ข่ม ขืน ฝืน รัก
ตอนที่20
มินมองครามที่นอนซบแผ่นหลังเขาอยู่ มินรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของอีกฝ่าย ครามคงหลับไปแล้วหลังจากผ่านกิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงไปหลายยก มินผละออกจากครามเบาๆเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว บนเดินขัดเล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้ทำกิจจกรมอย่างว่ามาพอสมควร มินเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบสิ่งที่เขาแอบซื้อมาไว้เพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์เหมือนในวันนี้
ยาคุมกำเนิด!
มินหยิบขึ้นมากินเพราะเขาไม่อยากให้มีเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก เขาไม่อยากจะท้องอีก
มินเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ ออกมาเขาเห็นน้องซันหลับปุ๋ยอยู่ มินยิ้มมองลูกชายเขาอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ
แม่ว่าน้องซันจะเกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่เขาก็รักลูกมาก เพราะยังไงน้องซันก็มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่
มินตื่นมาในตอนเช้า เช้านี้เขาตื่นก่อนครามที่ยังนอนหลับ อาจเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของอีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายไม่ต้องตื่นเช้า และมินก็ไม่อยากกวนอีกฝ่าย มินเดินไปอุ้มน้องซันที่อาจจะตื่นก่อนเขาด้วยซ้ำแต่ทารกน้อยกลับนอนเล่นคนเดียวไม่กวนผู้เป็นแม่แต่อย่างใด
“ตื่นนานละยังครับน้องซัน” มินอุ้มลูกชายขึ้นมาและอดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มยุ้ยๆของอีกฝ่าย
น้องซันเกือบสองเดือนแล้ว มินรู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นเพราะอีกฝ่ายกินเก่งเหลือเกิน
“แอ๊ แอ๊” ทารกน้อยยิ้มร่า มินมองน้องซันด้วยความรักก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายไปอาบน้ำ
หลังจากมินจัดการตัวเองและน้องซันเสร็จ เขาอุ้มน้องซันลงมาข้างล่าง เขารู้สึกหิวไม่น้อย มินให้พี่เลี้ยงอุ้มน้องซันไปเล่น สวนเขาขอตัวไปทานอาหารเช้าที่ห้องอาหาร
“ครามละ”
มินนั่งได้ไม่นาน อาคมที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะถามขึ้น
“ครามคงใกล้ลงมาแล้วละครับ”
“ทำไมวันนี้ตื่นสาย ครามไม่เคยตื่นสายขนาดนี้” อาคมพูดขึ้นอย่าไม่ใส่ใจนัก เพราะเขารู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดลูกชาย แต่ยังไงครามก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้
“สงสัยเมื่อคืนหนักมั้งพ่อ” เสียงยียวนของคิมที่นั่งตรงข้ามดังขึ้นพร้อมมองมาที่มิน มินมองทางอื่นอย่างไม่สนใจ
“....”
“แล้วมึงยุ่งอะไรด้วยคิม” ครามที่เดินเข้ามาในสภาพเพิ่งตื่นนอนพูดขึ้น ก่อนจะจูบลงบนศีรษะของมินเบาๆและเงยหน้ามองคิม
“ก็เปล่า” คิมยักไหล่กวนๆ แต่ใต้โต๊ะแอบกำหมัดแน่น
ครามนั่งลงข้างมินและหันมายิ้มให้มิน
“ลูกละมิน”
“พี่แป้นดูให้อยู่”
ครามพยักหน้าเข้าใจก่อนจะลงมือทาน ทุกคนก็เริ่มทานตาม ระหว่างที่ทานกันไปอาคมก็จ้องมองมินและครามอยู่ตลอด
ทานข้าวเสร็จมินก็ไปนั่งเล่นกับน้องซันที่ห้องงที่อาคมจัดเตรียมไว้ให้ ส่วนครามขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ระหว่างที่มินนั่งเล่นกับลูกอยู่นั้นเองก้มีเสียงขัดขึ้นมา
“แป้นออกไปก่อน”
มินหันไปมองที่ประตูเจอคิมยืนกอดอกมองเขาอยู่ มินทำเป็นไม่สนใจก้มลงมาเล่นกับลูกต่อไป
ไม่นานนักแป้นก็ออกจากห้องไป
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกทำเหมือนผมเป็นธาตุอากาศสักที” คิมพูดขึ้นมาอย่างเหลืออด เมื่อเขายืนรอให้อีกฝ่ายทักแต่ก็ไม่ทัก
มินเงยหน้ามองคิมที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล
“สวัสดีคิม” มินพูดเอื่อยๆอย่างเบื่อๆ
“อย่ามาประชดผมนะ” คิมกระชากแขนมินอย่างทำเอาอีกฝ่ายต้องลุกขึ้น
“ปล่อยฉันคิม!” มินพูดเสียงเข้มแล้จ้องอีกฝ่ายให้ปล่อย
“ไม่ !!” คิมปฎิเสธและบีบแขนมินแรงมากขึ้น
มินเชิดหน้าไม่ร้องขอความเห็นใจและจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ยอม ท่าทีของมินทำให้คิมรู้สึกไม่พอใจ
“คุณไม่เจ็บหรือไง!!” คิมตวาดออกมาอย่างอดไม่ได้
“ฉันเจ็บ แต่ฉันไม่มีวันที่จะขอร้องความช่วยเหลือจากผู้ชายอย่างนาย” มินพูดเสียงเฉียบก่อนจะสะบัดมือคิมออกในช่วงที่เวลาอีกฝ่ายอ่อนลงพอดี
เมื่อหลุดจากคิม มินจะนั่งลงแต่กลับโดนคิมกระชากเข้าไปกอดจากด้านหลัง
“ผมคิดถึงคุณ..” คิมกระซิบข้างหูมินแผ่วเบา มินยืดตัวแข็ง
“นายจะมาคิดถึงฉันทำไม”
“ผมไม่คอยเจอหน้าคุณเลย เรียนใกล้จบ งานก็เยอะ จะเจอก็ไม่มีโอกาส พี่ครามพยายามกั้นคุณออกจากผมทุกวิถีทาง”
“มันก็ถูกแล้ว ฉันเป็นพี่สะใภ้นายนะคิม อย่าลืม!” มินย้ำเสียงเข้มก่อนจะกระชากมือที่กอดเอวแน่นออก
“ผมไม่สน อย่าลืมนะมิน คุณเคยเป็นของผมมาก่อน” คิมยิ้มมุมปากแววตาเจ้าเล่ห์
มินขมวดคิ้วกับคำพูดของอีกฝ่าย
“อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ครามบอกฉันหมดแล้วเรื่องคืนนั้น” มินพูดจบยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ทำให้คิมชะงักไปทันที
“พี่ครามกล้าบอกคุณเหรอ”
“ใช่ เพราะฉะนั้นเลิกเอาเรื่องนี้มาต่อรองกับฉัน” มินสะแหยะยิ้มมองคิมอย่างดูแคลน คิมทนท่าทีของอีกฝ่ายไม่ไหวจะกระชากเข้ามาอีกครั้งแต่กลับโดนขัดซะก่อน
“แง๊ !!!!”
น้องซันที่นอนเล่นอยู่ร้องดังขึ้นมาทำให้ทั้งสองคนหยุดชะงัก มินเลิกสนใจคิมและก้มลงไปอุ้มลูกชายมาแนบอกและโอ๋
“โอ๋ ไม่ร้องนะครับคนดี” มินยิ้มมองน้องซัน
คิมมองภาพด้านหน้าด้วยแววตาที่อ่อนลง เขาเดินเข้าไปใกล้มินมากขึ้นและก้มลงมองน้องซัน จังหวะนั้นเองมินก็เงยหน้าขึ้นมา ทำให้คนสองคนสบตากัน
“ฉันไม่มีเวลาจะมาเล่นสงครามน้ำลายกับนาย ฉันขอตัว” มินพยายามเบี่ยงตัวออกมา แต่คิมกลับรั้งไว้
“เดี๋ยวสิ ฉันขออะไรสักอย่างได้ไหม” คิมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงทำให้มินหันไปมองอีกฝ่าย
“นายจะขออะไร”
“ฉันขออุ้มน้องซันหน่อยได้ไหม” คำพูดของคิมทำเอามินงง ไม่น้อย จะว่าไปตั้งแต่นอนซันเกิดมาอีกฝ่ายไม่เคยได้อุ้มเลยสินะ
“เอาสิ”
คิมยิ้มกว้างทันทีที่มินพูดจบ เขาไม่คิดว่ามินจะยอมเขาง่ายขนาดนี้
มินยื่นน้องซันให้คิม อีกฝ่ายอุ้มอย่างเงอะงะเล็กน้อยแต่ก็พอรู้วิธีบ้าง
“ระวังหัวด้วย”
“ฉันรู้น่า” คิมหันมาพูดกับมินติดตลกและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
คิมก้มลงมองน้องซันที่มองเขาตาแป๋ว คิมยิ้มมองทารกน้องด้วยความอ่อนโยน เขาเห็นแก้มยุ้ยๆแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมเบาๆ
“เอิ๊ก !!”
น้องซันร้องออกมาเบาๆเมื่อโดนคิมหอมแก้ม มินมองภาพตรงหน้าก็อดยิ้มไม่ได้
“คุณว่าน้องซันหน้าเหมือนใคร” อยู่ดีดีคิมก็ถามขึ้นมาพร้อมสบตามิน
“ก็ต้องหน้าเหมือนฉันสิ”
“ก็จริง เหมือนคุณมาก เด็กผู้ชายเหมือนแม่มันก็ดีอยู่แล้ว แต่บางส่วนก็ต้องมีส่วนที่เหมือนคนเป็นพ่อบ้างสิ”
มินกอดอกมองอีกฝ่ายก่อนจะตอบ
“งั้นนายคิดว่ามีส่วนไหนเหมือนครามบ้างละ”
“ผมว่า.... บางมุมแอบเหมือนผมนะ” คิมพูดพร้อมเงยหน้ามองมินและจ้องอีกฝ่าย มินนิ่งไปกับคำพูดของคิม
“พวกนายเลิกปั่นหัวฉันเถอะ ครามบอกฉันหมดแล้ว” มินพยายามสะบัดความลังเลในใจตัวเองออกไป
“ฮ่าๆ คุณคิดอะไรเนี่ย น้องซันจะเหมือนผมก็ไม่แปลกในเมื่อผมกับพี่ครามหน้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
คิมพูดจบทำให้มินพยักหน้าให้ ก็จริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด ครามและคิมหน้าคล้ายกันพอสมควร
“แฮ่มๆ” เสียงกระแอมตรงประตูทำให้ทั้งสองคนหันไปสนใจคนที่ยืนอยู่ที่ประตู
“คราม” มินครางชื่ออีกฝ่ายขึ้นมาเบาๆ
“อื้ม” ครามตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินก้าวเข้ามาที่หน้าคิม
“ขอลูกกูคืนด้วย” ครามพูดพร้อมยื่นมือพร้อมรับน้องซัน
คิมมองหน้าพี่ชายตนเองพร้อมเม้มปาก ถอนหายใจแต่ก็ยอมส่งน้องซันให้อีกฝ่ายแต่โดยดี
“ทำเป็นหวงนะพี่ อาขออุ้มหลานแค่นี้”
“ก็ดีที่รู้ว่าเป็นอา” ครามเน้นเสียงตรงคำว่าอา ก่อนจะยิ้มให้คิม
“ครับ” คิมยิ้มตอบรับก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากไม่พูดอะไร
“เรื่องในคืนนั้นกูบอกทุกอย่างมินไปหมดแล้ว หวังว่ามึงจะไม่ขุดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก” ครามอุ้มน้องซันขึ้นมาพร้อมจ้องหน้าบอกอีกฝ่าย
“แย่เลยแบบนี้ อดแหย่คุณพี่สะใภ้” คิมกลับมายียวนเหมือนเดินและจ้องมองมิน
มินส่ายหน้ากับท่าทีของอีกฝ่าย
“กูและลูกเมีย ขอตัว” ครามพูดพร้อมหันหลังโอบเอวมินให้เดินออกจากห้อง
มินหันหน้าไปมองคิมที่มองมาที่เขาอย่าเจ็บปวดจนเขารู้สึกได้
เขารู้ได้ว่าคิมแอบรักเขามาตลอดจริงๆ อีกฝ่ายไม่ได้โกหก
วันนี้เป็นวันหยุดเขาบีบน้ำนมไว้ให้น้องซันถึงตอนเย็นและให้แป้นที่เป็นพี่เลี้ยงช่วยเอาดูแลน้องซันเลี้ยงน้องซันแทนเขาหนึ่งวันเพราะครามชวนเขาออกมาเที่ยวด้านนอกเพียงแค่สองคน
“ทำไมไม่พาลูกมาด้วยละ” มินถามครามขึ้นในขณะที่อีกฝ่ายกำลังขับรถ
“ลูกยังเด็ก รอให้โตกว่านี้แล้วเราค่อยมาเที่ยวกันสามคนพ่อแม่ลูก” ครามพูดด้วยรอยยิ้มและก้มลงมองมิน
มินอดยิ้มไม่ได้กับแววตาของอีกฝ่าย ครามนำมือที่ว่างจากการจับพวงมาลัยมาจับมืออีกฝ่ายไว้
“ตอนนี้ผมอยากให้เราสองคนไปเที่ยวกันก่อนมากกว่า สวีทกันสองต่อสอง”
รถติดไฟแดงพอดี ทำให้ครามก้มลงมาหามินจนจมูกชิดกัน ครามมองมินด้วยสายตาหวานเชื่อมจนมินอดไม่ได้ที่จะเขิน
ไฟเขียวทำให้ครามออกตัวรถแต่มือก็ยังกุมมือมินไปตลอดทาง
“คุณสัญญากับผมได้ไหม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อยมือกันและกัน” ครามพูดพร้อมบีบมือมินแน่น
มินเงยหน้ามองคราม เขารู้สึกสับสน สับสนในความรู้สึกของตัวเอง สับสนกับท่าทีของอีกฝ่ายว่ากำลังเล่นเกมส์ความรู้สึกกับเขาอยู่หรือเปล่า
“....”
“ผมรุ้ว่าคุณยังไม่มั่นใจในตัวผม แต่คุณเชื่อเถอะ ผมจะปกป้องคุณเอง ขอแค่คุณเชื่อใจผมและไม่ปล่อยมือผม”
ครามพูดพร้อมมองถนนด้านหน้าแต่ในแววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แน่วแน่
“ฉันจะเชื่อใจนายได้ใช่ไหม” มินพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ได้สิ” ครามหันมายิ้มกว้างให้มิน มินจึงยิ้มตอบรับอีกฝ่าย
เมื่ออีกฝ่ายหันไปขับรถต่อ มินหันหน้ามองกระจกด้านนอกด้วยความสับสน
สับสนในความรู้สึกของตัวเอง
สับสนกับท่าทีของอีกฝ่าย
ระหว่างนั้นก็มีภาพของใครอีกคนเข้ามา ภาพของคิมที่ยืนมองเขาอยู่ แวตาคิมที่มองเขาก่อนที่เขาจะออกมา แต่ตอนนี้มือเขากำลังกุมมือครามไว้และใจที่เริ่มอ่อนเอนในความดีที่แสดงมา
สับสน สับสนจริงๆ!!!
___________________________________________________________
มาต่อให้แล้วครับ คนเขียนชอบมาดึกๆ เพราะดึกๆละสมองแล่น
มีไรติมชมได้ครับ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและคอมเม้นต์ครับ
หัวข้อ: { ข่ม ขืน ฝืน รัก } MPREG ตอนที่34 ตอนจบ หน้า50 19/1/2559 (อ่าน 508444 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก