ตอนที่ 42 ครึ่งหลัง
“ธีร์มันไม่มีทางทำแบบนี้แน่ๆ” พัฒน์ออกตัวแทน ซึ่งกานต์เก้าก็มองอย่างไม่พอใจ ขนาดนี้ยังจะปกป้องและเข้าข้างอีก
“ถ้าคุณหญิงสงสัยผมแล้วล่ะก็ แจ้งความพร้อมหาหลักฐานมาเอาผิดผมได้เลย แต่ด้วยสัจจะของลูกผู้ชาย ของๆ คนอื่น ผมไม่แตะ” ธีร์พูดบอกไปด้วยสีหน้าจริงจัง
คุณหญิงทับทิมมองดวงตาที่แสดงถึงความจริงจังของธีร์แล้วถอนหายใจ เธอเองก็ไม่ได้อยากจะเชื่อ แต่สถานการณ์ที่ผ่านมามันทำให้คิดเป็นอื่นไม่ได้
“งั้นก็ไปค้นเลยนะคะ แบบนี้ต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา” เธอจีบปากจีบคอพูด แววตาแห่งชัยชนะเริ่มปรากฏออกมา เพราะก่อนหน้านี้เธอได้เอาเครื่องเพชรไปซ่อนไว้ที่ห้องของพัฒน์ในช่วงที่ธีร์เข้าไปในห้องน้ำเรียบร้อย
ใช่! เธอทำมัน และตองทำให้สำเร็จด้วย
เธอจะต้องได้เป็นสะใภ้ของที่นี่เท่านั้น!!
ทั้งหมดเดินขึ้นไปยังห้องของพัฒน์ทันที เพราะเป็นที่แรกที่ธีร์อยู่บ่อยที่สุด ทั้งหมดแยกย้ายไปรอบๆ ห้องเพื่อค้นดูว่าเครื่องเพชรมันอยู่ที่ห้องนี้หรือเปล่า เพราะถ้าใช่ ธีร์ผิดเต็มๆ งานนี้
“ถ้าเจอที่ห้องนี้ ช่วยใช้ผ้าจับด้วยนะครับ ผมจะเอาไว้ตรวจลายนิ้วมือเพื่อสู้คดี” ธีร์พูดขึ้นมา แต่ตาสบกับกานต์เก้านิ่งๆ ซึ่งเธอก็สีหน้าเจื่อนไปทันทีโดยไม่คาดคิดถึงความฉลาดของธีร์
เพราะตอนที่เธอหยิบมันมีแค่รอยของเธอกับคุณหญิงแน่ๆ แต่ถ้าเธอเป็นคนเจอ มันก็จะเป็นพิรุธ แล้วแบบนี้เธอจะทำยังไงดี หรือหาให้เจอแล้วทำเป็นลืมว่าควรใช้ผ้าจับ
เอาเถอะ มาถึงขนาดนี้แล้ว...
“นี่ไงคะคุณแม่ มันอยู่ในห้องนี้ แบบนี้จะแก้ตัวยังไงดีล่ะนายบ้านนอก” เธอทำเป็นเดินหาอยู่หลายๆ ที่แต่ก็ไม่เจอก่อนจะเดินไปยังเตียงพลิกหมอนขึ้นดู ก็เห็นแล้วเอื้อมมันจับขึ้นมา ตะโกนบอกทุกคนทันที ก่อนจะเดินเอากล่องเครื่องเพชรในมือไปให้คุณแม่ของพัฒน์ ซึ่งเธอก็รับไปถือไว้อย่างหวงแหน มองธีร์อย่างไม่พอใจสุดๆ สายตาก็ฉายแววผิดหวัง
ธีร์ที่เห็นแบบนั้นก็นึกโกรธที่คุณหญิงเชื่อแค่หลักฐานที่มัดตัว แต่ไม่สังเกตพฤติกรรมของกานต์เก้า
“ก็บอกว่าให้ใช้ผ้าจับไง แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าเธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะเอาชนะได้ก็ทำไป” ธีร์พูดเหมือนตัวเองยังไม่แพ้ ทำให้คุณหญิงโมโห
“หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ยังจะเถียงอีกหรือไง ตาพัฒน์ แม่ไม่ยอมรับแฟนของแกคนนี้แน่ๆ” เธอหันไปพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“หึ! คุณหญิงก็ไม่คิดที่จะยอมรับผมคนนี้อยู่แล้วนี่ครับ ผมมันก็แค่ผู้ชาย ไม่มีอะไรเหมาะสม ต่อให้ไม่มีเหตุการณ์นี้คุณหญิงก็ไม่มีทางยอมรับผมรู้ โอเคครับ ไม่ยอมรับก็ไม่ต้องยอมรับ พวกเราแค่อยากให้ผู้ใหญ่ฝั่งพัฒน์รับรู้เหมือนครอบครัวของผมก็เท่านั้น” ธีร์พูดบอกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แขนข้างหนึ่งถูกจับด้วยมือหนาที่แสนอบอุ่นของพัฒน์
ต่อให้เขาจะไม่ได้รับการยอมรับ หรือใครจะไม่เชื่อเขา แต่ขอแค่ผู้ชายคนนี้เชื่อและอยู่ข้างๆ เขาก็พอ สำหรับธีร์ แค่มีพัฒน์ก็พอ...
“อยากจะดำเนินคดีด้วยก็เชิญเลยครับ แล้วคุณหญิงจะรู้ว่า ‘ผม’ ไม่ใช่อย่างที่คุณหญิงคิด!!”
“ใจเย็นๆ ธีร์” พัฒน์เตือนสติ
“เย็นได้ยังไงวะ ก็แม่มึงเชื่อแต่หลักฐานที่มัดตัว มึงก็ดูแม่มึง เอาแต่เชื่อลูกเก้าสุดที่รัก ไม่สงสัยเลยว่าทำไมยัยนี่ถึงรู้ที่ซ่อนของเพชรทั้งๆ ที่พวกเราคิดไม่ถึง ทั้งๆ ที่กูบอกแล้วว่าให้จับด้วยผ้าแต่เธอก็ยังที่จะจับด้วยมือเปล่า คะคั้นคะยอให้มาค้นห้องของมึง เดินนำทุกคนเข้ามา มันมีอะไรหลายๆ อย่างที่กานต์เก้าแสดงออกมาอย่างชัดเจนแต่แม่มึงก็มองไม่เห็น หรือนั่นอาจจะเป็นเพราะแม่มึงกับกานต์เก้าวางแผนใส่ร้ายกู เพื่อให้กูออกไปจากที่นี่ ออกไปจากชีวิตมึงก็ได้” ธีร์หันมาพูดกับคนรัก ระบายทุกอย่างอย่างแค้นเคืองโดยที่ลืมไปเลยว่าผู้ใหญ่ทั้งสองรวมถึงกานต์เก้ายังอยู่
คำพูดทั้งหมดที่ธีร์พูดออกมาเข้าสู่ระบบประมวลผลของคุณหญิงเรียบร้อยแล้ว มองธีร์ที่ยังคงพูดกับลูกชายตนเสียงเครียด ก่อนจะแอบมองหญิงสาวข้างกายที่มองธีร์ด้วยรอยยิ้มที่สะใจ
“อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ฉันก็แค่อยากจะช่วยหาเครื่องเพชรของคุณแม่ให้เจอก็เท่านั้น เชื่อเก้านะคะ” เธอหันมาอ้อนคุณหญิง ซึ่งเธอก็พยักหน้าเบาๆ
“ฉันก็ไม่ได้วางแผนอะไรทั้งนั้น หัดให้เกียรติฉันบ้างนะ” คุณหญิงเถียง ทำเอาธีร์ถึงกับหันจากหน้าคนรักมามอง พัฒน์เองก็เริ่มจะสงสัย หรือว่าแม่เขาเองจะรู้เห็นเป็นใจด้วย
“ผมรู้จักมันดี ธีร์ไม่มีทางทำอะไรแบบนี้”
“นี่พัฒน์คิดว่าแม่วางแผนหรือลูก”
“ผมเปล่า...ผมเองก็ไม่เชื่อว่าแม่จะทำ แม้ว่าจะไม่ชอบธีร์แค่ไหนก็ตาม” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ
“ผมว่าธีร์เองก็ไม่ได้ทำนะคุณหญิง” คุณพจน์เองก็เข้าข้างธีร์เต็มที่เพราะรู้ว่าร่างสูงโปร่งเป็นลูกของใคร ทำธุรกิจอะไรอยู่ และที่สำคัญ...ไม่มีใครจะขโมยของที่ตัวเองเป็นคนออกแบบ
“คุณเข้าข้างหมอนั่นหรือคะ”
“นั่นสิคะ ถ้าคุณพ่อเข้าข้างนายนั่นก็เท่ากับว่าคุณพ่อสงสัยเก้านะคะ” หญิงสาวแสดงความไม่พอใจ
“งั้นบอกเหตุผลที่ธีร์ขโมยเครื่องเพชรหน่อยได้ไหม” คุณพจน์ถามนิ่งๆ
ทับทิมครุ่นคิดไปนิดๆ ก่อนจะตอบออกไปเบาๆ ไม่แน่ใจเหมือนกัน
“นายธีร์เคยบอกว่า ถ้าขายคงได้หลายตังค์”
“แต่ถ้าคนที่ขโมยจริงๆ คงไม่เอามาซ่อนในที่ที่หาได้ง่ายขนาดนี้หรอกใช่ไหม” คุณพจน์พยายามบอกอย่างใจเย็น ซึ่งคุณหญิงก็เงียบคิดไปกับคำพูดของสามี
มันก็จริง ถ้าจะเอาจริงๆ ทำไมต้องมาซ่อนที่ที่หาง่ายด้วย แล้วที่สำคัญ พวกเธอเข้ามาในห้องนี้ก็พากันหาตามซอกต่างๆ ที่มีแนวโน้มในการซ่อน แต่กานต์เก้ากลับหาแต่ที่ที่มันง่ายๆ อย่างบนโต๊ะ ลิ้นชัก แล้วก็ที่เตียง เหมือนรู้อยู่แล้วว่ามันอยู่ตรงไหน...
“คุณพ่อคิดว่าเก้าทำ”
“ฉันยังไม่พูดอะไรเลย เธอร้อนตัวไปหรือเปล่า” พจน์ตอบกลับไปเสียงต่ำ ทำเอาหญิงสาวหน้าเจื่อนไป
“เอาเถอะครับ ถ้าหากใครจะเชื่อยังไงก็ช่าง แจ้งตำรวจจับก็ได้ ผมพร้อมสู้” ธีร์ว่า ก่อนจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น ซึ่งร่างโปร่งก็หยิบขึ้นมารับสายทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา เกือบจะแล้วเชียวว่าช่างโทรมาได้จังหวะมาก (?)
“ครับคุณเพลิง อ๋อ...เรื่องสัญญาของคุณไกรสรผมตรวจสอบให้แล้วครับ ฝากคุณเอมเอาไว้ ยังไงเดี๋ยวผมตามให้...ครับ ส่วนเรื่องโรงงาน DINZ สาขาเลย รอไอ้พัฒน์อนุมัติเริ่มก่อสร้างก่อนน่ะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะรีบสร้างก่อนปีใหม่แน่นอน ครับ...อ๋อ เรื่องงานวันเสาร์นี้หรือครับ คุณอิสระกับคุณอัญมณีมาได้ครับ คุณเพลิงกับคุณดินไม่ต้องมาก็ได้ครับ...ตอนนี้ผมใช้วันหยุดอยู่น่ะครับ คงเข้าบริษัทไม่ได้ แหมเจ้านาย...อย่าแซวกันสิครับ ครับๆ สวัสดีครับ” แล้วธีร์ก็วางสายเอาโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงคืน หันมามองทุกคนก็พบว่าคุณหญิงกับกานต์เก้ามองธีร์ไม่วางตา
คุณดิน คุณเพลิง คุณอิสระ คุณอัญมณี...ทำไมแฟนตาพัฒน์ ถึงได้รู้จักคนระดับนี้ได้ อย่าบอกนะว่าหมอนี่...ไม่ได้จนอย่างที่เธอคิด
“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ” ธีร์เอ่ยบอกไป ลืมไปจริงๆ ว่ายังมีคนอื่นอยู่ “แล้วสรุป จะเอายังไงดีล่ะครับ ถ้ายังไง ฝากบอกกับพัฒน์ก็แล้วกัน ผมขอกลับบ้านก่อน เหนื่อย ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคน” ประโยคท้ายๆ กระแทกใส่หน้ากานต์เก้าอย่างไม่พอใจ
ธีร์ไม่อยากมีเรื่องกับผู้หญิง ถ้าไม่โดนหาเรื่องก่อน...
พัฒน์ปล่อยให้ธีร์ออกจากห้องไป ซึ่งเขาก็ยังอยู่กับที่ที่เดิมรอเก็บเสื้อผ้าตามธีร์ไป ยังไงซะ ธีร์ก็คงจะรออยู่ด้านล่างนั่นแหละ
“ตาพัฒน์”
“ครับแม่”
“มาหาแม่หน่อย” ร่างแกร่งเดินไปหาแม่ของตนอย่างไม่ขัด
“แฟนลูก เป็นใครกันแน่” พัฒน์ยิ้มน้อยๆ ให้กับคำถามของแม่
“ก็เป็นผู้ชายธรรมดาๆ นี่ครับ”
“แต่แม่ว่าไม่ธรรมดา”
“แต่สำหรับผม มันเป็นคนธรรมดา เป็นคนสบายๆ ไม่หวือหวา ไม่ชอบอวดตัวเอง” พัฒน์ยิ้มไปด้วยระหว่างพูดถึงคนรักของตน
ทั้งๆ ที่มันสามารถพูดก็ได้ว่ามันเป็นคนออกแบบเพชรชุดนี้ เป็นเจ้าของร้านเพชรที่เขาซื้อให้แม่ แต่มันก็ไม่พูด มันอยากจะพิสูจน์ให้เห็นทางด้านหลักฐานกับเหตุผลมากกว่าที่จะใช้คำว่าเจ้าของแล้วหลุดพ้นคดีเลย ส่วนชื่อนามสกุลของธีร์ แม่ของเขาไม่เคยสนใจถาม แต่ถ้าอยากจะถามขึ้นมา แน่นอนว่าธีร์คงบอกไปตามความจริงไม่โกหก แต่นี่แม่ไม่คิดจะถาม ไม่คิดจะสน ก็เลยเป็นแบบนี้
“แฟนลูก ชื่อจริงนามสกุลอะไร”
“ถามทำไมครับ” พัฒน์ขมวดคิ้ว
ก็เพราะการคุยโทรศัพท์ของธีร์เมื่อกี้มันทำให้เธอฉุกคิดถึงลูกชายของอรนภาไม่ได้มันคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเธอจะเพิ่งพูดเรื่องนี้ไปเมื่อวาน
“แม่อยากรู้”
“ธีรไนย อมรไพพิจิตรครับ” เป็นคำตอบที่ทำเอาคุณหญิงแทบจะเป็นลม
เธอทำพลาด พลาดมากๆ...
...
...
ก่อนที่พัฒน์จะพาธีร์ออกไปจากที่นี่ ก็ได้ทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้เธอตาสว่าง หูสว่าง สมองสว่าง ว่าทำไมคุณพจน์กับลูกชายของเธอถึงได้ปกป้องและเข้าข้างธีร์นัก เพราะทั้งสองคนรู้มาตลอดไงว่าธีร์เป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใคร ฐานะไหน ทำงานอะไร
‘มันคงไม่ขโมยเพชรที่ตัวเองออกแบบหรอกครับแม่ เพราะมันเองก็มีเยอะแล้ว ถามคนของแม่ดีกว่า ว่าใส่ร้ายเมียผมไปทำไม’
“หนูเก้า ให้คำตอบฉันได้ไหม” คุณหญิงถามขึ้นเบาๆ
ทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจ ที่ตัวเองดูคนผิดไปขนาดนี้
“น่ะ หนูไม่ได้ทำ”
“รู้ไหมว่ามันไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไปแล้ว เธอรู้ไหมว่าแฟนตาพัฒน์เป็นใคร ถ้าเคยอ่านหนังสือพิมพ์ก็ต้องรู้ว่า ธีรไนย อมรไพพิจิตร คือใคร” แต่จะน่าแปลกที่ไม่เคยลงรูปของธีร์แบบชัดๆ เลยสักครั้ง
“ค่ะ ใครคะ” ถามเสียงสั่น
“ก็เป็นลูกชายของคุณพี่นภาที่เราเจอที่ร้านเพชรเมื่อวานไง และยังเป็นคนเดียวกันที่ออกแบบเครื่องเพชรชุดนี้ที่เธอขโมยมาเพื่อใส่ร้ายนั่นแหละ เธอนี่มัน...ฉันเสียความรู้สึกจริงๆ ที่เคยเอ็นดู รักเธอเหมือนลูกคนหนึ่ง” คุณหญิงต่อว่ากานต์เก้าเสียงสั่น คอยมีคุณพจน์ลูบไหล่เพื่อปลอบโยน
“หนู...ไม่ได้ตั้งใจ”
“เอาเถอะ ฉันจะถือว่าเธอทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ฉัน...คงจะไม่อนุญาตให้เธอเหยียบที่นี่อีก แต่เรายังคงเป็นน้าหลานกันต่อไปได้นะ เห็นแก่ที่ฉันเอ็นดูเธอมานาน” คุณหญิงแม้จะโกรธและไม่พอใจ แต่กับเด็กสาวที่เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ก็ทำใจเกลียดไม่ลง
“หนูขอโทษค่ะ หนูแค่อยากจะเป็นสะใภ้ของที่นี่ หนูอยากจะให้คุณแม่...เอ่อ...คุณน้าเอ็นดูหนูคนเดียว” เธอสารภาพออกมาเสียงอ่อย
“เอาเป็นว่าฉันเข้าใจเธอนะ ไม่เอาเรื่องอะไรทั้งนั้น พรุ่งนี้หนูก็กลับบ้านซะนะ”
“ค่ะ!” เธอกระแทกเสียงแล้วเดินออกไป คุณพจน์เดินมาลูบหลังภรรยาเบาๆ เพื่อปลอบใจ
“ฉันจะทำยังไงดี ฮึก จะทำยังไงดี”
“ใจเย็นๆ คุณหญิง งั้นเราเข้าไปหาคุณธรณ์กับคุณหญิงอรนภาวันนี้เลยไหม พร้อมกับสู่ขอให้ถูกธรรมเนียม ถูกประเพณีเลยเป็นไง” คุณพจน์แนะนำ
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่ธีร์จะยกโทษให้ฉันหรือเปล่า”
“เชื่อสิว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี”
“คุณพี่รู้มาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมว่าธีร์เป็นลูกใคร” คุณพจน์พยักหน้ายอมรับ ซึ่งคุณหญิงก็ทำหน้าไม่พอใจทันทีที่สามีปิดบังตน
“ทำไมไม่บอก”
“ไม่ได้ยินที่ธีร์พูดหรือว่าอยากให้คุณหญิงยอมรับธีร์ที่เป็นธีร์ ไม่ใช่ลูกใคร อยากให้คุณปฏิบัติกับเขาแบบไม่ใช่เพราะเกรงใจพ่อแม่ของธีร์”
ซึ่งคุณหญิงก็เงียบไปกับประโยคนี้ของสามีทันที มันก็จริงที่เธอเห็นแต่ความเหมาะสมที่เปลือกนอกจนลืมมองเนื้อแท้ของหัวใจไป
หวังว่าเธอจะยังคงได้ธีร์เป็นลูกสะใภ้หนุ่มอยู่นะ
…
…
…
คุณหญิงทับทิมและคุณพจน์เดินทางมาที่บ้านอมรไพพิจิตรในช่วงบ่าย เพื่อมาขอโทษและปรับความเข้าใจกับธีร์ รวมทั้งมาพูดคุยกันระหว่างผู้ใหญ่กันอีกด้วย ซึ่งผู้ใหญ่ฝั่งพัฒน์ก็การต้อนรับจากพ่อกับแม่ธีร์เป็นอย่างดี ที่สำคัญยังไม่ติดใจเอาความเรื่องที่คุณหญิงทับทิมพูดจาไม่ให้เกียรติธีร์ต่อหน้าแม่แท้ๆ ตอนอยู่ในร้านเพชรอีกด้วย
ในบ้านของธีร์มรภาพครอบครัวอยู่รอบๆ ยิ่งตอกย้ำความจริงที่ว่า ธีร์ที่เป็นคนรักของลูกชายเป็นคนเดียวกับลูกชายของอรนภาที่เธอเคารพ
“ต้องขอโทษจริงๆ นะคะคุณพี่นภา น้องไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอโทษที่ดูถูกดูหมิ่นน้องธีร์ของคุณพี่นะคะ” คุณหญิงทับทิมเอ่ยจากใจ เมื่อรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาพบพ่อกับแม่ของธีร์ในวันนี้
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เข้าใจ และมันก็เป็นความต้องการของน้องธีร์อีกด้วย”
“แล้วน้องธีร์อยู่ไหนคะ” เธอถามหา
“ให้พี่พัฒน์กล่อมให้ลงมาอยู่ค่ะ เด็กคนนี้ถ้าได้เจอเรื่องสะเทือนใจแล้วล่ะก็ จะกลัวการเผชิญหน้าอีกครั้งน่ะค่ะ” อรนภาพูดบอก ทำเอาทับทิมยิ้มเจื่อนให้
ไม่นานร่างแกร่งของพัฒน์ก็เดินตรงมาที่นี่ มีธีร์เดินตามมาด้านหลังด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอะไรเลยทั้งสองคน คุณหญิงมองแล้วก็ใจเสียหน่อยๆ
“สวัสดีครับ” ธีร์ยังคงไม่ลืมที่จะทำความเคารพผู้ใหญ่กว่า ซึ่งมันทำให้ผู้ใหญ่ฝั่งพัฒน์เบาใจไปเปราะหนึ่ง
“จ้ะ” เธอรับไหว้
“พ่อกับแม่มีอะไรหรือครับ” พัฒน์ถาม
“พ่อพาแม่แกมาคุยกับผู้ใหญ่ให้ถูกต้องน่ะสิ” คุณพจน์ตอบ ซึ่งร่างสูงก็พยักหน้าเข้าใจ
“เก้าสารภาพทุกอย่างแล้วนะ ขอโทษที่เข้าใจผิดนะจ้ะ แล้วก็ขอโทษที่ดูถูกสารพัดเลยนะคะ ทั้งใช้ ทั้งว่า ทั้งทำท่ารังเกียจ แม่ของโทษจริงๆ” แม่ของพัฒน์รู้สึกผิดจริงๆ จนธีร์ทนใจแข็งไม่ได้ ทั้งๆ ที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยกโทษให้ง่ายๆธีร์
มองหน้าผู้ใหญ่ที่อุตส่าห์มาขอโทษแล้วก็ถอนหายใจออกมา ยังไงคุณหญิงก็ไม่ได้ผิดฝ่ายเดียว เขาเองก็เป็นฝ่ายผิดด้วย...
ใจอ่อนอีกแล้วสินะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ต้องขอโทษเหมือนกันที่พูดจาไม่ให้เกียรติ คิดว่าคุณหญิงกับผู้หญิงคนนั้นวางแผนเพื่อกำจัดผมออก ผมมันค่อนข้างใจร้อนน่ะครับ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันทั้งสองฝ่ายแล้วนะ ส่วนเรื่องคบกัน แม่ตัดสินใจแล้ว แม่ยอมรับแฟนของลูกนะตาพัฒน์” พัฒน์ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้บ่งบอกว่าดีใจเลยสักนิด ทำเอาธีร์ที่ยิ้มดีใจถึงกับแอบหยิกแขนแกร่งด้วยความหมั่นไส้
“ขอบคุณครับคุณหญิง” ธีร์ยกมือไหว้
“คุณหญิงอะไรล่ะ เรียกแม่สิ แล้วแม่ก็ขอเรียกน้องธีร์นะ”
“เอ่อ...ก็ได้ครับ” นอกจากแม่แล้วเขาก็ไม่ค่อยอยากจะให้ใครเรียกว่าน้องเท่าไหร่เลย มันดูน่ารักอ่อนแอยังไงก็ไม่รู้ แต่ยังไงก็ช่างเถอะ
แม่ของพัฒน์ก็เหมือนแม่ของตน
“ตอนนี้ก็เข้าใจกันแล้วสินะคะ พี่ล่ะก็กังวลใจกลัวว่าคุณน้องจะไม่ยอมรับลูกชายของพี่เสียแล้ว” คุณหญิงอรนภาพูดขึ้นเมื่อเห็นบรรยากาศมันเต็มไปด้วยความรักความอบอุ่นของทั้งสองครอบครัว
“ที่จริงน้องเห็นมุมน่ารักมาตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่น้องเองนี่แหละค่ะที่ยึดติดกับคำว่าเหมาะสมมากจนเกินไป ลืมคิดถึงความสุขของลูก” เธอว่าเสียงเศร้า ทำเอาพัฒน์ต้องเอื้อมมือของแม่ตนมาบีบเบาๆ
“เอาเป็นว่าขอผู้ใหญ่คุยเรื่องสินสอดทองหมั้นดีกว่า พวกลูกจะไปเดินเล่นก่อนก็ได้” คุณพจน์กล่าว ทำเอาธีร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
พวกเขาแค่อยากคบกัน แต่ใช่ว่าอยากจะแต่งเลยนะ
“เรื่องนี้อย่าเพิ่งก็ได้นะครับ” ธีร์รีบแย้ง
“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องมีหมั้นเอาไว้ก่อน เพราะพัฒน์เอาจริงแน่ๆ ถึงกล้าเปิดตัวแฟนคนแรกแบบนี้” คุณหญิงว่ายิ้มๆ ทำเอาธีร์ตกใจเข้าไปอีก
“แฟนคนแรก?”
“ใช่จ้ะ ตาพัฒน์ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก นี่น้องธีร์คนแรกเลยนะลูก” ดูเหมือนยิ่งพูดจะทำให้พัฒน์ยิ่งรู้สึกอายร่างโปร่งเลยขออนุญาตออกไปข้างนอกทันที ส่วนธีร์เองก็ขอตัวตามไปแซว ท่ามกลางสายตาที่แสนจะเอ็นดูของสองครอบครัว
“ในที่สุด เราก็เห็นลูกมีความสุขนะ” คุณหญิงอรนภาเอ่ยขึ้น
“ใช่ค่ะ เราเองก็พลอยสุขไปด้วย”
สองครอบครัวเป็นทองแผ่นเดียวกัน ความรักของทั้งคู่ทำให้หลายๆ คนรู้ว่า...
ความรัก ไม่ต้องการความเหมาะสม ไม่ต้องคู่ควร ไม่ต้องสวยหรือหล่อ ไม่ต้องรวย ไม่ต้องดีเลิศ และไม่ว่าจะเป็นเพศไหน ความรักไม่ใช่เรื่องผิด
ถ้ารู้ว่ารัก...มันก็คือความรัก และปกป้องความรักของเราเอาไว้ รักแบบมีสติ รักแบบมีเหตุผล...เชื่อใจกัน พูดคุยกัน รักนั้นจะยืนยาวที่สุด...
100%
ลงครึ่งหลังจ้า ถ้าใครสงสัยว่าทำไมมันง่ายจัง เอาจริงๆ แล้ว ถ้าจับใจความแม่พี่พัฒน์ยอมรับนิดๆ แล้วในวันแรก แต่พอมาเจอแบบนี้หลักฐานมัดตัว กล้องวงจรปิดมีนะคะ แต่จะมีอยู่ที่มีของสำคัญๆ เท่านั้นน่อ ห้องนั่งเล่นมันเป็นพื้นที่พักผ่อนคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้ามีกล้อง (สำหรับยูกินะ) เจอกันส่งท้ายค่ะ
ติดต่อ พูดคุยที่แฟนเพจเลยจ้า
https://www.facebook.com/sawachiyuki
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 580269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก