Chapter 37เสียงน้ำไหลจากก๊อกกระทบกับอ่างล้างหน้าดังก้องภายในห้องน้ำที่มีชายหนุ่มผิวสีแทนยืนอยู่เพียงคนเดียว มือหยาบรองน้ำขึ้นมาลูบหน้าหลายๆ ครั้ง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองตนเองในกระจก ดวงตาคมกริบเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
มือหยาบทุบลงบนกำแพงหนักๆ ด้วยความโมโห “มีเรื่องอะไรที่คุณยังไม่ได้บอกผมอีกมั้ย”
แต่จะว่าไป... เจ้านายก็แทบจะไม่เคยบอกอะไรให้เขารับรู้อยู่แล้ว
เขายังไม่ได้รับคำตอบจากการที่โดนเจ้านายปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ด้วยเมื่อวันก่อนเลย ยังไม่ทันได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้านาย จู่ๆ คู่หมั้นก็โผล่ออกมาอีก
“โธ่เว้ย! แล้วตัวผมอยู่ในฐานะอะไรกันวะ”
หากจู่ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ร่างโปร่งบางที่ก้าวเข้ามาได้สองสามก้าวหยุดยืนอยู่ไม่ห่างออกไปจากตฤณนัก นภเกตน์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อพวกเขาต้องมาประจันหน้ากันจังๆ ตามลำพังโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาอึกอัก ไม่รู้จะพูดเรื่องไหนออกไปก่อนดี เรื่องของคืนนั้น หรือเรื่องของนีนี่ แต่เรื่องของนีนี่เอาไว้ก่อนก็คงได้... เพราะตฤณคงจะพอเดาเอาเองได้ ก็เขาเคยพูดเกริ่นถึงเธอให้ฟังไปแล้วนี่นา
“เห็นหน้าผมแล้วพะอืดพะอมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“เปล่า” ผู้เป็นนายเสตาหลบสายตาขึงโกรธ เขาไม่เคยเห็นตฤณมีสีหน้าขุ่นเคืองแบบนี้มาก่อนเลย ยิ่งทำให้ตนเองเริ่มต้นการสนทนาได้ลำบากยิ่งขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองใบหน้าคมสันที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เส้นผมสีดำขลับบริเวณรอบๆ กรอบหน้าเปียกชื้น เขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนส่งให้
“เช็...” ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไรออกไป อีกฝ่ายก็พูดขึ้นแทรก
“เก็บของคุณไว้เถอะครับ” ร่างสูงตอบพร้อมยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้าลวกๆ “ผมเหมาะกับแบบนี้มากกว่า”
มือขาวกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น “คุณเป็นอะไรของคุณ”
ตฤณยืนนิ่งราวกับรูปปั้น “....”
นภเกตน์พรูลมหายใจออกยาว “คุณตฤณ”
“หัวหน้ามีอะไรจะให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ”
หัวใจดวงน้อยเหมือนถูกกระชาก เจ็บร้าวในอกแบบที่เจ้าตัวไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาไม่เคยเห็นตฤณแสดงอาการแบบนี้กับใครๆ ใบหน้าเคร่งขรึมไร้รอยยิ้ม การพูดจาที่เปลี่ยนแปลงไป... โกรธอะไรเขามากถึงขนาดนี้
“ทำไมถึงพูดแบบนี้” ผู้เป็นนายถามเสียงแผ่ว
“ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ”
“ทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม”
ตฤณเบือนหน้าไปอีกทาง เขารู้ว่าควรจะใช้เหตุผลพูดคุยกัน ไม่ควรพูดจาประชดประชัน เพราะนั่นอาจจะทำให้ตัวเองเจ็บเอง หากในเวลาเช่นนี้ก็ไม่อาจห้ามตัวเองไว้ได้ “ผมควรจะเรียกหัวหน้าแบบนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว ผมก็ไม่ได้พิเศษไปกว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอครับ”
“มะ...” ร่างโปร่งอ้าปากจะเถียง หากพอได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ แว่วมาจากทางด้านนอกก็หยุดชะงัก เขาไม่ควรจะพูดเรื่องส่วนตัวในสถานที่ทำงาน ในเวลางานซึ่งอาจจะมีใครมาได้ยินเข้าแบบนี้ ทว่าอีกใจก็พะว้าพะวัง ไม่อยากให้ตฤณโกรธหรือเข้าใจผิดอะไร
เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากเจ้านาย ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งก็หัวเราะเยาะตัวเองอยู่ในใจ เป็นไงล่ะมึง ช่างประชดนัก ต้องรู้ในเรื่องที่ไม่อยากรับรู้เข้าจนได้
“จะไม่ตอบผมหน่อยเหรอครับ” ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมาประสานสายตากับผู้เป็นนาย ซึ่งอีกฝ่ายกำลังอ้ำอึ้ง สีหน้าบอกชัดเจนถึงความรู้สึกอึดอัดในสถานการณ์เช่นนี้
“ตอนนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมจะกลับไปทำงานก่อนก็แล้วกัน” นภเกตน์หมุนตัวเดินกลับไปยังประตูห้องน้ำช้าๆ หากเมื่อเอื้อมมือไปแตะที่จับประตูก็ต้องหยุดกึก เพราะคำพูดของคนที่ยังยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าอ่างล้างหน้า
“ผมคิดว่าเราคบกันอยู่ แต่นั่นคงเป็นผมที่คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ย” เสียงทุ้มที่ร่างสูงเค้นออกมาจากลำคอแหบพร่า
ร่างโปร่งไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ทั้งที่ใจอยากปฏิเสธ น้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บปวดนั้นทำให้เขาสับสนจนทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้เลยว่าในเวลาเช่นนี้ ควรจะตอบไปว่าอย่างไร
แต่เดี๋ยวก่อนสิ การที่เขายังไม่พร้อมและปฏิเสธตฤณไปวันนั้น มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาไม่ใช่หรือ ทำไมอีกฝ่ายจะต้องโกรธเขามากมายถึงขนาดนี้ด้วยล่ะ
ตฤณยืนนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ ทว่าเมื่อเห็นเจ้านายนิ่งไปนานเข้า ความหวังเพียงเล็กน้อยในหัวใจก็ริบหรี่
จะไม่ปฏิเสธสักนิดเลยหรือครับ คุณช่างใจร้ายได้อย่างเหลือเชื่อ
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกหนักๆ เขาหมุนตัวไปเปิดประตูห้องน้ำออกแล้วกระแทกให้ปิดอย่างแรงดังปังใหญ่ มือหยาบทุบลงบนบานประตูสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์ ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนฝาชักโครก แล้วใช้ฝ่ามือถูใบหน้าแรงๆ หลายๆ ครั้ง ...วินาทีหนึ่งก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ อีกวินาที เจ้านายก็ถีบเขาตกลงนรกแบบตั้งตัวไม่ทัน เขาไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีแล้ว
นภเกตน์หันหลังกลับไปมองตามเสียงโครมครามนั้น เขาคิดว่าเวลานี้ร่างสูงกำลังโมโหมาก ต่อให้ดึงดันเข้าไปพูดคุยปรับความเข้าใจ อีกฝ่ายก็คงไม่รับฟังอะไร คงไม่ต่างกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ ถ้าอย่างนั้นแล้ว เขาควรจะรอให้ตฤณใจเย็นลงสักหน่อยดีกว่า เมื่อตัดสินใจได้ ร่างโปร่งจึงเดินออกจากห้องน้ำไป
เสียงประตูปิดลงตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ไกลออกไป ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องน้ำจะกลับมาเงียบงัน ตฤณได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของตน เสียงหายใจแบบที่แฝงไว้ด้วยความขุ่นเคืองซึ่งยังคงอัดแน่นอยู่ในอก
“ผมน่าจะรู้... ว่าคุณใจร้ายและเย็นชามากแค่ไหน แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของคุณที่เปลี่ยนแปลงไปในแต่ละวัน มันทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเอง”
“ผมคิดว่าเราคบกันอยู่ แต่นั่นคงเป็นผมที่คิดไปเองคนเดียวใช่มั้ย”ตฤณกลืนคำพูดของตนเองลงคออย่างลำบาก ก็เป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่มัดมือชกให้เจ้านายเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบทุลักทุเลนี้กับเขา เป็นฝ่ายเข้าหา ตามตื๊อ เมื่อนภเกตน์ทำดีด้วยก็รู้สึกดีจนคิดเข้าข้างตัวเองไปว่านั่นคือความรัก
...แต่อีกฝ่ายก็ไม่เคยพูดให้ชัดเจนเลยสักครั้ง ว่าคิดกับเขาแบบไหน รัก หรือชอบกันบ้างสักนิดมั้ย
ขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ตฤณจึงหยิบขึ้นมากดรับสาย “ครับ... หา!? แม่เป็นอะไรนะ!” ชายหนุ่มหน้าซีดเผือด ไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด เขารีบรุดออกจากห้องน้ำแล้วตรงไปหาหลิน
“คุณหลิน ผมมีธุระด่วน ผมจะลากิจจนถึงวันศุกร์นะครับ ฝากเอกสารให้หัวหน้าเซ็นด้วย”
หลินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ดวงตาของเขาแดงก่ำ เม็ดเหงื่อโซมกาย ท่าทางอย่างกับคนอกหัก (ในสายตาของเธอ) หรือว่าที่เธอแอบจินตนาการเจ้านายกับผู้ช่วยอยู่บ่อยๆ จะไม่ใช่แค่เรื่องมโนซะแล้วนี่!
“โถ คุณตฤณ”
“ผมต้องรีบไปก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาได้ตลอด”
“ไปไหนคะ เผื่อเจ้านายถาม”
“ผมจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะ”
“ค่ะ” คุณตฤณคงทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ได้สินะคะ ถึงกับต้องหนีกลับไปเลียแผลที่บ้านนอก โถๆ ...หลินมองตามหลังชายหนุ่มไปอย่างเศร้าแทนในใจ สักพักก็ตัดสินใจ ลุกขึ้นไปเคาะประตูห้อง
เธอเปิดประตูเข้าไปภายในห้องช้าๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้น เพราะกลัวจะเห็นภาพหมิ่นเหม่เข้าอีก แต่เมื่อใช้หางตาสำรวจดูแล้ว หญิงสาวคนงามนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเจ้านายนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอเห็นอย่างนั้นเธอก็เบาใจ “ใบลากิจของคุณตฤณค่ะ”
“หือ” นภเกตน์ขมวดคิ้ว “ลากิจ? ไปไหน”
“เห็นว่าจะกลับต่างจังหวัดค่ะ” หลินรีบรายงานทันที “เห็นบอกว่ามีธุระด่วนมาก แต่ท่าทางคุณตฤณดูไม่ดีเลย น่าเป็นห่วงม้ากมากค่ะ” พร้อมใส่ไฟเข้าไปอีก
“งั้นเหรอ” ผู้เป็นนายทำหน้าขรึม แล้วเซ็นชื่อกำกับลงในเอกสาร ในเมื่อโพรเจกต์ของดาต้าโปรก็จบไปแล้ว จะลากิจด่วนก็คงไม่มีปัญหาอะไร เขาถอนหายใจเพราะนึกไม่ออกว่าจะใช้เหตุผลไหนในการโทรศัพท์ไปถาม หรือตามให้อีกฝ่ายกลับมา
...ตฤณอาจต้องการเวลาเพื่อสงบสติอารมณ์ ดังนั้นเขาก็ควรจะรอปรับความเข้าใจกันเมื่ออีกฝ่ายกลับมา... ใช่ไหม
พอหลินก้าวออกจากห้องไป นีนี่ก็เอ่ยต่อว่าขึ้นมาทันควัน “อะไรกัน เจอนางร้ายเข้าหน่อย หนีกลับบ้านพ่อแม่ที่บ้านนอกเลยรึไง เป็นนางเอกละครหลังข่าวรึไงน่ะ”
“เขาคงมีธุระด่วน” นภเกตน์ตอบเสียงขรึม
“ตามไปสิ แหวนที่จะให้วันเกิดคุณย่าน่ะ นีนี่ไปซื้อคนเดียวก็ได้”
“จะบ้ารึไง!” ร่างโปร่งพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะแผ่วเบาลงจนเกือบเป็นกระซิบ “ยังไง... ตามไปตอนนี้ก็คุยกันไม่รู้เรื่องอยู่ดี”
นีนี่ปรายตามองใบหน้าสวยหวาน ที่เธอเคยข้องใจอยู่ตลอดว่าทำไมเป็นเขาที่มีใบหน้าเช่นนั้น ในขณะที่เธอดูแมนซะขนาดนี้ไปได้ นภเกตน์ดูเศร้าซึมและเครียดขึ้นมากหลังกลับมาจากห้องน้ำ เธอจึงตั้งสมมติฐานว่าบางทีพวกเขาอาจจะได้พบปะและมีปากเสียงกันอีก
“เขาเข้าใจผิดเรื่องนีนี่รึเปล่า”
นภเกตน์ส่ายหน้าช้าๆ “ไม่หรอก... นภเคยบอกเขาแล้ว”
“นภไม่ตามไปง้อล่ะ แสดงออกให้เขารู้สิว่านภคิดยังไง”
“เขาก็น่าจะรู้...”
“แล้วทำไมถึงเข้าใจผิดกันได้ล่ะ นภไปถีบเขาตกเตียงรึไง” นีนี่แกล้งประชดไปแบบนั้น ทว่าอีกฝ่ายกลับนิ่งงัน ราวกับคำพูดของเธอทิ่มลงตรงกลางหัวใจ “ถ้างั้นก็โกรธกันเรื่องบนเตียงจริงๆ สินะ” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
“......” ร่างโปร่งเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ แต่คิดว่าอีกฝ่ายจะหยุดงั้นเหรอ ยิ่งเขาเลี่ยงไม่ตอบแบบนี้ เธอยิ่งมองเขาออกแบบทะลุปรุโปร่งเลย
“คนรักกันก็อยากใกล้ชิดกันเป็นเรื่องธรรมดา จริงมะ นภ” หญิงสาวเริ่มเท้าความ
“ก็คงงั้น” เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหมุนเก้าอี้ไปอีกทางเพื่อไม่ให้เธอมองเห็นสีหน้าเป็นกังวลของตน
“นภเอ๊ย... คนรักกันก็ย่อมอยากจะมีความสัมพันธ์ทางกายและทางใจต่อกัน นภไม่เคยสนใจ ไม่เคยมีความรักมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก แถมกับผู้ชายด้วยกันซะด้วย นีนี่ก็เข้าใจนะ... แต่ยอมรับหัวใจตัวเองได้แล้ว ว่านภน่ะรักเขา” นีนี่ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินวนไปยืนตรงหน้าอีกฝ่าย
“.....” ร่างโปร่งเม้มปากแน่น
“รักเขารึเปล่า” เธอถามซ้ำ พลางย่อตัวลงสบสายตากับคนที่นั่งอยู่ “นภไม่นึกอยากกอด อยากจูบคนที่รักบ้างรึไง”
“รู้ดีจริงนะ” เขาถามกลับเสียงเข้ม
“ก็รู้ดีพอที่จะเห็นว่านภรักเขามาก ตัวเองเปลี่ยนไปมากแค่ไหนยังไม่รู้ตัวอีก”
“เปลี่ยนไปมากเลยเหรอ”
“อื้อ! น่ารักขึ้นเป็นกอง” นีนี่หัวเราะเบาๆ กับใบหน้าสวยหวานของ
พี่ชาย ที่เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ว่าไงล่ะ จะไปตามเขามั้ย”
“คิดดูก่อน วันนี้ไปเลือกแหวนให้คุณย่าด้วยกันตามนัดก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
นีนี่เบ้ปากเป็นรูปสระอิ... ถึงนภเกตน์จะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ความดื้อรั้นก็ยังเหมือนเดิมเลยจริงๆ!
TBC~*
ตอนนี้พี่ตฤณพระเอ๊กกกก พระเอกเนอะ 5555555555555 เอาน่ะๆ ให้พระเอกเขามีบทซีเรียสบ้างนะคะ เกรียนมาทั้งเรื่องแล้ว 555555
เรามารอดูว่าน้องนภจะทำยังไงต่อไปกันดีกว่าค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนน้องนีนี่ หลายคนก็เดาถูกแล้วค่ะว่าคือน้องสาวของนภนั่นเอง ส่วนการกอดและจุ๊บปากเบาๆ ก็เป็นการทักทายกันแบบชาวตะวันตกทักทายญาติคนสนิทนั่นเองค่ะ (ก็สองคนนี้เขาโตมาจากต่างประเทศนี่นา)
ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านค่ะ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 614487 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก