ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่14
“แกมีข่าวดีอะไรจะบอกพ่อเหรอ”
“มินท้องครับ”
ครามบอกผู้เป็นพ่อด้วยความดีใจ แววตาของครามดูมีความสุขจนคนรอบข้างรับรู้ได้ มินที่นั่งข้างๆครามได้แต่ยิ้มน้อยให้อาคม
“จริงเหรอ ดีดี ฉันกำลังจะได้เป็นปู่แล้วสินะ” อาคมมีแวตตาที่อ่อนลงและยิ้มเล็กน้อย อาคมมองมินก่อนจะถามขึ้น
“ท้องกี่เดือนแล้วละหนูมิน”
“สามเดือนแล้วครับ”
“ฮ่าๆ น้ำยาดีจริงๆ เพิ่งแต่งงานได้สามเดือนกว่า ไม่นานก็ท้องได้สามเดือนเลย”
คำพูดของอาคมทำเอามินบีบมือตัวเองที่ตักแน่น และพยายามยิ้มให้อาคม
“ผมบอกแล้วไงครับพ่อ ว่าผมไม่ทำให้พ่อผิดหวัง” ครามพูดจบปรายตามองคิมที่นั่งจ้องมินเขม็ง
“หลังจากนี้แกก็ดูแลลูกเมียแกดีดีละ”
“ครับผม” ครามรับคำผู้เป็นพ่อก่อนจะหันมายิ้มให้มิน มินได้แต่ยิ้มตอบครามไม่พูดอะไร
อยู่ดีดีคิมที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา
“แล้วเรื่องเรียนของมินละ มินยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ”
“แกไม่ต้องเป็นห่วงเมียฉันแทนฉันหรอก ช่วงนี้อยู่ในช่วงฝึกงาน ฉันทำเรื่องให้มินมาฝึกงานที่บริษัทฉันเรียบร้อย มินไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น อยูบ้านเฉยๆ ดูแลตัวเองดีดี” ครามเป็นฝ่ายตอบแทนมิน
มินรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายจัดการเรื่องของเขาขนาดนี้
“คุณไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม” ครามหันมาถามมินเมื่อเห้นว่ามินมีสีหน้าแปลกใจ
“ไม่ครับ” มินตอบแล้วหันมมามองหน้าคิมที่จ้องอยู่ เขาเห็นว่าคิมกำหมัดของตัวเองแน่นสีหน้าดูครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง
“จัดการทุกอย่างได้ก็ดีแล้ว ยังไงเทอมนี้หนูมินก็เรียนเป็นเทอมสุดท้ายแล้ว”
อาคมพูดจบครามและมินพยักหน้าให้ อาคมนั่งอีกไม่นานก็ขอตัวออกจากห้องไป
ทั้งห้องเหลือเพียงคราม มิน และคิมเท่านั้น บรรยากาศในห้องจึงดูอึดอัดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ครามนั่งไขว้ห้างพิงพนักโอบเอวมินไว้และจ้องมองคิมเขม็ง คิมก้ไม่แพ้กันจ้องพี่ชายตอบอย่างไม่เกรงกลัว มินนั่งมองคนทั้งคู่สลับไปมาจนรู้สึกอึดอัด จึงขอตัว
“ฉันขอตัวไปพักผ่อน” มินพูดจบลุกขึ้น ครามจึงลุกขึ้นตามและโอบเอวมินไว้
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ช่างดูเป็นครอบครัวที่สุขสันต์จริงๆเลยนะ” คิมที่นั่งมองภาพตรงหน้าเหยียดยิ้มก่อนจะพูดขึ้นมา
มินและครามชะงักหยุดเดิน ครามหันมามองหน้าคิมก่อนจะตอบอีกฝ่าย
“ใช่ อิจฉาเหรอ” ครามจ้องคิมอย่างข่มอีกฝ่าย
คิมเห็นท่าทีของอีกฝ่ายทำให้รู้สึกเดือดในใจมากกว่าเดิมก่อนจะลุกขึ้นและจ้องหน้าครามอย่างไม่เกรงกลัว
“ฮ่าๆ ผมอิจฉาพี่แน่ๆถ้ามันไม่มีอะไรพลิกโผ”
“แกหมายความว่าไง!!” ครามพูดเสียงดังกระชากตัวเข้าไปหาคิม แต่โดนมินจับแขนไว้ซะก่อน
คิมมองครามกวนๆก่อนจะกอดอกมองอีกฝ่าย
“พี่ก็น่าจะรู้ว่าผมหมายความว่าไง”
“หึ มินท้องสามเดือน ช่วงนั้นมินก็อยู่กับฉัน เด็กในท้องต้องเป็นลูกของฉัน” ครามกดเสียงต่ำอย่างพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้โมโห
“ถ้าพี่แน่ใจอย่างนั้นก็ดีครับ” คิมพูดจบมองหน้าครามและมินสลับกัน ก่อนจะเดินออกไปอย่างกวนๆ
ครามมองคิมจนลับสายตากำหมัดตัวเองแน่น
เขามั่นใจว่าเด็กในท้องมินเป็นลูกของเขา!!
มินที่ยืนจับแขนครามไว้เมื่อเห็นว่าคิมออกไปจึงลูบแขนอีกฝ่ายอย่างปลอบโยนก่อนจะพูดขึ้น
“ใจเย็นๆนะ คิมก็แค่ปั่นประสาทพวกเรา”
“ฉันรู้”
“ยังไงเด็กท้องฉันก็เป็นลูกนายอยู่แล้ว ฉันมีแค่นายคนเดียว อย่าคิดมากไปเลย” มินพูดพร้อมกอดอีกฝ่ายเบาๆ ครามกอดตอบมินแน่น ก่อนจะหอมหัวอีกฝ่ายเบาๆ
มินแอบสะแหยะยิ้มสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหม่อลอย
ดี !! แบบนี้แหล่ะดี !!
ต้องขอบคุณนายคิมที่ทำให้เกมส์นี้ง่ายขึ้น
ตีกันให้ตายกันไปเลย !!
“อีมินมึงท้องเหรอ” นพพูดขึ้นเสียงดังจนมินต้องตีแขน
“มึงจะพูดดังไปทำไม”
“โอ๊ย อีดอกกกก ตอนนี้คนเขารู้กันทั้งประเทศแล้วว่ามึงท้อง ข่าวแวววงสังคมดังซะขนาดนั้น” นพพูดพร้อมทำหน้าตาเล่าอย่าออกรสจนมินต้องส่ายหัว
ตอนนี้มินและเพื่อนๆนั่งอยู่ที่ร้านอาหารร้านหนึ่งในห้างดังใจกลางเมือง แป้งที่นั่งเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น
“มึงตั้งใจให้ท้องใช่ไหมมิน คนอย่างมึงไม่น่าพลาดให้ตัวเองท้อง” แป้งจ้องมองเพื่อนอย่างรู้ใจ พวกเขาคบกันมานานจนรู้จักกันดีมากพอ
มินยิ้มน้อยๆก่อนจะจ้องแป้งกลับแล้วหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ก็ไม่เห็นแปลก กูแต่งงานมีครอบครัวแล้วจะปล่อยให้ตัวเองท้องผิดตรงไหน”
“แต่มึงยังเรียนไม่จบ”
“กูเรียนไม่จบ แต่ก็ใกล้จบแล้ว การที่กูท้องก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการเรียนสักนิด”
“โอเค กูเถียงมึงก็ไม่ชนะ” แป้งยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้
“มึงก็รู้ว่าเถียงมันไม่ชนะ แล้วมึงยังจะเถียงมันอีก” วุ้นที่นั่งอยู่ตรงข้ามนพพูดแทรกขึ้นมา
“ก็กูเป็นห่วงมัน” แป้งพูดขึ้นอย่างจ๋อยๆ มินเลยเอื้อมมือไปจับมือแป้งไว้และจับมือของวุ้นกับนพมารวมกัน
“กูรู้ว่าพวกมึงเป็นห่วง แต่กูทำอะไรกูคิดแล้ว กูไม่ขอให้พวกมึงเข้าใจ แต่ขอให้พวกมึงอยู่ข้างๆกูได้ไหม” มินพูดเสียงแผ่วเบารู้สึกร้อนที่กระบอกตา นอกจากครอบคัรวเขาก็มีเพื่อนเขาทั้งสามคนนี่แหล่ะที่คอยอยู่ข้างๆมาเสมอ
“ไม่ต้องห่วงหรอก ใครจะมองมึงยังไงกูไม่สน กูรู้จักมึงดี” วุ้นพูดขึ้น แป้งและนพพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ถ้ามึงต้องการความช่วยเหลืออะไรอย่าลืมพวกกูนะ” นพพูดขึ้นมินเลยยิ้มอย่างจริงใจให้เพื่อนๆ
มินได้ยิ้มตอบเพื่อนๆ ทั้งสี่คนได้แต่มองกันและกันน้ำตาซึม
“ครืน ครืน”
เสียงโทรศัพท์มินดังขึ้นขัดจังหวะซึ้งของทั้งสี่คน มินยิ้มตบท้ายให้เพื่อนๆก่อนจะผละออกมารับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“เสร็จธุระหรือยัง เดี๋ยวฉันไปรับ” ปลายสายพูดขึ้นมา มินก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายคือใคร
“เสร็จแล้วละ มารับเลย”
“โอเค”
ปลายสายวางไปมินได้แต่มองโทรศัพท์ก่อนถอนหายใจเล็กน้อย เพื่อนๆทั้งสามมองท่าทีของมินก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้
“คุณครามจะมารับมึงเหรอ” นพเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา มินไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าให้
“ทำไมมึงดูไม่มีความสุขเลยวะ นั้นสามีมึง พ่อของลูกมึง คนที่มึงกำลังจะสร้างครอบครัวด้วยนะ” แป้งเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา เขาไม่อยากให้เพื่อนคิดมากในขณะที่กำลังท้องอยู่
“กูจะพยายามมีความสุข”
คำตอบของมินทำเอาเพื่อนๆขมวดคิ้ว ทั้งสามคนคิดว่าที่มินท้องต้องมีอะไรแอบแผงแน่ๆ เพราะคนอย่างมินไม่มีทางที่จะปล่อยให้ตัวเองท้องง่ายๆ และที่สำคัญไม่มีทางจะสร้างอนาคตกับคนที่ตนไม่ได้รัก
“คุณเคลียร์งานเสร็จแล้วเหรอ” มินชวนครามคุยขณะที่ที่สองคนกำลังเดินทางไปโรงพยาบาล
“ไม่เสร็จก็ต้องเสร็จ จะพาเมียไปฝากครรภ์ทั้งที” ครามพูดยิ้มๆก่อนเอื้อมมือมากุมมือของมินไว้
“คุณดูดีใจนะที่ฉันท้อง” คำพูดของมินทำเอาครามขมวดคิ้ว
“แล้วคุณไม่ดีใจเหรอที่ท้อง”
“ดีใจสิ ฉันกำลังจะเป็นแม่คนนะ” มินพูดพร้อมยิ้มให้คราม ครามกระชับมือที่กุมมินไว้แน่นขึ้นก่อนจะตอบ
“ฉันก็ต้องดีใจที่กำลังจะเป็นพ่อคนเหมือนกันสิ”
คำพูดของครามทำเอามินเหม่อมองกระจกด้านข้างและแอบยิ้มสะใจออกมาเล็กน้อย
ถ้านายรู้ว่าเด็กในท้องออาจจะไม่ใช่ลูกของนาย นายจะยังดีใจไหมนะ ? มินได้แค่คิดในใจก่อนจะปั้นหน้ายิ้มให้คราม
ไม่นานนักก็ถึงโรงพยาบาลชื่อดังที่ทั้งสองตกลงกันว่าจะมาฝากครรภ์ที่นี้ ครามเดินจับมือมินไปตลอดทาง มินมองมือที่ครามจับไว้ก่อนจะเม้มปาก สูดลมหายใจเบาๆ
ที่นายทำดีกับฉัน เพราะเรื่องคำทำนายของสองตระกูลสินะ
“เดี๋ยวนายรอด้านนอกนะ” มินหันไปพูดกับคราม อีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจทันทีที่มินพูดเสร็จ
“ทำไมละ ฉันอยากเข้าไปดูลูกด้วย”
“แต่ฉัน....”
“ไม่มีแต่ ฉันจะเข้าไปด้วย” ครามกดเสียงต่ำลงจนมินต้องพยายามยิ้มให้อีกฝ่าย
“ฉันไม่ได้ห้ามไม่ให้นายเข้าไป แต่ฉันบอกให้นายรอให้พยาบาลมาเรียกเพราะเขาจะให้คนท้องเข้าไปก่อน โอเคนะ” มินพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้โมโห
“ก็ได้” ครามยอมแต่โดยดี ยอมไปนั่งรอหน้าห้องตรวจ มินเลยเข้าไปในห้องตรวจคนเดียว
เข้ามาก็เจอคุณหมอยังหนุ่มยังแน่น ดูเหมือนจะเพิ่งจบมาได้ไม่กี่ปีนั่งอยู่
“เชิญครับคุณมิน” หมอเอ่ยกับมิน
“วันนี้มาฝากครรภ์นะครับ” หมอหนุ่มยังพูดไปเรื่อยๆ มินนั่งฟังอย่างตั้งใจเกี่ยวกับรายละเอียดเรื่องที่คุณหมอพูด
“แล้วเอ่อ คุณมินจะไม่ให้สามีเข้ามาด้วยเหรอครับ”
“เดี๋ยวค่อยให้เขาเข้ามา ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับหมอก่อน” มินนั่งนิ่งก่อนจะยิ้มการค้าให้อีกฝ่าย หมองงกับท่าทีอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมอยากให้หมอจะปิดเรื่องอายุครรภ์”
“อะไรนะครับ !!”
“ผมอยากให้หมอบอกเขาว่าเด็กในท้องอายุครรถ์แค่สามเดือน”
“แต่ความจริงแล้วคุณมินท้องได้สี่เดือนกว่าแล้วนะครับ”
“ใช่ ผมขอร้องละหมอ”
“แต่จรรยาบรรณของแพทย์...” ยังไม่ทันที่หมอจะพูดจบ มินยืดตัวตรงก่อนจะหรี่ตามองอีกฝ่าย
“ถ้าหมอไม่ทำตามที่ผมบอก ผมคงต้องให้ทางคุณพ่อพิจรณาทุนที่คุณหมอขอไปเรียนต่อด้านเฉพาะทางที่อังกฤษ” มินเหยียดยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างผู้เหนือกว่า
ก่อนจะมาหาหมอเขาศึกษามาอยากดีว่าต้องโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ และต้องหมอคนนี้ เขาต้องหาหมอที่เขาสามารถต่อรองได้เพื่อไม่ให้ความลับรั่วไหล
“ผมรู้มาว่าทางบ้านคุณหมอค่อนข้างลำบาก และคงไม่มีทุนมากพอที่จะส่งคุณหมอไปเรียนต่อเฉพาะทางที่อังกฤษ ถ้าคุณหมอไม่ช่วยผม ผมคงให้คุณพ่อระงับทุน และให้หมอคนอื่นไปแทน หมอที่ตกลงง่ายนะครับ” มินยิ้มหวานตบท้ายให้หมอ แต่สำหรับหมอนี้คือรอยยิ้มหวานอาบยาพิษชัดๆ
“คุณกำลังบีบผมใช่ไหม”
“ผมไม่ได้บีบคุณหมอ แต่ผมแค่ให้คุณหมอเลือก แค่ช่วยปกปิดเรื่องอายุครรภ์เล็กน้อย แลกกับอนาคตของคุณหมอ คุณหมอได้เปรียบเห็นๆ”
“แต่ผม...” หมอมีสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด ความฝันของเขาคือการไปต่อด้านนี้ที่อังกฤษ จะต่อแพทย์เฉพาะทางที่ไหนก็ได้แต่ที่อังกฤษจบมาจะมีโอกาสในการทำงานสูงกว่า และเขาหวังทุกอย่างและทุ่มไปทุกกอย่างเพื่อทุนในครั้งนี้ เขาคงไม่ยอมให้มันชะงัก
“คิดดีๆนะครับ อานคตคุณหมอทั้งชีวิตนะครับ จะเป็นคุณหมอจบนอกไฟแรง หรือแค่หมอธรรมดาที่รักษอุดมการณ์” มินเหยียดยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะนิ่งและมองอีกฝ่ายอย่างกดดัน
“โอเค ผมตกลง” หมอก้มหน้าละยอมตกลง เขายอมแพ้ต่ออำนาจของอีกฝ่าย
“คุณหมอคิดถูกแล้วครับ ผมคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าคุณหมอต้องทำยังไง”
“ครับ” หมอพยักหน้า และเชิญอีกฝ่ายขึ้นเตียงอัลตราซาวน์
ก่อนจะขึ้นเตียงมินจับแขนคุณหมอหน้าหล่อ ห่อนจะยิ้มหวานให้อีกฝ่าย
“เรื่องทุนของคุณหมอภวัตอนุมัติแน่นอนเมื่อผมคลอด และทุกอย่างผ่านไปด้วยดี”
มินยิ้มหวานตบท้ายก่อนจะไปนอนบนเตียง
หมอภวัตเรียกพยาบาลให้เขามาในท้องช่วยเตรียมเครื่องอัลตราซาวน์
“คุณหมอช่วยตามสามีผมเข้ามาด้วยนะครับ”
หมอภวัตพยักหน้าเข้าใจก่อนจะตามครามเข้ามาในห้อง
เครื่องทุกอย่างถูกเซ็ตไว้เรียบร้อย หมออัลตราซาวน์และพูดถึงเด็กในท้องไปเรื่องๆ โดยมีครามยืนกุมมือมินอยู่ข้างๆ
“เด็กอายุครรภ์สามเดือนครับ แข็งแรงดี ไม่น่าเป็นห่วงอะไร”
“แล้วลูกผมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ” ครามถามขึ้นมา สีหน้าแววตาครามดูตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด
หมอภวัตมองหน้ามินเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“อายุครรภ์แค่สามเดือนยังไม่รู้ครับ คงต้องรอเดือนหน้า” หมอภวัตตอบ ครามเลยพยักหน้าเข้าใจ
มินเลยยิ้มให้ครามและพูดขึ้น
“คุณหวังให้เป็นผู้ชายเหรอ” มินถามจี้ใจอีกฝ่าย เพราะรู้ว่าตระกูลสุริยะทิพย์ต้องการหลานชายคนแรกตามคำทำนาย
ครามนิ่งขึ้นทันทีที่มินพูดจบ ครามหันมามองหน้ามินก่อนจะพูดขึ้น
“ลูกคนโตผมก็อยากให้เป็นผู้ชาย”
“แต่ฉันว่าถ้าเป็นผู้หญิงก็ดีนะ สนุกดี” มินพูดจบหัวเราะเบาๆกลบเกลื่อน
ครามพยายามยิ้มให้อีกฝ่าย เขาไม่อยากให้มินรู้ถึงคำทำนาย หรืออีกฝ่ายจะรู้แล้ว
ส่วนคุณหมอภวัตที่มองจออัลตราซาวน์อยู่ฟังบทสนทนาตรงหน้าแล้วรับรู้ได้ถึงบางอย่าง เขารู้สึกอึดอัดทันทีเพราะเขารู้เพศเด็กในครรภ์แล้ว
เพียงแค่ไม่สามารถพูดได้เท่านั้น!!
__________________________________________________________________________
มาต่อแล้วครับ เรื่องเริ่มข้นขึ้นแล้ว อิอิ
มีไรติชมได้นะครับ ยินดีรับฟัง
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 451738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก