Chapter 11เสียงพูดคุยกันดังเซ็งแซ่ สำหรับนภเกตน์แล้ว นี่ก็เป็นประสบการณ์ใหม่อีกครั้งสำหรับเขา ในตอนที่เรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้มีเพื่อนมาชวนกันเฮฮาเช่นนี้ เขาจึงร่วมวงกับพวกเด็กหนุ่มไปอย่างเพลิดเพลิน
“พรุ่งนี้มหาลัยเราจะมีงานลอยกระทงนะพี่นภ จะมามั้ยครับ” ใบตองเอ่ยชักชวน
“งานลอยกระทงเหรอ แล้วมีอะไรให้ดูบ้างล่ะ”
“ก็เหมือนงานวัดอะพี่ มีเดินพาเหรด แห่นางนพมาศ มีโชว์ดนตรี บูธขายของขายอาหาร บูธเกมอีกสารพัด”
นภเกตน์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ “แต่ผมเป็นคนนอก จะมางานได้เหรอ”
“ได้สิพี่ วันลอยกระทงมหาลัยเปิดให้คนนอกเข้ามาร่วมงาน เข้ามาลอยกระทงในมหาลัยได้ด้วยนะ พี่นภพาแฟนมาลอยกระทงด้วยกันดิ”
“น่าสนใจดี ถ้าเคลียร์งานได้จะมานะ”
“บอกพวกผมล่วงหน้านะพี่ เดี๋ยวจะเป็นไกด์พาเที่ยวงานให้”
“ขอบใจนะ”
“พี่นภ วันนี้พวกเราจะเปิดบ้านผีทดสอบตอนบ่ายๆ พี่นภแวะมาดูสิ”
“นั่นสินะ ยังไงพี่นภก็จะรอพวกพี่ตฤณเลิกงานอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ระหว่างรอก็ไปลองเล่นบ้านผีก่อน เดี๋ยวผมพาไปเอง” น้ำรับอาสาให้ เพราะที่จริงก็ตั้งใจจะพานภเกตน์ไปพบกับเมฆที่นั่นอยู่แล้ว เขาพูดไปพลางขยิบตาส่งสัญญาณให้
นภเกตน์พยักหน้าตอบรับ “โอเค”
หลังจากมื้ออาหารเที่ยง นภเกตน์มีนัดกับธนากรและผู้บริหารของมหาวิทยาลัย ส่วนน้ำก็ไปเข้าเลคเชอร์ช่วงบ่าย จากนั้นก็นัดมาพบกันอีกครั้งที่หน้าห้องประชุม
ธนากรมองสองหนุ่มอย่างงงๆ “คุณนภเกตน์รู้จักกับน้ำได้ยังไงน่ะครับ เคยเจอกันมาก่อนเหรอครับ”
“อืม เพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่ผมกับน้ำมีอะไรคล้ายๆ กัน ก็เลยสนิทกันง่ายมั้งครับ” นภเกตน์ตอบเพียงสั้นๆ แต่เพราะสีหน้าเรียบเฉยของเขา ทำให้ธนากรไม่กล้าจะสอบถามอะไรมากนัก
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมพาไปเลี้ยงอาหาร...”
“ไม่ต้องหรอก ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณตฤณสักหน่อย”
เซลล์หนุ่มเสียวสันหลังวาบ คือแบบ... จะคุยอะไรวะ ไอ้ตฤณจะซวยหรือเปล่า แล้วนี่โพรเจคต์เขาจะจบไหม แง...
น้ำก้าวเข้ามาโอบไหล่นภเกตน์ไว้หลวมๆ อย่างจงใจจะแหย่ให้ธนากรตกใจเล่นๆ “พี่แหลม เดี๋ยวผมจะพาพี่นภไปดูบ้านผีของวิดวะสักหน่อย แล้วจะรีบพามาส่งคืนให้นะ”
ธนากรจับแขนของน้ำออกพลางหันไปดุ “ให้มันน้อยๆ หน่อยเอ็ง คุณนภเกตน์ไม่ใช่เพื่อนเล่น”
มือขาวยกขึ้นห้าม “ไม่เป็นไรคุณธนากร ผมกับน้ำก็คนกันเอง” จากนั้นจึงหันไปบอกกับน้ำ “ไปเถอะน้ำ”
“ครับพี่นภ” น้ำหันไปยักคิ้วให้กับรุ่นพี่ พอเห็นอีกฝ่ายทำปากขมุบขมิบสาปส่งก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเดินห่างออกไปพอสมควรจึงพูดขึ้น “ผมว่าพี่แหลมกับพี่ตฤณเตรียมนัดกันมากระทืบผมแล้วล่ะ”
“ก็น้ำไปกวนเขาทำไมล่ะ”
“โธ่ พี่นภก็ดูหน้าพี่แหลมสิ เห็นแล้วพี่ไม่นึกอยากแกล้งบ้างรึไง”
นภเกตน์หัวเราะ “ว่าแต่ เมฆเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“เขาส่งข้อความมาถามเพียบเลยว่าพี่นภเป็นใคร ผมบอกให้เขารอผมอยู่ที่ในห้องแต่งตัวในบ้านผีสิงนั่นแหละ”
ตฤณสาวเท้าฉับๆ ออกจากห้องเซิฟเวอร์ในตึกใหม่ ตรงไปอีกตึกที่มีห้องเซิฟเวอร์ของระบบเดิม เนื่องจากมีปัญหาในการเชื่อมต่อสองระบบเข้าด้วยกัน พอเข้าไปในห้องเซิฟเวอร์เก่าเขาก็แทบเป็นลม เพราะมีสายเคเบิลที่ไม่ได้ติดชื่อห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด กว่าจะพบปัญหาก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมง
มือหยาบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาลูกน้องที่ในห้องเซิฟเวอร์อีกตึก “เฮ้ย ลองอีกที ได้ยัง”
“รอแป๊บพี่” เสียงนิ้วมือกระทบคีย์บอร์ดดังรัวๆ อยู่สักพัก ไม่นานก็ได้รับคำตอบที่น่ายินดีจากอีกฝ่าย “ได้แล้วพี่”
“เออ บอกไอ้แหลมด้วยว่าให้ไปคุยกับผอ. เรื่องเพิ่มเติมสัญญาสำหรับทีมเคเบิลให้มาจัดการกับระบบในห้องเซิฟเวอร์เก่า”
“ได้พี่ แต่พี่แหลมยังไม่กลับจากห้องประชุมเลยอะ”
“งั้นเรอะ งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเดินกลับอาจจะเจอมัน อยู่ระหว่างทางพอดี”
ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเดินถือแฟ้มเอกสารและแล็ปท็อปกลับออกไปจากตึกที่มีห้องเซิฟเวอร์เก่า หากระหว่างทางต้องผ่านโรงยิมที่เหล่านักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์กำลังทดสอบบ้านผีสิงกันอยู่
ขณะที่เดินผ่านก็เห็นว่าทุกคนในบริเวณนั้นเดินกันขวั่กไขว่วุ่นวายไปหมด แล้วจู่ๆ ก็มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งวิ่งถือหลอดไฟตรงมาที่เขา “พี่ตฤณว่างมั้ยคะ เปลี่ยนหลอดไฟให้หน่อย หนูจะต้องไปเอาหลอดมาเพิ่มอีก คือพวกเราใช้หลอดเก่าของเมื่อปีที่แล้ว แต่ดันไม่ได้ตรวจสอบก่อน พอวันนี้เปิดมาถึงเห็นว่าหลอดขาดเพียบเลยค่ะ”
“ได้สิ”
“เอาไปเปลี่ยนที่ห้องแต่งตัวก่อนนะคะ พี่เดินเข้าไปตรงนั้นแล้วเลี้ยวขวา ห้องสุดท้ายเลยค่ะ เดี๋ยวพวกผีจะมาแต่งตัวแล้วจะได้มองเห็นกัน”
“โอเค”
ตฤณเดินดุ่มๆ ไปตามที่รุ่นน้องบอก แต่เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเมฆยืนถือกล่องน้ำเต้าหู้ ทำหน้าสลดอยู่ที่ข้างประตูห้องนั้นพอดี “อ้าว เมฆ ยืนทำไรวะ ทำหน้าเหมือนปวดขี้ ส้วมเต็มเหรอ”
เด็กหนุ่มส่งสายตาขุ่นๆ ใส่คนทัก “นัดพี่น้ำไว้อะพี่ แต่ห้องแม่งเปิดไฟไม่ติด สงสัยหลอดขาด”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าเป็นหมาหงอยแบบนั้นวะ เอ้า ช่วยถือหน่อย เดี๋ยวพี่เปลี่ยนไฟให้” ชายหนุ่มยัดข้าวของในมือให้กับเด็กหนุ่ม แล้วเปิดประตูห้องแต่งตัวเข้าไป “ฉิบหาย! มืดตื๋อแบบนี้ กูจะหาอะไรเจอได้ยังไงเนี่ย”
“เดี๋ยวผมเปิดไฟฉายจากมือถือให้พี่” เมฆจัดการหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดไฟ
ตฤณลากเก้าอี้มาใต้หลอดไฟ ก่อนจะปีนขึ้นไปยืนบนนั้น ทว่าเพราะขาเก้าอี้วางอยู่บนพื้นที่ไม่เสมอกันร่างกายจึงโอนเอนไปมา เขาแกว่งมือควานหาศีรษะของเด็กหนุ่มเพื่อใช้จับยึด “ไอ้เมฆเว้ย อยู่ไหนวะ”
“ผมก็ยืนอยู่ข้างๆ พี่นี่ไง โอ๊ยๆ อย่าจิกหัวผมสิไอ้พี่ตฤณ! น้ำเต้าหู้กระฉอกหมดแล้ว!” เมฆโวยวาย อยากจะขยับหนีหรือยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าก็ไม่ได้เพราะรุ่นพี่เกาะศีรษะเขาไว้แทนเสา แล้วมือก็ถือของอยู่เต็มไปหมด
“เอ็งส่องไฟเฉยๆ หน่อยสิวะ ส่ายเป็นว่าวเชียว”
“สงสัยน้ำเต้าหู้จะหกว่ะพี่ เย็นอะ”
“อดทนหน่อยสิวะ ฮื้ยย~ หลอดไฟห่านี่ก็แน่นเหี้ย!”
ขณะที่มือกร้านหมุนหลอดไฟออก ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วเนื่องจากรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ ที่ตรงเป้ากางเกง
“ไอ้เมฆ น้ำเต้าหู้มึงหกเลอะกางเกงพี่ป่าววะ”
“ผมจะเห็นมั้ยล่ะ พี่ก็เปลี่ยนไฟเร็วๆ หน่อยสิวะ”
ตฤณถอดหลอดไฟออกมาได้ในที่สุด กว่าจะจัดการเปลี่ยนหลอดไฟให้เรียบร้อยได้ก็ลุ้นกันแทบแย่ “ไอ้เมฆเปิดไฟที”
“พี่ก็ปล่อยหัวผมก่อนดิ”
พอไฟสว่างวาบขึ้น รุ่นพี่มองเห็นรุ่นน้องได้ปุ๊บก็หลุดหัวเราะออกมาทันที เพราะบนใบหน้าและตามเส้นผมของเมฆมีหยดน้ำเต้าหู้เลอะเทอะไปหมด ตฤณชี้นิ้วไปทางรุ่นน้องแล้วหัวเราะเยาะ “เอ็งเหมือนปาท่องโก๋จิ้มนมมาหมาดๆ เลยว่ะ”
...แต่เอ๊ะ อะไรเย็นๆ
ตฤณก้มหน้าลงมองส่วนกลางร่าง เสื้อเขาตรงท้องยาวลงไปจนถึงเป้ากางเกงเลอะน้ำเต้าหู้เป็นทาง “เย้ย!”
คราวนี้เป็นทีของเมฆหัวเราะเยาะรุ่นพี่บ้าง “แต่ตอนนี้พี่เหมือนพระเอกหนังโป๊เลยว่ะ”
“ไอ้เด็กเวรอย่ามัวแต่หัวเราะ หาทิชชูมาเช็ดก่อนเลย”
เด็กหนุ่มหันไปมองภายในห้อง พบกระดาษทิชชูอยู่ม้วนก็หยิบมาส่งให้อีกฝ่าย ต่างคนต่างเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เลอะอยู่ออก
ตฤณนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาใช้ปีนเมื่อครู่โดยหันหน้าเข้าหาบานประตูห้อง เขาดึงชายเสื้อออกมาเช็ดทำความสะอาดก่อน จากนั้นจึงปลดซิปกางเกงลงเล็กน้อย “เหนียวฉิบหาย ไอ้ห่าเมฆ ทำไมมึงต้องเกิดอยากจะแดกน้ำเต้าหู้ตอนนี้ด้วยวะ”
“ก็ผมหิวนี่หว่า” รุ่นน้องบ่นอุบอิบ เขาวิ่งออกไปยังห้องน้ำที่อยู่ทางด้านนอก เอากระดาษจุ่มน้ำพอเปียกแล้วนำกลับมาช่วยเช็ดให้ชายหนุ่ม
“ขอบใจว่ะ มึงไปล้างหน้าเถอะ” ตฤณรับทิชชูเปียกมาเช็ดๆ ทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบไป เมฆย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างตัวเขา พลางก้มหน้านิ่ง
“หัวเราะจนหมดแรงเลยเหรอมึง” ชายหนุ่มถามพร้อมกับเขกศีรษะรุ่นน้องไปเบาๆ สองสามที หากพอเมฆเงยหน้าขึ้น เขาจึงเห็นว่าใบหน้าของรุ่นน้องแฝงไว้ด้วยความโศกเศร้า ราวกับเพิ่งโดนโกงค่าแชร์มาหมาดๆ
“เฮ้ย! เป็นไรวะเอ็ง”
“ไม่รู้พี่น้ำนัดมาทำไมว่ะพี่ เมื่อตอนกลางวัน เห็นพี่เขาพาใครไม่รู้ไปนั่งโต๊ะกับกลุ่มเพื่อนเขา ดูดีมากเลย... สนิทกันเว่อร์ๆ จู๋จี๋กันซะยิ่งกว่าแฟนอีก ผมส่งข้อความไปถามตั้งหลายหนพี่เขาก็ไม่ยอมตอบเลย บอกแค่ให้มารอที่นี่นี่แหละ”
พอได้ยินเช่นนั้นรุ่นพี่เองก็ใจหายวาบ เพราะตัวเขาเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ต่างกับรุ่นน้องนัก “...คนที่ตัวขาวๆ ใส่สูทใช่มั้ย”
“เออ ใช่พี่ รู้จักใช่มั้ย เมื่อเช้าเขาไปที่ตึกใหม่ด้วย”
“หัวหน้าพี่เอง”
“หัวหน้าพี่ เหอ!?” เมฆขมวดคิ้ว เขาจำได้คลับคล้ายคลับคลา เหมือนว่ารุ่นพี่จะเคยบอกว่าแฟนเป็นหัวหน้าไม่ใช่หรือ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าเขารู้จักกัน แล้วปกติคุณนภก็ไม่ค่อยจะสนิทกับใครง่ายๆ ซะด้วย”
“ตอนที่ผมส่งข้อความไปถามพี่น้ำ พี่ตฤณเชื่อมั้ย พี่น้ำไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะหันมาทางผมสักครั้ง ไอ้พวกห่าที่นั่งโต๊ะเดียวกันก็เอาแต่ฮือฮา” เมฆพูดเสียงเศร้า “ถ้าพี่น้ำเปลี่ยนใจ... ผมจะทำไงดีวะพี่”
“เปลี่ยนใจห่าอะไร นั่นแฟนพี่นะโว้ย” ตฤณถอนหายใจหนักๆ แล้วถ้านภเกตน์เกิดเปลี่ยนใจบ้างล่ะ รากหญ้าอย่างเขา สู้ไอ้น้ำไม่ได้เลยสักอย่าง
“แต่อีกคนนั่นก็แฟนผมเหมือนกันนะ” เด็กหนุ่มพูดเสียอ่อย จวนเจียนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เขาก้มหน้าลงมองพื้นแล้วทรุดตัวลงนั่งบนขาตัวเอง
“ตกลงเป็นแฟนแล้วเหรอ”
เมฆก้มหน้าต่ำลงอีก เอาหน้าผากยันต้นขาของคนที่นั่งอยู่ไว้ “คิดว่า”
“คิดว่า?”
“พี่น้ำเขาเพอร์เฝ็กต์ทุกอย่าง จนทำให้ผมไม่อยากเชื่อว่าเราคบกันอยู่”
“ไอ้เมฆเอ๊ย พี่เข้าใจเอ็งมากเลยว่ะ” ...ครั้งหนึ่ง ไม่สิ... จนถึงตอนนี้ บางทีเขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่านภเกตน์จะตกลงคบกันกับคนอย่างเขา
รุ่นพี่สงสารทั้งตัวเองและรุ่นน้องจับใจ เขาจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเพื่อช่วยปลอบโยน
แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นก่อนบานประตูจะเปิดออกผัวะ
น้ำก้าวเข้าไปในห้องได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุดชะงัก เขาไม่นึกว่าจะได้มาพบกับตฤณและเมฆอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องเช่นนี้ แถมยังท่านั่งหมิ่นเหม่ชวนให้คิดไปถึงอะไรต่อมิอะไรแบบนั้น พวกเขาทำอะไรกันอยู่วะ!
“พวกคุณทำอะไรกันน่ะ!”
“มีอะไรเหรอน้ำ” คนที่เดินตามเข้ามาในห้องเอ่ยถาม
เมฆเงยหน้าขึ้นพรวด พลางยกมือขึ้นเช็ดใบหน้าตรงที่มีหยดน้ำสีขุ่นข้นเกาะ
“คุณนภ?” ตฤณลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ติดกระดุมและรูดซิปกางเกงให้สุด พอรู้สึกตัวจึงรียยกมือขึ้นปิด
เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้นภเกตน์ชะโงกหน้าเข้าไปดู “คุณตฤณ” คิ้วเรียวกระตุกตุบๆ “พวกคุณทำอะไรกัน!”
“เหอ!? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคุณนภ” ตฤณรีบรูดซิปกางเกง “แล้วทำไมคุณนภถึงมาที่นี่กับไอ้น้ำได้”
นภเกตน์ขึงตาใส่คนรัก มือขาวกำแน่นจนเกร็งไปทั้งแขน “แล้วคุณตฤณล่ะ มาทำอะไรที่นี่กับเขา!”
“พี่น้ำนัดผมมาทำไมกันเนี่ย!” เด็กหนุ่มเองก็ไม่ยอมแพ้ เขาตะโกนเสียงดังแข่งกับคู่รักคู่ป่วน “ตั้งใจจะบอกอะไรกับผมกันแน่ ถึงได้พาเขามาแบบนี้”
“แล้วเมฆล่ะ มาทำอะไรอยู่ที่นี่กับพี่ตฤณสองคนฮะ!”
“ผมมาตามนัดพี่น้ำ ส่วนพี่ตฤณเขาผ่านมาเลยช่วยเปลี่ยนหลอดไฟให้ก็เท่านั้น”
“แล้วที่หน้านั่นเลอะอะไร!” น้ำเสียงของน้ำเกรี้ยวกราด เขาตั้งใจจะพานภเกตน์มาแนะนำให้รู้จัก เพื่อทำความเข้าใจกับเมฆ แต่สถานการณ์กลับกลายเป็นวุ่นวายแบบนี้ไปได้ แต่เด็กหนุ่มยังไม่ทันได้เปิดปากอธิบาย ตัวเขาก็ถูกคนที่อยู่ด้านหลังผลักออกไปให้พ้นทาง
ร่างโปร่งหันไปคว้าไม้แขวนเสื้อที่วางระเกะระกะอยู่ในห้องมาถือไว้ตามที่ได้ศึกษามา เขาเดินตรงเข้าไปหาตฤณแล้วง้างมือขึ้น “ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณตฤณจะเป็นคนแบบนี้! มาทำอะไรกับเขาที่นี่ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ นี่คุณตฤณนอกใจผมงั้นเหรอ!”
“เฮ้ย! คุณนภ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ! ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วนั่นอะไร!” นภเกตน์ชี้ไปที่เป้ากางเกงซึ่งมีร่องรอยของของเหลวค้างคาอยู่
“น้ำเต้าหู้มันหกเลอะครับ!”
เมฆเบิกตาโพลง “คุณนภครับ! น้ำเต้าหู้จริงๆ นะครับ ผมกับไอ้พี่ตฤณแค่นั่งคุยกันเฉยๆ ครับ!”
น้ำรีบเอาตัวเข้าไปบังเด็กหนุ่มไว้เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย “พี่นภ เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ สิพี่ พี่ตฤณอยู่นู่น อย่าฟาดผิดนะครับ!”
“อ้าว ไอ้น้ำ! ไอ้เวร!” ตฤณหันไปต่อว่า แล้วรีบหันกลับมาทางคนรักของตน “คุณนภ! เดี๋ยววว~ ดูเป้ากางเกงผมสิ มันเปียกเห็นมั้ย! ผมไม่ได้ทำอะไรนอกลู่นอกทางเลยนะครับ!”
“เป้าเปียกเนี่ยนะไม่ได้ทำอะไร!”
มือที่ถือไม้แขวนเสื้อไว้สั่นเทา ถึงแม้จากที่อ่านมาในเพจพ่อบ้านใจกล้าและอีกหลายๆ เว็บ หลายคนจะบอกว่าใช้ไม้แขวนเสื้อทำโทษแฟนกะล่อนได้ดีที่สุด
แต่ว่า... เขาไม่มีวันทำร้ายคนรักได้ลงคอหรอก
นภเกตน์เขวี้ยงไม้แขวนเสื้อลงกับพื้น แล้วหันหลังเดินกลับออกไป
“เฮ้ย! คุณนภจะไปไหนครับ อย่าเข้าใจผมผิดสิคร้าบ!” ตฤณรีบวิ่งตามหลังร่างโปร่งออกจากห้องไป ทิ้งอีกสองหนุ่มไว้ให้เคลียร์กันเอาเอง
นภเกตน์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่ดูทิศทาง เขาหลงเข้าไปในทางวกวนของบ้านผีสิงโดยไม่รู้ตัว
“คุณนภ หยุดก่อนสิครับ คุยกันก่อนนะ”
หากเสียงของตฤณส่งไปไม่ถึงนภเกตน์ ความสับสนในใจปิดกั้นตัวเขาจากทุกสิ่ง นัยน์ตาของร่างโปร่งร้อนผ่าว หัวใจเจ็บแปลบ
ไม่ไหวแล้ว... เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอมากขนาดนี้เลย
หยดน้ำอุ่นๆ รื้นขึ้นมาเอ่อคลอหน่วยตา สองขาหมดแรงเอาเสียดื้อๆ เขาหยุดยืนนิ่งพลางใช้หลังมือปาดน้ำตาออก ก่อนร่างโปร่งจะรู้สึกตัวว่าเขายืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด มองไปทางไหนก็ไม่เห็นอะไรเลย
เมื่อตอนแรกยังมีไฟเปิดอยู่เลยไม่ใช่หรือ?
นภเกตน์กะพริบตาหลายๆ ครั้ง ขยี้ตาก็แล้ว หากก็ยังมองอะไรไม่เห็น แถมรอบๆ ตัวก็ยังเงียบเสียจนเขาได้ยินแต่เสียงหอบหายใจของตนเอง เขายื่นมือออกไปควานหากำแพงหรือที่ยึดเกาะ แต่ก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า ชายหนุ่มหันมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง
ทว่าสักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินลากชายผ้าอยู่รอบๆ ตัว เสียงคนพูดคุยกัน สลับเสียงหัวเราะเบาหวิว แล้วจู่ๆ ก็มีสายลมเย็นเยือกพัดผ่าน ส่งผลให้เขารู้สึกกลัว
“คุณตฤณ” ริมฝีปากสีแดงสดเผยอเรียกชื่อคนรักเบาๆ ใบหน้าน่ารักหันมองไปรอบๆ อย่างเชื่องช้า แขนเรียวยกขึ้นกอดลำตัวไว้
“คุณตฤณ ผมกลัว...”
หากรอบกายยังคงมีแต่ความเงียบสงัด นภเกตน์เริ่มโทษตัวเองว่าทำไมเขาไม่ฟังเหตุผลของคนรักก่อน ทำไมถึงดื้อรั้นเข้ามาในที่ที่เขาไม่คุ้นเคยและมองอะไรไม่เห็นแบบนี้ แล้วเขาจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไรกัน
เมื่อถึงคราวตกที่นั่งลำบาก คนที่หัวใจของเขาเพรียกหาก็มีแต่ตฤณเท่านั้น
“ผมรักคุณนภนะ”
“รักคุณนภที่สุด”คำพูดเหล่านั้นก็แล่นแวบเข้ามาในความคิด เขาเสียใจ... ทำไมเขาถึงไม่ไว้ใจคนที่รักที่สุด แต่เลือกที่จะไปถามความคิดเห็นจากคนอื่น ทั้งที่ควรจะเป็นตัวเขาไม่ใช่หรือ ที่รู้จักตฤณดีกว่าใคร
“คุณตฤณ! คุณตฤณอยู่ไหน!” นภเกตน์ร้องลั่น จากนั้นจึงสะดุ้งเฮือก เพราะรู้สึกราวกับว่ามีอะไรเย็นๆ มาแตะที่ท่อนแขน
“ใครน่ะ!” ร่างโปร่งหันมองไปรอบๆ แต่เพราะความมืดทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย
มือขาวยกขึ้นกุมศีรษะพลางตะโกนลั่น “คุณตฤณ! คุณตฤณช่วยผมด้วย!”
“คุณนภ!”
เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังแว่ว นภเกตน์เอื้อมมือไขว่คว้าไปรอบกาย “คุณตฤณ ผมอยู่ที่นี่ ช่วยผมด้วย!”
“คุณนภ! คุณนภยืนอยู่เฉยๆ นะครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้!” ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดเป็นไฟฉาย วิ่งไปได้อีกสี่ห้าก้าวก็เห็นว่าคนรักยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เขาถลาเข้าไปสวมกอด “คุณนภ! ผมมาแล้วครับ”
“คุณตฤณ!” ร่างโปร่งนิ่งค้างอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นครู่ใหญ่ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกสองแขนขึ้นโอบรัดร่างกายกำยำแล้วขยุ้มเสื้อไว้ในมือแน่น
“ตกใจสินะครับ ไม่เป็นไรนะ ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
นภเกตน์ซบใบหน้าลงในอ้อมแขนแข็งแรง “คุณตฤณ ผมกลัว พาผมออกไปจากที่นี่ที”
มือหยาบลูบแผ่นหลังคนรักเบาๆ เพื่อปลอบโยน “ครับ คุณนภไม่ต้องกลัวนะ ผมจะพาคุณนภออกไปข้างนอกเอง” จากนั้นก็ย่อตัวลงอุ้มร่างโปร่งขึ้นแนบกาย
ดวงตากลมเบิกโพลง “คุณตฤณ! ไม่เอา! ปล่อยผมลง!”
“กอดคอผมไว้สิ”
“แต่...”
“เดี๋ยวถึงทางออกจะปล่อยลงนะครับ”
“.....” นภเกตน์ยกแขนขึ้นโอบลำคอใหญ่ไว้หลวมๆ ดวงตาสีอ่อนปิดลงขณะที่เขาโน้มใบหน้าเข้าไปซบไหล่หนา
แม้จะยังกลัว แต่ก็รู้สึกปลอดภัย
ร่างโปร่งพูดเสียงแผ่วเบาราวกับกลัวว่าอีกฝ่าจะได้ยิน “ขอบคุณนะ... ตฤณ”
เจ้าของชื่อยิ้มบาง เขาก้มลงจูบศีรษะเล็กแทนคำตอบ
ไม่นานตฤณก็พาคนรักออกมาจากบ้านผีสิงได้สำเร็จ เขาวางร่างโปร่งลงอย่างระมัดระวัง แล้วจึงวางมือประกบแก้มนิ่ม “คุณนภ ไม่เป็นไรนะครับ ชนอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่ชน แต่...” นภเกตน์ยกแขนขึ้นกอดลำตัว เขายังจำสัมผัสที่เย็นเฉียบนั่นได้ชัดเจน “มีอะไรก็ไม่รู้มาแตะแขนผม เย็นเจี๊ยบเลย แล้วก็มีเสียงคนอยู่รอบๆ ตลอดเลยด้วย”
“เสียงคนที่ว่านั่นน่าจะมาจากพวกน้องๆ ที่อยู่ข้างนอกโรงยิมน่ะครับ ส่วนไอ้ที่เย็นๆ คุณนภคงไปโดนไอ้พวกแท่งโลหะที่เขาแขวนไว้น่ะสิครับ มันเป็นทริกหลอกผี เดี๋ยววันจริงจะมีพวกเด็กวิดวะแต่งผีมาเดินไปเดินมาในนั้นด้วยนะ” ตฤณอธิบายไปพลางยิ้มกว้าง เขาถึอโอกาสดึงร่างโปร่งบางเข้ามาสวมกอด “โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมาหาคุณนภของผมนะ”
นภเกตน์ยังตัวสั่นอยู่เล็กน้อย “งั้นเหรอ... ทำได้น่ากลัวมากเลยนะ แล้วข้างในนั้นมันก็มืดมากด้วย”
“เห็นมั้ยล่ะครับ เพราะคุณนภไม่ยอมฟังเหตุผลของผม วิ่งทะเล่อทะล่าออกไปทั้งที่ไม่รู้อะไรเลย ดีนะที่คุณนภวิ่งเข้าไปในบ้านผี ถ้าหากไปหลงที่อื่นเข้า มันอาจจะเป็นอันตรายได้รู้มั้ยครับ”
ร่างโปร่งเถียงไม่ออก เขาเม้มปากแน่น “...ผมขอโทษ”
ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่นภเกตน์จะยอมเอ่ยปากขอโทษ ตฤณเข้าใจคนรักของเขาดี เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “เมื่อกี้ผมช่วยรุ่นน้องคณะเอาหลอดไฟเข้าไปเปลี่ยนในห้องแต่งตัวให้ ส่วนไอ้เมฆมันนัดเจอกับไอ้น้ำที่นั่น คุณนภก็น่าจะรู้ ถึงได้มาพร้อมกับไอ้น้ำมัน ไอ้เมฆมันหิวเลยพกน้ำเต้าหู้ไปดูดด้วย แต่มันเสือกทำหก เลอะตัวมันเองไม่พอยังทำเลอะเสื้อกับกางเกงผมไปด้วยอีก ตอนที่กำลังเช็ดอยู่คุณนภก็มาพอดี”
“.......”
“ผมสาบานว่าพูดความจริงทุกอย่าง ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดนอกใจคุณนภเลย ซื่อสัตย์ยิ่งกว่าหมาก็ไอ้ตฤณของคุณนภนี่แหละ” มือหยาบลูบแผ่นหลังของคนในอ้อมกอดเบาๆ สักพักจึงผละออก “เอาล่ะ ถึงตาคุณนภแล้วนะครับ”
“ตาผม?” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น
ตฤณยิ้มเย็น นัยน์ตาฉายแววดุดัน “ผมว่าเราไปคุยกันที่เงียบๆ หน่อยดีกว่า คุณนภยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเคลียร์กับผม”
เสียงขรึมของตฤณคราวนี้ชวนให้คนฟังขนลุกมากกว่าเมื่อตอนที่หลงอยู่ในบ้านผีสิงเสียอีก
TBC~*
คืนดีกันได้แล้วเห็นม้อย เป็นบทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ของสองหนุ่ม ตฤณนภ นะคะ ^^
เรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี่ เกิดขึ้นเพราะรักกันมากจนเบลอทั้งคู่เลย 55555
(ขอบคุณพี่น้ำกับน้องเมฆ แขกรับเชิญจำเป็นที่โดนบทหนักไปด้วย ฮาาา)
คอยติดตามตอนหน้ากันนะคะว่าพี่ตฤณกับคุณนภเขาจะเคลียร์กันยังไง อิอิอิ
ขอบคุณทุกคนมากค่า 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 615755 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก