ตอนที่ 16 ครึ่งหลัง
เสียงปริศนาดังมาจากด้านหลังของยงยุทธ์ทำให้เจ้าตัวหันไปมองด้วยความตกใจที่มีผู้ชายถึงสองคนมาช่วยพัฒน์กับธีร์ สำหรับพัฒน์ไม่ตกใจอะไรหรอก เพราะเป็นคนส่งสัญญาณไปเอง
คิดว่าจะถ่วงเวลารอก่อน แต่ธีร์ดันทำเสียแผน เขาเลยต้องเปลี่ยนมันกะทันหัน โชคดีที่คนที่เขาเรียกโดยการส่งสัญญาณผ่าน
โทรศัพท์จะมาช่วยเอาไว้ทัน
เพราะธีร์เอาแต่พูดจาให้ปล่อยเขาไป ทั้งๆ ที่ตัวเองกำลังไม่ไหว
พัฒน์ไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เขาบอกว่าไม่ชอบ คนที่เขาบอกว่าเกลียดนิสัยจะเป็นคนที่เสียสละตัวเองเพื่อให้เขารอด และก็เป็น
คนเดียวที่ทำให้หัวใจที่ด้านชาของเขา
เต้นแรงแทบจะหลุดออกมานอกอก
“แก!!” ยงยุทธ์หันมาของพัฒน์ด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว “แกเรียกคนให้มาช่วยหรือวะ!!”
“อย่าโง่น่ายงยุทธ์ ถ้าแกอยู่ในสถานการณ์อย่างพวกฉัน ก็คงไม่อยู่เฉยๆ ให้แกจับเล่นหรอกมั้ง” พัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
ก่อนจะลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสบายๆ ปืนในมือก็ยกโชว์ ทำเอายงยุทธ์ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธ
“เอาไงดีครับคุณพัฒน์ จะปล่อยหรือว่าจะจับตัวส่งตำรวจ” เจโรมีถามพัฒน์ยิ้มๆ
“จะเอายังไงก็เร็วๆ หน่อยก็แล้วกัน ฉันจะลากเมียกลับกรุงเทพ!” เสียงทุ้มมีพลังของคนตัวใหญ่กว่าพัฒน์มากๆ พูดขึ้นด้วยสีหน้า
หงุดหงิด
“คุณพุฒิ!!” เจโมหันมาเรียกชื่ออีกคนเสียงดังอย่างเขินๆ
“ไม่ต้องมาเรียก จะทำอะไรก็รีบทำดิวะพัฒน์ ฉันไม่มีเวลามากนะเว้ย” หันมาเร่งน้องชายที่กำลังพยุงร่างธีร์ให้ยืนขึ้นอย่างช้าๆ
“แกก็รู้นะเจ็มว่าฉันจะให้แกทำอะไร ตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ในเมื่อตัวการมันโผล่มาแบบนี้ก็จัดการไป เพราะยังไงคนที่อยู่เบื้องหลัง
งานนี้ก็ไม่ใช่มันคนเดียว ถูกจับไปก็มีคนประกันตัวอยู่ดี” พัฒน์สั่งก่อนจะเดินพาธีร์มายืนฝั่งของพุฒิและเจ็ม
“ผมทราบว่าคุณพัฒน์ต้องทำแบบนี้แน่ๆ เพราะอย่างคุณไม่เคยปราณีใคร ผมเลยโทรเรียกตำรวจแล้วล่ะครับ”
“สวัสดีครับคุณธีร์ ผมชื่อเจโรมีนะครับ เรียกเจ็มก็ได้เป็นลูกน้องของคุณพัฒน์” เจโรมีเอ่ยทักและแนะนำตัวกับธีร์ไป ซึ่งธีร์มอง
นิดๆ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ เพราะเขาไม่มีแรงที่จะพูดแล้ว
เจโรมีเป็นลูกครึ่งที่ตัวพอๆ กับเขาเลย ไม่มีเค้าของคนต่างชาติเลยสักนิด ผิดกับอีกคนที่เป็นพี่ชายของพัฒน์ที่ตัวใหญ่ราวกับเป็น
คนต่างชาติเสียเอง
ตัวมันใหญ่กันจริงๆ สองพี่น้องนี่
“เอารถมาสองคันใช่ไหม ฉันจะพามันไปโรงพยาบาลก่อนก็แล้วกัน ฝากจัดการด้วย” พัฒน์บอกเสร็จก็ทิ้งปืนของพวกมันเอาไว้
ก่อนยกร่างของธีร์ขึ้นพาดบ่า เพราะถ้าให้เดินเองก็คงจะช้า ซึ่งร่างบางก็ให้ความร่วมมือแต่โดยดี ไม่ดิ้น ไม่ขัดขืน อยู่นิ่งๆ ให้
พัฒน์ทำตามใจชอบ
…
…
…
ณ โรงพยาบาล
ขณะที่ร่างบางกำลังตรวจอยู่กับหมอข้างในห้อง พัฒน์ก็นั่งรออยู่ด้านนอกนิ่งๆ จนกระทั่งพุฒิกับเจ็มตามมาถึง หมอก็ยังตรวจไม่
เสร็จเสียที
“เป็นไงบ้างครับ” เจโรมีถามอย่างเป็นห่วง
“ยังตรวจไม่เสร็จ” พัฒน์ตอบสั้นๆ
“แล้วนี่จะพาฉันมาทำไมเจ็ม จัดการงานเรียบร้อยแล้วก็ควรกลับกรุงเทพกับฉันได้แล้ว” พุฒิพูดแย้งขึ้นมา อารมณ์เสียเล็กน้อยที่
คนรักไม่เชื่อฟัง
“ก็ผมบอกให้คุณกลับก่อนไง เดี๋ยวตามไปแล้ว ยังจะบ่นมากมายอยู่ได้” เจโรมีบ่นเบาๆ
“เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเยอะนะเจ็ม แต่ก่อนนี่ทำเป็นกลัวฉัน พอขึ้นเป็นสถานะคนรักนี่ กล้าเถียง กล้าว่า กล้าด่าจังเลยนะ” พุฒิแอบแขวะ
เล็กน้อย แต่ก็เอ็นดูคนรักด้วย
“แต่ก่อนคุณพุฒิก็ขี้เก๊ก ชอบปั้นหน้านิ่งพอๆ กับคุณพัฒน์ แต่เดี๋ยวนี้คุณพุฒิปากจัด พูดมากขึ้นเยอะนะครับ” เจโรมีเองก็สวน
กลับต่อไปอีก
“เจ็ม” เรียกชื่อคนรักเสียงต่ำอย่างปรามๆ ซึ่งร่างเล็กกว่าก็รู้ดีว่าถ้าใช้น้ำเสียงแบบนี้เมื่อไหร่ ก็คืออารมณ์ของพุฒิกำลังไม่คงที่
“หยุดเถียงกันได้ไหม รำคาญ” พัฒน์ด่า
“ไอ้...” ยังไม่ทันที่พุฒิจะด่าผู้เป็นน้องชายหมอที่เข้าไปตรวจธีร์ก็ออกมา ซึ่งเจโรมีก็เดินไปอย่างรู้งาน เพราะคนอย่างเจ้านาย
ของเขาไม่มีทางที่จะถามใครก่อนแน่ๆ
“เป็นยังไงบ้างครับหมอ”
“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ แค่เป็นไข้หวัดธรรมดา แต่เป็นค่อนข้างหนัก ยังไงคืนนี้ก็นอนดูอาการไปก่อนนะครับ พวกคุณเป็น
ญาติหรือเปล่าครับ” คุณหมออธิบาย
“ผมเป็นเพื่อนครับ” เจโรมีตอบ
“เอ่อ ไม่ทราบว่าตรงนี้มีแฟนของคนไข้ไหมครับ” หมอถาม
ทุกคนมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่พัฒน์จะคิดได้ว่าตนได้ทำรอยอะไรไว้บนร่างกายขาวนั่น ไม่แน่หมออาจจะเห็นแล้วก็ได้
“ไม่มีนี่ครับ” เจโรมีตอบยิ้มๆ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าพัฒน์เดินเข้าไปหาหมอด้วยตัวเอง ร่างสูงโปร่งหันไปสบตากับพุฒิ
ซึ่งร่างสูงก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้
ต้องมีอะไรกันแน่ๆ
“รบกวนบอกกับผมได้ครับ” พัฒน์บอกนิ่งๆ
“คุณเป็นแฟนของคนไข้ใช่หรือเปล่าครับ”
“จะบอกอะไรก็บอกสิหมอ” พัฒน์ขึ้นเสียงใส่หมอ ซึ่งหมอก็สะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะทำท่าเชิญให้พัฒน์ตามตนมา พัฒน์กัน
ไปสั่งพุฒิกับเจ็มเล็กน้อย
“ตามพยาบาลไปดูให้ด้วย อย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวฉันตามไป” พัฒน์พูดจบก็เดินตามหมอไปทันที ส่วนพุฒิกับเจ็มก็เดินตามร่างที่นอน
อยู่บนรถเข็นอย่างธีร์ไป
ในห้องของหมอ
“มีอะไรครับ”
“ช่วง 1 อาทิตย์นี้คุณต้องคอยทายาตามรอยกัดที่อยู่บนตัวของคนไข้ด้วยนะครับ อาการป่วยของคนไข้มีสาเหตุมาจากตรงนี้ด้วย
บวกกับร่างกายอ่อนเพลียน่ะครับ” หมออธิบาย ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้าอย่างเดียว
“แล้วคนไข้เวลาไม่สบายค่อนข้างที่จะเพ้อหนักมา เพราะกว่าจะสงบไปได้หมอต้องฉีดยาสลบให้ คุณต้องคอยดูแล เอาใจแฟน
คุณให้มากๆ นะครับ”
“อืม” รับคำสั้นๆ ซึ่งหมอก็กลั้นใจพูดต่อ
“ไม่ถึงอาทิตย์ไข้ก็จะลด แต่ต้องทายาตามตัวด้วยนะครับ จนกว่ารอยจะหายเลย เพราะบงจุดช้ำมาก บางจุดก็บวม ช่วงนี้งด
กิจกรรมรุนแรงหน่อยนะครับ” หมอแนะนำต่ออย่างเกรงใจ ไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ แต่ในจรรยาบรรณแล้วก็ต้องตักเตือนออกไป
“ครับ”
“ทางที่ดี ผมว่าควรจะเลิกกิจกรรมรุนแรงๆ ไปเลยดีกว่านะครับ”
“หมอ หน้าที่ของหมอคือแนะนำวิธีการรักษากับรักษาคนไข้ไม่ใช่หรือไง หรืออยากจะรักษาตัวเองดู” พัฒน์ถามนิ่งๆ ในใจเริ่มรู้สึก
หงุดหงิดขึ้นมา
มาบอกให้เขางดกิจกรรมรุนแรงๆ
เฮอะ!! ฝันไปเถอะ กว่าเขาจะเจอคนที่รับความรุนแรงเขาได้นี่เป็นคนแรกเลย...
“ม่ะ...ไม่ครับ”
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมหมอ” พัฒน์ถามเสียงเย็น
“ไม่มีแล้วครับ”
“ขอตัว” พัฒน์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในห้องของแพทย์แล้วออกจากห้องไปทันที เขาโทรหาเจโรมีเพื่อถามว่าอยู่ที่ห้องไหนก่อนที่เขา
จะเดินไปหาทันที
...
...
“ถ้าอย่างนั้นผมจะอยู่กับคุณพัฒน์ที่นี่แล้วจะตามคุณพุฒิไปในวันพรุ่งนี้พร้อมกับคุณพัฒน์และคุณธีร์” เจโรมีต่อรอง ส่วนพัฒน์ก็
นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟาอย่างเงียบๆ หลังจากที่เขาพบหมอเสร็จแล้ว
ทนฟังหมอพล่ามไม่พอ ต้องมาฟังผัวเมียคู่นี้เถียงกันอีก
“ฉันไม่ยอม”
“คุณพุฒิ คุณไม่เห็นหรือไงว่าคุณธีร์ไม่สบาย แล้วอย่างคุณพัฒน์ดูแลอะไรใครเป็นที่ไหนล่ะ” แอบพาดพิงเจ้านายตัวเองเล็กน้อย
จนพัฒน์หันมามองดุๆ เล่นเอาเจโรมีถึงกับหัวเราะแห้งออกมา
“แหะๆ นั่นแหละคุณพุฒิ ผมสัญญานะว่าพรุ่งนี้ผมไปถึงกรุงเทพแล้วจะไปหาคุณทันทีเลย”
“ไม่เหมือนกันนะเจ็ม” พุฒิพูดเสียงเครียด
“โธ่! ก็ผมเป็นห่วงเจ้านายผมนี่”
“แล้วฉันล่ะ เราไม่ได้เจอกัน 6 เดือนนะเจ็ม นี่ใจคอไม่คิดจะเป็นห่วงกันบ้างหรือไง” พุฒิว่าออกมาอย่างน้อยใจ จนทำให้พัฒน์
แอบทำปากหมั่นไส้ไปให้
หมดสภาพหนุ่มหล่อร้ายในตำนานจริงๆ
“เลิกทะเลาะ เลิกเถียงกันสักที กลับไปทั้งคู่นั่นแหละ ฉันดูแลมันเอง” พัฒน์บอกอย่างโมโห พุฒิกับเจ็มมองหน้ากันเล็กน้อยก่อน
จะยิ้มให้กันนิดๆ
เด็กคนนั้นมีดีอะไร ถึงทำให้น้องชายของเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
“เอางั้นก็ได้ครับ” เจโรมียอมง่ายๆ เพราะในความรู้สึกส่วนตัวจริงๆ ของเขาแล้ว แน่นอนก็อยากจะไปกับคนรักอยู่แล้ว เพราะไม่ได้
เจอกันตั้งนาน
“เออ ก็ดี ว่าแต่แกน่ะ อย่าทำอะไรเขามากนะเว้ย เขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่ ทำอะไรก็คิดดีๆ จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง” พุฒิ
เตือนสติน้องชาย เพราะแค่เขาฟังที่หมอถามถึงแฟนแล้วพัฒน์ก็ออกรับหน้านั้น เขาก็เข้าใจในทันทีว่าที่ร่างโปร่งไม่สบายนั่นเป็น
เพราะน้องชายของเขา
ก็เซ็กส์ของพัฒน์น่ะ มันธรรมดาเสียที่ไหนล่ะ...
“ไม่ต้องมาสอน”
“ไอ้ดื้อ”
“เลิกเอาคำนี้มาด่าฉันเถอะ ไม่ใช่เด็กแล้วนะเว้ย” พัฒน์เงยหน้าเอาเรื่องพี่ชาย
“สำหรับฉันแกยังเด็กอยู่เสมอไอ้พัฒน์ อย่าลืมว่าฉัน 27 แล้ว ห่างจากแกตั้ง 5 ปีเชียวนะ” พุฒิบอกน้องชาย
“ฉันรู้ว่าแกแก่”
“เลอะเทอะ เอาเป็นว่าฉันกับเจ็มจะกลับกรุงเทพแล้ว เดี๋ยวจะให้คนเข้าไปที่รีสอร์ทเก็บของ เอารถมาให้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ก็อาบน้ำ
ที่นี่ แล้วก็ขับกลับเลย”
“เออ...ฝากด้วย”
“ไปกันเถอะเจ็ม” หันไปชวนคนรักที่เดินไปลาธีร์ที่ข้างเตียง แอบลูบผิวขาวนั้นน้อยๆ ด้วยความอิจฉา “ไม่ต้องทำหน้าอิจฉา ผิว
นายก็ดีไม่แพ้เด็กคนนั้นหรอก”
“คุณพุฒิอ่ะ”
“ไปแล้วนะไอ้พัฒน์”
“ลานะครับคุณพัฒน์ เดี๋ยวผมจะแวะไปเยี่ยมที่คอนโด”
พัฒน์พยักหน้าให้ทั้งสองคนน้อยๆ ก่อนที่พุฒิและเจ็มจะเดินออกจากห้องไป โดยที่เจโรมีเดินชวนพุฒิคุยตลอดทางอย่างมีความ
สุข ทิ้งให้น้องชายของพุฒิหรือเจ้านายของพัฒน์นั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าเดินเข้าไปหาธีร์ที่นอนหลับเพราะยาสลบ
รู้สึกผิดมันก็ใช่...แต่ที่รู้สึกชัดๆ กว่าความรู้สึกผิดตอนนี้คือสับสน
เขารู้สึกยังไงกันแน่กับธีร์ แค่อยากเอาชนะ? แค่อยากปราบพยศ? หรือแค่เพราะคนตรงหน้าสามารถเข้ากับเขาได้ในเรื่องของเซ็ก
ส์....
“มันต้องมีอะไรมากกว่านี้สิ ฉันไม่เคยต้องมานั่งคิดมากอยู่แบบนี้” พัฒน์พึมพำ มองหน้าของธีร์แล้วเหม่อ
กูไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร...
แต่ถ้ามันเกิดมาจากมึง ไม่ว่าอย่างไร มึงต้องรับผิดชอบ...
ตกเย็นลูกน้องของพุฒิก็เอาสัมภาระทุกอย่างที่อยู่ในรีสอร์ททั้งของพัฒน์และธีร์มาให้ พร้อมกับเอารถมาไว้ให้ด้วย ก่อนที่ลูกน้อง
ของพุฒิจะกลับไป
เปลือกตาบางพยายามลืมตาขึ้น แสงไฟที่สว่างส่องเข้ามาในตาจนเขาแสบตาไป หากแต่ความเจ็บที่คอและกระหายน้ำมือ
มากกว่า ร่างกายกระดิกเล็กน้อยเพื่อคลายความปวดเมื่อย
“อืม...น่ะ น้ำ” เสียงแหบพร่าของธีร์ร้องขอ จนพัฒน์ที่นั่งอ่านเอกสารผ่านไอแพดอยู่ถึงกับเด้งตัวขึ้นรินน้ำใส่แก้วแล้วค่อยๆ ปรับ
หัวเตียงให้ตั้งขึ้น ก่อนจะป้อนน้ำที่ปากของธีร์ด้วยสีหน้านิ่งๆ เมื่อดื่มน้ำเสร็จร่างบางก็มองไปรอบๆ ห้องด้วยความสงสัย
“โรงพยาบาล” พัฒน์พูดสั้นๆ เหมือนรู้ว่าธีร์ต้องการจะถามอะไร
“กี่โมงแล้ว” ธีร์ถามเบาๆ
“6 โมงเย็น พยาบาลเขามาเช็ดตัวให้มึงแล้ว เหลือแต่รอให้มึงตื่นจะได้กินข้าวกินยา” พัฒน์บอกออกไป แต่ไม่ใช่ความบอกไม่
หมด
พยาบาลเข้ามาจะเช็ดตัวก็จริง แต่พัฒน์ขอที่จะเช็ดให้เองเพราะไม่อยากให้พยาบาลเห็นรอยตามตัวของธีร์ กลัวจะโดนเอาไปพูด
ในทางที่ไม่ดี นำความเสื่อมเสียมาถึงเขาด้วย
ไม่ได้เด็ดขาด!!
“อือ” ร่างโปร่งพยักหน้าน้อยๆ
“หิวหรือยัง” พัฒน์ถาม
“ไม่อยากกิน ไม่หิว ไม่เอา” ธีร์ตอบแบบเหวี่ยงๆ ซึ่งพัฒน์ก็นิ่งไปเล็กน้อยที่เห็นว่าธีร์มีอาการแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นอีกคนเหวี่
ยงวีน แต่น้ำเสียงแบบนี้ การสะบัดหน้าเหมือนงอนนั่นอีก
ก็พึ่งเคยเห็นนี่แหละ
“แต่มึงต้องกิน” พัฒน์ว่าเสียงเข้ม
“ไม่เอา ไม่กิน ถ้ากินข้าวก็ต้องกินยา ไม่อยากกิน ฮือ...”
“...” พัฒน์นิ่งไปเมื่อเห็นว่าธีร์ร้องไห้ออกมาเป็นเด็กๆ
อย่าบอกนะว่า เวลาป่วย ไม่สบายของธีร์ จะมีอาการตรงกันข้ามกับความเป็นจริงแบบนี้
“ไม่กินนะ ไม่เอา ฮือ ไม่เอา ไม่กิน” คราวนี้เริ่มจับสิ่งของที่ใกล้มือที่สุดขว้างไปตามพื้นห้องด้วยความไม่พอใจที่พัฒน์ไม่ยอมรับ
ปากว่าจะไม่ให้ตนทานข้าว
ธีร์รู้นะว่าตัวเองทำอะไร เพียงแต่มันควบคุมจิตใจตัวเองเวลาป่วยไม่ได้ก็เท่านั้นเอง
พรึ่บ!!
ในจังหวะที่อีกคนกำลังจะคว้าที่แจกัน พัฒน์ก็ก้าวยาวๆ เข้าไปคว้าจับไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นคงแต่ละเอียดคาพื้นเป็นเพื่อนกับพวก
ของต่างๆ ที่ถูกขว้างไปก่อนหน้านั้น
“โอเคๆ ไม่กินก็ไม่กิน” พัฒน์เองก็ไม่รู้จะทำยังไง
ดูแลใครก็ไม่เคย ก็มีมันคนแรกนี่แหละที่เขาดูและมันตลอดตั้งแต่รู้จักกันมา กับเด็กก็ไม่เคยเข้าใกล้ เพราะฉะนั้นเอาใจใครไม่เป็น
ทั้งนั้น แต่ดูเหมือนว่าฤทธิ์ของธีร์ยังไม่หมดเพียงเท่านี้
“จะกิน ไปเอามากินหน่อย” คราวนี้ทำเอาพัฒน์เหวอไปเลย
ไม่เคยมาเจออะไรทำนองนี้มาก่อน คนอะไรพิลึกดีแท้
“เออๆ เดี๋ยวเรียกพยาบาลให้” พัฒน์ว่า ก่อนจะเดินมากดโทรศัพท์ตรงหัวเตียงเพื่อให้พยาบาลเอาอาหารมาส่งได้เลย แต่ก็ไม่ทัน
ใจคุณชายธีร์เข้าให้
“เร็วๆ สิ ฮือ จะกิน เอามาเร็วๆ สิ” โวยวายเสียงดังลั่น จนพัฒน์กัดฟันกรอดเพื่อสงบสติอารมณ์กับความเอาแต่ใจและเรื่องมาก
ของธีร์
“เออ...ก็ตามให้อยู่เนี่ย”
ไม่นานพยาบาลก็เข็นอาหารเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ก็ต้องหน้าเจื่อนไปเพราะคนไข้แผลงฤทธิ์ใส่
“ยิ้มทำไม คิดว่าสวยหรือไง”
“ป่ะ เปล่าค่ะ”
“ออกไปเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พัฒน์บอกเบาๆ
“ค่ะ”
“กระซิบกระซาบอะไรกัน!” ถามเสียงดังลั่นจนพยาบาลถึงกับสะดุ้งกลัว เธอไม่พูดอะไรต่ออีกก็วิ่งออกจากห้องไปทันที
“อย่าฤทธิ์เยอะได้ไหม” กูเดาทางไม่ออกแล้วเนี่ย
พัฒน์เข็นอาหารไปใกล้ธีร์ ซึ่งธีร์ก็ดึงมาวางตรงหน้าของตนเพื่อที่จะได้ทานสะดวกๆ แต่เมื่อเห็นอาหารแล้ว อาการอยากนอนก็ตี
แทรกขึ้นมา
“ง่วง”
“รีบกิน จะได้รีบนอน” พัฒน์พูด
“ไม่มีแรงกิน”
“แล้วทำยังไง” ขมวดคิ้วแน่นมองหน้าธีร์นิดๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นสายตาที่เหมือนแมวอ้อนของธีร์ หัวใจเต็นรัวแทบ
จะหลุดจากอก
เขารับมือไม่ทันจริงๆ ไม่คิดว่าเวลาป่วยจะดื้อด้าน พูดมาก ขี้แย เอาแต่ใจ สารพัดนิสัยเด็กทั้งหลายแบบนี้ เล่นทำคนนิ่งๆ อย่าง
เขาถึงกับนิ่งไม่ได้
“เออๆ กูป้อนก็ได้”
แล้วมันก็ยิ้มอย่างคนชนะ...
100%
เอาครึ่งหลังมาส่งจ้า ให้กำลังใจยูกิด้วยน้า พรุ่งนี้ไม่อัพ อัพมะรืนตามสเต็ปเดิมนะคะ ขอบคุณค่า ฝันดีนะคะทุกคน
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580316 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก