Chapter 2 : เมื่อเมียป่วย“ปีหนึ่งทั้งหมด จัดแถว เข้าแถวเช็กชื่อ!”
“พวกคุณเห็นคนสองคนที่ยืนอยู่หน้าตึกคณะมั้ย พวกเขาคือรุ่นพี่คณะที่จบไปแล้ว วันนี้พี่เขามาเยี่ยมดูความสามารถของพวกคุณ ผมขอให้พวกคุณบูมเสียงดังๆ เรียกรุ่นพี่มาหาพวกคุณที่นี่ ทำได้มั้ย!”
“ได้ครับ!”
เสียงบูมของรุ่นน้องปีหนึ่งดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ ส่งผลให้ตฤณและธนากรที่กำลังพยายามปั้นหน้าขรึมหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“เขินว่ะ แม่ง บูมเรียกซะดังเลย ไฟแรงฉิบหาย”
ทั้งสองยืนรอฟังบูมจนครบสามรอบแล้วค่อยเดินเข้าไปตามที่เฮดว้ากขอไว้ จากนั้นจึงกล่าวอะไรกับรุ่นน้องปีหนึ่งเล็กน้อย
เมื่อถึงเวลาที่เฮดว้ากบอกให้พัก ตฤณและธนาการยังคงอยู่ที่นั่นเนื่องจากยังไม่ถึงเวลาที่นัดหมายไว้กับอาจารย์ พวกเขาจึงคิดว่าจะใช้โอกาสนั้นพูดคุย เล่าถึงประสบการณ์ในการเล่าเรียน ความสัมพันธ์ การช่วยเหลือกันของรุ่นพี่รุนน้องและกิจกรรมที่เคยทำในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ปีหนึ่งได้ฟัง
“ประธานรุ่น!” ตั้งใจเรียกเสียงดังฟังชัด
“ครับ!” เด็กหนุ่มหน้าตาน่าเอ็นดูรีบรุดเข้ามาทันที
“นี่พี่ตฤณกับพี่แหลมนะครับ เดี๋ยวผมเรียกจัดแถวแล้ว คุณคอยดูแลเพื่อนอย่าให้ส่งเสียงดังเวลาที่พี่เขาพูด แล้วก็เดี๋ยวเอาน้ำมาให้พี่เขาด้วยครับ”
“ครับ” เด็กหนุ่มขานรับ เขาหันไปยกมือไหว้รุ่นพี่ที่จบไปแล้วทั้งสอง “ผมชื่อเมฆนะครับพี่”
“ประธานรุ่นปีนี้หน่วยก้านดีจังแฮะ” ธนากรยิ้มร่า พร้อมกับชี้ไปทางเพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างกัน “ว่าแต่นี่เป็นการพบกันของประธานรุ่นปี 38 กับประธานรุ่นปี 47 สินะ”
รุ่นน้องหันขวับไปทางประธานรุ่นปี 38 คนที่ว่า “เห! พี่ตฤณก็เป็นประธานรุ่นเหมือนกันเหรอครับ”
ตฤณยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋ม แล้วชี้กลับไปที่เพื่อนรัก “ส่วนพี่แหลมนี่ เป็นอดีตหัวหน้าภาค”
“สุดยอดเลย! พี่เรียนภาคไหนกันอะครับ”
“พวกผมอยู่ไฟฟ้าน่ะ”
เมฆจ้องมองเสื้อผ้าชุดสูทสุดเนี้ยบของรุ่นพี่ทั้งสองด้วยความรู้สึกชื่นชม รุ่นพี่เขาช่างดูภูมิฐานน่าเคารพ ในอนาคตเขาก็อยากจะได้ใส่สูทเท่ๆ แบบนี้เหมือนกับรุ่นพี่นะ เวลาเดินกับแฟน แฟนจะได้ยืดได้
ก่อนที่รุ่นพี่จะเรียกให้จัดแถวอีกครั้ง เด็กหนุ่มยกเก้าอี้ไปวางเตรียมไว้ตรงหน้าจุดที่ปีหนึ่งจะเข้าแถว เขาบอกให้เพื่อนช่วยจัดหาไมโครโฟนกับน้ำดื่ม ไม่นานหลังจากนั้นเฮดว้ากก็เรียกให้จัดแถว
ระหว่างที่สองหนุ่มเล่าเรื่องราวกันไป อาจารย์ในคณะก็เดินเข้ามาสมทบ บอกกล่าวให้พวกเขาช่วยแนะนำเรื่องการวางแผนอ่านหนังสือกับการเตรียมตัวสอบเพิ่มอีกสักหน่อย เมื่อคุยกันเสร็จแล้ว รุ่นพี่สันทนาการปีสี่จึงเข้ามารับหน้าที่ต่อ
ธนากรกับตฤณยืนคุยกับอาจารย์ต่อไปอีกเล็กน้อย
“ผมว่าหาโอกาสมาคุยเรื่องประสบการณ์การทำงานกับน้องๆ สักชั่วโมงก็ดีเหมือนกันนะ ตฤณ ธนากร ว่าไง”
“อ่า” สองหนุ่มมองหน้ากัน “คงไม่มีปัญหามั้งครับ ยังไงพวกผมก็ต้องมาทำงานที่นี่สักพักอยู่แล้ว”
“ดีๆ เอาไว้จัดเวลาได้แล้วจะขอนัดหน่อยนะ” อาจารย์ยิ้มกว้าง
ในขณะเดียวกันนั้น เมฆถือขวดน้ำเข้ามาส่งให้กับรุ่นพี่พอดี เขาจึงถามอย่างสนใจ “พวกพี่จะมาทำงานที่นี่เหรอครับ”
“อืม พวกพี่จะมาติดตั้งระบบเครือข่ายให้ตึกใหม่กับบางตึกของมหาลัยน่ะ”
“โอ้ เจ๋งไปเลย ถ้าพี่มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะ”
“ขอบใจไอ้น้อง อย่าลืมที่พูดไว้เชียว พี่จะเริ่มมาทำงานที่นี่เดือนหน้านี้แล้ว เรียกแล้วอย่าหายหัวล่ะ”
“โธ่ ด้วยเกียรติของประธานรุ่น ไม่หายแน่พี่ พี่เอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์ผมไว้ได้เลย”
ตฤณหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดบันทึกเบอร์โทรศัพท์ เขาคิดว่าในเมื่อต้องมาปักหลักทำงานที่มหาวิทยาลัยบ่อยๆ รู้จักกับรุ่นน้องเจ้าของถิ่นในปัจจุบันไว้ก็ไม่เสียหลาย
หลังจากนั้นรุ่นพี่รุ่นน้องก็แยกย้ายกันไป เด็กหนุ่มต้องเข้าร่วมกิจกรรมสันทนาการต่อ ส่วนตฤณและธนากรก็ต้องไปพบอาจารย์เพื่อพาไปรับประทานอาหารมื้อเย็นตามที่นัดกันไว้
..
......
..
หนึ่งสัปดาห์ถัดมาหลังจากนั้น ตฤณเริ่มต้นวางแผนงานกับลูกน้องในทีม จัดการติดตั้งแล็บขึ้นอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ส่วนนภเกตน์ก็มีประชุมกับลูกค้าใหญ่ไม่เว้นแต่ละวัน งานนี้เขาจึงไม่สามารถเข้ามาร่วมวงด้วยได้
ร่างโปร่งเข้ามาสั่งงานลูกน้องในตอนเช้า อยู่รับฟังปัญหาได้ชั่วครู่ก็ต้องออกไปข้างนอก บางครั้งต้องเดินทางไปต่างจังหวัดพร้อมกับเซลล์ในบริษัท กว่าจะกลับมาก็ค่ำมืดเกือบซะทุกวัน
ทว่านีนี่เดินทางกลับประเทศอังกฤษไปแล้ว ทั้งสองหนุ่มจึงนัดแนะว่าจะกลับมาเจอกันที่คอนโดมิเนียมในคืนนี้เป็นคืนแรก หลังจากที่ห่างกันไปถึงสองสัปดาห์
ตฤณกลับมาถึงห้องพักก่อน ขนาดว่าเขาเลิกงานช้าไปกว่าสองชั่วโมง แต่นภเกตน์ก็ยังกลับมาไม่ถึงห้องเลย มือหยาบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดดูข้อความที่คนรักส่งมาบอกไว้ก่อนหน้าแล้ว
“ใกล้จะถึงห้องแล้ว อย่าเพิ่งหลับไปก่อนล่ะ”
“ใครจะหลับกันครับ คืนนี้นะจะไม่ให้คุณนภได้นอนเลยคอยดู” ตฤณบ่นพึมพำกับโทรศัพท์ในมือ
“เฮ้อ หิวแฮะ... คิดถึงฝีมือคุณนภชะมัด” เขาคลายปมเนกไทให้พอหลวม ถอดเสื้อสูทพาดไว้บนพนักโซฟาแล้วเอนตัวลงนอน
พอไม่ได้รับประทานอาหารฝีมือคนรักแล้วรู้สึกไม่เจริญอาหารเอาเสียเลย ไปรับประทานอะไรที่ไหนก็ไม่อร่อย ขนาดไอ้แหลมเพื่อนเขาพาไปร่วมกินเลี้ยงกับลูกค้าที่ร้านอาหารในโรงแรมขึ้นชื่อ ก็ยังไม่อร่อยเท่าฝีมือของนภเกตน์เลย
ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองนาฬิกาบนผนัง ก่อนจะลุกขึ้นเดินโซเซเข้าไปในครัวเพื่อหาอาหารมาประทังชีวิต มื้อนี้ก็คงไม่ต่างกับมื้อก่อนๆ ที่เขาลงมือทำเอง ชายหนุ่มบ่นพึมพำพลางจัดการหุงข้าวไว้รับประทานกับไข่ต้มเหมือนเคย
ขณะที่ยืนต้มไข่อยู่หน้าเตาก็ได้ยินเสียงบานประตูห้องเปิดออก เขาจึงรีบรุดออกไปดู “คุณนภ!” นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง พร้อมกับถลาเข้าไปประคอง
ร่างโปร่งทรุดตัวลงในอ้อมแขนแข็งแรง “คุณตฤณ ขอโทษทีนะ เครื่องมันเลต”
“คุณนภ นี่คุณไม่สบายนี่ครับ ตัวร้อนจี๋เลย”
“ไม่สบายอะไรกัน ผมแค่ปวดหัว เพลียๆ นิดหน่อย...”
“นั่นแหละที่เขาเรียกว่าไม่สบาย เดินจะไม่ไหวอยู่แล้วนะครับ! ผมจะพาคุณนภไปนอนพักก่อน” ตฤณค่อยๆ พยุงคนรักไปที่เตียงนอน เขาช่วยถอดเสื้อสูทกับเนกไทออก คลายกระดุมเสื้อแล้วถอดเข็มขัด ก่อนจะวิ่งเข้าห้องอาบน้ำไปหยิบผ้าหมาดๆ ออกมาเช็ดตามใบหน้าและลำคอให้ “เดี๋ยวผมจะเอายา...” พูดไปยังไม่ทันจบประโยคก็นึกถึงไข่ต้มบนเตาขึ้นมาได้ ป่านนี้จะน้ำแห้งไปหมดแล้วหรือยังวะเนี่ย “คุณนภรอแป๊บนะครับ เดี่ยวผมจะรีบมา”
ร่างสูงวิ่งปรู๊ดออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัว โชคดีที่น้ำในหม้อยังมีเหลืออยู่อีกนิดหน่อย แต่ไข่ต้มเขาคงจะแข็งชนิดปาหัวแตกได้แน่ๆ มือหยาบเอื้อมไปปิดเตา ก่อนจะหันไปต้มน้ำร้อนและควานหายาสามัญประจำบ้าน
“ฉิบหาย คุณนภไม่มียาอะไรเลย”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งวิ่งกลับเข้าไปหาคนรักที่นอนซมอยู่บนเตียง “คุณนภครับ ในตู้ยาคุณนภไม่มีอะไรเลยสักอย่าง คุณนภมียาเก็บไว้ที่อื่นมั้ย”
นภเกตน์ปรือตาขึ้น “ไม่มีหรอก ผมไม่ได้ป่วยแบบนี้มานาน...”
“ปวดหัวมากมั้ยครับ”
“อือ...”
“งั้นเดี๋ยวผมจะลงไปซื้อยา แล้วนี่คุณนภกินอะไรมารึยังครับเนี่ย”
ร่างโปร่งส่ายหน้าไปมา “ยัง... แต่ผมไม่หิว”
ฝ่ามืออุ่นวางประกบบนหน้าผากมน จากนั้นจึงเคลื่อนขึ้นไปลูบศีรษะเล็กเบาๆ “คุณนภไม่สบายมากนะครับ ไปหาหมอดีกว่ามั้ยครับ”
“ไม่เอา”
ภายใต้แสงสลัวจากโคมไฟบนหัวเตียง ตฤณยังจำได้ดีว่าเมื่อครั้งที่เขาแกล้งป่วย ร่างโปร่งช่วยดูแลเขาดีมากเพียงไหน แล้วตัวเขาล่ะ พอคนรักป่วยกลับไม่มีปัญญาทำอะไรเลย แม้กระทั่งหยูกยาก็ไม่เคยสนใจจะซื้อมาเก็บไว้
“ผมขอโทษนะคุณนภ...”
“ขอโทษทำไม”
“คุณนภนอนรอแป๊บนะครับ ผมจะไปซื้อยากับโจ๊กมาให้”
ใบหน้าน่ารักส่ายไปมา พวงแก้มซับสีเลือด เขาคว้ามือหยาบเอาไว้แนบแก้ม เสียงที่เปล่งออกมาเบาหวิว “ไม่เอา ตฤณ... อยู่กับนภก่อนนะ”
“คุณนภ...”
ตฤณใจร่วงวูบลงไปถึงชั้นใต้ดินของคอนโดมิเนียม ตั้งแต่คบกันมา นภเกตน์ไม่เคยอ้อนเขาแบบนี้ ไม่เคยเรียกแทนตัวเองว่านภ ไม่เคยเรียกเขาว่าตฤณเฉยๆ เลยสักครั้ง
หรือว่าคุณนภจะไม่สบายหนักจนเพ้อแล้ววะ!
“อือ...” นภเกตน์หลับไปแล้วเพราะพิษไข้ ทั้งเนื้อตัวยังร้อนผ่าว
ตฤณนั่งหันรีหันขวาง ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นทำอะไรก่อนดีแล้ว ห่วงคนรักก็แสนห่วง มือที่ถูกมือขาวกุมไว้ก็ไม่อยากจะปล่อย ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกไป
ปลายสายต่อว่ามาเสียงดังฟังได้ชัด “ไอ้ห่าตฤณ! นี่มันกี่โมงแล้ววะ มึงโทรมาหาพ่องงงงมึงเรอะ!”
“ชี่... อย่าเสียงดัง ไอ้ห่าแหลม พ่อกูอยู่เลยนู่น มึงอะมาช่วยกูที คุณนภไม่สบายหนักมาก ไม่มียา ไม่มีอาหาร ไม่มีเหี้ยอะไรเลย! กูจะออกไปซื้อกูก็เป็นห่วงเขา กูขยับไปไหนไม่ได้เลยเนี่ย”
“อ้าวไอ้เหี้ย ไม่พาไปหาหมอล่ะวะ”
“คุณนภไม่ยอมไป นี่หลับไปแล้ว มึง! กูขอสักครั้ง ช่วยกูด้วย ซื้อยากับอาหารมาให้คุณนภที”
“เวรกรรมแท้ เออๆ เอางี้ เดี๋ยวกูจะพาหมอไปดูอาการคุณนภให้ แล้วจะเอาอาหารไปให้ด้วย”
“มึงจะไปเอาหมอมาจากไหนวะ ดึกดื่นแบบนี้”
“ญาติกูนี่แหละ อยู่คอนโดฯ เดียวกัน รอแป๊บนะ”
ตฤณหันไปมองสภาพคนรัก ขอบตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า ใบหน้าซูบเซียวไปเล็กน้อย สงสัยว่าคงจะตรากตรำทำงานหนักจนไม่ค่อยได้พักผ่อน
ในที่ทำงานตอนนี้มีงานเยอะมากและก็วุ่นวายมากเสียด้วย วิศวกรทุกคนต่างรับงานกันจนล้นมือ และเพราะว่าเป็นช่วงเวลาใกล้สิ้นปี ทุกคนต่างก็พยายามเร่งปิดโพรเจคต์ที่ค้างคาไว้กันเป็นพัลวัน ที่นภเกตน์ต้องเดินทางไปนู่นมานี่แทบทุกวัน ก็เพื่อไปประชุมปิดโพรเจคต์ทั้งหลายนี่แหละ แล้วก็ยังมีโพรเจคต์ใหม่จ่อรอคิวยาวเป็นหางว่าวอีก
“โถถัง... คุณนภของไอ้ตฤณ” ฝ่ามือหยาบลูบเส้นผมของคนที่นอนป่วยอยู่อย่างอ่อนโยน
หลังเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ธนากรก็พานายแพทย์มาถึงที่คอนโดมิเนียม ตฤณจึงรีบออกไปต้อนรับแล้วพาเข้ามาตรวจคนรักที่ในห้องนอน
“คุณนภเกตน์เป็นไข้หวัดนะครับ น่าจะเพราะพักผ่อนน้อย และช่วงนี้อากาศเปลี่ยน หมอฉีดยาลดไข้ให้แล้วนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ” ตฤณหันไปจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วจึงเชิญผู้มาเยือนทั้งสองออกไปนั่งในห้องรับแขก
“นั่งก่อนนะครับ จะดื่มอะไรมั้ยครับหมอ ไอ้แหลม”
ธนากรหาวอ้าปากกว้าง เหนื่อยแสนเหนื่อยเหลือเกินแล้ววันนี้ เมียของตัวเองก็ไม่มี แล้วยังต้องมาดูแลเมียให้เพื่อนอีก ชีวิตหนอชีวิต “ขอกาแฟได้มั้ย”
นายแพทย์พยักหน้าหงึกหงัก “ขอกาแฟด้วยละกันนะครับ”
“โอเคครับ” ร่างสูงเดินโซซัดโซเซเข้าไปในครัว แต่เพียงครู่เดียวก็เดินกลับออกมา “เอ่อ... ไอ้แหลม มึงใช้เครื่องชงกาแฟเป็นมั้ยวะ”
ธนากรขมวดคิ้ว “ไอ้ห่า แค่ชงกาแฟยังทำไม่เป็น”
“ก็เครื่องแม่งไฮโซ ปุ่มเหี้ยอะไรไม่รู้เยอะไปหมด”
สองหนุ่มเดินพึมพำเข้าไปในครัว ใช้เวลางมกันอยู่สักพักก็ได้กาแฟออกมาสามแก้วจนได้ จากนั้นพวกเขาจึงกลับออกมานั่งด้วยกันในห้องนั่งเล่น
“เดี๋ยวคุณตฤณเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยนะครับ ก่อนหน้านี้ได้ทำอะไรไปบ้างแล้วรึยัง”
“ผมเช็ดหน้ากับคอให้คุณนภแล้วครับ”
นายแพทย์หนุ่มหรี่ตามอง จากการสแกนกรรมดูแล้วก็คิดว่าตฤณคงจะไม่รู้วิธีเช็ดตัวคนป่วยเป็นแน่แท้ “แค่นั้นไม่พอนะครับ วิธีการเช็ดตัว อย่าใช้ผ้าเปียกมาก ใช้น้ำอุ่นนะครับ เช็ดตามข้อพับแขนขา ลำตัว และหลัง เช็ดเพื่อให้ตัวหายร้อน อย่าถูแรงจนหนังกำพร้าลอกล่ะครับ เสร็จแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนไข้ด้วยนะครับ”
ตฤณจิบกาแฟไปก็พยักหน้าไป “อ่า ครับๆ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าคุณตฤณทำอาหารอ่อนๆ ให้คุณนภเกตน์หน่อยนะครับ พวกข้าวต้ม โจ๊ก อะไรแบบนี้ ก่อนทานยา”
กาแฟที่ร่างสูงเพิ่งดื่มเข้าไปแทบจะพุ่งพรวดออกมาจากในปาก เขารีบกลืนกลับลงคอไปด้วยความเสียดาย “ข้าวต้ม! โจ๊ก! ฉิบหายแล้ว ผมทำเป็นซะที่ไหน”
“ไอ้ห่าตฤณ มึงทำอะไรเป็นบ้างวะเนี่ย”
“ก็ปกติคุณนภเป็นคนทำให้กินนี่หว่า ทั้งมื้อเช้ามื้อเย็น...”
ธนากรทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาหันไปประสานสายตากับเพื่อนรักที่กำลังนั่งเหงื่อตก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วชี้หน้า “กูว่ามึงนี่แหละ ตัวการที่ทำให้คุณนภเกตน์ป่วย”
ราวกับถูกจานสังกะสีหล่นใส่ศีรษะดังผ่างใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองคนที่ปรักปรำตน “ฮะ!?”
“ไอ้ผัวเฮงซวย ให้เมียตรากตรำทำงานหนัก” ธนากรต่อว่าไปด้วยความหมั่นไส้ปนอิจฉา ก็ตัวเขาทั้งหล่อทั้งรวย ทำไมไม่มีแฟนบ้างวะ!
คำพูดของธนากรไม่ต่างกับกะละมังที่ฟาดลงบนศีรษะหนาๆ ของชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้ง คอเขาเริ่มหดลงแล้ว จวนเจียนจะเหลือแค่ศีรษะกับลำตัว
“ต้องตื่นเช้าไม่รู้กี่โมงมาเตรียมอาหารเช้า กลางวันต้องไปทำงานอย่างกับจับกัง เย็นก็ต้องกลับมายืนขาแข็งในครัวทำอาหารให้มึงกินอีก” ธนากรใส่อารมณ์ส่วนตัวปนเข้าไปด้วยความเคียดแค้น เพราะครั้งก่อนเขาพามันกับลูกค้าไปเลี้ยงที่ภัตตาคารในโรงแรมอย่างหรู แต่ไอ้เพื่อนเวรเสือกบอกไม่อร่อย สู้ฝีมือเมียมันไม่ได้ “กาแฟยังไม่มีปัญญาชงกินเอง มึงนี่มันโง่หรือง่อยกันวะ”
จากกะละมังเปลี่ยนขนาดไปเป็นหม้อ เวลานี้ใจตฤณหดเล็กลงเหลือเท่าลูกเกด
“แล้วกลางคืนที่ไม่ได้พัก มึงข่มเหงอะไรคุณนภเกตน์อีกใช่มั้ย” เซตนี้ถือว่าเขาด่าแก้แค้นที่ต้องหอบไอ้หมอ ญาติเขามาที่คอนโดมิเนียมของนภเกตน์ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ คนกำลังดูหนังโป๊อยู่ ค้างหมดเลย! ตามด้วยประโยคคำถามให้อีกฝ่ายปวดศีรษะเล่น “ตั้งแต่คบกันมานี่ มึงทำอะไรให้คุณเขาบ้างวะ!”
หากประโยคล่าสุดของธนากรราวกับหมัดฮุคของบัวขาว คำพูดเหล่านั้นสะท้อนก้องอยู่ในศีรษะ ตฤณถึงกับชะงักค้าง “กู... กู...”
“แบบนี้สักวันคุณนภเกตน์ต้องทิ้งมึงไปหาคนใหม่แน่” ธนากรขู่อย่างต่อเนื่อง เซตนี้แฝงไว้ด้วยความหวังดี อยากให้เพื่อนปรับปรุงตัว เขาหันไปส่งสายตาพยักเพยิดให้กับนายแพทย์ที่นั่งซับเหงื่ออย่างงงๆ อยู่บนโซฟาอีกตัว “ใช่มั้ย ไอ้หมอ”
“เอ่อ... หมอว่า เป็นแฟนกันอยู่ด้วยกันก็น่าจะแบ่งๆ หน้าที่กันไป...”
นายแพทย์ยังพูดไม่ทันจบ ธนากรก็ใส่ต่อ “ขนาดห้องพักนี่ มึงยังไม่ต้องทำความสะอาดเองเลย ห้องก็ห้องของคุณนภเกตน์ มีคนคอยทำความสะอาดให้เสร็จสรรพ”
“โอ้โห คุณตฤณนี่หาแฟนได้สุดยอดจริงๆ นะครับ” นายแพทย์เริ่มจะคล้อยตามญาติตนเองไปด้วย “แบบนี้ยิ่งต้องระวัง ต้องเอาใจใส่แฟนให้มากกว่านี้นะครับ”
ในเวลานี้ร่างสูงนึกอยากจะร้องไห้ วาดภาพตนเองเป็นเหมือนสามีเก่าๆ ของลำยอง เขานี่มันแย่มากจริงๆ ด้วย อย่างวันนี้ถ้าไอ้แหลมไม่มาช่วย คุณนภของเขาคงจะยิ่งป่วยหนัก
...ถ้าคุณพีรพัฒน์ คุณนีนี่ และคุณหญิงรดามณีรู้เข้า คงจะโกรธมาก อาจจะบังคับให้เขากับคุณนภเลิกกัน หรืออาจจะหาคนใหม่ที่เหมาะสมกว่ามาให้คุณนภ
“ม่ายยยยยย!” ตฤณลุกขึ้นดึงทึ้งเส้นผม “กูจะทำยังไงเด๊!”
“มึงก็ปรับปรุงตัวเซ่ เสน่ห์ปลายจวักน่ะเคยได้ยินมั้ยฮะ ทำตัวเป็นพ่อศรีเรือน เอาอกเอาใจเมียบ้างสิมึง”
มือหยาบคว้าแขนเพื่อนรักมาเขย่า จนธนากรหัวสั่นหัวคลอน “กูจะปรับปรุงตัว กูจะพยายาม”
“มาบอกกูทำไม ไปบอกคุณนภเกตน์นู่น” ธนากรสะบัดแขนออกอย่างไร้เยื่อใย
“งั้นมึงกลับไปได้แล้ว กูจะเข้าไปดูแลคุณนภ ขอบใจมากนะเว้ย” ตฤณผลักหลังเพื่อนรักออกไปเบาๆ แล้วหันไปยกมือไหว้นายแพทย์เพื่ออำลา “ขอบคุณหมอมากนะครับ” เขาเดินไปส่งทั้งสองคนที่หน้าห้องพัก แล้วรีบรุดกลับเข้าไปหานภเกตน์ในห้องนอน
TBC~* 
โถ น้องนภไม่ซำเบยซะแล้ว พี่ตฤณต้องดูแลเมียให้ดีกว่านี้นะะะะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ภาคนี้ไม่มีดราม่าแน่นอน 55555 เรื่องนี้มีแต่ความเพี้ยน ฉีกยิ้มกันให้ตีนกาขึ้นไปเล้ยยยย
ฮัสกี้อยากพาพี่ตฤณกับน้องนภมาส่งบ่อยๆ นะคะ แต่เขียนไม่ทันนนนน ฮรืออออ เหนือเมฆก็ยังไปไม่ถึงไหนเลยยย โลภมากเขียนทีละหลายเรื่องก็งี้ ขออำพัยทุกท่านด้วยค่ะ ดีที่สองเรื่องนี้อารมณ์เดียวกัน ไม่งั้นฮัสกี้ต้องน้ำลายฟูมปากแน่เลย กร๊าก 
ขอบคุณที่ติดตามชีวิตป่วนๆ ของพี่ตฤณและน้องนภค่า 
ปล. ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่โหวตให้กับนิยายของฮัสกี้นะคะ แงรรร~ พี่ทาริคได้เข้ารอบกะเขาด้วยง่า ไม่น่าเชื่อเลย แต่ก็ดีใจมากมายเลยค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ นะคะ แล้วเอาไว้ฮัสกี้จะปั่น The Rosy Desert มาต่อจากนิสรีนให้ทุกคนได้อ่านกันนะคะ ขอเวลาอีกนี้ดดดดด (หลายนี้ดดดดมาก กร๊าก)
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615435 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก