เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 42
เช้าตรู่ของวันใหม่ ร่างโปร่งตื่นขึ้นมาเพราะนอนไม่ค่อยหลับ และรู้สึกนอนไม่ค่อยพอ เพราะกว่าจะได้นอนเขาก็โดนพัฒน์รังแกเกือบทั้งคืน ได้หลับเอาตอนตีสองกว่า และตอนนี้หกโมงเช้ากว่าๆ ธีร์ลุกขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ปวดเนื้อปวดตัว ที่สำคัญปวดช่วงล่างสุดๆ เนื่องจากพัฒน์ไปคึกมาจากไหนก็ไม่รู้ ทำรุนแรงกับเขามาก แต่นั่นแหละ ธีร์เองก็รู้สึกสนุกไปกับมัน
“แม่ง...นอนหลับสบายเลยนะมึง” ธีร์บ่นพลางมองร่างแกร่งที่นอนคว่ำ โชว์แผ่นหลังที่มีรอยเล้บเป็นทางยาวของตนฝากเอาไว้อยู่
นี่กูร้อนแรงขนาดนี้เลยหรือวะ ควรจะภูมิใจสินะ...
“แล้วกูตื่นมาทำซากอะไรตอนเช้าแบบนี้วะเนี่ย” ธีร์บ่นกระปอดกระแปด
ร่างสูงโปร่งเป็นคนชอบนอนเอามากๆ เพราะถ้านอนไม่พอจะป่วยได้ง่ายๆ แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ก็เริ่มจะมีไข้รุมๆ แล้ว แน่ล่ะ กว่าจะได้นอนยังต้องเสียพลังงานมากอีก
“ตื่นมาดูแลกูเลยนะ” ธีร์พยายามปลุกพัฒน์ ซึ่งร่างแกร่งก็พลิกตัวนอนหงายอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังไม่ตื่น ทั้งๆ ที่คนตัวใหญ่กว่าเป็นคนที่ตื่นง่าย
อะไรวะ ทำไมหน้าที่มันสลับกันแปลกๆ
“รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวชะมัด” คงจะต้องหาทานข้าวทานยาดักเอาไว้สินะ
คิดได้ดังนั้นธีร์ก็ลุกจากที่นอนไปแล้วเข้าไปทำธุระในห้องน้ำให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป เขาออกไปยังสวนหน้าบ้านที่ให้ความรู้สึกสดชื่น อากาศหนาวเย็นตามฤดูกาลทำให้ธีร์มีควันออกจากจมูกตามจังหวะการหายใจ ข้างในบ้านมีฮีทเตอร์เลยไม่รู้สึกหนาว แต่จะว่าไปตั้งแต่มาที่นี่ ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกหนาวกันนะ
อาจจะเป็นเพราะว่า...มันอบอุ่น
“แต่ข้างนอกนี่หนาวเกินไป ทำใจคิดว่าอบอุ่นคงไม่ได้แล้วสิ ไปครัวดีกว่า” ธีร์หนีอากาศเย็นๆ นอกบ้านเข้าไปในตัวบ้านคืนก่อนจะตรงไปยังห้องครัว
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อ้าวคุณธีร์ ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ” ป้าสมรทักร่างสูงโปร่งเมื่อเห็นว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่พวกคนในครัวต่างพากันหลงรักเข้ามาในครัว
“ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ เช้านี้ทำอะไรทานบ้างหรือ”
“ข้าวต้มค่ะ อาหารเช้าของที่นี่จะเป็นข้าวต้ม โจ๊ก สลับกับอาหารฝรั่งน่ะค่ะ”
“ป้าหมอนนี่ทำอาหารเก่งนะครับ” ธีร์ชม
“ฮ่าๆ คุณธีร์ก็ทำอาหารอร่อยนะคะ อย่างต้มยำกุ้งเมื่อวานเล่นทำเอาป้าถึงกับได้หน้าไปเลย ทำไมถึงไม่บอกว่าคุณธีร์ทำล่ะคะ” เธอถามพลางซอยหอมผักชีไปด้วย
“ผมไม่อยากให้มันเสียบรรยากาศน่ะครับ กลัวคุณหญิงท่านจะไม่พอใจ” ธีร์ว่าพลางเดินไปช่วยคนข้าวต้มให้
จากที่พูดคุยกันเมื่อวานทำให้ธีร์รู้ว่าตอนเช้ากับกลางวันจะมีการแบ่งเวรเข้าทำอาหารสองถึงสามคน ส่วนตอนเย็นจะมาทำด้วยกันทั้งหมดครบทั้งห้าคนของแผนกครัวในบ้าน ซึ่งตอนเช้าก็มีแค่ป้าสมรกับแยมสองคน
“ไม่เรียกคุณแม่แล้วหรือคะ”
“โธ่น้องแยมครับ เห็นแบบนี้พี่ก็ให้เกียรติคุณหญิงของน้องน้า ต่อหน้าท่านพี่ก็แค่กวนๆ แกล้งๆ ให้ท่านโมโหเล่นเท่านั้น แต่ถ้าพูดลับหลังก็ต้องให้เกียรติ...เพราะพี่ไม่กล้าเรียกคุณแม่ได้เต็มปากหรอก” ประโยคหลังธีร์พึมพำเบาๆ ทำเอาสองสาวต่างวัยหันมายิ้มแห้งๆ ให้กันเมื่อเห็นมุมดราม่าของธีร์
โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งแอบมองธีร์และฟังธีร์ ได้ยินที่ธีร์พูดทุกประโยค แอบถอนหายใจเบาๆ แต่ที่สำคัญยังแอบตกใจเรื่องต้มยำกุ้งเมื่อคืนที่ป้าสมรบอกว่าเป็นสูตรใหม่ ที่แท้ เป็นฝีมือว่าที่ลูกสะใภ้หนุ่มของตนก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่นอกจากความแปลกใจ ตกใจแล้ว มันยังมีความรู้สึกภูมิใจเล็กๆ อยู่ด้วย
คุณหญิงทับทิมยิ้มเป็นครั้งแรกของวันใหม่ยามเช้าแบบนี้อย่างไม่รู้ตัว
“เอ่อ...คุณธีร์ทำข้าวต้มเป็นไหมคะ” ป้าสมรถามธีร์เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันดูมืดมน เพราะยังไงแล้ว ใบหน้าหล่อๆ ของธีร์ จะยิ่งหล่อก็ต่อเมื่อยิ้มเท่านั้น
“พอได้ครับ ที่จริงทำไม่อร่อยเลย แต่พอกินได้ คนที่ทำอร่อยหรือพัฒน์น่ะครับ เวลาผมไม่สบายก็ทำให้กินตลอด” ธีร์พูดไปด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
ก็เขาเป็นคนเดียวที่ได้รับอะไรแบบนี้จากพัฒน์ คนที่เป็นคนรักอย่างเขาก็อยากจะอวดหน่อยก็เท่านั้น และแน่นอนว่าได้ผล เพราะแยมเด็กสาวในครัวก็ออกอาการกรี๊ดเบาๆ ด้วยความเขิน
“คุณพัฒน์ทำอาหารเป็นด้วยหรือคะเนี่ย”
“เป็นสิครับป้าหมอน มันน่ะทำเป็นหลายอย่างเลยล่ะ อย่างผมนี่ทำเป็นแต่ของที่ตัวเองชอบ”
“แต่คุณธีร์ก็ทำอร่อยนี่คะ”
“ขอบคุณครับป้า งั้นเดี๋ยวผมจะโชว์ฝีมือการทำข้าวต้มนี่ให้เป็นขวัญตา” ร่างโปร่งว่าพลางเดินหยิบเครื่องปรุงเตรียมปรุงข้าวต้มสูตรของตัวเอง
ส่วนคุณหญิงที่แอบดูอยู่ก็ยกยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น ตรงไปยังห้องนั่งเล่นเพื่อชมข่าวยามเช้าของตนต่อ...
หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธีร์ก็แอบปลีกตัวออกจากพัฒน์เพื่อไปยังตู้ยาสามัญประจำบ้านที่ถามแยมไว้ก่อนหน้านี้ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะหยิบยาแก้ไข้กับยาแก้ปวดมาอย่างละเม็ดเมื่อทานดักไข้แล้วบรรเทาอาการปวดตามเนื้อตามตัวของตน เมื่อพอทานยาเสร็จในจังหวะที่กำลังจะเดินออกไปก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะมีคนมายืนมองอยู่ตรงประตู
“กินยาอะไรน่ะ”
“แล้วผมต้องตอบคุณด้วยหรือครับคุณเก้า” ธีร์ถาม คิ้วเลิกขึ้นอย่างสงสัยที่จู่ๆ ก็มีคนอยากรู้เรื่องของเขาจนต้องตามมาดู
“นี่นาย ฉันถามดีๆ นะ”
“ผมก็ตอบดีๆ แล้วเหมือนกัน”
“คนอย่างนายนี่นะ ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“อ้าวๆ คุณเก้าครับ ถึงกระผมจะเป็นผู้ชาย แต่ใช่ว่าจะเป็นทาสผู้หญิงที่ไม่ใช่แม่นะครับ”
“นาย! ฮึ่ย! ฉันก็แค่ถามว่ากินยาทำไม ก็แค่นั้น ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่องด้วย”
“อ้อ! อยากรู้หรือครับว่าเป็นอะไร พอดีว่า ‘ไม่ได้นอน’ เลยรู้สึก ‘ปวดเนื้อปวดตัว’ คล้าจะเป็นไข้เพราะ ‘ออกกำลัง’ ตอนกลางคืนมากไปหน่อยก็เท่านั้น ขอตัวครับ” ธีร์ที่พูดจาดสองแง่สามง่ามไม่รอให้หญิงสาวประมวลคำพูดของเขาได้ก็เดินหนีออกจากตรงนั้นทันที คิดว่าจะไปหาอะไรดูแก้เซ็งที่ห้องนั่งเล่น มองหาพัฒน์ พัฒน์ก็ไม่อยู่ สงสัยจะออกไปทำธุระกับพ่ออย่างที่พูดกันตอนทานข้าวแล้ว ไม่นานก็คงจะกลับ
กลายเป็นว่าตอนนี้มีแค่ธีร์คนเดียวที่จะต้องต่อสู้กับแม่ผัวและลูกสะใภ้ในอุดมคติ ที่อยากรู้เรื่องของชาวบ้านมากถึงขนาดเดินไปตามเขาที่ไปหายากิน
“อ้าว? คุณแม่มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ” ธีร์ถาม แต่เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบสักเท่าไหร่เมื่อเห็นกับตาว่าคุณหญิงกำลังนั่งเลือก นั่งมองเครื่องเพชรของตนอยู่
ร่างสูงโปร่งนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับคุณหญิงทันที ดูแต่ละกล่องแล้วบ่งบอกว่ามีแต่ของร้านครอบครัวธีร์ทั้งนั้น และหนึ่งในนั้นมีกล่องเพชรที่เขากับพี่ชายช่วยกันออกแบบตอนอายุ 15 ส่วนพี่ชายก็ 18 เป็นงานชิ้นแรกที่ออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่แม่เขาก็ชอบ
ใช่แล้ว ธีร์กับธินออกแบบชุดนี้ให้เนื่องในวันแม่ ก่อนจะทำชุดนี้ออกมาจำหน่ายเพียง 12 ชุดเท่านั้น ในชื่อว่า For My Mom. เห็นแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองตอนนั้นไม่ได้
“ยิ้มอะไรยะ ชอบหรือไง”
“ก็สวยดีนะครับ แต่ผมเป็นผู้ชาย ไม่ชอบอะไรแบบนี้หรอก แต่ถ้าขาย คงได้หลายตังค์” คุณหญิงเงยหน้ามองคนพูดขวับอย่างไม่ค่อยพอใจและระแวง
“อย่าคิดขโมยเชียวนะ”
“แหม...เห็นผมเป็นโจรไปได้ ต่อให้ไม่มีจะกิน ธีร์คนนี้ก็ไม่คิดขโมยใครหรอกครับ เสียศักดิ์ศรี” ธีร์เอ่ยออกไป
“ใครมันจะไปรู้ล่ะ นายไม่ยอมบอกเองว่าเป็นลูกตาสีตาสาที่ไหน เป็นใครก็ระแวง”
“ครับๆ ผมไม่เถียงแล้วก็ได้ ว่าแต่ว่าคุณหญิง ชอบเครื่องเพชรอันนั้นมากเลยนะครับ เห็นยกขึ้นมาดูแล้วยิ้มอย่างมีความสุขตั้งหลายรอบ”
อันที่ธีร์ว่าก็คืออันเดียวกับที่ธีร์กับธินช่วยกันออกแบบเมื่อยังเป็นวัยรุ่นอยู่นั่นแหละ
“ใช่สิ อันนี้นะ ตาพัฒน์กับตาพุฒิช่วยกันทำงานพิเศษแล้วเก็บเงินซื้อมาให้เลยนะ คิดถึงตอนนั้นแล้วก็ยังดีใจ ภูมิใจอยู่เลย” แววตาของคุณหญิงเต็มไปด้วยความสุข ทำเอาธีร์ยิ้มน้อยๆ
“งั้นหรือครับ”
“ที่สำคัญ ชุดนี้ มันมีแค่ 12 ชุดในโลก ลูกชายของคุณพี่อรนภาทั้งสองออกแบบให้แม่ของตน ทั้งลูกชายของฉัน แล้วก็ลูกชายของคุณพี่ ช่างเป็นคนที่น่ารัก น่าเอ็นดูจริงๆ”
“ดูลิมิเต็ดมากเลยนะครับ”
“แล้วนายล่ะ มีอะไรให้แม่ของนายบ้าง”
“ก็ให้ของเล็กๆ น้อยๆ ตามกำลังทรัพย์นั่นแหละครับ แต่ส่วนใหญ่มักจะให้อะไรที่มีคุณค่าทางจิตใจมากกว่า ผมชอบออกแบบเอง ทำเองน่ะครับ” ธีร์เอ่ยบอกไป
อย่างเพชรที่คุณหญิงถือนั่นแหละ
คุณหญิงมองหน้าของธีร์นิ่งๆ อย่างครุ่นคิด
“มองผมทำไมครับ”
“นายคิดว่า ฉันจะใส่ชุดนี้ไปงานเปิดตัวเครื่องเพชรของคุณธินกับคุณธีร์วันเสาร์นี้ดีหรือเปล่า” คุณหญิงถาม พลางเอ่ยชื่อเขากับพี่ชายโดยไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
คงคิดว่าเป็นแค่คนชื่อเหมือนกระมัง
“ผมว่าชุดนี้ก็ได้ครับ ดูสวยดี เหมาะกับคุณแม่ด้วย” ธีร์ตอบจริงจัง
“งั้นก็โอเค ฉันเชื่อนายก็ได้”
“ขอบคุณครับ”
“ย่ะ”
ภาพที่ธีร์กับคุณหญิงกังคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยมีร่างอวบของผู้เป็นแม่ของพัฒน์นั่งชมเครื่องเพชรอยู่ ส่วนธีร์ก็ดูทีวีสลับกับหันมาคุยกับคุณหญิง หยอกล้อบ้างทำเอาคุณหญิงหัวเราะได้ง่ายๆ บรรยากาศของทั้งสองเป็นไปอย่างน่ารักสำหรับแม่บ้านที่เดินทำความสะอาดอยู่อย่างมาก ส่วนใครอีกคนก็ค่อนข้างจะไม่พอใจที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้
ทำไมคุณแม่ถึงมีท่าทีเป็นมิตรกับนายคนนั้นขนาดนี้นะ ทำเสน่ห์ หรือแพ้ลูกประจบประแจงของมันกันแน่
“ฮึ่ย!! ฉันจะทำยังดีนะ”
ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ในนั้น สายตาก็มองที่เครื่องเพชรชุดหนึ่งในมือของคุณหญิงด้วยสายตาวาววับอยากได้ ยิ่งได้ยินว่ามีเพียง 12 ชุดในโลกแล้วนั้น เธอก็ยิ่งอยากได้
ใช่สิ รู้แล้วว่าจะทำยังไง ทีนี้แหละ แกไม่มีวันเทียบเท่าฉันได้
“เดี๋ยวฉันจะไปคุมเด็กๆ ลงต้นไม้ก่อน” คุณหญิงเลือกเครื่องเพชรเสร็จก็วางไว้ตรงโต๊ะเตรียมตัวจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวครับ จะเก็บเครื่องเพชรไว้อย่างนี้หรือครับ” ธีร์ถาม
“ก็ใช่ไง ทำไมล่ะ”
“ไม่กลัวหายหรือครับ”
“คนในบ้านฉันไว้ใจได้ทุกคน ไม่เคยมีเรื่องขโมยเกิดขึ้น เพราะการรับคนเข้าทำงานพวกฉันคุมเข้ม”
“ถ้าอย่างนั้นผมไม่อยู่เฝ้าให้นะครับ พอดีอยากจะเข้าห้องน้ำ” ธีร์ขอยิ้มๆ ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องขอก็ได้
“ตามสบายย่ะ”
ทับทิมเดินออกจากห้องนั่งเล่นไป ก่อนที่ธีร์จะเดินออกจากห้องทีหลังโดยรอให้คุณหญิงลับตาไปก่อน ร่างโปร่งมองกล่องเพชรมากมายเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่ามันคงจะไม่มีอะไรมาก
ไม่ได้คิดเลยว่า...การตัดสินใจเดินออกจากห้องนั้นจะทำให้ธีร์วุ่นวายมากขึ้น
…
…
…
เมื่อลงต้นไม้เสร็จเรียบร้อย คุณหญิงก็กลับมาในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง สายตากวาดมองไปที่ชุดเครื่องเพชรที่ดูผิดปกติจนใบหน้าที่เริ่มมีร่องรอยแห่งวัยดูเครียดลงอย่างทันตา ความโกรธแล่นขึ้นมา เสียงแหบตะโกนเรียกหาให้คนเข้ามาหา
“ใครอยู่แถวนี้ มาหาฉันหน่อย!!!”
“คะ? คุณผู้หญิงมีอะไรหรือเปล่าคะ” หัวหน้าแม่บ้านรีบวิ่งมาตามคำเรียกของนายหญิงของบ้าน หน้าซีดเผือดเพราะเห็นดวงตาวาวโรจน์
“เพชรฉันหาย!!! ใครเอาไป!!!”
“ม่ะ ไม่ทราบค่ะ”
“มันจะหายไปเองได้ยังไงหา! มันต้องมีคนเอาสิ ถ้าอย่างนั้นมันจะหายได้ยังไง” คุณหญิงโวยวายลั่น ทำเอาธีร์ที่เดินลงจากบันไดรีบเดินเร็วๆ มาดู หญิงสาวอย่างกานต์เก้าที่ยืนอยู่แถวนั้นก็รีบวิ่งเข้าไป
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณแม่” ธีร์เอ่ยปากถาม
“เพชรฉันหายไป” คุณหญิงตอบและจ้องมองธีร์อย่างสงสัย ทำเอาธีร์ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ว่าแล้วเชียวว่ามันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ
“ได้ยังไงครับ ผมเองก็ออกไปทันทีที่คุณแม่เดินออกไปนะครับ ไม่เห็นจะมีใครอยู่แถวนี้เลย” ธีร์เองก็เริ่มที่จะเครียด
ไม่ต้องเดา ไม่ต้องทาย คนที่ตกเป็นผู้สงสัยคือเขาแน่นอน
“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็มีนายคนเดียวนี่แหละที่อยู่ตรงนี้เป็นคนสุดท้าย”
“ผมกลายเป็นผู้ต้องสงสัยแล้วใช่ไหม” ธีร์ถาม ในใจก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร
“เปล่า”
“ตัวไหนหายครับ” ธีร์ถาม
“อันที่ฉันโชว์ให้ดูนั่นแหละ” คุณหญิงเองก็ไม่อยากจะเครียดมากขนาดนั้นหรอกถ้าหากอันที่หายมันไม่ใช่อันเดียวที่ลูกชายทั้งสองพยายามเก็บเงินซื้อมาให้
มันไม่ได้มีความหมายที่ว่ามูลค่ามันสูง แต่มีคุณค่าที่จิตใจ...
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่ เสียงดังจังเลย” กานต์เก้าถามด้วยใบหน้าที่แสนจะใสซื่อ
“เพชรแม่หาย”
“ตายจริง! เพชรเลยหรือคะ หายได้ยังไงคะแล้วหายไปเท่าไหร่” กานต์เก้าตรงไปประคองคุณหญิงให้นั่งเมื่อเห็นว่าร่างกายของแม่พัฒน์กำลังจะไม่ไหว
“หายไปกล่องเดียว น่าจะมีคนขโมย” ธีร์กำหมัดแน่นเมื่อเห็นสายตาของคุณหญิงตวัดมองตัวเขาเอง
สายตาที่แสดงถึงความไม่ไว้ใจเป็นอย่างมาก
“ผมไม่ได้เอาไป ทำไมคุณหญิงต้องมองผมแบบนี้ด้วย” ธีร์แย้งเมื่อเห็นสายตาก่อนจะเปลี่ยนสรรพนามเรียกคุณหญิงทับทิม
“ก็นายเป็นคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ก่อนที่ฉันจะออกไป”
“นั่นก็หมายความว่าคุณหญิงก็ปักใจเชื่อแล้วว่าผมคนนี้ เป็นคนเอาไปสินะครับ” ธีร์เอ่ยถามเสียงเรียบ มองสบกับกานต์เก้าที่แสดงสีหน้าเยาะเย้ยมาให้เขา
เข้าใจแล้ว...มันอาจจะเป็นแผน
ยังไม่ทันที่ธีร์จะพูดอะไรออกไป ร่างสูงของพัฒน์ก็ปรากฏแก่สายตาของธีร์กับคุณหญิงและกานต์เก้า ก่อนจะตามมาด้วยคุณพจน์ประมุขของบ้าน ที่เห็นบรรยากาศตึงเครียดก็เลยถามขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“แฟนของพี่พัฒน์ ขโมยเครื่องเพชรของคุณแม่ไป” กานต์เก้ารีบฟ้อง ทำเอาพัฒน์มองหน้าธีร์ด้วยความไม่เข้าใจเหตุการณ์ ซึ่งธีร์ก็ส่ายหน้าไปมา
“มากล่าวหากันแบบนี้ไม่ได้นะครับ” ธีร์แย้ง
“เพชรหายหรือ” คุณพจน์ถาม
“ใช่ค่ะ”
“แล้วชุดไหนที่หายไป” คนเป็นสามีเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วถาม
“ที่ลูกๆ ซื้อให้น่ะ”
คุณพจน์เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี เพราะเข้าใจดีว่าชุดเพชรชุดนี้เป็นชุดที่ภรรยาของตนรักมากที่สุด และเก็บไว้เป็นอย่างดีตลอด
“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงครับ” พัฒน์ถาม พลางเดินไปยืนข้างๆ กับธีร์เพื่อให้กำลังใจ ซึ่งคุณหญิงทับทิมก็ค่อยๆ เล่าเรื่องให้ฟัง และรู้ว่าธีร์เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ตรงนี้
พัฒน์กับพจน์เชื่อว่าธีร์ไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆ เพราะร่างโปร่งเป็นเจ้าของร้านเพชรที่คุณหญิงเป็นลูกค้าประจำ คงเห็นและมีมันครบทุกชุดแน่ๆ คนในบ้านเองก็ไม่มีใครกล้าทำเด็ดขาดเนื่องจากมีแต่คนที่ทำงานร่วมกันมา 10 กว่าปี สำหรับคุณหญิงเธอสงสัยธีร์ แต่กับพัฒน์และพจน์สงสัยกานต์เก้า
“งั้นก็ไปค้นห้องเลยค่ะคุณแม่ เก้าว่าต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ”
50%
ขอโทษที่หายไปนะคะ พอดียูกิเพิ่งจะรับน้องเสร็จวันเสาร์ กิจกรรมมหาลัยเยอะมาก วันนี้ก็เลยมาลงให้อ่านในครึ่งแรกค่ะ ส่วนอีกครึ่งก็ขึ้นอยู่กับเวลาว่าง แล้วก็สุดท้ายคอมเม้นท์กันเยอะๆ หน่อยน้า ตอนสุดท้ายแล้วค่ะ
มีอะไรติดต่อพูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก