✉ จดหมายฉบับที่ 9✉เจอตัวจริง ครึ่งหลัง“พวกแกทำงานต่อได้แล้ว...พี่นัทตามผมมาเลยครับจะพาไปที่ห้องทำงานนะครับ”พี่ไม้หันมาส่งพวกเราก่อนจะหันไปพูดกับพี่นัทด้วยโทนน้ำเสียงที่แตกต่างอย่างชัดเจน
เดี๋ยวนะ!
เมื่อกี้พี่ไม้เรียกพี่นัทว่าอะไรนะ?
ผมไม่ยอมนะพี่นัทให้คนอื่นมาเรียกแบบนั้นได้ยังไง!!
ต้องให้ผมเรียกคนเดียวสิ!
“....”ผมพยายามมองพี่นัทแต่ดูเหมือนว่าพี่เขาจะหลบหน้าผมอยู่
ผมมองพี่ไม้พาพี่นัทเดินออกไป...ผมไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมกำลังโมโหพี่นัท
ไม่สิ...
มันยังไม่ถึงขั้นว่าโมโห...
คงเรียกว่างอนละมั้ง
ให้ตายเถอะอารมณ์เหมือนผู้หญิงชะมัด
“โธ่โว้ย...!!”ผมถอนหายใจเบาแล้วหันกลับมาที่หน้าคอม
“เป็นอะไรวะเทม”พีชหันมาถามผมด้วยความเป็นห่วง
“...ไม่รู้วะ...รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวน้อยเลย”ผมตอบพีชไปตามตรงแล้วเริ่มลงมือทำงานต่อ...ปล่อยให้เพื่อนผมยังงงต่อไป
“หา...อะไรของแกเนี่ยะ?”
ผมเริ่มทำงานโดยที่ความรู้สึกไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่
ใจผมตอนนี้มันลอยไปอยู่ห้องข้างๆแล้ว...
จะทำไงดี...ผมอยากเจอพี่นัทสุดๆไปเลย
แต่ถ้าลุกไปมันคงจะผิดสังเกตแน่ๆ
โอ้ยยยย...!!
“ไอ้บัฟแกไปชงกาแฟให้คุณนัทเขาหน่อยไป...มาวันแรกคงไม่รู้หรอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน”เสียงของพี่กรดังขึ้น
“เฮ้ย...ทำไมเป็นกูเล่า...แกไปเองดิ”เสียงพี่บัฟดังขึ้นทันทีที่พี่กรพูดจบ
“...!!”
ใช่แล้ว!
แบบนี้ก็ได้นี่นา!!!
“ผม!!...เดี๋ยวผมชงกาแฟไปให้เองครับ!!...ให้ผมทำเถอะครับ!!!!”ผมลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนขึ้นจนคนทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว
อ่า...นี่ผมออกตัวแรงไปไหมนะ?
“....จะไปก็ไปดิ...ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย”พี่กรตอบผมด้วยเสียงที่ยังมีความสงสัยอยู่
แต่ผมไม่สนอะไรแล้ว...สิ้นคำอนุญาตผมก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานในทันที...
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมตั้งใจชงกาแฟ...ปกติผมกินก็ใส่ไปมั่วๆบางทีอร่อยบางทีก็ชวนแหวะแต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนปกติก็คนที่ต้องดื่มมันคือพี่นัท
แค่คิดหัวใจผมก็พองตัวออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...รวมทั้งรอยยิ้มบนใบหน้านี้ด้วย
ผมมีความสุข
มีความสุขมากจนถ้ามันเป็นแค่ฝันผมคงจะเสียความรู้สึกอย่างมาก
ในไม่ช้าผมก็ถือถ้วยกาแฟพร้อมกับคุกกี้นิดหน่อยเดินมาที่ห้องเดี่ยวที่ติดกับแผนกผมด้วยความรูสึกที่ตื่นเต้นนิดๆ
“...สู้สิไอ้เทม”ผมบอกตัวเองก่อนจะ....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูอย่างมีมารยาท
“...เชิญครับ”เสียงของพี่นัทดังขึ้นจากภายใน
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย...ทำไมกันกันแค่ได้ยินเสียงพี่เขาใจผมมันก็กระตุกขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ...ผมผลักประตูเข้าไปภายในก่อนจะมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอยู่ที่โต๊ะตรงกลางห้อง...ห้องนี้เป็นโทนสีฟ้าอ่อนที่ดูสบายตา...ห้องไม่กว้างนักแต่ก็ไม่แคบจนอึดอัดมีคอมวางอยู่หน้าพี่นัทหนึ่งเครื่องและถัดไปข้างขวาก็เป็นห้องน้ำในตัว...ส่วนข้างซ้ายคือมุมสำหรับอ่านหนังสือ....มีโซฟาตัวยาวกับโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่ข้างๆกับชั้นหนังสือ
ผมเดินเข้าไปใกล้พี่นัทที่ดูจะไม่สนใจคนที่เดินเข้ามาเลยสักนิดเอาแต่ก้มอ่านเอกสารอยู่นั่นแหละ...ถ้วยถูกวางไว้ข้างพี่นัทในส่วนที่สายตาของพี่เขาสามารถมองเห็นได้
“ขอบคุณมาก”พี่นัทบอกแต่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาเหมือนเดิม
แบบนี้ผมไม่ชอบเลย
สนใจผมหน่อยสิครับ
“...พี่นัท”ผมเรียกคนตรงหน้าเบาๆ
เฮือก!
พี่นัทสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผม...ตาของพี่นัทเบิกกว้างขึ้นคงจะตกใจสินะที่ผมมากอยู่ที่นี่...ผมยิ้มให้พี่นัทก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
โคร่ม!!
เพร้ง!!
“โอ๊ยย...!!”
“พี่นัท!!!”
เหตุการณ์ตรงหน้าผมเกิดขึ้นเร็วมาก...พี่นัทดูจะตกใจมากเกินไปหน่อยก่อนจะเผลอบัดแก้วกาแฟและคุกกี้ที่ผมวางให้ตกลงไปบนพื้นก่อนจะร้องขึ้นเมื่อกาแฟร้อนๆกระเด็นใส่มือขาวๆของพี่นัท
ผมวิ่งเข้าไปหาพี่นัทแทบจะทันที
“พี่นัท...ผมขอดูมือหน่อยครับ”ผมถือวิสาสะจับมือข้างหนึ่งของพี่นัทขึ้นมาก่อนจะสำรวจใกล้ๆ...เหมือนจะพองนิดหน่อยด้วยสิ
“คุณธีราทรช่วยขยับออกไปด้วยครับ”น้ำเสียงนิ่งๆของพี่นัทดังขึ้น...ทำเอาผมถึงกับชะงักแล้วเงยหน้ามองพี่นัทอย่างไม่เข้าใจ
พี่เขาเรียกผมว่า...
‘คุณธีราทร’
ทำไมล่ะ...
แค่นั้นยังไม่เท่าไหร่แต่ความหมายของสิ่งที่เขาพูด...
นี่พี่นัท...ไล่ผมเหรอ?!!!
...
มาต่อแล้วค่ะ
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นต้องขออภัยจริงๆค่ะแต่งได้เท่านี้แหละค่ะ
อยากบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีดราม่ามีแต่ความหวาน
และจะหวานขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไปค่ะ
ตอนหน้าเราจะได้เจอกับหมาน้อยขี้อ้อนกันค่ะ
ไว้สอบเสร็จจะมาลงตอนต่อไปนะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
รู้สึกว่าช่วงหลังๆมานี่คอมเม้นท์จะเยอะขึ้นมากแบบก้าวกระโดด...แบบว่าดีใจอย่างสุดซึ้งเลยค่ะ
จะพยายามมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ
nicedog
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
