✉ จดหมายฉบับที่ 25✉เมื่อไกลกัน(นัท) “...เทม”ผมพึมพำชื่อของคนรักด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยจนตัวยังรู้สึกได้
คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมกลับมานอนที่บ้านเพียงลำพัง
วันนี้ผมออกจากกรุงเทพฯเกือบเที่ยง...ที่ช้าเพราะต้องพักให้หายเจ็บสะโพกสักพักและบอกให้เทมไปทำงานที่บริษัทสักทีไม่ใช่จะโดดงานมาส่งผมแบบนั้น....
ผมคิดว่าถ้าให้เทมมาส่งที่บ้านแล้วตอนจากกันผมต้องร้องไห้แน่ๆเลย
เพียงแค่เห็นสายตาเศร้าๆที่มองตามผมมาจนสุดสายตาผมก็แทบจะจอดรถแล้ววิ่งเข้าไปกอดเทมซะเดี๋ยวนั้น...แต่ผมทำไม่ได้...ผมไม่ต้องการให้เทมทิ้งงานเพื่อที่จะมาอยู่กับผม
เราทุกคนล้วนมีหน้าที่ที่ต้องทำ
แม้ว่าการทำหน้าที่นั้นมันอาจทำให้ผมและเขาต้องไกลกันก็ตามที
เทมยังมีสิ่งที่ต้องทำอยู่ที่นั่น
แล้วจะให้ผมเห็นแก่ตัวบอกให้เขาลาออกมาอยู่กับผมงั้นเหรอ?
ผมไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนั้น!!
ถึงแม้ตอนนี้ในใจผมมันจะโหยหาสัมผัสจากเทมอย่างมากมายก็ตามที
“...เทม...”ผมพึมพำอีกครั้งก่อนจะพลิกตัวนอนหงายบนเตียงกว้างภายในห้องนอนของตัวเอง....ตลอดเวลาตั้งแต่ผมกลับมาถึงบ้านผมก็เรียกว่าไม่เป็นอันทำอะไรเลยสักอย่างเดียวที่ผมทำมีเพียงคิดถึงน้ำเสียง ท่าทางและแววตาอ้อนๆของเทมที่ผมมักจะเห็นอยู่ทุกวันจนเรียกว่าเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมแล้วก็ได้
คนเรามักกลัวความเปลี่ยนแปลง
ผมเองก็กลัวเช่นกัน
เมื่อเราทำสิ่งๆหนึ่งทำติดต่อกันทุกๆวัน...เพียงไม่กี่วันมันก็จะกลายเป็นความเคยชินจนบางทีเราก็ไม่สามารถขาดมันได้แต่พอสิ่งๆนั้นมันหายไป...สิ่งที่หายตามาคืออะไรรู้ไหม?
หัวใจของเราไงล่ะ
สิ่งที่เคยมีในทุกๆวัน...วันนี้กลับไม่มีอีกแล้ว
ความรู้สึกโหวงๆที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ...
สายตาที่เห่มอมองออกไปอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด...แค่หวังว่าจะเจอสิ่งนั้นอีกครั้งหนึ่ง
เหมือนกับผมในตอนนี้ที่เหม่อมองเพดานปล่อยให้เวลาผ่านไปแต่ละวินาทีอย่างไร้ค่า...แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่าไม่ควรทำแบบนี้...มันก็หยุดไม่ได้
ผมคิดถึงเทม
แค่ไม่ได้เจอกันยังไม่ถึง12ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำแต่ผมกลับคิดถึงเขา...
คิดถึงมากๆ
ผมอยากสัมผัสเขา
อยากโอบกอด
อยากเห็นรอยยิ้มและคำพูดที่ออดอ้อนผมเหมือนในทุกๆวันตลอดระยะเวลาเกือบ2เดือนที่ผ่านมา...ผมอยากย้อนกลับไปวันเวลาในตอนนั้น
ตอนที่ผมยังมีเทมอยู่ข้างๆ
ไม่ใช่ตอนนี้...
ที่เหลือผมเพียงลำพัง
“..เทม...”
ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่ผมเอ่ยชื่อของเขา...
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเทมก็ไม่มีทางจะได้ยินแต่จะให้ผมทำยังไง...
ผมไม่รู้ว่าควรจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังไง
ช่วงเวลาที่ไม่มีเทม
“...ฮึก!...เทม...”ผมยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากตัวเองก่อนน้ำตาที่ผมกลั้นไหวจะค่อยๆไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่
ผมคิดถึงเทม
คิดถึงมากจนไม่รู้ว่าจะสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเขาอีกนานแค่ไหน
จะหาว่าผมเว่อร์ก็ได้นะ
เมื่อก่อนผมไม่ใช่คนแบบนี้
ผมไม่ใช่พวกที่ร้องไห้ง่ายๆเพียงเพราะความเหงา...เพราะผมเหงาจนชินชาไปกับมันแล้วแต่เทมกลับเปลี่ยนผม...ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน
มันทำให้ชีวิตเดิมๆที่แสนธรรมดาของผมมีสีสันขึ้นมาก...มากจนผมสามารถสัมผสได้ถึงคำว่า...
ความสุข
ทั้งที่เป็นวันธรรมดาเหมือนๆกันแต่พอมีเทมเข้ามามันกลับแตกต่าง...เทมเข้ามาให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่เพียงลำพัง...ผมยังมีเขาอยู่…
อยู่ข้างๆผม
แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
“...ฮึก!...เทม...เทม...”ผมหลับไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายและเสียงพึมพำที่เอาแต่เรียกชื่อของคนที่ผมคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
แต่ละวันมันช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก...ผมยังคงไปทำตามที่บริษัทตามเดิม...ชีวิตแบบเดิมๆของผมเริ่มกับมาอีกครั้งนึง
ทำงาน
กินข้าว
นอน
การกระทำเดิมๆเหมือนก่อนจะได้รู้จักเทม
มีเพียงไม่กี่อย่างที่คอยย้ำเตือนว่าผมเคยมีความสุขมากขนาดไหนเมื่อได้อยู่กับเทม....อย่างแรกเป็นสิ่งที่รู้ๆกันอยู่...
แกร็ก!
“....”ผมเปิดกล่องรับจดหมายที่อยู่หน้าบ้านตามปกติเหมือนที่เคยทำ
ซองจดหมายฟ้าอ่อนที่มักจะอยู่ภายในทุกครั้งที่ผมเปิดกล่องรับจดหมายดู... เทมเขาส่งจดหมายมาให้ผมทุกวันจนผมไม่รู้ว่าเขาทำงานรึเปล่าถึงได้เอาเวลามาเขียนจดหมายส่งให้ผมแบบนี้...
แต่ผมดีใจมากนะที่เทมยังคงคิดถึงผมมากขนาดนี้
ผมเองก็ส่งจดหมายตอบเทมในทุกๆวันเหมือนกัน...ถึงผมจะต้องออกจากบริษัทในช่วงพักเพื่อเดินมาส่งจดหมายก็ตามทีเถอะ...
หลังจากที่ผมกินข้าวเย็นและอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะคว้าซองจดหมายสีฟ้าอ่อนอันบนสุดขึ้นมา...ตอนนี้โต๊ะเล็กๆข้างเตียงผมมีแต่ซองจดหมายทั้งใหม่และเก่าวางอยู่เต็มไปหมด
ตั้งแต่ที่ผมกลับมาที่นี่ผมก็มีกิจวัตรใหม่ที่ต้องทำเป็นประจำทุกวัน....นั่นคือการนั่งอ่านจดหมายที่เทมเขียนมาให้....ในทุกๆวันผมจะอ่านตั้งแต่จดหมายฉบับแรกที่เทมส่งมาให้ไล่ไปเรื่อยๆจนถึงฉบับที่ส่งล่าสุด
“...”ผมมองซองจดหมายสีฟ้าอ่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดีใจแต่แฝงไปด้วยความเศร้าเหมือนเช่ทุกครั้ง...วันนี้ผมว่าจะอ่านจดหมายฉบับใหม่ก่อนแล้วค่อยกลับไปอ่านจดหมายที่เหลืออีกครั้งนึง
‘สวัสดีครับพี่นัท....พี่คงจะไม่รำคาญใช่ไหมที่ผมส่งจดหมายมาให้พี่ทุกวันแบบนี้...ผมน่ะไม่ว่าจะทำอะไรมันก็มักจะมีภาพของพี่ซ้อนขึ้นมาเสมอเลยเหมือนกับว่าพี่คอยอยู่ข้างๆผมงั้นแหละ...มันทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจที่จะทำงานมากขึ้น...ผมคิดถึงพี่ชะมัดเลยรู้ไหมครับ?...พี่นัทเองก็คิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดใช่ไหมครับ?...ที่ห้องนอนผมตอนนี้มันกว้างเหลือเกินอยากจะกอดพี่นัทนอนเหมือนเมื่อก่อนจัง...รักนะครับ
ธีราทร’
“....คิดถึงสิ...คิดถึงมากๆด้วย...”ผมตอบคำถามที่เทมถามมาในจดหมายเบาๆโดยพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
การที่จากกันทั้งที่ยังรัก...
มันเจ็บปวดและทรมานขนาดนี้เลยเหรอ?
และผมจะทนกับมันไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?
“....”ผมนั่งเหม่อมองข้อความในจดหมายอีกสักพักก่อนจะเปลี่ยนไปหยิบจดหมายที่ผมได้จากเทมในวันอื่นๆขึ้นมาอ่านซ้ำอีกครั้งนึง...
โดยที่ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีก
‘พี่นัท...พี่รู้ไหมว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยทั้งๆที่คืนก่อนผมยังได้นอนกอดพี่นัทอยู่เลยแท้ๆครั้งนี้มันเหมือนกับเตียงมันกว้าขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย...อยากจะกอดพี่นัทจัง...ผมคิดถึงพี่ที่สุดเลย...พี่ทำอะไรผมรึเปล่านะทำไมผมถึงได้หยุดคิดเรื่องของพี่ไม่ได้เลยล่ะ...จดหมายถึงพี่ผมตั้งใจว่าจะเขียนแล้วส่งให้ทุกวันเลยพี่จะได้ไม่ลืมว่าผมเป็นแฟนของพี่...พี่เป็นของผมแล้วนะห้ามไปมีคนอื่นล่ะ
ธีราทร’
“...พี่เป็นของเทม...ฮึก!...จะไปมีใครได้อีกล่ะ...ในเมื่อหัวใจพี่มันเป็นของเทมแล้ว...”ผมพึมพำด้วยรอยยิ้มเศร้าก่อนจะหลับตาลงช้าๆและปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่คิดจะเช็ดมันเลยสักนิด
‘พี่นัท...พี่นัท...พี่นัท....พี่รู้ไหมว่าผมเรียกชื่อพี่ไปกี่ครั้งต่อวัน...ผมอยากจะตะโกนเรียกจนกว่าพี่จะได้ยิน...อยากจะกระชากพี่มากอดไว้แน่นๆ...อยากจะสัมผัสพี่ในทุกๆที่...ผมเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าเมื่อไม่มีพี่อยู่ข้างๆแต่ละวันมันผ่านไปแบบจืดชืดไม่มีสีสันเหมือนตอนที่พี่อยู่ด้วย...พี่คือความสุขของผม...ผมรักพี่นะ...รักพี่มากจริงๆ
ธีราทร’
“...เทม....เทม...เทม....เทม...”ผมเองก็เหมือนกับเทม...ไม่รู้ว่าแต่ละวันผมเรียกชื่อเขาไปมากแค่ไหน...มันอาจมากพอๆกับจำนวนครั้งของหัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้ก็ได้
“...เทมก็คือความสุขของพี่เหมือนกัน...”ผมหลับตาลงไปพร้อมกับความเหงาที่เข้ามาแทรกภายในหัวใจมากขึ้นเรื่อยๆ
และอีกอย่างที่คอยย้ำเตือนว่าผมมีความสุขมากแค่ไหนก็คือ...
รอยตามร่างกายที่เทมได้ทำเอาไว้...ผมบอกเทมว่าอย่าทำเยอะ
แต่เท่าที่ผมสำรวจมันไม่ได้เรียกว่าเยอะแต่เรียกว่า...
เยอะมาก!!
แทบว่าผมมีรอยอยู่เกือบทั้งตัวเลย...ถึงผมจะกลบกลื่นไปได้โดยที่ใส่เสื้อแขนยาวก็เถอะแต่พอมองกี่ครั้งหน้ามันก็แดงขึ้นมาทุกที
แม้ว่ารอยมันจะจางไปมากแล้วก็ตามแต่มันก็คอยย้ำเตือนว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว...ผมยังมีเทมอยู่ข้างๆเสมอ...ไม่ว่าเมื่อไหร่...
ผมก็เป็นของเทม
วันต่อมาผมก็ได้รับจดหมายจากเทมอีกเช่นเคย
การได้อ่านจดหมายที่เทมส่งมามันเหมือนกับผมได้มีกำลังใจในการมีชีวิตอยู่....ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด...ผมอยู่คนเดียวมานานมากแล้ว
ตอนนี้ผมมีเพียงแค่เทมเท่านั้น
‘พี่นัท...ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะไม่ไหวแล้ว...ไม่รู้ว่ากี่วันที่ผมกับพี่ไม่ได้เจอกันผมรู้ว่ามันคงยังไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำแต่ผมกลับคิดถึงพี่จนแทบบ้า...ผมอยากเจอพี่...อยากคุยกับพี่...อยากหอมแก้ม....อยากจูบ...อยากทำทุกอย่างให้รู้ว่าพี่อยู่ข้างผมไม่ไปไหน...ผมรู้ตัวว่าความอดทนต่ำแค่ไหนพึ่งผ่านไปไม่กี่วันแท้ๆแต่ผมดันอยากจะขับรถไปหาพี่ซะเดี๋ยวนี้เลย...แต่ถ้าผมทำจริงๆพี่คงจะโกรธผมแน่ๆ...อย่างน้อย...ผมก็อยากได้ยินเสียงพี่บ้าง....ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เป็นยังไง...พี่อาจจะกำลังร้องไห้โดยที่ผมไม่รู้...ผมอยากเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆคอยปลอบพี่...ผมตัดสินใจแล้ววันเสาร์นี้ผมจะไปหาพี่ที่บ้าน....รอผมนะครับ
ธีราทร’
“...คุยเหรอ?”
ตอนนี้หัวผมแทบจะไม่ได้อ่านข้อความในจดหมายด้วยซ้ำ...ในหัวผมตอนนี้มีแต่ความคิดอะไรบางอย่างพุดขึ้นมา
บางสิ่งบางอย่างที่ผมลืมไปแล้ว
จะลืมก็คงไม่แปลกเพราะมันผ่านมาตั้งหลายเดือนแล้วนี่นา
“เดี๋ยวครับ”
“ครับ?”
“ผมขอเบอร์คนที่โทรมาเมื่อสักครู่ได้ไหมครับ?”
“เบอร์เทม!!”ผมสะดุ้งตัวก่อนจะลุกไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์ตแบทอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์แล้วเริ่มกดเข้าไปเลื่อนดูรายชื่อที่ผมเมมไว้
“.....ไม่ใช่....ไม่ใช่....อ๊ะ!...นี่ไง”ผมยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ
ทำไมถึงไม่คิดให้มันเร็วว่านี้ห๊ะ!!! วรนัตร!!
ไม่งั้นก็ได้ยินเสียงเทมไปตั้งนานแล้ว
จะว่าไปเทมเองก็ไม่เห็นถามเบอร์โทรศัพท์ผมเลยนี่นา
แปลว่าเราทั้งคู่นึกวิธีง่ายๆนี่ไม่ออกกันทั้งคู่สินะ
ตึก ตัก ตึก ตัก
“...จะโทรดีไหมนะ?”ผมถามตัวเองอย่างลังเลใจอยู่ไม่น้อย
แค่ได้อ่านข้อความในจดหมายมันไม่พอสำหรับผม...เทมบอกว่าเขาจะมาหาผมในวันหยุดนี้แต่ผมน่ะอยากไปหาเขาที่นั่นเดี๋ยวนี้เลย...ไม่อยากรอแม้แต่วินาทีเดียว
อยากเห็นหน้า!
อยากได้ยินเสียง!!
และอยากสัมผัส!!!
“...เป็นไงเป็นกันสิ”ผมพึมพำก่อนจะกดโทรออกแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูตัวเอง
ตรู๊ดดดดดดดด~
ตรู๊ดดดดดดดด ~
ตรู๊ดดดดดดดด~
ปิ๊บ!
(......ครับ?)
เทมรับสายผมแล้ว!!!!
..............................................................................................
สวัสดีคะ
มาอัพเร็วกว่าที่กะไว้เยอะเลยคะ...พอดีวันนี้อยากคลายเครียดจากการอ่านสือเลยมานั่งแต่งตอนนี้เล่นๆแล้วปรากฎว่าดันแต่งจบเร็วกว่าตอนอื่นซะงั้น(หรือเราเป็นพวกเครียดแล้วมาระบายกับตัวละคร555+)
ตอนนี้อาจจะดูดราม่าไปนิดหน่อยเราพยายามแต่งให้เศร้าที่สุดแต่ก็ได้แค่นี้แหละค่า
สำหรับตอนนี้เป็นเฉลยของตอนต้นๆที่มีคนสงสัยว่าถ้าไม่คุยกันทางโทรศัพท์จะเอาเบอร์มาทำอะไร?...เราวางให้ทั้งคู่เบลอๆแบบว่าไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อกันไว้เพื่อเพิ่มความตื่นเต้นค่ะ
คาดการณ์ว่าไม่เกินปลายเดือนหน้าเรื่องนี้คงจะจบบริบูรณ์แล้วนะคะ
ขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่มีให้เสมอนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ
หัวข้อ: ✉ CorrespondencE สื่อรักทางจดหมาย!✉►แจ้งข่าวรวมเล่ม►10/05/59 P.1 (อ่าน 182481 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก