เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 19 ครึ่งแรก
“ขอโทษนะพัฒน์ ปล่อยให้รอนานเลยล่ะสิ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ว่าแต่พัฒน์ทำงานในตำแหน่งไหนหรือ” ธรณ์ถามด้วยความอยากรู้
“ผมเป็นคนสนิทกับคุณดินครับ ทำงานที่ DINZ Chattel” พัฒน์ตอบ
หลังจากที่พัฒน์นั่งรออยู่ที่มุมนั่งเล่นสักพัก ธีร์พร้อมด้วยพ่อกับแม่ของเขาก็ออกมาหาร่างสูงพร้อมกับขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน
ก่อนจะพากันไปรับประทานอาหารกลางวันที่เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซึ่งพอนั่งได้ไม่นา พัฒน์ก็ถูกพ่อกับแม่ของธีร์ซักอย่างที่
เห็น
“แล้วรู้จักกันได้ยังไงจ้ะ”
“พอดีคุณเพลิงเขาให้ผมไปฝึกงานกับมันก่อนรับตำแหน่งน่ะครับ ก็เลยรู้จักกัน” ธีร์ตอบให้แทน เพราะกลัวว่าคนตัวสูงจะพูดอะไร
แปลกๆ ออกไป
“พี่พัฒน์เป็นพี่นะน้องธีร์ เรียกดีๆ หน่อย ไหนจะเป็นคนที่ฝึกงานให้ดี” เธอหันไปดุลูก
“อะไรอ่ะ ผมก็เรียกของผมมาตั้งนานแล้ว”
“ต่อไปนี้ห้ามเลยนะ”
“แม่ฮะ” ธีร์เรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนคนเป็นแม่ใจอ่อน พัฒน์ที่มองอยู่ก็เผลอยิ้มออกมา
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่ค่อยชอบพูดอะไรเพราะๆ ด้วย ถ้ารุ่นราวคราวเดียวกันก็เรียกแบบนี้ได้ ผม ไม่ ถือ” ประโยคสุดท้ายหัน
ไปสบตาธีร์ก่อนจะเน้นทีละคำจนธีร์เบะปากด้วยความหมั่นไส้
“จะดีหรือจ้ะ”
“ตามนั้นแหละแม่ ผมกับมันรู้จักกันมานานแล้ว ให้มาเปลี่ยนการเรียกตอนนี้คงไม่ได้หรอก”
“ก็ตามใจ เรื่องของหนุ่มๆ ผู้หญิงแก่ๆ อย่างแม่ไม่มีทางเข้าใจหรอก เนอะพ่อเนอะ” หันไปหาแนวร่วมกับสามีของตน
“อ้าว? จะว่าตัวเองแก่ก็อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยวสิ”
“พ่อ!!!” อรนภาเรียกสามีเสียงดัง ก่อนที่ธีร์กับผู้เป็นสามีจะหัวเราะออกมา พัฒน์เองก็ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ไม่มีใครสังเกตได้ว่า
กำลังยิ้มอยู่
“ฮ่าๆ”
พัฒน์มองอย่างอิจฉานิดๆ มันก็นานแล้วเหมือนกันที่ครอบครัวของพวกเขาไม่มีรอยยิ้มแบบนี้เลย เพราะรัตนมณีโชติ เป็นตระกูลที่
ทำอะไรต้องจริงจัง ไม่มีลังเล และต้องทำให้ดีที่สุด ทุกคนห่างหายกันไปเพราะงานที่แบกรับ พ่อกับแม่เขาก็รามือแล้ว รอใช้เงิน
ที่ลูกหามาได้อย่างเดียว พุฒิก็ทำงานหนัก เพราะต้องบริหารบริษัทใหญ่คนเดียว ส่วนเขาก็ยังคงเป็นรองประธานกรรมการอยู่
ทำงานผ่านอีเมลและโทรศัพท์ ไหนจะต้องมารับใช้ปฐพีอีก
ขนาดมีเวลาเที่ยวเขายังเอางานไปทำเลย...
พัฒน์กับครอบครัวถึงไม่ได้คุยกันเท่าไหร่นัก…
“อย่าลืมมาหาพ่อกับแม่บ่อยๆ นะน้องธีร์ พี่พัฒน์ก็แวะมาบ้างนะคะ” อรนภาบอกลูกชายด้วยความอาลัยอาวรณ์ เพราะเจอลูกไม่
ถึงวัน ก็ต้องแยกกันอีกแล้ว ก่อนจะหันไปพูดกับลูกชายคนใหม่ยิ้มๆ
“ผมจะมาหาบ่อยๆ ไม่ต้องห่วงครับ ผมยังอยู่ในกรุงเทพนั่นแหละ”
“ถ้ามีเวลาผมจะมาครับ” พัฒน์ตอบ
“หาเวลาพักบ้างนะตาธีร์ อย่าหักโหม” ผู้เป็นพ่อเตือน ซึ่งธีร์ก็พยักหน้ายิ้มๆ พัฒน์กับธีร์ยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ของธีร์แล้วพากัน
เดินไปที่โรงจอดรถเพื่อนำรถกลับคอนโดทันที
บรรยากาศภายในรถเงียบมาก แต่ไม่ได้เงียบแบบอึดอัด เพราะธีร์ก็นั่งยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนพัฒน์ก็ขับรถด้วยท่าทางที่สบายๆ
พัฒน์แอบมองหน้าธีร์บ้าง ธีร์ก็แอบหันไปมองบ้าง ถ้าหากว่าวันนี้พัฒน์ไม่ได้มากับเขาด้วย
เรื่องอาจจะจบไม่สวยแบบบนี้ก็ได้ ยอมรับว่าเขาเองก็อยากจะระเบิดอารมณ์อยู่หลายครั้ง แต่พอเห็นพัฒน์มองเขาอยู่ ธีร์ก็เลยไม่
อยากที่จะทำอะไรที่ทำให้พัฒน์เห็นว่าเราทำตัวไม่ดีกับพ่อกับแม่ ในสายตาของใครคนอื่น ไม่ว่าจะมองเขาดีหรือไม่ แต่ความรู้สึก
ตอนนี้ เขาอยากจะให้พัฒน์มองเขาด้วยสายตาที่ไม่ใช่คนเลวร้าย
เอ๊ะ! มันจะไปไหนน่ะ
เมื่อธีร์เห็นว่าพัฒน์กำลังพาไปยังอีกเส้นทางหนึ่งที่ไม่ใช่ทางกลับคอนโด คิ้วสวยก็ขมวดแน่นทันที หันหน้าไปเพื่อจะถามร่าง
แกร่งแต่พัฒน์ก็
“กูจะแวะบริษัทฯ” พัฒน์บอก
“บริษัทฯ มึง?” ขมวดคิ้วสงสัย
“อือ จะไปเอาเอกสาร”
“ก็แล้วแต่”
“เดี๋ยวนี้ว่าง่าย” พัฒน์แอบแซว
“หรือไม่ชอบ” หันไปยักคิ้วกวนๆ ให้พัฒน์
“ก็ดี” อีกคนตอบสั้นๆ แต่เป็นคำตอบที่ทำให้ธีร์ถึงกับหน้าแดงด้วยความเขิน หันหน้าหนีอีกคนแทบจะไม่ทัน ธีร์คิดถึงประโยคที่
ถามมันไป แน่นอนว่ามีนัยยะแอบแฝง
‘ก็ดี’ หมายถึงมันชอบใช่ไหม
“กูคิดว่ามึงจะโวยวาย”
“ไม่มีอารณ์” ธีร์ตอบทั้งๆ ที่ยังหน้าแดง แต่อีกคนไม่เห็น เพราะเขาหันหน้ามองข้างหน้าต่างรถอยู่ มองเหมือนมันสวยมาก ทั้งๆ ที่
มีแค่ตึก
“งั้นต้องทำยังไงมึงถึงจะมีอารมณ์” คำถามสองแง่สองง่ามทำให้ธีร์ทำตัวไม่ถูก หน้าแดง ความร้อนของมันทำให้ไฟแทบลุก
“เงียบปากไปเลย!” สั่งเสียงเข้มกลบเกลื่อนความอาย
“หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะตั้งใจขับรถไปแบบเงียบๆ
ไม่ทะเลาะกัน ไม่เถียงกันแบบนี้ ก็สบายใจและรู้สึกดีไปอีกแบบนะ
พัฒน์นำรถเข้าไปจอดหน้าตึกที่สามารถจอดรถได้ ก่อนที่ธีร์จะเปิดประตูลงจากรถตามพัฒน์ และรู้ได้ทันทีเลยว่า พัฒน์มีฐานะดี
กว่าที่คิด ดีกว่าเขาเสียอีก
“รวยใช่เล่นนะเนี่ย” ธีร์พึมพำ
“ตามมา”
“ของมึงแน่นะ” ธีร์ถามพัฒน์ทั้งๆ ที่เดินมองรอบๆ ไปด้วย
“ของพี่กู”
“แล้วมึงเกี่ยวของกับที่นี่ยังไง”
“รองประธานกรรมการ” พัฒน์ตอบนิ่งๆ โดยไม่มีปิดบังเลยสักนิด เล่นทำเอาร่างเล็กกว่าถึงกับเงียบไปทันที ระหว่างเดินก็ครุ่นคิด
อะไรไปด้วย
แสดงว่ามันทำงานหนักเป็นสองเท่าสินะ
คนอะไรจะเก่งเกินไปแล้ว
“แต่งานกูไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะมีเจ็มคอยช่วย” พัฒน์บอก เพราะมองหน้าของธีร์ก็รู้แล้วว่าธีร์คิดอะไร ถ้าหากว่าไม่สงสัยเรื่องที่
เขาทำงานสองที่หนักเกินไปหรือเปล่า
“ใครคือเจ็มวะ” ถามด้วยความสงสัย เพราะตัวเองจำคนที่มาช่วยในป่าวันนั้นไม่ได้
“ลูกน้องแล้วก็เพื่อนสมัยเด็ก” พัฒน์ตอบนิ่งๆ
“อย่างมึงมีเพื่อนด้วยหรือวะ” ถามยิ้มๆ จนอีกคนเขกศีรษะเขาอย่างแรง จนต้องเอามือขึ้นคลำจุดที่โดนมือใหญ่เขก ธีร์บ่นว่าเจ็บ
แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“คิดว่ากูโตมาแบบไม่มีใครคบหรือไง”
“ฮะๆ เปล่านี่ แค่สงสัย แล้วคุณดินไม่ว่าเลยหรือไง” ธีร์เปลี่ยนคำถาม
“จะว่าอะไรได้”
“มั่นใจจังนะ” ธีร์แขวะ
“ก็คุณดินเป็นคนเสนอเอง ถ้าไม่ยอมให้กูทำสองที่ พ่อแม่กูก็ไม่ยอม” พัฒน์บอก
“อ้อ! ก็ดี”
“มีอะไรสงสัยอีกไหม” พัฒน์ถามกวนๆ เพราะดูเหมือนว่าอีกคนจะแสดงสีหน้าอยากรู้เรื่องของเขาเหลือเกิน
“ไม่มี ว่าแต่กูไม่ได้ถามอะไรมึงเลยนะ มึงพูดเองอยู่คนเดียวทั้งนั้น” ธีร์เถียง มองพัฒน์ที่พยักหน้าให้พนักงานที่พากันไหว้
ทำความเคารพระหว่างทางไปยังลิฟต์
“เหรอ”
“เออสิ”
“สงบเสงี่ยมหน่อย นี่มันต่อหน้าพนักงานกู” พัฒน์หันมาดุเบาๆ เพราะถ้าเถียงกับธีร์ตอนนี้มีหวังกลายเป็นขี้ปากของพนักงานแน่ๆ
เขาไม่เท่าไหร่หรอก...
แค่ไม่อยากให้อีกคนถูกพูดในทางที่ไม่ดีก็เท่านั้น
ธีร์เงียบปากทันทีที่โดนดุ พัฒน์พาร่างโปร่งขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุด แม้ว่าจะไม่สูงเสียดฟ้าอย่างกับบริษัทของปฐพีกับอัคนี แต่ก็
เป็นบริษัทชื่อดังที่ไม่มีใครไม่รู้จักในเรื่องของการผลิตและส่งออกเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศ
พัฒน์เดินนำออกจากลิฟต์เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการแล้ว ร่างสูงเดินล้วงกระเป๋าไปที่ห้องของตัวเองด้วยความเคยชิน แต่คนที่ตามมา
ด้วยกลับรีบเดินเร็วๆ เพื่อไม่ให้คลาดกับอีกคน
“เดินช้าๆ ได้ไหมวะ” ธีร์บ่น
“อย่าบ่นน่า”
“สวัสดีค่ะคุณพัฒน์ ไม่เจอกันนาน วันนี้แวะมาบริษัทหรือคะ” เลขาสาวหน้าห้องของพัฒน์ที่เห็นเจ้านายของตนมาบริษัทก็รีบออก
จากที่นั่งของตัวเองมาหาร่างสูงทันที ชุดของเธอมันทำให้พัฒน์มองกราดไปทั่วร่างบางของหญิงสาวด้วยสายตาที่เยือกเย็น แต่
เลขาสาวของพัฒน์ก็คิดว่าร่างสูงจะหันมาสนใจเธอแล้วก็ได้แต่ยิ้มขวยเขินบิดไปมา
ธีร์เบะปากอย่างหมั่นไส้
แอบกินเลขาของตัวเองสินะ นางถึงได้วิ่งโร่มาหาขนาดนี้
“ชุดไม่เหมาะสม กระโปรงสั้นและฟิตไป เสื้อก็ตัวเล็กเกินมาตรฐานการแต่งกาย ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า เลขาของที่นี่ไม่ว่า
จะเป็นเลขาของใครก็ห้ามแต่งกายไม่เรียบร้อย ที่นี่ที่ทำงานไม่ใช่สถานบันเทิงที่คุณจะมาหาเหยื่อหรือจับใคร ตอนที่ผมยังอยู่ที่นี่
ก็เห็นว่าคุณไม่มีความผิดอะไร พอผมไม่อยู่เข้าหน่อย ก็ออกลาย แบบนี้ไม่ใช่ลูกน้องที่ผมต้องการหรอกนะครับ แล้วการวิ่งหาเจ้า
นายตัวเองโดยที่ไม่ทักทายอะไรเลย กับลูกค้าหรือกรรมการคนอื่นๆ คุณก็เป็นแบบนี้ด้วยหรือเปล่า” พัฒน์สั่งสอนผู้หญิงคนนั้นจน
เธอหน้าเสียทำอะไรไม่ถูก
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าพัฒน์เป็นคนเนี้ยบและโหดแค่ไหน แต่เธอทำงานได้ไม่นานพัฒน์ก็ไปอยู่อีกบริษัทหนึ่ง ซึ่งเธอก็คิดว่าไม่เป็นไร
และไม่เคยเห็นพัฒน์ด่าลูกน้องด้วย
เข้าใจแล้วว่าทำไมใครๆ ก็เตือนเธอเรื่องนี้
“ม่ะ ไม่ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะคุณพัฒน์ ป่านจะปรับปรุงนะคะ แต่อย่าไล่ป่านออกเลยนะคะ” เธอยกมือไหว้ แล้วก้มศีรษะขอร้องร่างสูงอย่างกลัวๆ
กว่าเธอจะได้งานที่นี่เธอต้องทำอะไรบ้างไม่มีใครรู้หรอกว่ามันยากลำบากแค่ไหน
“ผมหวังว่ามันจะไม่มีอีก เชิญคุณทำงานต่อได้” พัฒน์พูดจบก็เดินเข้าห้องไปด้วยท่าทางนิ่งๆ ตามฉบับของตัวเอง ส่วนเลขาสาว
ก็ได้แต่เดินก้มหน้ากลับไปที่ทำงานของตน
ความหวังที่พัฒน์จะสนใจเธอไม่มีเลย
“ขอโทษนะครับ” ธีร์ที่ไม่ตามร่างสูงไปเอ่ยทักขึ้น จนหญิงสาวที่กำลังใจเสียกับการโดนตำหนิเงยหน้ามามอง เห็นความหล่อ
เหลาของธีร์ก็เกิดอาการเขินอาย ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตนโดยไม่กลัวตกส้นสูงเลยสักนิด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ถามยิ้มๆ
เจ้านายของตนหล่อแบบเข้มๆ ดุๆ ส่วนคนนี้มันเทพบุตรชัดๆ อ๊าย...เพื่อนของคุณพัฒน์นี่หล่อจริงๆ
“ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ทางไหนครับ” ถามอย่างสุภาพไป
“เดินไปทางขวามือผ่านห้องของคุณพุฒิถ้าไม่ทราบถ้าเลขาของคุณพุฒิก็ได้ค่ะ หรือถ้าไม่รังเกียจให้ป่านไปด้วยไหมคะ” เธอ
เสนอตัวเอง จนธีร์แอบหัวเราะในใจ
หึหึ…ไม่ได้ไอ้พัฒน์ ก็หันมาสนใจเขา ผู้หญิงนี่น่ากลัวจังนะ
“ไม่เป็นไรครับ คุณทำงานต่อไปเถอะ เดี๋ยวพัฒน์จะดุเอา” ธีร์ปฏิเสธไป ก่อนจะพูดถึงพัฒน์ ทำให้เธอถึงกับหน้าเจื่อนไป แต่ก็
หลงดีใจที่เขาเป็นห่วงเธอ
“ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ”
“ธีร์ครับ”
“ดิฉันป่านนะคะ”
“ครับ”
ได้ข่าวว่าเขาไม่ได้ถาม ถ้าหากว่าเป็นที่อื่นที่ไม่ใช่ที่ทำงานไม่ว่าจะบริษัทใครเขาอาจจะเล่นด้วยไปแล้ว แต่นี่เป็นบริษัทของพัฒน์ และดูเหมือนเจ้าตัวจะเคร่งกฎขนาดนั้น
เล่นด้วยก็คงไม่เหมาะ
“ว่าแต่คุณธีร์เป็นเพื่อนกับคุณพัฒน์หรือคะ”
“ก็ทำนองนั้นมั้งครับ”
เพื่อนเหรอ...หึหึ มากกว่าเพื่อนครับ แต่ไม่ใช่แฟน สถานะไหนเขายังไม่รู้เลย
“คุณธีร์มีแฟนหรือยังคะ” ถามเข้าประเด็นไปทันที ไม่ว่าอะไรที่หล่อนอยากรู้ ก็ต้องรู้ให้ได้ ไม่ได้รู้เลยว่ามารยาทในการถาม
คำถามอยู่ตรงไหน และยิ่งเป็นถึงเลขาของรองประธานกรรมการด้วยแล้ว
ไม่น่าจะทำงานได้นานนะแบบนี้
“ไม่มีครับ ตอนนี้ไม่คิดจะมีด้วย” ธีร์ตอบยิ้มๆ เป็นคำตอบที่ดักทางของเธอได้เป็นอย่างดี “ยังไงขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะครับ” ธีร์
เดินจากตรงนั้นโดยไม่รอให้หญิงสาวพูดอะไรอีก ตรงไปยังห้องน้ำตามทางที่เลขาสาวของพัฒน์บอกเมื่อตอนแรกได้เป็นอย่างดี
“คุณธีร์!” ร่างโปร่งขมวดคิ้วแน่น มองหาที่มาของเสียงเรียก ก่อนจะพบผู้ชายผมทองหน้าตาเหมือนลูกครึ่ง ตัวพอๆ กับเขาเดินกึ่ง
วิ่งมาหาเขา
“คุณ...เรียกผมหรือครับ” ธีร์ถามงงๆ
“ฮ่าๆ นี่คุณจำผมไม่ได้หรือครับ” เจโรมีถามกลั้วเสียงหัวเราะ
ไม่สงสัยหรือแปลกใจเลยว่าทำไมธีร์ถึงจำไม่ได้
“เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ผมก็คุ้นๆ หน้าคุณอยู่นะครับคุณ...”
“เจโรมีครับ เรียกเจ็มก็ได้ อายุก็เท่ากับคุณพัฒน์ครับ”
“อ่า...แล้วเรารู้จักกันที่ไหนหรือครับ”
“ผมคือคนที่ไปช่วยคุณกับคุณพัฒน์ในป่าวันนั้นไงครับ” สิ้นคำตอบร่างโปร่งก็ตาโตก่อนจะยกมือไหว้อีกคนทันที เนื่องจากธีร์ก็
อยากรู้มานานแล้วว่าใครที่ไปช่วยเขา
แต่เพราะพิษไข้คราวที่แล้วเลยทำให้เขาจำเจโรมีไม่ได้ แต่จำบุคคลที่คล้ายกับพัฒน์ได้แทน
“ขอโทษด้วยครับที่จำคุณไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ฮ่าๆ ผมเองก็ว่าจะไปเยี่ยมคุณนานแล้วแต่ไปไม่ได้เสียที ได้เจอกันวันนี้ผมล่ะดีใจมากๆ เลย” เจโรมีพูดบอก
ด้วยท่าทางที่ร่าเริง
“ผมก็ยินดีมากๆ เช่นกัน ขอบคุณที่ไปช่วยพวกเราในวันนั้นนะครับ”
“มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วครับ ในเมื่อเจ้านายเรียก ลูกน้องอย่างผมก็ต้องไป ว่าแต่ว่า เรารู้จักกันแล้ว คุณเคินอะไรกัน ไม่ต้องเรียก
หรอก พูดแบบเป็นกันเองดีกว่า” เจโรมีบอก
ผู้ชายคนนี้เข้ากับคนอื่นได้ง่ายจริงๆ เป็นคนร่าเริง สดใสสุดๆ
“จะดีหรือครับ”
“ดีสิครับ งั้นผมขอเรียกว่าธีร์เฉยๆ ได้ไหม ไม่มีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันมานานแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมเรียกเจ็มเฉยๆ ได้ไหม แบบไม่มีพี่อะไรแบบนี้” ธีร์ลองขอดู
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ เอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะธีร์ แลกเบอร์ แลกไลน์ แลกเฟสเลยเถอะ จะได้ติดต่อกันบ่อยๆ”
เอาตรงๆ ธีร์ไม่เคยเจอใครเป็นแบบเจโรมีมาก่อนเลยจริงๆ ตรงนี้แหละที่ทำให้เขาอยากจะเป็นเพื่อนกับอีกฝ่าย บางทีอาจจะหลอกถามจุดอ่อนของพัฒน์มาบ้างเผื่อจะมีอะไรเอาคืนอีกฝ่ายได้บ้าง
50%
สวัสดียามดึกค่ะ วันนี้มาช้ามาก ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ยังไงก็ อ่านให้สนุกนะคะ เป็นยังไงเม้นท์บอกกันด้วยน้า ขอบคุณค่ะ
ใครมีอะไร ทวงนิยาย พูดคุย สอบถามยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580291 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก