ตอนที่ 9 ครึ่งหลัง
วันถัดมา
ร่างสูงของพัฒน์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของปฐพีที่นั่งเซ็นเอกสารอนุมัติการลาออกของผู้จัดการฝ่ายการตลาดด้วยสีหน้า
นิ่งๆ ก่อนจะปิดแฟ้มลงแล้วยื่นให้กับพัฒน์คืน
“รีบหามาแทนเร็วๆ ก็แล้วกัน”
“ครับ”
“จะไม่บอกหน่อยหรือไง ว่าทำไมถึงไล่ออก” ปฐพีถาม
“ขอไม่บอกนะครับ”
“หึ ก็แล้วแต่...ว่าแต่ไอ้ธีร์เป็นไงบ้าง”
“มันก็ทำงานอยู่ด้านนอกแหละครับ ผมให้มันวิ่งเอกสาร” พัฒน์ตอบความจริง
“แกนี่นะ สอนหรือแกล้งกันแน่ เดินเอกสาร มันไม่ใช่สิ่งที่ไอ้ธีร์ต้องนำไปใช้เลยนะ” ปฐพีบอก
“ก็ทั้งสองอย่างแหละครับ” พัฒน์บอกยิ้มๆ
ปฐพีมองหน้าพัฒน์อย่างสังเกต เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นลูกน้องคนสนิทของตัวเองยิ้ม ยิ้มที่ไม่ใช่แค่การแสยะยิ้มมุมปาก
อย่างที่ผ่านมา
แต่เป็นรอยยิ้มที่กำลังสนุก...
“ดูสนุกดีนะ”
“ผมแค่อยากจะสอนให้มันเป็นทุกอย่าง” พัฒน์รีบหุบยิ้ม เพราะกลัวว่าปฐพีจะมองเขาในทางไม่ดี
“ก็ดี”
“คุณดินมีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“ไม่แล้วล่ะ”
“ถ้างั้นผมขอตัว”
“อืม...บอกคุณผกาเข้ามาหาฉันด้วย” ปฐพีสั่งลูกน้อง
“ได้ครับ” ร่างสูงรับคำก่อนจะเดินออกมาจากห้องทำงานของปฐพีทันที เมื่อออกมาด้านนอกแล้วก็บอกให้เลขาของปฐพีเข้าไป
พบกับผู้เป็นนาย ส่วนตัวเขาเองก็เดินกลับไปที่ห้องทำงาน พบว่าร่างโปร่งของธีร์ยืนอยู่ในห้องแล้ว
“งานที่ให้ไปทำ เสร็จแล้วหรือไง” พัฒน์ถาม
“เออ!!” ตอบเสียงห้วน
“งั้นก็งานต่อไป ไปฝ่ายบุคคล แล้วเอาอันนี้ยื่นให้ผู้จัดการซะ” พัฒน์สั่งงานต่อก่อนจะยื่นแฟ้มที่ปฐพีเซ็นแล้วให้กับธีร์ไป ซึ่งมือ
ขาวก็หยิบมาถืออย่างช่วยไม่ได้
ยังไงก็ไม่มีสิทธิ์แย้ง
“เออ!! มีอะไรอีกไหม กูขี้เกียจไปมาหลายรอบ” ถามแบบประชดประชัน เพราะเขาเพิ่งจะมาจากชั้น 12 เมื่อกี้นี้เอง ดันต้องลงไป
ฝ่ายบุคคลอีก
อะไรกันนักกันหนา วันนี้ทั้งวันเขาเดินเอกสารเป็น 10 รอบแล้วนะ
เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว
“อ้อ กลับมาแล้วชงกาแฟดำมาให้กูด้วย น้ำตาลช้อนเดียว อ้อ! ช้อนชานะ” พัฒน์สั่งและกำชับอย่างรู้ทัน
“เออ...ชิ ดันรู้ทันซะได้ มีอะไรอีกไหม”
“ยังคิดไม่ออก แค่นี้ก่อนแล้วกัน”
“เออ!! ฮึ่ย” ธีร์เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องทำงานของพัฒน์ด้วยความหงุดหงิด และเป็นความหงุดหงิดที่ลงกับใครไม่ได้
ด้วยสิ เพราะร่างสูงคอยจับตามองเขาอยู่ และเขาก็เป็นรองอยู่ด้วย
ไม่ควรทำอะไรที่ต้องเสี่ยงกับตัวเองดีที่สุด
ร่างบางเดินถือแฟ้มไปที่หน้าลิฟต์คุ้นเคยที่วันหนึ่งขึ้นลงไม่ต่ำกว่า 20 ครั้ง พลางคิดในใจว่าค่าไฟเดือนนี้ บริษัทจ่ายบานแน่
เพราะเขาขึ้นลงเป็นว่าเล่นแบบนี้
“คราวนี้เอกสารเกี่ยวกับอะไรอีกล่ะ” ระหว่างที่รอให้ลิฟต์เลื่อนลงไปยังชั้นที่ต้องการ ร่างโปร่งก็เปิดเอกสารดูด้วยความอยากรู้
แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“เอกสารอนุมัติการพ้นสภาพพนักงาน ไอ้คุณพลถูกไล่ออก หรือว่าจะเป็นฝีมือไอ้พัฒน์? แล้วมันจะทำไปทำไมวะ หรือจัดการให้
เรา” ธีร์พูดกับตัวเองอย่างสับสน
ร่างสูงทำแบบนี้ไปทำไม
อาจจะไม่เกี่ยวกับเราก็ได้
“ช่างมันเถอะ”
ธีร์เดินออกจากลิฟต์แล้วตรงไปยังฝ่ายบุคคลทันที เพื่อเอาเอกสารแฟ้มนี้ไปให้กับผู้จัดการให้ดำเนินการหาผู้จัดการฝ่ายการ
ตลาดคนใหม่ ซึ่งเมื่อร่างโปร่งหมดธุระกับฝ่ายบุคคลแล้ว ก็กลับไปยังชั้นบนก่อนจะถึงชั้นสูงสุดเพื่อชงกาแฟให้กับไอ้คนที่ชอบ
สั่งต่อทันที
แม่บ้านของชั้นนี้หันมายิ้มให้ธีร์แล้วชวนธีร์คุยอย่างสนิทสนม
“มีอะไรคะคุณธีร์”
“ผมมาชงกาแฟให้ไอ้พัฒน์มันน่ะ” ร่างโปร่งตอบยิ้มๆ ก่อนจะประจำที่เพื่อชงกาแฟตามคำสั่งที่ได้มา
“ให้คุณพัฒน์หรือคะ ให้ป้าทำให้ไหม” ถามด้วยความหวังดี
“ไม่เป็นไรครับ ป้าเตรียมงานของป้าต่อเถอะครับ ผมจัดการเองได้” ธีร์บอกยิ้มๆ
“เอางั้นหรือคะ”
“แหม...ผมก็ทำได้นา ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“แต่มันไม่ใช่หน้าที่คุณธีร์นี่คะ”
“ไม่ใช่หน้าที่แต่ใช่ว่าจะทำไม่ได้นี่ครับ”
“โอเคค่ะ ป้าไม่กวนแล้ว” หญิงสูงวัยเอ่ยอย่างยอมแพ้ ก่อนจะแอบชื่นชมร่างสูงโปร่งในใจ
คุณธีร์น่ารัก เป็นกันเอง ไม่ถือตัว และติดดินมากๆ เลย ไม่เหมือนกับประธานและคุณพัฒน์หรือพวกผู้จัดการฝ่ายต่างๆ เลย ชอบ
แสดงท่าทีแบ่งชนชั้น
“ป้าแม่บ้านยังรู้เลยว่ามันไม่ใช่หน้าที่กู แล้วมึงจะสั่งทำเหี้ยอะไรที่มันไม่เกี่ยวกับงานกูวะ” ธีร์บ่นพึมพำเบาๆ
“เป็นอะไรไปคะ?”
“อ่า...ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่บ่นๆ นิดหน่อย แล้วนี่ป้าเตรียมของว่างให้ใครครับ”
“ก็คนในชั้นนี้แหละค่ะ เขาสั่งมา”
“คนเรานี่นะ อะไรที่ช่วยตัวเองได้ก็ไม่ทำ เอาไว้ผมรับตำแหน่งที่ PLEUNG เมื่อไหร่ ผมจะมาด่าคนที่นี่ให้นะครับ” ธีร์บอกแบบที
เล่นทีจริงจนแม่บ้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ รีบปฏิเสธกลับไปทันที
“โอ้ย! ไม่ต้องหรอกค่ะ ป้ากลัวจะโดนไล่ออกจากงาน กว่าจะได้เข้ามาทำงานที่นี่ ป้าลำบากจะตาย ไหนจะต้องเลี้ยงหลานที่
กำลังจะขึ้นมอสี่อีก ค่าใช้จ่ายเยอะมาก คุณธีร์ก็อย่าทำให้ป้าต้องเสี่ยงกับกรถูกไล่ออกสิคะ” ป้าแม่บ้านพูดต่อว่าแต่ไม่จริงจังจน
ร่างสูงโปร่งหัวเราะออกมาด้วยความตลก
ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ก็มีแค่ป้าแม่บ้านคนนี้แหละที่ทำให้เขาสนุกและคุยด้วยได้ทั้งๆ ที่อายุและเพศก็ต่างกัน
“ฮ่าๆ ผมล้อเล่นครับ ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับป้าณีเดี๋ยวไอ้คนที่อยากกาแฟมันรอนาน”
“งั้นก็รีบเลยค่ะ คุณพัฒน์ดุทำไงคะเนี่ย”
“ผมชินแล้วครับ”
“รีบเถอะค่ะ มัวแต่เล่นอยู่ได้” ปราณีหรือป้าณีของธีร์ดุออกไป
“คร้าบบบ...อย่าดุสิครับ ฮ่าๆ” ธีร์ลากเสียงยาวก่อนจะเดินหัวเราะออกจากครัวไปพร้อมกับกาแฟดำและน้ำเปล่าอย่างละแก้ว
ธีร์เดินเข้าไปในห้องทำงานของพัฒน์แบบไม่ต้องเคาะหรือให้ใครอนุญาต สองเท้าก้าวไปยังโต๊ะทำงานที่มีร่างสูงนั่งกำลังนั่ง
พิมพ์อะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งเขาก็วางถาดลงตรงหน้าพัฒน์ทันที
“เอาไป มีอะไรอีกไหม”
“คิดก่อนละกัน” ตอบทั้งๆ ที่ยังมองคอมพิวเตอร์อยู่
“อย่านานสิวะ”
“ถ้างั้น ระหว่างที่รอกูคิด เอกสารกองนั้นมึงเอาไปเคลียร์ซะ มันเป็นงบประมาณของ PLEUNG เดือนที่แล้ว” พัฒน์บอกพลางชี้นิ้ว
ไปยังกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะตรงโซฟา
“ทำไมถึงมาอยู่ที่มึง”
“คุณเพลิงไม่ได้บอกมึงหรือไง” เงยหน้าขึ้นสบตาธีร์นิ่งๆ
“บอกอะไร”
“ก็ระหว่างที่มึงฝึกงานที่นี่ กูเป็นคนทำงานในส่วนของมึงให้กับกับคุณเพลิงด้วย” สิ้นคำตอบของพัฒน์ก็ทำให้ธีร์รู้สึกตัวแข็งทื่อ
ร่างกายเกร็งชาไปทั่วทั้งร่าง
แต่อะไรก็ไม่เจ็บใจเท่าที่มันกำลังเยาะเย้ยเขาผ่านสายตา
“ท่ะ ทำไม”
“เขาคงไม่ไว้ใจให้มึงทำล่ะมั้ง แต่กูจะให้มึงทำดูแล้วกูจะเคลียร์ตามอีกที ตอนนี้กูทำงานใหญ่อยู่” พัฒน์บอกเสียงเรียบ
กี่ครั้งแล้ววะ ที่คำพูดของมันทำร้ายจิตใจเขา
นี่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว...
“งั้นเหรอ นั่นสินะ หึหึ เออ...เดี๋ยวกูเคลียร์เอง”
“ไม่เข้าใจก็ถามกู อย่าพยายามทำให้มันปวดสมอง” พัฒน์ยังไม่หยุดพูดจาทำร้ายจิตใจ
ทำร้ายจิตใจไม่พอ ยังดูถูกอีกด้วย...
“เออ!!” ธีร์เดินกระทืบเท้าราวกับเด็กที่ไม่ได้ดั่งใจไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน ก่อนจะเดินกลับมาที่โต๊ะหยิบปากกา
ราคาแพงกับกระดาษไปสองสามแผ่นโดยที่ไม่รอให้เจ้าของอนุญาต ซึ่งพัฒน์ก็มองตามนิดๆ แต่ก็หันกลับมาสนใจงานที่หน้าจอ
ต่อ
เขารู้ว่ามันทำได้ แต่อาจจะมีปวดหัวและสับสนบ้าง
และก็รู้ด้วยว่า คนอย่างมัน ต่อให้คิดไม่ออกแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่จะขอร้องให้ใครช่วย
“นี่มันยอดอะไรวะเนี่ย มั่วฉิบหาย” บ่นพึมพำเมื่อเห็นข้อมูลที่สับสนไม่เรียงลำดับเอกสารด้วย ก่อนจะเอาเอกสารออกมาเรียกตาม
ลำดับใหม่เสียก่อน จึงจะเริ่มวิเคราะห์ตัวเลขพวกนี้ ซึ่งพัฒน์ก็หันมามองธีร์ทำงานบ้างแล้วก็ทำงานของตัวเองต่อ
ก็แค่อยากรู้ ว่ามันจะทำหน้าแบบไหน จะเข้าใจงานที่ทำหรือเปล่า
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ พัฒน์พิมพ์เอกสารที่จะต้องเสนอปฐพีเสร็จเรียบร้อยก่อนจะบันทึกไฟล์แล้วปิดเครื่องทันที หันไปมองธีร์ที่กำลังงุ่นง่านกับเอกสารแฟ้มที่ 3
“ทำงานไวดี แต่ถูกต้องหรือเปล่าก็อีกเรื่อง” พึมพำเบาๆ
ร่างสูงเอนตัวกับพนักเก้าอี้ก่อนจะหลับตาเพื่อพักสายนิดๆ สักพักก็รู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ตรงหน้า จึงได้ลืมตาขึ้นมองก็พบว่าธีร์
ยืนอยู่ก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสาร 3 เล่มมาให้กับเขา
“เอ้า! ตรวจซะ! กูจะไปทำต่ออีก 2 เล่ม” พูดจบก็เดินหนีไป ไม่รอให้ร่างสูงพูดอะไรเลยสักนิด
พัฒน์เปิดแฟ้มเอกสารตรวจความถูกต้องโดยดูอย่างละเอียดและดูอย่างช้าๆ ยอมรับในความเนี้ยบและเป็นระเบียบของธีร์เหมือน
กัน แต่ก็พลาดอยู่หลายจุดเหมือนกัน
ร่างสูงลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินถือแฟ้มที่ตรวจเสร็จแล้วไปหาร่างบางคืน ก่อนจะนั่งลงข้างๆ กับธีร์ที่ขยับหนีตามสัญชาตญาณ
“กูไม่ทำอะไรมึงหรอก ไม่มีอารมณ์ และนี่ก็ที่ทำงาน กูไม่ทำ” พัฒน์บอก
“แล้วใครว่าอะไร”
“หึ...เอ้า! ดูซะว่ามึงพลาดตรงไหนบ้าง ตรงนี้น่ะมันคือ...” ร่างสูงอธิบายให้ร่างบางฟัง ซึ่งธีร์ก็ตั้งใจฟังและมองตามมือใหญ่ที่ชี้
นั่น ชี้นี่เพื่อแสดงให้เขาเห็นภาพ ซึ่งในช่วงหนึ่งที่ธีร์เผลอมองหน้าที่อยู่ใกล้ๆ กับหน้าของเขาด้วยสายตาที่อ่อนลง กับความ
จริงจังต่องานของคนข้างๆ
พัฒน์เป็นคนหล่อ และมีเสน่ห์มาก มากเสียจนเขาเผลอหวั่นไหว
แต่มันก็เป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งเท่านั้น เมื่อได้สติเขาก็นั่งตั้งใจฟังมันเหมือนเดิม ส่วนร่างสูงเองในจังหวะที่ให้ธีร์คิดและคำนวณ
ตาม ก็มองใบหน้าขาวใสนิ่งๆ โดยไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร
เวลามันตั้งใจทำอะไร มันจะมีความเป็นผู้นำ และเป็นคนที่มีเสน่ห์มากกว่าปกติหลายเท่า สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่ง
ของธีร์ก็คือ
ความร่าเริงที่ยังคงเด็กอยู่ แต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่...เป็นในแบบที่เขาไม่เคยเป็น เพราะตั้งแต่จำความได้ พัฒน์และพี่ชายก็ต้อง
เรียนรู้งานบริษัทตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
ไม่มีเวลามาเที่ยวเล่นสนุกสนาน หากแต่ก็มีแค่ช่วงหนึ่งที่ทำตัวประชดครอบครัวโดยการทำตัวเสเพล กินทั้งเหล้า สูบบุหรี่ พนัน
และผู้หญิง...
จนได้มาพบกับปฐพีในวันนั้นนั่นแหละ
…
“ไอ้พัฒน์ พัฒน์ นี่มึง...ทำงานเยอะจนเอ๋อแดกหรือไง ไอ้พัฒน์” มือขาวโบกขึ้นลงตรงหน้าของพัฒน์เพื่อเช็คดูว่าพัฒน์ยังมีสติ
อยู่หรือเปล่า เห็นมองหน้าเขาแล้วเหม่อไปนาน เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ
ร่างสูงสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วถามธีรเสียงเรียบ
“มีอะไร”
“กูจะถามว่าแบบนี้ใช่ไหม ถูกหรือยัง”
“เออ...ถูกแล้ว ทำถูกแล้วก็จำใสกะลาหัวเอาไว้ด้วยล่ะ” พัฒน์สั่ง
“เออ ไม่ลืมหรอกน่า”
“ความจำมึงมันสั้นจะตายไอ้ธีร์”
“แต่เรื่องนี้กูจะพยายามจำ”
“เออๆ นี่ก็เที่ยงแล้ว กูหิว ไปซื้ออะไรมากูกินหน่อยดิ๊” พัฒน์สั่ง
“อีกแล้วหรือวะ ทำไมไม่สั่งขึ้นมาวะเนี่ย ทำไมต้องให้กูไปด้วย” ธีร์เถียง
ใช่ว่าธีร์จะไม่หิวนะ แต่เพราะหิวจนไม่มีแรวเดินนี่แหละ ถึงทำให้ธีร์ไม่อยากจะลงไปซื้อข้างล่าง
“ลง ไป ซื้อ” พัฒน์เน้นทีละคำเสียงเข้ม จนธีร์ต้องลุกขึ้นอย่างจำยอม
“งั้นกูกินเสร็จก่อน แล้วค่อยเอาขึ้นมาให้มึง”
“ไม่! กูให้เวลามึงแค่ 20 นาทีเท่านั้น”
“ไอ้พัฒน์ กูก็หิวนะเว้ย”
“แต่มึงต้องกูก่อน เพราะกูเป็นเจ้านายมึง” พัฒน์ให้เหตุผล
“เออๆ ก็ได้วะแม่ง มึงนี่มัน เห็นแก่ตัวจริงๆ เลยว่ะ” ธีร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินบ่นไปยังประตูห้อง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วย
ท่าทางที่หงุดหงิด ก่อนจะหายลับไปพร้อมกับประตูห้องที่ปิดสนิท
พัฒน์ยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบงานอีก 2 แฟ้มของธีร์ขึ้นมาทำระหว่างรอข้าว
...
...
“ช้า” พัฒน์ทักเมื่อธีร์เข้ามาในห้อง ในมือถือถาดข้าวแล้วเดินมาวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเขา ซึ่งพัฒน์เปลี่ยนจากนั่งรอธีร์ที่โซฟา
มานั่งทำงานต่อที่โต๊ะทำงานแทน
“5 นาทีเองไอ้ห่า กูไปใส่จานให้มึงไง เอ้า! แดกซะ กูจะได้กินข้าวเสียที” ธีร์ทำท่าจะเดินกลับไป แต่เสียงทุ้มต่ำก็เรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกวะ”
“รอเอาไปเก็บด้วย”
“จะบ้าหรือไง เดี๋ยวกูมาเก็บ กูหิวจะไปกินข้าว” ธีร์โวยวาย เมื่อไอ้คนเอาแต่ใจมันเริ่มแกล้งเขาอีกแล้ว
“กูกินไม่นานหรอก ไม่ชอบที่จะมองซากจานที่กินเสร็จแล้วว่ะ เพราะฉะนั้นรอเอาไปเก็บ” สิ้นคำสั่งที่ไม่สามารถจะขัดได้ ธีร์ก็เดิน
ไปทิ้งตัวลงบนโซฟายกขวาไขว่ห้างกอดอกอย่างโมโห
หิวจะตายห่าอยู่แล้ว...
ทำไมมันต้องแกล้งกันด้วยวะ!!
100%
ครบ 100% แล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ให้กำลังใจกัน เอาจริงๆ ยูกิต้องขอโทษที่หายไปนานๆ บ้าง และนี่ก็อาจจะหายไปอีก เพราะใกล้จะสอบไฟนอลแล้ว สัญญาว่าปิดเทอมเมื่อไหร่จะอัพให้เต็มที่เลยค่ะ
ประกาศ! หนังสือน้องดรีมเหลือ 3 ชุดสุดท้าย เปิดรีปริ้นท์อีกทีก็ปีหน้านู่นเลย และของแถมจะไม่มีแล้วนะคะ อาจจะได้อย่างอื่นและน้อยลงด้วย ใครอยากได้อินบ็อกแฟนเพจเลยจ้า
พูดคุย สอบถาม ทวงนิยาย เชิญที่แฟนเพจนะคะ ติดตามข่าวสารก็ที่นั่นเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyukiใครที่อยากได้พัฒน์ธีร์แบบรูปเล่มหนังสือ กรอกแบบฟอร์มด้านล่างให้หน่อย คนละครั้งพอน้า
https://docs.google.com/…/1idrlfw66Jlae4ZMsfbj0H4q…/viewform
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก