✉ จดหมายฉบับที่ 12✉ คำขอร้องหลังจากที่ผมได้ขับรถมาจนถึงที่บริษัทและเดินเข้ามาในบริษัทด้วยท่าทางนิ่งๆใครทักมาผมก็ทักตอบใครไม่ทักก็ไม่เป็นปัญหาอะไรแต่จะมีใครสังเกตไหมว่าความเร็วในการเดินมาค่อนข้างมากกว่าปกติที่ผมเดิน?.....พอผมหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ภายในห้องทำงานเท่านั้นแหละ....
ฉ่า!
“....”ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหน้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว...หน้าผมร้อนมากแบบที่ว่าไม่จำเป็นต้องไปส่งกระจกก็รู้ทันทีว่าหน้าผมมันแดงแค่ไหน?
อยากรู้เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?
อย่าเลย...ถือว่ามันผ่านแล้วผ่านเลยลืมๆมันไปเถอะ!!
เทมไปไหน...ไม่ขึ้นมาพร้อมกัน?
ใครมันจะขึ้นมากับไอ้เด็กฉวยโอกาสนั่นกันเล่า!!!
ก็ได้ๆ...ถ้าอยากรู้นักก็ขอย้อนกลับไปตอนที่ผมขับรถเข้ามาจอดที่จอดรถด้านล่างของบริษัท...
“พี่นัท...”เสียงอ้อนๆขอเทมดังขึ้นจากเบาะนั่งข้างๆผม
วันนี้ตอนที่ผมกำลังจะออกจากคอนโดผมก็ดันเจอเทมยืนโวยวายอะไรสักอย่างอยู่ตรงที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด....พอมองดูนาฬิกาก็เป็นเวลา7โมง40เข้าไปแล้ว...ผมก็เลยตัดสินใจไปจอดรถตรงหน้าเทมพร้อมกับให้เขาขึ้นมาด้วย
แต่ถ้าผมรู้ว่าการที่ให้เทมขึ้นมานั้นจะทำให้ผมเป็นบ้าได้ขนาดนี้ละก็....เชิญขี่จักรยานไปให้ถึงบริษัทเองเถอะ!
มีอย่างที่ไหนยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆตรงแถวๆแก้มผมทำเอาเกือบเผลอเอาหัวโหม่งแล้วไหมเล่า!!...แถมยังมีหน้ามาหยอดมุกหวานๆที่ใช้จีบหญิงให้ผมอีก
แต่ผมก็ดันบ้าที่ดันหน้าแดงใจเต้นไปกับทุกการกระทำที่คนข้างๆเป็นคนเริ่ม!!!
ตอนนี้ก็เหมือนกันเสียงอ้อนๆนั่นทำให้ผมไม่ไว้ใจอย่างบอกไม่ถูก
เอาตรงๆนะแค่เห็นสายตาอ้อนๆเป็นประกายวิ๋งๆของเขาผมก็แทบจะไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว...แถมนี่ยังมาทั้งท่าทางและน้ำเสียง
แต่ดีหน่อยที่ผมกำลังเลี้ยวรถเข้าจอดอยู่เลยทำให้ไม่สามารถหันไปมองสายตาอ้อนๆนั่นได้
“....”ผมเลือกที่จะเงียบแล้วดับเครื่องยนต์
“พี่นัททท~...”เสียงเรียกผมดังขึ้นมาอีกครั้งแถมยังยาวกว่าเดิมอีก
“....”ผมหันไปมองหน้าเทมแต่ยังไม่พูดอะไร
“พี่ครับ...พูดกับผมหน่อยสิ”เสียงอ้อนๆดังมาอย่างต่อเนื่องจนผมอยากจะรีบๆอออกไปจากรถแล้วเดินหนีมันซะเดี๋ยวนี้เลย
“...แล้วมีอะไรล่ะ?”ผมเอ่ยออกไปแล้วสบตากับเทมนิ่ง
“ผม...อยากขออะไรพี่สักอย่าง...ได้ไหมครับ?”เทมบอกผมด้วยแววตาจัง
ขอเหรอ...?
อะไรล่ะ....?
หรือว่าผมเผลอไปทำท่าทางแปลกๆอะไรใส่เทมรึเปล่า?
พอผมอยู่กับเทมทีไรมันเหมือนไม่ใช่ตัวผมเอง...ไม่สิมันก็เป็นตัวผมแหละแต่เป็นแบบที่ไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็นมาก่อน
มันอาจจะเป็นท่าทางที่ดูไม่ดี...เทมเลยอยากจะให้ผมเลิกทำ?
“...ได้สิ”ผมบอกเทมด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นกัน
ถ้าผมรู้ว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่ดีลงไปมันจะทำให้ผมปรับปรุงตนเองได้ง่ายขึ้น
“...ช่วย....ได้ไหม...?”เทมหลบตาผมแล้วพูดบางอย่างออกมาด้วยเสียงอันเบา
“อะไรนะ?...พี่ไม่ได้ยินเลย”ผมถามเทมอีกรอบ
“...ช่วยทำตัวให้น่ารักน้อยลงหน่อยได้ไหมครับ?!!”เทมหันหน้ามาทางผมแล้วหลับตาปี๋ตะโกนขึ้นสุดเสียงจนผมคิดว่าคงได้ยินไปถึงนอกรถแน่ๆเลย
“....!!!”
ฉ่า!
เมื่อกี๊....เทมบอกว่า....อะไรนะ?
ทำไมหน้าผมมันร้อนๆล่ะ
อ่า...ผมปิดแอร์แล้วนี่นา
ไม่ใช่สิ!!
“จะ...จะ...จะบ้าเหรอ!...คะ...ใครน่ารักกัน!!!”ผมตะโกนใส่เทมทั้งๆที่หน้าร้อนแทบไหม้นั่นแหละ
เกิดมาก็พึ่งเคยมีผู้ชายบอกว่าน่ารักนี่แหละ!
ผมเนี่ยะนะ!!
บ้า...ไอ้เด็กบ้า!!!
มาล้อเล่นอะไรกับผู้ใหญ่เนี่ยะ!!!
“อ่า...ทำตัวน่ารักอีกแล้ว...แบบนี้ผมก็แย่สิครับ”เทมบอกผมแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพที่เขยิบไปติดกับกระจกด้านของตัวเองโดยที่มีร่างสูงของเทมกำลังขยับมาคร่อมผมไว้อยู่...ใบหน้าเทมขยับเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ออกเขา
“....”ผมหลับตาปี๋แล้วหันหน้าไปด้านข้างทำให้เทมได้มีโอกาสเอาริมฝีปากมากระซิบข้อความบ้างอย่างกับผมได้ง่ายขึ้น
“...อย่าทำให้ผมคลั่งสิครับ....เดี๋ยวพี่จะแย่เอานะ”เสียงกระซิบเบาๆข้างหูทำให้ผมสะดุ้งขึ้นนิดๆ...อยากบอกว่าผมแทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเทมพูดอะไร
ตอนนี้ผมได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเองเท่านั้น
มันดังมากจนกลัวว่าคนข้างๆจะได้ยินไปด้วย
“...ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ...อย่าหนีหน้าผมแบบนี้สิครับ”เสียงทุมบอกเบาๆ...ทำให้ผมกลั้นใจที่จะลืมตาขึ้นแล้วค่อยๆหับไปสบตากับเทมที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“...”ผมเม้มริมฝีปากตัวเองแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“พี่นัท...พี่น่ะน่ารักมากนะครับ”เทมที่สบตาผมพูดขึ้นอีกครั้ง
“...”ผมสัมผัสได้เลยว่าตอนนี้หน้าผมเริ่มมีควันขึ้นแล้วล่ะ
จะเน้นอะไรมากนักเล่า!!
“ถ้าผมขอสักหน่อย...พี่จะโกรธผมไหมครับ?”เทมถามผมหน้าซื่อๆที่เต็มไปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม
แต่ถึงเทมจะทำหน้าอย่างนั้นผมก็ไม่หลงกลหรอกนะ
จะขออะไรก็ไม่รู้...แถมยังดูไม่น่าไว้วางใจสุดๆอีกด้วย
“...จะขออะไรล่ะ?”ผมพยายามรวบรวมสติแล้วเอ่ยถามออกไป
“ฮึ...ก็แค่....”เทมเอ่ยเบาๆก่อนจะขับหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆจนผมต้องหลับตาปี๋
ฟอดดด!!!
“...!!”สัมผัสหนักที่จรดลงที่แก้มของผมทำให้ผมสะดุ้งแล้วลืมตาขึ้นทันที...เทมที่เคยอยู่ใกล้ๆผมตอนนี้กลับไปนั่งเป็นปกติตรงที่นั่งของตัวพร้อมกับมองผมด้วยรอยยิ้ม
เมื่อกี้
เมื่อกี้
เมื่อกี้มัน...!!!
เทมหอมแก้มผม!!!!
“....อะ...!!!”ผมเบิกตากว้างขึ้นแล้วจ้องเขม็งไปทางเทม
มีคำด่ามากมายที่ผมอยากจะพูดออกไปพร้อมกับชกหน้าเด็กนี่ซักหมดสองหมัดแต่มันดันพูดไม่ออกเลยสักคำ
“หึ้ย!....ไอ้เด็กฉวยโอกาส!!!”ผมตะโกนขึ้นพร้อมกับปาสิ่งที่อยู่ในมือผมออกไปโดยไม่สนว่าจะโดนอีกฝ่ายไหมหลังจากนั้นผมก็รีบวิ่งออกมาจากรถทันทีหลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ...ผมมานั่งเขินจนเป็นบ้าอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง...ตอนนี้ผมอยากจะหากระสอบทรายมาสักอันจะได้อัด! อัด!! อัด!!และอัด!!ให้หายเขินไปเลย...แต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือผมเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันทั้งเขินทั้งหน้าแดงแถมยังใจเต้นรัวกับผู้ชายด้วยกันแบบนี้
หรือว่าผม...
จะเข้าสู่วัยทอง!!
ใช่ๆ...เพราะแบบนั้นอารมณ์มันเลยพุ่งพล่าน
ใช่แล้ว...มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
ผมนั่งเอาหน้าซุกมือตัวเองอยู่สักพักจนเริ่มรู้สึกดีขึ้น...สติผมค่อยๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง...ทำให้รู้ตัวทันทีว่าทำอะไรลงไปบ้าง?...
ผมขว้างกุญแจรถใส่เทม!!
ให้ตายสิ!!
เป็นการกระทำที่บ้าบอที่สุดในชีวิตเลย!!
มันเหมือนกับผู้หญิงที่พอไม่ได้ดั่งใจก็อาระวาดปาข้าวของแบบนั้นน่ะ!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู้ทำให้ผมเลิกคิดฟุ้งซ่านชั่วขณะหนึ่ง
“เข้ามาครับ”ผมส่งเสียงบอกแล้วเริ่มมองหากระเป๋าใส่เอกสาร...แต่พอคิดดูอีกทีผมลืมเอาลงมาจากรถนี่นา
เฮ้อ...แล้วผมจะกล้าไปเจอหน้าเทมได้ยังไงล่ะ?
เล่นทำตัวแบบนั้นออกไป...ถึงฝ่ายนั้นจะผิดก็จริงแต่เทมก็ไม่ได้ทำร้ายร่างกายอะไรผมก็มีแต่หัวใจนี่แหละที่เต้นแรงเอาๆ
ถ้าเจอกันผมคงต้องขอโทษสินะ
“พี่นัท...”เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมละสายตาจากสิ่งที่กำลังทำแล้วหันไปมองต้นเสียงทันที
เทม!!!
คนตรงหน้าผมคือเทมหรือนายธีราทรนั่นแหละ...เขาเดินเข้ามาหาผมโดยที่มีข้างหนึ่งถือถ้วยกาแฟและอีกข้างก็คือกระเป๋าใส่เอกสารของผมที่ลืมไว้ในรถ
เขาอุตส่าห์หยิบมาให้ผมเลยเหรอ?
แล้วดูที่ผมทำกับเขาสิ
บ้าเอ้ย...นายมันบ้าจริงไอ้นัท!!
“...เทม...พี่...”
“เดี๋ยวครับ....ขอผมพูดก่อนเถอะครับ...ก่อนที่พี่จะว่าอะไรผมขอให้ผมได้บอกอะไรพี่ก่อนเถอะ”เทมพูดขัดผมแล้ววางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะผมก่อนจะจับเก้าอีกผมหันไปอีกด้านที่เทมนั่งคุกเข่ารออยู่
“...??”ผมมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
เดี๋ยวนะ...
รู้สึกว่าความจริงมันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ
“พี่นัท...ผมขอโทษที่ทำแบบนั้นกับพี่บนรถ...ผมไม่ได้ตั้ง..ไม่ใช่สิ...ผมตั้งใจ...โอ้ย!...ไม่ใช่...จะว่าไงดีล่ะเนี่ยะ!...ที่ผมหอมแก้มพี่มันเป็นความตั้งใจของผมเพราะว่าพี่น่ารักมากแต่ผมก็ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของพี่ก่อน...พี่คงจะรู้สึกรังเกียจ...ขยะแขยงที่โดยผู้ชายด้วยกันทำอะไรแบบนี้...ผมขอโทษต่อไปผมจะอดทนให้ได้เพราะ...เพราะงั้นอย่าโกรธผมเลยนะครับ”สิ้นเสียงของเทมที่พูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่แสดงความกังวลออกมาอย่างชัดเจนทำเอาผมไปต่อไม่ถูกเลย
นี่เขามาขอโทษผม!
ทั้งๆที่ผมควรจะเป็นฝ่ายขอโทษเขาเนี่ยะนะ!!
และที่บอกว่ารังเกียจ ขยะแขยงอะไรนั่นอีก
อะไรที่ทำให้เขาคิดไปแบบนั้นกัน!
“...เทม”ผมเรียกคนตรงหน้าที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าลงมองพื้นแต่ยังแผ่รังสีความกังวลออกมาไม่หยุด
“....ครับ?”เทมนิ่งไปสักพักก่อนจะยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
“...ฟังพี่นะ...”ผมใช้สองมือของตัวเองก้มลงไปสัมผัสกับใบหน้าของเทมก่อนจะอธิบายความรู้สึกของตัวเองบ้าง
“....เทมไม่จำเป็นต้องขอโทษ...พี่ต่างหากล่ะที่ควรจะขอโทษ...”
“ไม่ๆ...ผมต่างหาก...”เทมพูดขัดผมพร้อมกับส่ายหน้าไม่หยุด...เขายกมือสองข้างของตัวเองขึ้นแล้วกุมมือผมที่สัมผัสอยู่ที่ใบหน้าเขา
“อย่าพึ่งพูด...ฟังพี่ก่อน”ผมไม่ยอมให้เขามาขัดผมอีกแน่นอน
แบบนี้มันก็เหมือนผมผิดมากขึ้นน่ะสิ
“....”เทมยอมเงียบแต่มือยังคงกุมมือผมไว้แน่นนกว่าเดิม...เรียกได้ว่าตอนนี้เทมกำลังซุกหน้าอยู่กับมือผมนั่นแหละ
พอเห็นแบบนี้แล้วเหมือนหน้าผมเริ่มร้อนๆขึ้นแล้วสิ
“พี่ขอโทษที่ปากุญแจใส่นะ...เจ็บมากไหม?”ผมเอ่ยเบาๆ
“...”เทมไม่ตอบแต่สะบัดหัวสองสามทีแล้วเงยหน้ามาผมต่อ
“...พี่ไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยะอะไรทั้งนั้น...พี่อาจจะแสดงท่าทางที่ดูเหมือนเป็นแบบนั้นออกไป...แต่ความจริงแล้ว...”พอพูดมาได้สักพักผมก็หยุดเพราะเริ่มคิดคำพูดต่อไปไม่ออก
ผมไม่เคยมาพูอะไรยาวๆแบบนี้มาก่อนเลย
“...”เทมยังคงนั่งมองผมนิ่งโดยไม่พูดอะไร...เหมือนเขากำลังรอฟังที่ผมจะพูดอยู่
“...พี่ก็แค่ตื่นเต้นมาก...ก็มัน...เป็นครั้งแรกที่มีคนมาชมว่าน่ารัก...แล้วก็มะ...มา...หอมแก้มแบบนี้”ผมอธิบายพร้อมกับหันหน้าหลบตาสายตาที่จ้องมองผมอยู่
เขินซะมัด
ทำไมนับวันผมยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกทีแล้วนะ
จะมาเขินอะไรกับเรื่องแค่นี้ล่ะ!
“จริงนะ...พี่ไม่ได้รังเกียจผมจริงๆนะ”เทมถามผมเพื่อย้ำความแน่ใจ
“....”ผมไม่ได้ตอบและไม่ได้หันไปมองทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆเท่านั้น
ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเทมยังไงแล้ว
หมับ!
“...อ๊ะ...!”ผมอุทานขึ้นที่อยู่ๆก็มีสัมผัสบางอย่างเกิดขึ้นเหมือนกับถูกดึงเข้าไปกอดเลย
กอดเหรอ?
ผมหันไปมองข้างๆ...สิ่งที่ผมเห็นก็มีเพียงแค่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนกับหูของเทมที่ขึ้นสีนิดหน่อยเท่านั้น
“ค่อยยังชั่วหน่อย...ผมนึกว่าจะโดนเกลียดซะแล้วสิ”เทมกระซิบโดยที่ใบหน้าของเขาซุกอยู่ที่ไหล่ผม
“...”นี่ผมควรจะกอดตอบเขาดีไหมนะ
หรือควรจะอยู่เฉยๆแบบนี้ดี
“พี่นัท...”เสียงเรียกเบาๆข้างหูผมทำให้ร่างกายผมมันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างตื่นตัวขึ้นอย่างห้ามไม่ได้
“...อะ....อะไร?”ผมถามเสี่ยงสั่น
เล่นมาเรียกชื่อแบบนี้ผมก็แย่สิ
“ผม...หอมแก้มพี่อีกได้ไหม?”ประโยคขอร้องที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนไม่ใช่แค่หน้าแต่ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนทั้งตัวแล้ว
เรียกว่าตัวผมกำลังจะสุก
“...จะถามทำไมล่ะ?...”ผมกระซิบตอบกลับไปเบาๆ
“ก็ผมอยากขอก่อน...ถ้าไม่ได้ผมก็คงต้องแอบทำเหมือนในรถเมื่อกี้”เทมพูดด้วยเสียงเจ้าเล่ห์
ถ้าจะเผด็จการขนาดนี้จะถามทำไมล่ะ!
“...ไม่ให้”ผมบอกออกไปตามตรง
ถ้าผมถูกหอมแก้มอีกครั้งผมได้เป็นลมแน่ๆ
“พี่นัท...อย่าทรมานผมเลยนะครับ...ขออีกครั้งนะครับแล้วผมจะไปทำงานแล้ว”เทมกระชับอ้อมกอดให้แน่ขึ้นแล้วกระซิบเสียงอ้อนอีกครั้ง
เสียงอ้อนๆแบบนั้น....
ผมแพ้ทางจริงๆนั่นแหละ
“...ครั้งเดียวนะ”ผมบอกเบาๆแต่ผมมันใจว่าเทมต้องได้ยินแน่นอน
“ครับ...ดีใจที่สุดเลยครับ”เทมคลายอ้อมกอดแล้วหันมาจ้องตากับผมด้วยรอยยิ้ม...ทั้งๆที่อยากหลบสายตาแต่ผมก็หนีสายตาของเทมไม่พ้นจริงๆ
เทมค่อยๆขยับหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น...ผมหลับตาลงอย่างเขินอายแต่ปล่อยให้เทมทำตามใจ..ในไม่ช้าผมก็สัมผัสได้ถูกลบหายใจอุ่นๆข้างแก้มก็จะสัมผัสของริมฝีปากที่ประทับลงมาอย่างอ่อนโยน...เทมค้างไว้สักพักก่อนจะถอยออกมาพร้อมๆกับผมที่ลืมตาขึ้น
เราจ้องตากันอีกสักพักก่อนที่เทมจะยิ้มออกมาให้ผม
“ผมดีใจที่พี่ไม่รังเกียจ...ไว้ตอนเย็นผมจะมาหาที่นี่นะ...ความจริงอยากอยู่กับพี่ทั้งวันเลยแต่มีงานเข้ามาซะได้...พี่นัท...ขอบคุณครับ”
เทมบอกกับผมก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานผมไปปล่อยให้ผมนั่งอยู่ภายในเพียงลำพังโดยมีเสียงเต้นรัวของหัวใจเป็นเพื่อนทำงานจนกระทั่งเย็น
ความอบอุ่นที่ได้รับ
มันไม่ใช่แค่จากฝ่ามือที่สัมผัสหรือริมฝีปากที่ประทับแต่มันยังอบอุ่นไปหนึ่งข้างในหัวใจของผม...หัวใจที่ไม่เคยเรียกร้องอะไรผมมาก่อนจนได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง....
เทม
...............................................................................................
สวัสดีค่ะ
เมื่อฤดูการสอบผ่านไปการเรียนที่เข้มก็เข้ามาแทน
คะแนนบ้างวิชาช่างไม่น่าอวดเลยละคะ
เมื่อคะแนนไม่ดีเลยมานั่งแต่งนิยายคลายเครียด(555+)
ตอนนี้หวานพอไหมค่ะ?
ถ้ายังไม่พอตอนหน้าจะเพิ่มให้หวานกว่านี้อีกค่ะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ที่คอยเป็นกำลังใจและติชมนะค่ะ
ขอตอบคอมเม้นท์ของคุณ alternative นะค่ะ
เขียนมาว่า 'ปล. ความเป็นจริงตู้จดหมายในคอนโดมักจะอยู่เป็นห้องกล่องที่ชั้นล้อบบี้นะ เราไม่เคยเห็นที่มาส่งตามห้อง '
รู้สึกเหมือนตัวเองศึกษามาได้ไม่ดีพอเลยค่ะ...เรานึกว่าจะมีคนเอามาส่งไว้ที่ห้องให้เราเองซะอีก...ไว้เราจะลองปรับแก้ดูนะค่ะแต่คงต้องใช้เวลาหน่อยเราอยากให้เหมือนเป็นความจริงที่สุดถึงเนื้อเรื่องจะออกแนวเฝ้อฝันบางก็ตามที...ขอบคุณที่บอกข้อมูลดีๆให้ฟังนะค่ะ
มีคอมเม้นเขียนมาถามเหมือนกันว่า 'ทำไมพี่นัทถึงไม่รู้ว่าอยู่ที่คอนโดเดียวกับเทมทั้งที่ได้รับจดหมายมาตั้งหลายครั้ง' เรารู้สึกถึงความไม่ละเอียดอ่อนของตัวเองเลยล่ะคะ...ถ้าปรับแก้แล้วจะนำมาลงใหม่นะค่ะตอนนี้ก็อ่านไปตามนี้ก่อนนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะค่ะ
ยินดีรับทุกคำติชมนะคะจะเอาไปปรับปรุงให้นิยายเรื่องนี้ให้ดีขึ้นค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 195597 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก