ตอนที่ 18 ครึ่งหลัง
เกือบ 9 โมงเช้า ธีร์ออกจากห้องด้วยใบหน้าที่สดชื่น รู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ที่กำลังจะกลับบ้านในรอบหลายเดือน เขาลงลิฟต์ไปยังที่จอดรถของคอนโดชั้นใต้ดิน ตำแหน่งที่จอดรถของเขาอยู่ใกล้ๆ กับของปฐพี อัคนีและก็พัฒน์ ซึ่งพอเขาเดินเข้าไปใกล้ ปรากฏว่ารถของพัฒน์สตาร์ทอยู่
พัฒน์เลื่อนกระจกลงแล้วเรียกแกมบังคับให้ธีร์มากับตน
“ขึ้นรถ”
“จะไปไหน กูจะกลับบ้าน” ธีร์ถามไปอย่างงุนงง
“ก็กลับบ้านไง”
“กูจะกลับบ้านกู มึงเกี่ยวอะไรด้วย” ธีร์เถียงไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด
“ก็ไม่ได้เถียงสักคำว่าไม่ใช่บ้านมึง”
“มึงไม่มีงานทำหรือไง” ถามไปด้วยความสงสัย
“ก็บอกแล้วไงว่าวันหยุด” พัฒน์ตอบกลับมาอย่างหัวเสีย คิดในใจอย่างหงุดหงิด...มันไม่คิดจะจำอะไรที่เกี่ยวกับเราเลยหรือไง
เออว่ะ...มันพึ่งบอกเราเมื่อคืนเองนี่
“แล้วไงล่ะ” กอดอกถามแบบไม่ใส่ใจ
คงอยากจะให้เขาพูดออกไปตรงๆ ใช่ไหม... ได้ จัดให้ตามต้องการ
“กูจะไปด้วย” พัฒน์บอกนิ่งๆ สั้นๆ ทำให้ธีร์ตาเบิกกว้าง ไม่เข้าใจว่าอีกคนมาไม้ไหน
“นี่สนิทกันถึงขนาดที่กูจะพาไปบ้านเลยหรือไง” ธีร์ถามเสียงเครียด
เรื่องอะไรที่ให้มันไปด้วยล่ะ
“ขึ้นรถดีๆ หรือต้องให้ไปลาก” ขู่เสียงเข้ม ซึ่งธีร์ก็รู้ได้เลยว่ามันไม่ได้แค่ขู่แน่ๆ คนอย่างพัฒน์เอาจริงแน่นอนอยู่แล้ว ธีร์เลยไม่
อยากเสี่ยง เดินไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ กับพัฒน์ทันที
ไม่ใช่ว่าจำยอม...แต่เพราะลึกๆ ในใจแล้ว
ธีร์อยากจะนั่งรถที่พัฒน์เป็นคนขับ...
นับวันยิ่งคิดอะไรแบบผู้หญิงแล้วกู
“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”
“ทำไมถึงอยากไป” ถามขึ้นมาเมื่ออกรถจากคอนโดมาได้ไม่กี่นาที
“อยากเห็นบ้านอมรไพพิจิตร” ตอบสั้นๆ
“กูพึ่งรู้ว่ามึงชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน” ธีร์แขวะด้วยความหมั่นไส้
“กูเสือกเรื่องมึงคนเดียวนั่นแหละ” พัฒน์ตอบเบาๆ
“ว่าไงนะ” ธีร์ถามเพราะได้ยินไม่ชัด หากแต่ร่างสูงกลับปัดว่าไม่มีอะไร
“แน่นะ” กดเสียงต่ำถามกลับไปอีก
“เออ”
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงพัฒน์ก็มาจอดที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่คนในบ้านของธีร์จะเดินมาที่รถเพื่อดูว่าใครมา แต่พอเจอหน้า
เจ้านายที่ไม่เจอกันนานหลายเดือนอย่างธีร์ก็รีบทำความคารพแล้วเปิดประตูให้ทันที
“สวัสดีครับคุณธีร์ ยินดีต้อนรับกลับนะครับ ไม่เจอกันนาน หล่อขึ้นกว่าเดิมอีก”
“ลุงก็ชมเกินไป ขอบคุณที่เปิดประตูครับ” ธีร์ทักและขอบคุณนิดๆ ด้วยความสนิทกัน
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายคงรออยู่ในบ้านน่ะครับ”
“เดี๋ยวเจอกันนะลุงชัย” ธีร์หันไปพยักหน้าให้พัฒน์เป็นสัญญาณให้ขับรถเข้าไปในตัวบ้าน ธีร์ชี้ให้พัฒน์จอดรถที่โรงจอดรถตรงที่
ว่างๆ ซึ่งปกติรถจะจอดเต็มทุกที่ แสดงว่าต้องมีคนไม่อยู่บ้าน
“ตามมา” ธีร์สั่งร่างแกร่งก่อนจะเดินนำไปยังประตูเข้าบ้านสุดหรู ซึ่งพัฒน์ก็มองรอบๆ ด้วยสีหน้านิ่งๆ
เล็กกว่าบ้านเขา แต่การตกแต่งมีสไตล์มากกว่า... พัฒน์คิดในใจ
“คุณธีร์ของป้า โฮ…หายไปไหนมาเสียนาน พึ่งจะกลับบ้านเอาป่านนี้” ผู้หญิงสูงไวคนหนึ่งเดินตรวจบ้านอยู่หันมาเห็นร่างโปร่งที่
เดินมาก็วิ่งไปกอดด้วยความคิดถึง
“ป้าดาครับ ใจเย็นๆ ธีร์ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ก็คิดถึงป้ามากๆ เหมือนกัน” ธีร์บอกยิ้มๆ ซึ่งผู้ที่เป็นเหมือนแม่นมคอยเลี้ยงดู
เขามาตั้งแต่เด็กๆ ถึงกับมองหน้าผู้เปรียบดั่งลูกแท้ๆ ด้วยความยินดี รับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของผู้ชายคนนี้ทันทีที่ได้คุยและ
สัมผัส
เธอเลี้ยงคุณธีร์มาตั้งแต่เด็กๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคุณธีร์ที่แสนใจร้อน ขี้โวยวาย ชอบทำหน้าเครียดตลอดเวลาของเธอเปลี่ยนไปเป็น
หนุ่มเต็มตัวแล้ว
“ป้าดีใจจัง เอ๊ะ! ว่าแต่นั่นใครหรือคะ หน้าตาหล่อเหลาเชียว เพื่อนคุณธีร์หรือคะ?” ป้าดามองพัฒน์ด้วยความสงสัยก่อนจะเงย
หน้าถามคุณธีร์ของเธอ
พัฒน์ยกมือไหว้น้อยๆ ซึ่งเธอก็รีบรับไหว้ทันทีด้วยความเกรงใจ เพราะดูการแต่งตัว ท่าทาง การวางมาด และออร่าที่แผ่ออกมา
เป็นคนใหญ่คนโตในสังคมแน่ๆ ดูก็รู้ว่าฐานะรวยกว่าคุณธีร์เป็นไหนๆ
“มันชื่อพัฒน์ จะว่าเพื่อนก็ได้ครับ เพื่อนร่วมงานน่ะ ว่าแต่พ่อกับแม่อยู่ไหนครับ”
“ตายจริง คุณธรณ์กับคุณอรนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกค่ะ บอกว่ามีแขกสำคัญ ที่แท้ก็คุณธีร์นี่เอง แสดงว่าอาหารที่ให้เตรียมนี่ก็เพื่อคุณ
ธีร์สินะคะ มิน่าล่ะ ป้าว่าเมนูมันคุ้นๆ”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ตามสบายเลยนะคะคุณพัฒน์” ป้าดาหันมาบอกร่างสูง
“ครับ”
ผู้ชายอะไรกัน ทำไมน้ำเสียงน่าหลงใหลแบบนี้เนี่ย หวังว่าคงเป็นแค่เพื่อนกับคุณธีร์จริงๆ นะ เพราะคุณธินก็เป็นไปคนหนึ่งแล้ว
ถ้าคุณธีร์เป็นด้วย
จะไม่มีใครสืบทอดทายาทอมรไพพิจิตรแน่ๆ
ธีร์พาพัฒน์เดินไปที่ห้องรับแขก ภายในบ้านก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด แน่นอนล่ะ ก็คนที่ชอบจัดบ้านและเป็น
จัดบ้านหลังนี้ก็คือเขาทั้งนั้น
พอธีร์ไม่อยู่ ทุกอย่างก็ยังคงเดิม
“น้องธีร์ลูกแม่” เรียกลูกชายของตนด้วยความดีใจที่ได้เห็นหน้าของธีร์เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน ส่วนคนเป็นพ่อก็ได้แต่วาง
มาดนิ่งๆ ทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ไม่สนใจร่างโปร่งเลย
“สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพ่อ” ธีร์ยกมือไหว้แล้วทักทายพ่อกับแม่ของตน
“อืม...” ผู้เป็นพ่อขานรับสั้นๆ จนภรรยาที่นั่งข้างๆ ถึงกับยิกแขนด้วยความหมั่นไส้
“ผมพาเพื่อนมาด้วย มันชื่อพัฒน์เพื่อนร่วมงานครับ” ธีร์แนะนำร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างกายให้พ่อกับแม่ตนรู้จัก ซึ่งพัฒน์ก็ยกมือไหว้
“สวัสดีครับ”
“ไหว้พระเถอะลูก” คุณผู้หญิงบอกพัฒน์ยิ้มๆ
ส่วนพ่อของธีร์เมื่อรู้ว่าลูกไม่ได้มาคนเดียวก็ต้องเงยหน้ามองคนที่มาด้วยเพื่อเป็นมารยาท แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของ
ลูกชายคนตน
“คุณพัฒน์!!”
“สวัสดีครับคุณธรณ์” พัฒน์ทักไปด้วยสีหน้านิ่งๆ ตามฉบับของตนเอง พ่อของธีร์รีบลุกขึ้นต้อนรับพัฒน์ก่อนจะเรียกให้มานั่งที่
โซฟา ซึ่งธีร์ก็เดินไปนั่งโซฟาเดี่ยวใกล้กับมารดาของตน ส่วนพัฒน์ก็ไปนั่งตรงข้ามกับธีร์ข้างๆกับธรณ์พ่อของธีร์
“มากับลูกชายของผมได้ยังไงครับ” ถามอย่างสงสัย มองหน้าลูกชายของตนน้อยๆ ก่อนจะมองหน้าพัฒน์เพื่อรอคำตอบ
“เราสองคนเป็นเพื่อนร่วมงานกันนะครับ พอดีเราสองคนได้ตำแหน่งเดียวกันน่ะครับทำงานกับอภิหชัยบดินทร์” พัฒน์อธิบาย
“พ่อรู้จักกับพัฒน์ด้วยหรือ” ภรรยาของเขาถามขึ้น
“คุณพัฒน์เป็นลูกชายของคุณหญิงทับทิมลูกค้ารายใหญ่ของเราไง”
“ตายจริง! โลกกลมจริงๆ นะคะคุณพัฒน์”
“ไม่ต้องเรียกคุณหรอกครับ เรียกธีร์อย่างไรก็เรียกผมอย่างนั้นก็ได้ครับ เราสองคนเป็นเพื่อนกันแล้ว” พัฒน์บอกอย่างไม่สนเรื่อง
ฐานะมาก และนานๆ ครั้งที่เขาจะไปซื้อเครื่องเพชรเป็นเพื่อนคุณแม่ของเขา
“จะดีหรือครับ”
“ดีสิคะ แหม...น้องธีร์มีเพื่อนหล่อๆ แบบนี้ไม่พามาให้แม่รู้จักบ้างเลยนะ” แม่ของธีร์รีบออกรับแทนพัฒน์ ทแต่ทำไปก็เพื่อไม่ให้
ร่างสูงเกร็งมากต่างหาก
หารู้ไม่ว่า คนอย่างพัฒน์เกร็งหรือเกรงใจใครไม่เป็นหรอก
“แม่ลืมอินไปแล้วหรือไงครับ” ธีร์ถามออกไป แอบไม่พอใจเล็กน้อยที่แม่ของตนชมพัฒน์ว่าหล่อ ไม่เห็นชมเขาบ้างเลย ทั้งๆ ที่
ไม่เจอกันนานแล้ว
“แม่ไม่ลืมหรอกลูก นั่นลูกรักแม่อีกคนนะนั่น”
“เห็นคุณทับทิบบอกว่าลูกชายอายุ 23 มากกว่าน้องธีร์ตั้ง 1 ปี แม่ขอเรียกพี่พัฒน์นะคะ” หันไปอ้อนลูกชายคนใหม่ด้วยสีหน้าที่
เป็นมิตรสุดๆ ทำให้พัฒน์ที่ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ถึงกับแอบเขิน
แม่ของเขาไม่เคยมาอ้อนแบบนี้หรอก อยากได้อะไรก็ขอ ไม่ได้ก็น้อยใจ แถมบังคับจนตัวเองต้องยอมทำ
“ตามสะดวกเลยครับ”
“งั้นพัฒน์ก็เรียกพ่อว่าพ่อนะ เหมือนที่ตาอินเรียก” ธรน์พาดพิงถึงอินทัชเพื่อนสนิทของธีร์
“ตกลงครับ”
“แล้วธีร์ทำงานเป็นไงบ้าง” ธีร์มองหน้าคนถามทันทีด้วยความแปลกใจ
พ่อเคยสนใจเรื่องของเขาด้วยหรือ?
“มีความตั้งใจดีครับ ตอนแรกๆ ก็ตัวป่วน”
“ไอ้พัฒน์!” ธีร์เรียกร่างสูงเสียงดังจนคนเป็นพ่อมาทำหน้าดุๆ ใส่ เขาจึงเงียบไปอย่างช่วยไม่ได้
“แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี และที่สำคัญ ความใจร้อน ขี้โวยวายมันสามารถควบคุมได้ดี จนเป็นที่นับถือของคนในบริษัท”
ธีร์ชักจะเขินกับคำพูดของพัฒน์เสียแล้ว นี่ถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าพ่อแม่เขา ก็คงไม่มีโอกาสได้ยินมันชมแบบนี้แน่ๆ ร่างโปร่งไม่รู้
หรอกที่มันพูดออกมาคือความจริงหรือเปล่า
แต่ก็ดีใจ ที่อย่างน้อยมันก็เห็นความพยายามและการเปลี่ยนแปลงของเขา
“ธีร์ทำงานในตำแหน่งอะไร”
“เรื่องนี้คุณพ่อไม่ถามลูกชายของตัวเองดูสิครับ” พัฒน์บอก เพราะอย่างน้อยก็ให้ธีร์พูดเองดีกว่า พ่อกับแม่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็น
ด้วย อีกเรื่องหนึ่ง
“ผมพูดไปพ่ออาจจะไม่ดีใจก็ได้ ผมทำงานที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์” ร่างโปร่งพูดขึ้น ซึ่งผู้เป็นพ่อหันมามองลูกชายอย่างไม่
พอใจ
“นี่แกยังไม่ล้มเลิกเรื่องพวกแต่งบ้านบ้าบออะไรอีกหรือไง” ธรณ์ขึ้นเสียงหน่อย ก่อนจะโดนภรรยาปราม เพราะตกลงก่อนหน้านั้น
แล้วว่าจะไม่ชวนทะเลาะ
ธีร์ถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา
“ผมเรียนในสิ่งที่พ่ออยากให้เรียนแล้ว งานน่ะก็ให้ผมเลือกเองบ้างเถอะครับ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วว่านี่
มันชีวิตของใคร” ธีร์พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ไม่มีความใจร้อย วู่วามหรืออารมณ์ที่แสดงถึงความฉุนเฉียวเลยสักนิด
ลูกของพวกเขาเปลี่ยนไป…คนที่เคยใจร้อน วู่วาม เถียงพ่อแม่คำไม่ตกฟาก หลายเดือนที่ไม่ได้เจอมานี่ ลูกของเขาสองคนเป็น
ผู้ใหญ่ขึ้นมาก
มากเสียพวกเขาตกใจ...
“ผมทำงานให้กับ PLEUNG Real Estate ตำแหน่งคนสนิทของคุณเพลิง ผู้จัดการงานบริหารและควบคุมการผลิต และอีกไม่นาน
ผมจะเป็นหนึ่งผู้ถือหุ้น อีกไม่เกิน 5 ปีถ้าเรียนจบโทแล้วอาจจะได้เป็นรองกรรมการผู้จัดการใหญ่แทนคุณอิสระกับคุณหญิง
อัญมณีที่ตอนนี้ผมก็เป็นคนทำงานแทนท่าน” ธีร์เล่าให้ฟังนิ่งๆ ไม่ได้หวังว่าได้รับคำชมเลยสักนิด เขารู้ตัวเองดีว่า
ไม่มีสิทธิ์ได้คำชมจากผู้เป็นพ่อแน่ๆ
ธรณ์กับภรรยามองหน้ากันนิดๆ ก่อนที่คุณหญิงจะมองสามีของตนแล้วยิ้มจางๆ ไปให้
“อายุ 22 ปี” คนเป็นพ่อพูดขึ้น ธีร์เงยหน้ามองว่าพ่อต้องการจะพูดอะไรกับเขา ต้องการจะบอกอะไรกับเขา “ที่ฉันคอยด่า คอยว่า
แก ไม่ใช่ว่าฉันไม่รัก แต่แกทำตัวเกเร คนเป็นพ่อก็ต้องสั่งสอน แม้อาจจะแรงไปบ้าง แต่ก็หวังดี และที่ฉันไม่อยากให้แกเรียนสถา
ปัตย์ เพราะกลัวแกไม่มีอนาคต ฉันอยากให้แกเติบโตอย่างแข็งแรงและมั่นคง มีหน้าที่การงานที่ดี และที่พ่อคอยเปรียบเทียบแก
กับตาธิน เพราะอยากให้แกรู้สึกกดดันแล้วทำตัวเองให้ดีกว่านี้ ฉันไม่ได้รักธินมากกว่าแกเลยนะธีร์ แต่วันนี้แกทำให้ฉันเห็นแล้ว
ตาธีร์” พ่อสบตากับลูก พยายามที่จะกลั้นน้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยความยินดีและภูมิใจให้กับลูกชายที่คิดว่าเขาไม่รักมาตลอดไป
หัวใจดวงน้อยใจเต้นแรงกับคำสารภาพของพ่อ ที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน
“เหนื่อยมากไหมลูก...”
เพียงแค่นี้ แค่นี้จริงๆ
ไม่ว่าเขาจะได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียนหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว แค่ได้ยินคำนี้ออกจากปากผู้เป็นพ่อ ร่างบางก็ไม่รู้จะเก็บ
น้ำตาเอาไว้ที่ไหนได้แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ธีร์คลานไปหาพ่อของตนก่อนจะสวมกอดผู้เป็นพ่อเป็นครั้งแรกในชีวิต
“ฮึก...พ่อครับ”
“เก่งมากลูก เก่งที่สุด ลูกรักของพ่อเก่งที่สุด” ธรณ์กอดลูกชายแน่น ลูบศีรษะเพื่อเป็นการปลอบประโลม น้ำตาของตนก็ไหลออกมาไม่ต่างจากลูกเช่นกัน
“ไม่ว่าจากนี้แกจะทำงานเกี่ยวกับอะไร พ่อก็ไม่ห่วงแล้วตาธีร์ แกกลายเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วลูก”
อรนภาปาดน้ำตาออกไป มองสองพ่อลูกด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ก่อนจะเข้าไปสวมกอดลูกชายทางด้านหลัง เธอเองก็เหมือนกัน ไม่เคยที่จะบอกรักลูก ไม่เคยเห็นด้วยกับลูก ไม่เคยให้กำลังใจลูก ได้แต่เพียงบอกรักลูกเท่านั้น ไม่รู้ว่าธีร์จะคิดว่าเป็นเพียงลมปากหรือเปล่า
“แม่รักลูกนะคะ”
“ผมเอง ฮึก...ก็รักพ่อกับแม่ครับ”
พัฒน์มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกยินดี แม้ว่าจะกลายเป็นส่วนเกินไปก็ตาม ร่างสูงค่อยๆ ลุกขึ้นจากตรงนั้น แล้วเดินออกไปจากห้องรับแขกอย่างเงียบๆ
“ก็คงต้องไปเดินเล่นรอสินะ” พัฒน์พึมพำ
“อ้าว? คุณพัฒน์จะไปไหนคะ” ป้าดาที่เดินอยู่แถวนั้นเดินมาถามเขา
“ผมจะเดินเล่นรอบบ้านดูหน่อยน่ะครับ ไม่ทราบว่าได้หรือเปล่า”
“ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ว่าแต่คุณธีร์ล่ะคะ?”
“ร้องไห้กอดพ่อกับแม่อยู่น่ะครับ” พัฒน์ตอบด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน เมื่อนึกถึงใครอีกคนที่ร้องไห้กอดพ่อกับแม่เป็น
เด็กๆ
“ตายจริง นี่คุณทั้งสามปรับความเข้าใจได้แล้วหรือคะ ปล่อยให้เหตุการณ์มันเลวร้ายมาตั้งหลายปีเลย ป้าล่ะหน่ายใจ”
“ครับ วันนี้ท่าทางจะเป็นวันดีนะครับ”
“ป้าก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ ว่าแต่คุณพัฒน์จะไปเดินเล่นที่ไหนดีคะ ป้าไปด้วยไหม จะได้แนะนำทุกอย่าในบ้านไปด้วย คุณพัฒน์รู้ไหมคะว่าทั้งหลังนี้น่ะ คุณธีร์เป็นคนจัดและตกแต่งเองเลยนะคะ ห้องนอนของคุณธีร์เขาก็เป็นออกแบบเอง แต่พอคุณธีร์บอกว่าจะเรียนทางด้านนี้ ทางคุณธรณ์กับคุณอรก็ค้านใหญ่เลยค่ะ เพราะอยากให้เรียนบริหารจะได้มาช่วยคุณธินบริหารร้านเพชร” ป้าดาเล่าด้วยรอยยิ้มก่อนจะยิ้มเศร้าในช่วงท้ายๆ
“ตอนนี้มันก็ทำงานที่เกี่ยวกับงานแบบนี้อยู่นะครับ แต่ในตำแหน่งบริหาร”
“จริงหรือคะ คุณของธีร์ของป้าเก่งเหลือเกิน” เธอทำท่าภูมิใจเข้าไปอีก “ว่าแต่ว่า ถ้าไม่รังเกียจ ให้ป้านั่งคุยเป็นเพื่อน รอคุณธีร์
คุยกับคุณพ่อคุณแม่จนเสร็จไหมคะ” เธอถามด้วยความอ่อนโยน
แม้ว่าร่างสูงจะเป็นคนไม่ค่อยพูด ชอบปั้นหน้านิ่งๆ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่า พัฒน์ไม่ได้หวังร้ายต่อคุณธีร์ของเธออย่างแน่นอน
“ผมพูดไม่เก่ง ขอนั่งรอแถวๆ นี้ก็ได้ครับ” ป้าดาก็ได้แต่ยิ้มจางๆ ก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้แถวนั้นไปหาน้ำหาของว่างมาเสิร์ฟแขก ส่วนร่างสูงก็นั่งอยู่ตรงมุมนั่งเล่น ที่ป้าดาบอกว่าเป็นที่ที่ธีร์ชอบมากที่สุด
เขาไม่เคยรู้เลยว่ามันต้องแบกรับความเจ็บปวดแบบนี้มานานแค่ไหน พอคิดถึงอดีตที่ผ่านมาตอนที่ยังฝึกงานกับเขา ก็เข้าใจเลยทันทีว่าธีร์ชอบไปแอบนั่งเหม่อคนเดียวเป็นเพราะอะไร และเขาก็ได้แต่หวังว่าจากนี้ ธีร์ก็คงไม่มีเรื่องที่ต้องค้างคาใจอะไรอีก คงจะมีกำลังใจทำงานได้เต็มประสิทธิภาพ
และอีกไม่นาน มันก็จะขึ้นมาเทียบเขาได้
เพราะธีร์เป็นคนเก่ง หัวไว ใช้ให้ทำอะไรก็ทำ แม้จะบ่นบ้างแต่ก็ทำได้ดีมาตลอด อารมณ์ที่ร้อนทุกสถานการณ์ก็สามารถควบคุมได้ด้วยดี
สิ่งที่พัฒน์ทำมาทั้งหมดนี่ มันเห็นผลแล้วและสำเร็จตามที่อัคนีต้องการแล้ว จากนี้ไป ในชีวิตของธีร์ ควรจะมีที่ให้เขายืนต่อไปหรือไม่...
100%
ครึ่งหลังจ้า ฉากครอบครัวแค่นี้พอเนอะ จริงๆ แล้วมันไม่มีในพล็อต แต่ปูทางมาแบบนี้แล้วก็ต้องเอาลงไปหน่อย 555+ ช่วงนี้ถึงตอน 20 เป็นช่วงที่พัฒน์ธีร์กำลังสับสน ยูกิอาจจะเขียนให้คนอ่านสับสนบ้างก็ต้องขออภัยนะคะ
พูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ หลายคนบอกว่าไม่กล้าข้อความมาหากลัวยูกิไม่ตอบ อยากบอกเลยว่ายูกิตอบทุกคนค่ะ แต่บางเรื่องยูกิก็ตอบไม่ถูก หรือไม่รู้จะตอบอะไร เลยได้แค่ 555+ ไป ก็เข้าใจกันด้วยเนาะ (วันนี้พล่ามยาว)
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580363 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก