลังมือแตะลงบนหน้าผากคนที่นอนอยู่เบาๆ เพื่อตรวจวัดอุณหภูมิ ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกโล่งใจ เพราะดูเหมือนว่าตฤณจะไม่มีไข้แล้ว
“อืม” ดวงตาสีเข้มลืมขึ้นเนื่องจากรู้สึกถึงมือเย็นๆ ที่แตะลงบนผิวหน้าตน เขานิ่งรอจนภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น รอยยิ้มน่ารักบนใบหน้าสวยหวานของคนตรงหน้านั่น ส่งผลให้หัวใจของเขาสั่นระรัว “คุณนภ”
“ผมแค่เช็กดูว่าคุณยังมีไข้อยู่รึเปล่า”
มือหยาบยกขึ้นกุมมือขาว แล้วพูดเสียงงัวเงีย “ใจดีจัง...”
“นอนต่อเถอะ ยังมีเวลาอีกตั้งชั่วโมง”
“ดีจังที่ตื่นมาพร้อมกับคุณ” ร่างสูงส่ายหน้า พลางยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อใช้หลังมือไล้พวงแก้มนิ่ม “...ยิ้มอีกได้มั้ยครับ”
“หือ?”
“ยิ้มให้ผมอีกสักนิด” ตฤณพูดอย่างออดอ้อน
นภเกตน์เสตาหลบ “ไม่ได้บ้านี่ จู่ๆ จะยิ้มทำไม”
“โธ่... เมื่อวานยังใจดีกับผมอยู่เลย”
“นั่น... มันเพราะคุณป่วย” ร่างโปร่งตอบเสียงแผ่ว
“ถ้างั้นผมอยากจะป่วยไปอีกนานๆ เลย”
“......”
พอเห็นว่าเจ้านายเงียบไป มือหยาบก็ค่อยๆ เคลื่อนไปโอบลำคอขาว แล้วรั้งให้เข้ามาใกล้ “คุณนภ”
“จะทำอะไร”
ชายหนุ่มผิวสีแทนยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่านภเกตน์ไม่ขัดขืน ก็ยิ่งได้ใจ “จะจูบครับ”
“เดี๋ยวผมติดหวัด” ร่างโปร่งปล่อยให้อีกฝ่ายโน้มตนเข้าไปจนชิด ริมฝีปากสีแดงคลอเคลียอยู่บนเรียวปากหยัก ห่างกันเพียงแค่ปลายเล็บเท่านั้น
“ไม่ติดหรอกครับ ผมหายแล้ว” ตฤณยกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อประกบเรียวปากอุ่นๆ ของตนกับริมฝีปากที่นุ่มราวกับสำลี ซึ่งสำหรับเขาแล้วฉ่ำหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งชนิดไหนๆ และเมื่อได้เริ่มต้นแล้ว เขาก็ไม่นึกอยากจะหยุด ลิ้นเรียวสอดเข้าไปในช่องทางที่กลีบปากสีแดงเผยอรับ เพื่อทักทายลิ้นสีชมพูอย่างเชื่องช้า
“อือ...” นภเกตน์เท้าแขนทั้งสองข้างลงกับเตียง พร้อมกับบดเบียดริมฝีปากตนกับเรียวปากของคนใต้ร่าง แม้ว่าครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับพวกเขา แต่ร่างโปร่งบางกลับรู้สึกว่าจูบนี้ช่างพิเศษ
มือหยาบเคลื่อนไปโอบเอวบางเข้ามาแนบชิด ก่อนจะสอดเข้าไปภายในเสื้อนอนช้าๆ โดยที่ริมฝีปากของทั้งคู่ยังไม่ยอมแยกออกจากกัน สองลิ้นเกี่ยวกอดอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร จนหยาดน้ำใสๆ ไหลล้นจากมุมปาก
ตฤณหัวใจเต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมาจากในอก เขากดเคล้นผิวเนียนบนแผ่นหลังอยู่นาน จากนั้นก็ค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ สอดเข้าไปในกางเกงนอนเพื่อสัมผัสก้อนเนื้อหยุ่นนุ่มบนสะโพก
ร่างโปร่งสะดุ้งตัวเบาๆ เพราะไม่คุ้นเคย เขาผละออกเล็กน้อย “...เอามือออกไป...”
“ถ้าจะให้ผมเอามือออก คุณต้องทุบผมให้สลบแล้วล่ะครับ”
แก้มใสซับสีเลือด พร้อมกับส่งสายตาขุ่นๆ ให้คนใต้ร่าง “เป็นตุ๊กแกรึไง”
ร่างสูงหัวเราะ ก่อนจะถือโอกาสพลิกคนบนร่างที่ไม่ทันระวังตัวให้ลงไปอยู่ใต้ร่างตนแทน “ถ้าคุณนภอยากให้ผมเป็นตุ๊กแก ผมเป็นก็ได้ จะได้จับให้ติดแน่นๆ แบบไม่ปล่อยเลยนะครับ”
“จะบ้าเรอะ” ...พอหายป่วยแล้วได้เรื่องเชียวนะ คิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่พามาค้างด้วยในห้องแบบนี้น่ะ นภเกตน์บ่นอยู่ในใจ “ถอยออกไปได้แล้ว”
“ม่ายยยย” ตฤณส่ายหน้าไปมา โดยตั้งใจให้ปลายจมูกตนเฉียดกับปลายจมูกของคนใต้ร่างเพียงนิดเดียว
“ฮื้ยยย... ทำอะไรน่ะ”
ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบชิดใบหูขาว แล้วกัดเบาๆ “ผมก็จะตอบแทนที่คุณใจดีกับผมน่ะสิครับ”
ผู้เป็นนายขนลุกซู่ หัวใจเต้นตึกตัก ราวกับว่า เขาก็กำลังคาดหวังบางสิ่งบางอย่างจากอีกฝ่ายอยู่เช่นกัน นภเกตน์เอ่ยถามออกไปเสียงแผ่ว “ตอบแทนอะไร”
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีสุดๆ ไปเลย” ตฤณแนบจูบกลีบปากชุ่มชื้นทันทีที่พูดจบ ค่อยๆ ละเลียดดูดรั้งริมฝีปากบนสลับล่างอยู่หลายครั้ง กระชับริมฝีปากให้แน่นขึ้นทีละน้อย ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนทุกซอกทุกมุมในโพรงปากหวาน เขามอบจูบแบบลึกซึ้งที่ทำให้คนใต้ร่างครางอือ
“จะ... อื้อ... ทำ... อะไร” นภเกตน์ถามเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับเบี่ยงใบหน้าหลบไปอีกทางเพื่อเปิดโอกาสให้เรียวปากหยักเข้ามาไล้เล็มสร้างรอยจูบตามลำคอขาว เสื้อนอนถูกอีกฝ่ายปลดกระดุมออกไปเรื่อยๆ จนหมด เผยให้เห็นแผ่นอกสีขาวที่ขยับขึ้นลงถี่ๆ ตามอัตราการหายใจ
ร่างสูงพรมจูบทุกพื้นที่ที่เขาเคลื่อนริมฝีปากผ่าน เมื่อมาถึงแผ่นอกก็หยุดขบเม้มติ่งไตสีชมพูทั้งด้านซ้ายและขวา พร้อมกับเหลือบมองใบหน้าหวานเป็นระยะๆ เพื่อดูว่าผู้เป็นนายพอใจกับการกระทำของตนมากแค่ไหน
“อะ... อา...” ร่างโปร่งแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสยั่วเย้า ที่ทำให้เขารู้สึกดีจนภายในสมองพร่ามัว มือทั้งสองข้างจิกลงบนไหล่กว้างเมื่ออุณหภูมิในกายเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ “จะทำอะไร!” และพอมือหยาบดึงกางเกงนอนออกไปจากท่อนขาเรียว นภเกตน์ก็หนีบสองขาเข้าหากันด้วยความระแวง
“ก็บอกแล้วไงครับ... ผมจะทำให้คุณรู้สึกดี” ตฤณยิ้มมุมปาก พลางสอดลิ้นชอนไชเข้าไปในสะดือสวย ก่อนจะลากลงสู่ที่ต่ำ มือหยาบจับสองขาเรียวแยกออกช้าๆ นัยน์ตาคมกริบจ้องมองส่วนไวสัมผัสกลางร่างขาว แล้วใช้มือรูดรั้งเบาๆ
...เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะทำแบบนี้ให้กับผู้ชายได้มาก่อนเลยในชีวิต แต่กับนภเกตน์ เขากลับรู้สึกว่าอยากสัมผัส อยากลิ้มลอง
ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากครอบครองแก่นกายที่ตื่นตัวน้อยๆ เขาใช้ปลายลิ้นไล้วนตรงส่วนปลาย เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายก็ดิ้นเร่า ส่งเสียงครวญครางหวานหู
“อา... อื้ม...” สองแขนเรียวปาดป่ายไปบนผืนเตียงเพื่อหาที่จับยึด เขายกสะโพกขึ้นรับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงชักนำ
ตฤณเร่งจังหวะขยับศีรษะ ในขณะเดียวกันก็เหลือบมองใบหน้าสวยหวานของผู้เป็นนาย ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์สุขสม ซึ่งเกิดจากเขาเป็นผู้กระทำช่างน่าพึงพอใจ ทำให้หัวใจของตนยิ่งเต้นแรง เขาไม่รู้สึกรังเกียจท่อนเนื้อที่แข็งขึงภายในโพรงปากเลยแม้แต่น้อย รู้เพียงแค่ว่า อยากจะกลืนกินมันเข้าไปให้ลึกที่สุด
“ปล่อย... อา... อ๊า!” ศีรษะเล็กส่ายไปมาบนหมอนหนุน มือขาวพยายามดันศีรษะของคนที่กำลังง่วนอยู่กับท่อนล่างของตนออก เขาจะทนไม่ไหวแล้ว สุขจนถึงขีดสุด เขาต้องการจะปลดปล่อย
หากร่างสูงยิ่งกระชับริมฝีปาก พอรู้สึกถึงแก่นกายที่ขยายตัวเต็มที่และเต้นตุบๆ ก็ขยับเร็วจนเจ้านายร้องลั่นไม่เป็นภาษา จนในที่สุดก็ฉีดพุ่งน้ำรักขุ่นข้นไว้ในกระพุ้งแก้มตน
“ฮึก... อา...” นภเกตน์หอบจนตัวโยน ภายในศีรษะขาวโพลน เขาไม่เคยรู้สึกถึงความสุขสมชัดเจนถึงเพียงนี้ ริมฝีปากสีแดงสดเผยอหอบถี่ๆ
ตฤณไล้เลียและกลืนกินทุกหยาดหยดราวกับเป็นของหวานสุดอร่อย มืออีกข้างเคลื่อนลงไปปลอบตฤณน้อยที่มันตื่นขึ้นสู้ให้สงบลง เพราะว่าวันนี้เขาตั้งใจจะมอบความสุขให้เจ้านายเท่านั้น เป็นการแก้ตัวที่หลอกลวงว่าเจ็บป่วยเมื่อวาน
“...คุณมันเพี้ยน...” ร่างโปร่งยกศีรษะขึ้นต่อว่าทั้งยังหอบ
ร่างสูงหัวเราะ พลางขยับขึ้นมาเอนตัวลงนอนเคียงข้างผู้เป็นนาย “เพี้ยนตรงไหนกันครับ”
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” เจ้านายบ่นพึมพำ
“ผมทำเพราะเป็นคุณนภต่างหาก... คุณอาจจะไม่เชื่อ แต่ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร”
นภเกตน์ส่งสายตาดุๆ ใส่อีกฝ่าย เป็นเชิงว่าไม่เชื่อกับสิ่งที่พูด ทำให้
ตฤณหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ผมพูดจริงนะครับ” จากนั้นก็โน้มใบหน้าทะเล้นเข้าไปหาอีกฝ่าย “แล้วรู้สึกดีรึเปล่าครับ”
ใบหน้าอ่อนเยาว์ร้อนผ่าว เขาเบือนหน้าหลบสายตาที่หวานเชื่อมดูร้อนแรงของผู้ช่วยตัวแสบ “.....”
ร่างสูงวางมือประกบหลังมือขาว แล้วจับมาวางบนแผ่นอกตน ให้เสียงหัวใจเต้นหนักๆ เป็นเครื่องยืนยันคำพูด “...ผมชอบคุณนภมากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”
ผู้เป็นนายหันกลับมาสบประสานสายตากับชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง หากพอเห็นสายตาที่ฉายแววจริงจังนั่น เขาก็หลุบตาลงต่ำ แต่แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงส่วนร้อนที่โป่งพองของอีกฝ่ายเข้าพอดี นภเกตน์เม้มปากเข้าหากันแน่น และคิดว่าคงไม่แฟร์นัก หากจะปล่อยให้ตฤณทำให้ตนมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียว ทว่าถ้าจะให้ทำเหมือนกับที่อีกฝ่ายทำ เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำได้มั้ย นภเกตน์จึงแค่เคลื่อนมือลงต่ำ เพื่อจะใช้ฝ่ามือปรนเปรอความสุขให้แทนอย่างที่เคยทำ
“คุณนภจะทำอะไรครับ” ตฤณสะดุ้งเมื่อมือขาวแตะลงบนส่วนกลางลำตัวที่มันยังไม่ได้สงบลงไปสักนิด
“...ก็จะทำให้คุณบ้าง”
ร่างสูงจับมือนุ่มออก “ไม่ต้องครับ... วันนี้ผมตั้งใจจะทำให้คุณนภมีความสุขจริงๆ”
“แต่...”
“เดี๋ยวผมขอยืมห้องน้ำหน่อยนะครับ นี่คงได้เวลาเตรียมตัวไปทำงานแล้ว” ตฤณลุกพรวดออกจากเตียง แล้วสาวเท้าออกจากห้องนอนไปยังห้องอาบน้ำทางด้านนอก หากภาพของเรือนร่างขาวผ่องไร้ร่องรอยตำหนิบนเตียงยังคงชัดเจนในความทรงจำ เพียงแค่นึกถึงก็แทบจะทำให้หนอนน้อยของตฤณพ่นพิษออกมาได้แล้ว เขาส่ายหน้ารัวๆ แล้ววิ่งเหยาะๆ เข้าห้องอาบน้ำไป
ปัง...
นภเกตน์ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางทบทวนเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมาดๆ เขา... กับตฤณ... ทำเรื่องอย่างว่านี่อีกครั้งแล้ว! ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ซ้ำยังร้อนผ่าวไปหมด
“...ผมชอบคุณนภมากจริงๆ ...เชื่อผมเถอะนะครับ”ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มบาง เมื่อนึกถึงเสียงทุ้มและคำพูดเหล่านั้น สำหรับตฤณอาจไม่ใช่เรื่องแปลก ที่จะบอกผู้ชายสักคนว่าชอบ... แต่กับเขา... เขาชอบตฤณรึเปล่า? นภเกตน์ไม่สามารถให้คำตอบกับตนเองได้ เขาส่ายหน้าแรงๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านเหล่านั้นออกไป จากนั้นจึงลุกเดินเข้าห้องอาบน้ำในห้องนอนไป
เสียงน้ำจากฝักบัวกระเซ็นกระทบร่างสูงใหญ่ดังก้องภายในห้องน้ำขนาดกะทัดรัด ก่อนจะไหลผ่านร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ไหลลงสู่พื้นกระเบื้องใต้ฝ่าเท้า ตฤณกัดฟันกรอด แล้วปรับอุณหภูมิของน้ำให้เย็นขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าตฤณน้อยๆ ของตนยังไม่มีทีท่าว่าจะสงบลง
“เฮ้อ! แย่จริงว้อย!” เขาทุบมือลงกับกำแพงเพื่อระบายอารมณ์ พอหลับตาลง ในศีรษะก็มองเห็นแต่ใบหน้าหวานๆ วนเวียน รอยยิ้มน่ารัก เสียงหัวเราะ กับเสียงครางของร่างโปร่งบางใต้ร่างตน
...ใบหน้าของเจ้านายในยามที่สุขจนถึงขีดสุด
“ไม่ไหวแล้วโว้ย!” ...วันนี้ถ้าไม่ได้รีดพิษหนอน เขาคงรูดซิปกางเกงขึ้นไม่ได้แน่ๆ เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว มือหยาบก็เคลื่อนผ่านหน้าท้องที่เป็นลอนสวยลงไปยังท่อนเนื้อร้อนที่ตื่นตัวเต็มที่ แล้วเริ่มรูดฝ่ามือขึ้นลงช้าๆ
“ฮึ่ม...” ถ้าหากเขาจะได้กอดจูบเจ้านายไปพลาง และมือที่ใช้ปรนเปรออยู่นี้เป็นของเจ้านาย... ถ้าหากเขาจะได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกว่าแค่เพียงภายนอก... ถ้าหากเขา... “อา...”
“คุณตฤณ...”น้ำเสียงนุ่มๆ ยังคงแว่วอยู่ในหูราวกับว่าร่างโปร่งกำลังกระซิบอยู่ยังไงยังงั้น ชายหนุ่มยิ่งกระชับฝ่ามือแน่นขึ้น พร้อมทั้งเร่งความเร็วให้มากขึ้นไปด้วย
...เขาอยากจะทำให้เจ้านายและตัวเขารู้สึกดีไปพร้อมๆ กัน... มันจะเป็นยังไงนะ ถ้าหากเขากับเจ้านาย... จะมีความสัมพันธ์กันแบบคู่รักจริงๆ
“อืม...” ตฤณหอบถี่ แขนแกร่งข้างที่ใช้งานแข็งเกร็งไปทั้งลำแขน “อะ... อ่า...” เขาครางเสียงกระเส่า แล้วกัดกรามแน่นจนเป็นสันนูน พยายามไม่ให้น้ำเสียงเล็ดลอดออกมาได้ และเมื่ออารมณ์พุ่งขึ้นสูงจนถึงที่สุด ร่างสูงก็เกร็งกระตุก จากนั้นก็ปลดปล่อยน้ำสีขุ่นข้นออกมามากมาย
ชายหนุ่มผิวสีแทนยืนหอบหนักๆ ภายใต้สายน้ำเย็นเฉียบ ดวงตาสีเข้มจ้องมองของเหลวสีขุ่นของตนไหลปะปนไปกับสายน้ำ ถึงแม้จะรู้สึกดี แต่ก็เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างขาดหายไป ราวกับว่า... ยังไม่พอ
...เขาอยากผูกพันทางร่างกายแบบลึกซึ้งกับเจ้านาย เขาอยาก... ร่วมรักกับนภเกตน์
“กูต้องเป็นเกย์แน่ๆ กว่าจะค้นพบตัวเองนะ ไอ้ตฤณ” ตฤณครางหงิง... กับความรู้สึกของตนที่มันแจ่มชัดขึ้นทุกที และเหมือนกำลังจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อ เมื่อเขาได้ใกล้ชิดกับ... เจ้านาย
TBC~*
หวานมั้ยๆ สวีตมั้ยค้า ไม่รอดแล้วคู่นี้ 5555555555555
หนอนน้อยต้องทำงานหนักกันแต่เช้าตรู่เลย กร๊ากก 
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า รักน้า จุ๊บๆ 
ปล. อย่าลืมแวะไปเจิม "เหนือเมฆ" กันบ้างน้า น้องเมฆไข่แตกไปแร้ววว โปรดเห็นใจ สงสาร และเอ็นดูวว์ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก