เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 40
ตัวรถหรูแล่นเข้าไปในอณาเขตบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งธีร์ก็หันมามองคนขับอย่างตื่นตระหนกหลังเห็นชื่อป้ายหน้าบ้าน ป้ายที่ทำเอาธีร์ถึงกับร้อนรน เพราะมันไม่ใช่สถานที่ที่พัฒน์บอกว่าจะพาไปเลยสักนิด
ทำไมถึงเป็นที่นี่ ทำไมไม่ปรึกษาเขาก่อน
‘รัตนมณีโชติ’
“พากูกลับเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่” พัฒน์ปฏิเสธเสียงแข็ง
“กูไม่เข้าไปในบ้านมึงเด็ดขาด ไหนว่าจะพาไปเที่ยวไง นี่พามาทำไม” ธีร์ไม่เข้าใจ พวกเขาใช้วันหยุดที่ไม่หยุดในวันสำคัญได้สามวัน พัฒน์บอกว่าจะมาไปเที่ยว ไอ้เราก็ดีใจคิดว่าจะได้เที่ยวจริงๆ
ที่ไหนได้ ไอ้ที่หอบผ้าหอบผ่อนมานี่เพื่อมาอยู่ที่บ้านที่ใหญ่อย่างกับคฤหาสน์หลังนี้เนี่ยนะ ไม่เอาเด็ดขาด
“ก็พามาเที่ยวที่บ้านกูไง”
“ไม่นะพัฒน์ กูไม่พร้อม” ธีร์เริ่มอ้อน แต่พัฒน์ก็คือพัฒน์ อะไรที่ตัดสินใจไปแล้วต่อให้อีกคนจะขอร้องออดอ้อนเขาก็จะไม่สน
“แล้วจะพร้อมเมื่อไหร่ ยังไงเราก็ต้องทำให้มันถูกต้อง”
“พ่อแม่มึงรับไม่ได้แน่ๆ เราอยู่กันแบบนี้ไม่ได้หรือวะ” ธีร์ถาม พัฒน์ส่ายหน้าไปมา
“กูไม่อยากคบกับมึงแบบลับๆ ทั้งๆ พ่อแม่มึงก็ผ่านมาแล้ว ยังไงซะกูก็อยากจะให้พ่อกับแม่รู้จักกับมึงเอาไว้” พัฒน์ว่าอย่างจริงจัง
“แต่มันจะดีหรือวะ”
“เราต้องผ่านไปได้ธีร์ กับมึง...กูจริงจังกว่าที่มึงคิดนะ” พัฒน์หันมาสบตาอีกคนเมื่อจอดที่โรงจอดรถเรียบร้อยแล้ว ส่งผ่านความมั่นใจ ความเชื่อใจ และความรักไปให้กับธีร์
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้
“มึง...ช่วยพูดอะไรให้กูมั่นใจหน่อยได้หรือเปล่า”
พัฒน์มองตาที่แสนจะออดอ้อนนั้นของธีร์อย่างเหนื่อยหน่าย ให้ตายสิ ทำไมเขาต้องมาพูดคำสำคัญแบบนั้นที่โรงจอดรถของที่บ้านด้วย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากพูดออกไปก็เท่านั้น
“กูจะพูดแค่ครั้งเดียว ไม่มีอีกแล้วนะเว้ย”
“อือ” ธีร์พยักหน้า
พัฒน์ถอนหายใจอย่างระอาใจ ที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต แถมสถานที่ ก็ไม่ค่อยจะมีอะไรพิเศษเลยสักนิด
“กูรักมึง” พัฒน์เอ่ยเบาๆ
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูจะไม่ทิ้งมึง เพียงแค่มึงยังยืนยันที่จะอยู่เคียงข้างกู”
ธีร์ใจเต้นแรงเมื่อไห้ยินคำว่ารักจากปากของพัฒน์ เป็นครั้งแรก และดูเหมือนจะไม่มีโอกาสได้ยินอีกแล้ว แต่ยังไงก็ช่าง ได้ยินแค่นี้ธีร์ก็มีกำลังที่จะสู้แล้วล่ะ
แม้ว่ามันจะไม่โรแมนติกก็ตาม สำหรับพวกเขาแค่พูดออกมา ไม่ต้องโรแมนติกอะไรมาก เพราะยังไง นิสัยของทั้งคู่ก็ยังเป็นผู้ชาย มีความคิดที่เป็นผู้ชาย ทำอะไรเลี่ยนๆ มันก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง
เพราะฉะนั้นคำว่ารักคำแรกที่ธีร์ได้ยินจึงเป็นที่โรงรถของบ้านพัฒน์
“อือ...กูพร้อมแล้ว ถ้าหากว่าแม่ผัวไม่ชอบใจกู ถ้ากูทำอะไรแรงๆ ก็อย่าว่ากันล่ะ” ธีร์เตือนเอาไว้ พัฒน์ก็ยิ้มน้อยๆ เขารู้อยู่แล้วว่าธีร์เป็นคนยังไง ยอมใครซะที่ไหน เป็นตัวของตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว
แอบขำน้อยๆ กับคำว่าแม่ผัวนี่แหละ
“อืม...จะทำอะไรก็ได้ แต่อย่าแรงให้มากนัก”
“กูไม่ทำให้แม่ผัวถึงกับตายหรอกน่า แล้วพ่อมึงล่ะ” ธีร์ถามถึงต้นฉบับของพุฒิและพัฒน์
น่ากลัวกว่าลูกอีกนะนั่น ถ้าไม่งั้นจะเรียกว่าตัวพ่อหรือไง
“พ่อกูไม่มีปัญหาแน่ๆ เพราะตอนไอ้พุฒิก็ไม่เห็นจะว่าอะไร แต่แม่น่ะ มึงเตรียมตัวเอาไว้ได้เลย”
“ไม่กลัวอยู่แล้ว”
“เมื่อกี้ยังทำเป็นร้องไห้ให้กูพากลับ” แอบแซวจนธีร์ก็สะบัดหน้าหนี ถามว่าสบายใจมากขนาดนั้นเลยหรือ มันก็ไม่ เพียงแค่ได้ยินคำว่ารัก เขาก็พร้อมจะสู้กับพัฒน์แล้วล่ะ
“ชิ!”
“พร้อมไหม” พัฒน์ถาม
“พร้อม” ธีร์หันมาสบตาของคนที่ตัวเองรัก
จุ๊บ!
“เป็นกำลังใจให้กูนะ” พัฒน์จูบเบาๆ ที่ปากบางสวยเบาๆ ก่อนจะผละออกมาพูด ทำเอาธีร์สิ่งยิ้มจริงใจให้บางเบาๆ พร้อมกับพยักหน้า
ทั้งคู่เดินลงจากรถ พัฒน์เปิดประตูหลังเพื่อหยิบกระเป๋าของธีร์และของตนมาถือ ก่อนจะไปเดินข้างๆ กับร่างโปร่งที่ยืนกอดอกรออยู่ ทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ที่ใหญ่กว่าบ้านอมรไพพิจิตรของธีร์หลายเท่า
“คุณพัฒน์ มาแล้วหรือคะ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายมีแขกน่ะค่ะ ยังไงให้ป้าไปเรียนให้ไหมคะ” หัวหน้าแม่บ้านเดินมาต้อนรับและบอกว่าพ่อแม่ของเขามีแขกอยู่
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมกับธีร์จะขึ้นไปบนห้องก่อนก็แล้วกัน พ่อกับแม่เสร็จธุระแล้วก็ไปตามผมกับธีร์ด้วยก็แล้วกัน” พัฒน์สั่งเสียงเรียบ ซึ่งผู้สูงวัยก็รับคำอย่างนอบน้อม
“ให้ป้าเอาอะไรขึ้นไปให้ดื่มไหมคะ”
“มึงอยากจะกินอะไรหรือเปล่า” พัฒน์หันมาถามคนข้างกายที่มองรอบๆ บ้านด้วยความชอบใจในการตกแต่งบ้านที่ดูสวยมีสไตล์
“ไม่อยากกินอะไรอะไรหรอก ขอบคุณนะครับ” ธีร์พูดตอบพัฒน์ก่อนจะหันมาขอบคุณป้าแม่บ้าน
“ตามนั้นครับป้า”
“ค่ะคุณพัฒน์”
“ไปเถอะ เดี๋ยวจะพาไปที่ห้องก่อน” ธีร์พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินตามพัฒน์ไป ขึ้นบันไดที่ดูคลาสสิกเข้ากับตัวบ้านเป็นไปอย่างดี มือก็ไล้ไปตามราวบันไดอย่างหลงใหล เขาอยากจะแต่งบ้านแบบนี้นั่นแหละ แต่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเท่าไหร่ เลยไม่อยากจะเปลืองเงินให้มากนัก
“ชอบหรือไง”
“อือ บ้านมึงสวยเนอะ”
“เดี๋ยวมึงก็จะได้มาบ่อยๆ” พัฒน์ว่าแค่นั้นก็เปิดประตูห้องตัวเองให้ธีร์เข้าไป ส่วนตัวเองก็ปิดประตูห้องตามเข้าไป
“ห้องมึงนี่ เรียบง่ายฉิบหาย” ธีร์บ่น มองไปรอบๆ ห้องแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเจริญหูเจริญตาเลยสักนิด
“ก็กูไม่ค่อยได้อยู่ แล้วก็ไม่ชอบอะไรที่มันลายตาด้วย” พัฒน์ว่าก่อนจะเดินเอากระเป๋าของธีร์เข้าไปในห้องแต่งตัว ก่อนจะเดินออกมาหาร่างโปร่งที่เดินดูรอบๆ ห้อง
ธีร์กำลังเดินหาวิธีแต่งห้องนี้ต่างหาก เพราะถ้าตัวบ้านสวยขนาดนั้นแล้ว แต่ห้องของพัฒน์กลับดูเรียบๆ มันจะไม่เข้ากับบ้านเลยน่ะสิ
“นี่อย่าบอกนะว่ามีห้องมึงห้องเดียวที่ไม่แต่งอะไรเลย”
“อือ ก็ถูกนะ ที่จริงห้องไอ้พุฒิก็แบบกูนี่แหละ แต่พอดีเจ็มมันมาจัดการให้หมดเลย ก็เลยเหลือแค่ห้องของกู ทำไม สนใจที่จะจัดหรือไง”
“จะบ้าหรือไง กูมีสิทธิ์อะไรล่ะวะ” ธีร์หันถามยิ้มๆ ซึ่งพัฒน์ก็ส่ายหน้าไปมา เดินไปหาร่างโปร่งที่ยืนกอดอกมองหน้าเขาอยู่นิ่งๆ
“นี่ยังไม่รู้อีกหรือไงว่าตัวเองมีสิทธิ์มากขนาดไหน” พัฒน์ถามนิ่งๆ ส่วนธีร์ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“แล้วสิทธิ์อะไร”
“คนพิเศษไง ไม่งั้นจะพาเข้าบ้านหรือ มึงนี่ชอบฟังอะไรเลี่ยนๆ พวกนี้หรือไง” พัฒน์ถามอย่างเอาเรื่องหลังจากที่บอกสิทธิ์ของคนรักไปแล้ว
“ก็นะ บางทีได้ฟังก็มันก็ดีไง ดีกว่าเถียงกันป่ะ หรือว่ามึงอยากจะฟังกูด่า” ธีร์ถามพลางยักคิ้วใส่
“ก็ไม่หรอก หึหึ แต่พูดกันแบบนี้บ่อยๆ กูรู้สึกแปลกๆ” พัฒน์ว่า
“เออว่ะ กูก็รู้สึกมันแปลกๆ เหมือนกันนะเนี่ย เวลามึงพูดอะไรที่มันอ่อนโยนๆ แล้วมันทำให้กูดูพิเศษดีไง ทำไม หรือว่ากูไม่พิเศษ”
“กูก็พูดอยู่นะเมื่อกี้เลยด้วย มึงน่ะความจำเสื่อม อย่าหวังว่ากูจะพูดอีกครั้งเลยธีร์ ไม่มีวัน!!” พัฒน์เอ่ยบอกอีกคนเสียงเข้ม ซึ่งมันทำให้ธีร์ถึงกับเบะปาก แต่ก็เอาเถอะ แค่รู้ว่ารักก็พอแล้ว
“คร้าบ ไม่ฟังแล้วก็ได้”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างสูงเดินประเปิดประตูก็พบว่าป้าแม่บ้านคนเมื่อกี้มาหา
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายให้มาเชิญคุณพัฒน์กับเพื่อนไปทานอาหารกลางวันค่ะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวตามไป”
“ค่ะคุณพัฒน์”
“ธีร์ ไปกินข้าว” พัฒน์หันหลังมาชวน ทำให้ได้เห็นหน้าที่ไม่มั่นใจของคนตัวเล็กกว่า ก็อดขำไม่ได้เพราะเมื่อครู่ยังทำตัวกร่างอยู่เลย
“ก่ะ กู เอ่อ ไม่หิว มึงไปกินข้าวเถอะ กูอยากนอน”
“รู้ไหมว่ามันเสียมารยาท” พัฒน์พูดเสียงเข้ม ทำเอาธีร์เริ่มจะอยู่ไม่สุข
“กูไม่พร้อม นะๆ กูไม่ไปนะ”
“ธีร์!!” พัฒน์คำรามชื่ออีกคนเสียงต่ำ ดวงตาคมดุมองร่างโปร่งอย่างตำหนิ ทำเอาธีร์ตัวลีบลงไปเลย ก้มหน้าหนีสายตาของพัฒน์ พยายามที่จะถ่วงเวลาให้นานที่สุด
“ธีร์!!!”
“อ่ะ อือ ไปก็ได้” เมื่อเห็นว่าพัฒน์กำลังโกรธเลยต้องรับอย่างจำยอม เขาเดินไปหาร่างแกร่งช้าๆ ซึ่งพัฒน์ก็เดินนำร่างโปร่งไปยังห้องรับประทานอาหารของบ้านทันที
เมื่อมาถึงโต๊ะอาหารก็พบว่าพ่อกับแม่ของพัฒน์นั่งอยู่ตรงที่ประจำของตัวเอง และมีแขกของบ้านนั่งอยู่ ซึ่งพัฒน์จำไม่ผิดคือผู้หญิงที่แม่พยายามให้เขาทำความรู้จักกับเธอ
“ตาพัฒน์” คุณหญิงทับทิมเห็นหน้าลูกก็เรียกอย่างดีใจ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วยกมือไหว้พ่อกับแม่
“สวัสดีครับ”
“พี่พัฒน์ สวัสดีค่ะ จำเก้าได้ไหมคะ” เธอยกมือไหว้พัฒน์ก่อนจะถามอย่างยินดี แต่ร่างสูงไม่สนใจ ทำเอาเธอหน้าเสียไปทันที แต่ก็ฉีกยิ้มต่ออย่างไม่รู้สึกอะไร
“พ่อครับ แม่ครับ นี่ธีร์”
“สวัสดีครับ” ร่างโปร่งยกมือไหว้พ่อกับแม่ของร่างแกร่ง ซึ่งคนเป็นพ่อก็พยักหน้ารับไม่แสดงความรู้สึกอะไร แต่คนเป็นแม่แอบหันหน้าหนีตอนเขาไหว้ ทำเอาร่างโปร่งหน้าเจื่อนไปที่ถูกหักหน้า
เอาสิคุณแม่ผัว...คิดจะเล่นกับธีร์คนนี้งั้นหรือ ไหงจะผู้หญิงนี่อีก นี่คิดจะหาลูกสะใภ้ให้กับลูกชายใช่ไหม แต่เสียใจด้วยนะครับ ลูกชายของคุณแม่...สามีของผม!!!
“พัฒน์มานั่งที่ของลูกสิจ้ะ ส่วนนายจะนั่งตรงไหนก็เชิญ”
ที่ของพัฒน์ก็คือที่ที่มีกานต์เก้านั่งอยู่ ข้างๆ อีกข้างก็เป็นพ่อของพัฒน์ที่นั่งหัวโต๊ะ ตรงข้ามกับพัฒน์ก็เป็นที่แม่ของพัฒน์ ธีร์ต้องนั่งตรงข้ามกับผู้หญิงคนนั้น ข้างๆ กับแม่ของพัฒน์สินะ
“คุณน่ะมานั่งฝั่งนี้ ให้ลูกไปนั่งใกล้กับเพื่อน เหมาะสมกว่านะ” พ่อของพัฒน์พูดอย่างประกาศิต ทำเอาคุณหญิงถึงกับเข่นเขี้ยว ลุกขึ้นมานั่งข้างกานต์เก้าแทน
พัฒน์พาธีร์ไปนั่งที่โต๊ะ ซึ่งบรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด
“บางที กูอาจจะแผลงฤทธิ์” ธีร์กัดฟันกระซิบกับพัฒน์
“เอาสิ กูไม่ว่า” พัฒน์อนุญาตเบาๆ
“นี่ตาพัฒน์ คุยอะไรกันน่ะ เสียมารยาทจริงๆ” ประโยคสุดท้ายคุณหญิงจงใจกระทบธีร์เต็มๆ ซึ่งร่างโปร่งก็ยิ้มรับอย่างไม่รู้สึกอะไร
“ต้องขอโทษคุณแม่ด้วยนะครับที่เสียมารยาท”
“ใครแม่ของนาย”
“คุณหญิง” พ่อของพัฒน์ปรามเบาๆ
“ทานข้าวก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกันหลังจากนี้” สิ้นเสียงของผู้นำของบ้านอย่างพจน์ ทั้งห้าคนก็ลงมือรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ พัฒน์ก็เอาใจธีร์โดยการตักอาหารให้อย่างเคยชิน ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของพจน์ คุณหญิงทับทิม และกานต์เก้า ทำเอาคุณหญิงรู้สึกไม่พอใจหน่อยๆ ส่วนกานต์เก้าก็รู้สึกอิจฉาตาร้อน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“พัฒน์ไม่ตักให้กับหนูเก้าบ้างล่ะลูก” คุณหญิงเอ่ยขึ้น
“อุ๊ย! ไม่ต้องหรอกค่ะคุณแม่ หนูสามารถตักเองได้ค่ะ” เธอว่าอย่างมีจริต ซึ่งธีร์ก็มองอย่างยิ้มๆ ที่เธอจงใจกระแทกเขาเต็มๆ
เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ แม่ผัวกับผู้หญิงคนนี้
“ธีร์ ลูกชื่อธีร์ใช่ไหม” พ่อของธีร์ถามร่างโปร่งเพื่อไม่ให้แฟนของลูกชายรู้สึกไม่ดี พจน์รู้ว่านี่คือแฟนของลูกชายคนเล็ก เพราะลูกชายคนโตได้เกริ่นเอาไว้แล้วเมื่อหลายเดือนก่อน
คนที่ทำให้ลูกชายของเขาถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะการกระทำของตัวเอง
“ครับ”
“ทานให้อร่อยนะลูก อาหารที่นี่มีแต่อร่อยๆ”
“ขอบคุณครับ” ธีร์ว่ายิ้มๆ
อย่างน้อยพ่อของพัฒน์ก็ใจดีไม่เหมือนกับหน้าตาล่ะนะ แค่เอาชนะใจของแม่ร่างสูงได้ก็พอ
พัฒน์กับธีร์หันมายิ้มให้กันนิดๆ ซึ่งคุณหญิงทับทิมก็อดตกใจไม่ได้ที่เห็นลูกชายที่ไม่ค่อยยิ้มของตนกลับยิ้มให้กับธีร์อย่างจริงจังและอ่อนโยนที่สุด
แต่แค่นี้ เธอไม่ยอมง่ายๆ หรอกนะ
…
…
50%
ครึ่งหนึ่งไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้อีกครึ่งค่ะ มีสาเหตุนะคะ ไม่อยากให้จบเร็วอ้า...กลัวไปได้อยู่แบบนี้กับนักอ่านอีก
พูดคุยสอบถามได้ที่แฟนเพจเลยจ้ะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580313 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก