✉ จดหมายฉบับที่ 17✉คำสารภาพของทั้งคู่ ครึ่งหลัง
“พะ...พี่นัท”ผมเรียกพี่นัทด้วยเสียงติดๆขัดๆ
ผมไม่อยากจะยอมรับมันเลยจริงๆ
นี่ผมต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้สารภาพเลยเหรอ!
ผมยังไม่พร้อมที่จะปล่อยพี่ไปในตอนนี้...ไม่สิ...ไม่ว่าจะตอนไหนผมก็ไม่พร้อมทั้งนั้นแหละ
ผมอยากครอบครองพี่ไว้คนเดียว
“ว้าว~....ไอ้เทมอกหักซะแล้วแฮะ”พี่สินพูดด้วยท่าทางขำแต่ตอนนี้ผมขำไม่ออกหรอกนะ
“....”ผมมองหน้าพี่นัทโดยที่ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เสียใจ...เศร้า...โกรธ...โมโห...อารมณ์หลากหลายมันรวมกันจนผมเริ่มปวดหัวแล้วแต่ความรู้สึกที่มันชัดเจนจนผมไม่อาจปฏิเสธมันได้...แม้จะรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็ตาม...
‘อิจฉา!’
ใช่...ผมรู้สึกอิจฉาคนที่พี่นัทรัก!
ผมอยากเป็นคนคนนั้น!!
ผมรู้ว่าตัวเองรักพี่นัทมากกว่าใครและผมก็พร้อมที่จะสู้กับใครก็ตามที่จะมาแย่งพี่นัทไปจากผม...แต่ไม่ใช่แบบนี้...พี่นัทเอ่ยปากเองว่า ‘รัก’
หมายความว่าไม่ใช่ความรู้สึกเล่นๆ
ผมแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้ลงสนามด้วยซ้ำ!!
“..พี่นัท...บอกผมหน่อยได้ไหมว่าคนที่พี่นัทรักเป็นใคร?”ผมกลั้นใจถามออกไป
ก็รู้ตัวว่าผมเริ่มจะพาลแล้ว....ถึงพี่นัทจะบอกมาผมก็คงไม่รู้จักอยู่ดีแหละแต่ผมก็ยังอยากจะรู้เพื่อที่จะได้ทำใจให้ได้แม้ว่ามันจะยากมากก็ตามที
“...อื้ม~...”พี่นัทครางในลำคอก่อนจะยกมือขึ้นแล้วชี้มาที่ผม
“...???”
ชี้มาที่ผม?
ทำไม????
“พี่นัท....ทำอะไรน่ะครับ?...พี่ตอบไม่ตรงคำถามนะ...ผมถามว่าคนที่พี่นัทรักเป็นใคร?”ผมบอกแล้วถามพี่นัทซ้ำอีกรอบหนึ่ง
“...อื้มมม~...”พี่นัทพยักหน้าแรงๆโดยที่มือยังชี้มาที่ผมอยู่
“...??”พี่นัทเล่นอะไรของพี่เนี่ย!
ตอนนี้ผมซีเรียสอยู่นะครับ!!
“ฮะฮะฮะ...ไอ้เทมแม่งฮาว่ะ!!”เสียงหัวเราะของพี่ไม้ดังขึ้นอีกครั้ง
“น่าขำตรงไหนเนี่ยะพี่ไม้!...ผมซีเรียสนะเนี่ย!!”ผมหันควับตะโกนใส่พี่แกทันที
“โหย~...ไอ้น้องนี่แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย!”พี่กรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเลียนผม
“รู้อะไรล่ะครับ?!”ผมถามพี่กรทันที
“โง่ว่ะไอ้เทม!”เพื่อนพีชด่าผมซะงั้น
“จบโปรแกรมเมอร์มาได้ไงว่ะ!”พี่บัฟส่ายหัวแล้วยกแก้วขึ้นจิบต่อ
“ใช้สมองหน่อยไอ้น้อง!”
“รักมันบังตารึไง!”
“ความรู้สึกช้าชะมัด!”
เสียงตะโกนด่าผมดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไม่พวกพี่ๆถึงได้ว่าผมกันขนาดนี้แถมยังมองผมยิ้มๆอีกด้วย
“....??”ใครก็ได้ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมทีเถอะ
“ไอ้สิน!!”พี่ไม้ตะโกนเรียกพี่สินก่อนจะพยักหน้าให้ทีนึง
“ครับพี่!”พี่สินรับคำแล้วหันไปมองพี่นัทที่นั่งทำตาปรือพร้อมชี้นิ้วมาที่ผม
ตกลงว่าพวกพี่จะทำอะไรกันครับนี่?!!
“คุณนัทครับ...ช่วยบอกชื่อคนที่คุณชอบไม่สิ...คนที่คุณนัทรักหน่อยสิครับ!!!?”พี่สินใช้มือข้างนึงแตะไหล่พี่นัทแล้วพูดเสียงดัง
“...??”ผมมองอย่างงงๆ
แล้วที่ผมถามกับที่พี่สินถามมันต่างกันตรงไหนล่ะ?
เหมือนกันเด๊ะๆ
“...เทม...”
“ครับ?”ผมขานรับเสียงเรียกที่พี่นัทพึมพำแล้วลดมือที่ชี้หน้าผมลง
“...”พี่นัทเอียงคอเล็กน้องแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาปรือๆที่บอกได้คำเดียว่า
‘ยั่ว!’
แต่ตอนนี้ผมต้องตั้งสติไว้
“พี่นัทเรียกผมทำไมครับ?...หิวน้ำ?....หรืออยากเข้าห้องน้ำครับ?”ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้แล้วถามพี่นัท...ผมสัญญาไว้แล้วว่าจะดูแลตอนที่พี่นัทเมา
เพราะงั้นวางใจได้เลยนะครับ
เพียงแค่พี่พูดมาคำเดียวเดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างให้เอง
“....”พี่นัทจ้องหน้าผมด้วยสายตางงๆ
ผมก็งงด้วยคนสิครับ...เรียกผมแล้วนั่งนิ่งนี่หมายว่าว่าไงกันครับพี่!
“”โอ้ย!...ไอ้โง่เทม!...นี่แกจะโง่ไปถึงไหนวะ!!”พี่สินตะโกนด่าผมเสียงดังลั่น
“ผมโง่ตรงไหนเนี่ยพี่!”ผมถามกลับทันที
ทำไมใครๆต้องมองผมด้วยสายตาเอียมระอาแบบนั้นด้วยเล่า!
“ก็ที่คุณนัทเขาบอกน่ะ....ก็แกไม่ใช่รึไง?!”พี่สินกุมขมับตัวเองแล้วพูดขึ้น
“ครับ...ก็พี่เขาเรียกผม?”ผมตอบกลับไปแบบงงๆ
นี่เรากำลังใช้คนละภาษากันเหรอครับ?
โป๊ก!!
“โอ้ย!!...”ผมกุมหัวตัวเองก่อนจะก้มลงไปมองส้มทั้งลูกที่ถูกปามาใส่ผม...ที่ทำกับผมแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกครับ
พี่ไม้แน่ๆ
“ผมเจ็บนะพี่!!”ผมหันไปมองค้อนพี่ไม้แล้วใช้มือลูบบริเวณที่ถูกปาใส่
เจ็บชะมัด!
“เออ!...เอาให้สติมันกลับมาเลย!...พูดขนาดนี้แล้วแกยังจะโง่อยู่อีกเหรอวะไอ้เทม!!!”พี่ไม้จ้องผมเขม็งพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ผมไม่เข้าใจ
“นี่มันเรื่องอะไรครับพี่?!...ทำไมทุกคนต้องทำหน้าเอือมผมแบบนั้นด้วยเล่า!!!”ผมหันไปมองรอบๆแล้วตะโกนขึ้นสุดเสียง...สายตารอบๆที่มองมามันดูเหมือนผมเป็นคนโง่เลย
“มันควรเอือมไหมเล่า!!...คนที่พี่นัทรักน่ะคือแกไงเล่า!!!”พี่ไม้เอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด
“ห๊ะ!!!”ผมจ้องหน้าพี่ไม้อย่างงงๆ
พี่ไม้ว่าไงนะ!
คนที่พี่นัทรักคือผม!
ผม!
ผม...?!!
“ผมเหรอ!!!!”ผมตะโกนขึ้นแล้วชี้ที่ตัวเองอย่างงงๆ
“....”ไม่มีคำตอบแต่ได้เห็นคนทั้งแผนกพยักหน้าให้ผมอย่างพร้อมเพียง
“...มะ..มะ...ไม่จริง...พี่นัทพูดตอนไหนกัน?!!!”ผมถามออกไปโดยที่หัวใจผมเริ่มเต้นถี่รัวขึ้นเรื่อยๆ
“พี่เขาบอกไปตั้งแต่ตอนที่แกถามแล้ว!!!”พี่ไม้ตะโกนบอกผมอย่างเอือมๆ
“หา!!!....”ตั้งแต่ที่ผมถาม?
ก็ตอนนั้นพี่นัทไม่ได้ตอบผมนี่นา...มีแต่ชี้มาที่ผม?!!
“ชี้มาที่ผมเหรอ?!!!!!”ผมตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“เออ!...ถึงได้บอกไงว่าแกมันโง่!!!”พี่กรพูดเสียงดังก่อนจะปาถั่วที่อยู่ในจานใส่ผม...แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
พี่นัทรักผม!!!
แปลว่าที่เรียกเทมเมื่อกี๊ความจริงไม่ได้เรียกผมแต่...
ฉ่า!
“พี่นัท...พี่..พี่...พี่ชอบ...ไม่สิ...พี่รักผมใช่ไหมครับ?!!”ผมจับไหล่พี่นัททั้งสองข้างก่อนจะเขย่าให้พี่นัทลืมตาขึ้นแล้วถามคำถามอีกครั้ง
หัวใจผมมันเต้นรัวมากจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอกผมจริงๆ
“...ครับ...พี่รักเทม”เสียงของพี่นัทดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ผมเคยเห็นมาก่อน
ตู้มมม!!
ลาก่อนครับ
เจอกันภพหน้า
ถ้าจะทำกันขนาดนี้มาฆ่าผมให้ตายซะเถอะ...รอยยิ้มของพี่นัททำเอาผมที่มึนๆหัวอยู่ตาสว่างแถมหัวโล่งแบบว่า...ปลอดโปร่งโล่งสมอง
หมับ!
“พี่นัท...พี่นัท...ผมรักพี่นะ...รักมากจริงๆ”ผมคว้าตัวพี่นัทมากอดไว้แน่ก่อนจะกระซิบบบอกเบาๆที่ข้างหูพี่นัท
ผมไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เขาจะใจตรงกับผมจริงๆ
ทั้งๆที่เกือบจะหมดหวังไปแล้ว
แต่คำพูดของพี่นัทมันทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวกลับมาพองโตขึ้นอีกครั้ง
ผมมีความสุขมาก
มีความสุขจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ออก
“เฮ้ยๆ...ถ้าจะสวีทกันก็กลับไปห้องไป๋!”เสียงพี่ไม้ดังขึ้นทำให้ผมผละออกจากพี่นัทแล้วหันไปมองหน้าพี่ไม้
“ผมกลับได้เลยเหรอ?”ผมถามตรงๆ...ก็ปกติที่มาดื่มทั้งแผนกพี่ไม้จะไม่ยอมให้กลับจนกว่าเหล้าจะหมดบางทีกว่าจะหมดก็ปาไปเกือบตี1แล้ว
“เออๆ...ไปเถอะ...แล้วมาบอกข่าวดีด้วยล่ะ”พี่ไม้โบกมือเป็นเชิงไล่ผม
“ขอบคุณมากครับ”ผมหับไปบอกพี่ไม้ด้วยรอยยิ้ม
“ผมกลับก่อนนะพี่...ไปก่อนนะเว้ยพีช”ผมหันไปลาพี่ๆทุกคนก่อนจะหันมาบอกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“...”พีชพยักหน้าให้ก่อนจะยกแก้วดื่มต่อ
ดูท่าจะเมาแล้วล่ะ...เวลาพีชเมาจะชอบอยู่นิ่งๆแบบนี้แหละ
ผมผยุงพี่เขาออกมาจากร้านเดินไปถึงที่รถก่อนจะจัดที่นั่งให้พี่นัทนั่งสบายที่สุด...ตอนนี้พี่เขาหลับไม่รู้เรื่องเลยล่ะ
หน้าตอนหลับของพี่น่ารักจริงๆ
“พี่นัท...ผมขอฉวยโอกาสสักหน่อยจะได้ไหมครับ?”ผมพึมพำเบาๆก่อนจะก้มลงไปใช้ปลายจมูกสัมผัสกับแก้วนุ่มที่ขึ้นสีแดงจัดอย่างอดใจไม่ไหว
ผมใช้ปลายจมูกไล่ไปเรื่อยๆตั้งแต่แก้มขึ้นไปที่ขมับก่อนจะไปที่หน้าผากและลงมาที่แก้มอีกข้างนึงของพี่นัทก่อนจะผละออกช้าๆอย่างเสียดาย
“...อึก!”ผมมองริมฝีบางบางสีชมพูสดของพี่นัทด้วยใจที่เต้นรัว
ผมไม่เคยมีความคิดที่ผู้ชายเมาแล้วจะดูเย้ายวนขนาดนี้มาก่อน...พี่นัทเป็นคนแรกที่ทำให้ผมเกิดอารมณ์ได้ง่ายๆเพียงแค่จ้องมอง...เพียงแค่พี่นัทเรียกชื่อผม...ผมก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว...มันไม่ใช่แค่ชอบ...ไม่ใช่แค่รัก...ไม่ใช่แค่หลง...
แต่ผมกำลังจะคลั่ง!
คลั่งในแบบที่ว่าผมมีอารมณ์กับพี่นัท
ผมอยากสัมผัสพี่เขาไปหมดทุกส่วน
อยากครอบครองไปหมดทุกที่
“พี่นัท...ผมควรจะหยุดความรู้สึกนี้ยังไงดี?”ผมพึมพำโดยที่สายตายังคงจ้องไปที่ริมฝีปากสีชมพูที่น่าสัมผัสนั่นอยู่อย่างไม่วางตา
ผมเลื่อนหน้าลงมาใกล้พี่นัทจนตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของพี่นัท...ผมใช้ปลายจมูกตัวเองเขี่ยปลายจมูกของพี่นัทเล่นก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาด้วยความสุข
“ผมจะไม่ทำมากกว่านี้หรอกครับ...ถ้าทำตอนนี้ก็เหมือนผมได้เพียงแค่ร่างกายของพี่...”ผมขยับใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูพี่นัทเบาๆ
“ผมน่ะ....อยากได้ทั้งร่างกาย...และหัวใจทั้งดวงของพี่”ผมกระซิบต่อแล้วจูบเบาๆที่ขมับพี่นัทก่อนจะปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับก่อนจะสตาทเครื่องยนต์
ก่อนออกรถผมพึมพำบางอย่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะจูบเอาที่แก้มและหน้าผากของพี่นัทที่หลับสนิทอยู่ที่เบาะข้างๆ
“เมื่อพี่ตื่นผมจะทำให้ทุกอย่างมันชัดเจนสักที!”
...
สวัสดีค่ะ
มาอัพต่อแล้วนะคะ
อ่านแล้วเป็นไงกันบ้างเอ่ย?
เห็นถึงความมึนของเทมไหม?
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไร? เทมจะขอพี่นัทเป็นแฟนไหม? แล้วคำตอบของพี่นัทจะเป็นอย่างไหร่?
คอยติดตาในตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ช่วงนี้เยอะมากเพราะใกล้สอบปลายภาคแล้วบางทีอาจมาอย่างละครึ่งๆเพื่อไม่ให้หายไปนานจนเกินไปแต่จะพยายามมาแบบเต็มๆคอนนะคะ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และกำลังใจคะ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าคะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 182478 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก