เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 9
ร่างโปร่งบางในชุดสบายๆ กำลังนั่งพิงหัวเตียง เล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คต่างๆ แต่สีหน้ากลับหน่ายเต็มทีเพราะเบื่อกับการที่ต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่แต่กับในห้องของตัวเอง
จากวันนั้นที่เขากับมันมีอะไรกัน วันแรกที่เดินไม่ได้ เขาจำเป็นต้องพึ่งพาพัฒน์อยู่เสมอในการทำอะไรสักอย่าง และค้างที่ห้องนั้น
ต่ออีก 1 คืน เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ วันที่ 2 ตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นว่าพัฒน์นอนอยู่ข้างๆ พอพยายามลุกขึ้นยืนก็พบว่าสามารถที่
จะยืนและเดินได้ แม้จะเจ็บอยู่ก็ตาม
เขาเห็นมันนอนอยู่บนโซฟา...แต่ก็ไม่ได้ปลุกหรือบอกอะไรอีกคน รีบเดินหนีไปเอาข้าวของของตัวเองแล้วตรงดิ่งกลับห้องใน
ทันที พร้อมกับขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่ออกไปไหน
ยังดีที่ทำอาหารง่ายๆ เป็น และยังพอมีของสดอยู่ในตู้เย็นบ้าง เลยรอดมาได้จนถึงวันที่ 3 ซึ่งก็คือวันนี้ วันที่น่าเบื่อแบบนี้นี่แหละ
จังหวะที่กำลังจะโยนโทรศัพท์ไปไกลๆ ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะมีคนโทรเข้ามาเสียก่อน
“สวัสดีครับเจ้านาย”
(รับโทรศัพท์เป็นทางการดีนะ) ปลายสายแซว
“โธ่...ก็ตอนนี้มันเบื่อๆ นี่ครับ ว่าแต่เจ้านายมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ” ธีร์ถามไป
(ใช้บ้าอะไร แกหายป่วยแล้วหรือไง)
“ก็...ใกล้แล้วมั้งครับ” ตอบเสียงแผ่ว
ก็มันเจ็บๆ ช่วงล่างอยู่เลยนี่นา แม้จะได้พักไป 3 วันแล้วก็เถอะ
(เออ หายไวๆ ฉันโทรมาถามแค่นี้แหละ ว่าจะไปเยี่ยม แกก็ไม่ให้ไป ถามจริงเถอะ ว่านอกจากไม่สบายแล้ว แกเป็นอะไรหนักหรือ
เปล่าวะ) อัคนีถามด้วยความสงสัย
เนื่องจาก 2 วันก่อน อัคนีกับปฐพีทำท่าจะมาเยี่ยมเขาให้ได้ จนเขาต้องอ้างสารพัดเหตุผลมาห้ามทั้งคู่เอาไว้ แต่ทั้งสองคนก็ไม่
เคยเชื่อฟังอะไรใครที่ไหน ดึงดันจะมา สุดท้าย พัฒน์ต้องพูดให้ ซึ่งปฐพีกับอัคนีก็จำยอม
“ก็ไม่สบายนั่นแหละครับ”
(อย่าให้รู้ว่าโกหก เพราะอยากอู้งานนะ)
“ใครจะไปทำอย่างนั้นล่ะครับ เจ้านายล่ะก็”
(ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ เอาเถอะๆ แค่นี้แหละ เดี๋ยวจะให้คนส่งอาหารไปให้)
“ขอบคุณคร้าบบบ”
(เออ)
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนอนทันทีหลังจากที่วางสายจากอัคนีไปแล้ว
“เฮ้อออ ไม่อยากหายเลยให้ตาย”
เพราะถ้าหาย เขาก็จะต้องไปทำงาน และต้องไปเจอกับคนที่เป็นเหตุให้เขาต้องมานอนเจ็บแบบนี้น่ะ บอกตามตรงว่าไม่พร้อมจะ
เจอกับพัฒน์ทุกๆ กรณี
มันเอาเปรียบทางร่างกายเขาจะไม่ว่า เพราะตัวเขาเองก็ยินยอมที่จะเป็นไปตามอารมณ์ แต่นี่มันกลับเอาเรื่องแบบนั้น เพื่อมา
กักขังและเอาเปรียบเขาอีก
เขาไม่ใช่คนยอมใคร...
“แล้วภาพกับเสียงนั้นล่ะ เฮ้อ...ทำเวรทำกรรมอะไรมาวะธีร์ มึงถึงได้มาเจอกับไปปีศาจนั่น”
เอาเถอะ...
ทุกอย่างมันกำหนดมาแล้ว
“นอนรอคนเอาข้าวมาส่งก็ได้วะ”
เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ ก่อนจะหลับไปในที่สุด
...
...
...
ร่างสูงของพัฒน์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของธีร์ ในมือมีถุงอาหารมากมายที่คนของอัคนีเอามาให้เขาแล้วบอกให้ร่างสูง
เป็นคนเอาอาหารเหล่านี้มาให้กับคนที่หลบหน้าตัวเองอยู่ต่อ
ใช่! เขารู้ว่ามันหลบหน้าเขา
เพราะถ้าไม่หลบ มันคงไม่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องแบบนั้น และเขาเองก็ไม่ได้ตามมาดูมันด้วย ถ้าเดินออกจากห้องได้เองแบบนั้น
ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องน่าเป็นห่วง
“เฮ้อ...รำคาญฉิบ” ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะกดกริ่งที่ด้านข้างของแผงปุ่มกดรหัส คิดเอาไว้ในใจแล้วว่า
ถ้าธีร์เห็นเขา ต้องไม่เปิดประตูออกมาแน่ๆ ร่างใหญ่เลยยกแขนแกร่งข้างที่มีถุงอาหารขึ้นบังหน้า ทำให้ธีร์เห็นเพียงแต่ถุงเท่านั้น
ไม่เอะใจ คิดว่าเป็นคนของอัคนีเลยเปิดประตูให้อย่างง่ายดาย
“โง่ชะมัด” อดไม่ได้ที่จะด่าอีกคน แต่ก็เดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้านิ่งๆ มันเองก็ยังไม่รู้ตัวว่าเป็นเขาที่เข้ามา เพราะหันหลังให้กัน
ขนาดนี้
ถ้าเป็นคนที่แอบอ้างมา มันก็คงจะไม่รอดล่ะนะ
“เดินได้แบบนี้ หายดีแล้วสินะ” พัฒน์ถามขึ้น จนคนถูกถามหันมามองแทบจะไม่ทัน ดวงตานั้นเบิกกว้างด้วยความตกใจ ชี้หน้า
พัฒน์อย่างสั่นๆ
คนที่ธีร์พยายามหลบหน้าแทบตาย กลับเจอกันได้ง่ายๆ แบบนี้นี่นะ
“มึง...เข้ามาได้ยังไง” ถามสั่นๆ
ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนจะเดินเอาถุงอาหารที่ถือมาไปวางไว้บนโต๊ะเล็กๆ ที่ไว้วางของใกล้ๆ กับตัว ก่อนจะหันมามองอีกคนเฉยๆ
“โง่! มึงเปิดให้กูเข้ามาเอง”
“ก็...กูคิดว่าเป็นคนของคุณเพลิงนี่หว่า เสร็จธุระก็ออกไปได้แล้ว” รีบไล่อีกคน พร้อมกับเดินหนีอย่างระมัดระวัง
จะบอกว่าเขากลัวมันก็ถูกอีก แต่ไม่อยากแสดงออกมา เดี๋ยวพัฒน์จะได้ใจ แกล้งเขาอีกทำไงล่ะ
“มีสิทธิ์อะไรมาไล่กู” พัฒน์ถามเสียงโหด
สิ่งที่คนอย่างพัฒน์ไม่ชอบอีกอย่างหนึ่งก็คือ
ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง หรือไล่เขาแบบที่ธีร์ทำอยู่ตอนนี้
“ก็กูเป็นเจ้าของห้อง” เถียงกลับมา
พัฒน์ค่อยๆ ก้าวเข้าไปหาธีร์ ส่วนร่างโปร่งก็ถอยหนีอย่างไม่ไว้ใจ
หลังจากวันที่มีอะไรกันอย่างลึกซึ้งแล้ว ธีร์รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป ไม่เป็นตัวของตัวเองเสียเลย ทั้งๆ ที่ควรจะรังเกียจสัมผัสที่มา
จากผู้ชาย
แต่กลับรู้สึกดีและสนุกอย่างที่พัฒน์บอก
พยายามปลอบตัวเองว่ามันเป็นเพียงแค่ฤทธิ์ยา ยามปกติมันก็เหมือนเดิม คือรังเกียจสัมผัสที่มาจากผู้ชายด้วยกัน และปลอบตัว
เองเสมอ
สมองสั่งให้จิตใจรังเกียจและเกลียดผู้ชายที่ชื่อพัฒน์เข้าไปอีก
“ถ้าห้องนี้เป็นของมึง มันก็เป็นของกู” พัฒน์พูดและยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
เขาจะตอกย้ำในสิ่งที่มันพยายามจะลืมเข้าไปอีก
เอาให้มันไม่กล้าเถียง ไม่กล้าปฏิเสธ
เขาจะกักขัง จะล่ามมันด้วยพันธะที่ผูกขึ้นมาในคืนนั้น...
จนกว่าพัฒน์จะไม่ต้องการ...
“หมายความว่ายังไงวะ” ธีร์ขมวดคิ้วแน่น ถามออกไป
“ก็มึงเป็น ‘ของกู’ ทุกอย่างของมึงก็คือของกู” พัฒน์ตอบก่อนจะเดินเข้าไปหาธีร์อีก ร่างเล็กกว่าเดินถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ วนรอบ
ห้องตัวเอง ก่อนจะยืนหลับอยู่ที่หลังโซฟาและพัฒน์ก็หยุดที่ฝั่งตรงข้ามกับธีร์
มีอะไรกั้นก็ดี เพราะมันทำให้อบอุ่นขึ้นมาอีกหน่อย
“มึงอย่ามาโมเม กูไปเป็นของมึงตอนไหน”
“อยากให้กูทวนความจำให้ก็ไม่บอก”
“ไม่ใช่เว้ย”
“แล้วทำไมมึงถึงไม่เข้าใจ”
“แล้วจะให้กูเข้าใจไปทำไมวะ ต่างคนต่างอยู่ไม่ได้หรือไง ถือว่าช่วยกันปลดปล่อย สนุกๆ ไป” ธีร์ต่อรอง
“ไม่ไง ก็กูบอกแล้วว่าถ้ามึงไม่เชื่อฟัง กูจะเอาคลิปเสียงกับภาพมึงส่งไปให้คนที่มึงรู้จักดู และมึงก็บอกเองนี่ว่าให้กูสนุกๆ ไปกับ
คืนนั้น ถ้างั้นก็ช่วยทำให้กูสนุกอีกหน่อยไม่ได้หรือไง” พัฒน์พูดยาว
ธีร์เม้มปากเมื่อคิดได้ว่าตัวเองเพิ่งพูดฝังตัวเองไป
อุตส่าห์ขุดหลุมเพื่อผลักให้พัฒน์ตกลงไป แต่ตัวเองกลับตกหลุมที่ขุดเองเสียงั้น
“มึงจะเอาไง”
“มึงมีสิทธิ์ต่อรอง” พัฒน์ถาม
ธีร์กัดปากตัวเองแรงๆ ด้วยความเจ็บใจ เขาทำอะไรไม่ได้ สถานะตัวเองตอนนี้เป็นรองมากๆ พัฒน์ที่เห็นว่าธีร์เงียบไปก็ได้แต่ยก
ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“กูหิว” บอกอีกคนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ร่างโปร่งเดินไปหยิบถุงกับข้าวที่พัฒน์เอามาแล้วเข้าไปในครัวทันที ส่วนพัฒน์ ธีร์เองก็ไม่
อยากจะสนใจว่าอีกคนจะทำอะไร จะออกไปจากห้องหรือไม่
รู้แค่ว่า เขาไม่อยากจะเจอหน้ามันก็พอ
ร่างสูงเดินไปยังห้องครัว เอนตัวพิงขอบประตูพร้อมกับกอดอกมองคนที่นั่งทานข้าวอยู่อย่างเงียบๆ
ส่ายหน้าไปมาด้วยความระอาที่มันทำเหมือนเห็นเขาไม่ได้อยู่ในสายตา แต่ก็เอาเถอะ ไปกดดันมันมากๆ แล้วมันฆ่าตัวตายไปทำ
ไง
“ไม่คิดจะขอบคุณสักคำเลยหรือไง” ถามอย่างเอาเรื่อง
พัฒน์ไม่ชอบหาเรื่องใคร ชอบอยู่นิ่งๆ เงียบๆ แต่ทำไมกับธีร์ เขาถึงได้ชอบกัด ชอบหาเรื่องมันยังไงก็ไม่รู้ อาจจะเป็นเพราะ
ปฏิกิริยาที่ตอบสนองของร่างบางก็เป็นได้
“ถ้าจะหาเรื่องก็หุบปาก!”
“หึหึ ทำเก่งนะมึง กูบอกแล้วว่าห้ามสั่งกู แต่สันดานอย่างมึงนี่คงจะเปลี่ยนไม่ได้ เพราะงั้นกูจะพยายามอภัยให้” พัฒน์พูดบอก
ยิ้มๆ จนธีร์เบ้ปากอย่างหมั่นไสส้
ใครกันแน่ที่ชอบสั่งกัน
คิดว่าตัวเองไม่ชอบอยู่คนเดียวหรือไง บ้าชะมัดเลยไอ้บ้านี่
“เผด็จการ”
“บ่นอะไร”
“ไม่มี แล้วนี่เมื่อไหร่มึงจะกลับ” ถามทั้งๆ ที่ไม่มองหน้าอีกคน ก่อนจะลงมือทานข้าวต่อด้วยความหิว ซึ่งพัฒน์ก็ได้แต่ถามด้วยน้ำ
เสียงที่หาเรื่องต่อ
“ทำไม...ไม่อยากเห็นหน้ากูหรือไง”
“อย่าถามอะไรที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วสิวะ” กลืนข้าวลงคอแล้วตอบกลับไป
“ปากเก่งได้แบบนี้ เดินได้ หนีได้ พรุ่งนี้ก็คงไปทำงานได้แล้วสินะ”
“ก็คงแบบนั้น”
“ก็ดี”
“เฮอะ! หาเรื่องแกล้งกูอีกล่ะสิ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ กูไม่มีทางขอร้องหรือยอมมึงแน่ กูจะถือว่าเป็นเกมก็แล้วกัน ใครทนได้ก็ชนะไป”
“ถ้างั้นอย่าลืมคำสั่งของกูเมื่อวันนั้นก็แล้วกัน มึงต้องทำตามคำสั่งกูทุกอย่าง ย้ำ! ทุกอย่าง”
“เออ!! กูไม่ลืมหรอก”
ใครมันจะไปลืมวะ อยู่ๆ ก็ต้องเป็นเครื่องมือบำบัดความใคร่ให้กับผู้ชาย...
“เวรกรรมของกูจริงๆ”
มันคงไม่มีอารมณ์บ่อยนักหรอกมั้ง หรือไม่ก็อาจจะไม่มีเลย
เพราะเขาก็เป็นผู้ชาย มันอาจจะขู่ๆ ไปก็ได้
“กูไม่ได้ขู่ กูทำจริง อ้อ...กูเป็นคนค่อนข้างเซ็กส์จัดด้วยสิ”
ขวับ!
ร่างโปร่งหันขวับมาสบตาคนพูดทันทีด้วยความตกใจ
“ทำไมถึงอยากได้กูจังวะ” น้ำเสียงของธีร์ติดสั่นอย่างประหม่า
“กูไม่รู้ แต่ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมผู้ชายเดี๋ยวนี้มันหันมากินกัน เพราะเอากันเองมันมันส์กว่าไง แรงแค่ไหนก็ได้ ไม่ต้องถนอมแรง”
พัฒน์บอกตรงๆ
บางทีก็เกรงใจกูบ้าง พูดตรงแบบนี้ ใช่ว่ากูจะไม่รู้สึกอะไรนะเว้ย!
“เหี้ย! พูดมาได้ น่าเกลียดว่ะ”
“หึ! อย่าติดใจลีลากูก็แล้วกัน”
“ไม่มีทาง!” ตอบกลับในทันที
“ก็ไม่แน่นะเว้ย เอาเถอะ ถ้ามึงยืนยันว่าไม่มีทางหลงเสน่ห์กูก็ดี เพราะกูไม่ชอบความจุ้นจ้าน แสดงความเป็นเจ้าของ และการ
ผูกมัดเท่าไหร่” พัฒน์พูดนิ่งๆ
ที่ผ่านมาเขาไม่อยากจะมีแฟนอีก ก็เพราะเหตุผลแบนี้แหละ แค่คืนเดียว แค่นั้นจบ
“เออ! ไม่มีทางหรอก กูไม่มีทางหลงคนอย่างมึง หรือติดใจลีลาของมึงแน่ๆ”
“ก็ดี พูดแล้วจำเอาไว้ด้วย ถ้ามึงเริ่มหลงเสน่ห์หรือหลงรักกูเมื่อไหร่ ก็ไสหัวไปไกลๆ ด้วยก็แล้วกัน เพราะผู้ชาย ไม่ใช่เพศที่กูจะ
จริงจังด้วย!” ประกาศเสียงเข้ม ดวงตาคมดุสบกับดวงตาที่แสนอ่อนโยนของธีร์ที่ตอนนี้จ้องตอบอีกคนอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ไม่มีทาง เขาไม่มีทางที่จะชอบหรือหลงรักคนพันธุ์นี้แน่ๆ
“เออ!! กูจะจำไว้ มึงเองก็เหมือนกัน อย่าให้ความสัมพันธ์แค่ทางกายของเรา ต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น และอย่าหลงรักกูเหมือน
กัน เพราะมันน่ารำคาญ” ธีร์ตอกกลับไป
พัฒน์หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะพูดออกไปเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องของธีร์ทันที ทิ้งประโยชน์ที่น่าเจ็บใจให้ธีร์ได้โมโหคนเดียว
จนทานข้าวต่อไปไม่ลง
“งั้นก็สบายใจได้ กูไม่คิดจริงจังแต่แรกอยู่แล้ว”
“เออ!! กูก็ไม่ได้จริงจังกับมึงหรอก...ไอ้บ้าพัฒน์!!!”
เสียงแหบห้าวของธีร์ตะโกนไล่หลังพัฒน์ไปจนสุดเสียง โดยไม่รู้ว่าร่างสูงจะได้ยินหรือเปล่า...
อย่ามากลับคำพูดทีหลังก็แล้วกัน
เพราะกูเอง ก็ไม่มีทางที่จะรู้สึกดีๆ กับคนอย่างมึง ไอ้บ้าพัฒน์!!
…
…
…
50%
สวัสดีค่ะ ตอนที่ 9 ครึ่งแรกมาลงให้อ่านกันนะคะ เนื้อเรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ แต่จะค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไม่สังเกตอาจจะไม่รู้(หรา) แล้วก็สิ่งที่อยากได้คือกำลังใจจากนักอ่านนะคะ ^_^ เม้นท์ด้วยเน่อ
พูดคุย สอบถาม ทวงนิยาย เชิญที่แฟนเพจนะคะ ติดตามข่าวสารก็ที่นั่นเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyukiใครที่อยากได้พัฒน์ธีร์แบบรูปเล่มหนังสือ กรอกแบบฟอร์มด้านล่างให้หน่อย คนละครั้งพอน้า
https://docs.google.com/…/1idrlfw66Jlae4ZMsfbj0H4q…/viewform
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580396 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก