Chapter 6ขายาวพาเจ้าของก้าวไปตามทางเดินในตึกคอนโดมิเนียม เมื่อไปถึงห้องพักก็เปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาถอดรองเท้าออกแล้วย่องเข้าไปในห้องนั่งเล่น หมายจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา ส่วนเรื่องอาบน้ำก็คิดว่าจะผลัดไปไว้ตอนเช้าแทน
ร่างสูงเอื้อมมือไปคลำหาสวิตช์ไฟ ทว่าภายในห้องที่ควรจะมืดมิดกลับมีแสงพอสลัวจากเปลวเทียนบนโต๊ะตรงหน้าโซฟา และมีใครบางคนนั่งซุกผ้าห่มอยู่ที่นั่น
ตฤณหรี่ตามอง แล้วเลิกคิ้วขึ้น “คุณนภ ยังไม่หลับเหรอครับเนี่ย”
เจ้าของชื่อเรียกเงยหน้าขึ้น หายงัวเงียทันควัน เขายิ้มรับคนที่เพิ่งมาถึง “คุณตฤณ” หัวใจเต้นตึกตัก ไม่ใช่เพราะชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งสุดหล่อ แต่เพราะลุ้นว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไรกับเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ต่างหาก
นภเกตน์สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากโซฟา “กำลังรอคุณตฤณอยู่เลย”
ถุงใส่อาหารในมือหยาบร่วงตุ้บลงกับพื้น นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลงเมื่อได้เห็นคนที่เดินเข้ามาหาเขาเต็มๆ ตา ร่างโปร่งบางในเสื้อเชิ้ตของเขา ถึงแม้จะติดกระดุมเกือบหมดทุกเม็ด แต่ก็ชวนให้อาการหื่นหอบกำเริบได้เป็นอย่างดี แล้ว... แล้วนั่น...
คุณนภใส่บ๊อกเซอร์ของเขาด้วยอ้ะ!
“ผมยืมเสื้อผ้าคุณตฤณใส่ ไม่ว่ากันใช่มั้ย” นภเกตน์ถาม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสแจ๋วจ้องมองแต่ใบหน้าหล่อเหลา
“ไม่... ไม่เป็นไรครับ คุณนภใส่ก็ดูเหมาะดี” ตฤณกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เขาพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างจาบจ้วงนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเพ่งมองตั้งแต่ปลายเท้า ผ่านท่อนขาเรียวขาวที่เขาอยากจะเห็นมันกอดเกี่ยวเอวตน ลำตัวที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้าอาภรณ์ซึ่งเขาคิดว่าน่าค้นหา แล้วยังลำคอยาวระหงที่เขาอยากจะขบจูบให้เป็นรอยแดง ขึ้นมาหยุดอยู่ที่กลีบปากอวบอิ่มซึ่งทำให้เขาตัวสั่นไปทั้งตัวแล้ว ขีดของความอดทนใกล้จะหมดไปเต็มที
“คิดถึงคุณตฤณก็เลยเอามาใส่”
ร่างสูงแทบจะวิ่งไปเอาศีรษะโขกกำแพง เขาได้ยินเสียงของเส้นสติตัวเองขาดผึง “คุณนภ!”
“อื้อ!” นภเกตน์ถูกรุกจูบโดยไม่ทันตั้งตัว แขนแกร่งโอบรอบเอวของเขาไว้ พร้อมกับดันให้ถอยหลังกลับไปยังโซฟาตัวที่เพิ่งลุกออกมา พอขาถอยไปจนถึงโซฟาก็ถูกอีกฝ่ายดันให้เอนตัวลงนอน
ตฤณพาตัวเองขึ้นไปคร่อมทับ บดจูบริมฝีปากสีแดงสดที่เขาคิดว่าทั้งนุ่มทั้งหอมหวาน สอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัด ไล้สัมผัสทุกซอกมุมในโพรงปากอุ่นอย่างกระหาย มือหยาบเร่งถอดบ๊อกเซอร์ออกจากสองขาเรียว แล้วเคลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อออกอย่างร้อนรน พอได้เห็นผิวขาวๆ ที่ห่างเหินมาหลายวัน มือก็เกิดสั่น ทำอะไรไม่ได้อย่างใจเอาเสียเลย
ร่างโปร่งผงกศีรษะขึ้นมองดู เห็นว่าอีกฝ่ายมัวแต่ก้มงุดอยู่กับกระดุมเสื้อตน “คุณตฤณ อย่า...”
“ฮื่อ ผมทนไม่ไหวแล้วครับ” ขณะที่กำลังแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายออก ใบหน้าหล่อเหลาก็พุ่งตรงเข้าไปซุกไซ้ซอกคอซึ่งมีกลิ่นหอมของสบู่บางเบา “คุณนภของผมน่ารัก ตัวก็หอม...”
“อย่า...”
“อา... อย่าห้ามผมเลย”
นภเกตน์ตีแขนแกร่งเบาๆ “ไม่ได้จะห้าม... แต่อย่าช้าได้มั้ย!”
คำพูดที่ได้ยินราวกับมีใครมาเติมน้ำมันเครื่องไดเกียวผสมเครื่องดื่มเอ็มร้อยลงในห้องเครื่อง ร่างสูงจึงเร่งเดินหน้าเต็มกำลังสูบ
เรียวปากชุ่มชื้นลากไล้ไปตามลำคอขาว สลับขบจูบแรงๆ จนเป็นรอยช้ำ ฝ่ามือกร้านคลึงเคล้นไปมาบนแผ่นอก ก่อนจะหยุดใช้ปลายนิ้วบดขยี้ติ่งไตสีชมพูจนมันรัดตัวแข็ง
“อา อื้อ... ตรงนั้น” ร่างโปร่งครางเบาๆ พลางแอ่นอกขึ้นให้อีกฝ่ายหยอกล้อ
ตฤณชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงผงกศีรษะขึ้นถาม “ตรงไหนนะครับ”
นภเกตน์ขมวดคิ้ว แล้วขึงตาใส่คนบนร่างอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “ตรงเมื่อกี้ไง”
ฉิบหาย! ตรงไหนวะ! เมื่อกี้หน้ามืดด้วย เริ่มแม่งใหม่ก็แล้วกัน
ร่างสูงก้มลงพรมจูบบนแผ่นอกขาวเนียนอีกครั้ง ใช้ปลายลิ้นตวัดวนยอดอกตามด้วยขบกัดลงไปเบาๆ ส่งผลให้คนใต้ร่างสะดุ้งเฮือก
“อื้อ!”
“ชอบแบบนี้ใช่มั้ยครับ” ตฤณถามพลางลากไล้ริมฝีปากไปยังยอดอกอีกข้าง
“ชอบ” นัยน์ตาสีอ่อนปรือปรอย เขาอมยิ้มน้อยๆ แล้วจึงช้อนตาขึ้นมอง “ตฤณจะทำอะไรก็ชอบ อะ... อือ...”
โอ้มายก๊อด! เป้ากางเกงจะระเบิดแล้วกู! ร่างสูงครวญครางอยู่ในใจ สายตาชำเลืองมองคนช่างอ้อนเป็นระยะๆ
“อา ตฤณ... ตฤณ...”
ยิ่งได้ยินเสียงนุ่มเรียกหาแต่ชื่อเขาเช่นนี้ ก็ยิ่งส่งผลให้ไฟแห่งความปรารถนาลุกโชน มือหยาบรูดซิปกางเกงลง ปลดปล่อยความแข็งขึงออกมาเสียดสีกับต้นขาขาว ไม่นานน้ำหล่อลื่นก็หลั่งออกมาจนชุ่ม
“ฮื่อ...” ตฤณกัดฟันกรอด เขาจะห้ามตัวเองไม่อยู่แล้วโว้ย
“ตฤณ อะ... อา... ใส่เข้ามาซะทีสิ”
“คุณนภ”
มือขาวดึงเนกไทของคนบนร่างเข้าหาตัว “เรียกนภสิ”
“แต่ว่า... แต่ว่าพรุ่งนี้... นภต้องทำงานนะครับ”
“แล้วไงล่ะ ก็อยากให้ตฤณกอดนภนี่” ร่างโปร่งเอ่ยเสียงกระเส่า “ตฤณ...”
ไม่ไหวแล้วโว้ย! ร่างสูงทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เวลานี้ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกแล้ว นอกจากคนรักที่นอนยั่วเย้าอยู่ตรงหน้า
ส่วนร้อนกดแทรกเข้าไปในช่องทางฝืดคับ เชื่องช้า แต่ก็ดึงดันเข้าไปจนสุด เขาโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากสีสตรอว์เบอร์รีที่เผยอรอ สองมือโอบอุ้มสะโพกเล็กขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นจึงเริ่มขยับตัวช้าๆ
เสียงโซฟาลั่นเอี๊ยดอ๊าดดังสลับกับเสียงหอบหายใจกระเส่า ผิวกายร้อนรุ่มของทั้งสองเสียดสีกันจนเม็ดเหงื่อผุดพราย หากการเคลื่อนไหวที่เข้ากันได้อย่างไม่มีที่ติทำให้พวกเขาไม่ใส่ใจ ใจจดจ่ออยู่แต่กับการมอบความสุขให้แก่กันและกันเท่านั้น
“อา ข้างในของนภดีที่สุดเลยรู้มั้ย” ไม่เพียงแค่พูด แต่ยังซุกไซ้และกัดลงไปตรงซอกคออย่างไม่เบาแรงนัก ในขณะที่ส่วนล่างขยับออกแล้วกระแทกเข้าไปเป็นจังหวะหนักๆ ทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมาสักพักจึงค่อยถอนกายออกอย่างเชื่องช้า เขาจับคนใต้ร่างให้พลิกคว่ำแล้วกดแก่นกายเข้าไปอีกครั้งจนสุดความยาวในคราวเดียว
“อ๊า”
“อื้ม... รัดแน่นเชียว นภคิดถึงตฤณมากใช่มั้ย”
นภเกตน์หันหน้าไปทางคนถาม นัยน์ตาฉ่ำชื้นไปด้วยน้ำตาแห่งความสุขสม เขายิ้มอย่างน่ารัก “คิดถึงที่สุดเลย อะ... อื้ม!”
ทำไมคุณนภของเขาน่ารักอย่างนี้วะ! เบรกแตกแล้วโว้ย~
หัวใจของคนฟังแทบจะระเบิดออกมาจากในอก เขาโถมกายเข้าหาคนรักอย่างเร่งร้อน เลือดในกายเดือดพล่าน
“อื้อ... นภจะไม่ไหวแล้วนะ” มือขาวซึ่งเกาะที่เท้าแขนโซฟาไว้สั่นน้อยๆ ใบหน้าซบซุกอยู่บนนั้นในขณะที่ร่างกายโยกไหวไปตามจังหวะของการสอดแทรก
“อีกนิดสิครับ นภของตฤณ ซี้ด... อดทนอีกนิดนะ” ปลายนิ้วหยาบบดขยี้ติ่งไตบนแผ่นอกขาวจนเห่อบวมและเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม พลางพ่นลมหายใจออกหนักๆ
“อ๊า...” ร่างโปร่งบางดิ้นเร่า เขาอยากจะปลดปล่อยทว่าอีกฝ่ายก็เคลื่อนมือลงมากอบกุมเอาไว้ “ปล่อย... นภ... ไม่ไหว...”
ตฤณถอนกายออก จับนภเกตน์ให้นอนหงายอีกครั้ง ก่อนจะจับสองขาเรียวยกขึ้นพาดบ่า แล้วกระแทกกายใส่โดยไม่ยั้ง
“ตฤณ! อื้อ!” ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมา มือขาวทั้งสองข้างจิกลงบนโซฟาอย่างแรง “อ๊า!”
“อื้ม...” ร่างสูงกระตุกเกร็ง กัดกรามแน่นเมื่อช่องทางที่ชุ่มชื้นไปด้วยน้ำหล่อลื่นของเขาตอดรัดอย่างหนักหน่วง เขารอให้นภเกตน์ข้ามผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปเสียก่อน จึงฉีดพ่นน้ำรักออกมา
“อา...” ตฤณโน้มตัวลงจูบริมฝีปากสีแดงเบาๆ พร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงหนักๆ
แขนเรียวยกขึ้นโอบไหล่หนา แล้วจึงเคลื่อนมือขึ้นไปลูบเส้นผมสีดำขลับ แรงสะเทือนจากหัวใจร่างสูงที่เต้นอยู่หนักๆ ส่งผลให้เขาอมยิ้มอย่างพอใจ “รักตฤณนะ”
“ตฤณก็รักนภนะครับ”
ศีรษะเล็กยกขึ้นแล้วแนบจูบบนหน้าผากชื้นเหงื่อ “ตฤณ... อุ้มนภไปที่เตียงของเราหน่อยได้มั้ย”
น้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้... คำพูดคำจาแบบนี้ คุณนภของเขาต้องไปโดนของมาแน่ๆ ตฤณครางอยู่ในใจ
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งอุ้มคนรักขึ้นแนบกาย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยังไม่วาย ขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู
“กอดนภทั้งคืนเลยนะ”
เพียงแค่นั้น ไอ้ส่วนที่เพิ่งจะพ่นพิษจนสลบเหมือดไป มันก็ชูคอขันขึ้นมาอีกครั้ง
...อาห์... ไม่ไหวแล้วกู ฟ้าเหลืองแน่ๆ
..
.....
..
เสียงนาฬิกาปลุกดังครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ถูกกดปิดมันซะทุกครั้งไป จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของทั้งสองหนุ่มดังขึ้นรัวๆ นั่นล่ะ พวกเขาจึงปรือตาขึ้น
นัยน์ตาคมกริบหรี่ลงเมื่อแสงอาทิตย์สีเหลืองทองสาดส่องเข้ามาแยงตา พอจะขยับตัวก็เห็นว่าร่างโปร่งบางที่เปลือยเปล่านั้นนอนแนบชิดอยู่กับร่างกายที่ไม่มีอาภรณ์ใดๆ ปิดบังของตน
“อือ” นภเกตน์กะพริบตาปริบๆ ให้เข้ากับแสงสว่างภายในห้อง ก่อนจะพลิกตัวไปควานหาโทรศัพท์มือถือ
ตฤณพลิกตัวตามไปแนบชิดแผ่นหลัง เรียวปากบางกดจูบบนลำคอขาว ไล่ลงไปตามแนวยาว จนไปหยุดบนหัวไหล่
“คุณตฤณ ไม่รับโทรศัพท์เหรอ” คนถามหยิบโทรศัพท์มาดู พอเห็นว่าบนหน้าจอมีข้อความขึ้นเป็นสิบ กับสายโทรเข้าอีกนับไม่ถ้วน เขาก็ลุกขึ้นพรวด “แย่แล้ว! สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
ร่างสูงชะงัก เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆ คุณตฤณอะไรกัน เขาฟังผิดไปหรือเปล่า
นภเกตน์ก้าวขาออกจากเตียงแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องอาบน้ำ หากก็ยังหันกลับมาหาคนรักที่นอนทำตาโตอยู่บนเตียง “คุณตฤณไปอาบน้ำแต่งตัวสิ สายแล้วนะ!”
ตฤณอ้าปากค้าง... แล้วนภอย่างนั้น ตฤณอย่างนี้แบบเมื่อวานหายไปไหนวะ!
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง มือหยาบจึงเอื้อมไปหยิบมาดู “ฉิบหาย! สิบโมงแล้วเรอะ!” เขากระโดดแผล็วออกจากเตียง คว้าเสื้อผ้าแล้ววิ่งตรงไปยังห้องอาบน้ำอีกห้องทางด้านนอก
เมื่อสองหนุ่มแต่งตัวเสร็จ พวกเขาไม่มีเวลาสำหรับมื้อเช้าแล้ว ได้เพียงแค่เอ่ยคำลาสั้นๆ แล้วต่างคนก็ต่างรีบเร่งไปทำงานของตน ช่างเป็นช่วงเช้าที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย
กว่าตฤณจะเดินทางไปถึงไซต์งานก็เป็นเวลาเที่ยง วันนี้ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเมฆสีเทาลอยต่ำ ดูท่าฝนจะตกหนักในช่วงบ่าย แต่จะตกหรือไม่ตกก็คงไม่มีผลอะไรกับตัวเขา เพราะวันนี้มาสายซะขนาดนี้ เขาคงต้องอยู่ทำงานจนถึงเที่ยงคืน
แล้วคุณนภของเขาล่ะ จะมีแรงทำงานมั้ยนะ เมื่อคืนเขาเบรกแตกแบบนั้น
“ฮือ... ผมมันไม่เอาไหนเลยจริงๆ ทำให้คุณนภหมดแรงแล้วยังไปทำงานสายอีก”
ขณะที่ร่างสูงกำลังวิ่งตรงไปยังห้องเซิฟเวอร์ที่ตึกใหม่ ธนากรก็เดินออกมาจากห้องพอดี เขาหยุดยิ้มกรุ้มกริ่ม จากนั้นจึงเอ่ยปากต่อว่า “กูนึกว่ามึงจะสายแค่ชั่วโมงสองชั่วโมง แม่งล่อมาซะเที่ยง แบบนี้คุณนภเกตน์ไม่คลานไปทำงานเลยเหรอวะ”
คำถามจากเพื่อนรักช่างทิ่มแทงหัวใจ ตฤณเบือนหน้าหนี “เสือก”
“แน้! กูอุตส่าห์มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อแทนมึงให้ ยังมีหน้ามาด่ากันอีก”
“มึงมานั่งก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรสักหน่อย ไอ้ห่า!”
“เออ ไอ้ตัว Core Switch แม่งมีปัญหา เหมือนจะมี bug ว่ะ ลูกน้องมึงวิ่งพล่านกันแต่เช้าแล้ว จะทำอะไรต่อก็ไม่ได้ เห็นพวกแม่งพยายามแก้หลายทีแล้ว กูถึงได้โทรตามมึงรัวๆ”
ตฤณพยักหน้าหงึกหงัก “โอเค เดี๋ยวกูจะรีบจัดการ”
“มึงแดกอะไรมายัง”
“ยัง เดี๋ยวขอไปดูงานก่อน”
“งั้นกูจะไปซื้อขนมปังมาให้แดกกันพลางๆ ก่อน วันนี้บ่ายสามอาจารย์ขอคุยเรื่องลิสต์ที่ Firewall ด้วย”
“โอเค”
“กูว่าวันนี้มึงคงไม่ได้กลับกรุงเทพฯ แล้วแหงๆ คืนนี้มึงนอนที่นี่ละกัน เดี๋ยวกูจะไปซื้อที่นอนปิกนิกมาไว้ให้อีกชุด”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ พร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปม... แต่ดูท่าแล้วก็ไม่น่าจะกลับทันจริงๆ เขาจำใจต้องพยักหน้ารับ “อือ ฝากด้วยละกัน”
TBC~*เริ่มต้นปีใหม่กันอย่างสุขีและหื่นโหย กรีซซซซ 
ไฟมาาาาาา
ในที่สุดดดดด ความพยายามของคุณนภก็เป็นผล ขอให้ทุกคนลุกขึ้นตบมือให้คุณนภหน่อยค่าา 55555
แต่... ชีวิตรักก็ยังมีอุปสรรคอยู่นิดหน่อย ก่อนจะสวีตกันฝุดๆ ไปเลยอ่านะคะ
เพราะงั้นเอาใจช่วยคุณนภกับตาตฤณกันต่อน้า อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615630 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก