✉ จดหมายฉบับที่ 15✉สิ่งที่อัดอั้น
หลังจากวันเสาร์ที่เทมมาชวนผมไปเที่ยวแต่ผมไปไม่ได้เพราะมีงานบัญชีที่ต้องจัดการเลยชวนเทมให้มานั่งเล่นที่ห้องผมก่อน...ปกติแล้วเวลาอยู่บ้านผมก็ชอบใส่อะไรแบบนี้พวกเสื้อกล้ามกับกางเกงบ๊อกเซอร์ผมว่ามันใส่สบายดีนะแต่ถ้าออกมาเดินในสวนหรือออกไปตลาดผมก็ใส่พวกเสื้อเชิตปกติแหละ
ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าตัวเองควรจะไปหาหมอสักที
อ่า...ผมกำลังคิดว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจระยะเริ่มต้น?
ผมรู้สึกว่าตัวเองจะใจเต้นแรงเหมือนกับว่าจะหลุดออกมาจากอก...มันรู้สึกอึดอัดจนบรรยายออกมาไม่ถูกแต่ที่ว่าอึดอัดนี่ไม่ใช่ว่ารู้สึกแย่หรืออะไรนะ
ทุกๆครั้งที่อยู่ใกล้เทมมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ
เพียงแค่เขาหยอดนิดหยอดหน่อยผมก็ดันเขินหน้าแดงอย่างที่ไม่เคยเป็น...ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยถูกใครหยอดแบบนี้นะ...ยังจำชาญได้ไหมครับ?...เขาก็เป็นคนนึงที่ชอบมาหยอดผมแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเขินอายเลยสักนิดตรงกันข้ามผมกลับรู้สึกเฉยๆมากกว่า
ผมเลยไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร?
ความรู้สึกร้อนรุ่มที่เกิดขึ้นเมื่อถูกเทมสัมผัส..มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าผมไม่ได้เป็นโรคอะไร
ก็คงมีแค่อย่างเดียว
ผมเริ่มหลงรักเทม
“บ้า...บ้า....บ้า...เป็นไปไม่ได้!!!”ผมขยี้หัวตัวเองอย่างแรงแล้วเริ่มเดินวนรอบห้อง
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ในช่วงดึกเทมพึ่งกลับไปหลังจากที่มาเคาะห้องผมตั้งแต่8โมงเช้า...ผมกับเขาก็ไม่ได้ทำอะไรกันมากหรอก
หลักๆคือผมทำคุกกี้เนยสดโดยที่มีเทมคอยช่วยยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆก่อนที่พวกเราจะย้ายมาดูหนังที่โซฟาพร้อมกับคุ๊กกี้อบเสร็จใหม่ๆกับนมสดคาราเมลที่ผมเป็นคนทำ...พวกเราใช้เวลาไปแบบเรื่อยเปื่อยดูเรื่องนี้จบก็ดูอีกเรื่องแทนจนเวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง
ผมทำข้าวกลางวันและข้าวเย็นให้เทมเป็นเมนูง่ายๆที่หาทานได้ตามร้านปกติแต่เขาก็ยังชมว่าอร่อยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทำเอาผมถึงกับต้องเก็บสีหน้าที่ดีใจมากเอาไว้
ก็มันมีความสุขจริงๆนี่เวลาที่เทมบอกว่าอร่อย
หัวใจผมมันเหมือนพองขึ้นๆจนอยากจะยิ้มออกมาให้แก้มปริแต่ก็กลัวเทมจะบอกว่าผมบ้าซะก่อน
ตอนนี้ผมเลยต้องมานั่งทบทวนตัวเองให้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ผมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองไม่ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าเทมเลยสักนิด
ในเมื่อผมไม่มีพ่อแม่ให้ปรึกษา
ไม่ได้มีเพื่อนสนิทที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
เพราะงั้นเลยมีทางเลือกเดียว
นั่นคือ...
ถามอากู๊ว!
หรือgoogleนั่นแหละ!!!
“...ใจเต้นแรง...เขินอายหน้าแดง...หัวใจพองโต...กังวลเรื่องของอีกฝ่าย...มีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ๆ...รู้สึกอึดอัดแต่ไม่ได้รู้สึกแย่...ไม่เป็นตัวของตัวเอง...หมดแล้วมั้ง...”ผมคีย์ข้อมูลที่พึมพำออกมาใส่กูลเกิ้ลก่อนจะกดค้นหา
“ห๊ะ....”ผมปรากฏของเว็บไซด์ต่างๆที่โผล่ขึ้นมามีแต่พวก...
เมื่อเราหลงรักใครสักคนจะมีอาการ?
ความรักที่เริ่มผลิบาน
หรือแม้แต่...
รักต้องห้าม
หัวใจตัวเองบอกได้มากกว่าที่คิด
“อะไรเนี่ยะ?...”ผมบ่นแล้วกวาดสายตาดูไปเรื่อยๆ
จากที่ดูๆแล้วผลปรุบออกมาได้แค่แนวเดียว
“ผมชอบเทม?”ผมพึมพำพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้น
เป็นไปไม่ได้!!
ผมไม่เคยมีความรัก...ดังนั้นผมไม่รู้หรอกว่ารักมันเป็นยังไง?!
อย่าว่าแต่คนรักแค่จะมีคนที่สนใจผมยังไม่มีเลย!
แล้วนี่อะไร?!
ผมติดต่อกับเทมทางจดหมายจนได้มาเจอกันที่บริษัท
เรื่องธรรมดาๆ
มีตรงไหนที่น่าหลงรักล่ะ!!
แต่ความจริงผมก็น่าจะรู้ตัวได้แล้วล่ะ
ผมไม่ได้พึ่งจะมาคิดสงสัยเอาวันนี้หรอก
แต่ด้วยหลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันทำให้ผมเลือกที่จะมองข้ามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นภายในหัวใจของตัวเองตั้งแต่ได้เริ่มติดต่อกับเทมทางจดหมาย
ทุกๆอย่างมันเริ่มที่จดหมายเพียงฉบับเดียวที่ส่งผิดจนเริ่มมาเป็นผมในทุกวันนี้
ผมมีความสุขที่ได้เขียนจดหมายโต้ตอบกับเทม
ผมดีใจที่ได้ย้ายมาที่ทำงานเดียวกับเทม
ผมดีใจที่ได้เห็นหน้าเทม
ผมดีใจที่ได้อยู่ห้องข้างๆเทม
ผมดีใจที่เทมชมอาหารของผมว่าอร่อย
ผมดีใจเวลาที่เทมทำท่าทางหมาหง๋อยในเรื่องไม่เป็นเรื่อง
ผมดีใจที่เทมยิ้มให้ผม
ผมดีใจทุกๆครั้งที่เทมอยู่ใกล้ๆ
“...เราควรเลิกโกหกหัวใจตัวเองสักทีใช่ไหม?”ผมพึมพำกับตัวเองเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะนอนหลับไปบนเตียงนุ่มโดยที่มีตุ๊กตากอดอยู่ข้างๆ
............................................................
.......................................
.................
.....
.
วันนี้เป็นวันจันทร์...เป็นวันเริ่มต้นอาทิตย์ที่สี่หรือหนึ่งเดือนที่ผมย้ายมาทำงานที่นี่...และเป็นอีกหนึ่งวันที่ผมต้องไปบริษัทพร้อมกับเทมอีกเช่นเคย
ผมมักจะเปิดประตูออกมาแล้วเจอกับเทมที่ยืนพิงผนังข้างๆห้องอยู่ก่อนจะมองมาที่ผมพร้อมกับส่งรอยยิ้มและคำพูดพูดอรุณสวัสดิ์จนตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปแล้ว
“พี่นัททำงานเสร็จรึยังครับ?”เทมถามขึ้นทำลายความเงียบ
ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปที่บริษัทอยู่...ความจริงแล้วบอกว่าจะขับให้แต่ผมปฏิเสธ...เอาตรงๆนะถ้าผมไปนั่งที่ข้างๆคนขับผมคงเอาแต่มองหน้าเทมแน่ๆเพราะงั้นผมยอมที่จะมาขับดีกว่าที่จะทำแบบนั้น…
มันน่าอายจะตาย
“อืม...เหลือปิดบัญชีของเดือนนี้อีกนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว”ผมบอกเทมไปตามตรงก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในบริษัท
“พี่คงจะเหนื่อยมากแน่ๆเลย...”เทมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงผม
พรึ่บ!
“อ๊ะ!...”ผมสะดุ้งเมื่อมือของเทมสัมผัสเข้าที่แก้มซ้ายของผมดีนะที่ผมไม่เผลอกดแตรหรือเหยีบแบรกน่ะไม่งั้นได้เกิดเรื่องแน่
“...ทำอะไรน่ะเทม?!”ผมถามเทมโดยพยามไม่ให้เสียงสั่นแล้วเลี้ยวเข้าที่จอดรถทันที...ตอนนี้ผมเริ่มจะไม่มีสามธิขับรถแล้วสิ
ทันทีที่ผมจอดเสร็จผมก็หันไปมองเทมที่ยังไม่ตอบคำถามผมมีแต่ลูบแก้มซ้ายผมเล่นอยู่นั่นแหละ..แถมยังมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนแบบนั้นอีก
ฉ่า!
แบบนี้ส่งผมไปสวรรค์เถอะ!
“ทะ..เทม”บ้าจริง...ทำไมเสียงผมต้องสั่นแบบนี้ด้วยเนี่ยะ
“พี่นัทหน้าซีดมากเลยรู้ไหมครับ?...เพราะทำงานหนักไปแน่ๆเลย...”เทมบอกผมด้วยสายตาและน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากจนหน้าผมไหม้จนไม่รู้จะไหม้ยังไงแล้ว
“...”ผมทำได้แค่เงียบแล้วปล่อยให้เทมลูบแก้มผมจนพอใจ
“ผมเป็นห่วงนะ”ประโยคน๊อคเอาท์พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงนั่น
ถ้าเป็นมวยตอนนี้ผมคง K.O ไปแล้วล่ะ
ทำไมช่างเป็นผู้ชายที่ทำให้ผมรู้สึกได้มากขนาดนี้นะ
ผมรักเทม
รักมาก
รักจนไม่รู้ว่าจะเก็บความรู้สึกนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน?
เทมอาจจะแค่เป็นห่วงผมในฐานะเพื่อนคนนึงแต่ดูผมสิกลับคิดกับเขาเกินเลยแบบนี้
ทำไมผมเป็นคนที่แย่แบบนี้นะ!
ที่ผมหน้าซีดส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะงานที่หนักขึ้นก็จริงแต่อีกส่วนก็เป็นเพราะเรื่องของคนตรงหน้านี่แหละ...การคิดเรื่องของเขาทำให้ผมนอนไม่หลับเลยจริงๆ
ผมควรจะปฏิเสธความรู้สึกนี้ก่อนที่จะรู้ตัว
ผมไม่คู่ควรกับเขาเลยสักนิด
อายุมากกว่า
แถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วย
มีผู้ชายที่ไหนจะอยากเป็นแฟนกับผู้ชายด้วยกันบ้าง?
ผมกล้าบอกเลยว่า...
ไม่มีหรอก!!
“..พี่ไม่เป็นไรหรอก...ชินแล้วล่ะ”ผมหลบตาเทมแล้วพูดออกไป
ผมควรจะหยุดความรู้สึกนี้สักที
ก่อนที่จะถลำลึกไปมากกว่านี้
พรึ่บ!
“...”ผมสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมืออีกข้างของนัทสัมผัสกับแก้มอีกข้างของผม
“ห้ามชินนะ...ถ้าพี่ไม่ไหวก็ให้บอกผม...ผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้...ถึงผมจะไม่เก่งบัญชีแต่ถ้าพวกแยกเอกสารผมทำได้...แค่พี่สอนผมเท่านั้น...อย่าฝืนตัวเองเลยนะครับ...พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ”เขาแหงนหน้าผมให้ไปสบกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความจริงจังของเขา
“....”ผมเม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้ตัวแล้วมองหน้าเทมด้วยแววตาสั่นระริก
‘พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ’
คำพูดนี้มันเหมือนกับสะกิดความรู้สึกบางอย่างที่หลับใหลอยู่ขึ้นมา
ความรู้สึกที่ผมไม่มีมานานแล้วตั้งแต่วันที่พ่อแม่ผมเสียไป
“พี่นัท...ร้องออกมา...ผมอยู่ตรงนี้”เทมบอกผมเบาๆก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างปราดน้ำตาที่ผมไม่รู้ว่ามันลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ออกไป
นี่ผม...
ร้องไห้!!??
พลัก!
“....”ผมปัดมือเทมที่สัมผัสผมออกก่อนจะใช้มือตัวเองลูบบริเวณดวงตาที่ตอนนี้มีความรู้สึกเปียกชื้นอยู่อย่างตกใจ
น้ำตา!
นี่ผมร้องไห้จริงๆเหรอ?
ตั้งแต่วันที่พ่อแม่ผมเสียไปในวันนั้นผมก็ไม่เคยร้องไห้อีก...เพราะถึงร้องก็ไม่มีใครคอยปลอบผมเหมือนเคยอีกแล้ว
ไม่มีอีกแล้วความอบอุ่นเวลาถูกลูบหัว...
คำปลอบโยนที่บอกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
เมื่อผมรู้ว่าร้องไปก็ไม่มีคำพูดปลอบโยนไม่มีสัมผัสที่อบอุ่น...ผมก็เลิกร้องไห้และเก็บความรู้สึกอัดอั้นที่มีมาตลอด10ปีที่ผมอยู่เพียงลำไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนสนิทหรือคนที่ไว้ใจเลยสักคนเดียว
ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ
“...พี่นัท”
“....”ผมเงยหน้ามองเทมที่จ้องมาทางผมด้วยสายตากังวล
‘เทม’
ตัวตนของเขายิ่งใหญ่เกินไปสำหรับผม
เพียงแค่เขาเอ่ยคำบางคำมันกลับสะกิดใจผมอย่างที่คนอื่นทำไม่ได้
‘เขาอันตราย’
อันตรายมาก...
ต่อหัวใจและตัวของผมเอง
“...พะ...พี่...ไปทำงาน...ก่อนนะ...”ผมบอกด้วยเสียงสั่นก่อนจะหันซ้ายหันขวาแล้วเปิดประตูรถก่อนจะวิ่งออกไปโดยที่ไม่หยิบกระเป๋าเอกสารหรือแม้แต่เอากุญออกจากรถ
ตอนนี้ผมต้องการอยู่คนเดียว
ที่เงียบๆสักที่ที่ไม่มีใครนอกจากผม
จนกว่าผมจะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง
ที่ไหนก็ได้
ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเทม
ผมไม่พร้อมจริงๆ
หมับ!
“พี่นัท!!!”เสียงตะโกนเรียกกับแรงดึงที่ข้อมือทำให้ผมเซไปข้างหลังจนหลังผมกระทบกับอะไรบางอย่างอุ่นๆและเสียงหัวใจเต้นกับเสียงหอบที่ดังไม่แพ้กันมาจากคนด้านหลัง
ตอนนี้ผมถูกเทมโอบไว้ทั้งตัว...แม้ผมจะพยายามดิ้นแต่เทมก็ไม่ยอมปล่อยแถมยังรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย...เขากึ่งลากกึ่งดึงพาผมมาจนถึงสวนข้างหลังบริษัทที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...บริเวณนี้ไม่มีใครอยู่เลยสักคน
เทมปล่อยผมติดผนังกำแพงก่อนที่จะใช้แขนสองข้างกั้นผมไม่ให้หนีได้...ตอนนี้ผมกำลังหันหลังให้เทมเหมือนเดิมเลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน
แต่ผมรู้ตัวว่าสิ่งที่ผมกำลังทำมันงี่เง่ามากแค่ไหน
“พี่นัท...อย่าหนีสิ...อย่าหนีผมเลยนะ”เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับสัมผัสของอ้อมกอดที่รัดผมแน่นจากด้านหลัง
“...อึก!...”ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากเทมยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลลงมามากขึ้นกว่าเดิม...ผมพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นเสียงของตัวเองไม่ให้คนข้างหลังได้ยิน
ผมไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าใคร
ถ้าเทมทำแบบนี้กับผม...สักวันนึงผมรู้ตัวเลยว่าจะขาดเขาไม่ได้
“อย่ากลั้นเสียงสิครับ...ร้องออกมา...พี่เม้มปากจนเลือดซิปแล้วนะครับ”น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยพร้อมกับหันผมให้มาเผชิญหน้ากับเขา
“...ฮึก!...”เทมมองผมด้วยแววตาที่อ่อนโยน
“ผมขอโทษนะครับ”เทมบอกผมด้วยรอยยิ้มแต่รอยยิ้มที่เห็นนั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเทมต้องมาขอโทษผมด้วย
เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
“...ฮึก!...ไม่...เทม...ไม่...ฮึก!...ผิด...”ผมส่ายหัวแรงๆพร้อมกับเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะต้องกลั้นเสียงร้องไห้ไปด้วย
“ผิดสิ...ผมผิดที่ทำให้พี่ร้องไห้...ผมรู้ว่าพี่มีเรื่องที่คิดมากอยู่มันแสดงออกมาทางสีหน้าตั้งแต่ตอนที่เจอพี่เมื่อเช้าแล้ว...ผมรู้ว่ามันอาจเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ผมก็อดที่จะเป็นห่วงพี่ไม่ได้...แต่เพราะสิ่งที่ผมพูดทำให้พี่ต้องเสียน้ำตา...ผมขอโทษจริงๆ...ที่เป็นที่พึ่งให้พี่ไม่ได้”น้ำเสียงและแววตาเศร้าๆที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วงถูกส่งผ่านมาพร้อมกับคำพูดทำให้ผมรู้สึกถึงกำแพงที่ถูกกั้นไว้พังทลายลง
หมับ!
“ฮืออ~...เทมมม...ฮึก!...ฮือออ~”ผมโผลเข้าใส่เทมเต็มแรงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย
ความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด10ปีถูกปลดปล่อยออกมาผสมปนเปกันไปหมดจนผมรู้สึกมึนหัวอย่างมากมาย...แต่ในขณะที่ร้องไห้ผมสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นรวมถึงสัมผัสที่อ่อนโยนที่ลูบศีรษะผมอย่างอ่อนโยนและ...
“ไม่เป็นไร...ผมอยู่ตรงนี้...อยู่กับพี่”
คำปลอบโยนที่ผมไม่คิดว่าในชีวิตจะได้รับอีกแล้ว
ผมรักเขา
ผมรักเทม
ผมรักมากจริงๆ...ผมไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกนี้ได้อีกแล้วจริงๆ
...
สวัสดีวันอาทิตย์คะ
มาอัพตอนต่อไปแล้วนะคะ
ถูกใจกันไหม?
ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิดนึงนะคะต้องขอโทษด้วย
แกติตอนนึงเราจะแต่4-11หน้าA4เพราะงั้นความยาวของแต่ละตอนจะเอาแน่เอานอนไม่ได้คะ
แต่จะพยายามแต่งให้ยาวเท่าๆกันแม้ว่ามันจะยากก็ตามที
จากที่วางเนื้อหาไว้อีกไม่กี่ตอนทั้งคู่ก็จะเป็นแฟนกันแล้วคะ
ช่วยรอลุ้นไปพร้อมๆกับทั้งคู่ด้วยนะ
ขอขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะคะ
ชอบเวลาอ่านคอมเม้นท์ที่สุดเลยคะแค่ได้รู้ว่ามีคนชอบอ่านเรื่องนี้ก็ปลื้มสุดๆแล้วคะ
จะพยายามแต่งให้ดีกว่านี้ไปเรื่อยๆนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 182458 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก