ตอนที่ 13 ครึ่งหลัง
1 เดือนผ่านไป
“วันนี้มึงกระตือรือร้นดีนะ” พัฒน์แอบแขวะธีร์อย่างหมั่นไส้กับหน้าตาที่สดชื่นเบิกบานอย่างเกินเหตุ ไม่ว่าเขาจะสั่งให้มันทำอะไร
ธีร์ก็รับคำสั่งด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ส่วนแขนซ้ายของธีร์ก็หายตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว คราวนี้เลยเต็มประสิทธิภาพสุ
ดๆ พร้อมกับวันดีๆ แบบนี้
วันเลิกทาส!!!
“หึ ก็วันนี้วันสุดท้ายแล้วที่กูต้องฝึกงานที่นี่”
“ยินดีด้วยนะ” อวยพรแบบประชด
“แน่นอน กูยินดีมากๆ ที่ไม่ต้องเห็นหน้ามึงทั้งวันอีกต่อไป”
“หึหึ ยังไงห้องของกูกับห้องของมึงก็ยังคงติดกันอยู่อย่างนั้น จะหนีไปไหนรอด แล้วสองบริษัทนี้ยังไงก็ต้องมีไปมาหาสู่กันบ้าง
มึงหนีกูไม่พ้นหรอก”
“อย่าทำให้กูอารมณ์เสียได้ไหม” ธีร์หุบยิ้มทันที
“ทำให้มึงอารมณ์เสียนี่ของชอบกูเลย” พัฒน์บอกยิ้มๆ ซึ่งธีร์เห็นแบบนั้นก็นิ่งไปนิดๆ ที่เห็นรอยยิ้มของพัฒน์อีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่
เคยเห็นพัฒน์ยิ้มแบบนี้นะ แต่นานๆ ครั้งมากที่จะเห็น นอกนั้นมันจะแสยะยิ้มหรือไม่ก็ยิ้มขู่
ไอ้ห่า หน้ากูร้อน...
“เป็นอะไรวะ หน้าแดงๆ” พัฒน์ถาม
“ป่ะ เปล่า มีอะไรอีกไหม กูจะได้ไปทำงานต่อ” ธีร์พยายามเลี่ยงที่จะสบตาคมเข้มนั่น
“ไม่มี ว่าแต่หน้าแดงเพราะอะไร หลงรอยยิ้มกูหรือไง” พัฒน์ถามออกไปตรงๆ พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองยิ้ม
แบบไหนออกไป เขายิ้มแบบนี้แค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นแหละ และก็ไม่ได้เสแสร้งยิ้มเหมือนที่ธีร์ว่าเขาด้วย
“นี่มึงเสแสร้งหรือวะ”
“เปล่า”
“มึงแกล้งกูอีกแล้วนะ” ธีร์ขมวดคิ้วแน่น
“ก็บอกว่าเปล่า”
“แหนะๆ นี่ไง มึงยิ้มแบบนี้อีกแล้ว วันนี้ทำไมมึงยิ้มพร่ำเพื่อจังวะ มีความสุขอะไรหรือไง” ถามออกไปด้วยความสงสัยเพราะเห็นว่า
พัฒน์ยิ้มออกมาอย่างสนุกๆ ออกมาอีกแล้ว
“ก็มึงจะไปแล้วไง”
“อ้อ ดีใจที่กูไปแล้วว่างั้น เฮอะ! กูก็เหมือนกันแหละวะ ไม่อยากจะเจอหน้ามึงมาตั้งแต่วันแรกที่เห็นมึงแล้วไอ้พัฒน์ อย่าคิดว่ามึง
จะมีความสุขคนเดียวนะเว้ยที่กูออกจากที่นี่แล้ว กูมีความสุขกว่ามึงล้านเท่า!!!” ธีร์พูดออกมายาวเหยียดอย่างโมโหที่มันพูด
เหมือนว่าดีใจมากมายที่จะไม่เจอเขาแล้ว
นี่โกรธนะเว้ย โกรธมากด้วย...
ว่าแต่ว่า โกรธทำไมล่ะ!
“แล้วทำไมมึงอารมณ์เสีย” พัฒน์ถามด้วยรอยยิ้มสนุกๆ ที่ทำให้ธีร์โมโหได้
“ก็กูโมโหมึงไงล่ะไอ้พัฒน์”
“แล้วทำไมถึงโมโหกู” เลิกคิ้วขึ้นเมื่อถามออกไป
ดูก็รู้ว่าเกมนี้ใครเป็นคนนำ อีกคนเดือดจะเป็นจะตาย อีกคนยังใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็มึงทำเหมือนดีใจที่กูไปจากที่นี่แล้วไง” ตอบออกมาอย่างโมโห โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันเป็นประโยคที่ใครๆ ฟังก็รู้ว่ามันแฝงไปด้วย
ความน้อยใจ
พัฒน์ยกยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ก็หรือไม่จริง มึงอยากจะให้กูแสดงท่าทีแบบไหน เราไม่ถูกกันถูกไหม ต่างคนต่างก็ต้องดีใจอยู่แล้ว” พัฒน์พูดบอกอย่างใจเย็น
ทำเอาธีร์สะอึกไปเลย
ก็จริงของมัน
“เออว่ะ แหม...ก็กูนึกว่ามึงจะอาลัยอาวรณ์กูหน่อย กูอุตส่าห์เป็นมือเป็นตีนให้มึงตั้งหลายอย่าง” ธีร์เริ่มแก้เกมส์บ้างแล้ว
“ทำไมต้องอาลัยอาวรณ์ มึงเป็นเมียกูหรือไง” ยักคิ้วกวนๆ ไปให้
คิ้วได้รูปของธีร์กระตุกเมื่อโดนเล่นงานอีกแล้ว และดูรูปเกมส์แล้ว ถ้าขืนดึงดันเล่นต่อไป เขาแพ้หมดรูปแน่ๆ เพราะฉะนั้น...
“กูจะไปทำงานต่อแล้ว เชิญมึงนั่งมีความสุขไปเลย” พูดจบก็ชิ่งออกจากตรงนั้นทันที พัฒน์ส่ายหน้าไปมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออก
มาด้วยความรู้สึกขัน
ตั้งแต่ร่วมงานกับมันมาเดือนหนึ่งเต็มๆ มันทำให้เขารู้จักคนแปลกๆ เพิ่มขึ้น คนที่ทั้งกล้าและกลัวเขาในคนเดียวกัน แม้จะกลัวแต่
ก็กล้าแย้งในสิ่งที่ต้องการ ยอมรับอารมณ์ของเขาได้ไม่ยอมแพ้ ที่สำคัญมันทำหน้าที่เป็นคู่นอนได้ดีสุดๆ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่
เบื่อ หนำซ้ำยิ่งเสพติดขึ้นทุกๆ ครั้งที่ได้มีอะไรกัน เขามีอะไรกับมันบ่อยขึ้น แต่ก็ไม่ใช่ทุกวัน มันก็ไม่ได้ขัดเขินหรืออะไรกับเรื่อง
แบบนี้ แต่รับความรุนแรงของเขาได้ดีสุดยอด พูดคุยกันมากขึ้น มีการปรึกษาหารือกันมากขึ้นที่จะเป็นฝ่ายคิดและบังคับธีร์ฝ่าย
เดียว
มันเป็นคนแรกที่ไม่ใช่ปฐพีกับอัคนีหรือพ่อแม่ พี่ชายของเขา ที่เขายอมถามความสมัครใจของมันก่อนที่จะตัดสินใจเองโดยพละ
การ เพราะงานบางงานมันเป็นงานของเขากับธีร์ที่ต้องทำร่วมกัน เขาคุยกันถูกคอในบางเรื่อง ไม่ได้ทะเลาะกันทุกเรื่องเหมือนแต่
ก่อน
ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลยที่จะไม่ได้เห็นหน้าธีร์ทั้งวันแล้ว แต่คนเรามันมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งนั้น เพราะยังไงแล้ว ตอน
กลางคืนเขาก็ไปหาเรื่องมันที่ห้องได้...
“เอาเถอะ วันสุดท้ายของมันแล้ว ทำตัวดีๆ ให้มันมีความทรงจำดีๆ กลับไปบ้างก็แล้วกัน” พัฒน์พึมพำเบาๆ กับตัวเองด้วยรอยยิ้ม
ที่ไม่เคยมีใครเห็น
พักกลางวัน
“คิดยังไงชวนกูมากินข้าววะ” ถามออกมาด้วยความสงสัย
ธีร์หันไปมองรอบๆ ก่อนจะนั่งลงตามร่างสูงเมื่อเดินมาถึงโต๊ะที่พัฒน์จองเอาไว้ ไม่ต้องสั่งอาหารอะไรเลยเพราะพัฒน์จัดการไว้
ก่อนหน้านั้นแล้ว
“ก็ฉลองให้ไง”
“ไม่ต้องดีใจขนาดฉลองก็ได้ม้าง”
“อะไรวะ คนเขาอุตส่าห์ไม่ชวนทะเลาะวันหนึ่งแล้ว” พัฒน์บ่น
“เหรอออออ”
นี่ไม่ชวนทะเลาะเลย ตั้งแต่เช้าแล้วเถอะที่มันหาเรื่องเขาไม่หยุดหย่อนน่ะ จะไปลาคนอื่นๆ ในบริษัทก็ไม่ได้ เพราะมีมันนั่งสั่งงาน
อยู่นั่นแหละ
“ก็แล้วกูชวนทะเลาะตอนไหน มึงโมโหไปเองคนเดียวทั้งนั้น”
“เออ กูผิดก็ได้ เถียงไปก็ไม่ชนะ กินข้าวดีกว่าแม่ง หิวฉิบหาย” ธีร์ว่าพลางหยิบช้อนส้อมขึ้นมาตักข้าวเปล่าๆ ขึ้นทานก่อนคำนึง
ซึ่งพัฒน์มองอยู่ก็สงสัย
“ไม่กินกับหรือวะ”
“กินดิ”
“แล้วทำไมมึงไม่ตัก”
“ก็มันเป็นวิธีการกินของกูอ่ะ กูต้องกินข้าวเปล่าก่อนคำนึงก่อนกินกับกับ” ธีร์บอกออกไป ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้พัฒน์หายสงสัยเลยสัก
นิด
“เพราะ?”
“มันเป็นวิธีของกูไง” ลอยหน้าลอยตาตอบออกไป แอบหัวเราะในใจอย่างสะใจที่สามารถทำให้พัฒน์งงกับเรื่องของตัวเองได้
“เออๆ เรื่องของมึง” พัฒน์บอกปัดอย่างไม่สนใจ ลงมือรับประทานอาหารตรงหน้าทันที
ทั้งคู่ลงมือทานข้าวอย่างเงียบๆ ราวกับไม่ได้มาด้วยกัน แต่โต๊ะเต็มเลยต้องนั่งด้วยกันอย่างไรก็อย่างนั้นเลย เขาสองคนทานแบบ
ไม่มีใครสนใจใคร ต่างคนต่างทาน แต่เอาเข้าจริงๆ แล้ว ธีร์ไม่รู้หรอกว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองอยู่ แอบหลบเพื่อไม่ให้
คนถูกจ้องรู้ตัว
“ของหวานไหม” พัฒน์ถาม
“เฮ้ย! กูถามจริง มึงเป็นอะไรป่ะวะ นิสัยแปลกๆ นะมึง มึงเป็นแบบนี้กูทำตัวไม่ถูก” ธีร์บอกออกมาตามตรงเมื่อพัฒน์ถามว่าอยาก
จะทานของหวานตบท้ายไหมหลังทานอาหารเสร็จแล้ว
“ทำไม หวั่นไหวหรือไง”
“บ่ะ บ้านมึงดิ กูกลัวว่ามึงจะผีเข้าต่างหาก”
“อ้อเหรอ เออน่า กูเลี้ยงส่งไง” พัฒน์บอกแบบไม่ให้อีกคนคิดมาก เอาเข้าจริงๆ เขาก็ไม่รู้ตัวเองหรอกว่าทำไปเพราะอะไร รู้เพียง
แค่ว่าอยาก แค่นั้นก็จบ
คนอย่างพัฒน์ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลว่าทำไปทำไม
“เออดี มาวันแรก แทบอยากไล่กูออกไป พอมาวันนี้เลี้ยงส่งกูซะงั้น เอาจริงๆ มึงถีบกูออกไปเลยก็ได้ ไม่ต้องมีพิธีรีตองหรอก”
“ก็กูจะทำ”
“ครับๆ คุณชาย ก็ทำไปแล้วนี่ครับ ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ”
“แล้วสรุปจะเอาของหวานไหม” ถามเสียงเข้ม
“ไม่เอาแล้ว กูอิ่มมาก”
“แน่ล่ะ ก็เล่นยัดเหมือนไม่เคยได้กินขนาดนั้น”
“เออไง ที่มึงเลี้ยงนี่เป็นครั้งแรกเลย กูเลยกอบโกย” ธีร์ยิ้มให้แบบจริงใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมา จนพัฒน์ถึงกับอึ้งไปนิดๆ
ไม่คิดว่ารอยยิ้มของธีร์จะมีเสน่ห์ขนาดนี้
มิน่าล่ะ ใครที่ได้มองมันถึงกับต้องหลง แม้จะเป็นผู้ชายก็เถอะ เพราะหน้าของมันเข้ากับรอยยิ้มเป็นอย่างดี ยิ่งยิ้มบ่อยๆ ด้วยนะ มี
เสน่ห์มาก
“เป็นไร นิ่งไปทำไม อย่าบอกนะ ปีศาจสิงร่างคืนแล้ว” ธีร์ถามด้วยสีหน้าหวั่นๆ เมื่อเห็นว่าพัฒน์นิ่งไปจนน่ากลัว
“เป็นบ้าอะไรวะ” พัฒน์ว่าเข้าให้
“อ้าว? ก็เห็นนิ่งไป คิดว่าจะอาละวาดกลางร้าน ไม่เอานะเว้ย กูอายเขา” ธีร์แสร้งทำเป็นคนหน้าบางจนพัฒน์อดหมั่นไส้ไม่ได้
“อายเป็นด้วย จำได้ว่าครั้งแรกที่เจอมึงนี่อาละวาดลั่นร้านเลย” พัฒน์เอาเรื่องเก่ามาพูด
“มึงนี่แค้นฝังลึกน่าดู” ธีร์บ่น
“ใครที่ทำอะไรกับกูไว้ กูจำจนวันตายนั่นแหละ” พัฒน์บอก
“อย่างกูนี่มึงจำไหม”
“ถามทำไมวะไอ้ธีร์”
“เอ้า! ก็กูเล่นก่อวีรกรรมไว้อย่างเยอะ”
“หึหึ อย่างมึงกูไม่จำหรอก” สิ้นคำพูดที่ต้องการจะแกล้งร่างบาง ธีร์ก็นิ่งไปทันทีเมื่อได้ยิน ในใจกระตุกวูบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนจะแสร้งหัวเราะออกมาอย่างฝืนๆ
“ฮ่ะ ฮ่า ฮ่าๆ นั่นสิวะ ใครจะไปจำคนอย่างกู ไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวมึงอยู่จัดการต่อก็แล้วกัน กูเดินกลับเองได้ ยังมีเวลาเหลือ
จะไปซื้ออะไรสักหน่อยน่ะ” ไม่รอให้พัฒน์พูดอะไรต่อ ธีร์ก็ลุกเดินหนีออกจากร้านไปด้วยความรวดเร็วจนพัฒน์ยังคงตกใจไม่หาย ที่จู่ๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั่นกลับเจื่อนลงทันตา
เขาอุตส่าห์จะทำให้มันมีความทรงจำดีๆ กลับไปแล้วนะ สุดท้ายความปากหมาของตัวเองก็ทำเรื่องจนได้ ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
ว่าทำไมต้องแคร์
แต่รู้สึกผิดมากๆ ที่ทำให้ธีร์เสียความรู้สึกไปแล้ว
“ขอโทษว่ะ”
สุดท้ายแล้ว ก็ไม่มีใครเคยได้ยินพัฒน์ขอโทษ แม้ว่าเขาจะขอโทษธีร์เป็นคนแรก แต่ก็ใช่ว่าเจ้าตัวเขาจะรู้ ก็ได้แต่ใช้การกระทำ
ทำแทนคำพูดเท่านั้น
เขารู้สึกผิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกับใคร ที่ผ่านๆ มา เขาไม่เคยต้องมานั่งแคร์ความรู้สึกใคร คิดอะไรก็พูดไปอย่างนั้น พัฒน์ก็
แค่ผู้ชายห่ามๆ คนหนึ่งที่เอาใจใครไม่เป็น แม้แต่คนที่เขาอยากจะเอาใจ เขาก็ทำมันในรูปแบบของเขา
จากวันแรกจนวันนี้ ความรู้ที่มีมันเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น...
...
...
...
ธีร์เดินออกจากร้านด้วยความเสียหน้าเป็นที่สุด ยอมรับว่าเขาคาดหวังมากว่ามันจะรู้สึกเสียดายเขานิดๆ ที่เขากำลังจะไปทำหน้าที่
ของตัวเอง
แต่เปล่าเลย นอกจากอีกคนจะไม่รู้สึกเสียดาย ยังอยากจะไล่ให้เขาไปจากที่นี่เร็วๆ อีก
“แม่งเอ้ย ไอ้กูก็อุตส่าห์ทำงานให้ทุกอย่าง จนมันนั่งอยู่แค่กับที่ กูไปทั้งที ทำเป็นเสียดายนิดหน่อยก็ได้” ร่างโปร่งเดินไปตาม
ฟุตบาทบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ร่างโปร่งมองไปรอบๆ ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ เลยเดินตรงไปเพื่อกลับบริษัททันที โชคดีหน่อยที่
พัฒน์พาเขามาทานข้าวที่ร้านอาหารใกล้ๆ
แต่เดินแบบนี้ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ
“ก็ดี จากพรุ่งนี้ไปก็ชีวิตใครชีวิตมันก็แล้วกัน”
อีกฟากหนึ่งของถนน มีรถสีดำหรูคันหนึ่งจอดสังเกตการณ์ร่างโปร่งบางอยู่ ในรถมีบุคคลที่น่าอันตรายอยู่ มองไปยังธีร์ด้วยสายตา
ที่ยากจะคาดเดา และไม่มีใครรู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร
ร่างบางเองก็ไม่รับรู้ถึงอันตรายที่จะตามเข้ามาในชีวิต
“ไปหาเบอร์ของคนๆ นั้นมาให้ฉัน ที่อยู่ รวมถึงประวัติทั้งหมด” ผู้เป็นนายสั่งลูกน้องด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
ในที่สุดก็รู้ว่าอยู่ที่ไหน...มันก็ง่ายต่อการติดตามหน่อย
“ได้ครับนาย”
“ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นของฉัน ทั้งคาสิโนและก็นายด้วย ธีร์” ผู้นั้นพึมพำด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขในแผนการของตนที่เริ่มขึ้น
แล้ว
“ฉันบอกแล้ว ถ้าฉันจะเอา ใครมันจะห้ามได้”
“คุณยุทธ์ครับ รู้หรือเปล่าครับว่าคนที่คุณให้ผมหาประวัติชื่อว่าอะไร” ลูกน้องถามต่อ เพราะการมีชื่อมาให้มันจะง่ายในการสืบหา
ประวัติของบุคคลนั้น
“ธีรไนย อมรไพพิจิตร”
“ครับคุณยุทธ์ ผมจะหาประวัติของผู้ชายคนนั้นให้เร็วที่สุดครับ”
“ละเอียดที่สุดด้วยนะ” ยงยุทธ์กำชับ
“ครับ”
ที่เขาเงียบไปไม่ใช่ว่าจะถอยห่าง แต่แค่เงียบหายไปเพื่อให้พวกนั้นตายใจ คิดว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรกับพวกนั้นแล้ว แต่เมื่อถึง
เวลาที่ทุกอย่างพร้อม
พวกเราจะเข้าโจมตีจนพวกนั้นไม่ทันตั้งตัว
“และทุกอย่างก็จะเป็นของฉัน ฮ่าๆ” หัวเราะเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งรถอย่างสะใจ แค่คิดตัวเองก็ชนะขาดลอยแล้ว แต่หารู้ไม่ว่า
ประเมินความสามารถของพัฒน์และธีร์ต่ำไป...
“คุณพัฒน์ครับ พวกมันเริ่มแล้วครับ” ทางด้านลูกน้องของพัฒน์ที่ติดตามคนพวกนี้มาตลอดตั้งแต่ที่เผชิญหน้ากันครั้งแรก
โทรศัพท์ไปรายงานร่างสูงทันทีที่ได้ยินบทสนทนาที่ตัวเขาเองติดเครื่องดักฟังเอาไว้
(มันจะทำอะไร)
“สืบประวัติคุณธีร์ครับ”
(จัดการให้เรียบร้อย เปิดเผยข้อมูลแค่เบอร์โทรจริงๆ ก็พอ นอกนั้นจัดการให้มิดชิด) ร่างสูงสั่งกลับมา
“ได้ครับคุณพัฒน์”
(มีอะไรอีกหรือเปล่า ตามมันไปเรื่อยๆ และย้ำว่าอย่าให้พวกมันรู้ตัว) ร่างสูงกำชับเสียงเข้ม
“บอกคุณธีร์ให้ระวังตัวด้วยนะครับ”
(ฉันจัดการเอง)
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอตัวไปดักฟังพวกมันต่อนะครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะรายงานต่อเป็นระยะๆ”
(อย่าทำให้ฉันผิดหวังในตัวแกนะ เจ็ม)
“เชื่อใจได้เลยครับคุณพัฒน์” แล้วเขาก็วางสายจากเจ้านายไป มองไปยังรถที่เขาแอบตามมาต่อไม่ให้คลาดสายตา ชายหนุ่มลูก
ครึ่งที่เป็นลูกน้องของพัฒน์ ติดตามและดูแลเจ้านายตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ พูดได้เลยว่าเติบโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน
เจโรมี เป็นลูกน้องที่จงรักภักดีต่อพัฒน์มากๆ และพึ่งจะกลับจากต่างประเทศเพื่อมาช่วยงานนี้ของพัฒน์โดยเฉพาะ เพราะหลังจากที่พัฒน์ รามือจากธุรกิจของครอบครัวมาทำงานกับปฐพีแทน เขาก็ต้องเข้าไปทำหน้าที่แทนพัฒน์ไป...
“ก็ดี นานๆ ครั้งคุณพัฒน์จะเอาเรื่องมันส์ๆ มาให้แบบนี้”
100%
สวัสดีค่า ครึ่งหลังมาเสิร์ฟแล้วจ้า อ่านกันให้สนุก สนุกไม่สนุกยังไงเม้นท์ติชมมือสมัครเล่นคนนี้ด้วยนะคะ ติดตาม พูดคุยหรือสอบถามเรื่องต่างๆ ได้ที่แฟนเพจของยูกิเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki 
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580358 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก