ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่21
มินกลับมาจากข้างนอกกับครามด้วยรอยยิ้ม คนทั้งสองคนจับมือเข้ามาในบ้านกันอย่างมีความสุข มินยิ้มน้อยๆให้กับคราม ทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้านก็เจออาคมที่ยืนอุ้มน้องซันอยู่ ทำเอาทั้งสองคนหยุดชะงัก มินสบตากับอาคมที่จ้องมาที่เข้าทั้งสองนิ่งๆ นิ่งจนเขาเดาความคิดของอีกฝ่ายไม่ออก
“ไปสวีทกันมาถึงไหนละ กลับมายิ้มแป้นกันมาเชียว” อาคมเป็นฝ่ายเปิดฉากขึ้นมา
“ผมพามินไปพักผ่อนบ้าง มินเลี้ยงลูกมาตลอด ยังไม่ได้พักผ่อนเลย” ครามตอบผู้เป็นพ่อและยังกุมมือของอีกฝ่ายไว้แน่น
“ก็ดี” อาคมกระตุกยิ้มก่อนกวาดสายตามองคนทั้งสอง
“แง๊ !” น้องซันร้องดังขึ้นมาเหมือนจะรู้ว่าผู้เป็นแม่กลับมาแล้ว อาคมหันมาสบตากับมินนิ่งๆ มินเลยเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายและยื่นมือขอลูก
อาคมยืนนิ่งไม่ยอมส่งน้องซันให้ มินเลยเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“ขอน้องซันให้มินด้วยครับ”
“ไปเที่ยวมาทั้งวันแล้วจะมาสนใจอะไรตอนนี้” อาคมพูดเหยียดๆ
“มินฝากน้องซันไว้กับพี่แป้นนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพ่อลำบากอะไร ตรงไหน” มินเน้นเสียงให้อีกฝ่ายรับรู้
อาคมหน้าตึงทันทีที่โดนอีกฝ่ายยอกย้อน อาคมยังยืนนิ่งไม่ยอมส่งน้องซันให้แม้ว่าทารกน้อยยังร้องไห้ไม่หยุด
“แง๊ !!!”
“คุณพ่อครับ ส่งลูกให้มินเถอะ” ครามพยายามเข้าช่วย
“ก็แกดูเมียแกสิ ปากดีจริงๆ”
“มินปากดีก็ไม่เกี่ยวกับการที่น้องซันร้องไห้ คุณพ่ออย่าทำอะไรไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้สิครับ ที่เอาเด็กมาเป็นเครื่องมือ ถ้าจะสู้ก็สู้กับผู้ใหญ่ดีกว่า” มินจ้องมองอาคมอย่างดุดัน เขารู้สึกสงสารลูกที่ยังร้องไห้ไม่หยุด คนเป็นแม่ไม่อยากเห็นลูกร้องไห้เลย
“ปากเก่งจริงๆนะคุณหนูมิน ระวังเถอะสักวันจะไม่มีปากไว้พูด!” อาคมกระแทกเสียงใส่มินและอุ้มน้องซันเดินหนี
มินไม่ยอมเดินตามพร้อมกระชากแขนอาคมอย่างแรง
“แง๊ !!!!!!!!!”
น้องซันร้องไห้หนักขึ้น อาคมหันมามองมินตาดุพร้อมขบฟันแน่น ไม่มีใครกล้าทำอย่างนี้กับเขา
“แกปล่อยฉัน!!” อาคมมองมินที่กำแขนเขาแน่น อีกฝ่ายบีบอย่างแรง
“ถ้าคุณพ่ออยากให้ปล่อยก็ส่งน้องซันมา” มินจ้องอาคมอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่!! หลานฉัน ฉันเลี้ยงเองได้”
ครามที่มองเหตุการณ์ตรงหน้าทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเข้าไปหาอาคมและแบ่งลูกมาอุ้มเอง ระหว่างนั้นอาคมไม่ได้สนใจครามเพราะมัวแต่สนใจมินเลยเผลอผ่อนแรงทำให้ครามแย่งน้องซันไปได้
น้องซันเมื่ออยู่ในอ้อมคนของผู้เป็นพ่อก็ค่อยๆเงียบลง
อาคมต้องใจเมื่อครามแย่งไปได้และหันไปตวาดครามเสียงดัง
“คราม แกเข้าข้างมันเหรอ !!!”
“ผมไม่ได้เข้าข้างใคร ผมแค่กำลังทำหน้าที่คนเป็นพ่อ” ครามตอบเสียงดังไม่แพ้กัน อาคมเบ้หน้าอย่างไม่พอใจครามและหันมาหามิน
มินยืนยิ้มกริ่มอย่างสะใจ ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือที่บีบแขนอาคมไว้และยกมือก่อนจะพูดเสียงเฉียบ
“ขอตัวนะครับ”
มินเดินไปยืนข้างครามและกำลังจะเดินขึ้นห้อง โดยไม่สนใจสายตาอาคมที่มองมาอย่างโกรธเกรี้ยว
“แกมันเลว เลวเหมือนแม่แกไม่มีผิด !!” ไม่ทันที่จะขึ้นบันได อาคมพูดตวาดออกมาเสียงดัง สายตาอาคมแดงกล่ำไปด้วยความโกรธ และเกลียดชัง
น้องซันที่เงียบไปร้องไห้ขึ้นมาเสียงดังอีกครั้งอย่างตกใจ
“แง๊ !!!!!!!!”
มินขบฟันแน่นและหันไปพูดกับคราม
“คุณพาลูกขึ้นไปบนห้องก่อน”
“แต่ผม....”
“เชื่อฉัน! ฉันไม่อยากให้ลูกร้องไห้” มินตวาดเสียงดัง และพยายามข่มอารมณ์
ครมยอมพยักหน้าและรีบเดินขึ้นไป มินหันหน้ามาประจันหน้ากับอาคมที่ยืนกอดอกมองเขาตาแดงกล่ำด้วยความโกรธ
“แกเหมือนแม่แกไม่มีผิด ชอบแย่งของที่ฉันรัก”
มินเบ้ปากก่อนจะลงจากบันได กอดอกจ้องมองอาคมด้วยความเกลียดชังไม่แพ้กัน
“แม่ลูก ลูกไม้คงหล่นไม่ไกลต้นนักหรอก และก็คงแย่งสำเร็จเหมือนกัน” มินยิ้มหวานออกมาก่อนมองอาคมเหยียดๆ
“แกรู้แล้วเหรอว่าแม่แกมันร่าน ขนาดไหน”
“อย่ามาว่าแม่ฉันนะ!” มินเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ ในเมื่อฉันพูดความจริง ความจริงที่แม่แกมันร่าน แย่งได้แม่กระทั่งคู่หมั้นของเพื่อน”
มินกลืนน้ำลายกับคำพูดของอีกฝ่าย ก่อนจะเชิดหน้าใส่
“เรื่องของความรัก บางทีมันก็ห้ามกันไม่ได้”
“แกพูดเข้าข้างแม่ตัวเอง แกลองมาเป็นฉันไหมละ ฉันโดนเพื่อนสนิทที่ฉันรักแย่งคู่หมั้น เพื่อนที่ฉันคิดว่าเป็นเพื่อนตายแย่งคนที่ฉันรัก และสุดท้ายเขาก็เลือกแม่ของแก เพราะแม่ของแกท้อง แล้วฉันละ ฉันละ ฉันต้องยอมปล่อยให้คนที่ฉันรักไปกับผู้หญิงหน้าด้านอย่างแม่แก แกรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน” อาคมพูดพร้อมตีอกตัวเองด้วยความเจ็บปวด แววตาแดงกล่ำน้ำตาคลอ เมื่อนึกถึงภาพในวันนั้นทีไร เขาเจ็บ เจ็บเจียนตายทุกที
“....” มินถึงกับพูดไม่ออก ถ้าเป็นเขา เขาคงเจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอเมื่อรู้ว่าแม่แกมันร้าย มันร่านขนาดไหน ฉันจะบอกให้แกรู้ไว้นะ พ่อแกมันก็เลวที่เจ้าชู้ แม่แกมันก็เลวที่แย่งผัวคนอื่น” อาคมกระแทกเสียงใส่มินที่ยืนอึ้ง ก่อนจะเบ้ปากอย่างสะใจ
“ยังไงแม่ฉันก็ตายไปแล้ว แกก็ควรจะหยุดพูดถึงเรื่องนี้สักที” มินพูดขึ้นเสียงเข้ม เขาพยายามตอบโต้อีกฝ่าย
“จะให้ฉันหยุดได้ไง” อาคมพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้มินและสะแหยะยิ้มพร้อมลูบหน้ามิน “ก็ฉันยังเห็นตัวแทนของมันอยู่ตรงหน้า แกมันเหมือนแม่แกเกินไป เหมือนจนฉันเกลียด เกลียดหน้าหวานๆ รอยยิ้มหวานๆ แต่ข้างในร้ายกาจยังกับปีศาจ” อาคมพูดบีบแก้มมินอย่างแรงจนมิน ต้องปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างแรงไม่แพ้กัน
“แกว่าฉันกับแม่เหมือนปีศาจ แกก็ไม่แพ้กันหรอก ซาตานชัดๆ” มินจ้องอีกฝ่ายอย่างดุดัน
“แกอย่าคิดจะแย่งตาครามไปจากฉัน เหมือนที่แม่แกเคยแย่งพ่อของแกไปจากฉัน” อาคมพูดพร้อมชี้หน้ามิน มินเบ้ปากกกอดอกและยิ้มออกมาอย่างกวนๆ
“ฉันไม่ได้แย่งแต่ดูท่าทางลูกชายของคุณจะอยากอยู่กับฉันเอง วันนี้เขาพาฉันไปเที่ยว สวีทกันอย่างมีความสุข เหมือนคู่ผัวตัวเมียจริงๆ ไม่ใช่โดนบังคับแต่งงาน”
“หึ ฉันก็ขอให้เธอมีความสุขนานๆ กอดเก็บความสุขนี้ไว้นะ”
“ฉันกอดเก็บความสุขนี้ไว้แน่นๆแน่ เพราะฉันไม่ตกอยู่ในวังวนความแค้นเป็นสิบๆปีแบบแก ขอให้มีความสุขกับชีวิตบั้นปลายที่แสนจะร้อนเป็นไฟนะคุณพ่อ” มินกระแทกเสียงใส่อาคมก่อนจะเบ้ปากกอดอกเดินหันหลังให้
“แกจำไว้ ยังไงครามก็เลือกฉัน เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ”
มินหันกลับมามองอาคมก่อนเบ้ปากอย่างเบื่อหน่าย
“คุณพ่อก็น่าจะทบทวนใหม่นะ อะไรๆก็เปลี่ยนได้ เพราะคนที่นั่งคุยอย่างคุณพ่อ และคนที่นอนคุยอย่างฉัน ผลลัพธ์มันไม่เหมือนกัน” มินยิ้มหวานให้อาคมก่อนจะเชิดหน้า
อาคมมองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างทนไม่ไหว จับแจกันที่อยู่ใกล้มือทุ่มใส่อีกฝ่ายทันที
“เพล้ง !!!”
มินหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่เขาถอยหลังบังเอิญเหยียบเศษแจกัน
“โอ๊ย !!”
“หึ ถึงแกจะหลบได้ แต่คนเลวๆอย่างแกก็ต้องโดนอยู่ดี”
มินมองอีกฝ่ายที่กอดอกมองเขาอย่างเกลียดชัง มินสบตาอีกฝ่ายแล้วเม้มปากอย่างเจ็บแค้น มินจับโต๊ะข้างๆเพื่อประคองตัวเองไว้
“เจ็บไหมละ โดนแจกันบาดเจ็บไหม แต่ฉันจะบอกให้นะว่ามันเจ็บน้อยกว่าที่ฉันเจ็บมาตลอด20ปี” อาคมถลึงตาใส่มินและกอดอกมองมินอย่างสะใจ
“คุณพ่อทำอะไรครับ !!” ครามตะโกนมาจากชั้นสองเสียงดังและรีบเดินมาที่ทั้งสองคน
ส่วนครามที่เพิ่งกลับมารีบวิ่งเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงแจกัน
มินหันไปมองครามก่อนจะแกล้งทรุดตัวลงตบหน้าตัวเองอย่างแรง
“คราม ช่วยฉันด้วย” มินพูดออกมาเสียงแผ่ว ครามรับประคองมินที่หน้าแดงเป็นรอยมือและเท้าที่เลือดเริ่มออกเยอะขึ้น
“คุณพ่อทำอะไรมิน!” ครามหันไปพูดกับผู้เป็นพ่อเสียงเขียว
“มันซุ่มซ่ามเดินชนแจกันแล้วเหยียบเอง” อาคมกอดอกยืนมองครามด้วยสีหน้านิ่ง
“แต่แจกันตั้งที่โต๊ะด้านนู้นไม่ใช่เหรอครับพ่อ” คิมพูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้มกับเหตุการณ์ตรงหน้า เขามาก็เห้นมินหน้าแดงเป็ยรอยมือและเท้าเลือดออกแล้ว
“หุบปาก ตาคิม!!” อาคมหันไปตวาดคิม
“คุณพ่อเข้ามาทุ่มแจกันใส่เท้ามิน และยังตบหน้ามินด้วย” มินเม้มปากบีบน้ำตา ก้มหน้าร้องไห้ ครามที่ประคองมินอยู่ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาให้มิน
“คุณพ่อทำจริงๆใช่ไหมครับ”
“ใช่ ฉันทุ่มแจกันใส่มัน แต่ฉันไม่ได้ตบมัน!!”
“แล้วหน้ามินจะแดงได้ยังไง”
“นี่แกไม่เชื่อพ่อเหรอ ฉันพ่อแกนะคราม” อาคมพูดเสียงเข้มเมื่อลูกชายของเขาทำท่าทีเข้าข้างอีกฝ่าย
“แต่มันก็เห็นๆกันอยู่นิครับ” ครามน้ำเสียงอ่อนลง
“แกมันมารยาจริงๆนังมิน ฉันไปตบแกตอนไหน” อาคมตวาดเสียงดังจะพุ่งตัวเข้าใส่มิน แต่กลับโดนคิมรั้งไว้ก่อน
“พอเถอะครับคุณพ่อ อย่ามีเรื่องกันเลย” คิมพยายามห้าม เขากันไปมองมินอย่างเป้นห่วง อีกฝ่ายตาแดงและร้องไห้ไม่หยุด
“อย่าทำร้ายมินเลยนะครับคุณพ่อ มินกลัวแล้ว” มินแสร้งทำเสียงอ่อยและช้อนตาขึ้นมองอาคมก่อนจะเบ้แกสะใจ
“ตอแหล!!” อาคมตวามเสียงดังและจะพุ่งเข้าใส่มินอีก ครามรีบเอาตัวบังไว้ คิมที่จับอาคมไว้เริ่มทนแรงของอาคมไม่ไหว
“พี่พามินไปโรงพยาบาลทำแผลก่อนเถอะ เดี๋ยวผมดูแลทางนี้เอง” คิมพูดขึ้น ครามพยักหน้าเห็นด้วยและรีบประคองมินไปโรงพยาบาล
ระหว่างที่คิมกำลังก้มจับอาคมไว้ มินหันมายักคิ้วพร้อมพูดออกมาแผ่วเบา
“เชื่อหรือยังละ”
อาคมที่อ่านปากมินออกยิ่งโมโหใหญ่เมื่ออีกฝ่ายตอกย้ำเรื่องที่คุยกันไว้ แต่รอบนี้อาคมกลับนิ่งไม่พุ่งตัวเข้าใส่และมองมินอย่างอาฆาตแค้น
คิมเมื่อเห็นอาคมสงบลงก็ปล่อยมือและหันไปมองครามที่ประคองมินขึ้นรถ
เขาอยากอยู่ตรงนั้น เป็นคนปกป้องมินแทนพี่ชาย
เมื่อรถครามออกตัวไป คิมผละออกจากอาคมและไปสั่งแม่บ้านที่อยู่ในครัวให้มาเก็บเศษแจกัน
ส่วนอาคมยืนมองรถแล่นออกไปด้วยสายตาที่เริ่มนิ่งลง และเย็นจนน่าขนลุก
“เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกนะเหรอที่จะมาสู้กับฉัน หึ”
_________________________________________________________________
ตอนนี้รู้สึกว่าด่ากันยิ่งกว่าละครหลังข่าว ฮ่าๆ สนองนี๊ดคนเขียนเบาๆที่อยากมีฉากแซ่บๆไว้ในนิยายตัวเองบ้าง
อยากจะเขียนให้อาคมและมินตบกันก็ดูตลาดเกินไป ฮ่า
ปมเรื่องนี้เอาจริงๆก็ไม่เยอะมากหรอกครับ เพียงแค่คนเขียนค่อยๆเปิด ค่อยเฉลย มันจะได้ลุ้นๆดี ตอนนี้หลายๆคนก็พอจะเริ่มปะติปะต่อเรื่องราวได้แล้ว
สำหรับคนเขียนตัวละครอาคม นี่น่าสงสารนะ โดนมาเยอะ และอยู่กับความแค้นมาตลอด คนแบบนี้ไม่มีความสุขหรอก
มินก็น่าสงสาร มินมีความแค้นในตัว แต่ความแค้นมินไม่เทียบเท่าเลยกับเกมส์ที่มินกำลังเล่น มินแค่หมากตัวหนึ่งที่กำลังเล่นอยู่ มินไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มินแค่เป็นคนที่ถูกเลือก ตอนนี้มินเป็นหมากที่กบฎขึ้นมาอยากจะเป็นคนคุมเกมส์ และไม่อยากให้เกมส์มันจบไปตามที่อีกฝ่ายคาดหวัง
ครามที่อยู่ระหว่างกลางของเกมส์ รับรู้ทุกอย่างแต่พูดไม่ได้ คิมที่เหมือนจะไม่รู้อะไร แต่จริงๆอาจจะรู้อะไรมากกว่าที่หลายคนในเรื่องคิด
ไม่รู้คิดไงบรรยายตัวละคร แต่อาจเพาะคนเขียนยังมือใหม่ บรรยายได้ไม่ดีนัก
มีอะไรติชมได้ครับ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 451694 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก