หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59

[poohanddew]

แหมพี่พัฒน์แต่เช้าเลยน่ะ
 

[sweetyswtcou]

 
คู่นี้น่ารัก คู่รักSM
จะมีของพุฒิกับเจ็มไหมอ่ะ ท่าทางจะร้อนแรง

[QXanth139]

ธีร์ยั่วเข้าไปเยอะๆ พัฒน์มันจะได้รักได้หลง
รอที่เหลือ

[rogerr]

จัดไปหนักๆเลยธี 5555

[pattapong200320]

ตัดฉับแบบนี้. ค้างคามากค่าคุณยูกิ

[SawachiYuki]

ตอนที่ 15 ครึ่งหลัง

“อาห์” พัฒน์ครางเสียงต่ำเมื่อมือขาวของธีร์คว้าหมับเข้าที่ความเป็นชายของเขาเต็มๆ แบบไม่ได้ตั้งตัวเลยแอบสะดุ้งเล็กน้อย ทำ
เอาธีร์ถึงกับยิ้มออกที่ทำให้อีกคนมีปฏิกิริยาแบบนี้ได้

“กูก็ว่าก็แค่จูบนา ทำไมถึงได้แข็งแบบนี้ว่ะ อ่อนไม่ต่างกัน” ได้ทีเลยเอาคืนไป ซึ่งร่างสูงก็ไม่ได้จนใจอะไรอยู่ แต่ก็ยอมไม่ได้ที่
จะให้อีกฝ่ายคุมเกม เขาเลยจุบมัดแก้ผ้าด้วยความรวดเร็วจนธีร์ตั้งสติตามไม่ทัน

เท่านี้ ทั้งคู่ก็ล่อนจ้อนแล้ว

ธีร์เม้มปากด้วยความไม่ยอม ก่อนจะคว้าเข้าที่แก่นกายใหญ่กว่าออีกครั้ง แต่คราวนี้จับได้ก็รูดขึ้นลงทันทีทำเอาพัฒน์ถึงกับหน้า
เหยเกด้วยความเสียว ร่างสูงไม่ยอมให้ธีร์ทำอยู่คนเดียวแน่ เขาก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาวผ่องของธีร์ทั้งไล้เลีย ขบเม้มจนเกิด
รอยกุหลาบสีสดขึ้น แต่ด้วยความหมั่นเขี้ยวเลยกัดลงไปเต็มๆ ที่คอขาวจนร่างโปร่งร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“โอ้ย! กัดทำไมวะ มึงเป็นแวมไพร์หรือไง” ธีร์ด่าลั่น ก่อนจะบับที่แก่นกายใหญ่แรงๆ เพื่อเอาคืน ซึ่งร่างสูงก็ทำสีหน้าแบบเจ็บ
สุดๆ ออกมา

“กูอยากกัด จะทำไม”

“อ๊ะ โอ้ย พอแล้ว อย่าทำเยอะดิวะ” ร่างโปร่งพยายามเอียงคอหนี แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อพัฒน์ตามมากัดอีกสองสามรอย ริมฝีปาก
ร้อนกับจมูกโด่งได้รูปของพัฒน์ไล้ลงไปยังด้านล่างเรื่อยๆ จนหยุดที่เม็ดทับทิมสีสวยที่ยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ไม่รอช้าริมฝีปากของ
ร่างสูงก็ตรงเข้าครอบครองมัน อีกข้างก็ใช้นิ้วสะกิด เรียกเสียงครางจากธีร์เป็นอย่างดี ร่างขาวของธีร์แอ่นอกรับสัมผัสจากปลาย
ลิ้นร้อนของพัฒน์อย่างอัตโนมัติ เขารู้ตัวว่าทำอะไรออกไป แต่มันห้ามความรู้สึกและร่างกายไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

“อ๊า...อย่าบีบแรงดิวะ” ธีร์ด่าเมื่อพัฒน์เริ่มที่จะใช้ความรุนแรงกับยอดอกด้านซ้าย ส่วนอีกข้างพัฒน์ก็ตัดสินใจกัดนิดๆ เรียกเสียง
ครางยาวด้วยความเสียวซ่านปนเจ็บๆ ได้จากธีร์เป็นอย่างดี

นี่คืออาการของคนไม่ชอบความรุนแรงงั้นหรือ

“อ๊า...ก่ะ กัดไมวะ”

“ชอบล่ะสิ” ถามเสียงต่ำ

“ม่ะ ไม่”

“เหรอ”

“อ่ะ...เออ” ตอบกลับไม่เต็มเสียงนัก ก็เพราะว่าเขาตอบในสิ่งที่มันตรงข้ามกับใจน่ะสิ เขาก็เพิ่งรู้ตัวเช่นกันว่าชอบอะไรแบบนี้

มันเสียวแปลกๆ มันทั้งเจ็บแต่ก็เต็มไปด้วยความชอบใจต่อความเจ็บนั้น

“อ๊า...อ้ะ” ธีร์ครางเสียงหลงเมื่อพัฒน์แกล้งโดยการเลียที่เม็ดทับทิมรัวเร็วก่อนจะกัดมันอีกข้างที่ยังไม่โดนลิ้นสัมผัส เขาเลื่อนริม
ฝีปากลงเรื่อยๆ ก่อนที่จะนั่งลุกเข่ากับพื้นมองความเป็นชายของธีร์ที่ชี้หน้าตนอยู่ด้วยสายตาวาววับราวกับเจออาหารชั้นเลิศ

“จ่ะ จะทำอะไรวะ” ถามเสียงสั่น พยายามดันตัวเองให้แนบชิดกับอ่างล้างหน้าเข้าไปอีก แต่ก็ทำไม่ได้

“กูไม่เคยทำให้ใครเลยนะเนี่ย กะจะลองหน่อย ว่าแต่ว่ามึงสะอาดใช่ไหมวะ” ถามกวนๆ ธีร์ได้ยินพัฒน์ถามแบบนั้นก็เลือดขึ้นหน้า
จิกเข้าที่ผมดำของพัฒน์อีกครั้ง

มันถามเหมือนเขาสกปรกมากทั้งๆ นี่ก็เป็นผู้ชายคนแรกของเขา

“ดึงผมกูอีกแล้วนะ”

“แต่ดูเหมือนมึงจะชอบด้วยนี่” ธีร์ถามออกไป

“ก็จริง เพราะกูเป็นคนชอบอะไรที่มันรุนแรงอยู่แล้ว” ยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำ

“แต่กูไม่” คนนี้ก็ยังปากแข็งอยู่

“แน่ใจนะ”

“เออ”

“ก็คอยดูแล้วกัน” พัฒน์ยักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเช่นเดิม ทำเอาธีร์ถึงกับโล่งอก กลัวว่าอีกคนจะใช้ปากทำไอ้นั่นให้
เขา

แต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ใครทำให้จะรู้สึกดีกว่ากัน

“กูไม่ทำแล้ว ถ้ามึงปล่อยรอบแรกก่อน มันก็คงไม่มันส์ หึหึ”

ขนลุกชันทั่วทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะนั่นของพัฒน์ และไม่ทันที่ร่างโปร่งบางจะตั้งตัวกับอารมณ์ของพัฒน์ เข้าก็ถูกจับให้หัน
หลังให้ ซึ่งตอนนี้เขามองเห็นตัวเองได้อย่างชัดเจนจากกระจกที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า ทั้งรอยคิสมาร์ก รอยกัดที่คอยสองสามรอย
ไหนจะเม็ดทับทิมที่แดงจากการกัดของพัฒน์ทำเอาร่างเล็กกว่าถึงกับตะลึงในสภาพของตัวเอง เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไม ผู้ชายถึง
เข้าหาเขาบ่อยๆ

เพราะตอนนี้เขายังรับสภาพตัวเองไม่ได้เลย

นี่มันมึงจริงๆ หรือวะไอ้ธีร์ ทั้งใบหน้าที่แดงซ่าน ดวงตาที่หยาดเยิ้ม และท่าทางที่กำลังเอนซบหลังอีกคนอยู่ เป็นมึงจริงๆ หรือวะ
ไอ้ธีร์ ทำไมถึงได้ดูตุ๊ดแบบนี้วะ

แม้จะรู้ว่าตัวเองตัวใหญ่ และสูงน้อยกว่าพัฒน์เล็กน้อย แต่ไม่คิดว่าพอพัฒน์มายืนซ้อนด้านหลังแบบนี้มันทำให้เขาดูตัวเล็กและ
บอบบางไปโดยปริยาย

“จะทำอะไร อ่ะ ไอ้พัฒน์ อ่ะ โอ้ย” ร้องด้วยความเจ็บเมื่อมือใหญ่กระชากผมเขาอย่างรุนแรงและบังคับให้เอียงคอไปด้านซ้าย
จมูกกับปากก็ซุกลงที่หลังคอขาวทันที พัฒน์ไม่คิดมาก่อนเลยว่ากลิ่นกายของธีร์จะหอมยั่วยวนถึงเพียงนี้ ที่ผ่านๆ มาก เขาไม่ได้
ตั้งใจจะสูดดมมากนัก แต่วันนี้เขาตั้งใจไปทุกที่อย่างช้าๆ

“อ๊ะ อ้า พัฒน์ เจ็บ” ร่างเล็กกว่าร้องบอก ส่วนพัฒน์ก็ไม่สน ทั้งกัดทั้งเลียไล่จากหลังคอมาตามลาดไหล่ขาวจนแทบไม่เหลือที่
ว่าง ร่างกายของธีร์เริ่มรู้สึกเจ็บระบบที่รอยกัด

ไม่กัดให้เลือดออกไปเลยล่ะ

ความเป็นชายที่พองแน่นของพัฒน์ก็คลอเคลียกับสะโพกกลมตึงของธีร์ ทั้งหยอก ทั้งแหย่ ถูกไถตามร่องให้ร่างโปร่งเสียวเล่น
แต่ก็ไม่ใช่แค่ธีร์หรอกที่รู้สึก พัฒน์เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

“กูจะเข้าไปแล้วนะ” บอกข้างหูเสียงพร่า

เอาเข้าจริงๆ ที่ว่าอยากจะแกล้ง แต่ตัวเองก็กลับไม่ไหวเสียเอง

“อ่ะ อ๊ะ ย่ะ...อย่า อ๊า” ครางเสียงหลงพร้อมกับพยายามที่จะปฏิเสธ แต่แรงจะยืนยังไม่มี แรงปฏิเสธจะไปมีได้อย่างไร พัฒน์ค่อยๆ จ่อความแข็งขืนของตนเข้าไปในช่องทางคับแคบที่ไม่ผ่านการเตรียมความพร้อมเลยทักที ก่อนจะพยายามดันมันเข้าไปทีละนิด ความคับแน่นของธีร์ทำให้พัฒน์ถึงกับเบ้หน้าด้วยความเสียวและอึดอัด ส่วนธีร์ก็ครางเสียงอ่อนพร้อมกับบอกว่าเจ็บ แต่ก็สวนกาย
เข้าไปหาเองจนพัฒน์รับแทบจะไม่ทัน

“อึก...” ธีร์หอบหายใจหนัก ส่วนพัฒน์ก็ไล่จูบตามซอกคอ หลังคอและแผ่นหลังก่อนจะกระชากผมของธีร์ให้เอียงไปอีกข้างเพื่อที่ไล่จูบให้ครบสองข้าง ธีร์เองก็ไปตามแรงกระชากผมอย่างรู้สึกเจ็บ แต่ใจกลับเต้นรัวด้วยความชอบใจ ตื่นเต้น จนอดมองไปที่ร่างสูงที่กำลังนัวเนียกับร่างกายตนผ่านกระจกไม่ได้

เห็นภาพตัวเองที่กำลังโดนผู้ชายด้วยกันเองกอดมันทำให้เขาทั้งอายและรู้สึกดีไปในเวลาเดียวกัน และไม่คิดเหมือนกันว่าผู้ชาย
ที่ทำหน้านิ่งและเป็นคนดุๆ แบบพัฒน์จะมีสีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์แห่งกามได้มากขนาดนี้

กับผู้หญิงที่ผ่านมา พัฒน์ก็เป็นแบบนี้หรือไม่...ธีร์มีคำถามในใจอีกแล้ว

“อ๊า อ๊ะ...ร่ะ แรงๆ” เพียงแค่พัฒน์ขยับกายสวนเข้าออกย่างเนิบนาบเพื่อให้ช่องทางของธีร์คุ้นชินและขยายการรัดของเขาให้
มากกว่านี้ แต่ไม่ทันไรก็ไม่ทันใจธีร์เสียแล้ว ซึ่งพัฒน์ก็กัดฟันกลั้นเสียงครางเอาไว้แล้วสวนกายกระแทกแรงๆ เข้าจนธีร์เงยหน้า
ร้องครางเสียงดัง โดยไม่สนใจความอายเลยสักนิด

เขาต้องการมันมากกว่านี้ แรงกว่า เร็วกว่านี้

“ใจเย็น อึก” พัฒน์บอกเสียงพร่า เพราะธีร์เองก็สวนกายรับแรงการกระแทกกระทั้นของเขาอย่างแรง เขาก็กลัวว่าธีร์จะเจ็บ แต่
ที่ไหนได้อีกคนกลับเรียกร้องมันเอง ด้านธีร์ก็รู้สึกเจ็บๆ ชาๆ ที่ช่องทางแต่ก็ชอบความรู้สึกเจ็บๆ ทรมานๆ แบบนี้เหลือเกิน

“พ่ะ...พัฒน์ ท่ะ ทำร้ายกูหน่อย” ธีร์ขอร้อง มองสบตาร่างสูงผ่านกระจก ซึ่งร่างสูงกำลังเด้งกายส่วนเข้าออกก็มองตาธีร์เช่นกัน
แน่นอนว่าพัฒน์ไม่ขัดข้อง เขาใช้ฝ่ามือใหญ่ของตนบีบเค้นไปตามลำตัวของธีร์อย่างรุนแรง จนบางครั้งธีร์ก็หลุดร้องว่าเจ็บออก
มา แต่ก็ร้องเรียกเอาอีก จนพัฒน์ยกยิ้มอย่างสะใจ เขาฝังเขี้ยวไปตามกายขาวอีก

“แรงๆ อ๊า ดี...ดีมาก อ๊า”

“หึหึ ก็กูบอกแล้วว่านี่น่ะ รสนิยมของมึง” พัฒน์กระซิบบอกข้างหู “เอามึงเท้ากับอ่างไว้ดีๆ เพราะกูไม่ปราณีแล้ว”

“อะ...อ้า...” เมื่อเท้าแขนไปแล้วพัฒน์ก็ให้ธีร์ถ่อยหลังเล็กน้อยเพื่อให้สะโพกของธีร์โก่งขึ้นมาแล้วจัดการสอดความเป็นชาย
เข้าไปอีกครั้ง แล้วกระแทกรัวเร็วแบบไม่ทันที่ร่างเล็กกว่าจะตั้งหลักได้ แขนเรียวแทบจะทนแรกไม่ได้สั่นระริกใกล้จะหมดแรง
เต็มที แต่ก็ใจก็สู้สวนกายรับแรงกระแทกเมื่อจับจังหวะได้

“อ๊า...อ้ะ ร่ะ เร็วๆ อ๊า พ่ะ พัฒน์”

“อืม...อาห์”

ร่างทั้งสองประสานกันเป็นหนึ่งบรรเลงเพลงแห่งความใคร่ด้วยจังหวะที่ร้อนแรงและรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ของทั้งสอง และใน
จังหวะที่ทั้งคู่ไม่อาจทัดทานไหวอยากจะปลดปล่อยเต็มที ก็ได้เร่งเครื่องเต็มสปีดกระแทกกายเข้าออกอย่างรุนแรง ส่วนร่างเล็ก
กว่าก็เริ่มที่จะเกร็งร่างของตนเอาไว้เพราะกำลังจะปลดปล่อยน้ำแห่งอารมณ์ออกมา ซึ่งร่างสูงได้รู้สึกแบบนั้นก็สวนกายรัวเร็วขึ้น
เพื่อที่จะได้ปลดปล่อยพร้อมๆ กัน

“อย่าเพิ่ง อาห์ รอกูก่อน”

“อ๊า...ม่ะ ไม่ไหว แล้ว อ๊า” ส่ายหน้าไปมาเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ร่างของทั้งคู่กระตุกเกร็ง ต่างคนต่างปลดปล่อยออกมา

“อืม” พัฒน์ครางต่ำอย่างพอใจ เมื่อปลดปล่อยหมดแล้วเขาก็ค่อยๆ ถอนกายของตนออกมาช้าๆ ส่วนร่างโปร่งก็ทรุดตัวลงกับพื้น
ด้วยความเหนื่อย

ร่างบางหอบหายใจอย่างหนักหน่วง ส่วนร่างสูงก็เดินไปที่ฝักบัวเพื่ออาบน้ำให้กับร่างกายของตนโดยไม่สนใจร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่
กับพื้นเลยสักนิด จนอาบน้ำเสร็จแล้ว ธีร์ก็ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม พัฒน์เดินแก้ผ้าเดินไปที่หน้าประตูแล้วหันมาบอกธีร์นิ่งๆ

“อาบน้ำซะ เดี๋ยวกูเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้” ธีร์เงยหน้ามองร่างสูงน้อยๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบากเพราะขาสั่นมาก ไร้
เรี่ยวแรง แต่ก็พยายามที่จะเดินไปที่ฝักบัวเพื่ออาบน้ำตามอีกคน ซึ่งพัฒน์เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

แม้จะเห็นว่าพัฒน์ยังคงตีสีหน้าเรียบนิ่งตามปกติ แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะพบกับความสดชื่นแจ่มใสของพัฒน์ที่ใครก็ไม่เคยเห็นมาก่อน



ธีร์ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำของทางรีสอร์ท เดินมาที่ตู้เสื้อผ้าก็พบว่าพัฒน์ดึงชุดออกมาจากกระเป๋าของเขาให้แล้ว
มองไปรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นเจ้าตัวก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ

“ก็ช่างมันไปสิ จะไปตายที่ไหนก็ไป”

นี่สาบานเลยว่าไม่ได้น้อยใจ แต่แค่รู้สึกไร้คุณค่ามากกับการกระทำของพัฒน์ที่เห็นเขาเป็นแค่คนระบายอารมณ์ทางเพศ ที่ตัวเอง
อยากจะปลดปล่อยตอนไหนก็ต้องได้

“เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกับมันสักที”

ก็ได้แต่บ่นคนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครให้กำลังใจ

ไม่มีใครเลยจริงๆ...

แกร๊ก!!

แต่ในจังหวะที่ธีร์กำลังหมดกำลังใจ คนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ธีร์รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพัก ทั้งคู่มองหน้ากัน
สักพัก ก็ต้องเป็นพัฒน์ที่ทำลายความเงียบนี้ก่อน

“กูโทรจองโต๊ะกับอาหารไว้แล้ว จะไปเลยไหม หิวหรือยัง” พัฒน์ถาม

ธีร์จะคิดไปเองได้หรือเปล่า ว่าน้ำเสียงของพัฒน์อ่อนลงอย่างสังเกตได้ชัด แต่ธีร์ก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าอาจจะเป็น
เพราะเขาเองก็ได้ที่ทำให้พัฒน์อารมณ์ดีได้แบบนี้

บางทีมันอาจจะไปเจออะไรดีๆ มา

“อืม...หิว”

“งั้นก็ลุกขึ้น เอาของไปให้ครบ เพราะจะไม่กลับมาอีกรอบ รอคุยงานเลย” พัฒน์บอก ซึ่งธีร์ก็พยักหน้าน้อยๆ แล้วเดินไปเอา
กระเป๋าเอกสารต่างๆ ของตนไป พัฒน์ก็ไปแต่ตัว เพราะงานนี้มันเกี่ยวกับบริษัทของอัคนี



เมื่อมาถึงร้านเดิมที่มาทานกันเมื่อคืน พัฒน์กับธีร์ก็นั่งที่โต๊ะที่มีอาหารบางรายการมาวางรอไว้แล้ว ก่อนที่ธีร์จะเริ่มทานอย่าง
เงียบๆ แล้วก็ไม่รอร่างสูงด้วย

“มาถึงก็กินเอากินเอา”

“เรื่องของกู”

ร่างแกร่งก็ได้แต่ยิ้มนิดๆ กับความเจ้าอารมณ์ของธีร์ เดี๋ยวก็พูดด้วย เดี๋ยวก็คุยด้วย เดี๋ยวจะด่า แต่เดี๋ยวก็พาคุย โกรธง่าย หายเร็ว
สินะ

“มองทำไม ไม่กินหรือไงวะ” ธีร์ถามทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่

“กูยังไม่ค่อยหิว”

“เออ...งั้นก็ไม่ต้องกิน กูกินเอง” พูดออกไปพลางทำท่าจะเอื้อมมือไปหยิบจานข้าวของอีกคนมาแต่พัฒน์ก็จับของตัวเองเอาไว้
ได้ก่อน

“กูเริ่มหิวแล้ว” พัฒน์บอกไปนิ่ง

“ไอ้ตอแหล” ธีร์ด่ากลับ ก่อนจะลงมือทานอาหารเช้าตรงหน้าต่อแบบไม่สนใจร่างสูงอีกเลย

สำหรับพัฒน์ที่บอกว่านยังไม่ค่อยหิวนั้นมันสวนทางกับร่างกายที่ท้องร้องออกมาจนตัวเองรู้สึกว่าได้ยินเสียงท้องของตัวเอง แต่ก็
ปากแข็งพูดไปแบบนั้น

ตอนเช้าๆ ใครไม่หิวบ้างล่ะ แต่ก็เพิ่งกินอะไรบางอย่างอิ่มมาน่ะสิ เลยไม่ค่อยอยากจะทานข้าวเท่าไหร่ อยากนั่งมองหน้าอีกคน
มากกว่า

“ชัดเจนมาก” พัฒน์พึมพำเมื่อเห็นรอยฟันที่คอของธีร์ เขาเลือกเสื้อเชิร์ตคอปกให้มัน ก็พอที่จะปิดคอได้บ้าง ในบางท่วงท่าก็มี
โอกาสเห็นได้เช่นกัน

เขาใจดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่กัดตามแขนมันไปด้วย

“อะไร” เงยหน้าถามงงๆ

“เปล่า กินต่อไปเถอะ”

“ก็เมื่อกี้กูได้ยินมึงพูดอ่ะ” คราวนี้ธีร์ไม่ยอมเพราะคิดว่าต้องเกี่ยวกับตัวเองแน่ๆ

“ไม่มีอะไร กูบ่นของกูคนเดียว”

“มึงแน่ใจนะ” ถามอย่างไม่แน่ใจ

“เออ!”

“กูเลิกคุยกับมึงแล้ว แม่งเอ้ย! ระบมตามตัวฉิบหายเลยว่ะ” ธีร์บ่นตามความรู้สึก

ความจริงแล้วเขาปวดมันมาได้สักพักหลังจากออกจากห้องน้ำแล้ว แต่ทำท่าทีว่าไม่เป็นอะไร ทั้งๆ ที่ปวดตามรอยกัด ตามรอยบีบ
เอามากๆ และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีไอร้อนๆ ออกมาจากร่างกายอีกด้วย

ธีร์เป็นคนป่วยยาก แต่ถ้าป่วยทีหนึ่งก็เป็นหนักไปเลย

“กินยาไหม กูจะไปหามาให้”

ธีร์มองหน้าพัฒน์นิดๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“เอา” ก็ในเมื่อร่างกายมันไม่ไหว แล้วเขาก็เป็นพวกที่ป่วยแล้วอาการหนักมากด้วย ก็คงต้องกินยาดักเอาไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นคงได้
นอนโรงพยาบาลแน่ๆ

“ไม่ไหวก็ไปนอนได้นะเว้ย เดี๋ยวงานกูจะทำให้เอง” พัฒน์บอกอย่างจริงจัง

เขากลัวมันจะเป็นลมหน้ามืดตอนที่ทำงานอยู่ เพราะสีหน้าของธีร์ตอนนี้ดูไม่ดีเลย หน้าที่เคยมีเลือดฝาดๆ ให้เห็นบัดนี้กลับซีด
ทันตา

“ไม่เอา” ตอบอย่างไม่ยอม

“มึงมันดื้อ”

“ก็นี่งานของกู”

“แต่กูทำให้ได้”

“ไม่จำเป็น” พัฒน์ถอนหายใจเมื่อธีร์ยังคงเถียงหัวชนฝา ไม่อยากจะพูดอะไรอีกเขาก็ลุกจากเก้าอี้เดินไปถามบริการแถวนั้นว่าที่
ไหนมียาบ้าง

จะนั่งเรียกเอาก็ได้ แต่ไม่อยากนั่งเถียงกับร่างผอมมากนัก เดี๋ยวเผลอลุกขึ้นหักคอด้วยความหมั่นไส้จะติดคุกเอา

รอไม่นานพัฒน์ก็กลับมาพร้อมกับยาอีกหลายเม็ดที่ธีร์เห็นแล้วถึงกับเบ้ปากอย่างไม่ชอบ

“เยอะไปป่ะ”

“ก็ดักๆ ไว้ก่อน”

“ยาอะไรบ้าง” ธีร์ถามด้วยสีหน้าหวาดๆ

“ก็ยาแก้ปวด ยาแก้อักเสบ กินดักๆ ไว้ก่อน เผื่อไข้ขึ้น กูขี้เกียจดูแล” พัฒน์ว่า ซึ่งธีร์ก็ยักไหล่ไม่ใส่ใจไปให้ เพราะรู้อยู่แล้วว่าตอน
ที่เขาไม่สบายน่ะ ไม่มีใครดูแลเขาไหวหรอก

เขาต้องนอนโรงพยาบาลตลอด

“ถ้ากูไม่สบาย ก็เรียกรถโรงพยาบาลอย่างเดียวพอ เพราะเวลากูเป็น ไม่มีใครดูแลกูไหวหรอก” ธีร์บอกออกไป ซึ่งพัฒน์ก็ไม่พูด
อะไรออกมาอีก ยื่นยาสองเม็ดไปให้กับธีร์ ร่างบางก็รับไปกินอย่างจำยอม

สรุปแล้วว่า พัฒน์เอาอย่ามาเยอะมาก แต่ให้ธีร์กินเข้าไปแค่สองเม็ด...

หวังว่าเขาคงจะไม่เป็นไข้หรอกนะ ถ้าเป็นนี่ ลำบากกันถ้วนหน้า…







100%

 

เอาครึ่งหลังมาเสิร์ฟก่อนนอนจ้า อาจจะไม่ถูกใจใครไปบ้างก็ขออภัยนะคะ ให้กำลังใจยูกิด้วยน้า ขอบคุณค่ะ อ้อ! หลายคนสงสัยว่าทำไมถึงมีบทบาท พุฒิ เจ็ม พีช ธิน ขึ้นมา แหม...บอกแค่นี้ก็รู้แล้วใช่มั้ย 555+

https://www.facebook.com/sawachiyuki
 

[yunjae_yusoo_mi]

ก็ยังไม่ชอบพัฒน์อยู่ดี 
 

[iceman555]

อร๊ายยย. เลือดหมดตัว

[Apple_matinie]

ขอให้พัฒน์รู้ใจต้องเองเร็วๆ
อยาดเจอฉากสวีทท

[QXanth139]

พัฒน์เกือบดีแต่ก็ยังไม่นะ

[cavalli]

 

[fahhee_zeze]

ธีร์.....จงป่วยซะ จงป่วยซะ จงป่วยซะ 55555555 อยากจะรู้ว่าพัฒน์จะทำยังไง เชื่อเลยถ้าธีร์ป่วย พัฒน์จะไม่โทรเรียกรถพยาบาลหรอก รั้นดูแลเองก่อน #มโนมาเต็ม 

[brookzaa]

เหมือนเดิม อ่านไปทำปากคว่ำไป  เพราะยังไม่ชอบพัฒน์อยู่ดี  ที่แรกก็เหมือนจะดีๆนะ  ฮึแต่สุดท้ายธีร์ก็ยังไปที่ระบายแค่นั้นแหละ

เสร็จแล้วก็ไป เฮอะ นิสัยแย่ สุนัขไม่รับประทาน

แค่นี้ไม่มีโมเม้นหวานแน่นอน เพราะขนาดเรื่อง ของน้องปลายฝัน ธีร์ยังต้องยอมเลย เข้ากันได้แค่เซ็กละม้างคู่นี้

[Rabity]

พัฒน์มันครึ่งผีครึ่งคนหรือไงล่ะเนี่ย ปวดหัวจริงๆ พอมีอะไรกันก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย พอเสร็จเท่านั้นล่ะก็รีบอาบน้ำออกไปเฉย ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นพระเอกนี่คือสงสัยมากว่าพัฒน์นี่มันรักใครเป็นบ้างรึเปล่า ธีร์ต้องเอาคืนนะ อย่างน้อยๆก็ป่วยให้พัฒน์ดูแล หมั่นไส้ไอ้หมอนี่จริงๆให้ตายเถอะ
ปล.ยูกิจังสู้ๆนะ รอตอนต่อไปจ้าาา

[❣☾月亮☽❣]

บอกตรงๆว่่าเข้าไม่ถึงความเป็น SM ของพวกนายว่ะ ธีร์ พัฒน์

ป่วยแน่ๆ แต่ว่าป่วยแล้วจะเป็นเป้าโจมตีของไอ้บ้านั่นหรือเปล่า 
ธีร์เห็นตัวเองในกระจกแล้วเนอะ ตอนนี้คงต้องรู้จักระวังตัวมากขึ้นนะ

[Min*Jee]

เดี๋ยวได้ส่งรพ.แน่นอนเลยแบบนี้
รอตอนต่อไปเนอะ

[BlueCherries]

เราไม่รุ้ว่าทำไมมีบทบาทพุฒิ เจ็ม พีช ธินแหะ คุณยูกิเฉลยหน่อยจิคะะะะะ

ปอลอ ธีร์จงป่วยๆๆๆๆๆๆๆ

[Fragrant]

รุนแรงกันจริ๊งงงงงง ง ง ง ง ง ง 
ป่วยเลยธีร์อย่าได้รีรอ จะได้รออยู่อาการพัฒน์ด้วยว่าเป็นไงนะ จะเป็นห่วงแค่ไหน 

[tararatart]

ป่วยเลยๆๆ  แอดมิทไปเลยนะ ขอหนักๆ อยากเห็นพัฒน์กระวนกระวายจริงจริ๊งๆๆๆๆๆ

[B52]

ร้อนแรงสุดๆ

[mooping-7]

  เลือดเกือบหมดตัว 55555 พัฒนถือว่ามีวิวัฒนาการด้านอารมณ์กับธีร์มากถึงสัมผัสได้ อิอิ อยากให้ธีร์ป่วยแล้วให้พัฒน์ดูแลจัง (ตัวร้ายอย่าเพิ่งออกมานะขอเป็นฉากหวานๆก่อนนนน)

[nada_dadida]

พัฒน์คืออะไรรร.  หมันไส้มากกกอะ 

[่jum]

  พัฒน์ผีเข้าง่ะ

[วายซ่า]

แหม...ปากแข็งกันทั้งคู่ แต่ก็ร้อนแรงใช่ย่อย  ใครจะเผลอใจก่อนกันนะ  :hao7:ข

[poohanddew]

พี่ธีร์ต้องป่วยแล้วหล่ะจะได้รู้ว่าจะมีคนดูแลรึเปล่า
 

[New_Tai]

หมั่นไส้พัตอ่ะบอกเลออ

[himoru]

เท่าที่อ่านๆดูพัฒน์น่าจะจบไม่สวยแล้วแหละ
ทำกับธีร์เหมือนไม่มีค่านอกจากเรื่องอย่างว่า
แต่จะว่าก็ว่า ธีร์ก็ยอมเองมาตลอดไง
สุดท้ายมันเลยให้ความรู้สึกว่าจะไปไม่รอด
คือสุ้นให้จบแบบ Bad end มากบอกเลย หุหุ

[HanATarO]

ร้อนแรงเสียจริง แต่ว่า พี่พัฒน์ ถ้ายังทำเหมือน พี่ธีร์เป็นแค่คู่นอนอยู่แบบนี้ล่ะก็ เดี๋ยวจะได้น้ำตาตกในสักวัน

[SawachiYuki]

เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 16 (ครึ่งแรก)

ในที่สุดมันก็เป็นแบบนี้ไปได้

ธีร์เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังนั่งตัวไม่ค่อยตรง เอนไปเอนมาเหมือนจะล้มอยู่รอมร่อ แต่ก็ต้องกัดฟันทนฝืนต่อไป เพื่อที่จะได้ทำงานให้เสร็จ แม้ว่าการคุยวันนี้มันแค่นิดเดียวเกี่ยวกับรายละเอียดต่างๆ แต่สำหรับคนที่กำลังไม่สบายก็ถือว่านานอยู่ดี

หวังว่า...คงจะไม่เป็นลมต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ

“ว่ะ...” ในจังหวะที่พัฒน์กำลังจะถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างกายว่าไหวหรือเปล่า ก็ต้องกลืนคำพูดเหล่านั้นเข้าลำคอคืนไป เพราะ
ใครอีกคนที่คุยงานกันตั้งแต่ 10 โมงจนตอนนี้ก็ผ่านมาชั่วโมงกว่าๆ แล้ว พูดตัดหน้าเขาไปก่อน

ธีร์เลยไม่รู้ว่า ต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องไข้ขึ้น ก็เป็นห่วงตนเหมือนกัน

“คุณธีร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าดูซีดๆ” พชรถามเมื่อสังเกตว่าร่างบางเริ่มที่จะหน้าซีดลง ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ ทั้งๆ ที่
อากาศก็ไม่ได้ร้อน

“เปล่าครับ คุยงานกันต่อเลย” ธีร์พูดเพื่อไม่ให้อีกคนไม่สบายใจ

เขาอยากจะคุยให้เสร็จๆ ไป

“ไหวแน่นะครับ”

“ครับ” ธีร์พยักหน้านิ่งๆ ทั้งที่ในใจอยากจะหลับตาเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ตอนนี้ทางคาสิโนที่เหลืออยู่ตอนนี้พร้อมขายใช่หรือเปล่าครับ ราคานี้รวมทั้งตัวคาสิโนและที่ดินแล้วหรือครับ ผมว่าผมให้ราคา
สูงกว่านี้นะ” พชรถามเรื่องของธุรกิจต่อไป

“ใช่ครับ รวมหมดแล้วทุกอย่าง แต่ที่ลดให้เพราะคุณใช้บริการของ PLEUNG ด้วยนี่ครับ ไหนๆ ทางเจ้านายผมก็อยากที่จะวางมือ
แล้ว จะได้มากหรือน้อยก็ไม่สนแล้วล่ะครับ” พัฒน์ตอบ

“คุณดิน คุณเพลิงนี่ท่าทางจะเป็นคนเก่งมาก ผมยังไม่เคยมีโอกาสได้คุยกันเลย”

“ท่านงานเยอะน่ะครับ”

“แต่ผมได้ข่าวมาว่ามีคนขอซื้อเยอะไม่ใช่หรือครับ” พชรถามต่อในสิ่งที่ตนสงสัย

“ครับ แต่ก็เป็นพวกที่ทำงานผิดกฎหมายด้วยน่ะครับ” พัฒน์ยังคงแย่งธีร์ตอบ

ใจเขาน่ะอยากจะให้อีกคนพัก แต่ร่างโปร่งดันไม่ได้คิดแบบนั้น เขากำลังคิดว่า พัฒน์กำลังจะเอาหน้าคนเดียวโดยไม่เปิดโอกาส
ให้เขาพูดเลยทั้งๆ ที่เรื่องนี้เขาเป็นคนดูแลมาก่อนที่จะถูกให้พัฒน์เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

“ก็เลยเลือกผม แต่ผมก็ดีใจนะครับ เพราะพื้นที่แต่ละที่ช่างเหมาะกับธุรกิจของผมเหลือเกิน”

“ถ้าเช่นนั้น ตามใบเสนอราคาของคาสิโนทุกสาขานี้ คุณพีชตกลงที่จะซื้อใช่หรือเปล่าครับ” ธีร์ถามขึ้นบ้าง

“แน่นอนสิครับ ผมไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือไปหรอก”

“ถ้าอย่างนั้นเราจะนัดวันเซ็นสัญญาซื้อขายกับโอนกรรมสิทธิ์วันไหนดีครับ เอาเมื่อคุณพีชกลับกรุงเทพแล้วนะครับ เพราะพรุ่งนี้
พวกผมก็เดินทางกลับแล้ว” ธีร์รีบพูดรวบรัด เพราะเขาแนบจะไหลไปกับโซฟาแล้ว

“เอาเป็นวันจันทร์หน้าเลยก็แล้วกันครับ ผมสะดวกแล้วก็มีธุระแถว PLEUNG พอดี เอาประมาณบ่ายๆ นะครับ ผมจะเข้าไป” พชร
บอกยิ้มๆ

“โอเคเลยครับ แล้วนี่เป็นแบบเกรดวัสดุต่างๆ ของบริษัทนะครับ ให้คุณพีชเอาไปให้ทีมงานเลือกดูก่อนได้ แล้วแบบกับดีไซน์เรา
จะตกลงกันอีกทีนะครับ หรือคุณพีชจะเริ่มเลยไหมครับ” ธีร์ถาม

“ผมว่าไว้วันหลังดีกว่านะครับ เพราะผมว่าคุณธีร์ไม่น่าจะไหวแล้ว” พชรปฏิเสธ เพราะเสียงของธีร์เริ่มแหบจนพวกเขาได้ยิน
ชัดเจน

“ผมไหว” เถียงออกไป

“ผมว่ามันไม่ไหวแล้วล่ะครับ เมื่อคืนมันแช่น้ำนานไปหน่อย ยังไงคุณพีชมีธุระคุยกับลูกค้าต่ออีกใช่ไหมครับ ผมขออนุญาตพามัน
ไปพักผ่อนก่อนได้หรือเปล่าครับ” พัฒน์ถาม แต่ตาก็มองไปที่ร่างบางที่มองตนด้วยตาที่ปรือๆ เหมือนจะหลับ

“ได้เลยครับ มีอะไรโทรบอกผมได้เลยนะครับ”

“ขอบคุณครับ”

“คุณธีร์ แล้วเจอกันอาทิตย์หน้านะครับ” พชรบอกร่างโปร่งยิ้มๆ

ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนกับพี่ชายของเจ้าตัวเสียจริงๆ

“ครับ สวัสดีครับ” ธีร์พูดเสียงแผ่ว ส่วนพัฒน์ก็ได้แต่ก้มหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต ก่อนจะจับเข้าที่แขนของธีร์เพื่อดึงให้อีก
คนลุกขึ้น แต่สัมผัสแรกที่เขารู้สึกคือ ความร้อนผ่าวของร่างกายที่บ่งบอกได้อย่างดีเลยว่าร่างโปร่งบางกำลังมีไข้

“ลุก” สั่งเสียงเข้ม ซึ่งธีร์ก็ลุกขึ้นแต่โดยดี โดยมีพัฒน์ประคองไม่ห่าง โดยปกติแล้วธีร์จะไม่ยอมให้ใครถูกตัวเวลาป่วย แต่กับ
พัฒน์เขากลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

แค่ยืนข้างๆ กันตอนนี้ เขาก็รู้สึกดีแล้ว

ในจังหวะที่เขาสองคนเดินเกือบจะถึงบังกะโลของตัวเอง พัฒน์ก็มีความรู้สึกตามสัญชาตญาณในทันทีว่ามีคนซุ่มดูเขาอยู่แถวนี้
แน่ๆ และตอนนี้ก็ไม่ค่อยมีคนด้วย เนื่องจากทางรีสอร์ทมีกิจกรรม คนเขาก็ทยอยไปร่วมกิจกรรมกันส่วนใหญ่ และส่วนมากคนที่
จะพักที่นี่ได้ก็จะมีแต่ระดับฐานะค่อนข้างดี

“แปลกๆ ว่ะ” พัฒน์หันซ้ายขวาหน้าหลัง เพื่อตรวจดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าตนหงุดหงิดที่เจโรมีมา
ทำงานต่อให้เสร็จไม่ได้ ทำให้คลาดกับยงยุทธ์ไป

งานเข้าแล้วไง!

เขาหันไปในจุดที่รู้สึกว่ามีคนมองมาจากทิศนั้นก็พบว่าพุ่มไม้สั่นไหวทั้งๆ ที่ไม่ลมเลยสักนิด ก็คิดได้ว่ามันคงจะอยู่แถวๆ นี้ และ
แน่นอนว่าพวกมันได้เปรียบเพราะมีอาวุธมาด้วย แต่พัฒน์กลับพกมันมาแต่เอาไว้ในรถ ไปเอาก็คงไม่ทัน จะหนีกลับก็คงไม่ได้ ใน
เมื่อธีร์ยังคงเดินไม่ค่อยไหวแบบนี้

“ทำไมมึงต้องมาป่วยตอนนี้ด้วยวะ” พัฒน์บ่นอย่างหงุดหงิด พยายามแสร้งทำเป็นลืมของเพื่อจะเดินกลับไปยังทางเดิม เพราะ
อย่างน้อย ไปจุดที่คนพลุ้งพล่าน มันปลอดภัยกับเขาสองคนมากกว่า แต่ไม่รู้ว่าชีวิตของเขาสองคนถึงฆาตแล้วหรืออย่างไร ยง
ยุทธ์กับลูกน้องอีกคนก็ออกมาจากที่ซ่อนพร้อมใช้ปืนขู่

“อยู่เฉยๆ จะหนีไปไหนล่ะ” ยงยุทธ์ถามเสียงเย้ยหยัน พัฒน์ก็ประคองธีร์หันกลับมา ร่างโปร่งที่สภาพใกล้หมดแรงมองหน้ายง
ยุทธ์นิ่งๆ แต่ในใจก็รู้สึกอยากจะเข้าไปต่อยให้หายหงุดหงิด

เขาหงุดหงิดตัวเองที่ต้องมามีเรื่องกับอีกคนในสภาพแบบนี้จริงๆ

“คิดจะขายคาสิโนให้ใคร ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอยากจะได้ แต่พวกแกก็พากันปฏิเสธ ทำไม ได้เงินจากฉันนี่พวกแกไม่อยากได้
หรือไง ฉันก็ให้ราคาสูงกว่า แต่พวกแกก็กลับปฏิเสธมัน” ยงยุทธ์พูดออกมาอย่างโกรธแค้นที่ไม่ว่าเขาจะทำวิธีไหน เขาก็ไม่
สามารถที่จะต่อร้องขอซื้อมันมาได้เลย

“ก็เงินของแกมันสกปรก เอามาก็เป็นเงินร้อน ทำอะไรก็ไม่ขึ้น” ธีร์ตอบทั้งๆ ที่สังขารตัวเองแทบจะไม่ไหว ต้องมีพัฒน์พยุงตลอด
เวลา

“สภาพของนายตอนนี้ไม่มีทางที่จะสู้พวกเราได้หรอก ฉันสองคนมีปืน ส่วนพวกแก ฮ่าๆ งานนี้ฉันชนะเห็นๆ” ยงยุทธ์หัวเราะออก
มาอย่างสะใจ

เขาชอบความรู้สึกที่อยู่เหนือคนอื่นเสียจริงๆ

“แล้วแกคิดว่าทำอะไรพวกฉันไป แล้วจะได้งั้นหรือ” พัฒน์ถามไปด้วยสีหน้านิ่งๆ ไม่มีความรู้สึกกลัวหรืออะไรเลยสักนิด

อย่างเขาไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว แค่ลูกปืน...โดนมาหลายครั้งแล้วล่ะ

“หึหึ...ฉันมีวิธีของฉันล่ะนะ” พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่มีเลศนัยมองธีร์อย่างเล้าโลม จนธีร์หันหนีด้วยความรังเกียจ ด้วยการกระทำ
เช่นนั้นเองที่ทำให้ยงยุทธ์โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

“เชิดไปเถอะ สักวันนายจะต้องร้องขอฉัน”

“ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆ ว่าไอ้วันนั้นน่ะ มันจะมาในชาติไหน” ธีร์ยังคงปากดีต่อไป แม้ว่าตัวเองจะไข้ขึ้นก็ตาม

“ปากดี กำลังจะตายอยู่แล้วนะมึง” พัฒน์กระซิบด่าเบาๆ

“เรื่องของกู” แต่ธีร์ก็ไม่สนใจ

“ถ้ายังไม่อยากตาย ก็อยู่เงียบๆ ไปซะ กูให้ทำอะไรมึงก็ต้องทำ เข้าใจนะ” พัฒน์ถามแกมบังคับ

“เออ...เคยขัดอะไรมึงได้ที่ไหน” ธีร์ตอบเบาๆ

“เฮ้ย!! กระซิบกระซาบอะไรกันต่อหน้าฉัน คิดจะหนีหรือไง บอกไว้ก่อนถ้าหนีนี่ยิงจริงๆ” ยงยุทธ์ขู่ออกไป เพราะคิดว่าทั้งสองจะ
ต้องกลัวอย่างแน่

“ต่อให้แกยิงพวกเรา แกก็จะไม่มีสิทธิได้ที่ที่แกอยากได้ เพราะคุณดินคุณเพลิง เขาส่งมอบคาสิโนตรงนั้นให้กับฉันกับไอ้ธีรคนละ
ครึ่งแล้ว ซึ่งมีหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรด้วย” พัฒน์บอกไปด้วยความใจเย็น แต่คนที่ตัวเริ่มร้อนขึ้นเนื่องจากพิษไข้ก็หันมา
มองพัฒน์อย่างสงสัย

เพราะเขาไม่รู้มาก่อนว่าผู้เป็นนายจะโอนมาเป็นของพวกเขาแล้ว

“ม่ะ ไม่จริง” ยงยุทธ์ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อ

“จริง ต่อให้แกฆ่าเราสองคนก็ไม่มีทางได้”

“หยุดพูดไปเลยไอ้พัฒน์ ยังไงฉันก็ต้องเอามาให้ได้” ยงยุทธ์บอกอย่างไม่ยอมแพ้ “พาพวกมันไปที่รถ ฉันจะเอามันไปขังไว้
จนกว่าพวกมันจะยอมขายให้ฉัน” หันไปสั่งลูกน้องที่มาด้วย ซึ่งลูกน้องของยงยุทธ์ก็เข้าหาพัฒน์กับธีร์ก่อนจะใช้ปืนขู่ยิงให้ทั้งคู่
เดินไปที่ด้านหลังรีสอร์ทที่เป็นป่า เขาแอบเอารถไปจอดไว้ที่ถนนใหญ่หลังป่า เพราะรู้ว่าวันนี้รีสอร์ทจัดงานที่ด้านหน้า ทำให้ยาก
ลำบากต่อการพกปืนขู่ทั้งสองคนแน่ๆ

   พัฒน์เดินล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง ทำอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋ากางเกงนั่น ไม่มีใครรู้และจับได้หรือสงสัยแต่อย่างใด ก่อนที่เขาจะ
เดินประคองธีร์ไปด้วย

ธีร์พยายามที่จะเดินด้วยตัวเอง ผลักพัฒน์ให้ออกห่างจากกายเพราะเริ่มรำคาญและหงุดหงิด ซึ่งทั้งหมดก็มาจากพิษไข้ทั้งนั้น

“ปล่อยจะได้ไหม กูรำคาญ” ธีร์หันหน้าแดงมาตะคอกใส่ร่างสูงที่เดินจับนั่นนี่เพื่อไม่ให้ธีร์ล้ม

“ปล่อยมึงก็ล้ม เจียมสังขารบ้าง” พัฒน์ด่ากลับ

“กูหงุดหงิด ไม่ชอบให้มาถูกตัว เข้าใจไหม!” ขึ้นเสียงอีกหน่อย

“ถ้าอยากตายกูจะปล่อยแล้วทิ้งให้มึงอยู่ที่นี่แหละ” พัฒน์ขู่ แต่หารู้ไม่ว่าร่างโปร่งไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างพัฒน์จะทิ้งเขา
ต่อให้เกลียดกันขนาดไหน ก็ไม่ถึงกับจะฆ่าจะแกงกันหรอก

“ไอ้ยงยุทธ์มันไม่ยอมทิ้งฉันไว้หรอกน่า” ธีร์บอกอีกคนออกไปยิ้มๆ อย่างมีชัย แม้จะเป็นชัยเล็กๆ ที่อยู่ท่ามกลางความอันตรายก็
เถอะ

“หึ...เสน่ห์แรงเหลือเกินนะ ไง สนใจจะไปอยู่กับมันใช่ไหมล่ะ คนอย่างมึงก็คงจะเห็นแก่เงินมากกว่าบุญคุณของคุณเพลิงอยู่แล้ว
ใช่ไหม” พัฒน์ที่โดนยั่วโมโหเล็กน้อยก็เริ่มเดือนพูดจาดูถูกธีร์ออกไป ทำให้ธีร์มองหน้าคนพูดด้วยแววตาที่แสนจะน้อยใจ

เขามันก็ได้แค่นี้ใช่ไหม ทำอะไรดีๆ ไม่เคยเห็นค่า แต่พอพลาดท่าขึ้นมาก็ซ้ำเติมกัน

“ใช่! กูอยากจะไปกับมันจะแย่แล้ว กูอยากสุขสบายกับเงินสกปรกๆ ของมันจะแย่ ทีนี้มึงก็ปล่อยมือจากแขนกูได้แล้ว มีปัญญา
เดินเองได้” ธีร์สะบัดแขนอย่างแรงจนมือที่จับอยู่ที่แขนหลุดออกไป เขาเดินจ้ำอ้าวไปข้างหน้าที่มียงยุทธ์เดินนำอยู่ไกลมากไป
ส่วนลูกน้องของยงยุทธ์ก็ถือปืนขู่ด้านหลัง

รอบตัวมีแต่ป่า หนีไปทางไหนก็ลำบาก

ธีร์เวียนหัวจนแทบไม่อยากเดินต่อ แต่ก็ต้องกัดฟันฝืนเดินไป เผื่อถึงถนนใหญ่แล้ว จะหาคนช่วยพวกเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ขอ
ให้มีคนช่วยเขาด้วยเถอะ

“อึก...”

พัฒน์มองปฏิกิริยาของธีร์อยู่เป็นพักๆ เพราะกลัวว่าอีกคนจะล้มพับลงไปมันจะลำบากต่อการหาทางหนีอีก สำหรับเขานั้นเขามี
ทางหนีอยู่แล้ว แต่ว่าร่างกายของธีร์ มันไม่ใช่สภาพที่พร้อมจะทำอะไรที่เหนื่อยๆ เลยสักนิด



ไหนจะแดดที่ร้อนจ้าแบบนี้อีก เดินอยู่กลางป่า ระยะทางที่เดินเอาๆ ทำให้ธีร์หมดแรงเรื่อยๆ แน่ และอาจจะหมดแรงเลยก็ได้ถ้า
ไปถึงถนนใหญ่ ถึงคราวนั้น

ก็ไม่มีทางหนีได้...

“พวกแกอย่ามัวแต่คุยกันนะ ถึงจะคิดแผนหนียังไงก็ไม่มีทางรอด เพราะลูกน้องฉันอีก 2 คนอยู่เฝ้าที่รถ” ยงยุทธ์หันมาพูดบอก
ด้วยท่าทางที่บอกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า

พัฒน์ฉุกคิดขึ้นได้ทันทีว่าถ้ารอให้ถึงรถพวกมันก่อนแล้วจะสู้เพื่อชิงเอารถหนี แต่แผนนี้ต้องเปลี่ยนเพราะคนของพวกมันเยอะกว่า

พรึ่บ!!

“เฮ้ย! อั่ก!” ในจังหวะที่ยงยุทธ์หันกลับไปด้านหน้า ธีร์ก็จัดการเดินให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะไปถึงตัวของยงยุทธ์ให้ได้ ก่อนจะใช้กำลัง
ทั้งหมดที่มีถีบเข้าที่กลางหลังจนยงยุทธ์เสียหลักล้มลงกับพื้นพร้อมกับปืนที่กระเด็นออกไปไกลจากตัวเอง พัฒน์ที่เห็นดังนั้นก็
พลิกตัวมาหาลูกน้องของยงยุทธ์แล้วจัดการเตะที่กลางลำตัวไปเต็มแรงจนถึงกับกระเด็นไปติดต้นไม้ใหญ่ข้างๆ พัฒน์ตามไปกด
ตัวของลูกน้องยงยุทธ์ให้แนบกับต้นไม้ใหญ่แรงๆ จนมันร้องขอด้วยความเจ็บ

“โอ้ย!! เจ็บๆ ปล่อยผมเถอะครับ”

พัฒน์หักข้อมือจนปืนหลุดออกไป ซึ่งเขาก็รีบต่อยสุดแรง แล้วผลักมันออกไปจนสลบไปก่อนจะเก็บปืนนั้นขึ้นมาเป็นอาวุธของตัว
เอง ก่อนจะหันไปมองทางฝั่งธีร์ซึ่งตอนนี้ร่างผอมโปร่งกำลังนั่งพิงกับต้นไม้อยู่อย่างหมดแรง ยงยุทธ์ที่กำลังวิ่งไปหยิบปืนของตน
มาก็รีบวิ่งไปอย่างสุดแรงเช่นกัน พัฒน์เห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปหาธีร์ ซึ่งธีร์ก็มองร่างสูงเล็กน้อยแล้วหลับตาไปด้วยความเหนื่อย

“อย่าเพิ่งหลับนะเว้ย!” พัฒน์ตบหน้าเรียกสติ

“อือ...กูแค่หลับตาเฉยๆ” เสียงของธีร์เริ่มแหบ

“พวกแกทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ” ยงยุทธ์ที่เก็บปืนของตัวเองได้แล้วก็ตะโกนออกมาเสียงกร้าว เอาปืนจ่อมาที่พวกเขาสองคน
ก่อนจะเดินมาหาอย่างช้าๆ ทางด้านพัฒน์ก็เอาปืนซ่อนไว้ก่อนไม่ให้ยงยุทธ์รู้ว่าเขาก็มีปืน

ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงจะโดนเล่นงานแน่ๆ

“หึ พวกแกมันโง่ที่มากันแค่สองคนไง พวกฉันก็ไม่อ่อนหัดขนาดที่พวกแกจะดูถูกได้” พัฒน์พูดออกไปด้วยความโมโห และโกรธ
เป็นอย่างมาก

ถ้าฆ่าได้ เขาก็ทำไปนานแล้ว

ถึงจะเคยเกเร เสเพลมาก่อน มีเรื่องชกต่อยไม่เว้นแต่ละวัน แต่สิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยทำและไม่คิดจะทำก็คือการฆ่าคน ที่ไม่ทำอะไร
เขาก่อน แต่ถ้ายงยุทธ์คิดจะฆ่าพวกเขา

แน่นอนว่าพัฒน์...จำเป็นต้องวิสามัญ

“งั้นก็ตายอยู่ที่นี่ซะเถอะ” ยงยุทธ์เตรียมยิง เขาไม่สนใจอะไรแล้วทั้งนั้น

“เดี๋ยว!” เสียงของธีร์ขัดขึ้นมา มองหน้ายงยุทธ์เล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าพัฒน์นิ่งๆ

“มีอะไร”

“เอาตัวฉันไป แล้วปล่อยไอ้พัฒน์ไปซะ ฉันจะยกคาสิโนที่ฉันมีครึ่งหนึ่งให้” ธีร์ต่อรอง ซึ่งมันทำให้พัฒน์จ้องหน้าเขาเขม็ง แต่ธีร์ก็
ไม่ได้สนใจ

“แน่ใจนะ”

“เออ...ฉันจะยกให้ แต่ต้องปล่อยมันไป” ธีร์ต่อรอง

เขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่ถ้าหากว่าเขายังไม่ทำอะไรสักอย่างล่ะก็ เขาจะพาพัฒน์ไปลำบากด้วย ซึ่งธีร์ไม่ยอมให้ใครมาลำบากเพราะตนแน่ๆ

จะเกิดอะไรก็เกิด แต่ขออย่างเดียว...

อย่าต้องให้มีใครเดือดร้อนเพราะเขาอีกเลย…

ธีร์เองก็ไม่รู้หรอก ว่าพัฒน์จะคิดว่าเขาเห็นแก่เงินหรือว่าอะไรหรือเปล่า แค่เขาไม่ต้องเป็นตัวถ่วงใครแค่นั้นก็พอแล้ว...

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ แต่แน่ใจนะว่าแกจะไม่ตามลูกน้องไปช่วยแกทีหลัง” ยงยุทธ์ถามอย่างระแวง

“ไม่หรอก คนอย่างฉัน ไม่มีใครมาช่วยหรอก” ธีร์บอกออกไปเสียงแผ่ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรืออย่างไรถึงทำให้จิตใจของธีร์
อ่อนแอถึงเพียงนี้

แต่ก่อนที่ธีร์จะรู้สึกสิ้นหวังไปมากกว่านี้ ก็รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นอย่างรัวเร็วเมื่อเห็นว่ามีคนเดินมาทางด้านหลังของยงยุทธ์ แม้ว่าจะ
ไม่รู้ว่ามาช่วยเขาหรือเปล่า แต่คนตัวใหญ่ๆ คนนั้น มีโครงหน้าที่คล้ายกับคนที่ดูแลเขาอยู่ตอนนี้

ช่างดูคล้ายกับพัฒน์เลยเกิน

คนที่ดูแลเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและโมโหคนนี้... แค่เหมือนกับคนๆ นี้ เขาก็อุ่นใจแล้ว

 

“ทำไมจะไม่มี!”







50%

 

ตอนที่ 16 ครึ่งแรกจ้า อ่านให้สนุกนะคะ บางช่วงอาจจะแปลกๆ ไปบ้าง เพราะยังไม่รีไรท์ ไม่ได้เกลา ไม่ได้อ่านซ้ำ กลัวไม่ทันใจคนอ่าน 555+ ให้กำลังใจยูกิด้วยนะคะ ขอบคุณค่า

https://www.facebook.com/sawachiyuki

[tararatart]

รอฉันรอเธออยู่  ค้างงงงงงงมั่ก....อิพัฒน์แกเอาอีกแล้วนะยะ7ะให้ธีร์น้อยใจไปถึงไหนปากนี่วาจาแข็งกร่าวมาก  สงสารนุงธีร์