Chapter 30ในตอนบ่ายของวัน หลังจากที่ตฤณพาปิ่นหยกไปส่งบริเวณใกล้บ้านของเธอกับแฟนหนุ่มคนใหม่แล้ว เขาก็ปราดกลับเข้าไปยังสำนักงานใหญ่ หากไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะเจ้านายเข้าประชุมกับผู้บริหารของทางบริษัทดาต้าโปรอยู่ เขาจึงไปนั่งจ๋องรอเจ้านายอยู่ในห้องทำงานชั่วคราว
ชายหนุ่มนั่งลอกแลกอยู่ไม่สุข ใจเขาอยากจะอธิบายให้นภเกตน์ฟังเร็วๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ เพราะกลัวเจ้านายจะคิดมากและเข้าใจตนผิด
ตฤณถอนหายใจหนักๆ อยู่หลายครั้ง เขาชอบเจ้านาย ใช่... แต่อาการกระวนกระวายใจแบบนี้ บ่งบอกชัดเจนว่าเขาแคร์เจ้านายมากเพียงไหน นี่เขาคงถลำลึกไปมากกว่าแค่ชอบซะแล้ว... เขาหลงรักเจ้านายเข้าเต็มเปา
“คุณนภ... รู้มั้ยครับ คุณคือผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ผมยอมเป็นเกย์”
ในขณะเดียวกันกับที่ร่างสูงเปรย ธนากรก็เปิดประตูผางเข้ามาในห้องพอดี “อรั๊ยยยย!!!”
“ไอ้แหลม!!” ตฤณถึงกับผงะ เพราะมั่นใจว่าอีกฝ่ายได้ยินที่เขาพร่ำเพ้อไปเต็มๆ
“ไอ้ตฤณ! มึงพูดว่าอัลรัยยยยนะ!!” ทันใดนั้นความทรงจำในคืนก่อนนู้นก็หวนกลับคืนมาเป็นฉากๆ เพราะก่อนหน้าธนากรเอาแต่สนใจเรื่องงานจนลืมไปเสียสนิท เขาก็รู้สึกตงิดๆ ตั้งแต่ตอนที่เจอกับปิ่นหยก แต่ก็ดันลืมนึกถึงเรื่องสำคัญไปซะได้ “จริงด้วย! มึงกับคุณนภเกตน์! ตายห่า! กูเพิ่งนึกออกว่ามึงหันมาเคลมเจ้านายแว้ว!”
มือหยาบคว้าแผ่นกระดาษแถวนั้นมาขยำๆ แล้วยัดใส่ปากของธนากร “ยังไม่ได้เคลมเว้ย! ไอ้บ้า”
“แอร๊ๆ อู้อี้อ๊าๆๆ” (แปล “ช็อตที่กูเจอเช้าวันนั้นที่บ้านมึง กับคำพูดของมึงแปรผกผันกันมากเลยอะ”)
ตฤณเกาศีรษะแกรกๆ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปในทิศทางตรงกันข้ามกับคนที่ยืนอยู่สองสามก้าว “...กูไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี...”
ธนากรก้าวตามไปช้าๆ เขาตบไหล่หนาแรงๆ อย่างเข้าใจ ก่อนจะคายก้อนกระดาษในปากออก “ตุ๊ย... ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอก เรื่องของมึง”
ร่างสูงถอนหายใจหนักๆ เขาหันกลับมาสบสายตากับเพื่อนรัก “ไอ้แหลม คำจำกัดความของคำว่าเกย์ในสมองมึงเป็นยังไงวะ”
“ฮะ!”
“ถามจริงๆ นะ กูอยากรู้”
“เอ่อ... ก็... ชอบผู้ชายด้วยกันไง แบบว่าหื่นขึ้นกับผู้ชายคนที่ชอบได้” ธนากรยกมือขึ้นเกาศีรษะ ก่อนจะพูดต่อ “อืม... คือ... กูว่ามันเป็นเรื่องของความรักเว้ย สำหรับกูก็ไม่ได้ต่างอะไรจากความรักแบบชายหญิงสักเท่าไหร่หรอก เอ้อ... แต่ตกลงนี่มึงค้นพบตัวเองแล้วเหรอวะ”
ตฤณนิ่งไปสักพัก “...อือ... งั้นกูคงจะเป็นเกย์จริงๆ กูคิดกับคุณนภแบบที่มึงว่ามานั่นเป๊ะเลย กูชอบเขา... อยากอยู่ใกล้ๆ เขา แถมยังหื่นใส่เขาด้วย”
“อรั๊ย! ไหนว่าไม่รู้จะพูดยังไงดีไงวะ นี่มาเป็นชุดแบบไม่ให้กูตั้งตัวเลยนะเนี่ย” ธนากรยกมือขึ้นกอดอก เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นึกสงสัยว่าเพื่อนรักจะชอบเจ้านายที่เป็นผู้ชายได้จริงๆ งั้นหรือ จากนั้นจึงถามต่อ “อย่างกูนี่ มึงชอบมั้ย อยากทำกับกูแบบที่ทำกับคุณนภเกตน์มั้ย”
“.....” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นสบสายตากับเพื่อนสนิท กับไอ้ธนากรเนี่ยนะ แค่จะกอดยังต้องนอนคิดเอาตีนก่ายหน้าผากสามวันสามคืนเลย
“กูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่ หน้าตามึงบ่งบอกชัดเจนมาก” ธนากรเหน็บ
“เอาวะ เพื่อการศึกษา ขอกูลองหน่อยละกัน” ร่างสูงก้าวเข้าไปสวมกอดอีกฝ่าย “อืม... เหมือนกอดท่อนไม้” ...ไม่ได้ให้ความรู้สึกคล้ายกับเวลาที่เขากอดนภเกตน์เลยแม้แต่น้อย พลันในสมองแมวๆ ก็เกิดคำถามว่า... แล้วเขาจะจูบผู้ชายอื่นนอกจากนภเกตน์ได้รึเปล่า? “ให้กูจูบมึงทีนึงได้มั้ย”
“เย้ย! ไม่เอาเว้ย อุ๊บ!” ...ธนากรถีบเพื่อนตัวโตออก แต่ไม่ทัน ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปประกบปิดริมฝีปากตนก่อนแล้ว พวกเขามัวแต่กอดรัดฟัดกันนัวเนีย จนไม่ได้สนใจว่าบานประตูห้องนั้นแง้มเปิดอยู่ แล้วนภเกตน์ก็กำลังก้าวเข้ามาเพื่อเก็บข้าวของในห้องและเตรียมตัวกลับ
ปัง! เสียงบานประตูปิดลงสนิท แม้จะไม่ดังมาก แต่ก็พอที่จะทำให้สองหนุ่มในห้องรู้สึกตัวและผละออกจากกัน
“ชิบหายแล้ว หรือว่าคุณนภ...” ตฤณเหวี่ยงเพื่อนตัวผอมลงกับพื้นห้อง แล้วปราดไปยังประตู พอเปิดออกก็เห็นด้านหลังของร่างโปร่งที่สาวเท้าฉับๆ เดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“อ้วกกกกกก!” ธนากรโก่งคอแล้วยกมือถูริมฝีปากแรงๆ
“ชิบ! ทำไงดีวะไอ้แหลม ไม่น่าเลยกู!” ร่างสูงหันหน้าไปทางธนากร “น้อยๆ หน่อยมึงนี่ กูก็จะอ้วกเหมือนกันเว้ย! เสียปากชะมัด”
“ไอ้ห่านี่ กูขอให้มึงจูบกูเรอะ! แล้วมึงยังไม่รีบตามคุณนภเกตน์ไปอีก”
“เออ! มึงเก็บของของกูกับของคุณนภให้ที ขอบใจเว้ย!” ตฤณสั่งก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
ขายาวพาเจ้าของวิ่งไปตามทางเดินในตึก เมื่อไม่เห็นใครก็ตรงเข้าไปกดรอลิฟต์โดยสารด้วยใจร้อนรน กดๆ อยู่หลายครั้งลิฟต์ก็ยังไม่มาเสียที เขาจึงเปลี่ยนใจย้ายไปใช้บันไดของทางหนีไฟแทน กว่าจะลงมาถึงชั้นล่างสุดก็เล่นเอาเหงื่อโซมกายและหอบแฮก เขากวาดตามองไปรอบๆ บริเวณลานว่าง แต่ก็ไม่พบร่างโปร่งบางที่ตนตามหา
ตฤณวิ่งต่อไปยังลานจอดรถ และที่นั่น เขาพบกับคนขับรถที่พาตนมาที่บริษัทลูกค้านี่ยืนรออยู่ “คุณตฤณมาพอดี เมื่อกี้คุณนภเกตน์สั่งผมเอาไว้ว่าให้เอาของของคุณนภเกตน์กลับไปที่บริษัทให้ด้วยน่ะครับ”
“แล้วคุณนภล่ะ!”
“กลับไปแล้วล่ะครับ รถเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี้เอง”
“ฮื้ยยยย! โธ่เว้ย! พี่สตาร์ตรถเตรียมไว้เลยนะ ผมไปเอาของแป๊บ” ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย จากนั้นก็วิ่งกลับเข้าไปในตึกของสำนักงานใหญ่ดาต้าโปรอีกครั้ง
“ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้รึไงพี่ นี่มันเรื่องด่วนขนาดจะเป็นจะตายเลยนะ!” ตฤณตะโกนกรอกหูคนขับรถของตนพลางตบเบาะรัวๆ
“โธ่ คุณตฤณ เร็วกว่านี้น่ะได้ตายเร็วแทนแน่ๆ คร้าบ”
ร่างสูงฮึดฮัด เขาอยากจะยื่นฝ่าเท้าไปเหยียบคันเร่งแทนคนขับรถซะจริงๆ ป่านนี้เจ้านายจะไปถึงไหนแล้ว จะกลับเข้าออฟฟิศ หรือจะกลับไปยังคอนโดมิเนียม ถ้าวันนี้เขาไม่ได้พูดคุยกับนภเกตน์ให้เข้าใจ มีหวังอกแตกตายแน่ๆ พลันตาคมก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา เขาคิดว่าเจ้านายน่าจะกลับไปถึงออฟฟิศแล้ว
มือหยาบล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเร็วๆ “กิตติ! ช่วยกูด้วย”
“อะไรวะมึง! กูออกมาจากไซต์แล้วนะ!”
“มึงโทรไปหาคุณนภที่เบอร์บริษัทที ถามหรือชวนคุยเรื่องอะไรก็ได้ ช่วยรั้งเขาให้อยู่ออฟฟิศต่ออีกสักหน่อย ปฏิบัติเล้ย! ด่วน!”
“โธ่ ไอ้บ้า! จะให้คุยอะไรเล่า! หาเรื่องให้กูโดนเชือดแล้วมั้ย”
“จะคุยอะไรก็ได้เรื่องของมึง ถือว่าช่วยกูนะ! เร็วเข้าเซ่!”
เป็นความซวยของกิตติ เขาจำใจต้องโทรเข้าบริษัทไปด้วยหัวใจตุ้มต่อม ทั้งที่ยังนึกหัวข้อที่จะใช้ในการสนทนาไม่ออกเลยด้วยซ้ำ เสียงเรียกเข้าที่ปลายสายดังอยู่สองสามครั้งจึงมีคนกดรับสาย
“สวัสดีค่า บริษัท NS ดิฉันหลิน เลขาของคุณนภเกตน์รับสายค่า”
“คุณหลิน! ผมกิตตินะครับ ขอสายหัวหน้าหน่อยครับ”
“อ้อ... คุณกิตติ อย่าลืมของฝากของหลินนะคร้า... คุณนภเกตน์ยังไม่เห็นเข้ามาเลย เอ๊ะๆ เดี๋ยวนะคะ นั่นๆ เดินมาพอดีเลยค่ะ”
กิตติได้ยินเลขาสาวร้องเรียกเจ้านายเสียงดังลั่น แล้วสักพัก ผู้เป็นนายก็เข้ามารับสาย
“มีอะไร คุณกิตติ”
น้ำเสียงขุ่นๆ นั่นทำให้กิตติขนลุกเกรียว เย็นวาบจากตาปลาขึ้นไปถึงยอดสิวบนหนังศีรษะ เสียวจี๊ดได้แบบไม่ต้องง้อทันตแพทย์ “แอร๊... คือผม... ผม... ฮือออ~” ...ร้องไห้ประชดชีวิตแม่งซะเลยดีกว่ากู!!
“เป็นอะไรไปน่ะ!” ร่างโปร่งตกใจ เพราะจู่ๆ คนที่ปลายสายก็ปล่อยโฮออกมาซะอย่างนั้น ดูท่าคงจะมีเรื่องคอขาดบาดตายเป็นแน่
“ฮือ... ผมคิดถึงบ้านเหลือเกินครับ ฮืววว...”
ผู้เป็นนายเงียบไปชั่วครู่ “แต่บ้านคุณกิตติอยู่สงขลาไม่ใช่เหรอ ปกติก็ไม่ได้กลับบ้านอยู่แล้วนี่ แล้วตอนนี้ก็อยู่ไม่ไกลจากที่บ้าน ไม่น่าจะโฮมซิกได้เลยนะ”
...ชิบหาย! ผิดแผน... “อ้า... เอ่อ คิดถึงบ้านเช่าของผมที่กรุงเทพฯ น่ะครับ ป่านนี้ไอ้แจ้ นังไก่ นังกุ๊ก นังจิ๊บ นังเจี๊ยบ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะตรอมใจ กินข้าวกินน้ำไม่ลงเลยรึเปล่า ไม่ได้เห็นหน้าผมนานเป็นอาทิตย์แล้ว ฮืออ...”
“หืม จะให้ผมส่งคนไปดูให้มั้ย” นภเกตน์ลากเก้าอี้มานั่งตรงโต๊ะทำงานของเลขาสาว ซึ่งเธอใส่รองเท้าและถือกระเป๋ารอจะกลับบ้านพร้อมอยู่แล้ว เขาพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้เธอกลับไปก่อน ส่วนตัวเขานั้น... ถึงจะอยู่ในอารมณ์ย่ำแย่แค่ไหน แต่ในฐานะที่เป็นนาย ก็ควรจะอยู่รับฟังปัญหาของลูกน้อง
“ไม่เป็นไรครับ ผมฝากข้างบ้านให้ช่วยแวะมาดูแลให้วันละหน แต่ก็เป็นห่วงพวกมันอยู่ดี นี่ไอ้แจ้จะขันออกมั้ยนะ เวลาผมไม่อยู่แบบนี้... นังไก่ นังจิ๊บ นังกุ๊กกับนังเจี๊ยบจะออกไข่ได้รึเปล่า จะมีใครคอยให้กำลังใจตอนพวกมันเบ่งมั้ย” กิตติพร่ำเพ้อไปเรื่อยเปื่อย ใจก็นึกบ่น ไอ้ห่าตฤณ เมื่อไหร่จะมาถึงวะ!
ผู้เป็นนายรับฟังลูกน้องงอแงไปอย่างงงๆ ทั้งที่ใจเขาคิดว่าจะกลับมาที่ทำงานนี่เพื่อหยิบเอาเอกสารบางชิ้นติดมือกลับไปอ่านที่คอนโดมิเนียมเท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่าน “คุณกิตติ ผมเข้าใจว่าคุณเครียดจากการทำงานมาก ถ้าอย่างนั้นแล้วก็รีบไปพักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
“นี่... นี่... ผมทำให้หัวหน้ารำคาญเหรอครับ ฮึก! ฮือ~”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ผมคิดว่าคุณคงจะเหนื่อยมากแล้ว”
เจ้านายกับลูกน้องสุดป่วนพูดคุยกันต่อไปแบบมึนๆ อยู่อีกสักพัก จนกระทั่งกิตติได้ยินเสียงทุ้มดังแทรกเข้ามาในโทรศัพท์ “คุณนภ!” เขาจึงรีบบอกลากับเจ้านาย “อุ๊ต๊ะ! ข้างบ้านที่ดูแลไอ้แจ้วิดีโอโฟนมาพอดี ขอบคุณหัวหน้าที่รับฟังนะคร้าบ ผมต้องรีบรับสายไปดูหน้าไอ้แจ้มันสักหน่อย สวัสดีนะคร้าบบบ” แล้วกดวางสายไปในทันที
นภเกตน์ชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนที่ตนไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดในเวลานี้ หากยังไม่ทันได้ทำอะไร อีกฝ่ายก็เข้ามาหยิบโทรศัพท์ไปจากมือขาว แล้ววางลงกับที่ของมัน ก่อนจะฉุดรั้งร่างโปร่งบางเข้าไปภายในห้องทำงานของพวกเขา
ผู้เป็นนายถลาไปตามแรงดึง “เฮ้ย! คุณตฤณ! ทำอะไรน่ะ” เขากระตุกมือออก จากนั้นก็หยุดยืนประจันหน้ากันกับผู้ช่วยภายในห้อง “มีอะไร!”
“เรื่องวันนี้ ขอให้ผมอธิบายหน่อยนะครับ ปิ่นหยกน่ะ...”
“ไม่จำเป็น” นภเกตน์ฝืนตอบไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทั้งที่หัวใจเจ็บปวด
“ในเมื่อขอไม่ได้ งั้นผมจะบังคับให้คุณฟัง!” สองมือหยาบกุมหัวไหล่เล็กเอาไว้แน่น “เรื่องผมกับปิ่นหยกมันจบไปนานแล้วนะครับ วันนี้เธอมาพบผมด้วยธุระอื่น”
ดวงตากลมใสฉายแววแข็งกร้าว “แล้วไง? มันเกี่ยวอะไรกับผม... นี่มันเวลาเลิกงานแล้วนะ ผมจะกลับบ้าน”
“ผมไม่ให้กลับ เราต้องคุยกันก่อน! คุณถามว่าเกี่ยวอะไร เกี่ยวสิครับ ก็เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“คบกัน? เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนั่นเกิดจากความเข้าใจผิดของผมเอง เพราะงั้นถือว่าระหว่างคุณกับผมไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน ต่อไปนี้คุณจะไปทำอะไรกับใครที่ไหน มันก็เรื่องของคุณ”
“ผมจะลืมได้ยังไง! มันไม่ใช่เรื่องของผมคนเดียวสักหน่อย คุณนภอย่าพูดแบบนี้สิครับ” มือหยาบดึงร่างโปร่งบางเข้ามากอด แวบหนึ่งตฤณรู้สึกเหมือนมีใครบีบหัวใจเขาอย่างรุนแรง ตลอดเวลาที่ผ่านมา นอกจากปิ่นหยกซึ่งเริ่มคบกันหลังจากเข้ามาทำงานในบริษัท NS ได้สักพัก เขาเองก็ไม่เคยมีใคร ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีความสัมพันธ์ใดๆ กับผู้ชายด้วยกันเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับนภเกตน์แล้ว เจ้านายเป็นคนแรกที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวขั้นรุนแรง จนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นผู้ชายทั้งแท่งแบบนี้
...หากร่างโปร่งคิดไปในทางตรงข้ามกัน
ภาพของตฤณที่ประคองปิ่นหยกอย่างใกล้ชิดตรงบันได และภาพของธนากรกับตฤณที่กอดจูบกันในห้องทำงานยังคงชัดเจนอยู่ในความคิด ตฤณจะเป็นเกย์หรือไม่ใช่นั้น เขาไม่อยากใส่ใจอีกแล้ว แต่ที่แน่ๆ ผู้ชายคนนี้คงเป็นแบบนั้นกับทุกคน จะกอดจูบหรือทำอะไรต่อมิอะไรกับใครๆ ก็ได้ทั้งนั้น และตัวเขาเองก็คงเป็นคนหนึ่งในอีกหลายต่อหลายคน... ดังนั้นต่อให้ไม่มีเขา อีกฝ่ายก็คงไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร
...ก็ขนาดปากพูดว่าคบกันกับเขาอยู่ ยังไปกอดจูบธนากรได้หน้าตาเฉย
นภเกตน์รู้สึกราวกับตนเองค่อยๆ จมดิ่งลงในกระแสน้ำเชี่ยว ในศีรษะเริ่มจะมึนๆ แขนขาอ่อนแรงจนแทบจะไร้เรี่ยวแรงต้านทานเจ้าของอ้อมกอด แต่เขาก็รวบรวมพลังทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่ขืนตัวออก “ผมว่า... ลืมเรื่องของคุณกับผมไปดีกว่านะ เรื่องมันแล้วไปแล้วก็ช่างมันเถอะ... ผมไม่เคยคิดจะมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย ส่วนคุณเองก็น่าจะหาคนรักใหม่ได้ง่ายๆ”
เมื่อได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้ หัวใจของร่างสูงยิ่งเจ็บราวกับมีหอกแหลมๆ รุมทิ่มแทง “ไม่นะครับ! ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด เรื่องที่เกิดขึ้นกับธนากรนั่น...”
“พอเถอะ! หยุดล้อเล่นกับผมซะที! จะแกล้งผมไปถึงเมื่อไหร่กัน!” มือขาวผลักร่างสูงออกเต็มแรง ดวงตาสีอ่อนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ คล้ายจะร้องไห้
ตฤณถอยออกไปตามแรงผลัก เขาชะงักเมื่อเห็นความโศกเศร้าบนใบหน้าหวาน ซึ่งเขาไม่เคยเห็นเจ้านายมีสีหน้าแบบนี้มาก่อนเลย และนั่นก็ทำให้เขามึนตื้อในศีรษะจนทำอะไรไม่ถูก “คุณนภ” ...ได้โปรด ฟังเขาอธิบายสักนิด... จริงอยู่ว่าทุกอย่างเริ่มต้นจากการแกล้งกันไปแกล้งกันมาแบบขำๆ แต่ความรู้สึกของเขาในยามนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“ผม... ร...” ...แต่จู่ๆ ร่างสูงก็ชะงัก จะให้เขาพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกไป ให้พูดคำว่า รัก ในสถานการณ์แบบนี้... เขาควรแล้วหรือ? เขาพร้อมแล้วหรือยัง?
“ผมกลับก่อนนะ” ผู้เป็นนายจ้องมองคนที่ลังเลจนเงียบไป ก่อนจะตัดสินใจ เดินออกจากห้องทำงานไปก่อนที่หยดน้ำใสๆ จะรื้นขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตาจนอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้ หัวใจเขาเจ็บหน่วง หากก็หยุดยืนรออยู่ที่หน้าห้องจนบานประตูปิดลงสนิท
...การที่ตฤณไม่รีบเดินตามออกมา นั่นก็คงเป็นคำตอบที่ร่างสูงมีให้กับเขาแล้ว
ความสัมพันธ์เปราะบางที่เกิดขึ้นจากการล้อเล่น... เมื่อคิดว่าตนเองนั้นเผลอใจไปกับคำลวงของร่างสูงง่ายๆ ก็ยิ่งนึกเกลียดตัวเองเป็นที่สุด นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว ขณะที่เดินไปยังลิฟต์โดยสาร เขาหยุดแล้วหันกลับมามองด้านหลังอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววของผู้ช่วยจอมกวนเลยแม้แต่น้อย
“คุณตฤณจะตามผมมาทำไม”
“ผมจะเดินไปส่งผู้จัดการน่ะสิครับ”ขาเรียวพาเจ้าของเดินออกจากตึกไปตามลำพัง เขาก้าวไปช้าๆ บนฟุตบาท มุ่งกลับไปยังห้องพักในคอนโดมิเนียมของตน ชายหนุ่มเลือกที่จะเดิน... เผื่อว่าอีกฝ่ายยังคิดจะตามมาเพื่อปรับความเข้าใจ
จู่ๆ ก็รู้สึกราวกับว่าระยะห่างจากบริษัทไปยังคอนโดมิเนียมเพิ่มมากขึ้น เวลารอบๆ กายเหมือนว่าจะเดินช้าลงจนน่าทรมาน ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ อย่างกับว่าเขามีความสุขมากจนลืมนึกถึงเวลา ในยามที่มีตฤณคอยกวนประสาทอยู่ใกล้ๆ ตัวอย่างนั้นล่ะ
ร่างโปร่งแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าในยามเย็นของวัน “เฮ้ออออ... ฉันจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีนะ”
ฝ่ายตฤณที่ยืนนิ่งค้างเป็นรูปปั้นหินหน้าแมวอยู่สักพักใหญ่ เขาครุ่นคิดวนไปเวียนมาจนศีรษะแทบระเบิด ก่อนจะเริ่มต้นเดินสะเปะสะปะไปมาภายในห้องทำงาน รัก? แน่แล้วใช่มั้ย? ก็ในเมื่อในความคิดของเขามีแต่เรื่องของนภเกตน์เต็มไปหมด พอหลับตาลงก็เห็นภาพใบหน้าดุๆ รอยยิ้มน่ารัก ร่างกายที่ไร้รอยตำหนิ ผิวขาวเนียนนุ่ม... เสียงครางกระเส่า...
“ว้ากกกกก!!!” ร่างสูงพุ่งตรงเข้าชนกำแพงห้อง จากนั้นก็โขกศีรษะตรงจุดเดิมหลายๆ ครั้งจนกำแพงเกือบร้าว แต่ถึงอย่างนั้น ภาพใบหน้าน่ารักรวมไปจนถึงภาพติดเรตของนภเกตน์ก็ไม่ได้เลือนรางไปจากความทรงจำเลยสักนิดเดียว
“ผมรักคุณ!” ...ทำไมไม่พูดออกไปวะ!
เขาจะพูดออกไปเต็มปากได้อย่างไร ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นจากการล้อกันเล่นอย่างที่นภเกตน์ว่า
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องทำงานอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตาสีเข้มจ้องมองโต๊ะทำงานของเจ้านาย พลางครางหงิงๆ
...มันสำคัญด้วยหรือ ว่าความสัมพันธ์จะเริ่มต้นขึ้นแบบไหน สมัยก่อนคนที่ถูกคลุมถุงชนยังรักกันได้เลยนี่หว่า
“ผมรักคุณ โธ่เว้ย!” มือหยาบยกขึ้นคลึงขมับ จากนั้นก็ลุกเดินไปยืนหน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย “ผมรักคุณนภ”
...ก็พูดไม่ยากนี่หว่า
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเงยหน้าขึ้น เดินไปยังบานกระจกด้านหลังโต๊ะทำงานของเจ้านาย แล้วยกสองมือขึ้นตะกุย... ห้องของนภเกตน์อยู่ชั้นสิบสี่ ก็น่าจะเป็นห้องตรงนั้น... ถึงไม่ได้เห็นตัว เห็นแค่ระเบียงห้องก็ยังดีวะ
“ผมรักคุณ”
...ก็ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายตามตื๊อเจ้านายมาตลอดอยู่แล้ว ตื๊ออีกสักหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ ตฤณกำมือแน่น เขาสัญญากับตนเองว่า... ไม่ว่านภเกตน์จะยอมรับฟังหรือไม่ เขาจะต้องบอกคำว่า
รัก นี้ออกไปให้ได้
..
.....
..
ร่างโปร่งบางที่นอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะแสงสีทองที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาฉาบไล้ใบหน้า เขาพลิกตัวไปมาบนผืนเตียง พร้อมกับขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
...ทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อย... เหมือนจะลุกไม่ขึ้นแบบนี้
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เรียกให้คนที่เพิ่งตื่นหยิบขึ้นมารับสาย “ครับ อาพี”
“เย็นนี้คุณหญิงใหญ่จะกลับมาจากอิตาลี ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อนะ คุณหญิงท่านคิดถึง” ...คุณหญิงใหญ่ที่ว่า คือคุณแม่ของพีรพัฒน์นั่นเอง
“ได้ครับ” ...ก็ดี เจอคุณย่าจะได้ไม่ต้องคิดมาก “ถ้างั้นผมจะไปค้างที่บ้านด้วยสักคืนสองคืนนะครับ”
“โอ้ววว! ดีจริง คุณหญิงใหญ่คงจะดีใจ เห็นว่าซื้อของมาฝากนภเป็นคันรถเลยนะ”
“ฮะๆ” นภเกตน์หัวเราะเจื่อนๆ “แล้วเย็นนี้เจอกันครับ”
TBC~*ไปกันใหญ่... ก็ก่อเรื่องไว้เยอะนี่นะพี่ตฤณ งานนี้คงต้องขุดความเกรียนกับมารยาทั้งหมดที่มีออกมาทุ่มใส่คุณนภแว้ววว 55555
ในความดราม่าก็ยังมีความเฮฮาของแก๊งพี่ตฤณนะคะ #นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่า 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก