ครึ่งหลัง
ธีร์เดินเหม่อลอยไปตามสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้มหาลัยฯ ที่ตนเคยเรียน เขามักจะมาที่นี่เสมอเมื่อเครียด คิดอะไรไม่ออก อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาระบายความเครียด ความโมโหลงที่นี่ได้ โดยที่ไม่ต้องลงที่ตัวเอง กายสมส่วนทรุดกายลงม้านั่งตัวหนึ่งแล้วมองไปยังสระน้ำด้านหน้าเพื่อทบทวนความรู้สึก
กูจัดการเอง มึงทำไปก็เสียงานเปล่าๆ
มึงทำไปก็เสียงานเปล่าๆ
เสียงานเปล่าๆ
…
“โว้ยยย...อะไรนักหนาวะ ตามหลอกหลอนอยู่นั่นแหละ” ธีร์ตะโกนเสียงดัง ยังดีที่ตรงนี้ไม่มีคนเลย ร่างโปร่งเลยไม่จำเป็นต้อง
แคร์เรื่องแบบนี้
โดนมันว่า โดนมันดูถูกมามากมาย ทำไมถึงมารู้สึกไม่ดีเอาประโยคนี้ได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเขากำลังรู้ตัวเองดีว่าตัวเองทำงาน
เสียไปมากแค่ไหน
“แต่นั่น ก็ไม่ได้ตั้งใจนี่หว่า”
“กูรู้ตัวเองดีว่าเก่งไม่เท่ามึง ฉลาดไม่เท่ามึง อายุน้อยกว่า ใจร้อน ไม่ฟังใคร อะไรๆ ก็แย่ไปกว่ามันทุกๆ อย่าง แต่กูเองก็ไม่ได้
อยากจะทำให้มันเป็นอย่างนี้ ที่คุณเพลิงให้กูมาฝึกงานกับมึงก็เพื่ออยากให้กูดัดนิสัย นั่นก็หมายความว่าคุณเพลิงไม่ต้องการที่กู
เป็นแบบนี้สินะ ที่ผ่านมาก็มีความสุขกับการเป็นตัวของตัวเองที่สุด แต่มาวันนี้ ทำไมกูถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ความสุขเพราะการเป็น
ตัวของตัวเองล่ะ” ธีร์พูดกับตัวเองเบาๆ ถ้าใครมาได้ยินคงคิดว่าเขาเสียสติที่นั่งพูดอยู่คนเดียวแบบนี้
“กูไม่เหมาะจะเป็นลูกน้องของคุณเพลิงก็จริง แต่ที่ผ่านมาก็ทำดีที่สุด เอาอะไรมาตัดสินกูวะ กูต้องเป็นเหมือนกับมึงหรือไง ถึงจะ
เรียกว่าเหมาะสม ถ้าค่าของคนมันอยู่ที่ภายนอกล่ะก็ กูคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี่”
เขาเกลียด เกลียดพัฒน์ที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในสภาพนี้ สภาพที่เขาไม่อยากจะเป็นอีกแล้วในชีวิต ความลังเล ความเสียใจ
ความน้อยเนื้อต่ำใจ
“รู้สึกว่าตัวเองเหมือนผู้หญิงไปทุกที”
แปะ แปะ แปะ
ร่างโปร่งตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติแรงๆ จนใบหน้าขาวเป็นรอยฝ่ามือของตน แต่ทั้งนี้ธีร์กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด กลับกันแล้ว
ยังรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ
เรียกว่าโรคจิตหรือเปล่าไม่รู้ แต่เวลาเครียดชอบทำร้ายร่างกายตัวเอง...
“เฮ้อ...อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย ยังไงวันนี้ ก็หนีงานก็แล้วกัน เบื่อๆ ไม่อยากเจอหน้าไอ้พัฒน์มันเท่าไหร่ แล้วก็...ไม่อยากจะคิด
เรื่องนี้ให้ปวดสมองด้วย”
“แต่แม่ง เริ่มจะเจ็บหน้าขึ้นมาแล้ว ตบไปเต็มแรงด้วยสิกู” กุมหน้าตัวเองทั้งสองข้างเบาๆ เมื่อความเจ็บมันเริ่มรู้สึกขึ้นมา
ก็เป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า
“ไม่ต้องสนมัน มันจะพูดเหี้ยอะไรก็ตามใจมันเลย กูเป็นลูกน้องคุณเพลิง รอแค่วันไหนที่คุณเพลิงบอกว่าไม่ต้องการ กูก็จะเดิน
ออกไป จะแคร์ทำไมกับคำพูดของคนที่เกลียดขี้หน้าเราวะ!” บ่นคนเดียวต่อไปอีก
โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ตัวเองกำลังนั่งด่า นั่งพูดอยู่คนเดียวตอนนี้กำลังกอดอกแอบฟังหลังต้นไม้ใหญ่อยู่ ก่อนจะยกยิ้มนิดๆ
ก็ยังดีที่เขาเป็นเห็นที่ทำให้มันว้าวุ่นล่ะนะ
“สะใจดี”
เขาไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไรมันทั้งนั้นแหละ แค่มาเห็นสีหน้าเป็นทุกข์ เครียด และสับสนของธีร์เขาก็พอใจแล้ว เพราะอย่างน้อย
มันก็อดทนไม่ลงไม้ลงมือกับเขาทั้งๆ ที่มันทำได้
และเป็นนิสัยของมันด้วย
“ถือว่าสอบผ่านนิดๆ”
จริงๆ แล้วไม่ได้จะดัดนิสัยของธีร์ให้เปลี่ยนทุกอย่าง แค่ให้ลดความใจร้อนและอารมณ์ลงก็เท่านั้น จากนั้นอีกคนมันจะเป็นยังไง
มันก็เรื่องของแต่ละคน
จะทำให้เขามาเหมือนเรา หรือให้เป็นไปตามที่เราต้องการไม่ได้...ส่วนที่พูดจาแรงๆ กระทบจิตใจมันบ่อยๆ นั่นก็เป็นการฝึกให้มัน
รู้จักคิดและระงับสติอารมณ์ แต่นั่นก็เพียงบางส่วน
ส่วนหลักๆ คือเขาชอบยั่วโมโหมัน...
“แล้วสักวันมึงจะรู้ ว่ากูไม่ได้ทำอย่างที่มึงคิด”
เขาไม่ได้ให้มันเปลี่ยนทุกอย่าง แต่ให้มันเปลี่ยนบางอย่าง...
พัฒน์แกล้งโทรไปหาคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า เขาเองก็อยู่ห่างจากมันพอสมควร ไม่มีทางที่ธีร์จะได้ยินเขาเป็นแน่ ขอแกล้งหน่อยก็
แล้วกัน
โทษฐานที่ทำให้เขาต้องดั้นด้นตามมันมา
...
“โทรมาทำไมวะ” ธีร์มองชื่อคนโทรเข้าแล้วพึมพำอย่างสงสัย
‘ไอ้โหด’
“เออ!” เขากระแทกเสียงรับสายไป จนได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆ ดังมาจากปลายสาย
(หึหึ เหวี่ยงเชียวนะมึง)
“มีอะไร” ถามห้วนๆ
(มึงอยู่ไหน อู้งานหรือไง)
“เออ!! กูอู้ รู้แล้วก็แค่นี้แหละ”
(ไร้ความรับผิดชอบ)
กึก!
ธีร์ชะงักกับคำพูดที่เรียบนิ่งของปลายสายเป็นอย่างมาก เม้มปากตัวเองแน่นอย่างโกรธๆ นี่ขนาดไม่อยู่ให้มันเห็นหน้า ยังบ้าโทร
มาหาเรื่องเขาอีกเหรอ!!
“ถ้าจะโทรมาหาเรื่องกูล่ะก็ วางล่ะ”
(เดี๋ยว)
“มีอะไรวะ!”
(กลับมาทำงานด้วย)
“ไม่ วันนี้กูไม่มีอารมณ์”
(จะทำงานของตัวเองนี่ต้องมีอารมณ์ด้วยหรือวะ)
“เรื่องของกู”
(หึ!) มันไม่พูดอะไร แต่หัวเราะส่งกลับมา ทำเอาธีร์กัดฟันด้วยความหมั่นไส้
ไม่ใช่ว่าเขาขี้เกียจและไม่มีความรับผิดชอบ แต่วันนี้เขามีงานเดียวคือจัดการกับยงยุทธ์ ในเมื่อมันพลาดไปแล้ว และเขาไม่ใช่คน
จับไอ้พวกนั้นได้
วันนี้ก็ถือว่าไม่มีงานอะไร
“เลิกหาเรื่องเถอะว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปทำงานให้มึงหาเรื่อง แต่วันนี้กูขอก็แล้วกัน” พูดออกไปเสียงเบาๆ เขาเหนื่อยเกินกว่าจะ
เถียงมันแล้ว
(...) ปลายสายเงียบไป เพราะไม่คิดว่าธีร์จะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้
และเขาก็ไม่คิดด้วยว่า ไอ้คนอารมณ์ร้อน อารมณ์ร้ายอย่างมัน ที่แท้ก็เป็นคนที่ขี้น้อยใจและคิดมากสุดๆ นี่ถ้ามีเอาแต่ใจตัวเอง
ด้วยนะ...
ครบเซ็ทในแบบที่เขาไม่ชอบเลย
(เออ...วันเดียว) ปลายสายเอ่ยอย่างจำยอม ส่วนธีร์ก็พึมพำเบาๆ ว่าขอบคุณ โดยไม่รู้ว่าพัฒน์จะได้ยินมันหรือเปล่า ก่อนจะตัด
สายไปแบบไม่ลา
ธีร์เหม่อมองออกไปด้านหน้าที่มีสระน้ำใหญ่ๆ อยู่ ในหัวตอนนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่ได้คิดถึงอะไร ไม่เห็นภาพอะไร รู้สึกเพียงแต่ว่ามัน
ว่างเปล่า
ว่างจนมองไปทางไหนก็เห็นแต่สีดำๆ ก่อนที่สติของเขาจะดับไป...
พัฒน์ที่ยังยืนมองอยู่ห่างๆ ถึงกับตกใจที่เห็นอีกคนฟุบไป แต่ก็ไม่ได้เข้าไปหาอย่างที่ใจคิด เอาเถอะๆ มันคงเหนื่อย และอยาก
พักผ่อน
(พักบ้าบออะไร ยังไม่ทันทำอะไรเลย)
พัฒน์เห็นว่าอีกคนนิ่งไปแล้ว ไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวก็เลยเดินไปหาช้าๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ อีกคนที่หลับไป มองใบหน้าหล่อนั่น
แล้วส่ายหน้านิดๆ
“ทำไมต้องตามมึงมาด้วยวะ”
“แล้วนี่มานอนตรงนี้ไม่กลัวพวกโรคจิตหรือไง”
แล้วทำไมเขาต้องสนใจ?
มันจะเป็นอะไรก็เรื่องของมันสิ..
“แค่ช่วยดูแลน่ะ มันเป็นหน้าที่ที่คุณเพลิงมอบหมายให้เรา ถ้ามันเป็นอะไร เราก็คงต้องถูกพิจารณา” พึมพำเบาๆ พลางมองหน้า
อีกคนไปด้วย
ใช่แล้ว มันเป็นแค่หน้าที่...
แค่หน้าที่เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้
…
…
…
หลังจากที่ธีร์แอบนอนหลับจนเกือบค่ำที่สวนสาธารณะ เขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงอากาศที่เย็นลงเรื่อยๆ จนตัวเองรู้สึก
เหมือนจะไม่สบาย ร่างโปร่งเลยตัดสินใจลุกจากม้านั่งแล้วเดินไปที่รถของตนเพื่อเดินทางกลับคอนโด โดยที่ไม่รู้เลยว่าใครอีกคน
ที่ตามเขาอยู่
เป็นเวลาเกือบสองทุ่มที่ร่างโปร่งเพิ่งจะถึงห้องของตนหลังจากที่เขาไปทานข้าวเย็นตามร้านข้างทาง ที่ไม่ว่าจะเป็นร้านไหน เขา
ก็ทานได้หมด
ไม่เคยเลือกเข้าแต่ร้านหรูๆ อยู่แล้ว อะไรที่พอประทังชีวิตได้ เขาก็เลือกอันนั้นล่ะ
“อาบน้ำ แล้วออกไปดื่มบ้างดีกว่า เซ็ง”
มือขาวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดยิกๆ แล้วโทรออกไปหาใครสักคน รอสักพักก็มีคนรับสาย
“อยู่ไหน...ก็พอใจจะทักแบบนี้...สรุปไง อยู่กรุงเทพใช่ไหม? โอเค งั้นไปดื่มกัน...เออ อยากเจอไง...ก็ไม่มีอะไร แค่มีเรื่องจะ
คุย...เจอกันที่ XXX นะ ใกล้ที่พักกูดี เออ เจอกัน...วันนี้เครียด ไม่ควงสาวนะเว้ย...เออ ขอบใจ ดีมากเลยมึง” พูดอะไรบางอย่าง
กับปลายสายไป ก่อนจะวางสายเสร็จเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย
อาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปดื่มกับเพื่อนสนิท อย่างน้อยก็ไประบายให้เพื่อนรักเขาฟัง ดีกว่าทนเก็บหงุดหงิดไว้คนเดียว เพราะถึงแม้
จะไปหลับที่สวนสาธารณะ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาหายสักเท่าไหร่
อารมณ์ดีขึ้น แต่ก็ใช่ว่าจะเลิกคิดมาก...ถ้าไม่ได้คุยหรือเจอกับเพื่อนสนิทก็ไม่มีทางหาย
เห็นใจร้อน ชอบหาเรื่องคนอื่นแบบนี้น่ะ
เขาก็มีคนคบ มีเพื่อนรักเหมือนกันนะเว้ย
100%
หายหน้าหายตาไปเป็นอาทิตย์เลย ที่จริงก็อยากจะมาลงต่อให้นะคะ แต่ติดภารกิจจริงๆ ซ้อมเชียร์เลิกดึก ไหนจะงานฟุตบอล
ประเพณีอีก รายงานอีก 4 เล่ม เขียนมือ 2 เล่ม (ยังไม่เสร็จ) ตอนนี้แทบจะแยกร่าง ใจหนึ่งก็อยากจะมีงานส่ง อีกใจก็ไม่อยากจะให้นักอ่านรอนาน แต่ทำไงได้ เราต้องเลือกอะไรที่สำคัญและมาก่อน ส่วนนิยายก็พยายามจะไม่ดอง แต่ก็ดองจนได้ ^_^ ตอนนี้ไม่มีอะไร ยูกิเหนื่อยไง เลยเขียนออกมาแบบนี้ ก็งงตัวเองเหมือนกัน จะกลับไปแก้ก็ต้องต้องแต่งใหม่ทั้งตอน ไม่เอาดีกว่า ยังไงก็ฝากติชมมือใหม่คนนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่า
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก