Chapter 34
รถยนต์ที่สุดจะเก่าจนตกรุ่นไปหลายรอบวิ่งไปบนถนนใหญ่ได้สักพักก็เลี้ยวเข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียมสุดหรู เมื่อผ่านป้อมยามตรงทางเข้าที่จอดรถตฤณก็ชะโงกมองหาลุงยามไปด้วย แต่ไม่เห็นมีใครยืนอยู่ในป้อม ถ้าอย่างนั้นลุงยามคงจะออกไปเดินตรวจรอบๆ คอนโดมิเนียมอยู่
“มองหาอะไรเหรอ”
“มองหายามครับ พี่เขาใจดีมาก ให้ผมเข้าไปนั่งรอคุณนภในป้อมยามด้วย ไม่งั้นได้ปอดบวมตายไปตั้งแต่คืนแรกแล้ว”
“ก็ใครใช้ให้มารอ” นภเกตน์เปรย
“คนอะไรใจร้ายที่สุด” ตฤณลอยหน้าลอยตาบ่นพึมพำ
เมื่อรถยนต์จอดสนิท ร่างสูงก็รีบเปิดประตูรถออกแล้ววนไปเปิดประตูให้เจ้านาย ก่อนทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันเข้าไปภายในตึก
ขณะที่กำลังเดินไปยังห้องพักของผู้เป็นนาย ตฤณใช้หลังมือเสียดสีหลังมือขาวอย่างแผ่วเบา แล้วโน้มตัวไปกระซิบบอก “ขอบคุณนะครับ ที่ยอมรับฟังผม และยอมกลับมาที่คอนโดฯ นี่”
ร่างโปร่งทำนิ่งเฉย พลางดึงมือออก ทว่าพวงแก้มนิ่มซับสีเลือดจางๆ จนอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ มือขาวล้วงหยิบคีย์การ์ดมาใช้เปิดประตู แล้วทำมือบอกให้ตฤณเดินเข้าไปก่อน ส่วนตนเองก็ตามเข้าไปช้าๆ
ปัง... เสียงบานประตูปิดลงสนิท
หลังจากนภเกตน์จัดการล็อกประตูห้องเสร็จแล้วหันกลับมา ก็พบกับร่างสูงที่ยืนยิ้มแก้มบุ๋ม เห็นเป็นรอยเหมือนมีหนวดแมวบนแก้มรอตนอยู่ ร่างโปร่งอมยิ้มพร้อมกับเอ่ยถาม “...มีอะไร เข้าไปข้างในสิ”
“ไปห้องไหนดีครับ ห้องนั่งเล่น ห้องครัว หรือห้อง... นอน”
เจ้าของห้องหัวเราะเบาๆ อย่างรู้ทัน “หิวไม่ใช่เหรอ ก็ไปห้องครัวซิ”
ตฤณเบ้ปากเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินออกไป ทว่าพอเดินเข้าไปภายในห้องครัว ร่างโปร่งบางกลับตรงเข้าห้องนอนไปซะอย่างนั้น “อ้าว! คุณนภจะไปไหนค้าบ!”
ร่างโปร่งหันกลับมาตอบ “ผมก็จะไปอาบน้ำนอนน่ะสิ คุณตฤณหาอะไรกินแล้วก็ไปนอนบนโซฟานู่นนะ ผมยกให้เป็นที่นอนของคุณโดยเฉพาะเลย ราตรีสวัสดิ์”
ปัง... ประตูห้องนอนปิดลงสนิท
เรียวปากหยักอ้าค้าง “คุณนภ! ใจร้ายที่สุดเลย!” ชายหนุ่มผิวสีแทนตะโกนลั่น ก่อนจะเดินหูลู่หางตกเข้าไปในครัว เขาเปิดตู้และตู้เย็นสำรวจดูอาหารที่มีมากมายนับไม่ถ้วน หากไม่มีพวกอาหารแช่แข็ง อาหารไมโครเวฟหรือบะหมี่สำเร็จรูปเลยแม้แต่อย่างเดียว แล้วคนที่ทำกับข้าวไม่เป็นอย่างเขา... จะทำอะไรได้นอกจากเมนูไข่
โชคดีที่เขายังพอหุงข้าวเป็นอยู่บ้าง ตฤณผู้น่าสงสารจึงได้แต่ทำไข่ต้มเหยาะซีอิ้ว เพื่อรับประทานกับข้าวสวย ไอ้ครั้นจะทอดไข่กับน้ำมัน เขาก็เกรงว่าจะทำไฟไหม้ห้องเจ้านาย ชายหนุ่มนั่งจัดการกับอาหารในจานพร้อมกับบ่นไปพลาง “คุณนภใจร้าย... ไม่รักกันเลยใช่มั้ยเนี่ย”
มือหยาบที่จับช้อนเขี่ยๆ ข้าวในจานอยู่ชะงักกึก... รัก... เหรอ... เจ้านายก็ไม่เคยบอกเขาสักหน่อยว่ารัก
“โฮว! ทำไมความรักของกูมันรันทดแบบนี้วะ!” ตฤณครางหงิง แต่เขาก็พยายามคิดเข้าข้างตนเอง เพราะถ้าเขาไม่ใช่คนพิเศษ ไม่ใช่คนที่เจ้านายมีใจให้แล้วละก็ เจ้านายคงจะไม่รับฟังคำขอแล้วยอมกลับมาที่คอนโดมิเนียมแบบนี้
...คำว่า รัก มันไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอกน่า
ร่างสูงได้แต่บริโภคองุ่นเปรี้ยวต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากรับประทานอาหารมื้ออนาถาของตนเสร็จ เขาก็ตรงเข้าห้องอาบน้ำอีกห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องนั่งเล่นเพื่อชำระร่างกายที่หมักหมมมาตลอดวัน เสร็จแล้วจึงเดินเซไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
“คราวก่อนยังได้นอนห้องนอนอยู่เลย ฮือ...”
มือหยาบเอื้อมไปหยิบหมอนกับผ้าห่มที่วางกองไว้อย่างดีบนโซฟาตัวเล็กอีกตัวมาหนุนและห่มนอน
“คุณนภใจร้ายที่สุด” แล้วก็ยังไม่วายต่อว่าเจ้านายต่อไปเรื่อยๆ จนหลับลงไปในที่สุด
เมื่อนภเกตน์อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเปลี่ยนใส่ชุดนอน แล้วก็เดินไปนั่งลงตรงปลายเตียงนอนของตน มือขาวใช้ผ้าขนหนูนุ่มๆ เช็ดศีรษะให้แห้ง ระหว่างนั้นก็นึกถึงใครบางคนที่อยู่ทางด้านนอกไปด้วย
...เขาใจร้ายกับตฤณมากไปรึเปล่า ที่ปล่อยให้หาอาหารรับประทานเอาเองแล้วนอนข้างนอกแบบนั้น แต่เขาเห็นท่าทางระริกระรี้ดีใจของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกหมั่นไส้เหลือเกินนี่นา เหมือนกับว่าเขาเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ยังไงก็ไม่รู้ล่ะ
แต่แล้วเพียงแค่นึกถึงอีกฝ่าย ท่าทางร้อนรนกับคำบอกรักนั้นก็ทำให้ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มออกมาได้ ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นมองเงาของตนเองในกระจก แล้วนึกประหลาดใจ เวลานี้เขารู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวของตัวเองเลย
รุ่งอรุณของวันใหม่เริ่มขึ้นอย่างเชื่องช้า ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเข้มดูสดใส ร่างโปร่งตื่นก่อนเวลาปกติเป็นชั่วโมง เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วตรงเข้าครัวไปเตรียมอาหารเช้า จากนั้นจึงเดินเข้าห้องนั่งเล่นไปปลุกเจ้าแมวตัวเขื่องที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟา
“คุณตฤณ ตื่นเถอะ... คุณตฤณ!”
“งือ... แจ๊บๆๆ” อีกฝ่ายยังคงหลับลึก เพราะอดหลับอดนอนมาหลายคืน
มือขาวจับไหล่หนาเขย่า เริ่มจากเบาๆ แล้วเพิ่มกำลังแรงขึ้น แต่จนแล้วจนรอดร่างสูงก็ยังไม่ยอมตื่น เขาจึงเดินไปยืนด้านหลังพนักโซฟา แล้วใช้สองมือออกแรงผลักสุดกำลัง
“แอร๊วววว! แอร๊ก!” ตฤณกลิ้งหลุนๆ ลงจากโซฟากระแทกพื้นพรมดังแอ๊ก เขาผงกศีรษะขึ้นแล้วส่ายหน้าแรงๆ จากนั้นจึงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ตัว “งือ... อรุณสวัสดิ์ครับคุณนภ”
นภเกตน์หัวเราะ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ไปล้างหน้าแล้วมากินข้าวเช้าได้แล้ว”
ร่างสูงยังคงสะลึมสะลือ เขาหันมองซ้ายขวาแล้วลุกขึ้นนั่งช้าๆ พลางบ่นพึมพำ “วิธีปลุกโหดชะมัด...”
“เร็วๆ ไม่งั้นจะเททิ้งให้หมดเลย” ร่างโปร่งเดินนำเข้าไปในครัว
“คร้าบ!” ตฤณรีบทำตามคำสั่ง ขายาวจ้ำอ้าวๆ พาเจ้าของไปล้างหน้าล้างตา แล้วตรงรี่ตามกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารเช้าเข้าไปในครัว
ที่บนโต๊ะรับประทานอาหารมีข้าวผัดจานโตสองจาน โปะไว้ด้วยไส้กรอก ไข่ดาว หมูทอด แฮมและเบคอน มีแก้วน้ำผลไม้กับน้ำเปล่าจัดวางไว้เรียบร้อย และผู้เป็นนายก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะแล้ว ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะแล้วจ้องมองอย่างประหลาดใจ ก็แบบว่าเขาไม่ได้รับประทานอาหารเช้าจานใหญ่แบบนี้มานาน
“นั่งลงสิ ยืนจ้องอะไรอยู่”
“อะ... ขอบคุณครับ” ตฤณนั่งลงแล้วกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ปกติผมเคยกินแต่ขนมปังเซเว่น หรืออาหารง่ายๆ ตามมีตามเกิด” ...เจ้านายตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้กับเขามากมายขนาดนี้ แบบว่า ซึ้ง... เห็นมั้ยล่ะไอ้ตฤณ คำว่ารักมันไม่ได้สลักสำคัญอะไรเลย สำคัญที่การกระทำต่างหาก ร่างสูงยิ้มกว้างพลางตักอาหารใส่ปาก “อร่อย... อร่อยจังเลยครับ”
นภเกตน์ยิ้มมุมปาก “อย่ามัวแต่พูด... กินให้หมดล่ะ”
มือหยาบจ้วงอาหารใส่ปากด้วยความเร็วแสง ไม่นานอาหารในจานก็ถูกกวาดรับประทานจนเกลี้ยง ท่าทางที่ไม่ต่างจากลูกแมวหิวโซทำให้เจ้านายยิ่งรู้สึกพอใจ
“เอาอีกมั้ย”
“ยังมีเหลือเหรอครับ”
ผู้เป็นนายหัวเราะ แล้วตักหมูทอดกับแฮมในจานของตนส่งให้กับร่างสูง ก่อนจะลุกไปตักข้าวผัดมาเพิ่มให้
“อ้าว! แล้วคุณนภก็ไม่อิ่มสิครับเนี่ย”
“กินเถอะ... จะได้ไม่มีใครมาว่าผมเลี้ยงแมวของผมไม่ดี” ร่างโปร่งตอบพลางวางจานข้าวผัดลงบนโต๊ะ จากนั้นก็ใช้นิ้วจิ้มตรงลักยิ้มบนแก้มของอีกฝ่าย
เคร้ง!
ตฤณช็อกกับคำตอบที่ได้ยินกับท่าทางแสนน่ารักจนช้อนส้อมร่วงหลุดมือ เขารู้สึกเหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาทุบศีรษะรัวๆ ในหูได้ยินเพียงคำว่า แมวของผม ดังสะท้อนก้อง หัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะรัวแรงอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกทั้งตื้นตันและเต็มตื้นในอกมากเหลือเกิน
“คุณตฤณ? ไม่กินแล้วเหรอ”
“กะ... กินครับ” ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งจ้วงอาหารใส่ปาก แต่เวลานี้เขาไม่รับรู้รสอาหารแล้ว เพราะอิ่มอกอิ่มใจมากเหลือเกิน ตฤณกลืนอาหารอึกๆ โดยแทบไม่ได้เคี้ยว พอหมดจานแล้วเขาก็รีบวางช้อนส้อมในมือลง แล้วหันไปตะครุบมือขาวเอาไว้แทน
“หืม... จะเอาอีกจานมั้ย”
ร่างสูงส่ายหน้ารัวๆ “ผมอิ่มแล้วครับ แต่ว่า... เย็นนี้... ไปเดตกันนะครับ เดตครั้งแรกของเรา... คุณกับผม”
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลุบต่ำ เขาไม่กล้าสบสายตากับนัยน์ตาคมเข้มที่ฉ่ำหวานจนน้ำเชื่อมแทบจะหยดแหมะออกมาอยู่แล้ว “จะไปที่ไหน”
...นั่นสิวะ ไปไหนดี ตัวเขาเองก็ไม่เคยไปร้านอาหารหรูๆ หรือที่ที่มีบรรยากาศดีๆ กับใครเขาสักเท่าไหร่ สงสัยต้องไปปรึกษากับไอ้แหลมซะก่อน... ตฤณยิ้มแหยๆ “เก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์นะครับ”
“...เอางั้นก็ได้”
แก้มที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทำให้ร่างสูงนึกอยากจะแปลงร่างจากแมวบ้านแสนเชื่องเป็นแมวยั่วสวาทแล้วกระโจนเข้าไปฟัด แต่ว่าเขาอยากสร้างความประทับใจให้ร่างโปร่งก่อนความสัมพันธ์จะคืบหน้าขึ้นไปอีกสักขั้น มือหยาบเริ่มกุมมือขาวแน่นขึ้น จนอีกฝ่ายต้องรีบดึงออกแล้วลุกขึ้นพรวด
“หน้าที่ล้างจานเป็นของคุณตฤณนะ ผมจะไปรอที่ห้องนั่งเล่น เร็วๆ ล่ะเดี๋ยวจะได้ไปทำงานสักที” จากนั้นก็ก้าวฉับๆ ออกจากห้องครัวไป
...แอร๊! บางทีเขาก็นึกสงสัยนะว่าในพจนานุกรมของเจ้านายมีคำว่าโรแมนติกอยู่บ้างหรือเปล่า!
“คร้าบบบบ” แต่คนอย่างเขาก็ทำได้แค่รีบทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น
หลังจากที่ทั้งสองแยกย้ายกันไปทำงานในส่วนของตน นภเกตน์อยู่ตรวจสอบเอกสารงานต่างๆ ในห้องทำงานที่บริษัท NS ส่วนตฤณนั้นร่อนไปที่สำนักงานใหญ่ของดาต้าโปร และเพราะต้องรีบไปให้ทันเวลาเข้างานปกติ เขาจึงไม่ได้แวะเข้ามาภายในแผนกก่อน สำหรับการทำงานในช่วงเช้าของวัน เขาเข้าร่วมการประชุมสรุปปิดโพรเจกต์ พอมาถึงเวลาเที่ยงๆ ทุกอย่างเสร็จสิ้นไปด้วยดีแล้ว เขาจึงมีเวลาว่างในช่วงบ่าย และนั่นก็ทำให้ใจเขายิ่งไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อย่างกับเพิ่งเคยจะมีเดตครั้งแรกในชีวิตอย่างไรอย่างนั้น
...จะไปร้านอาหารร้านไหน จะแต่งตัวยังไง ต้องมีดอกไม้มั้ย แล้วหลังจากนั้นล่ะ!
ตฤณหันไปสำรวจซ้ายขวา ในเวลานั้นรอบๆ ตัวเขาไม่มีใคร แล้วหน้าที่เขาก็มีเพียงรอให้กิตติ บวรวิทย์ และภูริณัฐติดต่อมา เพื่อส่งรายงานผลการสรุปปิดโพรเจกต์ของแต่ละภาคมาให้ เขาจึงแอบใช้เวลางานเช็กข้อมูลลับๆ ไปพลาง... ก็แบบ... เผื่อว่าจะได้ใช้
“โอม... กูเกิลเอ๋ยยย จงบอกข้าเถิ้ดดดด...” ...วิธีการร่วมรัก ของชายกับชายให้ฝ่ายรับรู้สึกดีที่สุด... มันทำยังไง้...
หยดเลือดสีแดงข้นร่วงหล่นลงมาแหมะแล้วแหมะเล่า เพื่อประจานความคิดของเจ้าของ เพียงแค่อ่านข้อมูลที่เขาสืบค้น แล้วจินตนาการถึงเจ้านายในท่วงท่าลีลาต่างๆ
“ฮื้ยยยย! อย่าเพิ่งตื่นเต้นสิลูก ใจเย็นๆ ก่อน” มือหยาบตบๆ ลงตรงเป้ากางเกงของตนแรงๆ
“อืมๆ ต้องมีเจลหล่อลื่น ถุงยางให้พร้อม... ชิบหาย แล้วจะไปซื้อตอนไหนดีวะ” เขาพึมพำทั้งเลือดกำเดายังหยดติ๋งๆ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ารัวๆ มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง มือหยาบรีบกดปิดหน้าจอแทบไม่ทัน
ธนากรเปิดประตูผางเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตื่นตระหนก แต่เมื่อเห็นตฤณนั่งตัวชุ่มเลือดกลับรู้สึกขนหัวลุกยิ่งกว่า “อรั๊ยยย! เกิดอะไรขึ้นกันวะ!”
“ไอ้แหลม! มึงมาทำไมเนี่ย!”
ธนากรส่ายหน้ารัวๆ เพื่อเรียกสติ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปเขย่าไหล่กว้าง “กูได้ข่าวมาว่าคุณนภเกตน์จะย้ายแผนกเหรอวะ! ทำไงวะมึง!”
“เขาไม่ได้ย้ายแล้ว หลินเข้าใจผิดน่ะ ว่าแต่... มึงมาก็ดี ช่วยไรกูหน่อย”
“เมื่อกี้ยังว่ากูมาทำไมอยู่เลย” ธนากรบ่นพึมพำ
ตฤณทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วยิงคำถามใส่อีกฝ่าย “กูอยากจะไปเดต ไปดินเนอร์ที่หรูๆ อะมึง! ไปไหนดี แต่งตัวไงดี แล้วต้องซื้อดอกไม้มั้ยอะ!”
“อ้ออออ!” ธนากรหรี่ตามองใบหน้าหื่นๆ ของเพื่อนรักอย่างรู้ใจ “คืนดีกับคุณนภเกตน์แล้วสิมึง” พร้อมกับถอนหายใจ เพราะใบหน้าของเพื่อนรักกับท่าทางอายๆ นั้นไม่ได้เข้ากันเอาซะเลย
“กูจะทำไงให้เขาประทับใจดีวะ มึงช่วยกูคิดหน่อย”
“โธ่ ง่ายๆ มึงจะให้เขาประทับใจ ก็ต้องหล่อสิวะ สลัดคราบแมวข้างถนนของมึงไปซะ”
“แมวข้างถนนอะไรของมึง นี่กูใส่สูทผูกไท ผมก็ตัดแล้ว”
“ยังๆ มันยังไม่พอ... แต่อย่างแรก ถ้ามึงเดินออกจากบริษัทไปทั้งเลือดท่วมตักแบบนี้ กูว่ามึงโดนตำรวจจับขังซังเตก่อนแน่ๆ”
จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงสุมหัว เพื่อวางแผนให้เดตครั้งแรกในค่ำคืนนั้นเป็นไปอย่างสวยงาม
ทางด้านนภเกตน์เองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน วันนี้เขาอารมณ์ดีมากเสียจนหลินยังสะพรึง คงเป็นเพราะเธอไม่อาจคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ส่วนตฤณเองก็หายตัวไปทำงานข้างนอก เธอจึงได้แต่รอถามความคืบหน้าเรื่องการย้ายแผนกเอาจากเขาทีหลัง แต่ระหว่างวัน ในขณะที่เธอกำลังทำงานอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าคล้ายส้นสูงของผู้หญิงก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เลขาสาวจึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย ก็เพราะแผนกของเธอ ปกติแล้วมีแต่ผู้ชายนี่นา
หลินอ้าปากค้างกับหญิงสาวร่างสะคราญตรงหน้า ทรวดทรงโค้งเว้าและหน้าอกอึ๋มจนเธออาย เสื้อผ้ารัดรูปและปกปิดน้อยชิ้น แต่งหน้าแต่งตาสวยสด ผมสั้นดัดเป็นลอนน้อยๆ แบบสาวสวยทันสมัย “อ๋า... มาพบคุณนภเกตน์หรือคุณตฤณคะ”
แขกผู้มาเยือนโน้มใบหน้าเข้าไปหาเลขาสาว “นภอยู่มั้ย”
อรั้ยยยย! อย่าก้มนะเคอะ เดี๋ยวนมหกเลอะโต๊ะหลิน! มือของเธอควานหาแก้วน้ำมารองโดยไม่รู้ตัว “อะ... เอ่อ... คุณนัดไว้ก่อนรึเปล่าคะ”
“โนๆ แต่ถ้านภรู้ว่าฉันมา เขาจะว่างเสมอ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ คล้ายเป็นคนที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศมานาน
ครืน! (เสียงต่อมจินตนาการของหลินพังทลายอีกครั้ง)
อย่าบอกนะว่า... ผู้หญิงคนนี้... โฮวววว แล้วลัทธิตฤณนภของเธอล่ะ... ในใจของเลขาสาว(วาย)โวยวาย หากด้วยสามัญสำนึกในอาชีพ ทำให้เธอจำใจต้องตอบดีๆ ออกไป “ค่ะๆ ดิฉันจะเรียนคุณนภเกตน์ให้ทราบนะคะ เอ่อ จะให้บอกว่าใครมาพบคะ”
หญิงสาวยิ้มมุมปาก “นีนี่”
หลินกดโทรศัพท์เข้าไปหาเจ้านายในห้อง เพียงแค่เธอบอกว่ามีหญิงสาวชื่อนีนี่มาขอพบ เจ้านายก็รีบวางหูไปทันที เธอได้ยินเสียงฝีเท้าตึงๆ ก่อนบานประตูห้องจะเปิดออกกว้าง
“นีนี่!”
“นภ!” ทั้งสองโผเข้ากอดกันเป็นภาพสโลว์โมชั่น ซ้ำยังหอมแก้มแตะริมฝีปากกันเป็นพัลวัน ส่วนเลขาสาวก็ได้แต่จ้องมองตาค้าง
“เข้ามาในห้องก่อน มาได้ยังไงน่ะ”
“พักร้อนไง นีนี่เลยบินมากรุงเทพฯ คิดถึงนภอะ เป็นห่วงมากด้วย ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย”
“นภสบายดี ไม่มีอะไรต้องห่วง...” แล้วบานประตูก็ปิดลง ภาพของทั้งสองกอดกันแน่นเป็นภาพสุดท้ายที่หลินได้เห็น
...มันไม่จริงใช่มั้ย! ใครก็ได้บอกหลินที! ฮือ! สวย เผ็ด เปรี้ยวจนเข็ดฟันแบบนี้ แถมเรื่องเก่าอีก ยังไม่รู้ว่าเคลียร์ไปแล้วรึยังเลย แต่งานนี้คุณตฤณของเธอลำบากแน่! แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปดี จะอยู่รอถามแล้วรายงานให้อีกฝ่ายรู้ดีมั้ยนะ
TBC~*555555 ความรักคู่นี้จะไปรอดมั้ย การเดตจะสำเร็จรึเปล่า ทำไมมีชะนีย์โผล่มาอีกแว้วววว~ เราจะทิ้งปริศนาไว้ เอาโซ่มัดตู้รองเท้า แล้วหายไปกับสายลม ฟริ้ววววว~
ใกล้ปิดพรี "นิสรีน กุหลาบขาวแห่งทะเลทราย" กับ "เงาจันทร์ในม่านหมอก" แล้วค่า ใครสนใจรีบสั่งจองน้า 
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาให้กำลังใจฮัสกี้ พี่ตฤณและน้องนภด้วยค่ะ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 614592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก