เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 13 ครึ่งแรก
พรึ่บ!!
ร่างสูงผลักร่างของธีร์ให้หงายหลังไปที่เตียงนุ่มอย่างแรง โดยไม่นึกถึงไหล่ของธีร์ที่ยังเจ็บอยู่เลยสักนิด มันเลยทำให้ธีร์ไม่
สามารถที่จะขยับไหล่ซ้ายได้เลย มีแต่มือข้างขวาเท่านั้นที่สามารถขยับและใช้การได้
“อ๊ะ! แขน โอ้ย เจ็บ”
“ก็วางไว้ดีๆ นิ่งๆ ไม่ขยับ มึงก็ไม่เจ็บหรอก” พัฒน์พูดบอกพร้อมกับพยายามที่จะถอดกางเกงของธีร์ออกไป ขาขาวของธีร์ก็
พยายามที่จีบถีบอีกคนให้ออกไปจากตัวเขา
“จะบ้าหรือไงไอ้พัฒน์ ปล่อยนะเว้ย!”
“เออ กูบ้า อยู่นิ่งๆ”
“เชื่อก็โง่ดิวะ”
“กูบอกให้นิ่ง!!!” พัฒน์ตลาดสุดเสียงจนร่างโปร่งถึงกับหยุดนิ่งด้วยความตกใจ มองใบหน้าโหดๆ ของพัฒน์แล้วก็กลืนน้ำลาย
ลงคออย่างยากลำบาก
หน้าของพัฒน์ตอนนี้น่ากลัวมากๆ สำหรับธีร์ และแน่นอนว่าใครได้เห็นก็ต้องกลัว ไม่กล้าขัดคำสั่งของอีกคนแน่ๆ เหมือนกับธีร์
ตอนนี้แหละ
ที่ปากเก่งไม่ออกเป็นครั้งแรก
แล้วในสถานการณ์ที่พัฒน์โมโหสุดขีดแบบนี้ก็ไม่กล้าที่จะต่อล้อต่อเถียงเช่นกัน
“อย่าปากดี อย่าเถียงกูอีก เพราะกูฆ่ามึงจริงๆ แน่” มือแกร่งเลื่อนมาบีบแขนเล็กแน่น มันเจ็บมาก แน่นมาก แต่เขาไม่กล้าที่จะส่ง
เสียงร้องหรือขยับตัวเลยสักนิด
ถ้าเผลอไปทำอะไรที่พัฒน์ไม่พอใจตอนนี้ อาจจะเจ็บหนักถึงขั้นแขนไม่หายก็เป็นได้
“แล้วกูสั่งอะไรก็ทำ อย่าบ่น อย่าลีลา มันน่ารำคาญ”
“แล้วถ้ากูอยาก บอกแล้วใช่ไหม ว่าให้ยอมกูดีๆ”
“เข้าใจไหม”
ร่างบางนิ่ง ไม่กล้าขยับ หลบสายตาดุของพัฒน์ที่สบมา แต่ก็ต้องหันมาสบตาเมื่อมือแกร่งยื่นมาจับที่คางแล้วบีบบังคับให้ใบหน้า
ของธีร์หันมามองตน หน้าหล่อเบ้ด้วยความเจ็บ ได้แต่ส่งเสียงในลำคอเบาๆ
“เข้าใจไหม!!!” ถามเสียงดังลั่นพร้อมกับเพิ่มแรงบีบที่คางขึ้นอีก
“ข่ะ เข้าใจ”
“ก็แค่นี้” คลายแรงที่คางออก ก่อนจะหันมาสนใจกางเกงของธีร์อีกครั้ง เขาถอดมันออกไปกองที่ปลายเตียงจนหล่นลงพื้นใน
ที่สุด ส่วนเสื้อก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้น
“อื้อ”
พัฒน์จับแก่นกายของธีร์เบาๆ ก่อนจะรูดขึ้นลงเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของธีร์ให้กระพือความต้องการอย่างที่เขาต้องการให้เป็น และ
เมื่อธีร์ไม่มีอารมณ์จะขัดร่างสูงซึ่งก็คือกลัวพัฒน์นั่นแหละ เลยได้แต่ทำอยู่นิ่งๆ แล้วไอ้การที่เขานิ่งนี่แหละ ที่จะรู้สึกเร็ว หรือมัน
อาจจะเป็นเพราะมือใหญ่ร้อนของพัฒน์ก็ได้
ที่ทำให้ความเป็นชายของธีร์เกิดอารมณ์ได้ง่ายแบบนี้
“หึ” พัฒน์หัวเราะในลำคออย่างพอใจ ใบหน้าขาวหันไปข้างๆ ด้วยความอับอาย ไม่กล้ามองหน้าร่างสูงตรงๆ แล้วก็ไม่อยากให้อีก
คนเห็นใบหน้าที่น่าเกลียดของตัวเองด้วย
“จะหันหนีทำไมล่ะ กูอยากให้มึงเห็นหน้ามึงตอนนี้มากๆ เลยว่ะ” พัฒน์พูดเสียงสะใจ
ธีร์ได้ยินแบบนั้นก็กัดฟันแน่น เพื่อไม่ให้เสียงที่เกิดจากการกระตุ้นของร่างสูงหลุดออกไปให้ต้นเหตุได้ใจที่สามารถเอาชนะเขาได้
แม้จะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับล่ะนะว่าเขาแพ้พัฒน์ทุกทางจริงๆ
“อ๊า...ย่ะ อย่า”
“อย่าอะไรล่ะ แข็งขนาดนี้แล้ว”
“ห่ะ หุบปาก”
“หึหึ คงจะอยากเต็มทีแล้วสินะ มึงนี่ขึ้นง่ายจริงๆ เลยให้ตายสิ นี่ขนาดไม่ได้โดนยาเหมือนคราวที่แล้วนะเนี่ย” พัฒน์แซวจน
ใบหน้าขาวแดงซ่าน ตามไรผมมีเหงื่อซึมออกมาทั้งๆ ที่แอร์ในห้องเย็นเฉียบ ร่างกายบิดไปมา สองขาชันขึ้นแล้วถูฝ่าเท้าไปตาม
ที่นอนอย่างเสียวซ่าน บ้างก็หนีบมือแกร่งให้หยุดรูดมันเพราะทนความเสียวซ่านไม่ไหว อยากจะปลดปล่อยออกมาด้วยความ
ทรมาน แต่ก็ถูกมืออีกข้างของพัฒน์จับขาเขียวขาวให้แยกออก
“กูไม่ให้มึงปล่อยก่อนแน่” พัฒน์พูดบอกยิ้มๆ ก่อนจะปล่อยมือร้อนออกจากแก่นกายของธีร์ ลุกขึ้นยืนปลดเข็มขัดของตนออกแล้ว
ตามด้วยกางเกง แต่ไม่ได้ถอดออกจากกาย เพียงแค่เลื่อนมันลงเท่านั้น
“ม่ะ มึง” ธีร์มองอีกคนด้วยสายตามหยาดเยิ้ม เต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ยากจะดับลงได้ และแน่นอนว่าธีร์ไม่รู้ตัวเองหรอกว่าแสดง
สีหน้าหรือมีปฏิกิริยาแบบไหน แต่บอกได้อย่างเดียว คือเป็นแบบนี้กับพัฒน์แค่คนเดียว ผู้ชายคนอื่นๆ ที่เข้าใกล้ธีร์ก็แสดงทีท่า
รังเกียจแล้ว
แต่กับพัฒน์ร่างกายนี้กลับยอม...
อาจจะเป็นเพราะร่างกายของธีร์จดจำร่างกายของพัฒน์ได้เป็นอย่างดี เพราะครั้งที่โดนยา ทั้งคู่ก็ได้ร่วมรักกันแบบรุนแรงและลึก
ซึ้งกันหลายรอบ จึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดีแบบนี้
“ไม่ต้องเบิกทางหรอกมั้ง ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วนี่” พัฒน์บอกอีกคน
“ต่ะ แต่กูกลัวเจ็บ” ธีร์มองตาอีกคนอย่างอ้อนวอน
มันไม่ใช่ครั้งแรกแล้วก็ตามที แต่เขาก็กลัวความเจ็บปวดอยู่ดี
ร่างสูงสบถอย่างหัวเสีย ยกกางเกงขึ้นแล้วรูดซิบปิดก่อนจะเดินออกจากห้องนอนพักไปยังข้างนอกเพื่อเอาของบางอย่างเข้ามา
ธีร์ที่ยังนอนนิ่งอยู่กับที่ หอบหายใจหนักเข้าไปอีกเมื่อเห็นของที่ร่างสูงนำเข้ามาด้วย
“ล่ะ โลชั่น”
“ใช่ ปกติกูก็ไม่ได้พกหรอก แต่วันนี้กูบังเอิญหยิบมา” พัฒน์บอกยิ้มๆ “ไม่คิดว่าจะได้ใช้”
พัฒน์ปลดซิปกางเกงอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนกางเกงในที่มีส่วนคับใหญ่กำลังพองโตอยู่เต็มร่มผ้าให้ออกมาเล่นข้างนอก
ก็บอกแล้วว่าเขาอยาก...อยากมากเสียด้วย
ปกติเขาต้องนอนกับผู้หญิงทุกคืน แต่ช่วงนี้เขาไม่มีเพราะงานยุ่ง บวกกับต้องคลุกตัวอยู่กับร่างบางทั้งวัน ส่วนตอนกลางคืนก็ยัง
จะหาเรื่องไปกวนกับธีร์
เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องอยากหาเรื่องแกล้งมันทุกๆ วันด้วย รู้เพียงแต่ว่า เขาชอบปฏิกิริยาของธีร์ที่ตอบโต้อะไร
เขาไม่ได้ ชอบแอบพึมพำด่าเขาเบาๆ หรือแม้แต่ชอบทำหน้าล้อเลียนเขาเวลาเขาไม่ได้สนใจมอง แต่นั่นแหละ เขาเห็นมันทุก
อย่าง เขาสังเกตมันตลอด อย่างกับไม่เคยสังเกตใคร
ตอนนี้ก็ให้ได้แค่ว่าพอใจมากๆ
“อ้า” มือแกร่งยกขาข้างหนึ่งของธีร์ขึ้นพาดบ่า แล้วป้ายโลชั่นไปที่ช่องทางสีสดที่ขมิบถี่ๆ รอการสอดใส่อยู่ ใบหน้าคมเข้มยกยิ้ม
อย่างพอใจที่ปฏิกิริยาตอบสนองของธีร์เกินคาด
“ขมิบรอเลยนะมึง ผู้หญิงน่ะ ไม่เหมาะกับมึงหรอก” พัฒน์บอก เสียงเริ่มแหบพร่าเพราะอยากจะปลดปล่อยอารมณ์เต็มทีแล้ว ยิ่ง
เห็นช่องทางสีสดขมิบล่ออยู่แบบนี้ก็แทบจะสอดพรวดไปทีเดียวให้มิดลำ แล้วกระแทกแรงๆ อย่างที่ใจอยากจริงๆ แต่ก็ต้อง
อดทนไว้ก่อนถ้าไม่อยากให้อีกคนเจ็บมากจนลุกขึ้นไม่ไหว
“ม่ะ ไม่จริง อ๊า อึก” ธีร์พยายามกลั้นเสียงครางเมื่อนิ้วใหญ่สอดเข้าไปด้านในพร้อมกับโลชั่น คราวก่อนไม่รับรู้อะไรมากเพราะไม่มี
สติ แต่คราวนี้สติครบร้อย ความรู้สึกที่ได้ครั้งนี้ไม่ต่างอะไรจากครั้งแรกเลยสักนิด
“ครางแบบนี้ยังปฏิเสธอีก ชอบล่ะสิ”
“อ๊า” ครางเสียงหลงเมื่อร่างสูงกระแทกนิ้วเข้าไปเต็มๆ จุดกระสันของธีร์ ซึ่งร่างกายขาวของธีร์ก็ขนลุกชันอย่างเสียงซ่าน อยาก
จะให้พัฒน์สัมผัสมากกว่านี้
เสื้อผ้าที่ยังอยู่บนตัวเขาตอนนี้ เอาออกไปได้หรือไม่ แล้วสัมผัสเขาที
แต่ร่างโปร่งก็ทำได้แค่คิด ไม่สามารถจะพูดออกมาตามที่ร่างกายต้องการได้ แขนซ้ายก็ตั้งไว้นิ่งๆ อีกข้างก็กำผ้าปูที่นอนเพื่อ
ระบายความเสียวซ่าน ร่างสูงถอนนิ้วออกมาจากช่องทางของร่างบาง แล้วเปลี่ยนมาคว้าเข้าที่แก่นกายของตัวเองรูดสองสามครั้ง
เพื่อให้แข็งตัวเต็มที่ ก่อนจะจ่อที่ปากทางเข้าแล้วค่อยๆ ดันตัวเองเข้าไปในช่องทางคับแคบนั้นทันที และดูเหมือนว่าความเป็น
ชายของพัฒน์จะคิดถึงช่องทางด้านหลังของธีร์มาก เพราะเข้าไปจนสุดแล้วก็เริ่มขยับทันทีแบบไม่รอให้ธีร์ได้ตั้งตัวและหยุดพัก
“อ๊า...อ้ะ อ๊า พ่ะ พัฒน์ อ๊า” ธีร์ครางเสียงหลงลั่นห้องอย่างควบคุมอารมณ์ของตนไม่ได้แล้ว พัฒน์ระบายยิ้มอย่างพอใจ หลับตา
กระแทกกระทั้นกายใหญ่ของตนเข้าไปแรงๆ อย่างที่ใจต้องการ ริมฝีปากร้อน ไล่พรมจูบตามขาเนียนข้างที่พาดบ่าแกร่งอยู่อย่าง
ไม่นึกรังเกียจ ทั้งๆ ที่คู่นอนคนอื่นๆ เขายังไม่เคยที่จะใช้ปากต่ำกว่าทรวงอกเลยแม้แต่น้อย แต่กลับคนนี้ พัฒน์ปล่อยมันไปตาม
อารมณ์ของตัวเองที่อยากจะปลดปล่อยทันที
ไม่สนว่าที่ผ่านมาเขาจะเป็นยังไง เขาสนเพียงแค่ว่า คนที่เขาเข้าไปอยู่ในตัวตอนนี้ ตอบสนองเรื่องอย่างว่าให้เขาได้ดีกว่าคนอื่นๆ จะรุนแรงแค่ไหนก็ได้ เพราะดูเหมือนว่าร่างโปร่งจะชอบความรุนแรงเพราะไม่ร้องว่าเจ็บเลยสักนิด เอาแต่ร้องครางเสียงหวานเพราะความเสียวซ่านแทน
“ฮืม อืม...อ๊า ดีมาก” พัฒน์ครางออกมาอย่างพอเมื่อธีร์เริ่มสวนกายสู้กลับ ร่างกายต้องการอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้ แต่แขนไม่เอื้อ
อำนวย เขาจึงได้แค่นอนเฉยๆ รอรับแรงกระแทกของพัฒน์แล้วสวนสะโพกกลับเท่านั้น
ร่างแกร่งเดินเครื่องรัวเร็วและรุนแรงขึ้น เสียงครางแห่งความวาบหวาม รสสัมผัสที่ทวีคูณเพิ่มขึ้นอีก ความเย็นของห้องไม่ได้ช่วยให้ความร้อนในกายของทั้งคู่ดับลงแต่อย่างใด กลับร้อนแรงขึ้นในทุกอณู
“อ๊า..ก่ะ กู ไม่ไหวแล้ว อ๊า…” ธีร์ร้องบอกเสียงสั่นพร่า ร่างกายเริ่มจิกเกร็งพร้อมจะปลดปล่อยน้ำรักออกมา
“พร้อมกัน อืม...”
กายแกร่งสวนเข้าไปแรงๆ จนสุดแล้วแนบคาไว้อย่างนั้นก่อนที่ร่างจะกระตุกปล่อยน้ำรักของตนที่ข้างในช่องทางคับแน่นของธีร์
ส่วนธีร์ก็ปล่อยออกมาพร้อมๆ กับร่างสูง พัฒน์ทิ้งขาของธีร์ลงบนที่นอนเมื่อถอนแก่นกายใหญ่ที่สงบไปแล้วออกช้าๆ ร่างเล็กกว่า
นอนหมดแรง ดวงตาเปิดช้าๆ มองร่างสูงที่กำลังเช็ดน้ำรักที่ธีร์ปลดปล่อยใส่เขาออก แล้วสวมกางเกงกลับและแต่งตัวให้
เรียบร้อยเหมือนเดิม ด้วยสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“กูจะไปเคลียร์เอกสาร ฝากจัดการด้วยล่ะ อ้อ! รีบแต่งตัวแล้วทำงานซะ ยังมีงานอีกเยอะ” พัฒน์สั่งเสียงเรียบก่อนจะเดินออกจาก
ห้องนอนพักผ่อนไป
“แล้วมันเป็นเพราะใครวะ ทำเหมือนกูผิด โอ๊ะ! เจ็บแขน” ร่างโปร่งบ่นพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นด้วยแขนข้างหนึ่ง แขนข้างซ้าย
เมื่อเคลื่อนไหวก็เลยรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“กางเกงอยู่ไหนวะ”
ธีร์จัดการใช้นิ้วล้วงเข้าไปที่ช่องทางของตนเพื่อเอาคราบน้ำของพัฒน์ออกมา หยิบกระดาษชำระตรงหัวเตียงมาเช็ดทำความ
สะอาดไปก่อน แล้วค่อยล้างออกทีเดียวตอนกลับบ้าน เขาหยิบกางเกงที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมาสวมอย่างทุลักทุเลด้วยมือเพียงข้าง
เดียว ใจก็โกรธพัฒน์ไปด้วย
มันทำเหมือนเขาเป็นพวกขายตัว ที่ทำเสร็จก็ชิ่งหนีไปแบบนี้
“ดีที่มันไม่วางเงินไว้ให้”
“เฮ้ออออ” ถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย มองไปบนเตียงก็เจอคราบอยู่เต็ม ถ้ารอให้แม่บ้านมาเปลี่ยนหรือซักให้ก็ความ
ลับแตกแน่ เพราะไม่มีใครโง่ขนาดไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร
“ทิ้งแม่งเลยกู ไม่สนใจอะไรแล้ว” ธีร์ดึงผ้าปูออกมา ใส่อารมณ์กับภาระที่เขาไม่ได้เป็นคนก่ออย่างโมโห ยิ่งนึกถึงหน้าของมันเขา
ก็ยิ่งโมโห
เมื่อไหร่จะฝึกงานเสร็จๆ ไปสักที
เมื่อไหร่เขาจะผ่านนรกนี้ไปได้สักที
เหนื่อยแล้วนะ เหนื่อยแล้วจริงๆ
“บางทีกูอาจจะต้องการพัก นี่ถ้าลางานทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ตำแหน่งนี่จะได้ไหมวะ” ธีร์บ่นพึมพำ ล้าหัวใจอย่างไม่เคยเป็น มองไป
รอบๆ ห้องก็สำนึกได้ว่า
พวกเขาทำที่บริษัทไปแล้ว...ผิดกฎบริษัทไปแล้ว...แล้วไอ้คนที่ชวนทำผิดก็คือไอ้คนที่ย้ำนักย้ำหนาว่าให้พึงระลึกกฎของบริษัท
เอาไว้เสมอ
ทางด้านพัฒน์เมื่อออกจากห้องพักผ่อนของตนก็ทิ้งตัวที่เก้าอี้หนาอย่างแรง ขยี้ผมของตัวเองอย่างหัวเสียและหงุดหงิด ที่ตัวเอง
เป็นคนที่ทำผิดกฎเอง
ตามระเบียบบริษัทคือไล่ออก
“มึงทำอะไรวะไอ้ธีร์”
ทำไมกูถึงไม่เป็นตัวของตัวเอง...ทำไมกูถึงลืมกฎที่กูย้ำกับคนอื่นนักหนา แต่ก็กลับทำมันเอง...
“เตือนตัวเองเอาไว้ไอ้พัฒน์ มันไม่ชอบหน้ามึง มึงก็ไม่ชอบหน้ามัน เราสองคนไม่ชอบขี้หน้ากัน ที่มึงทำกับมันเพราะแค่ต้องการ
สั่งสอนเท่านั้น เพราะมึงกำลังสนุกกับของเล่นใหม่ อย่ารู้สึกอะไรไปมากกว่าคำว่า ‘ของเล่น’ พอหมดสนุกมึงก็จะทิ้งมันไป
สำหรับคนที่คู่ควรกับมึงคือผู้หญิงเท่านั้น” พัฒน์พูดกับตัวเอง บังคับให้ตัวเองจดจำเอาไว้ ว่าที่เขายอมทำผิดกฎ เป็นเพราะ
ต้องการลงโทษมันล้วนๆ
แล้วลงโทษมันเพราะอะไร?
ที่ยิ้มออกมาจากห้องทำงานของปฐพีน่ะหรือ? หรือว่าจะเป็นอย่างอื่น...
“ช่างมัน มันผิดทั้งนั้นแหละ ถ้ากูอยากจะให้ผิด” พัฒน์ไม่สนใจ ทำงานบนโต๊ะต่อ แต่ก็ไม่มีสมาธิที่จะทำงานเท่าไหร่นัก มองไป
ยังประตูห้องพักผ่อนก็ยังไม่เห็นอีกคนจะเดินออกมาสักที
นานแล้ว? ทำไมถึงยังไม่ออกมา
“หรือว่ามันจะใส่ชุดไม่ได้” ยังไม่ทันที่เขาจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปดูร่างโปร่ง อีกคนที่กำลังบ่นถึงก็ออกมาจากห้องด้วยสีหน้าที่ไม่สบ
อารมณ์อย่างรุนแรง ในมือถือผ้าปูออกมาด้วย ธีร์เดินผ่านโต๊ะทำงานของพัฒน์ไปแบบไม่มองหน้าและไม่พูดไม่จาอะไรเลย
“มึงจะไปไหน” ก็เป็นพัฒน์เองที่ถามขึ้นด้วยความอยากรู้
ก็แค่อยากรู้ว่ามันจะหนีหน้าเขาไปไหน ทั้งๆ ที่งานของมันก็ต้องให้เขาสอนอยู่ในห้องนี้
“เอาผ้าปูไปทิ้ง” ตอบเสียงห้วน
“เออ...อย่าไปนานก็แล้ว รีบกลับ เข้าใจ!” กดเสียงให้ต่ำลงเพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะโมโหอีกรอบ ถ้ามันยังต่อต้านเขาด้วย
อารมณ์แบบนี้
“อือ”
ร่างสูงโปร่งรับคำเสียงเนือย ไม่มีแรงที่จะเถียงอะไรกับอีกคนแล้ว วันนี้เขาไม่อยากมีเรื่องกับพัฒน์เป็นรอบที่สอง และไม่อยากจะ
เห็นหน้าที่โมโหสุดขีดของพัฒน์อีกแล้ว
มันน่ากลัว...
แต่ในความน่ากลัวมันแฝงไปด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็น นี่แหละเหตุผลที่เขาไม่อยากจะเห็นมันอีก เพราะใบหน้าโกรธๆ ของพัฒน์ มันทำให้เขารู้สึกไวต่อสัมผัสมาก
“โรคจิตหรือไงวะกู”
…
…
…
50%
เป็นเอ็นซีกากๆ ยังไม่ผ่านการรีไรท์นะคะ อาจจะแปลกๆ ไปบ้างก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ถ้าคอมเม้นท์ให้กำลังใจยูกิเยอะ
พรุ่งนี้จะลงอีกครึ่งให้ค่ะ ยูกิเจ็บนิ้วมากอ่ะ คงจะพิมพ์ตอนต่อไปช้าหน่อยนะคะ แต่ตอนที่ 13 เสร็จ 100% แล้ว แต่ไม่ลงให้หมดหรอก แกล้ง ฮ่าๆ
ติดตาม สอบถาม ทวงนิยายที่แฟนเพจเลยค่ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki 
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580271 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก