Chapter 10วันนี้คณะวิศวกรรมศาสตร์วางแผนจะทดลองเปิดใช้งานบ้านผีสิงและจะมีการซ้อมใหญ่ของพวกที่รับหน้าที่เป็นผีในตอนบ่ายหลังชั่วโมงเรียน เพื่อดูว่ามีอะไรต้องแก้ไขหรือไม่ ก่อนที่วันจริงจะมาถึงในวันรุ่งขึ้น พวกนักศึกษาที่รับผิดชอบบ้านผีสิงนี้จึงมารวมตัวเพื่อประชุมกันตั้งแต่เช้าตรู่ที่ตรงที่ว่างไม่ไกลจากตึกใหม่นัก เนื่องจากพวกเขามีจำนวนหลายคนและพื้นที่ในบริเวณจัดงานก็มีที่ว่างไม่มาก แล้วยังมีคนผ่านไปผ่านมาอยู่ตลอด
ขณะที่เหล่านักศึกษาประชุมอยู่นั้น ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งกับวิศวกรอีกสี่นาย รวมทั้งธนากรก็เดินผ่านสถานที่ที่ใช้ในการประชุมไปยังตึกใหม่ วันนี้พวกเขาแต่งตัวกันเรียบร้อย ผมเผ้าหวีเป็นทรง เพื่อรอรับผู้เป็นนายที่ตามกำหนดการจะมาถึงในอีกไม่ช้า
เมฆ แหนมและตำลึงพยักเพยิดหน้าทักทายรุ่นพี่ที่เดินผ่าน ส่วนอีกฝ่ายก็โบกมือให้เล็กน้อย แล้วเดินไปยืนรอที่ด้านหน้าตึกใหม่ซึ่งพวกเขาได้รับมอบหมายให้มาจัดวางระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์ด้วยกันกับอาจารย์ที่ดูแลโพรเจคต์นี้
ไม่นานหลังจากนั้น รถ BMW คันหรูก็เคลื่อนผ่านบริเวณประชุมไปช้าๆ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงลานนั้นจำรถและคนที่ขับมาได้แม่น เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“เห... พี่น้ำนี่นา”
น้ำเคลื่อนรถไปจอดเทียบด้านหน้าตึกใหม่เอี่ยมตึกนั้น เขาก้าวลงมาจากรถช้าๆ แล้วเดินวนไปเปิดประตูรถให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“เชิญครับ พี่นภ”
ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเนี้ยบกริบก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยรอยยิ้มให้กับคนที่เปิดประตูให้ “ขอบใจนะ น้ำ”
ไม่เพียงแค่ตฤณและธนากรที่ตาเบิกโพลง หากรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังประชุมอยู่ด้วย เขามองตามรถ BMW ไปจนเหลียวหลัง พอเห็นว่าใครเดินออกมาก็ลุกขึ้นพรวด
“พี่น้ำ!”
“เฮ้ย มีอะไรไอ้เมฆ” แหนมเงยหน้าขึ้นถาม
“เออ เปล่าๆ” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าน้ำไปทำอะไรที่นั่น แต่เขาก็ว่าไม่แปลกนักหรอก เพราะรุ่นพี่ทำอะไรก็ไม่ค่อยจะบอกเขาสักเท่าไหร่อยู่แล้ว
ทั้งที่พวกเขาคบกันอยู่แท้ๆ
ทางฝ่ายพระเอกผู้น่าสงสาร เมื่อคืนเขาก็เพิ่งคุยโทรศัพท์กับนภเกตน์ แต่ไม่เห็นอีกฝ่ายพูดถึงว่ารู้จักกับใครในมหาวิทยาลัยแห่งนี้เลย แล้วนี่อะไร ทำไมไม่นั่งรถประจำตำแหน่งมา แต่มากับไอ้น้ำซะได้ แถมยังเรียกกันอย่างสนิทสนมแบบนั้นอีก เขาส่งสายตาดุๆ ใส่นภเกตน์
หากร่างโปร่งไม่ได้สนใจ เขาก้าวเข้าไปหาอาจารย์ผู้ดูแลโพรเจคต์ “สวัสดีครับ ผมนภเกตน์ ผู้จัดการแผนกวิศวกรรมเครือข่ายของบริษัท NS ครับ”
อาจารย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ดีใจที่ทางบริษัทให้ความสำคัญกับทางมหาวิทยาลัย ถึงขนาดที่ผู้จัดการแผนกออกโรงมาตรวจงานเองเลยทีเดียว “สวัสดีครับ”
“เดี๋ยวผมขอเดินตรวจดูความเรียบร้อยหน้างานสักหน่อย เรามีนัดกันตอนเที่ยงใช่มั้ยครับ”
“ครับ งั้นอาจารย์จะพาคุณนภเกตน์เดินดูตึกใหม่ของเรา...”
นภเกตน์ส่ายหน้า “ไม่ต้องรบกวนอาจารย์หรอกครับ เดี๋ยวให้น้องน้ำเขาพาดูก็ได้ ส่วนวิศวกรของผม เดี๋ยวจะให้ไปประจำหน้างาน ผมอยากจะเห็นความคืบหน้าของงานสักหน่อย” เขาพูดพลางปรายตาไปทางชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งที่ยืนทำหน้าถมึงทึง
อาจารย์หัวเราะ “ไม่ยักรู้ว่าเจ้าน้ำก็รู้จักกับคุณนภเกตน์ด้วย งั้นฝากหน่อยนะน้ำ”
น้ำยิ้มรับ “ได้ครับอาจารย์ ผมจะดูแลพี่นภให้เป็นอย่างดีเลย”
“คุณตฤณ” นภเกตน์หันไปทางร่างสูง “บอกทุกคนให้เริ่มงานได้แล้ว”
“แต่ว่าคุณนภ...” ตฤณอ้าปากจะเถียง ไอ้หน้าที่พาเจ้านายดูงานน่ะ มันควรจะเห็นของเขาไม่ใช่หรือไง ทำไมกลายมาเป็นของไอ้น้ำได้ล่ะ
“พี่ตฤณไม่ต้องห่วงครับ ผมเคยมาช่วยงานอาจารย์ที่ตึกนี้หลายครั้ง รู้จักทุกห้องดี เดี๋ยวผมจะพาพี่นภเดินดูให้ทั่วเลย” น้ำผายมือไปทางด้านหน้าเป็นการเชื้อเชิญ “ไปกันเถอะครับพี่นภ”
สองหนุ่มเดินนำออกไปแล้ว ไม่เพียงแค่เดินเคียงข้างกัน แต่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ของนภเกตน์ด้วย ซึ่งชายหนุ่มยิ้มรับ แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีกต่างหาก
ธนากรมองตามนภเกตน์ไปที หันกลับมามองใบหน้าเคร่งเครียดของตฤณอีกที สลับไปสลับมาอยู่หายครั้ง “อะไรวะไอ้ตฤณ คุณนภเกตน์กับไอ้น้ำ ทำไมอี๋อ๋อเว่อร์ เขารู้จักกันด้วยเรอะ”
“แม่งอย่างกับเป็นแฟนกันเลยอะพี่ ขนาดผู้ชายด้วยกันนะนั่น ผมเห็นแล้วยังเขินเลยอะ”
“แถมหน้าตาโคตรดีทั้งคู่ กินกันไม่ลงเลยว่ะพี่ แบบนี้สาวๆ เห็นต้องกรีดร้องกันระงมแน่” วิศวกรที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเสนอหน้าเข้ามาพูด
ตฤณเขกกะโหลกลูกน้องไปอย่างไม่เบามือนัก โทษฐานที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองรากหญ้ากว่าเดิม “เพ้อเจ้อ ไปๆ ไปประจำหน้างานก่อนเร็วเข้า”
หลังจากที่เหล่าวิศวกรเข้าประจำที่และเริ่มงานกันแล้วไม่นานนัก น้ำก็พานภเกตน์มาถึงที่ห้องเซิฟเวอร์ ซึ่งทุกคนกำลังก้มหน้าก้มตาป้อนคำสั่งจากแล็ปท็อป ส่งผ่านไปยังอุปกรณ์เครือข่ายที่อยู่ในตู้อุปกรณ์
ร่างโปร่งบางก้าวเข้าไปยืนข้างๆ ตฤณ หยิบแฟ้มเอกสารมาพลิกดูแล้วสั่งให้อีกฝ่ายทำการทดสอบตามแต่ละข้อสัญญาในเอกสาร
“อืม เรียกดูคำสั่งตามรายการทั้งหมดนี่หน่อย” เขาพูดพลางโน้มตัวลงไปจนใบหน้าห่างจากคนที่นั่งอยู่เพียงแค่ปลายนิ้วกั้น
กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกเอาเสียเลยส่งผลให้ตฤณคิ้วกระตุก หันขวับมาทางคนที่ยืนอยู่ แล้วพูดเสียงขรึม “คุณนภ เมื่อคืนอยู่ที่คอนโดฯ รึเปล่า”
“เปล่า”
“คุณนภไปนอนที่ไหนมา” ตฤณชักสีหน้า เขาคว้าข้อมือข้างซ้ายของนภเกตน์ขึ้นมาดู บนนิ้วซึ่งควรจะมีแหวนที่เขาเคยสวมให้อยู่กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยของมันหลงเหลือ “คุณนภไม่ใส่แหวนที่ผมให้มานานแค่ไหนแล้ว”
“คุณตฤณ นี่เวลางานนะ มีอะไรไว้คุยกันทีหลัง” ร่างโปร่งชักมือกลับ ยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินเข้าไปดูงานของวิศวกรคนอื่นบ้าง
ในระหว่างนั้นตฤณก็หันไปประสานสายตากับรุ่นน้องต่างคณะ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยิ้มตอบมาแบบกวนๆ
“มีอะไรเหรอครับพี่ตฤณ”
คอยดูเถอะกูจะฟ้องเด็กมึง... เขาส่งสายตาบอกกับน้ำไปแบบนั้น ทว่าก็ไม่ได้ทำให้รุ่นน้องสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
“คุณตฤณ ตรงนี้มีปัญหานะ ผมว่าแก้เป็นแบบนี้จะดีกว่า” นภเกตน์หันไปเรียก เขานั่งลงแทนที่วิศวกรคนหนึ่ง จัดการใส่คำสั่งใหม่ลงไปแล้วทดสอบผลที่ได้อีกครั้ง
“จำกัด Bandwidth ตามประเภทของดาต้าด้วย จะได้ผลตามที่ระบุในสัญญา”
ตฤณพยักหน้า “ได้ครับ”
“พี่นภเก่งจังเลยครับ” เสียงนั้นเรียกให้ทุกคนในห้องหันขวับไปทางต้นเสียง
นภเกตย์ยิ้มหวานรับ “ขอบใจ”
ฮื๊ยยย! อะไรกันวะ! แล้วยิ้มแบบนั้น ปกติเขายังไม่ค่อยจะได้เห็นเลย แล้วไอ้น้ำนี่มันเป็นใครกั๊น!
ตฤณคว้าข้อมือขาวหมับ ลุกขึ้นแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบ “คุณนภ ผมขอคุยด้วยหน่อย”
ร่างโปร่งดึงมือกลับ “เอาไว้ทีหลัง”
“ไม่ ผมต้องคุยกับคุณนภเดี๋ยวนี้”
“ผมเจ็บนะคุณตฤณ!” นภเกตน์กระชากมือกลับอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
น้ำก้าวเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองคน “พี่ตฤณ มีปัญหาอะไรก็เอาไว้คุยเวลาส่วนตัวสิครับ พี่นภกำลังทำงานอยู่นะ”
กลิ่นน้ำหอมของน้ำทำให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งชะงัก ก็นี่มันกลิ่นเดียวกับที่ติดตัวคุณนภของเขามาเลยอะ! ชายหนุ่มกัดฟันกรอด “ไอ้น้ำ!”
น้ำรีบหันหน้าไปทางนภเกตน์แล้วพูดตัดบท “พี่นภเสร็จธุระตรงนี้แล้วใช่มั้ยครับ จะไปห้องโสตฯ ที่ตึกมนุษย์ฯ ต่อใช่รึเปล่า เดี๋ยวผมจะพาไป” รุ่นน้องตัวดีก้าวเข้าไปโอบไหล่เล็กไว้หลวมๆ ซึ่งเจ้าของไหล่นั้นมีสีหน้าตกใจไม่ใช่น้อย อันที่จริงตัวเขาเองก็ตกใจ ไม่นึกว่าไอ้พี่ตฤณจะมีมุมที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย
“อืม ไปเถอะน้ำ”
ทั้งสองก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบานประตูปิดลงสนิท ธนากรจึงคว้าเก้าอี้ไปนั่งลงข้างๆ เพื่อนรักแล้วกระตุกแขนให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วยกัน
“ไอ้ตฤณ ใจเย็นว้อย นี่มันเวลางาน คุณนภเกตน์จริงจังกับการทำงานมาก มึงก็รู้ แล้วไอ้น้ำมันก็แค่มาช่วยเฉยๆ”
“ไอ้น้ำแม่งตั้งใจมายุ่งกับคุณนภ” ร่างสูงพูดเสียงเข้ม
“ไอ้บ้า คิดมาก กูได้ยินพวกไอ้ตั้งใจบอกว่าไอ้น้ำมันมีแฟนแล้ว เลิกเจ้าชู้เด็ดขาดเลยด้วย” ธนากรเขกศีรษะเพื่อนรัวๆ “ทำงานก่อน เดี๋ยวพักเที่ยงมึงก็ได้คุยกับคุณนภเกตน์ของมึงแล้วโว้ย”
ตฤณยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ เขาพยายามจะสงบสติอารมณ์ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับนภเกตน์แล้วล่ะก็ เขาไม่อาจใจเย็นได้สักเรื่องเลยจริงๆ
สองหนุ่มที่เดินคู่เคียงกันไปตามทางเดินผลัดกันถอนหายใจออกมาแรงๆ
“เห็นมั้ย พี่ตฤณหึงชัดเจนขนาดนี้ ไม่มีอะไรที่พี่นภต้องคิดมากแล้วล่ะ แต่เมื่อกี้ผมก็เสียวว่าพี่ตฤณจะเล่นมวยกับผมเหมือนกันนะ” น้ำยิ้มบาง
“ขอบใจที่ช่วยนะ” นภเกตน์หัวเราะออกมาได้เล็กน้อย “ว่าแต่... เมฆล่ะ จะไปหาเขาเลยมั้ย”
“ตอนนี้เมฆมีเรียน เอาไว้ตอนเที่ยงดีกว่า... แต่สงสัยพี่ตฤณคงได้ควันออกหูอีกรอบแน่ๆ”
“ดีแล้ว ให้หึงมากๆ อยากแอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ ไม่บอกกันดีนัก” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนที่เดินอยู่ข้างๆ กัน “แต่ผมว่า เมฆก็คงโมโหไม่แพ้คุณตฤณแน่ๆ”
“ผมอยากให้เขาโมโหนะ เขาจะได้เข้าใจความรู้สึกผมเวลาที่เห็นเขาไปสนิทกับใครต่อใครง่ายๆ”
ร่างโปร่งยกมือขึ้นตบไหล่น้ำเบาๆ “แต่ต้องรีบไปปรับความเข้าใจ คุยกันให้รู้เรื่องล่ะ”
น้ำพยักหน้า “แน่นอนครับ”
เมื่อมื้อเที่ยงมาถึง นภเกตน์กลับปฏิเสธความหวังดีของธนากร ซึ่งตั้งใจว่าจะพาวิศวกรทุกคนรวมทั้งอาจารย์ออกไปรับประทานอาหารที่ร้านข้างนอกมหาวิทยาลัย เขาบอกกับอีกฝ่ายว่าต้องการจะไปลองชิมมื้อเที่ยงที่โรงอาหารของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ตามคำเชื้อเชิญของน้ำ เพราะอยากจะเห็นบรรยากาศของมหาวิทยาลัยแบบที่ตนเองไม่เคยเห็นมาก่อน
น้ำบอกให้เพื่อนพ้องของตนจองโต๊ะใกล้ๆ กันไว้ให้ เมื่อมาถึงโรงอาหารก็พานภเกตน์เดินดูร้านอาหารต่างๆ ส่วนตฤณ ธนากรและกลุ่มวิศวกรที่เหลือก็ปล่อยให้เดินหาซื้ออาหารกลางวันกันเอาเอง
“พี่นภ เดี๋ยวไปนั่งที่โต๊ะผมกับเพื่อนนะ อยากแนะนำให้พี่นภรู้จัก” น้ำพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน แล้วจึงหันไปบอกกับธนากร “ผมฝากเพื่อนจองโต๊ะไว้ให้พวกพี่แล้ว ตามสบายนะครับ”
ตฤณหางตากระตุกอย่างแรงจนจวนเจียนจะกลายเป็นสันนิบาตอยู่แล้ว เขากวาดสายตามองหารุ่นน้องปีหนึ่งคณะ กะจะให้มาแยกไอ้น้ำออกไปจากคนรักเขาสักหน่อย แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเมฆเลย ชายหนุ่มจึงส่งข้อความไปเรียกให้อีกฝ่ายรีบๆ มาที่โรงอาหารสักที
นั่งรออยู่พักใหญ่ จนมื้อเที่ยงตรงหน้าหมดไปแล้ว เขาไม่อยากอยู่มองดูคนรักจี๋จ๋ากับไอ้น้ำให้ชีช้ำต่อไปอีก ตฤณจึงตัดสินใจลากทุกคนในโต๊ะกลับไปทำงานกันต่อ
แต่หลังจากกลุ่มวิศวกรกลับออกไปได้ไม่นาน เมฆก็มาถึงโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนๆ เขามองหาคนที่ส่งข้อความไปเรียกตนมา หากสายตาดันไปหยุดอยู่ที่โต๊ะประจำของรุ่นพี่ต่างคณะซะก่อน
“โห... พี่น้ำนั่งอยู่กับใครวะ เหี้ยยย หน้าตาดีเกินไปแล้ว” แหนมจ้องไปยังคนที่ตนพูดถึงเขม็ง “ไอ้เมฆ มึงเห็นรึเปล่า”
“เห็นแล้วโว้ย ตากูไม่ได้บอด” เด็กหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจ เขายืนนิ่งเป็นเสาหิน จนกระทั่งรุ่นพี่ที่ถูกจ้องมองหันหน้ามาเจอ
น้ำยิ้มกริ่ม เขาโบกมือทักทายเด็กหนุ่มเล็กน้อย แล้วจึงหันกลับไปสนใจกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันต่อ
ส่วนคนอื่นๆ ในโต๊ะน่ะหรือ พวกเขารู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนเวทีใหญ่ในสนามกีฬาราชมังคลากีฬาสถาน เพราะมีคนที่หน้าตาดีระดับเทพอยู่ร่วมโต๊ะด้วยถึงสองคน สายตาจากรอบๆ ตัวพุ่งตรงมาที่โต๊ะกันราวกับมีสปอตไลต์ส่องอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“พี่นภจบตรีกับโทวิศวะสื่อสารจากมหาลัยโคลัมเบีย เจ๋งมั้ยล่ะพวกมึง” น้ำแนะนำสรรพคุณให้เพื่อนพ้องในโต๊ะได้อู๊วอ๊ากันอย่างพร้อมเพรียง
“โอ้โห พี่นภเก่งเว่อร์ๆ ที่นั่นมันเข้ายากมากเลยนี่นา” ตั้งใจยื่นมือออกไปขอเชคแฮนด์ “ขอผมจับมือหน่อยนะ”
“ผมจับด้วย โห... เรียนเป็นภาษาอังกฤษหมดเลยด้วยสินะครับ”
นภเกตน์หัวเราะ พร้อมกับส่งมือให้ “มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก ผมเรียนที่เมกามาตั้งแต่เด็กแล้ว”
“แต่พี่นภพูดไทยชัดมากมาย สุดยอด”
“แรกๆ ก็ลำบากนิดหน่อย แต่ลูกน้องผม...”
“โอ้โหหหหห~ มีลูกน้องด้วยอ้ะ” ทุกคนในโต๊ะพร้อมที่จะตื่นเต้นกับทุกคำพูดของนภเกตน์ จนทำให้น้ำหลุดหัวเราะออกมาอยู่หลายครั้ง
ส่วนคนที่เพิ่งมาถึงโรงอาหารน่ะหรือ เขานั่งเฝ้าโต๊ะควันออกหู ไม่มีอารมณ์จะไปหาซื้ออะไรรับประทาน จึงฝากเพื่อนในกลุ่มให้ซื้ออะไรก็ได้มาเผื่อเขาด้วย
เมฆหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความออกไปรัวๆ
“พี่น้ำอยู่กับใครเหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน”
“พี่น้ำ ตอบผมหน่อยสิ”
“พี่น้ำ...”
ทว่าดูเหมือนเจ้าของชื่อเรียกนั้นจะไม่ได้ยินเสียงเตือนของโทรศัพท์ เพราะในโต๊ะเสียงดังกันเหลือเกิน ขนาดเขานั่งอยู่ห่างๆ ยังได้ยินว่าคุยอะไรกันบ้างเลย
สีหน้าของเมฆสลดลงเรื่อยๆ ยิ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของพี่น้ำกับคนที่นั่งอยู่ข้างกัน หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดหนักขึ้นไปทุกที
TBC~*
แอบอึมครึมเล็กน้อยตอนนี้ แต่ก็เครียดๆ กันแค่นี้แหละค่ะ 555555 เดี๋ยวตอนหน้าก็มีเฮ~
ปล่อยให้พี่ตฤณหึงแรงซะบ้าง อยากให้คุณนภรอเก้อมาหลายวันเนอะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า 
ปล. ในส่วนของพี่น้ำกับน้องเมฆนั้น ที่มาโผล่ในเรื่องนี้คือสองคนนี้เขาคบกันแล้วค่ะ จะไปเร็วกว่าในเหนือเมฆนิดนึง แต่ฮัสกี้จะไม่เขียนถึงละเอียดนัก เดี๋ยวรออ่านกันในเหนือเมฆดีก่านะคะ ไม่งั้นสองหนุ่มจะเพี้ยนตามคุณนภกับตาตฤณไปซะหมดค่ะ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615255 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก